Member of WTO, takes the stance to

Member of WTO, takes the stance to keep on protecting the author’s right and elevates the protection for the authors.
The Copyright Act of B.E. 2537 (1994) increasingly recognizes the author’s rights. It grants two types of author’s rights. Namely, The right of paternity and the right of integrity. As for the right of paternity, the author is entitled to the acknowledgement of his identity. Should a licensee or even an assignee of copyright publishes the work without recognizing the author can demand the appropriate acknowledgement of himself. The right of integrity empowers the author to prevent the assignee of copyright or anyone else from distorting, shortening, adapting or doing anything with the work to the extent that such act would damage the reputation or dignity of the author. Despite of these rights, the author and his counterparts may agree otherwise in writing. This flexibility would allow the author to negotiate the most of his interest
The prior legal problem as to the duration of protection is solved, but there still are some questions regarding the extent of agreement between the assignor (author) and the assignee of the author’s right, the sanctions of these rights, the statute of limitation, etc.

Term of Copyright
General Rules
The consideration about the term of copyright involves two dimensions. The first dimension sees the duration that the copyright owner shall legally protected of his exclusive rights. The other dimension focuses on the chance to use the work by other after the term of protection ends. The term of copyright is invented to set equilibrium between these two interest groups, the copyright owner and the public. The former enjoys exclusive right during the term of protection while the latter can freely use the work after the expiration of copyright protection.
The Berne Convention, from the inception, set a general term of copyright for the author’s life and fifty years after his death with some exceptions. The revisions of the Berne Convention, later finds some modifications as to the term of protection. The term may be counted from the publication of the work or the making available to the public for cinema to graphic works, if the domestic laws so provide. These are minimum terms of protection, which the members have to adopt. The TRIPs Agreement principally adopts the term of copyright provided in the Berne Convention and adds a clarification as to the method of counting the term.
Term of Protection
The Copyright Act B. E. 2537 (1994) provides the term of copyright for each type of work in Sections 19 to 26. The term of protection is made consistent with the Paris Act (1971). The Act take the approach of minimum term of protection. In general, therefore, the protection runs through the life of the author and fifty years after the author’s death. The Act. In other circumstances, counts the term from the making of the work or the fist publication of the work if any. These is an exception of the fifty-year term in the case of works of applied art as permitted by the Paris Act (1971).45 For this type of work. The Act provides twenty-five years from the making of the work or, if there is a publication, twenty-five years from the fist publication
The Copyright Act classifies the term of protection for certain categories of work or authorship as follows:
(1) general term of copyright;
(2) joint authorship
(3) author being a juristic person
(4) pseudonymous or anonymous works
(5) photographic works, audiovisual. Works, cinematographic works, sound recordings and broadcasting works
(6) works of applied art
(7) works made for hire by government, government commissioned works, works made under government supervision
Beginning and Ending of Term of Copyright
The term of copyright may count from the work being made as a copyright work by virtue of the law or from the first publication or from the death of the author, as the case may be. The term shall proceed under the rules mentioned above.
The exact day of the end of the term is hardly identified due to the length of the term of copyright. The Act, thus, provides a practical way to find the expiry day. When the term of copyright protection expires during a year and the expiry date not the calendar day of the year or the exact of expiry is not known, copyright shall continue to subsist until the last day of the that calendar year
When the term of copyright ceases, there are two significant legal results. Firstly, the work shall fall within the public domain. It shall be on longs protected by copyright. The public, therefore, can use the work lawfully and without any authorization Secondly, whoever uses the work in public domain or publish such work cannot claim copyright in the work. The copyright may subsist if the user contributes to a certain extent that can be evaluated as a creation of a new work.
Copyright Infringement
While the act provides the exclusive right to the copyright owner, it also clearly specifies the acts that are considered the unlawful violation of those exclusive right. The copyright infringement according to the present Act can be classified into two categories: a) primary infringement and, b) secondary infringement.
The primary infringement is the same act, which the copyright law states that only the copyright owner has the exclusive right to do. Whoever reproduces, adapts or communicates to the public of the work protected by copyright without authorization is regarded an infringer. The copyright system, nonetheless, finds it necessary to stipulate another type of infringement to deter the primary infringement. Should the infringing copies of work be distributed through available channels, it would be an incentive for the infringement. The Act thus introduces the so-called secondary infringement by making the acts that facilitate the distribution of infringing copies of copyright work illegal.
Primary Infringement.
The Act deals with the primary infringement in two tiers. The first tier is the general rule of infringement no matter what the copyright work is. The second tier involves the primary infringement in specific copyright works.
The general rule of primary infringement stipulates that the reproduction or adaptation or communication to public of a copyright work in accordance with the Act without permission of the copyright owner shall be deemed an infringement of copyright. The meanings of “reproduction”, “adaptation” and “communication to public” are defined the same as those used in the context of exclusive rights,
Apart from the general rule, the Act specifies the acts of primary infringement for certain five copyright works, i.e., audiovisual work, cinematographic work, sound recordings. broadcasting work and computer program because the infringing act against these type of work is different from the general infringement and there are also specific exceptions for infringement of these works
(a) Audiovisual Work, Cinematographic Work and Sound Recordings
As to these works, the primary infringement concerns the reproduction, adaptation to public and the rent of original of copies of the work without authorization. The scope of infringement is broader than the general rule because, for these works, the copyright owner additionally has the exclusive rental right.
(b) Broadcasting Work
This specific work is expressed in a special manner and, thus, needs a special provision to identify the act of infringement. The Act provides that each of the following acts against the broadcasting work without authorization are deemed an infringement: (1) making an audiovisual work, a cinematographic work, sound recordings or a broadcasting work whether of the whole or in part, (2) rebroadcasting whether of the whole or in part, (3) making a broadcasting work to be heard seen in public by commercially charging money or other benefits.
(c) Computer Program
The primary infringement is the reproduction or the communication to public or the rent of the original or copies of the without authorization. One may note that the infringement acts against a computer program are identical to those against an audiovisual work, a cinematographic work or sound recordings as shown in (1) and may wonder why they have to be separate into two provisions. The computer program will see exceptions for infringement in another provision so it would be convenient to single out the infringement acts against work to match the ensuing exceptions for infringement.
The primary infringement, whether under the general rule or the provisions for certain types of copyright work, is subject to civil and criminal sanctions and. On the other hand, the Act provides a range of exception infringement, which will be discussed later.
Secondary infringement
The secondary infringement is understood as the acts which occur after the primary infringement and which somehow support the distribution of illegal copies of the work. These acts are treated illegal to establish a deterrent effect to the possible arrangement of distributing channels for the infringing copies of copyright work.
The Act, therefore, provides that whoever know or should have known that a work is made by infringing the copyright of another person and accordingly commits of the following acts for profit shall be deemed to infringing the copyright:
(1) Selling, occupying for sale, offering for sale, letting for hire, offering for lease, selling by hire purchase or offering for hire purchase;
(2) Communication to public;
(3) Distribution in the manner which may cause a damage to the copyright owner;
(4) Self-importation or importation by order into the Kingdom.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สมาชิกขององค์การ ใช้ท่าทางจะเก็บในปกป้องสิทธิของผู้เขียน และยกระดับการป้องกันสำหรับผู้เขียน การสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติของพ.ศ. 2537 (1994) มากขึ้นรู้จักสิทธิของผู้เขียน ก็ให้สองชนิดของสิทธิ์ของผู้เขียน ได้แก่ ขวา paternity และด้านขวาของความ ส่วนด้านขวาของ paternity ผู้มีสิทธิได้รับการตอบรับของจำเลย ควรเป็นผู้รับใบอนุญาต หรือแม้แต่เป็นผู้รับลิขสิทธิ์เผยแพร่การทำงานโดยไม่ต้องจดจำผู้เขียนสามารถต้องยอมรับที่เหมาะสมของตัวเอง ด้านขวาของความสมบูรณ์ของอำนาจผู้เขียนให้ผู้รับของลิขสิทธิ์หรือบุคคลอื่นจาก distorting เนยขาว ดัดแปลง หรือทำอะไรกับงานเท่าที่พระราชบัญญัติดังกล่าวจะทำลายชื่อเสียงหรือศักดิ์ศรีของผู้เขียน แม้มีสิทธิเหล่านี้ ผู้เขียนและคู่ของเขาอาจตกลงอื่นในการเขียน ความยืดหยุ่นนี้จะช่วยให้ผู้เขียนต่อที่น่าสนใจของเขา แก้ไขปัญหาทางกฎหมายก่อนเป็นระยะเวลาของการป้องกัน แต่ยังมีคำถามเกี่ยวกับขอบเขตของข้อตกลงระหว่าง assignor (ผู้เขียน) และผู้รับสิทธิของผู้เขียน ลงโทษสิทธิเหล่านี้ ว่าด้วยข้อจำกัด ฯลฯ เงื่อนไขของลิขสิทธิ์ กฎทั่วไป การพิจารณาเกี่ยวกับคำลิขสิทธิ์เกี่ยวข้องกับสองมิติ มิติแรกเห็นช่วงเวลาที่เจ้าของลิขสิทธิ์จะคุ้มครองตามกฎหมายของสิทธิของเขา มิติอื่น ๆ เน้นโอกาสในการใช้งานอื่น ๆ หลังจากระยะเวลาการคุ้มครองสิ้นสุดลง คำว่าลิขสิทธิ์จะคิดตั้งสมดุลระหว่างกลุ่มเหล่านี้สนใจสอง เจ้าของลิขสิทธิ์ และประชาชน เดิมตลอดสิทธิในระหว่างระยะของการป้องกันในขณะที่หลังสามารถอิสระใช้งานหลังจากหมดอายุของลิขสิทธิ์ป้องกัน นว่า จากเริ่ม ตั้งลิขสิทธิ์เงื่อนไขทั่วไปสำหรับผู้อายุห้าสิบปีหลังจากการตายมีข้อยกเว้นบาง แก้ไขนว่า ค้นหาแก้ไขบางเป็นระยะของการป้องกันในภายหลัง อาจนับตั้งแต่พิมพ์งานหรือมีการทำคำสาธารณะสำหรับภาพยนตร์การทำงานรูปภาพ ถ้าให้กฎหมายภายในประเทศ เหล่านี้เป็นเงื่อนไขขั้นต่ำของการป้องกัน การสมาชิกเพื่อนำมาใช้ ข้อตกลงการเดินทางหลัก adopts คำลิขสิทธิ์ในนว่า และเพิ่มการชี้แจงเป็นวิธีการนับระยะเวลาเงื่อนไขการคุ้มครองลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ B. E. 2537 (1994) แสดงเงื่อนไขของลิขสิทธิ์สำหรับแต่ละชนิดทำงานในส่วน 19 กับ 26 ระยะเวลาการคุ้มครองจะสอดคล้องกับพระราชบัญญัติปารีส (1971) การกระทำดำเนินการระยะต่ำสุดของการป้องกัน ทั่วไป ดังนั้น การป้องกันทำงานผ่านชีวิตของผู้เขียนและปีที่ห้าสิบหลังความตายของผู้เขียน พระราชบัญญัติการ ในสถานการณ์อื่น ๆ นับระยะเวลาจากการทำงานหรือเผยแพร่งานถ้ามีที่กำปั้น เหล่านี้เป็นข้อยกเว้นในระยะสิบปีในกรณีของงานศิลปะที่ใช้ได้รับอนุญาตตามพระราชบัญญัติปารีส (1971) .45 งานชนิดนี้ บัญญัติให้ยี่สิบห้าปีจากการทำงานหรือ ถ้ามีงานพิมพ์ ยี่สิบห้าปีจากการประกาศกำปั้น พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ประมวลคำการป้องกันสำหรับบางประเภทการทำงานหรือเสียเป็นดังนี้:(1) ลิขสิทธิ์ เงื่อนไขทั่วไป(2) เสียร่วมกัน(3) ผู้เขียนเป็นนิติบุคคล(4) ทำงาน pseudonymous หรือไม่(5) ถ่ายทำ ภาพ งาน งาน cinematographic บันทึกเสียง และเผยแพร่ผลงาน(6) งานศิลปะประยุกต์(7) ทำงานทำการจ้างงาน โดยรัฐบาล รัฐบาลมอบหมายอำนาจหน้าที่การงาน ทำงานที่ทำภายใต้การดูแลของรัฐบาลเริ่มต้น และสิ้นสุดของคำว่าลิขสิทธิ์เงื่อนไขของลิขสิทธิ์อาจนับจากการทำงานการทำเป็นงานลิขสิทธิ์ อาศัยกฎหมาย หรือ จากการประกาศครั้งแรก หรือ จากการตายของผู้เขียน ได้มีมติ คำจะดำเนินภายใต้กฎที่กล่าวถึงข้างต้น ไม่มีระบุวันแน่นอนของการสิ้นสุดของคำเนื่องจากความยาวของคำว่าลิขสิทธิ์ พระราชบัญญัติ ดังนั้น มีวิธีหาวันหมดอายุ เมื่อระยะเวลาการคุ้มครองลิขสิทธิ์หมดอายุในระหว่างปีและอายุไม่วันปฏิทินของปีหรือตรงหมดอายุไม่ทราบ ลิขสิทธิ์ต่อไป subsist จนกระทั่งวันสุดท้ายของที่ปฏิทินปี เมื่อเงื่อนไขของลิขสิทธิ์ยุติ มีผลทางกฎหมายที่สำคัญ 2 ประการแรก การทำงานจะอยู่ภายในโดเมนสาธารณะ มันจะเกี่ยวกับ longs ที่คุ้มครอง โดยลิขสิทธิ์ ประชาชน ดังนั้น สามารถใช้งาน lawfully และเฉยใดๆ ประการที่สอง ผู้ใช้งานในโดเมนสาธารณะ หรือเผยแพร่งานดังกล่าวไม่สามารถเรียกร้องลิขสิทธิ์ในงาน ลิขสิทธิ์อาจ subsist ถ้าผู้สนับสนุนบางขอบเขตที่สามารถประเมินเป็นสร้างงานใหม่ การละเมิดลิขสิทธิ์ ในขณะที่พระราชบัญญัติให้สิทธิกับเจ้าของลิขสิทธิ์ มันยังชัดเจนระบุการกระทำที่ถือว่าเป็นการละเมิดผิดกฎหมายของผู้ร่วมทาง การละเมิดลิขสิทธิ์ตามพ.ร.บ.ปัจจุบันอาจแบ่งได้เป็นสองประเภท: ละเมิด) หลักและ ละเมิดขรอง ละเมิดหลักการกระทำเดียวกัน กฎหมายลิขสิทธิ์ระบุว่า เฉพาะเจ้าของลิขสิทธิ์มีสิทธิทำ ได้ ใครคม ปรับ หรือสื่อสารให้ประชาชนทำการคุ้มครองลิขสิทธิ์โดยไม่ต้องตรวจสอบว่าการ infringer ระบบลิขสิทธิ์ กระนั้น พบว่าจำเป็นต้อง stipulate ละเมิดละเมิดหลักการขัดขวางชนิดอื่น ควรแจกจ่ายสำเนางาน infringing ผ่านช่องว่าง มันจะเป็นสิ่งจูงใจสำหรับการละเมิด บัญญัติแนะนำละเมิดรองเรียกว่า โดยการกระทำที่อำนวยความสะดวกในการกระจายของ infringing ของลิขสิทธิ์งานที่ไม่ถูกต้อง ดังนั้น การละเมิดหลักการพระราชบัญญัติเกี่ยวข้องกับละเมิดหลักในระดับสอง ระดับแรกเป็นกฎทั่วไปของละเมิดว่างานลิขสิทธิ์คืออะไร ระดับที่สองเกี่ยวข้องกับการละเมิดหลักในผลงานลิขสิทธิ์เฉพาะ กฎทั่วไปของหลักการละเมิดข้อกำหนดว่า การทำซ้ำ หรือปรับ หรือสื่อสารกับสาธารณะของลิขสิทธิ์ทำงานในกับการกระทำไม่ มีสิทธิ์ของเจ้าของลิขสิทธิ์จะถือว่าเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ มีกำหนดความหมายของการ "ทำซ้ำ" "ปรับตัว" และ "สื่อสารกับสาธารณะ" เดียวกับที่ใช้ในบริบทของสิทธิ จากกฎทั่วไป พระราชบัญญัติระบุการกระทำที่ละเมิดหลักสำหรับงานลิขสิทธิ์ที่บางห้า เช่น ภาพงาน งาน cinematographic บันทึกเสียง เผยแพร่โปรแกรมคอมพิวเตอร์และงานเนื่องจากการกระทำ infringing กับงานชนิดนี้จะแตกต่างจากละเมิดทั่วไป และยังมีข้อยกเว้นเฉพาะการละเมิดงานเหล่านี้(ก) ภาพงาน ทำงานที่ Cinematographic และบันทึกเสียงเป็นผลงาน ละเมิดหลักเกี่ยวข้องกับการสืบพันธุ์ ปรับการสาธารณะ และเช่าต้นฉบับสำเนาของการทำงานโดยไม่มีการตรวจสอบ ขอบเขตของการละเมิดจะกว้างกว่ากฎทั่วไปเนื่องจาก ผลงาน เจ้าของลิขสิทธิ์นอกจากนี้มีการให้เช่าเฉพาะด้านขวา(ข) เผยแพร่งาน งานนี้เฉพาะแสดงลักษณะพิเศษ และ จึง ต้องจัดพิเศษเพื่อระบุการกระทำละเมิด บัญญัติให้กระทำต่อไปนี้กับงานออกอากาศโดยไม่มีการตรวจสอบแต่ละถือว่าละเมิดมี: (1) ทำงานเป็นภาพ งาน cinematographic บันทึกเสียง หรืองานออกอากาศว่าทั้งหมด หรือบางส่วน, (2) rebroadcasting ว่าของทั้งหมด หรือบางส่วน, (3) ทำงานเผยแพร่ให้ สาธารณะเห็นในกลางกรุงเทพ โดยเรียกเก็บเงินหรือผลประโยชน์อื่น ๆ ในเชิงพาณิชย์(ค) โปรแกรมละเมิดหลักเป็นการทำซ้ำหรือการสื่อสารกับสาธารณะหรือเช่าต้นฉบับหรือสำเนาที่ได้รับอนุญาต หนึ่งอาจทราบว่า กระทำละเมิดกับโปรแกรมคอมพิวเตอร์จะเหมือนกับการทำภาพ งาน cinematographic หรือบันทึกเสียงตามที่แสดงไว้ใน (1) และอาจสงสัยว่า ทำไมพวกเขาจะต้องแยกเป็นสองบท โปรแกรมคอมพิวเตอร์จะเห็นยกเว้นการละเมิดบทบัญญัติอื่นได้สะดวกออกการละเมิดที่กระทำกับงานเพื่อให้ตรงกับข้อยกเว้นเพราะการละเมิดละเมิดหลัก ว่าภายใต้กฎทั่วไปหรือบทบัญญัติสำหรับบางชนิดของงานลิขสิทธิ์ มีการลงโทษทางอาญา และแพ่ง และ ในทางกลับกัน บัญญัติให้มีข้อยกเว้นการละเมิด ซึ่งจะกล่าวถึงในภายหลังละเมิดรองละเมิดรองถูกเข้าใจว่าเป็นการกระทำที่เกิดขึ้นหลังจากการละเมิดหลัก และสนับสนุนการกระจายสำเนาไม่ถูกต้องของงานอย่างใด กิจการเหล่านี้ไม่ถูกต้องบำบัดเพื่อสร้างลักษณะพิเศษที่เกิดการจัดเรียงสามารถกระจายช่องสำเนา infringing งานลิขสิทธิ์ได้พระราชบัญญัติ ดังนั้น แสดงให้ใครรู้ หรือควรได้ทราบว่า งานที่ทำ โดย infringing สงวนลิขสิทธิ์ของบุคคลอื่น และตาม ตกลงของกิจการต่อไปนี้สำหรับกำไรจะถือว่า infringing ลิขสิทธิ์:(1) ขาย มีขาย เสนอขาย ให้เช่า สำหรับเช่า ขาย โดยการเช่าซื้อ หรือเสนอสินเชื่อ(2) สื่อสารกับสาธารณะ(3) แจกจ่ายในลักษณะที่อาจก่อให้เกิดความเสียหายเป็นเจ้าลิขสิทธิ์(4) นำตนเองหรือนำเข้าตามใบสั่งในราชอาณาจักร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สมาชิกของ WTO จะระวังรักษาป้องกันของผู้เขียนที่ถูกต้องและช่วยคุ้มครองผู้เขียน .
พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ( 1994 ) มากขึ้นตระหนักถึงสิทธิของผู้เขียน มันมอบสองประเภทของสิทธิของผู้เขียน คือ สิทธิของความเป็นพ่อ และสิทธิของความซื่อสัตย์ สำหรับสิทธิของความเป็นพ่อ ผู้เขียนคือ สิทธิการรับรู้ถึงตัวตนของเขาให้ผู้รับใบอนุญาต หรือแม้แต่นอกลิขสิทธิ์เผยแพร่งานโดยไม่รู้ผู้เขียนสามารถความต้องการความรู้ที่เหมาะสมของตนเอง ที่ถูกต้องสมบูรณ์ ช่วยให้ผู้เขียนเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้รับโอนลิขสิทธิ์ หรือคนอื่นจากการบิดเบือนทำให้ ,การปรับหรือทำอะไรกับงานในขอบเขตที่พระราชบัญญัติดังกล่าวจะทำลายชื่อเสียง หรือศักดิ์ศรีของผู้เขียน แม้จะมีสิทธิเหล่านี้ ผู้เขียนและคู่ของเขาอาจจะตกลงกันเป็นอย่างอื่นในการเขียน ความยืดหยุ่นนี้จะช่วยให้ผู้เขียนเพื่อเจรจาส่วนใหญ่ของความสนใจของเขา
ปัญหาทางกฎหมายก่อนว่าระยะเวลาของการป้องกันแก้ไขแต่ยังคงมีคำถามบางอย่างเกี่ยวกับขอบเขตของข้อตกลงระหว่างผู้โอน ( ผู้เขียน ) และผู้รับโอนสิทธิของผู้เขียน การลงโทษของสิทธิเหล่านี้ อายุความ ฯลฯ

รูปลิขสิทธิ์

พิจารณากฎทั่วไปเกี่ยวกับระยะเวลาของลิขสิทธิ์ที่เกี่ยวข้องกับสองมิติมิติแรกเห็นระยะเวลาที่เจ้าของลิขสิทธิ์จะได้รับการคุ้มครองตามกฎหมายสิทธิพิเศษของเขา มิติอื่น ๆมุ่งเน้นไปที่โอกาสที่จะใช้งานโดยอื่น ๆหลังจากระยะเวลาของการสิ้นสุด ระยะเวลาของลิขสิทธิ์ถูกคิดค้นเพื่อตั้งค่าสมดุลระหว่างทั้งสองกลุ่มสนใจ เจ้าของลิขสิทธิ์ และสาธารณชนอดีต enjoys สิทธิในระหว่างระยะเวลาของการป้องกันในขณะที่หลังได้อย่างอิสระสามารถใช้งานหลังจากที่หมดอายุของการคุ้มครองลิขสิทธิ์ .
อนุสัญญาเบอร์น จากการตั้งระยะทั่วไปลิขสิทธิ์สำหรับชีวิตของผู้เขียน และ ห้าสิบปีหลังจากการตายของเขามีข้อยกเว้นบาง . การแก้ไขอนุสัญญา Berne ,ต่อมาพบว่ามีการปรับเปลี่ยนตามระยะเวลาของการป้องกัน ระยะอาจจะนับจากการประกาศของงานหรือให้บริการแก่ประชาชนสำหรับโรงภาพยนตร์เพื่องานกราฟิก หากกฎหมายในประเทศเพื่อให้ เหล่านี้เป็นเงื่อนไขขั้นต่ำของการคุ้มครอง ซึ่งสมาชิกต้องอุปการะตกลงทริปหลัก adopts ระยะเวลาของลิขสิทธิ์ที่ระบุไว้ในอนุสัญญา Berne และเพิ่มความกระจ่างถึงวิธีการนับระยะเวลาที่ ระยะเวลาของการคุ้มครอง

พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช 2537 ( 1994 ) มีระยะเวลาของลิขสิทธิ์สำหรับแต่ละประเภทของงานในส่วนที่ 19 ถึง 26 ระยะเวลาของการป้องกันคือให้สอดคล้องกับปารีสพระราชบัญญัติ ( 1971 )พระราชบัญญัติใช้วิธีการระยะเวลาขั้นต่ำของการคุ้มครอง โดยทั่วไป ดังนั้น การป้องกันที่วิ่งผ่านชีวิตของผู้เขียน และ ห้าสิบปีหลังจากการตายของผู้เขียน การกระทำ ในสถานการณ์อื่น ๆ นับระยะเวลาจากการทำงานหรืองานปั้นของสิ่งพิมพ์ใด ๆเหล่านี้เป็นข้อยกเว้นของห้าสิบระยะปีในกรณีของงานศิลปะประยุกต์ที่ได้รับอนุญาตตามพระราชบัญญัติปารีส ( 1971 ) 45 สำหรับงานประเภทนี้ พระราชบัญญัติให้ 25 ปีจากการทำงาน หรือ ถ้ามีการตีพิมพ์ 25 ปีจากกำปั้นสิ่งพิมพ์
พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์จัดระยะของการคุ้มครองบางประเภทของงาน หรือ ผลงาน ดังนี้
( 1 ) เงื่อนไขทั่วไปของลิขสิทธิ์ ;
( 2 ) ( 3 ) ผู้เขียนประพันธ์ร่วมกัน

เป็นนิติบุคคล ( 4 ) นามปากกาหรือ Anonymous ผลงาน
( 5 ) ถ่ายภาพงานโสตทัศนศึกษา . งานภาพยนตร์ , งานบันทึกเสียงและภาพผลงาน

( 6 ) ผลงานศิลปะ ( 7 ) งานทำสำหรับรถเช่าโดยรัฐบาล รัฐบาล มอบหมายงานที่ทำภายใต้การดูแลของรัฐบาล
เริ่มต้นและสิ้นสุดของระยะเวลาของลิขสิทธิ์
ระยะเวลาของลิขสิทธิ์อาจนับจากงานที่ทำ เป็นลิขสิทธิ์ของงานโดยอาศัยอำนาจของกฎหมายหรือจากการตีพิมพ์ครั้งแรก หรือ จากความตายของผู้เขียน เป็นกรณีที่อาจจะ ระยะเวลาจะดำเนินการภายใต้กฎดังกล่าวข้างต้น
วันที่ที่แน่นอนของการสิ้นสุดของระยะที่ระบุไม่ได้เนื่องจากความยาวของระยะเวลาของลิขสิทธิ์ การกระทำดังกล่าว ดังนั้นมีวิธีการปฏิบัติเพื่อค้นหาหมดอายุวัน เมื่อระยะเวลาของการคุ้มครองลิขสิทธิ์หมดอายุในระหว่างปีและวันหมดอายุไม่ปฏิทินวันของปีที่หมดอายุของไม่เป็นที่รู้จัก ลิขสิทธิ์จะยังคงมีอยู่จนกว่าวันสุดท้ายของปฏิทินปี
เมื่อระยะเวลาของลิขสิทธิ์สิ้นสุด มีอยู่สองผลทางกฎหมายที่สำคัญ ประการแรกงานจะอยู่ในโดเมนสาธารณะ จะเป็นในปรารถนาได้รับการคุ้มครองโดยลิขสิทธิ์ ประชาชนจึงสามารถใช้งานถูกต้องตามกฏหมาย และปราศจากการอนุญาตและใครก็ตามที่ใช้งานในที่สาธารณะโดเมน หรือประกาศดังกล่าวไม่สามารถทำงานเรียกร้องลิขสิทธิ์ในงาน ลิขสิทธิ์อาจรอดชีวิตหากผู้ใช้ที่มีขอบเขตบางอย่างที่สามารถประเมินผลของการสร้างงานใหม่
.การละเมิดลิขสิทธิ์
ในขณะที่พระราชบัญญัติให้สิทธิพิเศษแก่เจ้าของลิขสิทธิ์ก็ยังชัดเจน ระบุการกระทำที่ถือว่ามีการละเมิดกฎหมายของสิทธิพิเศษ . การละเมิดลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ ปัจจุบันสามารถแบ่งออกเป็นสองประเภทหลัก : ) การละเมิดและ B ) ผู้บริหารการฝ่าฝืน การละเมิดหลัก
เป็นการกระทำแบบเดียวกันซึ่งกฎหมายลิขสิทธิ์สหรัฐอเมริกาเท่านั้นที่เจ้าของลิขสิทธิ์มีสิทธิพิเศษในการทำ ใครก็ตามที่ reproduces ปรับหรือสื่อสารให้ประชาชนที่ได้รับการคุ้มครองโดยลิขสิทธิ์โดยไม่ได้รับอนุญาตถือว่าเป็นการละเมิด . ลิขสิทธิ์ระบบ อย่างไรก็ตาม พบว่ามันจำเป็นที่จะต้องกำหนดประเภทของการละเมิดอื่นเพื่อป้องกันการละเมิดหลักควรละเมิดสำเนาของงานจะกระจายผ่านช่องทางที่มีก็จะเป็นแรงจูงใจสำหรับการละเมิดลิขสิทธิ์ การกระทำจึงแนะนำการเรียกว่ารองโดยการกระทำที่อำนวยความสะดวกการกระจายของละเมิดลิขสิทธิ์งานสำเนาที่ผิดกฎหมาย การละเมิดหลัก
.
เกี่ยวข้องพระราชบัญญัติการละเมิดหลัก 2 ชั้น .ระดับแรก เป็นกฎทั่วไปของละเมิดไม่ว่าสิ่งที่งานลิขสิทธิ์เป็น แถวที่สองเกี่ยวข้องกับการละเมิดหลักในงานอันมีลิขสิทธิ์เฉพาะ
กฎทั่วไปของการละเมิดหลักระบุว่า การสืบพันธุ์ หรือดัดแปลง หรือการสื่อสารสาธารณะของการทำงานตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์ จะถือว่าเป็นการฝ่าฝืนลิขสิทธิ์ ความหมายของ " การสืบพันธุ์ "" การปรับตัว " และ " สื่อสาธารณะ " เป็นนิยามเดียวกับที่ใช้ในบริบทของสิทธิพิเศษ
นอกเหนือจากกฎทั่วไป กฎหมายระบุการกระทำของการละเมิดหลักแน่นอน 5 ลิขสิทธิ์ ได้แก่ โสตทัศนวัสดุ งาน ภาพยนตร์ บันทึกเสียงงานวิทยุกระจายเสียงและโปรแกรมคอมพิวเตอร์ เพราะละเมิดพระราชบัญญัติป้องกันการเหล่านี้ประเภทของงานที่แตกต่างจากการละเมิดทั่วไปและยังมีข้อยกเว้นเฉพาะสำหรับการละเมิดของผลงานเหล่านี้
( a ) และงานภาพยนตร์และบันทึกเสียง
เป็นผลงานเหล่านี้ การละเมิดหลักเกี่ยวข้องกับการสืบพันธุ์การปรับตัวของภาครัฐและค่าเช่าของต้นฉบับสำเนาของงานโดยไม่ได้รับอนุญาต . ขอบเขตของการละเมิดกฎทั่วไปคือ กว้างกว่า เพราะ งานนี้ เจ้าของลิขสิทธิ์ นอกจากนี้มีสิทธิเช่าพิเศษ .
( b ) งานกระจายเสียง
งานนี้โดยเฉพาะ ซึ่งอยู่ในลักษณะที่พิเศษ และ จึง ต้องเป็นบทบัญญัติพิเศษเพื่อระบุการกระทำของการละเมิดลิขสิทธิ์แสดงให้กับแต่ละต่อไปนี้การกระทำงานกระจายเสียงโดยไม่ได้รับอนุญาตถือว่าเป็นละเมิด ( 1 ) ทำงานโสตทัศนศึกษา , งานภาพยนตร์ , บันทึกเสียงหรือแพร่ภาพงานไม่ว่าของทั้งหมดหรือบางส่วน ( 2 ) rebroadcasting ไม่ว่าทั้งหมดหรือบางส่วน( 3 ) การกระจายงานที่ต้องมาเห็นในที่สาธารณะโดยในเชิงพาณิชย์ชาร์จเงิน หรือผลประโยชน์อื่น ๆ .
( C ) โปรแกรมคอมพิวเตอร์
การละเมิดหลักคือการสืบพันธุ์หรือการสื่อสารสาธารณะหรือให้เช่าต้นฉบับหรือสำเนาของโดยไม่ได้รับอนุญาต . หนึ่งอาจจะทราบว่า การกระทำต่อคอมพิวเตอร์เหมือนผู้กับและทำงานเป็นภาพยนตร์ หรือบันทึกเสียงตาม ( 1 ) และอาจจะสงสัยว่าทำไมต้องแยกเป็นสองกองเสบียง โปรแกรมจะเห็นข้อยกเว้นการละเมิดในบทบัญญัติอื่น ดังนั้นมันจะสะดวกในการเดี่ยวออกงานให้ตรงกับการกระทำต่อต้านการละเมิดตามมาข้อยกเว้นการละเมิด .
การละเมิดหลักไม่ว่าจะอยู่ภายใต้กฎทั่วไปหรือบทบัญญัติบางประเภทของลิขสิทธิ์งาน อาจมีการลงโทษทางอาญาและแพ่งและ บนมืออื่น ๆที่ทำให้ช่วงของการละเมิดข้อยกเว้นซึ่งจะกล่าวถึงในภายหลัง การละเมิด

รองการละเมิดการเข้าใจเป็นการกระทำที่เกิดขึ้นหลังจากการละเมิดหลักและที่สนับสนุนการกระจายที่ผิดกฎหมายฉบับใดในการทำงาน การกระทำเหล่านี้จะถือว่าผิดกฎหมายที่จะสร้างยับยั้งต่อการจัดการเป็นไปได้ของการกระจายช่องทางสำหรับการละเมิดลิขสิทธิ์สำเนาของงาน .
พระราชบัญญัติ ดังนั้นมีใครที่รู้หรือควรรู้ว่างานที่ทำโดยละเมิดลิขสิทธิ์ของบุคคลอื่นตามและมุ่งมั่นของดังต่อไปนี้การกระทำเพื่อหากำไร จะถือว่าละเมิดลิขสิทธิ์ :
( 1 ) ขาย มีขาย เสนอขาย ให้ เช่า เสนอให้เช่า การขาย โดยการเช่าซื้อหรือ ถวายเช่าซื้อ ;
( 2 ) การสื่อสารสาธารณะ ;
( 3 ) แจกจ่ายในลักษณะที่อาจก่อให้เกิดความเสียหายแก่เจ้าของลิขสิทธิ์ ;
( 4 ) ด้วยตนเองหรือนำเข้าโดยสั่งนำเข้ามาในราชอาณาจักร