a two – party system, one in office

a two – party system, one in office, the other in Opposition. But fairly good results can also be obtained when there are fairly solid blocs, each consisting of parties who habitually work together and who have enough in common to permit them to evolve a definite political programme. The classical example of a two – party system is Britain. Britain hates a coalition government, because it contradicts the fundamental principle that the cabinet represents a party united in principle. Britain’s example has been admirably followed in the Dominion countries, although in Australia and New Zealand the anit-Labourite groups formed a partnership in order to defeat their Labourite opponents in 1949. In France and other Continental countries the multiple-party system exists and coalition government was the only possibility be fore the fifth Republic in the former came into being. The result was that the government was a combination of strange bed-follows who had nothing in common; no leader to follow, no definite programme to pursue, and no discipline to observe. All this led to a precarious tenure of the government. For example, during the twenty-three years from the end of the First World War to the French collapse in the Second World War, France had forty-two governments, while Britain had eleven, averaging six months, and twenty-five months respectively. When the life of government is precarious and short, it is hesitant and unable to take a long view of policy. Its work is largely limited to matters of daily administration and its chief purpose is to remain in office instead of really governing. Moreover, when on party can definitely be made responsible because of a coalition, the government can neither be responsive be nor really representative. An irresponsible government coupled with an in-coherent public opinion is always a sectional government, which encourages corruption, jobbey, neopotism, toadying, and various other accompanying evils. The final result is the failure of the Parliamentary system as it happened in France. The Constitution of the Fifth Republic cannot legitimately be called a Parliamentary government. It was deliberately designed to correct the imbalances of the preceding Constitutions.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สอง – ระบบพรรค หนึ่งในสำนักงาน อื่น ๆ ในการต่อต้าน แต่ผลค่อนข้างดียังได้เมื่อมี blocs ค่อนข้างแข็ง ซึ่งฝ่ายที่นิตย์ทำงานร่วมกัน และการที่มีพอร่วมกันเพื่ออนุญาตให้มีการพัฒนาโครงการทางการเมืองแน่นอน ตัวอย่างคลาสสิกที่สอง – ระบบของสหราชอาณาจักรได้ ราชอาณาจักรเกลียดพรรคร่วมรัฐบาล เพราะมันทุกหลักพื้นฐานที่ว่า คณะรัฐมนตรีหมายถึงบุคคลที่สหรัฐในหลัก ตัวอย่างของสหราชอาณาจักรได้ถูกห้องตามประเทศเอง แม้ในออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ กลุ่ม anit Labourite รูปแบบความร่วมมือเพื่อเอาชนะฝ่ายตรงข้าม Labourite ใน 1949 ในประเทศฝรั่งเศสและประเทศยุโรปอื่น ๆ มีระบบหลายพรรค และมีพรรคร่วมรัฐบาลเท่านั้นที่อาจเกิดขึ้นได้ก่อนสาธารณรัฐที่ห้าในมาเดิมเป็นการ ผลว่า รัฐบาลคือ ทั้งนี้เตียงที่มีอะไรกัน แปลก ผู้นำไม่ต่อ ไม่มีโครงการแน่นอนคดี และวินัยไม่สังเกต ทั้งหมดนี้นำไปสู่อายุงานที่ล่อแหลมของรัฐบาล ตัวอย่าง ในช่วงยี่สิบสามปีจากสิ้นสุดสงครามโลกครั้งหนึ่งเพื่อยุบฝรั่งเศสในสงครามโลกครั้งสอง ฝรั่งเศสได้สองรัฐบาล ในขณะที่สหราชอาณาจักรมี 43 หาค่าเฉลี่ย 6 เดือน และเดือนยี่สิบห้าตามลำดับ เมื่ออายุของรัฐบาลล่อแหลม และสั้น ไม่ลังเล และไม่สามารถใช้มุมมองระยะยาวของนโยบาย งานส่วนใหญ่จำกัดอยู่ที่เรื่องการบริหารทุกวัน และวัตถุประสงค์ของหัวหน้าจะอยู่ในสำนักงานแทนการควบคุมจริง ๆ นอกจากนี้ เมื่อในพรรคแน่นอนจะรับผิดชอบเนื่องจากเป็นรัฐบาล รัฐบาลไม่สามารถตอบสนองได้ หรือพนักงานจริง ๆ รัฐบาลหลายตัวควบคู่กับความเห็นสาธารณะใน-coherent เสมอเป็นรัฐบาลตัด ซึ่งทำให้เสียหาย jobbey, neopotism, toadying และความชั่วร้ายต่าง ๆ อื่น ๆ มา ผลสุดท้ายคือ ความล้มเหลวของระบบรัฐสภาจะเกิดขึ้นในประเทศฝรั่งเศส รัฐธรรมนูญของสาธารณรัฐห้าไม่ถูกต้องตามกฎหมายสามารถเรียกรัฐบาลรัฐสภา มันจงใจถูกออกแบบมาเพื่อแก้ไขความไม่สมดุลของธรรมนูญก่อนหน้านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สอง - ระบบพรรคหนึ่งในสำนักงานอื่น ๆ ในฝ่ายค้าน แต่ผลที่ดีเป็นธรรมยังสามารถได้รับเมื่อมีการบอกเล่าที่เป็นของแข็งอย่างเป็นธรรมในแต่ละประกอบด้วยบุคคลที่ทำงานร่วมกันเป็นประจำและผู้ที่มีเพียงพอในการร่วมกันเพื่อเปิดโอกาสให้พวกเขาที่จะพัฒนาโปรแกรมทางการเมืองที่ชัดเจน ตัวอย่างคลาสสิกของสอง - ระบบพรรคเป็นของสหราชอาณาจักร สหราชอาณาจักรเกลียดพรรคร่วมรัฐบาลเพราะมันขัดแย้งกับหลักการพื้นฐานที่ตู้หมายถึงบุคคลที่ปึกแผ่นในหลักการ ตัวอย่างของสหราชอาณาจักรได้รับการปฏิบัติตามอย่างน่าทึ่งในประเทศการปกครอง แต่ในประเทศออสเตรเลียและนิวซีแลนด์กลุ่ม anit-Labourite ที่เกิดความร่วมมือในการที่จะเอาชนะฝ่ายตรงข้าม Labourite ของพวกเขาในปี 1949 ในประเทศฝรั่งเศสและประเทศในทวีปอื่น ๆ ระบบหลายพรรคที่มีอยู่และพรรคร่วมรัฐบาล ได้รับความเป็นไปได้เพียง แต่จะก่อนสาธารณรัฐที่ห้าในอดีตเข้ามาเป็น ผลที่ตามมาก็คือการที่รัฐบาลมีการรวมกันของแปลกเตียงต่อไปนี้ที่มีอะไรที่เหมือนกัน; ผู้นำที่จะไม่ปฏิบัติตามไม่มีโปรแกรมที่ชัดเจนในการติดตามและมีระเบียบวินัยในการสังเกต ทั้งหมดนี้นำไปสู่​​การดำรงตำแหน่งที่ล่อแหลมของรัฐบาล ยกตัวอย่างเช่นในช่วงยี่สิบสามปีนับจากการสิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่หนึ่งกับการล่มสลายของฝรั่งเศสในสงครามโลกครั้งที่สองที่ฝรั่งเศสมีสี่สิบสองรัฐบาลในขณะที่สหราชอาณาจักรมีสิบเอ็ดเฉลี่ยหกเดือนและยี่สิบห้าเดือนตามลำดับ เมื่อชีวิตของรัฐบาลเป็นที่ล่อแหลมและระยะสั้นจะลังเลและไม่สามารถที่จะใช้มุมมองระยะยาวของนโยบาย การทำงานของมันคือส่วนใหญ่จะ จำกัด เรื่องของการบริหารงานประจำวันและวัตถุประสงค์หลักของมันคือการอยู่ในตำแหน่งแทนจริงๆปกครอง นอกจากนี้เมื่อบุคคลที่แน่นอนสามารถทำให้ความรับผิดชอบของรัฐบาลเพราะรัฐบาลไม่สามารถที่จะตอบสนองหรือตัวแทนจริงๆ รัฐบาลขาดความรับผิดชอบควบคู่ไปกับความคิดเห็นของประชาชนในการเชื่อมโยงกันอยู่เสมอเป็นส่วนของรัฐบาลซึ่งจะกระตุ้นการทุจริต jobbey, neopotism, toadying และความชั่วร้ายที่มาพร้อมกับอื่น ๆ อีกมากมาย ผลสุดท้ายคือความล้มเหลวของระบบรัฐสภาที่มันเกิดขึ้นในประเทศฝรั่งเศส รัฐธรรมนูญของสาธารณรัฐที่ห้าถูกต้องตามกฎหมายไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นรัฐบาลของรัฐสภา มันถูกออกแบบจงใจที่จะแก้ไขความไม่สมดุลของรัฐธรรมนูญก่อน ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สอง - ระบบพรรค หนึ่ง สำนักงานอื่น ๆ ในการคัดค้าน แต่ยังสามารถได้รับผลค่อนข้างดีเมื่อมีค่อนข้างแข็งใกล้เคียงแต่ละประกอบด้วยบุคคลที่วิ่งเต้นทำงานร่วมกันและที่พอที่ร่วมกันเพื่อให้พวกเขาคายแน่นอนทางการเมือง ) ตัวอย่างคลาสสิกของทั้งสองพรรคและระบบอังกฤษ อังกฤษเกลียดเป็นรัฐบาลผสมเพราะมันขัดแย้งกับหลักการพื้นฐานที่คณะรัฐมนตรีเป็นพรรคประชาธิปัตย์ในหลักการ ตัวอย่างของสหราชอาณาจักรได้รับการชื่นชมที่ใช้ในการปกครองประเทศ ถึงแม้ว่าในออสเตรเลียและนิวซีแลนด์กลุ่ม labourite และรูปแบบที่มีหุ้นส่วนเพื่อที่จะเอาชนะฝ่ายตรงข้ามของพวกเขา labourite ในปี 1949ในประเทศฝรั่งเศสและประเทศยุโรปอื่น ๆระบบหลายพรรคอยู่แล้ว และรัฐบาลเป็นโอกาสเดียวเท่านั้นก่อนสาธารณรัฐที่ห้าในอดีตเข้ามาได้ ผลก็คือ การที่รัฐบาลคือการรวมกันของเตียงที่แปลกคือคนที่ไม่มีอะไรเหมือนกัน ไม่มีผู้นำที่จะปฏิบัติตาม ไม่แน่นอน ) เพื่อติดตามและไม่มีวินัยที่จะสังเกตทั้งหมดนี้นำไปสู่การครอบครองที่ล่อแหลมของรัฐบาล ตัวอย่างเช่น ในช่วง 23 ปีจากการสิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่หนึ่งการล่มสลายของฝรั่งเศสในสงครามโลกครั้งที่สอง รัฐบาลฝรั่งเศสได้ 42 คน ขณะที่อังกฤษมีสิบเอ็ด เฉลี่ย 6 เดือน ยี่สิบห้าเดือนตามลำดับ เมื่อชีวิตของรัฐบาลล่อแหลมและสั้นมันคือลังเลที่จะใช้มุมมองระยะยาวของนโยบาย งานส่วนใหญ่ จำกัด เรื่องการบริหารงานทุกวัน และวัตถุประสงค์หัวหน้าของมันยังคงอยู่ในสำนักงานแทนจริงๆการปกครอง นอกจากนี้ เมื่อพรรคแน่นอนสามารถทำให้ความรับผิดชอบของรัฐบาล เพราะรัฐบาลไม่สามารถจะตอบได้หรือตัวแทนจริงๆรัฐบาลไม่รับผิดชอบควบคู่กับความเห็นสาธารณะติดต่อกันอยู่เสมอ รัฐบาลตัด ซึ่งกระตุ้นการ jobbey neopotism toadying , , และอื่น ๆประกอบความชั่ว . ผลสุดท้ายคือความล้มเหลวของระบบรัฐสภาขณะที่มันเกิดขึ้นในฝรั่งเศส รัฐธรรมนูญของสาธารณรัฐที่ 5 ไม่สามารถถูกต้องตามกฎหมายจะเรียกว่ารัฐบาลรัฐสภามันถูกออกแบบมาเพื่อแก้ไขความไม่สมดุลของเจตนาดังกล่าวรัฐธรรมนูญ .