After joining the RAND Corporation

After joining the RAND Corporation in 1959, Baran took on the task of designing a "survivable" communications system that could maintain communication between end points in the face of damage from nuclear weapons.[9] At the time of the Cold War, most American military communications used high frequency connections which could be put out of action for many hours by a nuclear attack. Baran decided to automate RAND director Franklin R. Collbohm's previous work with emergency communication over conventional AM radio networks and showed that a distributed relay node architecture could be survivable. The Rome Air Development Center soon showed that the idea was practicable.[10]

Using the mini-computer technology of the day, Baran and his team developed a simulation suite to test basic connectivity of an array of nodes with varying degrees of linking. That is, a network of n-ary degree of connectivity would have n links per node. The simulation randomly 'killed' nodes and subsequently tested the percentage of nodes that remained connected. The result of the simulation revealed that networks where n ≥ 3 had a significant increase in resilience against even as much as 50% node loss. Baran's insight gained from the simulation was that redundancy was the key.[11] His first work was published as a RAND report in 1960,[12] with more papers generalizing the techniques in the next two years.[13]

After proving survivability Baran and his team needed to show proof of concept for this design such that it could be built. This involved high level schematics detailing the operation, construction, and cost of all the components required to construct a network that leveraged this new insight of redundant links. The result of this was one of the first store-and-forward data layer switching protocols, a link-state/distance vector routing protocol, and an unproved connection-oriented transport protocol. Explicit detail of these designs can be found in the complete series of reports On Distributed Communications, published by RAND in 1964.[14]

The design flew in the face of telephony design of the time, placing inexpensive and unreliable nodes at the center of the network, and more intelligent terminating 'multiplexer' devices at the endpoints. In Baran's words, unlike the telephone company's equipment, his design didn't require expensive "gold plated" components to be reliable. This Distributed Network that Baran introduced was intended to route around damage. It provided connection to others through many points, not one centralized connection. Fundamental to this scheme was the division of the information into "blocks" before sending them out across the network. This enabled the data to travel faster and communications lines to be used more efficiently. Each block was sent separately, traveling different paths and rejoining into a whole when they were received at their destination.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังจากเข้าร่วม RAND Corporation ในปี 1959, Baran เอาที่งานการออกแบบระบบการสื่อสาร "survivable" ที่สามารถสื่อสารระหว่างจุดสิ้นสุดในการเผชิญกับความเสียหายจากอาวุธนิวเคลียร์ [9] ในเวลาสงครามเย็น การสื่อสารทางทหารอเมริกันมากที่สุดใช้การเชื่อมต่อความถี่สูงซึ่งอาจทำไม่ได้หลายชั่วโมง ด้วยการโจมตีนิวเคลียร์ Baran ตัดสินใจที่จะทำงานก่อนหน้า RAND กรรมการ Franklin R. Collbohm สื่อสารฉุกเฉินโดยอัตโนมัติผ่านทางเครือข่ายวิทยุ AM ทั่วไป และพบว่า โครงสร้างการกระจายเลย์อาจ survivable ศูนย์พัฒนาอากาศโรมเร็ว ๆ นี้แสดงให้เห็นว่า ความคิดถูกทาง [10]โดยใช้เทคโนโลยีคอมพิวเตอร์มินิวัน Baran และทีมพัฒนาชุดจำลองเพื่อทดสอบการเชื่อมต่อพื้นฐานของอาร์เรย์ของโหนที่มีองศาของการเชื่อมโยง คือ n เกี่ยวกับระดับการเชื่อมต่อเครือข่ายจะมีลิงค์ n ต่อโหนด การจำลองแบบสุ่ม 'ฆ่า' โหน และทดสอบเปอร์เซ็นต์ของโหนที่ยังคงเชื่อมต่อในเวลาต่อมา เปิดเผยผลของการจำลองที่เครือข่าย n ≥ 3 ได้เพิ่มความยืดหยุ่นมากถึง 50% กับโหนสูญเสียการ ความเข้าใจของ Baran ที่ได้จากการจำลองได้ว่า สำรองคีย์ [11] งานแรกของเขาถูกตีพิมพ์เป็นรายงาน RAND ใน 1960, [12] กับกระดาษมากกว่า generalizing เทคนิคในอีกสองปี [13]หลังจากพิสูจน์เชื่อถือ Baran และทีมของเขาจำเป็นต้องแสดงหลักฐานของแนวคิดการออกแบบนี้ซึ่งอาจจะสร้างขึ้น นี้เกี่ยวข้องสูงระดับ schematics รายละเอียดการดำเนินการ ก่อสร้าง และต้นทุนของส่วนประกอบทั้งหมดที่จำเป็นในการสร้างเครือข่ายที่ leveraged นี้เข้าใจใหม่ของการเชื่อมโยงซ้ำซ้อน ผลลัพธ์เป็นชั้นเก็บ และส่งต่อข้อมูลแรกเปลี่ยนโพรโทคอล โพรโทคอสายงานการผลิต/สถานะเชื่อมโยงระยะเวกเตอร์ และโพรโทคอลการขนส่งเป็นการเชื่อมต่อ unproved อย่างใดอย่างหนึ่ง รายละเอียดที่ชัดเจนของการออกแบบเหล่านี้สามารถพบได้ในชุดสมบูรณ์ของรายงานบนกระจายสื่อสาร การเผยแพร่ โดย RAND ในปี 1964 [14]แบบบินในหน้าออกแบบโทรศัพท์ของเวลา วางโหนราคาไม่แพง และน่าเชื่อถือของเครือข่าย และอุปกรณ์อัจฉริยะ 'รับข้อมูลที่ดี' ยุติที่ปลายทาง คำพูดของ Baran ซึ่งแตกต่างจากอุปกรณ์ของบริษัทโทรศัพท์ ออกแบบของเขาไม่จำเป็นต้องแพง "ทอง" ส่วนประกอบมีความน่าเชื่อถือ เครือข่ายนี้กระจายที่ Baran มีวัตถุประสงค์การผลิตรอบความเสียหาย เชื่อมต่อไปยังผู้อื่นผ่านหลายจุด ไม่ศูนย์กลางเชื่อมต่อไว้ พื้นฐานระบบนี้เป็นส่วนของข้อมูลที่เป็น "บล็อก" ก่อนที่จะส่งออกผ่านเครือข่าย ข้อมูลการเดินทางได้เร็วขึ้นและสายสื่อสารที่จะใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพได้ แต่ละบล็อกถูกส่งแยกต่างหาก เดินทางเส้นทางที่แตกต่างกัน และเข้าไปทั้งหมดเมื่อพวกเขาได้รับปลายทาง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากที่เข้าร่วมแรนด์คอร์ปอเรชั่นในปี 1959 Baran รับงานของการออกแบบระบบ "บอลลูน" การสื่อสารที่สามารถดูแลการสื่อสารระหว่างจุดสิ้นสุดในการเผชิญกับความเสียหายที่เกิดจากอาวุธนิวเคลียร์ได้. [9] ในช่วงเวลาของสงครามเย็นอเมริกันส่วนใหญ่ ทหารสื่อสารที่ใช้ในการเชื่อมต่อที่มีความถี่สูงซึ่งอาจจะใส่ออกจากการกระทำหลายชั่วโมงจากการโจมตีนิวเคลียร์ Baran ตัดสินใจที่จะทำงานได้โดยอัตโนมัติก่อนหน้านี้ผู้อำนวยการแรนด์แฟรงคลินอาร์ Collbohm กับการสื่อสารผ่านเครือข่ายฉุกเฉินวิทยุ AM ธรรมดาและแสดงให้เห็นว่าการถ่ายทอดโหนดกระจายสถาปัตยกรรมอาจจะอยู่รอดได้ ศูนย์พัฒนาโรมอากาศเร็ว ๆ นี้แสดงให้เห็นว่าเป็นความคิดที่ปฏิบัติ. [10] โดยใช้เทคโนโลยีมินิคอมพิวเตอร์ของวัน Baran และทีมงานของเขาได้รับการพัฒนาชุดจำลองเพื่อทดสอบการเชื่อมต่อพื้นฐานของอาร์เรย์ของโหนดที่มีองศาที่แตกต่างของการเชื่อมโยง นั่นคือเครือข่ายของการศึกษาระดับปริญญา n- เกี่ยวของการเชื่อมต่อจะมีการเชื่อมโยง n ต่อโหนด การจำลองแบบสุ่ม 'ฆ่า' โหนดและภายหลังการทดสอบอัตราร้อยละของโหนดที่เหลืออยู่ที่เกี่ยวโยงกัน ผลของการจำลองเปิดเผยว่าเครือข่ายที่ n ≥ 3 มีเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในการป้องกันการสูญเสียความยืดหยุ่นโหนดแม้ในขณะที่มากถึง 50% ข้อมูลเชิงลึกของ Baran ที่ได้รับจากการจำลองคือการที่ซ้ำซ้อนคือกุญแจ. [11] งานแรกของเขาได้รับการตีพิมพ์เป็นรายงานแรนด์ในปี 1960 [12] กับเอกสารเพิ่มเติม generalizing เทคนิคในช่วงสองปีถัดไป. [13] หลังจากพิสูจน์ความอยู่รอด Baran และทีมงานของเขาต้องการที่จะแสดงหลักฐานของแนวคิดในการออกแบบเช่นนี้ว่ามันจะถูกสร้างขึ้น แผนงานนี้มีส่วนร่วมในระดับสูงรายละเอียดการดำเนินการก่อสร้างและค่าใช้จ่ายของส่วนประกอบทั้งหมดที่จำเป็นในการสร้างเครือข่ายที่ใช้ประโยชน์จากข้อมูลเชิงลึกใหม่นี้ของการเชื่อมโยงซ้ำซ้อน ผลจากการนี้เป็นหนึ่งในการจัดเก็บและส่งต่อโปรโตคอลสลับชั้นข้อมูลแรก link รัฐ / vector ระยะทางเส้นทางโปรโตคอลและการเชื่อมต่อที่มุ่งเน้นการพิสูจน์โปรโตคอลการขนส่ง รายละเอียดที่ชัดเจนของการออกแบบเหล่านี้สามารถพบได้ในซีรีส์ที่สมบูรณ์ของรายงานเกี่ยวกับการสื่อสารกระจายการตีพิมพ์โดยแรนด์ในปี 1964 [14] การออกแบบบินในหน้าของการออกแบบโทรศัพท์ของเวลาที่วางโหนดราคาไม่แพงและไม่น่าเชื่อถือที่เป็นศูนย์กลางของ ของเครือข่ายและชาญฉลาดมากขึ้นยุติ 'Multiplexer' อุปกรณ์ที่ปลายทาง ในคำพูดของ Baran ซึ่งแตกต่างจากอุปกรณ์โทรศัพท์ของ บริษัท , การออกแบบของเขาไม่จำเป็นต้องมีราคาแพง "ชุบทอง" ส่วนที่จะเชื่อถือได้ เครือข่ายการกระจายที่ Baran แนะนำมีวัตถุประสงค์เพื่อให้เกิดความเสียหายเส้นทางรอบ ๆ มันให้การเชื่อมต่อกับคนอื่น ๆ ผ่านหลายจุดไม่หนึ่งการเชื่อมต่อส่วนกลาง พื้นฐานในโครงการนี้เป็นส่วนหนึ่งของข้อมูลลงใน "บล็อก" ก่อนที่จะส่งพวกเขาออกผ่านเครือข่าย นี้ช่วยให้ข้อมูลที่จะเดินทางได้เร็วขึ้นและสายการสื่อสารที่จะใช้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น แต่ละบล็อกถูกส่งแยกกันเดินทางเส้นทางที่แตกต่างกันและเข้าร่วมเป็นทั้งเมื่อพวกเขาได้รับการต้อนรับที่ปลายทางของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังจากเข้าร่วม Rand Corporation ในปี 1959 Baran เอาในงานออกแบบ " survivable " การสื่อสารที่สามารถรักษาระบบการสื่อสารระหว่างจุดสิ้นสุดในหน้าของความเสียหายจากอาวุธนิวเคลียร์ . [ 9 ] ในช่วงเวลาของสงครามเย็น อเมริกันส่วนใหญ่ทหารสื่อสารใช้ความถี่สูงเชื่อมต่อซึ่งสามารถใส่ออกปฏิบัติการหลายชั่วโมง โดยการโจมตีนิวเคลียร์ บาแรนตัดสินใจอัตโนมัติผู้อำนวยการแรนด์ แฟรงคลิน อาร์ collbohm ก่อนหน้านี้ทำงานกับการสื่อสารฉุกเฉินมากกว่าปกติ เป็นวิทยุเครือข่าย พบว่ามีการกระจายโหนดสามารถถ่ายทอดสถาปัตยกรรมที่สามารถอยู่รอดได้ . ศูนย์พัฒนาอากาศโรมแล้วพบว่า ความคิดในทางปฏิบัติ [ 10 ]การใช้คอมพิวเตอร์ขนาดเล็กเทคโนโลยีของวัน Baran และทีมงานพัฒนาชุดจำลองเพื่อทดสอบการเชื่อมต่อพื้นฐานของอาร์เรย์ของโหนดที่มีองศาที่แตกต่างของการเชื่อมโยง นั่นคือเครือข่ายระดับ n-ary ของการเชื่อมต่อจะ n เชื่อมโยงต่อโหนด การจำลองแบบสุ่ม ' ฆ่า ' โหนด และภายหลังการทดสอบค่าของโหนดที่ยังคงเชื่อมต่อ ผลจากการจำลองพบว่าเครือข่ายที่ N ≥ 3 ผลการเพิ่มความยืดหยุ่นกับแม้เท่าที่ 50% การสูญเสียโหนด ข้อมูลเชิงลึกที่ได้จากการจำลอง Baran คือความซ้ำซ้อนเป็นกุญแจ [ 11 ] งานแรกของเขาถูกตีพิมพ์เป็นแรนด์รายงานในปี 1960 [ 12 ] กับเอกสารเพิ่มเติม Generalizing เทคนิคในอีกสองปี [ 13 ]หลังจากพิสูจน์ความสามารถ Baran และทีมงานของเขาต้องแสดงหลักฐานของแนวคิดการออกแบบเช่นว่านั้นอาจจะสร้างขึ้นนี้ นี้เกี่ยวข้องกับระดับแผนผังรายละเอียดการดำเนินงาน ก่อสร้าง และต้นทุนของส่วนประกอบทั้งหมดที่จำเป็นในการสร้างเครือข่ายที่ใช้ข้อมูลเชิงลึกใหม่ของการเชื่อมโยงซ้ำซ้อน ผลนี้เป็นร้านแรกและส่งต่อข้อมูลชั้นสลับโปรโตคอลการเชื่อมโยงรัฐ / ระยะทางเวกเตอร์โปรโตคอลเส้นทาง , และ unproved การเชื่อมต่อและรูปแบบการขนส่ง รายละเอียดที่ชัดเจนของการออกแบบเหล่านี้สามารถพบได้ในชุดสมบูรณ์ของรายงานการกระจายการสื่อสาร เผยแพร่โดยแรนด์ใน 1964 . [ 14 ]การออกแบบบินในหน้าของการออกแบบโทรศัพท์ของเวลา การวางราคาไม่แพงและไม่น่าเชื่อถือจุดที่เป็นศูนย์กลางของเครือข่าย และฉลาดมากขึ้น เลิก ' เพล็กซ์ ' อุปกรณ์ที่ฐาน ใน Baran เป็นคำ ซึ่งแตกต่างจากอุปกรณ์โทรศัพท์ ของบริษัท ออกแบบของเขาไม่ต้องแพง " ชุบทอง " ส่วนประกอบที่สามารถเชื่อถือได้ นี้การกระจายเครือข่าย Baran แนะนำมีเส้นทางรอบความเสียหาย ให้การเชื่อมต่อไปยังผู้อื่นผ่านทางหลายจุด ไม่ใช่ศูนย์กลางของการเชื่อมต่อ พื้นฐานของแผนนี้คือส่วนของข้อมูลลงใน " บล็อก " ก่อนที่จะส่งพวกเขาออกไปในเครือข่าย นี้เปิดใช้งานข้อมูลเดินทางได้เร็วขึ้นและการสื่อสารสายที่จะใช้มีประสิทธิภาพมากขึ้น แต่ละบล็อกก็ส่งแยกกันเดินทางจากเส้นทางที่แตกต่างกันและเป็นทั้งหมดเมื่อพวกเขาได้รับที่จุดหมายปลายทาง