A destination brand is a brand rela

A destination brand is a brand relating to a defined geographical region that’s understood by its tourists as an unique entity7, with a political and legislative framework for tourism marketing and planning (Buhalis, 2000). Destinations are amalgams of tourism products, offering an integrated experience to the consumers. This amalgam of tourism products and services offered by a destination is consumed by tourists under the brand name of the destination during their period of stay (Buhalis, 2000). Instead, Cai (2002) defines destination branding as “selecting a consistent element mix to identify and distinguish it through positive image building”. And further, he explains that the main aim to create value to the destination is building a brand image amounts to identifying the most relevant associations and strengthening their linkages to the brand. In another studies, Kaplanidou and Vogt (2003) define destination brand about “how consumers perceive the destination in their minds”. It is about capturing the distinct elements of the destination in the brand and communicating these elements through the brand’s components. Kaplanidou and Vogt identify a destination brand model to create and manage the place value in the tourist perspective. It incorporates many components that work together to form the destination brand concept. The core of the model is the defining and building of brand identity. This is how brand strategists want the brand to be perceived. In the Kaplanidou and Vogt’s model (2003), destination brand identity is founded by a set of unique brand associations: these associations imply a promise to customers from organization members. Brand identity should help establish a relationship between the brand and the customer by generating a value proposition involving functional, emotional or self expressive benefits (Aaker, 1996). In this framework five bases are defined to manage destination brand identity: brand image, brand personality, brand essence (or soul), brand character and brand culture. Managing these components, the DMOs define the principal factors of the own destination brand strategy, creating an unique positioning of the destination brand in the consumer's mind (Kaplanidou, Vogt, 2003). Moreover, the main studies on place marketing literature which explain destination brand models, in primis it defines the core brand value (or brand identity) promise to customer, in secundis it examines: a. the process communicating this value (or identity) to the tourists (Cai, 2002); b. the role of all business local player and internal/external stakeholders creating and managing this value (or identity) in DMOs perspective (Hankinson, 2004). In the first case, Cai’s model (2002) considers destination branding as a recursive process that revolves around the central axis formed by brand element mix, brand identity – the core of the model - and brand image building. The process described in the model starts with carefully choosing one or more brand elements to serve as trademarkable devices. These factors distinctly identify the destination and begin the formation of strong and consistent brand associations that reflect the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปลายทางแบรนด์เป็นแบรนด์ที่เกี่ยวข้องกับภูมิภาคทางภูมิศาสตร์กำหนดที่เป็นที่เข้าใจ โดยนักท่องเที่ยวเป็น entity7 ไม่ซ้ำกัน มีกรอบทางการเมือง และสภาการท่องเที่ยวการตลาด และการวางแผน (Buhalis, 2000) สถานที่ท่องเที่ยวเป็น amalgams ท่องเที่ยวสินค้า ประสบการณ์รวมถึงผู้บริโภค Amalgam นี้ท่องเที่ยวผลิตภัณฑ์และบริการที่ใช้ โดยนักท่องเที่ยวภายใต้ชื่อแบรนด์ของปลายทางในระหว่างระยะเวลาการพำนัก (Buhalis, 2000) แทน ไก (2002) กำหนดปลายทางที่ตราสินค้าเป็น "เลือกผสมองค์ประกอบที่สอดคล้องกันเพื่อระบุ และแยกความแตกต่าง โดยการสร้างภาพลักษณ์ในเชิงบวก" และเพิ่มเติม เขาอธิบายว่า จุดมุ่งหมายหลักเพื่อสร้างมูลค่าไปยังปลายทางกำลังสร้างแบรนด์รูปจำนวนระบุสมาคมที่เกี่ยวข้องมากที่สุด และเสริมสร้างความเชื่อมโยงกับแบรนด์ ในการศึกษาอื่น Vogt (2003) และ Kaplanidou กำหนดปลายทางแบรนด์เกี่ยวกับ "วิธีผู้บริโภคสังเกตปลายทางในจิตใจของพวกเขา" มันกำลังจับองค์ประกอบแตกต่างกันของปลายทางในแบรนด์ และสื่อสารองค์ประกอบเหล่านี้โดยใช้ส่วนประกอบของแบรนด์ Kaplanidou และ Vogt ระบุรูปแบบการปลายทางเพื่อสร้าง และจัดการค่าสถานที่ในมุมมองของนักท่องเที่ยว มันประกอบด้วยส่วนประกอบจำนวนมากที่ทำงานร่วมกันเพื่อสร้างแนวคิดปลายทางแบรนด์ หลักของแบบจำลองจะกำหนดและสร้างเอกลักษณ์ตราสินค้า วิธีแบรนด์ strategists ต้องการรับรู้แบรนด์ได้ ใน Kaplanidou ของ Vogt รุ่น (2003), เอกลักษณ์ตราสินค้าปลายทางจะก่อตั้งขึ้น โดยชุดของแบรนด์เฉพาะสมาคม: สมาคมเหล่านี้เป็นสิทธิ์แบบสัญญากับลูกค้าจากองค์กรสมาชิก เอกลักษณ์ตราสินค้าจะช่วยสร้างความสัมพันธ์ระหว่างแบรนด์และลูกค้า โดยการสร้างข้อเสนอค่าที่เกี่ยวข้องกับการทำงาน อารมณ์ หรือตนเองแสดงออกประโยชน์ (Aaker, 1996) ในกรอบนี้ กำหนดฐานที่ 5 การจัดการปลายทางเอกลักษณ์ตราสินค้า: ตราสินค้ารูป แบรนด์บุคลิกภาพ แบรนด์สำคัญ (หรือจิต), แบรนด์อักขระและแบรนด์วัฒนธรรม การจัดการคอมโพเนนต์เหล่านี้ DMOs การกำหนดปัจจัยหลักของกลยุทธ์แบรนด์ปลายทางเอง สร้างเฉพาะตำแหน่งของปลายทางแบรนด์ในใจของผู้บริโภค (Kaplanidou, Vogt, 2003) หลักการศึกษาในสถานประกอบการซึ่งอธิบายรูปแบบปลายทางแบรนด์การตลาด ใน primis กำหนดหลักแบรนด์ค่า (หรือเอกลักษณ์ตราสินค้า) นอกจากนี้ สัญญากับลูกค้า ใน secundis ที่จะตรวจสอบ: อ.กระบวนการสื่อสารค่า (หรือ identity) นักท่องเที่ยว (ไก 2002); เกิดบทบาทของธุรกิจเครื่องเล่นทั้งหมดและมีส่วนได้เสียภายใน/ภายนอกสร้าง และจัดการค่า (หรือตัว) ในมุมมอง DMOs (Hankinson, 2004) ในกรณีแรก รุ่นของไก (2002) พิจารณาตราสินค้าปลายทางเป็นกระบวนการเกิดซ้ำที่หมุนรอบแกนศูนย์กลางที่เกิดขึ้นจากการผสมผสานองค์ประกอบของแบรนด์ เอกลักษณ์ตราสินค้า –หลักของแบบจำลอง - และสร้างภาพลักษณ์แบรนด์ ขั้นตอนที่อธิบายในรูปแบบเริ่มต้นอย่างรอบคอบเลือกอย่าง น้อยหนึ่งองค์แบรนด์เป็นอุปกรณ์ trademarkable ปัจจัยเหล่านี้ระบุปลายทางอย่างเห็นได้ชัด และเริ่มต้นการก่อตัวของความสัมพันธ์ของแบรนด์ที่แข็งแกร่ง และสอดคล้องกันที่สะท้อนการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แบรนด์ปลายทางเป็นแบรนด์ที่เกี่ยวข้องกับพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ที่กำหนดไว้ที่เข้าใจโดยนักท่องเที่ยวในฐานะที่เป็น entity7 ไม่ซ้ำกันด้วยกรอบการทำงานทางการเมืองและกฎหมายสำหรับการตลาดการท่องเที่ยวและการวางแผน (Buhalis, 2000) จุดหมายปลายทางอยู่ amalgams ของผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวที่นำเสนอประสบการณ์แบบบูรณาการให้กับผู้บริโภค รวมกันของผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวและบริการที่นำเสนอโดยปลายทางนี้มีการบริโภคโดยนักท่องเที่ยวภายใต้ชื่อแบรนด์ของปลายทางในช่วงระยะเวลาของพวกเขาในการเข้าพัก (Buhalis, 2000) แต่ซีเอไอ (2002) การสร้างตราสินค้าปลายทางที่กำหนดว่า "การเลือกผสมองค์ประกอบที่สอดคล้องกันในการระบุและเห็นความแตกต่างผ่านการสร้างภาพลักษณ์ที่ดี" และต่อไปเขาอธิบายว่าจุดมุ่งหมายหลักในการสร้างมูลค่าให้กับปลายทางคือการสร้างภาพลักษณ์ตราสินค้าจำนวนเงินที่จะระบุความสัมพันธ์ที่เกี่ยวข้องมากที่สุดและสร้างความเข้มแข็งของพวกเขาเชื่อมโยงกับแบรนด์ ในการศึกษาอื่น Kaplanidou และโฟกท์ (2003) ระบุยี่ห้อปลายทางเกี่ยวกับ "วิธีที่ผู้บริโภครับรู้ปลายทางในจิตใจของพวกเขา" มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการจับองค์ประกอบที่แตกต่างของปลายทางในแบรนด์และการสื่อสารผ่านองค์ประกอบเหล่านี้ส่วนประกอบของแบรนด์ Kaplanidou และโฟกท์ระบุรูปแบบแบรนด์ปลายทางที่จะสร้างและจัดการค่าสถานที่ในมุมมองของการท่องเที่ยว มันรวมเอาองค์ประกอบหลายอย่างที่ทำงานร่วมกันในรูปแบบแนวคิดของแบรนด์ปลายทาง หลักของรูปแบบคือการกำหนดและสร้างเอกลักษณ์ของแบรนด์ นี่คือวิธีที่ยุทธศาสตร์แบรนด์ต้องการแบรนด์ที่จะถูกมองว่า ใน Kaplanidou และรูปแบบของโฟกท์ (2003), เอกลักษณ์ของแบรนด์ปลายทางมีการก่อตั้งขึ้นโดยชุดของสมาคมแบรนด์ที่ไม่ซ้ำกัน: สมาคมเหล่านี้บ่งบอกถึงสัญญาให้กับลูกค้าจากสมาชิกในองค์กร เอกลักษณ์ของแบรนด์ที่จะช่วยสร้างความสัมพันธ์ระหว่างแบรนด์และลูกค้าโดยการสร้างคุณค่าที่เกี่ยวข้องกับการทำงานหรือผลประโยชน์ทางอารมณ์ที่แสดงออกตนเอง (Aaker, 1996) ในกรอบนี้ห้าฐานที่กำหนดไว้ในการจัดการเอกลักษณ์ของแบรนด์ปลายทาง: ภาพลักษณ์บุคลิกภาพแบรนด์แบรนด์สาระสำคัญ (หรือจิตวิญญาณ) ตัวละครของแบรนด์และวัฒนธรรมแบรนด์ ผู้จัดการส่วนประกอบเหล่านี้ DMOs กำหนดปัจจัยหลักของกลยุทธ์แบรนด์ปลายทางของตัวเองสร้างการวางตำแหน่งของแบรนด์ที่ไม่ซ้ำกันปลายทางในใจของผู้บริโภค (Kaplanidou, โฟกท์, 2003) นอกจากนี้ยังมีการศึกษาหลักในวรรณคดีที่ตลาดซึ่งอธิบายรุ่นยี่ห้อปลายทางใน Primis จะกำหนดมูลค่าแบรนด์หลัก (หรือเอกลักษณ์ของแบรนด์) สัญญาให้กับลูกค้าใน secundis มันตรวจสอบก กระบวนการสื่อสารค่านี้ (หรือตัวตน) ให้แก่นักท่องเที่ยว (Cai, 2002); ข บทบาทของธุรกิจทั้งหมดของผู้เล่นในประเทศและภายใน / ภายนอกผู้มีส่วนได้เสียการสร้างและจัดการค่านี้ (หรือตัวตน) ในมุมมอง DMOs (Hankinson, 2004) ในกรณีแรกรุ่นของซีเอไอ (2002) พิจารณาการสร้างตราสินค้าปลายทางเป็นกระบวนการ recursive ที่หมุนรอบแกนกลางที่เกิดขึ้นจากการผสมผสานองค์ประกอบแบรนด์เอกลักษณ์ของแบรนด์ - หลักของรูปแบบ - และการสร้างภาพลักษณ์ของแบรนด์ กระบวนการที่อธิบายไว้ในรูปแบบเริ่มต้นด้วยการระมัดระวังการเลือกหนึ่งหรือมากกว่าหนึ่งองค์ประกอบของตราสินค้าที่จะทำหน้าที่เป็นอุปกรณ์ trademarkable ปัจจัยเหล่านี้อย่างชัดเจนระบุปลายทางและเริ่มต้นการก่อตัวของความสัมพันธ์ของแบรนด์ที่แข็งแกร่งและมีความสม่ำเสมอที่สะท้อนถึง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แบรนด์ปลายทางเป็นแบรนด์ที่เกี่ยวข้องกับนิยามทางภูมิศาสตร์ภูมิภาคที่เข้าใจ โดยนักท่องเที่ยวเป็น entity7 มีเอกลักษณ์ กับกรอบทางการเมืองและทางกฎหมายและการวางแผนการตลาดการท่องเที่ยว ( buhalis , 2000 ) จุดหมายปลายทางคือ การผสมผสานกันของผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวเสนอประสบการณ์แบบบูรณาการเพื่อผู้บริโภคนี้ส่วนของผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวและบริการ โดยมีปลายทางอยู่ที่บริโภคโดยนักท่องเที่ยวภายใต้ชื่อแบรนด์ของปลายทางในช่วงระยะเวลาของการเข้าพัก ( buhalis , 2000 ) แทน ไค ( 2002 ) กำหนดเป็น " การเลือกปลายทางการผสมผสานองค์ประกอบที่สอดคล้องกันในการระบุและแยกแยะมันผ่านการสร้าง " ภาพลักษณ์ที่เป็นบวก และ เพิ่มเติมเขาอธิบายว่า จุดประสงค์หลักในการสร้างมูลค่าให้กับปลายทางคืออาคารจํานวนภาพลักษณ์เพื่อระบุสมาคมที่เกี่ยวข้องมากที่สุดและการเสริมสร้างความเชื่อมโยงกับแบรนด์ ในอีกการศึกษา และ kaplanidou โฟกท์ ( 2003 ) นิยามเกี่ยวกับ " วิธีการที่ผู้บริโภครับรู้แบรนด์ปลายทางปลายทางในจิตใจของพวกเขา "มันเกี่ยวกับการจับองค์ประกอบที่แตกต่างของปลายทางในแบรนด์และการสื่อสาร องค์ประกอบเหล่านี้ผ่านองค์ประกอบของแบรนด์ kaplanidou โฟกท์ระบุ ยี่ห้อ รุ่น และปลายทาง เพื่อสร้างและจัดการค่าสถานที่ในมุมมองของนักท่องเที่ยว . มันประกอบด้วยหลายองค์ประกอบที่ทำงานร่วมกันเพื่อฟอร์มปลายทางแบรนด์แนวคิดหลักของรูปแบบการกำหนดและการสร้างเอกลักษณ์ของแบรนด์ นี้เป็นวิธีการที่แบรนด์ต้องการยุทธศาสตร์แบรนด์จะรับรู้ ใน kaplanidou ผู้ผลิตและรุ่น ( 2003 ) , ปลายทางเอกลักษณ์แบรนด์ ก่อตั้งขึ้นโดยชุดของสมาคมแบรนด์ที่ไม่ซ้ำกัน : สมาคมเหล่านี้บ่งบอกถึงสัญญากับลูกค้าจากสมาชิกองค์กรเอกลักษณ์ของแบรนด์จะช่วยสร้างความสัมพันธ์ระหว่างแบรนด์และลูกค้าโดยการสร้างคุณค่าที่เกี่ยวข้องกับการทำงาน อารมณ์ หรือผลประโยชน์ตนเองแสดงออก ( เคอร์ , 1996 ) ในกรอบนี้ฐานห้าถูกกำหนดที่จะจัดการปลายทางเอกลักษณ์แบรนด์ : ภาพลักษณ์ บุคลิกภาพตราสินค้าแบรนด์แบรนด์สาระ ( หรือวิญญาณ ) , ตัวอักษรแบรนด์และวัฒนธรรมแบรนด์ การจัดการคอมโพเนนต์เหล่านี้การ dmos กำหนดองค์ประกอบหลักของกลยุทธ์การสร้างแบรนด์เองปลายทาง , ตำแหน่งที่เป็นเอกลักษณ์ของปลายทางของแบรนด์ในใจของผู้บริโภค ( kaplanidou สาธิต , 2003 ) นอกจากนี้ การศึกษาหลักในสถานที่การตลาดวรรณกรรมซึ่งอธิบายปลายทางยี่ห้อ รุ่น ใน primis กําหนดค่าแบรนด์หลัก ( หรือเอกลักษณ์ของแบรนด์ ) สัญญากับลูกค้าใน secundis มันตรวจสอบ : Aกระบวนการสื่อสารคุณค่านี้ ( หรือตัว ) ให้นักท่องเที่ยว ( CAI , 2002 ) ; B . บทบาทของผู้เล่นและธุรกิจท้องถิ่นภายใน / ภายนอกผู้มีส่วนได้เสียในการสร้างและจัดการค่านี้ ( หรือตัว ) ในมุมมอง ( dmos แฮนกินสัน , 2004 ) ในกรณีแรกรูปแบบของคอมพิวเตอร์ช่วยสอน ( 2002 ) : การสร้างตราสินค้าเป็นผู้พิจารณา กระบวนการที่หมุนรอบแกนกลางที่เกิดขึ้นโดยการผสมองค์ประกอบแบรนด์ , เอกลักษณ์ของแบรนด์และแบบจำลองและสร้างภาพลักษณ์แบรนด์ กระบวนการที่อธิบายไว้ในรูปแบบ เริ่มด้วยการเลือกอย่างระมัดระวัง หนึ่งหรือมากกว่าหนึ่งแบรนด์องค์ประกอบ เพื่อใช้เป็นอุปกรณ์ trademarkable .ปัจจัยเหล่านี้อย่างชัดเจนระบุปลายทางและเริ่มก่อตัวขึ้นที่สอดคล้องกันและแบรนด์ที่สะท้อน
สมาคม