Cohn suggests that literary fiction

Cohn suggests that literary fictions (such as the novel or the short story) can be distinguished from other non-fictional narratives in three ways. First, the distinction between story and plot (in her terminology story and discourse) does not have the same validity for ‘texts that refer to events that have occurred prior to their narrative embodiment’. You will find this point easier to understand after having read the discussion of story and plot on p.96 . second, only in fictional narratives can narrators enter the consciousness of persons apart from themselves. Third, in non-fictional narratives the distinction between author and narrator does not make the same sort of sense as it does when applied to fictional texts (1999, 130). This is my crude précis of Cohn’s highly sophisticated and very well illustrated argument.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คอห์นแนะนำว่า fictions วรรณกรรม (เช่นนวนิยายหรือเรื่องสั้น) สามารถแตกต่างจากอื่น ๆ narratives ไม่สมมติในสามวิธี ครั้งแรก ความแตกต่างระหว่างเรื่องและพล็อต (ในเรื่องคำศัพท์และวาทกรรมของเธอ) ไม่ได้มีผลบังคับใช้เหมือนกันสำหรับ "ข้อความที่อ้างอิงถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนการบรรยายลื่น' คุณจะพบจุดง่ายเข้าใจหลังจากที่มีอ่านการสนทนาในเรื่องราวและลงจุดบน p.96 สอง เฉพาะในสมมติ narratives สามารถ narrators การสำนึกของบุคคลนอกเหนือจากตัวเอง ที่สาม ใน narratives สมมติไม่ใช่ ความแตกต่างระหว่างผู้เขียนและผู้บรรยายทำประเภทเดียวกันของความรู้สึกเป็นเมื่อใช้กับข้อสมมติ (1999, 130) นี่คือ précis ของฉันดิบของอาร์กิวเมนต์ของคอห์นมีความซับซ้อนสูง และภาพประกอบดีมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Cohn แสดงให้เห็นว่าวรรณกรรมวรรณกรรม (เช่นนวนิยายหรือเรื่องสั้น) สามารถประสบความสำเร็จจากเรื่องเล่าอื่น ๆ ที่ไม่ใช่ตัวละครในสามวิธี ครั้งแรกที่ความแตกต่างระหว่างเรื่องและพล็อต (ในเรื่องคำศัพท์และวาทกรรมของเธอ) ไม่ได้มีความถูกต้องเหมือนกันสำหรับ 'ข้อความที่อ้างถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนที่จะมีศูนย์รวมการเล่าเรื่องของพวกเขา คุณจะพบจุดนี้ง่ายต่อการเข้าใจหลังจากที่ได้อ่านการอภิปรายของเรื่องและพล็อตใน p.96 สองเฉพาะในเรื่องเล่าสวม narrators สามารถป้อนจิตสำนึกของบุคคลที่แตกต่างจากตัวเอง ประการที่สามในเรื่องเล่าที่ไม่สวมความแตกต่างระหว่างผู้เขียนและเล่าไม่ได้ทำให้การจัดเรียงเดียวกันของความรู้สึกที่มันไม่เมื่อนำไปใช้ตำราสวม (1999, 130) นี้เป็นย่อความดิบของ Cohn ของสูงที่มีความซับซ้อนและแสดงได้ดีมากการโต้แย้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โคนชี้ให้เห็นว่าวรรณกรรมบันเทิงคดี ( เช่นนวนิยายหรือเรื่องสั้น ) จะแตกต่างจากอื่น ๆที่ไม่ใช่ตัวละครเรื่องเล่าในสามวิธี แรก , ความแตกต่างระหว่างเรื่องและพล็อต ( ศัพท์เรื่องราวของเธอและวาทกรรม ) ไม่ได้มีความตรงกันของข้อความที่อ้างถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนที่จะเล่าเรื่องของตน 'คุณจะพบจุดนี้ง่ายต่อการเข้าใจหลังจากอ่านการสนทนาของเรื่องราวและพล็อตใน p.96 . ประการที่สอง ในเรื่องเล่านิทานตัวละครสามารถใส่จิตสํานึกของคน นอกจากตัวเอง สาม ไม่สวม เรื่องเล่าความแตกต่างระหว่างผู้เขียนและบรรยายไม่ได้ทำให้ประเภทเดียวกันของความรู้สึกมันเมื่อใช้กับข้อความสมมติ ( 1999 , 130 )นี้เป็นหยาบและ PR CIS ของโคนที่มีความซับซ้อนสูงและดีมากแสดงการโต้แย้ง