The "Law on Vocational Education" w

The "Law on Vocational Education" was issued in 1996. Vocational education embraces higher vocational schools, secondary skill schools, vestibule schools, vocational high schools, job-finding centers and other adult skill and social training institutes. To enable vocational education to better accommodate the demands of economic re-structuring and urbanization, in recent years the government has remodeled vocational education, oriented towards obtaining employment, and focusing on two major vocational education projects to meet society's ever more acute demand for high quality, skilled workers. These are cultivating skilled workers urgently needed in modern manufacture and service industries; and training rural laborers moving to urban areas. To accelerate vocational education in western areas, the Central Government has used government bonds to build 186 vocational education centers in impoverished western area counties.

Both regular and vocational secondary schools sought to serve modernization needs. A number of technical and "skilled-worker" training schools reopened after the Cultural Revolution, and an effort was made to provide exposure to vocational subjects in general secondary schools (by offering courses in industry, services, business, and agriculture). By 1985 there were almost 3 million vocational and technical students.

Under the educational reform tenets, polytechnic colleges were to give priority to admitting secondary vocational and technical school graduates and providing on-the-job training for qualified workers. Education reformers continued to press for the conversion of about 50 percent of upper secondary education into vocational education, which traditionally had been weak in the rural areas. Regular senior middle schools were to be converted into vocational middle schools, and vocational training classes were to be established in some senior middle schools. Diversion of students from academic to technical education was intended to alleviate skill shortages and to reduce the competition for university enrollment.

Although enrollment in technical schools of various kinds had not yet increased enough to compensate for decreasing enrollments in regular senior middle schools, the proportion of vocational and technical students to total senior-middle-school students increased from about 5 percent in 1978 to almost 36 percent in 1985, although development was uneven. Further, to encourage greater numbers of junior-middle-school graduates to enter technical schools, vocational and technical school graduates were given priority in job assignments, while other job seekers had to take technical tests.

In 1987 there were four kinds of secondary vocational and technical schools: 1) technical schools that offered a four year, post-junior middle course and two- to three-year post-senior middle training in such fields as commerce, legal work, fine arts, and forestry; 2) workers' training schools that accepted students whose senior-middle-school education consisted of two years of training in such trades as carpentry and welding; 3) vocational technical schools that accepted either junior-or senior-middle-school students for one- to three-year courses in cooking, tailoring, photography, and other services; and 4) agricultural middle schools that offered basic subjects and agricultural science.

These technical schools had several hundred different programs. Their narrow specializations had advantages in that they offered in-depth training, reducing the need for on-the-job training and thereby lowering learning time and costs. Moreover, students were more motivated to study if there were links between training and future jobs. Much of the training could be done at existing enterprises, where staff and equipment was available at little additional cost.

There were some disadvantages to this system, however. Under the Four Modernizations, technically trained generalists were needed more than highly specialized technicians. Also, highly specialized equipment and staff were underused, and there was an overall shortage of specialized facilities to conduct training. In addition, large expenses were incurred in providing the necessary facilities and staff, and the trend in some government technical agencies was toward more general technical and vocational education.

Further, the dropout rate continued to have a negative effect on the labor pool as upper-secondary-school technical students dropped out and as the percentage of lower-secondary-school graduates entering the labor market without job training increased. Occupational rigidity and the geographic immobility of the population, particularly in rural areas, further limited educational choices.

Although there were 668,000 new polytechnic school enrollments in 1985, the Seventh Five-Year Plan called for annual increases of 2 million mid-level skilled workers and 400,000 senior technicians, indicating that enrollment levels were still far from sufficient. To improve the situation, in July 1986 officials from the State Education Commission, State Planning Commission, and Ministry of Labor and Personnel convened a national conference on developing China's technical and vocational education. It was decided that technical and vocational education in rural areas should accommodate local conditions and be conducted on a short-term basis. Where conditions permitted, emphasis would be placed on organizing technical schools and short-term training classes. To alleviate the shortage of teachers, vocational and technical teachers' colleges were to be reformed and other colleges and universities were to be mobilized for assistance. The State Council decision to improve training for workers who had passed technical examinations (as opposed to unskilled workers) was intended to reinforce the development of vocational and technical schools.

Expanding and improving secondary vocational education has long been an objective of China’s educational reformers, for vocational schools are seen as those which are best placed to address (by providing trained workers) the rising needs of the nation’s expanding economy, especially its manufacturing and industrial sectors. Without an educated and trained work force, China cannot have economic, hence social and national, development. Yet, given a finite, and often quite limited, pot of money for secondary schools, an allocation competition/conflict necessarily exists between its two sub-sectors: general education and vocational/technical education. Regardless, an over-enrollment in the latter has been the overall result of the mid-1980s reforms. Yet firms that must seek workers from this graduate pool have remained unimpressed with the quality of recruits and have had to rely on their own job-training programs that provide re-education for their newly hired workers. The public, also, has not been very enthusiastic over vocational secondary education which, unlike general education, does not lead to the possibility of higher education. The public’s perception is that these schools provide little more than a dead end for their children. Also, vocational institutions are more expensive to run than their counterparts in general education, and they have not had sufficient money to modernize their facilities, as China’s modernizing national economy demands. By mid-decade of the 21st Century, therefore, academics and policy-makers alike began to question the policy that pours funds into vocational schools that do not do their intended function

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ที่ "กฎหมายในอาชีวศึกษา" ที่ออกในปี 1996 อาชีวศึกษานำโรงเรียนอาชีวศึกษาสูง โรงเรียนทักษะรอง vestibule โรงเรียน โรงเรียนสูงอาชีพ ค้นหางานศูนย์ และทักษะอื่น ๆ สำหรับผู้ใหญ่ และสถาบันฝึกอบรมสังคม การเปิดใช้งานการอาชีวศึกษาเพื่อรองรับความต้องการของการจัดโครงสร้างใหม่และความเป็นเมือง ในปีที่ผ่านมารัฐบาลได้ออกแบบอาชีวศึกษา เศรษฐกิจดี มุ่งเน้นรับจ้าง และเน้นหลักสองโครงการอาชีวศึกษาเพื่อตอบสนองความต้องเคยขึ้นเฉียบพลันของสังคมคุณภาพ งานฝีมือ เหล่านี้มีเพาะปลูกแรงงานมีทักษะที่จำเป็นเร่งด่วนในการผลิตที่ทันสมัยและอุตสาหกรรมบริการ และชนบทแรงของการบุกเบิกย้ายไปยังเมืองพื้นที่การฝึกอบรม เพื่อเร่งการอาชีวศึกษาในพื้นที่ตะวันตก รัฐบาลกลางได้ใช้พันธบัตรรัฐบาลสร้างศูนย์อาชีวศึกษา 186 ในเขตพื้นที่ตะวันตกจนทั้งปกติ และอาชีวศึกษามหาวิทยาลัยพยายามที่จะตอบสนองความต้องการความทันสมัย จำนวนโรงเรียนฝึกอบรมทางเทคนิค และ "ฝีมือคนงาน" เปิดหลังจากการปฏิวัติวัฒนธรรม และความพยายามที่ทำให้สัมผัสกับอาชีพหัวข้อทั่วไปในโรงเรียนมัธยม (โดยนำเสนอหลักสูตรในอุตสาหกรรม บริการ ธุรกิจ และการเกษตร) ปี 1985 โดย มีนักเรียนอาชีวศึกษา และเทคนิคเกือบ 3 ล้านภายใต้การปฏิรูปการศึกษา tenets วิทยาลัยสารพัดช่างได้ให้ความสำคัญกับ admitting บัณฑิตรองโรงเรียนเทคนิค และอาชีวศึกษา และให้ฝึกแรงสำหรับผู้ปฏิบัติงานที่เหมาะสม ปฏิรูปการศึกษาอย่างต่อเนื่องเพื่อกดแปลงประมาณ 50 เปอร์เซ็นต์ด้านศึกษาในอาชีวศึกษา ซึ่งประเพณีอ่อนแอในชนบท ปกติโรงเรียนกลางอาวุโสได้แปลงกลางโรงเรียนอาชีวศึกษา และสอนฝึกอาชีพได้ถูกก่อตั้งขึ้นในโรงเรียนบางกลางอาวุโส ผันของนักเรียนจากหลักสูตรเทคนิคศึกษามีวัตถุประสงค์ เพื่อบรรเทาการขาดแคลนทักษะ และลดการแข่งขันสำหรับการลงทะเบียนมหาวิทยาลัยแม้ว่าการลงทะเบียนในโรงเรียนเทคนิคชนิดต่าง ๆ มีไม่ได้เพิ่มขึ้นเพียงพอที่จะชดเชยการลดลงในโรงเรียนกลางอาวุโสประจำ สัดส่วนของนักเรียนอาชีวศึกษา และเทคนิคนักเรียนอาวุโสมัธยมรวมเพิ่มขึ้นจากประมาณร้อยละ 5 ในปี 1978 เกือบ 36 เปอร์เซ็นต์ในปี 1985 แม้ว่าการพัฒนาไม่สม่ำเสมอ เพิ่มเติม ส่งเสริมของจูเนียร์มัธยมบัณฑิตเพื่อป้อนโรงเรียนเทคนิค โรงเรียนเทคนิค และอาชีวศึกษาบัณฑิตได้ให้ความสำคัญในการมอบหมายงาน ในขณะที่ผู้หางานอื่น ๆ มีการใช้การทดสอบทางเทคนิคในปี 1987 มีสี่ชนิดของโรงเรียนเทคนิค และอาชีวศึกษารอง: 1) โรงเรียนเทคนิคที่สี่ปี หลักสูตรกลางหลังจูเนียร์ และสองถึงสาม - ปีกลางหลังผู้ฝึกในฟิลด์ดังกล่าวเป็นการค้า กฎหมาย ศิลปะ และการทำ ป่าไม้ 2) โรงเรียนฝึกอบรมแรงงานที่ยอมรับนักเรียนอาวุโสมัธยมศึกษาซึ่งประกอบด้วยสองปีในธุรกิจการค้าเช่นเป็นช่างไม้และเชื่อม 3) โรงเรียนเทคนิคอาชีพที่ยอมรับอย่างใดอย่างหนึ่งสำหรับเด็ก-นักเรียนโรงเรียนมัธยมต้นอาวุโสหนึ่ง - ไปสามปีหลักสูตรทำอาหาร ปรับปรุง ถ่ายภาพ และ บริการอื่น ๆ หรือ และ 4) โรงเรียนกลางเกษตรที่เสนอเรื่องพื้นฐานและวิทยาศาสตร์การเกษตรโรงเรียนเทคนิคเหล่านี้มีหลายร้อยโปรแกรมแตกต่างกัน สายอาชีพของพวกเขาแคบมีข้อดีที่พวกเขานำเสนอฝึกอบรมเชิงลึก ลดจำเป็นต้องฝึกอบรมแรงและลดต้นทุนและเวลาเรียน นอกจากนี้ นักเรียนมีแรงจูงใจการเรียนถ้ามีการเชื่อมโยงระหว่างงานฝึกอบรม และในอนาคตมากขึ้น มากในการฝึกทำในองค์กรที่มีอยู่ ซึ่งพนักงานและอุปกรณ์มีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมเพียงเล็กน้อยมีข้อเสียบางอย่างกับระบบนี้ อย่างไรก็ตาม ภายใต้ Modernizations 4, generalists เทคนิคฝึกถูกต้องมากกว่าช่างสูงเฉพาะ ยัง underused สูงเฉพาะอุปกรณ์และบริการ และมีการขาดแคลนสิ่งอำนวยความสะดวกเฉพาะการฝึกอบรมโดยรวม ค่าใช้จ่ายจำนวนมากได้เกิดขึ้นในการให้บริการและสิ่งอำนวยความสะดวกที่จำเป็น และแนวโน้มในบางหน่วยงานทางเทคนิคของรัฐบาลที่ไปศึกษาเพิ่มเติมด้านเทคนิค และอาชีวศึกษาเพิ่มเติม อัตราเป็นถอนต่อการมีผลกระทบในกลุ่มแรงงานบนมัธยมศึกษาเทคนิคหลุดออก และ เป็นเปอร์เซ็นต์ของบัณฑิตต่ำกว่ามัธยมป้อนตลาดแรงงานโดยไม่ต้องฝึกงานเพิ่มขึ้น ความแข็งแกร่งอาชีวและพบทางภูมิศาสตร์ของประชากร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ชนบท เพิ่มเติมจำกัดตัวเลือกทางการศึกษาแม้ว่าจะมีโรงเรียนสารพัดช่างลงใหม่ 668,000 ในปี 1985 แผนห้าปีเจ็ดเรียกว่าสำหรับการเพิ่มรายปีของคนงานมีฝีมือระดับกลาง 2 ล้านและช่างอาวุโส 400000 บ่งชี้ว่า ระดับลงทะเบียนก็ยังมากพอ เพื่อปรับปรุงสถานการณ์ ใน 1986 กรกฎาคม เจ้าหน้าที่จากสำนักงานคณะ กรรมการการศึกษาของรัฐ รัฐวางแผนคณะ กรรมการ และกระทรวงแรงงาน และบุคลากรแต่การประชุมระดับชาติในการพัฒนาอาชีวศึกษา และเทคนิคศึกษาของจีน จึงได้ตัดสินใจว่า อาชีวศึกษา และเทคนิคศึกษาในชนบทควรเหมาะสมสภาพท้องถิ่น และดำเนินการในระยะสั้น ได้รับอนุญาตในเงื่อนไข เน้นจะถูกวางบนจัดระเบียบโรงเรียนเทคนิคและสอนฝึกอบรมระยะสั้น บรรเทาการขาดแคลนครู วิทยาลัยของครูอาชีวศึกษา และเทคนิคที่จะ ปฏิรูป และอื่น ๆ วิทยาลัย และมหาวิทยาลัยได้ถูกปฏิบัติสำหรับความช่วยเหลือ การตัดสินใจของรัฐสภาเพื่อปรับปรุงการฝึกอบรมสำหรับผู้ปฏิบัติงานที่ได้ผ่านการตรวจสอบทางเทคนิค (ตรงข้ามกับคนงานไร้ฝีมือ) สร้างขึ้นเพื่อเสริมสร้างการพัฒนาของโรงเรียนเทคนิค และอาชีวศึกษาขยาย และปรับปรุงอาชีวศึกษารองยาวนานแล้ววัตถุประสงค์ของการปฏิรูปการศึกษาของจีน สำหรับโรงเรียนอาชีวศึกษาจะเห็นเป็นผู้ที่ดีสุดอยู่ที่อยู่ (โดยผู้ปฏิบัติงานการฝึกอบรมให้) ความต้องการเพิ่มขึ้นของเศรษฐกิจของประเทศขยายตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งการผลิต และอุตสาหกรรมภาค ไม่บังคับการทำงานศึกษา และฝึกอบรม จีนไม่ได้ ดังนั้นสังคมพัฒนาเศรษฐกิจ และแห่ง ชาติ ยัง ให้หม้อจำกัด และมักจะค่อนข้าง จำกัด เงินสำหรับโรงเรียนมัธยม การปันส่วนแข่งขัน/จำเป็นต้องแย้งระหว่างภาคย่อยของสอง: การศึกษาทั่วไปและการศึกษาวิชาชีพ/เทคนิคการ ไม่ มีการลงทะเบียนเกินในหลังได้รับผลโดยรวมของกลางทศวรรษ 1980 การปฏิรูป ยังบริษัทที่ต้องแสวงหาจากสระนี้บัณฑิตยังคงมี unimpressed กับคุณภาพของเกณฑ์ทหาร และมีการพึ่งพาตนเองงานฝึกอบรมที่ให้การศึกษาใหม่สำหรับผู้ปฏิบัติงานของพวกเขาใหม่เข้ ประชาชน ยัง ไม่ได้มากกว่ารองอาชีวศึกษาซึ่ง ซึ่งแตกต่างจากการศึกษาทั่วไป ไม่นำไปสู่การศึกษาที่อาจเกิดขึ้น การรับรู้ของประชาชนได้ว่า โรงเรียนเหล่านี้ให้ตายสิ้นสุดมากกว่าให้เด็ก ยัง สถาบันอาชีวศึกษามีการรันกว่าคู่ของพวกเขาโดยทั่วไปการศึกษา และพวกเขาไม่มีเงินเพียงพอให้ทันสมัย เป็นของจีนปรับความต้องการของเศรษฐกิจ โดยทศวรรษช่วงกลางของศตวรรษที่ 21 ดังนั้น นักวิชาการและ policy-makers เหมือนเริ่มคำถามนโยบายที่ pours เงินเป็นโรงเรียนอาชีวศึกษาที่ไม่ทำการทำงานของผู้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"กฎหมายว่าด้วยการอาชีวศึกษา" ได้รับการตีพิมพ์ในปี 1996 การศึกษาปวชโอบกอดโรงเรียนสูงอาชีวศึกษาโรงเรียนทักษะมัธยมโรงเรียนด้นโรงเรียนมัธยมอาชีวศึกษาศูนย์งานการค้นพบและทักษะผู้ใหญ่อื่น ๆ และสถาบันฝึกอบรมทางสังคม เพื่อให้การศึกษาอาชีวศึกษาเพื่อให้รองรับความต้องการของเศรษฐกิจใหม่โครงสร้างและรูปแบบในปีที่ผ่านมารัฐบาลได้ออกแบบการศึกษาอาชีวศึกษาที่มุ่งเน้นไปสู่การได้รับการจ้างงานและมุ่งเน้นไปที่สองโครงการอาชีวศึกษาที่สำคัญเพื่อตอบสนองสังคมเคยต้องการที่รุนแรงมากขึ้นสำหรับการที่มีคุณภาพสูง แรงงานที่มีทักษะ เหล่านี้จะถูกปลูกฝังแรงงานที่มีทักษะที่จำเป็นเร่งด่วนในการผลิตและการบริการอุตสาหกรรมสมัยใหม่ และการฝึกอบรมแรงงานในชนบทย้ายไปยังพื้นที่ในเมือง เพื่อเร่งศึกษาอาชีวศึกษาในพื้นที่ตะวันตกรัฐบาลกลางได้ใช้พันธบัตรรัฐบาลที่จะสร้าง 186 ศูนย์การศึกษาอาชีวศึกษาในพื้นที่ยากจนในมณฑลทางตะวันตกของทั้งสองโรงเรียนมัธยมประจำและอาชีพพยายามที่จะตอบสนองความต้องการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ จำนวนของเทคนิคและ "ฝีมืองาน" โรงเรียนการฝึกอบรมการเปิดออกอีกหลังจากที่การปฏิวัติทางวัฒนธรรมและความพยายามที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้สัมผัสกับวิชาอาชีพในโรงเรียนมัธยมศึกษาทั่วไป (โดยนำเสนอหลักสูตรในอุตสาหกรรมบริการทางธุรกิจและการเกษตร) 1985 โดยมีเกือบ 3 ล้านคนอาชีวศึกษาและเทคนิคเป็นภายใต้หลักการปฏิรูปการศึกษาวิทยาลัยโปลีเทคนิคจะให้ความสำคัญกับการยอมรับผู้สำเร็จการศึกษาระดับมัธยมศึกษาโรงเรียนอาชีวศึกษาและทางเทคนิคและการให้การฝึกอบรมในการปฏิบัติงานสำหรับคนงานที่มีคุณสมบัติเหมาะสม การปฏิรูปการศึกษายังคงกดสำหรับการแปลงประมาณร้อยละ 50 ของการศึกษาชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายในการศึกษาสายอาชีพซึ่งเป็นประเพณีที่ได้รับการที่อ่อนแอในพื้นที่ชนบท โรงเรียนกลางอาวุโสปกติจะถูกแปลงเป็นโรงเรียนกลางอาชีวศึกษาและการฝึกอบรมวิชาชีพชั้นเรียนจะได้รับการจัดตั้งขึ้นในโรงเรียนกลางระดับสูงบางคน การเบี่ยงเบนของนักเรียนจากสถาบันการศึกษาในการศึกษาทางด้านเทคนิคมีจุดมุ่งหมายเพื่อบรรเทาการขาดแคลนทักษะและเพื่อลดการแข่งขันสำหรับการลงทะเบียนของมหาวิทยาลัยแม้ว่าจะลงทะเบียนเรียนในโรงเรียนเทคนิคหลายชนิดไม่ได้เพิ่มขึ้น แต่ยังเพียงพอที่จะชดเชยการลดอาชีวศึกษาในโรงเรียนมัธยมอาวุโสปกติสัดส่วนของ อาชีวศึกษาและเทคนิคนักเรียนให้กับนักเรียนระดับสูงกลางโรงเรียนรวมเพิ่มขึ้นจากประมาณร้อยละ 5 ในปี 1978 เกือบร้อยละ 36 ในปี 1985 แม้จะมีการพัฒนาเป็นไม่สม่ำเสมอ นอกจากนี้เพื่อส่งเสริมให้ตัวเลขที่มากขึ้นของผู้จบการศึกษามัธยมศึกษาตอนต้นกลางโรงเรียนที่จะเข้าโรงเรียนเทคนิคอาชีวศึกษาและผู้สำเร็จการศึกษาที่โรงเรียนเทคนิคที่ได้รับการจัดลำดับความสำคัญในการมอบหมายงานในขณะที่ผู้หางานอื่น ๆ ที่มีการใช้การทดสอบทางเทคนิคในปี 1987 มีอยู่สี่ชนิดของสายอาชีพรองและ โรงเรียนเทคนิค: 1) โรงเรียนเทคนิคที่เสนอสี่ปี, สนามกลางหลังต้นและสือการฝึกอบรมกลางสามปีหลังระดับสูงในสาขาต่าง ๆ เช่นการค้าการทำงานตามกฎหมายศิลปกรรมและการป่าไม้; 2) คนงานโรงเรียนฝึกอบรมให้นักเรียนที่มีระดับสูงกลางโรงเรียนการศึกษาประกอบด้วยสองปีของการฝึกอบรมในธุรกิจการค้าเช่นช่างไม้และเชื่อมได้รับการยอมรับ; 3) โรงเรียนอาชีวศึกษาทางเทคนิคที่ได้รับการยอมรับทั้งนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นหรือระดับสูงกลางโรงเรียนหนึ่งหลักสูตรสามปีในการปรุงอาหาร, ตัด, การถ่ายภาพ, และบริการอื่น ๆ ; และ 4) โรงเรียนกลางการเกษตรที่เสนอวิชาพื้นฐานและวิทยาศาสตร์การเกษตรโรงเรียนเทคนิคเหล่านี้มีหลายร้อยโปรแกรมที่แตกต่าง เฉพาะด้านแคบของพวกเขามีความได้เปรียบในการที่พวกเขาเสนอการฝึกอบรมในเชิงลึกลดความจำเป็นในการฝึกอบรมในงานและจึงลดเวลาและค่าใช้จ่ายการเรียนรู้ นอกจากนี้นักเรียนมีแรงจูงใจมากขึ้นที่จะศึกษาว่ามีการเชื่อมโยงระหว่างการฝึกอบรมและการจ้างงานในอนาคต มากของการฝึกอบรมที่สามารถทำได้ในผู้ประกอบการที่มีอยู่ซึ่งเจ้าหน้าที่และอุปกรณ์ที่มีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมเล็ก ๆ น้อย ๆมีข้อเสียบางอย่างเพื่อให้ระบบนี้เป็นอย่างไร ภายใต้สี่ Modernizations, generalists ผ่านการฝึกอบรมทางเทคนิคเป็นที่ต้องการมากขึ้นกว่าที่ช่างเทคนิคที่เชี่ยวชาญสูง นอกจากนี้อุปกรณ์พิเศษที่และพนักงานถูกป้อแป้และมีการขาดแคลนโดยรวมของสิ่งอำนวยความสะดวกพิเศษเพื่อดำเนินการฝึกอบรม นอกจากนี้ค่าใช้จ่ายขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้นในการให้บริการสิ่งอำนวยความสะดวกที่จำเป็นและเจ้าหน้าที่และแนวโน้มในบางหน่วยงานทางเทคนิคที่รัฐบาลเป็นต่อทางด้านเทคนิคและอาชีวศึกษาการศึกษาทั่วไปมากขึ้นนอกจากนี้อัตราการออกกลางคันยังคงมีผลกระทบในทางลบต่อแรงงานสระว่ายน้ำเป็นพิมพ์ใหญ่ โรงเรียนมัธยมนักเรียนเทคนิคหลุดออกไปและคิดเป็นร้อยละของผู้สำเร็จการศึกษาต่ำกว่ามัธยมศึกษาโรงเรียนเข้าสู่ตลาดแรงงานโดยการฝึกอบรมงานที่เพิ่มขึ้น อาชีวอนามัยและความแข็งแกร่งความเฉื่อยทางภูมิศาสตร์ของประชากรโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ชนบทเพิ่มเติม จำกัด ทางเลือกด้านการศึกษาแม้ว่าจะมี 668,000 ใหม่โรงเรียนอาชีวศึกษาโปลีเทคนิคอยู่ในปี 1985 แผนเจ็ดห้าปีที่เรียกร้องให้เพิ่มขึ้นปีละ 2 ล้านคนมีฝีมือระดับกลางและ 400,000 ช่างเทคนิคอาวุโสแสดงให้เห็นว่าระดับการลงทะเบียนยังคงห่างไกลจากที่เพียงพอ เพื่อปรับปรุงสถานการณ์ในกรกฎาคม 1986 เจ้าหน้าที่จากสำนักงานคณะกรรมการกำกับการศึกษาของรัฐ, คณะกรรมการวางแผนของรัฐและกระทรวงแรงงานและบุคลากรประชุมประชุมระดับชาติในการพัฒนาการศึกษาทางด้านเทคนิคและอาชีวศึกษาของจีน มันมีการตัดสินใจว่าการศึกษาทางด้านเทคนิคและอาชีวศึกษาในพื้นที่ชนบทควรรองรับสภาพท้องถิ่นและต้องดำเนินการบนพื้นฐานระยะสั้น ที่มีสภาพที่ได้รับอนุญาตเน้นจะถูกวางไว้บนการจัดโรงเรียนเทคนิคและระยะสั้นเรียนการฝึกอบรม เพื่อบรรเทาปัญหาการขาดแคลนครูวิทยาลัยครูอาชีวศึกษาและเทคนิค 'กำลังจะได้รับการปฏิรูปและวิทยาลัยและมหาวิทยาลัยอื่น ๆ จะได้รับการระดมความช่วยเหลือ การตัดสินใจของสภาแห่งรัฐในการปรับปรุงการฝึกอบรมให้กับแรงงานที่ได้ผ่านการตรวจสอบทางเทคนิค (เมื่อเทียบกับแรงงานไร้ฝีมือ) มีจุดมุ่งหมายเพื่อเสริมสร้างการพัฒนาของโรงเรียนอาชีวศึกษาและเทคนิคการขยายและปรับปรุงการศึกษาสายอาชีพรองมีมานานแล้ววัตถุประสงค์ของการปฏิรูปการศึกษาของจีนสำหรับ โรงเรียนอาชีวศึกษาถูกมองว่าเป็นผู้ที่มีอยู่ที่ดีที่สุดในการแก้ไข (โดยการให้การฝึกอบรมแรงงาน) ความต้องการที่เพิ่มขึ้นของการขยายเศรษฐกิจของประเทศโดยเฉพาะอย่างยิ่งการผลิตและภาคอุตสาหกรรม โดยไม่ต้องมีการทำงานการศึกษาและการฝึกอบรม, จีนไม่สามารถมีเศรษฐกิจสังคมและระดับชาติด้วยเหตุนี้การพัฒนา แต่ให้แน่นอนและมักจะค่อนข้าง จำกัด , หม้อของเงินสำหรับโรงเรียนมัธยมจัดสรรการแข่งขัน / ความขัดแย้งจำเป็นต้องมีอยู่ระหว่างสองย่อยของภาคการศึกษาทั่วไปและวิชาชีพ / การศึกษาทางด้านเทคนิค โดยไม่คำนึงถึงมากกว่าการลงทะเบียนในภายหลังได้รับผลการดำเนินงานในช่วงกลางทศวรรษที่ 1980 การปฏิรูป แต่ บริษัท ที่ต้องขอแรงงานจากสระว่ายน้ำการศึกษานี้ยังคงประทับใจกับคุณภาพของการรับสมัครและได้มีการพึ่งพาโปรแกรมของพวกเขาเองในการทำงานการฝึกอบรมที่ให้การศึกษาสำหรับคนงานที่ได้รับการว่าจ้างใหม่ของพวกเขา ประชาชนยังไม่ได้รับความสนใจมากในช่วงการศึกษาระดับมัธยมศึกษาอาชีวศึกษาซึ่งแตกต่างจากการศึกษาทั่วไปไม่ได้นำไปสู่ความเป็นไปได้ของการศึกษาที่สูงขึ้น การรับรู้ของประชาชนเป็นว่าโรงเรียนเหล่านี้ให้น้อยกว่าสิ้นตายสำหรับเด็กของพวกเขา นอกจากนี้สถาบันการอาชีวศึกษาที่มีราคาแพงมากขึ้นในการทำงานกว่าคู่ของพวกเขาในการศึกษาทั่วไปและพวกเขาไม่ได้มีเงินเพียงพอที่จะทันสมัยสิ่งอำนวยความสะดวกของพวกเขาเป็นของจีนทันสมัยความต้องการของเศรษฐกิจของประเทศ ช่วงกลางทศวรรษของศตวรรษที่ 21 ดังนั้นนักวิชาการและผู้กำหนดนโยบายเหมือนกันเริ่มตั้งคำถามกับนโยบายที่เทเงินเข้าไปในโรงเรียนอาชีวศึกษาที่ไม่ได้ทำหน้าที่ของพวกเขาตั้งใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" กฎหมายว่าด้วยการอาชีวศึกษา " ออกในปี 1996 ประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง โรงเรียนมัธยมทั้งทักษะ , โรงเรียน , โรงเรียนด้นหน้าโรงเรียนมัธยมอาชีวศึกษา งานหาศูนย์และทักษะทางสังคมและผู้ใหญ่อื่น ๆในสถาบันฝึกอบรม เพื่อให้การอาชีวศึกษาให้ดีขึ้นรองรับความต้องการของโครงสร้างใหม่ทางเศรษฐกิจและความเป็นเมืองใน ปี ล่าสุด รัฐบาลได้ปรับปรุงการอาชีวศึกษา มุ่งเน้นไปสู่การจ้างงานและเน้นหลักสองโครงการอาชีวศึกษาเพื่อตอบสนองความต้องการของสังคมที่เคยแหลมมากขึ้น คุณภาพสูง แรงงานมีทักษะ เหล่านี้จะปลูกฝังทักษะแรงงานเร่งด่วนต้องการในอุตสาหกรรมผลิตที่ทันสมัยและบริการ และฝึกอบรมแรงงานชนบทย้ายไปยังพื้นที่ในเมืองเพื่อเร่งการอาชีวศึกษาในพื้นที่ตะวันตก รัฐบาลส่วนกลางได้ใช้พันธบัตรรัฐบาล เพื่อสร้างศูนย์การศึกษาในพื้นที่ยากจน 186 - ตะวันตกจังหวัด

ทั้งปกติและอาชีวศึกษาโรงเรียนมัธยมพยายามที่จะตอบสนองความต้องการมากขึ้น จำนวนของเทคนิคและทักษะการโรงเรียน " คนงาน " อีกครั้ง หลังจากการปฏิวัติทางวัฒนธรรมและพยายามทำเพื่อให้สัมผัสกับวิชาอาชีพในโรงเรียนมัธยมศึกษาทั่วไป ( โดยการเสนอหลักสูตรอุตสาหกรรมบริการ และธุรกิจเกษตร ) โดย 1985 มีนักศึกษาเกือบ 3 ล้าน อาชีวศึกษาและเทคนิค ภายใต้การปฏิรูปการศึกษาหลักการ

,วิทยาลัยสารพัดช่าง ให้ความสำคัญกับการยอมรับผู้สำเร็จการศึกษาโรงเรียนมัธยมอาชีวศึกษาและเทคนิค และให้ฝึกงานคนงานที่มีคุณสมบัติ ปฏิรูปการศึกษาอย่างต่อเนื่องกดสำหรับการแปลงประมาณร้อยละ 50 ของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนปลายในอาชีวศึกษา ซึ่งแต่เดิมเคยอ่อนแอในชนบท