The experience of poverty reduction

The experience of poverty reduction in East Asia is often cited as a counterargument to the need for curbing inequalities. Over the past 30 to 40 years, some
East Asian countries have managed to achieve rapid poverty reduction despite
rising inequality. In China, for example, very rapid output growth (at an annual
rate of around 9 per cent - 10 per cent between 1981 and 2005) was associated
with dramatic declines in poverty (at an estimated annual rate of 6.6 per cent
over the same period), even though inequality measured by the Gini index rose
from 0.16 in 1980 to about 0.48 in 2011. However, inequality in both assets and
incomes in China was extremely low at the start of the high growth phase, and
this was probably critical to enabling rapid income growth. Further, poverty
declined most sharply in the early 1980s and the mid-1990s, both of which
were periods of falling inequality (particularly rural-urban income inequality).
Increased income to farmers was crucial in reducing aggregate poverty at these
points (Ghosh, 2010). Without rising inequality, the high rates of growth in
China would have translated into even higher poverty reduction (Ravallion,
2011; Fosu, 2011).
The cross-country variations in growth and inequality presented in Chapter
1 underscore the complex linkages between growth, inequality and poverty
reduction. They are a reflection of the different macroeconomic and social
68 Inequality matters
policies that countries have (or have not) implemented in order to stimulate
growth, foster structural transformation, create employment opportunities, widen
access to basic opportunities in education, health and job training, and deepen
social provisioning. Addressing inequalities requires a combination of growthenhancing, employment-generating macroeconomic policies and redistributive
social policies. A focus on only one set of policies is likely to maximize impact
on either poverty reduction or lowering inequalities, but not, necessarily, on both.
However, tying redistributive policies too tightly to growth policies, or equity
objectives too closely to growth objectives, would be a major mistake (McKinley,
2009). Greater equity should be valued as an end in itself—not primarily as a
means that could advance the cause of growth. Redistributive policies, therefore,
need to be addressed in their own right.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

The experience of poverty reduction in East Asia is often cited as a counterargument to the need for curbing inequalities. Over the past 30 to 40 years, some East Asian countries have managed to achieve rapid poverty reduction despite rising inequality. In China, for example, very rapid output growth (at an annual rate of around 9 per cent - 10 per cent between 1981 and 2005) was associated with dramatic declines in poverty (at an estimated annual rate of 6.6 per cent over the same period), even though inequality measured by the Gini index rose from 0.16 in 1980 to about 0.48 in 2011. However, inequality in both assets and incomes in China was extremely low at the start of the high growth phase, and this was probably critical to enabling rapid income growth. Further, poverty declined most sharply in the early 1980s and the mid-1990s, both of which were periods of falling inequality (particularly rural-urban income inequality). Increased income to farmers was crucial in reducing aggregate poverty at these points (Ghosh, 2010). Without rising inequality, the high rates of growth in China would have translated into even higher poverty reduction (Ravallion, 2011; Fosu, 2011).The cross-country variations in growth and inequality presented in Chapter 1 underscore the complex linkages between growth, inequality and poverty reduction. They are a reflection of the different macroeconomic and social เรื่องอสมการ 68ดำเนินนโยบายที่ประเทศได้ (หรือไม่มี) เพื่อกระตุ้น เจริญเติบโต การเปลี่ยนแปลงโครงสร้างการส่งเสริม สร้างโอกาสการจ้างงาน ขยาย เข้าถึงโอกาสพื้นฐานในการศึกษา สุขภาพ และงานฝึกอบรม และลึกซึ้งยิ่งขึ้น เตรียมสังคม แก้ปัญหาความเหลื่อมล้ำทางต้องชุดของ growthenhancing งานสร้างนโยบายเศรษฐกิจมหภาค และ redistributive นโยบายทางสังคม เน้นชุดเดียวของนโยบายจะขยายผล ลดความยากจนหรือลดความเหลื่อมล้ำทาง แต่ไม่ จำ เป็น ทั้งสองอย่าง อย่างไรก็ตาม ผูกนโยบาย redistributive แน่นเกินไปการเจริญเติบโตนโยบาย หุ้น วัตถุประสงค์เกินไปอย่างใกล้ชิดกับวัตถุประสงค์ของการเจริญเติบโต จะผิดหลัก (McKinley 2009) มากกว่าหุ้นบริษัทเป็นสิ้นสุดในตัวเองควร — ไม่เป็นหลักเป็นการ หมายความว่าสามารถล่วงหน้าของการเจริญเติบโต Redistributive นโยบาย ดังนั้น จำเป็นต้องได้รับในสิทธิของตนเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประสบการณ์ในการลดปัญหาความยากจนในเอเชียตะวันออกมักจะอ้างว่าเป็นโต้แย้งเพื่อความจำเป็นในการเหนี่ยวรั้งความไม่เท่าเทียมกัน ที่ผ่านมา 30-40 ปีบางประเทศในเอเชียตะวันออกมีการบริหารจัดการเพื่อให้เกิดการลดปัญหาความยากจนอย่างรวดเร็วแม้จะมีความไม่เท่าเทียมกันเพิ่มขึ้น ในประเทศจีนเช่นการเจริญเติบโตของการส่งออกอย่างรวดเร็วมาก (อย่างเป็นประจำทุกปีในอัตราประมาณร้อยละ9 - ร้อยละ 10 ระหว่างปี 1981 และ 2005) ที่เกี่ยวข้องกับการลดลงอย่างมากในการแก้ไขปัญหาความยากจน(ในอัตราประจำปีประมาณร้อยละ 6.6 ในช่วงเวลาเดียวกัน ) แม้ว่าความไม่เท่าเทียมกันที่วัดโดยดัชนี Gini เพิ่มขึ้นจาก0.16 ในปี 1980 ประมาณ 0.48 ในปี 2011 อย่างไรก็ตามความไม่เท่าเทียมกันในสินทรัพย์และรายได้ในประเทศจีนอยู่ในระดับต่ำมากในช่วงเริ่มต้นของระยะการเจริญเติบโตสูงและนี้อาจจะเป็นสิ่งสำคัญที่จะช่วยให้เติบโตของรายได้อย่างรวดเร็ว นอกจากนี้ความยากจนลดลงมากที่สุดอย่างรวดเร็วในช่วงต้นทศวรรษ 1980 และกลางปี ​​1990 ซึ่งทั้งสองมีช่วงเวลาของความไม่เท่าเทียมกันลดลง (โดยเฉพาะอย่างยิ่งความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ในชนบทเมือง). รายได้ที่เพิ่มขึ้นให้กับเกษตรกรเป็นเรื่องสำคัญมากในการลดความยากจนรวมที่เหล่านี้จุด (กอช 2010 ) โดยไม่ต้องเพิ่มขึ้นความไม่เท่าเทียมกันในอัตราที่สูงของการเติบโตในประเทศจีนจะมีการแปลเป็นการลดความยากจนสูงขึ้น (Ravallion, 2011; Fosu 2011). รูปแบบข้ามประเทศในการเจริญเติบโตและความไม่เท่าเทียมกันที่นำเสนอในบทที่1 ขีดความเชื่อมโยงที่ซับซ้อนระหว่างการเจริญเติบโตของความไม่เท่าเทียมกัน และความยากจนลดลง พวกเขาเป็นภาพสะท้อนของความแตกต่างทางเศรษฐกิจมหภาคและสังคม68 เรื่องความไม่เท่าเทียมกันนโยบายที่ประเทศมี(หรือไม่) ดำเนินการเพื่อกระตุ้นการเจริญเติบโตของการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างอุปถัมภ์สร้างโอกาสการจ้างงานขยายการเข้าถึงโอกาสพื้นฐานในการศึกษาสุขภาพและการฝึกอบรมงานและลึกมากขึ้นการจัดเตรียมทางสังคม ความไม่เท่าเทียมกันอยู่ต้องใช้การรวมกันของ growthenhancing การจ้างงานสร้างนโยบายเศรษฐกิจมหภาคและ redistributive นโยบายทางสังคม มุ่งเน้นเพียงหนึ่งชุดของนโยบายมีแนวโน้มที่จะเพิ่มผลกระทบต่อการลดความยากจนหรือการลดความไม่เท่าเทียมกัน แต่ไม่จำเป็นต้องได้ทั้งบน. อย่างไรก็ตามคาดนโยบาย redistributive แน่นเกินไปกับนโยบายการเจริญเติบโตหรือส่วนของวัตถุประสงค์เกินไปอย่างใกล้ชิดกับเป้าหมายการเติบโตก็จะเป็นความผิดพลาดที่สำคัญ (คินลีย์, 2009) ส่วนมากขึ้นควรจะมีมูลค่าเป็นสิ้นสุดในตัวเองไม่เป็นหลักเป็นวิธีการที่อาจก่อให้เกิดความก้าวหน้าของการเจริญเติบโต นโยบาย redistributive จึงจำเป็นต้องได้รับการแก้ไขในสิทธิของตนเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประสบการณ์ของการลดความยากจนในภูมิภาคเอเชียมักจะอ้างเป็น counterargument ต้องการเหนี่ยวรั้งอสมการ ในช่วง 30 ถึง 40 ปี บาง
เอเชียตะวันออกประเทศมีการจัดการเพื่อให้บรรลุการลดความยากจนอย่างรวดเร็วแม้จะ
อสมการ rising . ในประเทศจีน เช่น การเจริญเติบโต ผลผลิตอย่างรวดเร็วมาก ( ที่อัตราประจำปี
ประมาณร้อยละ 9 - 10 เปอร์เซ็นต์ระหว่างปี 1981 และ 2005 ) มีความเกี่ยวข้อง
เร้าใจลดลงในความยากจน ( ประมาณปีอัตรา 6.6 ร้อยละ
ในช่วงเวลาเดียวกัน ) แม้ว่าความไม่เท่าเทียมกัน โดยวัดจากดัชนี Gini โรส
จาก 0.16 ในปี 1980 ประมาณ 0.48 ในปี 2011 อย่างไรก็ตาม ความไม่เท่าเทียมกันในทรัพย์สินและรายได้ในจีน
น้อยมากในช่วงเริ่มต้นของระยะการเจริญเติบโตสูงและ
นี้น่าจะอย่างทำให้รายได้อย่างรวดเร็ว ความยากจน
เพิ่มเติมลดลงมากที่สุดอย่างรวดเร็วในช่วงต้นปี 1980 และช่วง ซึ่งทั้งสองมีช่วงเวลาของความไม่เท่าเทียมกัน
ลดลง ( โดยเฉพาะอย่างยิ่งในชนบทเมืองความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ ) เพิ่มรายได้ให้กับเกษตรกรเป็น
ที่สำคัญในการลดความยากจนโดยรวมที่จุดเหล่านี้
( ghosh , 2010 ) โดยที่อสมการ rising , สูงอัตราการเจริญเติบโตใน
จีนก็จะแปลเป็นสูงขึ้น การลดความยากจน ราวาเลี่ยน
( , ) ;fosu , 2011 ) .
ความแตกต่างข้ามประเทศในการเจริญเติบโตและความไม่เท่าเทียมกันที่นำเสนอในบทที่
1 ขีดเส้นใต้ความเชื่อมโยงที่ซับซ้อนระหว่างการเจริญเติบโต การลดความยากจนและความไม่เท่าเทียมกัน

พวกเขาเป็นภาพสะท้อนของสังคมที่แตกต่างกัน นโยบายเศรษฐกิจมหภาคและความไม่เท่าเทียมกันเรื่อง

68 ที่ประเทศได้ ( หรือไม่ได้ ) ใช้ในการกระตุ้นให้เกิดการเปลี่ยนแปลงโครงสร้าง
การเจริญเติบโตสร้างโอกาสการจ้างงาน , เบิก
โอกาสการเข้าถึงพื้นฐานในการศึกษาการฝึกอบรมสุขภาพและงานและลึกมากขึ้น
สังคมดอกเบี้ย การรวมกันของ growthenhancing อสมการต้อง การจ้างงาน การสร้างนโยบายเศรษฐกิจมหภาคและนโยบายสังคม redistributive

มุ่งเน้นเพียงหนึ่งชุดของนโยบายมีแนวโน้มที่จะเพิ่มผลกระทบ
ในการลดความยากจน หรือลดความไม่เท่าเทียม แต่ไม่เสมอไปนะครับ ทั้งสองคน
อย่างไรก็ตาม คาดนโยบาย redistributive แน่นเกินไปที่จะนโยบายการเจริญเติบโตหรือหุ้น
วัตถุประสงค์เกินไปอย่างใกล้ชิดเพื่อวัตถุประสงค์การเติบโต จะเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ ( แมคคินลีย์
2009 ) มากกว่าหุ้นควรจะมีมูลค่าเป็นจุดสิ้นสุดในตัวเองไม่ใช่เป็น
หมายความว่าสามารถล่วงหน้าสาเหตุของการเติบโตredistributive นโยบายจึง
ต้อง addressed ในสิทธิของตนเอง