Table 3 summarizes egg-laying perfo

Table 3 summarizes egg-laying performance. All parameters
(egg production, egg weight, feed consumption,
and feed conversion per a kilogram of eggs and per
dozen eggs) were significantly affected by the diets containing
PSM.
An increase of PSM from 5% to 25% raised the rate
of egg production by 7.08% (P < 0:001) (Table 3). Birds
fed with 25% PSM laid more eggs (82.44%; P < 0:05)
than the birds fed with the other diets (75.36%, 79.15%,
and 77.82% in Groups 1, 2, and Control, respectively).
Although the hens in Group 2 (79.15%) had a similar
rate of egg production as did the control hens (77.82%;
P < 0:05), Group 1 had a lower rate of egg production
than the control. These findings indicate that PSM may
have a beneficial effect on egg production. The rate of
egg production observed in Group 3 (82.44%) was
higher than the rates reported by Bayram and Akıncı
(2001) and Aboul-Ela et al. (1992). These results are to
be contrasted with the results of Bayram and Akıncı
(2001), who reported that increasing the ratio of
groundnut meal contents resulted in a decrease in egg
production.
The results on egg weight are presented in Table 3.
Significant differences were observed in egg weights
among the experimental groups (P < 0:001) throughout
the experimental periods. Birds in Groups 1 and 3 (5%
and 25% PSM, respectively) layed smaller eggs than the
birds fed with the unsupplemented diet (11.60, 11.59 g;
P < 0; 05), whereas birds in Group 2 (15% PSM) layed
eggs that were not significantly different than those of
the control group but that were significantly larger than
those of Groups 1 and 3. The mean egg weight values
obtained in this study were lower than the reports of
Bayram and Akıncı (2001) (12.17–12.47 g), and higher
than the reports of Aboul-Ela et al. (1992) (11.0 g). lt
seems that the egg weight significantly decreased when
PSM contents in the diets were either higher or lower
than 15%. Because egg size may be correlated with body
weight (Di Masso et al., 1998), we investigated whether
there were differences in the body weights of the animals
in the different experimental groups. Indeed, Group 2
quail hens were observed to be heavier than the others,
in agreement with the findings of Bayram and Akıncı
(1999), who reported an increase in body weight of
quails fed a diet containing 15% PSM. Whitehead et al.
(1993) and Whitehead (1995) stated that dietary fatty
acids may increase egg weight by stimulating the synthesis
of oviductal proteins. Indeed, the results observed
here may reflect the amino acid or fatty acid content of
PSM, soybean meal, and full-fat soya.
As shown in Table 3, the use of PSM in diets seemed
to cause an increase in feed consumption (P < 0:01) and
feed efficiency (kilogram of feed per kilogram of eggs
and per dozen eggs) (P < 0:01; P < 0:001). Hens fed
with diets containing PSM ate more feed (1.97–3.53 g)
and had higher feed conversion, per kilogram of eggs
(0.25–0.27 kg; P < 0:05) and per dozen eggs (0.049–
0.056 kg; P < 0:05) than hens fed with unsupplemented
diet.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตารางที่ 3 สรุปประสิทธิภาพการวางไข่ พารามิเตอร์ทั้งหมด(ไข่ผลิตไข่น้ำหนัก บริโภค อาหารอาหารแปลงต่อกิโลกรัม ของไข่ และต่อโหลไข่) ได้รับผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญ โดยอาหารที่ประกอบด้วยPSMการเพิ่มขึ้นของ PSM จาก 5% เป็น 25% อัตราการยกการผลิตไข่ 7.08% (P < 0:001) (ตารางที่ 3) นกเลี้ยง ด้วย PSM วางไข่มากขึ้น (82.44%; 25% P < 0:05)กว่านกที่เลี้ยง ด้วยอาหารอื่น ๆ (75.36%, 79.15%และ 77.82% ในกลุ่ม 1, 2 และ ควบคุม ตามลำดับ)แม้ว่าไก่ในกลุ่ม 2 (79.15%) มีความคล้ายกันอัตราการผลิตไข่เป็นได้ไก่ควบคุม (77.82%P < 0:05), กลุ่ม 1 มีราคาต่ำกว่าการผลิตไข่กว่าตัวควบคุม ค้นพบเหล่านี้บ่งชี้ว่า อาจ PSMมีผลประโยชน์ในการผลิตไข่ อัตราการผลิตไข่ใน 3 กลุ่ม (82.44%)สูงกว่าราคาที่รายงาน โดย Bayram และ Akıncı(2001) และ Aboul Ela et al. (1992) ผลลัพธ์เหล่านี้จะจะต่างกับผลลัพธ์ของ Bayram และ Akıncı(2001), ผู้รายงานอัตราส่วนของที่เพิ่มขึ้นหรือไม่ถั่วลิสงอาหารเนื้อหาส่งผลให้เกิดการลดลงของไข่การผลิตน้ำหนักไข่ผลลัพธ์จะแสดงอยู่ในตารางที่ 3ได้สังเกตความแตกต่างกันในน้ำหนักไข่ระหว่างกลุ่มทดลอง (P < 0:001) ตลอดรอบระยะเวลาการทดลอง นกในกลุ่ม 1 และ 3 (5%และ 25% PSM ตามลำดับ) เป็นพนักงานปูไข่มีขนาดเล็กกว่านกที่เลี้ยง ด้วยอาหาร unsupplemented (11.60, 11.59 กรัมP < 0 05), ในขณะที่นกในกลุ่มที่ 2 (15% PSM) เป็นพนักงานปูไข่ที่ไม่ได้แตกต่างกว่าของกลุ่มควบคุมแต่มีขนาดใหญ่กว่ามากบรรดาของกลุ่ม 1 และ 3 ค่าน้ำหนักไข่เฉลี่ยได้รับในการนี้ศึกษาคนที่ต่ำกว่ารายงานของBayram และ Akıncı (2001) (12.17-12.47 g), และสูงกว่ารายงานของ Aboul Ela et al. (1992) (11.0 กรัม) ltดูเหมือน ว่า น้ำหนักไข่ลดลงเมื่อเนื้อหา PSM ในอาหารได้สูงขึ้น หรือต่ำลงกว่า 15% เพราะขนาดไข่อาจจะมีความสัมพันธ์กับร่างกายน้ำหนัก (Di Masso et al. 1998), เราตรวจสอบว่ามีความแตกต่างในน้ำหนักตัวของสัตว์ในกลุ่มทดลองแตกต่างกัน จริง กลุ่ม 2นกกระทาไก่ถูกตั้งข้อสังเกตจะหนักกว่าผู้อื่นข้อตกลงผลการวิจัยของ Bayram และ Akıncı(1999), การเพิ่มขึ้นของน้ำหนักตัวของรายงานที่quails เลี้ยงด้วยอาหารที่ประกอบด้วย 15% PSM Whitehead et al(1993) และ Whitehead (1995) ระบุว่า อาหารไขมันกรดอาจเพิ่มน้ำหนักไข่ โดยการกระตุ้นการสังเคราะห์ของโปรตีน oviductal แน่นอน ผลการสังเกตที่นี่อาจสะท้อนกรดอะมิโนหรือกรดไขมันของPSM กากถั่วเหลือง และไขมันถั่วเหลืองดูเหมือนการใช้ PSM ในอาหารดังแสดงในตารางที่ 3ทำให้เกิดการเพิ่มการบริโภคอาหาร (P < 0:01) และอาหารประสิทธิภาพ (กิโลกรัมอาหารต่อกิโลกรัมของไข่และ ต่อโหลไข่) (P < 0:01 P < 0:001) เลี้ยงไก่อาหารที่ประกอบด้วย PSM กินอาหารเพิ่มเติม (1.97-3.53 กรัม)และมีการเปลี่ยนอาหารสูง ต่อกิโลกรัมของไข่(0.25-0.27 กิโลกรัม P < 0:05) และ ต่อโหลไข่ (0.0490.056 กิโลกรัม P < 0:05) กว่าไก่เลี้ยงด้วย unsupplementedอาหาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตารางที่ 3 สรุปผลการดำเนินงานวางไข่ พารามิเตอร์ทั้งหมด
(ผลิตไข่น้ำหนักไข่การบริโภคอาหาร
และการแปลงฟีดต่อกิโลกรัมของไข่และต่อ
ไข่โหล) ได้รับผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญโดยการรับประทานอาหารที่มี
PSM.
เพิ่มขึ้นจาก PSM จาก 5% เป็น 25% ยกอัตรา
ของการผลิตไข่ 7.08% (p <0: 001) (ตารางที่ 3) นก
ที่เลี้ยงด้วย 25% PSM วางไข่มากขึ้น (82.44%; p <00:05)
กว่านกที่เลี้ยงด้วยอาหารอื่น ๆ (75.36%, 79.15%
และ 77.82% ในกลุ่ม 1, 2, และการควบคุมตามลำดับ).
แม้ว่า ไก่ในกลุ่มที่ 2 (79.15%) มีความคล้ายกัน
อัตราการผลิตไข่เช่นเดียวกับไก่ควบคุม (77.82%;
p <00:05) กลุ่มที่ 1 มีอัตราการลดลงของการผลิตไข่
กว่ากลุ่มควบคุม การค้นพบนี้แสดงให้เห็นว่า PSM อาจ
มีผลประโยชน์ในการผลิตไข่ อัตรา
การผลิตไข่พบว่าในกลุ่มที่ 3 (82.44%) เป็น
อัตราที่สูงกว่าที่รายงานโดย Bayram และAkıncı
(2001) และ Aboul-Ela et al, (1992) ผลการเหล่านี้
จะเทียบกับผลของการ Bayram และAkıncı
(2001) ที่รายงานว่าการเพิ่มอัตราส่วนของ
เนื้อหาอาหารถั่วลิสงมีผลในการลดลงของไข่
ผลิต.
ผลกับน้ำหนักไข่ถูกแสดงไว้ในตารางที่ 3
ความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญ น้ำหนักไข่
ในหมู่กลุ่มทดลอง (P <0: 001) ตลอด
ระยะเวลาการทดลอง นกในกลุ่มที่ 1 และ 3 (5%
และ PSM 25% ตามลำดับ) วางไข่ขนาดเล็กกว่า
นกที่เลี้ยงด้วยอาหาร unsupplemented (11.60, 11.59 กรัม;
P <0; 05) ในขณะที่นกในกลุ่มที่ 2 (15% PSM) วาง
ไข่ที่ไม่ได้แตกต่างกันกว่าอย่างมีนัยสำคัญ
กลุ่มควบคุม แต่ที่มีนัยสำคัญขนาดใหญ่กว่า
บรรดากลุ่มที่ 1 และ 3. ค่าเฉลี่ยน้ำหนักไข่
ที่ได้รับในการศึกษาครั้งนี้มีค่าต่ำกว่ารายงานของ
Bayram และAkıncı (2001) (12.17- 12.47 กรัม) และสูงกว่า
กว่ารายงานของ Aboul-Ela et al, (1992) (11.0 กรัม) LT
ดูเหมือนว่าน้ำหนักไข่ลดลงอย่างมีนัยสำคัญเมื่อ
เนื้อหา PSM ในอาหารมีทั้งสูงหรือต่ำ
กว่า 15% เพราะขนาดไข่อาจจะมีความสัมพันธ์กับร่างกาย
น้ำหนัก (Di Masso et al., 1998) เราตรวจสอบว่า
มีความแตกต่างในน้ำหนักตัวของสัตว์
ในกลุ่มทดลองที่แตกต่างกัน อันที่จริงกลุ่มที่ 2
ไก่นกกระทาถูกตั้งข้อสังเกตว่าจะเป็นหนักกว่าคนอื่น ๆ
ในข้อตกลงกับผลการวิจัยของ Bayram และAkıncı
(1999) ที่รายงานการเพิ่มขึ้นของน้ำหนักตัวของ
หนูเล็กได้รับอาหารที่มี PSM 15% เฮด et al.
(1993) และเฮด (1995) ระบุว่าไขมัน
กรดอาจเพิ่มน้ำหนักไข่โดยการกระตุ้นการสังเคราะห์
โปรตีนของท่อนำไข่ อันที่จริงผลที่สังเกตได้
ที่นี่อาจจะสะท้อนให้เห็นถึงกรดอะมิโนหรือเนื้อหากรดไขมัน
PSM กากถั่วเหลืองและถั่วเหลืองไขมันเต็ม.
ดังแสดงในตารางที่ 3 การใช้ PSM ในอาหารที่ดูเหมือน
จะก่อให้เกิดการเพิ่มขึ้นของปริมาณอาหารที่กิน (P < 00:01) และ
ประสิทธิภาพการใช้อาหาร (กิโลกรัมของอาหารต่อกิโลกรัมของไข่
และต่อโหลไข่) (P <00:01; P <0: 001) ไก่ที่เลี้ยง
ด้วยอาหารที่มีฟีด PSM กินมากขึ้น (1.97-3.53 กรัม)
และมีการเปลี่ยนอาหารที่สูงขึ้นต่อกิโลกรัมของไข่
(0.25-0.27 กิโลกรัม; P <0:05) และต่อโหลไข่ (0.049-
0.056 กก.; P <0 : 05) กว่าไก่ที่เลี้ยงด้วย unsupplemented
อาหาร