Character Education in the United S

Character Education in the United States

Scholarly debate on moral development and character formation extends at least as far back as Aristotle's Nichomacean Ethics and Socrates' Meno and continues through to modern times (Nucci, 1989). In the last several hundred years, character education has been seen as a primary function of educational institutions. For example, John Locke, 17th century English philosopher, advocated education as education for character development. This theme was continued in the 19th century by English philosophers John Stuart Mill (e.g., "development of character is a solution to social problems and a worthy educational ideal," Miller & Kim, 1988) and Herbert Spencer (e.g., "education has for its object the formation of character," Purpel & Ryan, 1976). American education has had a focus on character development from its inception. The American philosopher, John Dewey, an influential philosopher and educator of the early 20th century, saw moral education as central to the school's mission (Dewey, 1934).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การศึกษาตัวละครในประเทศสหรัฐอเมริกาการอภิปรายทางวิชาการในการพัฒนาคุณธรรมและการสร้างตัวละครที่ขยายอย่างน้อยไกลกลับเป็น Nichomacean อริสโตเติลจริยธรรมและโสกราตีส Meno และยังคงผ่านไปยังยุคปัจจุบัน (Nucci, 1989) ในหลายร้อยปีที่ผ่านมาการศึกษาตัวละครที่ได้รับการมองว่าเป็นหน้าที่หลักของสถาบันการศึกษา ยกตัวอย่างเช่นจอห์นล็อคศตวรรษที่ 17 ปรัชญาภาษาอังกฤษสนับสนุนการศึกษาการศึกษาเพื่อการพัฒนาตัวละคร รูปแบบนี้ได้อย่างต่อเนื่องในศตวรรษที่ 19 โดยนักปรัชญาภาษาอังกฤษจอห์นสจ็วร์ (เช่น "การพัฒนาของตัวละครเป็นวิธีการแก้ปัญหาสังคมและการศึกษาที่เหมาะอย่างสวยหรู" มิลเลอร์และคิม, 1988) และเฮอร์เบิร์ตสเปนเซอร์ (เช่น "การศึกษาได้สำหรับ วัตถุก่อตัวของตัวละคร "Purpel และไรอัน, 1976) การศึกษาอเมริกันมีความสำคัญในการพัฒนาตัวละครจากต้น ปรัชญาชาวอเมริกันจอห์นดิวอี้นักปรัชญาที่มีอิทธิพลและการศึกษาในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 เห็นการศึกษาทางศีลธรรมเป็นศูนย์กลางในการปฏิบัติภารกิจของโรงเรียน (ดิวอี้, 1934)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อักขระการศึกษาในสหรัฐอเมริกา

ทางวิชาการการอภิปรายในการพัฒนาจริยธรรมและลักษณะการขยายอย่างน้อยไกลกลับเป็น อริสโตเติล คือ nichomacean จริยธรรมและโสเครติสเมโน และยังคงผ่านสมัยใหม่ ( นูชี่ , 1989 ) ในช่วงหลายร้อยปี การศึกษา ตัวละครที่ได้รับการมองว่าเป็นหน้าที่หลักของสถาบันการศึกษา ตัวอย่างเช่น จอห์น ล็อคนักปรัชญาชาวอังกฤษศตวรรษที่ 17 , สนับสนุนการศึกษาการศึกษาเพื่อพัฒนาตัวละคร รูปแบบนี้อย่างต่อเนื่องในศตวรรษที่ 19 โดยนักปรัชญาชาวอังกฤษจอห์นสจ๊วตมิลล์ ( เช่น " การพัฒนาของตัวละคร คือ การแก้ไขปัญหาทางสังคมและการศึกษาที่เหมาะสม " มิลเลอร์&คิม , 1988 ) และเฮอร์เบิร์ต สเปนเซอร์ ( เช่น " การศึกษาได้ของวัตถุ การก่อตัวของตัวละคร" purpel &ไรอัน , 1976 ) อเมริกันการศึกษาได้เน้นการพัฒนาอักขระจากที่มาของ นักปรัชญาชาวอเมริกัน จอห์น ดิวอี้ เป็นนักปรัชญาที่มีอิทธิพลและการศึกษาของต้นศตวรรษที่ 20 เห็นจริยศึกษาเป็นกลางเพื่อพันธกิจของโรงเรียน ( ดิวอี้ 1934 )