- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
This may get a little sentimental,
This may get a little sentimental, and I’m sorry, but yesterday evening I was working at my desk when my youngest child came up to me, a baseball bat perched on his shoulder and a cap on his head, and asked me if I felt like playing a little ball with him. I was trying to get some important work done before going away on a long trip, and I very nearly declined with regrets, but then it occurred to me that never again would he be seven years, one month, and six days old, so we had better catch these moments while we can.
So we went out onto the front lawn and here is where it gets sentimental. There was a kind of beauty about the experience so elemental and wonderful I cannot tell you – the way the evening sun fell across the lawn, the earnest eagerness of his young stance, the fact that we were doing this most quintessentially dad-and-son thing, the supreme contentment of just being together – and I couldn’t believe that it would ever have occurred to me that finishing an article or writing a book or doing anything at all could be more important and rewarding than this.
Now what has brought on all this sudden sensitivity is that a week or so ago we took our eldest son off to a small university in Ohio. He was the first of our four to fly the coop, and now he is gone – grown up, independent, far away – and I am suddenly realizing how quickly they go.
“Once they leave for college they never really come back,” a neighbor who has lost two of her own in this way told us wistfully the other day.
This isn’t what I wanted to hear. I wanted to hear that they come back a lot, only this time they hang up their clothes, admire you for your intelligence and wit, and no longer have a hankering to sink diamond studs into various odd holes in their heads. But the neighbor was right. He is gone. There is an emptiness in the house that proves it.
I hadn’t expected it to be like this because for the past couple of years even when he was here he wasn’t really here, if you see what I mean. Like most teenagers, he didn’t live in our house in any meaningful sense – more just dropped by a couple of times a day to see what was in the refrigerator or to wander between rooms, a towel round his waist, calling out “Mom, where’s my . . .?” as in “Mom, where’s my yellow shirt?” and “Mom, where’s my deodorant?”
Occasionally I would see the top of his head in an easy chair in front of a television on which Asian people were kicking each other in the heads, but mostly he resided in a place called “Out.”
My role in getting him off to college was simply to write checks – lots and lots of them – and to look suitably pale and aghast as the sums mounted. I was staggered at the cost of sending a child to college these days. Perhaps it is because we live in a community where these matters are treated earnestly, but nearly every college-bound youth in our town goes off and looks at half a dozen or more prospective universities at enormous cost. Then there are fees for college entrance examinations and a separate fee for each university applied to.
But all this pales beside the cost of college itself. My son’s tuition is $19,000 a year, which I am told is actually quite reasonable these days. Some schools charge as much as $28,000 for tuition. Then there is a fee of $3,000 a year for his room, $2,400 for food, $700 or so for books, $650 for health center fees and insurance, and $710 for “activities.” Don’t ask me what that is. I just sign the checks.
Still to come are the costs of flying him to and from Ohio at Thanksgiving, Christmas, and Easter, plus all the other incidental expenses like spending money and long-distance phone bills. Already my wife is calling him every other day to ask if he has enough money, when in fact, as I point out, it should be the other way around. And here’s one more thing. Next year, I have a daughter who goes off to college, so I get to do this twice.
So you will excuse me, I hope, when I tell you that the emotional side of this event was rather overshadowed by the ongoing financial shock. It wasn’t until we dropped him at his university dormitory and left him there looking touchingly lost and bewildered amid an assortment of cardboard boxes and suitcases in a spartan room not unlike a prison cell that it really hit home that he was vanishing out of our lives and into his own.
Now that we are home it is even worse. There is no kick-boxing on the TV, no astounding clutter of sneakers in the back hallway, no calls of “Mom, where’s my . . .?” from the top of the stairs, no one my size to call me a “doofus” or to say, “Nice shirt, Dad. Did you mug a boat person?” In fact, I see now, I had it exactly wrong. Even when he wasn’t here, he was here, if you see what I mean. And now he is not here at all.
It takes only the simplest things – a wadded-up sweatshirt found behind the backseat of the car, some used chewing gum left in a patently inappropriate place – to make me want to blubber helplessly. Mrs. Bryson, meanwhile, doesn’t need any kind of prod. She just blubbers helplessly.
For the past week I have found myself spending a lot of time wandering aimlessly through the house looking at the oddest things – a basketball, his running trophies, an old holiday snapshot – and thinking about all the carelessly discarded yesterdays they represent. The hard and unexpected part is the realization not just that my son is not here but that the boy he was is gone forever. I would give anything to have them both back. But of course that cannot be. Life moves on. Kids grow up and move away, and if you don’t know this already, believe me, it happens faster than you can imagine.
Which is why, if you will excuse me, I am going to finish here and go off and play a little baseball on the front lawn while the chance is still there.
So we went out onto the front lawn and here is where it gets sentimental. There was a kind of beauty about the experience so elemental and wonderful I cannot tell you – the way the evening sun fell across the lawn, the earnest eagerness of his young stance, the fact that we were doing this most quintessentially dad-and-son thing, the supreme contentment of just being together – and I couldn’t believe that it would ever have occurred to me that finishing an article or writing a book or doing anything at all could be more important and rewarding than this.
Now what has brought on all this sudden sensitivity is that a week or so ago we took our eldest son off to a small university in Ohio. He was the first of our four to fly the coop, and now he is gone – grown up, independent, far away – and I am suddenly realizing how quickly they go.
“Once they leave for college they never really come back,” a neighbor who has lost two of her own in this way told us wistfully the other day.
This isn’t what I wanted to hear. I wanted to hear that they come back a lot, only this time they hang up their clothes, admire you for your intelligence and wit, and no longer have a hankering to sink diamond studs into various odd holes in their heads. But the neighbor was right. He is gone. There is an emptiness in the house that proves it.
I hadn’t expected it to be like this because for the past couple of years even when he was here he wasn’t really here, if you see what I mean. Like most teenagers, he didn’t live in our house in any meaningful sense – more just dropped by a couple of times a day to see what was in the refrigerator or to wander between rooms, a towel round his waist, calling out “Mom, where’s my . . .?” as in “Mom, where’s my yellow shirt?” and “Mom, where’s my deodorant?”
Occasionally I would see the top of his head in an easy chair in front of a television on which Asian people were kicking each other in the heads, but mostly he resided in a place called “Out.”
My role in getting him off to college was simply to write checks – lots and lots of them – and to look suitably pale and aghast as the sums mounted. I was staggered at the cost of sending a child to college these days. Perhaps it is because we live in a community where these matters are treated earnestly, but nearly every college-bound youth in our town goes off and looks at half a dozen or more prospective universities at enormous cost. Then there are fees for college entrance examinations and a separate fee for each university applied to.
But all this pales beside the cost of college itself. My son’s tuition is $19,000 a year, which I am told is actually quite reasonable these days. Some schools charge as much as $28,000 for tuition. Then there is a fee of $3,000 a year for his room, $2,400 for food, $700 or so for books, $650 for health center fees and insurance, and $710 for “activities.” Don’t ask me what that is. I just sign the checks.
Still to come are the costs of flying him to and from Ohio at Thanksgiving, Christmas, and Easter, plus all the other incidental expenses like spending money and long-distance phone bills. Already my wife is calling him every other day to ask if he has enough money, when in fact, as I point out, it should be the other way around. And here’s one more thing. Next year, I have a daughter who goes off to college, so I get to do this twice.
So you will excuse me, I hope, when I tell you that the emotional side of this event was rather overshadowed by the ongoing financial shock. It wasn’t until we dropped him at his university dormitory and left him there looking touchingly lost and bewildered amid an assortment of cardboard boxes and suitcases in a spartan room not unlike a prison cell that it really hit home that he was vanishing out of our lives and into his own.
Now that we are home it is even worse. There is no kick-boxing on the TV, no astounding clutter of sneakers in the back hallway, no calls of “Mom, where’s my . . .?” from the top of the stairs, no one my size to call me a “doofus” or to say, “Nice shirt, Dad. Did you mug a boat person?” In fact, I see now, I had it exactly wrong. Even when he wasn’t here, he was here, if you see what I mean. And now he is not here at all.
It takes only the simplest things – a wadded-up sweatshirt found behind the backseat of the car, some used chewing gum left in a patently inappropriate place – to make me want to blubber helplessly. Mrs. Bryson, meanwhile, doesn’t need any kind of prod. She just blubbers helplessly.
For the past week I have found myself spending a lot of time wandering aimlessly through the house looking at the oddest things – a basketball, his running trophies, an old holiday snapshot – and thinking about all the carelessly discarded yesterdays they represent. The hard and unexpected part is the realization not just that my son is not here but that the boy he was is gone forever. I would give anything to have them both back. But of course that cannot be. Life moves on. Kids grow up and move away, and if you don’t know this already, believe me, it happens faster than you can imagine.
Which is why, if you will excuse me, I am going to finish here and go off and play a little baseball on the front lawn while the chance is still there.
0/5000
นี้อาจได้รับเพียงเล็กน้อยอันอ่อนหวาน และฉันขอ แต่ตอนเย็นเมื่อวานนี้ผมทำงานที่โต๊ะของฉันเมื่อลูกคนเล็กของฉันมาให้ฉัน ไม้ตีเบสบอลที่บนไหล่เขาและฝาครอบหัว และถามฉันถ้า ฉันรู้สึกเช่นเล่นลูกน้อยกับเขา ผมพยายามรับงานสำคัญบางอย่างที่ทำได้ก่อนที่จะไปเที่ยวยาว และฉันมากเกือบปฏิเสธกับ regrets แต่แล้ว มันเกิดขึ้นกับผมที่ไม่เคยอีกครั้ง เขาจะเจ็ดปี หนึ่งเดือน และ 6 วันเก่า เพื่อให้เราได้จับช่วงเวลาเหล่านี้ดีกว่าในขณะที่เราสามารถ
เพื่อให้เราออกไปสู่สนามหญ้าด้านหน้า และนี่คือที่ได้รับอันอ่อนหวาน มีแบบของความงามเกี่ยวกับประสบการณ์ดังนั้นธาตุ และมหัศจรรย์ไม่สามารถบอกคุณ – วิธีอาบแดดตอนเย็นตกข้ามสนามหญ้า eagerness คนได้ความของเขาท่าทางหนุ่ม ความจริงที่ว่า เราได้ทำสิ่งนี้สุด quintessentially พ่อ และสน สุขสูงสุดเพียงการกัน – และไม่เชื่อว่า มันจะเคยเกิดขึ้นกับผมที่จบบทความ หรือเขียนหนังสือ หรือทำอะไรที่อาจสำคัญมากขึ้น และคุ้มค่ากว่านี้ได้
ตอนนี้ ที่ได้มาบนความไวฉับพลันนี้เป็นสัปดาห์ หรือผ่านมาเพื่อให้เราเอาลูกคนโตปิดมหาวิทยาลัยขนาดเล็กในรัฐโอไฮโอ เขาเป็นคนแรกของสี่ของเราบินคูพ และตอนนี้ เขาหาย – โต อิสระ ไกล – ฉันฉันก็ตระหนักถึงอย่างรวดเร็วพวกเขาไป
"เมื่อพวกเขาออกสำหรับพวกเขาไม่เคยกลับมา วิทยาลัย"เพื่อนบ้านที่มีการสูญเสียสองทางของเธอเองในนี้ บอกว่า เรา wistfully อื่นวัน.
นี้ไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากได้ยิน ฉันอยากได้ยินว่า พวกเขากลับมามาก เฉพาะครั้งนี้พวกเขาวางสายเสื้อผ้าของพวกเขา ชื่นชมคุณปัญญาและปัญญา และไม่มี hankering จะจม studs เพชรลงในหลุมต่าง ๆ แปลกในหัวของพวกเขา แต่เพื่อนบ้านไม่ถูกต้อง เขาหายไป มีที่เปล่าในบ้านที่พิสูจน์มัน
ผมไม่ได้คาดหวังให้เป็นเช่นนี้เนื่องจากชอบอดีตของปีแม้ เมื่อเขามาที่นี่ ไม่ได้จริง ๆ นี่ ถ้าคุณเห็นว่าผมหมายถึง เช่นวัยรุ่นส่วนใหญ่ เขาไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้านของเราในทุกความหมาย – ลดลงมากเพียง โดยสองครั้งวันเพื่อดูว่ามี ในตู้เย็น หรือเถลไถลระหว่างห้อง ผ้าขนหนูรอบเอว โทรออก " Mom ของของฉัน... ? " ใน "หม่อม ที่เป็นเสื้อเหลืองของฉัน? " และ "หม่อม ซึ่งเป็นยาดับกลิ่นของฉัน? "
บางครั้งจะเห็นด้านบนของหัวในมีเก้าอี้นั่งสบายอยู่หน้าโทรทัศน์ที่คนเอเชียมีเตะกันในหัวของเขา แต่ส่วนใหญ่เขาอยู่ในเรียกว่า "สอบ"
บทบาทในการให้เขาออกไปวิทยาลัยของฉันเป็นเพียง การเขียนเช็ค –จำนวนมากและจำนวนมากของพวกเขา – และดูซีด และ aghast เป็นผลรวมที่ติดตั้งเหมาะสม ผมเหลื่อมกันค่าส่งเด็กศึกษาวันนี้ บางทีอาจเป็น เพราะเราอยู่ในชุมชนซึ่งเรื่องเหล่านี้จะถือว่าจริงจัง แต่เยาวชนเกือบทุกผูกวิทยาลัยในเมืองของเราลงไป และมองไปที่มหาวิทยาลัยคาดหวังอย่าง น้อยหกครึ่งต้นทุนมหาศาล แล้วมีค่าธรรมเนียมการสอบเข้าวิทยาลัย และค่าบริการแยกต่างหากสำหรับแต่ละมหาวิทยาลัยใช้
แต่ทั้งหมดนี้ pales ข้างต้นทุนของวิทยาลัยเอง ค่าเล่าเรียนของลูกคือ $19,000 ปี ซึ่งกำลังบอกเป็นจริงค่อนข้างเหมาะสมวันนี้ บางโรงเรียนค่าใช้จ่ายถึง $ วาละ 28000 สำหรับค่าเล่าเรียน แล้ว มีค่าธรรมเนียม $3000 ต่อปีสำหรับห้องพัก $2400 สำหรับอาหาร $700 หรือมากกว่านั้นสำหรับหนังสือ $650 สำหรับค่าศูนย์สุขภาพและค่าประกันภัย และ $710 สำหรับ "กิจกรรม" ไม่ถามอะไรที่เป็นการ ฉันเพียงแค่ลงชื่อเช็ค
ยังคงไปมาเป็นต้นทุนของการบินเขาไปยัง และ จากรัฐโอไฮโอ ที่ขอบคุณพระเจ้า วันคริสต์มาส เทศกาล อีสเตอร์ รวมทั้งหมดอื่น ๆ ผาดเผิน ๆ ค่าใช้จ่ายต้องใช้จ่ายเงินและรายการทางไกลโทรศัพท์ แล้วภรรยาโทรเขาทุกวันเพื่อถามว่า เขามีเงินเพียงพอ เมื่อความเป็นจริง ตามที่ผมชี้ให้เห็น มันควรวิธีอื่น ๆ และนี่คือหนึ่งสิ่ง ปีถัดไป ฉันมีลูกสาวที่ไปปิดวิทยาลัย ดังนั้นฉันไปทำสองครั้ง
ดังนั้นคุณจะขอโทษ ฉันหวังว่า เมื่อฉันบอกคุณที่ ด้านอารมณ์ของเหตุการณ์นี้ถูกเป็น overshadowed โดยการช็อกทางการเงินอย่างต่อเนื่อง มันไม่ได้จนกว่าเราทิ้งเขาที่หอพักของมหาวิทยาลัย และซ้ายเขามีมอง touchingly หาย และสับสนท่ามกลางการจัดประเภทของกล่องกระดาษแข็งและกระเป๋าเดินทางในห้องหน่อยไม่แตกต่างจากเซลล์คุกที่มันจริง ๆ ตีว่า เขาได้หายสาบสูญ จากชีวิตของเรา และ เป็นเขาเอง
ที่เราอยู่บ้านมันจะยิ่งแย่ลง มีมวยเตะไม่บนทีวี ความไม่เป็นระเบียบไม่น่าตกใจของรองเท้าในห้องโถงหลัง ไม่เรียกของ "หม่อม ของฉัน... หรือไม่" จากด้านบนของบันได ใครขนาดของฉันเรียกฉัน "doofus" หรือพูด ว่า "ดีเสื้อ พ่อ ไม่ได้คุณ mug คนเรือหรือไม่" ในความเป็นจริง เห็นตอนนี้ ฉันได้มันผิดแน่นอน แม้เมื่อเขาไม่ได้ที่นี่ เขาต่อ ถ้าคุณเห็นว่าผมหมายถึง และตอนนี้ เขาไม่ได้อยู่เลย.
ก็เท่าที่ง่ายที่สุด – sweatshirt ขึ้น wadded ที่พบหลัง backseat รถ บางคนใช้หมากฝรั่งทิ้งในไม่เหมาะสมเหตุ – ให้ฉันต้อง blubber ซม นาง Bryson ในขณะเดียวกัน ไม่ต้องใด ๆ ชนิดของใบสั่งผลิต เธอเพียง blubbers ซม
สำหรับสัปดาห์ที่ผ่านมา ฉันได้พบตัวเองใช้เวลาหลงคว้างผ่านบ้านมองที่สิ่ง oddest – บาสเกตบอล ถ้วยรางวัลของเขาทำงาน การ snapshot ของฮอลิเดย์เก่า – และคิดเกี่ยวกับ yesterdays ลวก ๆ ถูกละทิ้งทั้งหมดที่พวกเขาแสดง ส่วนหนัก และคาดจะรับรู้ไม่ใช่แค่ที่ลูกไม่ได้อยู่แต่ว่าเด็กที่เขาขาดหายไป ตลอด ฉันจะคืนอะไรให้ทั้งนั้น แต่แน่นอนที่ไม่ ชีวิตที่เคลื่อนไปบน เด็กเติบโต และย้าย และถ้าคุณไม่ทราบนี้แล้ว เชื่อฉัน มันเกิดขึ้นเร็วกว่าที่คุณสามารถจินตนาการ
ซึ่งเป็นเหตุ ถ้าคุณจะขอโทษ ฉันจะไปสิ้นสุดที่นี่ และออกเล่นเบสบอลน้อยสนามหญ้าด้านหน้าในขณะที่ยังมีโอกาสเป็น
เพื่อให้เราออกไปสู่สนามหญ้าด้านหน้า และนี่คือที่ได้รับอันอ่อนหวาน มีแบบของความงามเกี่ยวกับประสบการณ์ดังนั้นธาตุ และมหัศจรรย์ไม่สามารถบอกคุณ – วิธีอาบแดดตอนเย็นตกข้ามสนามหญ้า eagerness คนได้ความของเขาท่าทางหนุ่ม ความจริงที่ว่า เราได้ทำสิ่งนี้สุด quintessentially พ่อ และสน สุขสูงสุดเพียงการกัน – และไม่เชื่อว่า มันจะเคยเกิดขึ้นกับผมที่จบบทความ หรือเขียนหนังสือ หรือทำอะไรที่อาจสำคัญมากขึ้น และคุ้มค่ากว่านี้ได้
ตอนนี้ ที่ได้มาบนความไวฉับพลันนี้เป็นสัปดาห์ หรือผ่านมาเพื่อให้เราเอาลูกคนโตปิดมหาวิทยาลัยขนาดเล็กในรัฐโอไฮโอ เขาเป็นคนแรกของสี่ของเราบินคูพ และตอนนี้ เขาหาย – โต อิสระ ไกล – ฉันฉันก็ตระหนักถึงอย่างรวดเร็วพวกเขาไป
"เมื่อพวกเขาออกสำหรับพวกเขาไม่เคยกลับมา วิทยาลัย"เพื่อนบ้านที่มีการสูญเสียสองทางของเธอเองในนี้ บอกว่า เรา wistfully อื่นวัน.
นี้ไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากได้ยิน ฉันอยากได้ยินว่า พวกเขากลับมามาก เฉพาะครั้งนี้พวกเขาวางสายเสื้อผ้าของพวกเขา ชื่นชมคุณปัญญาและปัญญา และไม่มี hankering จะจม studs เพชรลงในหลุมต่าง ๆ แปลกในหัวของพวกเขา แต่เพื่อนบ้านไม่ถูกต้อง เขาหายไป มีที่เปล่าในบ้านที่พิสูจน์มัน
ผมไม่ได้คาดหวังให้เป็นเช่นนี้เนื่องจากชอบอดีตของปีแม้ เมื่อเขามาที่นี่ ไม่ได้จริง ๆ นี่ ถ้าคุณเห็นว่าผมหมายถึง เช่นวัยรุ่นส่วนใหญ่ เขาไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้านของเราในทุกความหมาย – ลดลงมากเพียง โดยสองครั้งวันเพื่อดูว่ามี ในตู้เย็น หรือเถลไถลระหว่างห้อง ผ้าขนหนูรอบเอว โทรออก " Mom ของของฉัน... ? " ใน "หม่อม ที่เป็นเสื้อเหลืองของฉัน? " และ "หม่อม ซึ่งเป็นยาดับกลิ่นของฉัน? "
บางครั้งจะเห็นด้านบนของหัวในมีเก้าอี้นั่งสบายอยู่หน้าโทรทัศน์ที่คนเอเชียมีเตะกันในหัวของเขา แต่ส่วนใหญ่เขาอยู่ในเรียกว่า "สอบ"
บทบาทในการให้เขาออกไปวิทยาลัยของฉันเป็นเพียง การเขียนเช็ค –จำนวนมากและจำนวนมากของพวกเขา – และดูซีด และ aghast เป็นผลรวมที่ติดตั้งเหมาะสม ผมเหลื่อมกันค่าส่งเด็กศึกษาวันนี้ บางทีอาจเป็น เพราะเราอยู่ในชุมชนซึ่งเรื่องเหล่านี้จะถือว่าจริงจัง แต่เยาวชนเกือบทุกผูกวิทยาลัยในเมืองของเราลงไป และมองไปที่มหาวิทยาลัยคาดหวังอย่าง น้อยหกครึ่งต้นทุนมหาศาล แล้วมีค่าธรรมเนียมการสอบเข้าวิทยาลัย และค่าบริการแยกต่างหากสำหรับแต่ละมหาวิทยาลัยใช้
แต่ทั้งหมดนี้ pales ข้างต้นทุนของวิทยาลัยเอง ค่าเล่าเรียนของลูกคือ $19,000 ปี ซึ่งกำลังบอกเป็นจริงค่อนข้างเหมาะสมวันนี้ บางโรงเรียนค่าใช้จ่ายถึง $ วาละ 28000 สำหรับค่าเล่าเรียน แล้ว มีค่าธรรมเนียม $3000 ต่อปีสำหรับห้องพัก $2400 สำหรับอาหาร $700 หรือมากกว่านั้นสำหรับหนังสือ $650 สำหรับค่าศูนย์สุขภาพและค่าประกันภัย และ $710 สำหรับ "กิจกรรม" ไม่ถามอะไรที่เป็นการ ฉันเพียงแค่ลงชื่อเช็ค
ยังคงไปมาเป็นต้นทุนของการบินเขาไปยัง และ จากรัฐโอไฮโอ ที่ขอบคุณพระเจ้า วันคริสต์มาส เทศกาล อีสเตอร์ รวมทั้งหมดอื่น ๆ ผาดเผิน ๆ ค่าใช้จ่ายต้องใช้จ่ายเงินและรายการทางไกลโทรศัพท์ แล้วภรรยาโทรเขาทุกวันเพื่อถามว่า เขามีเงินเพียงพอ เมื่อความเป็นจริง ตามที่ผมชี้ให้เห็น มันควรวิธีอื่น ๆ และนี่คือหนึ่งสิ่ง ปีถัดไป ฉันมีลูกสาวที่ไปปิดวิทยาลัย ดังนั้นฉันไปทำสองครั้ง
ดังนั้นคุณจะขอโทษ ฉันหวังว่า เมื่อฉันบอกคุณที่ ด้านอารมณ์ของเหตุการณ์นี้ถูกเป็น overshadowed โดยการช็อกทางการเงินอย่างต่อเนื่อง มันไม่ได้จนกว่าเราทิ้งเขาที่หอพักของมหาวิทยาลัย และซ้ายเขามีมอง touchingly หาย และสับสนท่ามกลางการจัดประเภทของกล่องกระดาษแข็งและกระเป๋าเดินทางในห้องหน่อยไม่แตกต่างจากเซลล์คุกที่มันจริง ๆ ตีว่า เขาได้หายสาบสูญ จากชีวิตของเรา และ เป็นเขาเอง
ที่เราอยู่บ้านมันจะยิ่งแย่ลง มีมวยเตะไม่บนทีวี ความไม่เป็นระเบียบไม่น่าตกใจของรองเท้าในห้องโถงหลัง ไม่เรียกของ "หม่อม ของฉัน... หรือไม่" จากด้านบนของบันได ใครขนาดของฉันเรียกฉัน "doofus" หรือพูด ว่า "ดีเสื้อ พ่อ ไม่ได้คุณ mug คนเรือหรือไม่" ในความเป็นจริง เห็นตอนนี้ ฉันได้มันผิดแน่นอน แม้เมื่อเขาไม่ได้ที่นี่ เขาต่อ ถ้าคุณเห็นว่าผมหมายถึง และตอนนี้ เขาไม่ได้อยู่เลย.
ก็เท่าที่ง่ายที่สุด – sweatshirt ขึ้น wadded ที่พบหลัง backseat รถ บางคนใช้หมากฝรั่งทิ้งในไม่เหมาะสมเหตุ – ให้ฉันต้อง blubber ซม นาง Bryson ในขณะเดียวกัน ไม่ต้องใด ๆ ชนิดของใบสั่งผลิต เธอเพียง blubbers ซม
สำหรับสัปดาห์ที่ผ่านมา ฉันได้พบตัวเองใช้เวลาหลงคว้างผ่านบ้านมองที่สิ่ง oddest – บาสเกตบอล ถ้วยรางวัลของเขาทำงาน การ snapshot ของฮอลิเดย์เก่า – และคิดเกี่ยวกับ yesterdays ลวก ๆ ถูกละทิ้งทั้งหมดที่พวกเขาแสดง ส่วนหนัก และคาดจะรับรู้ไม่ใช่แค่ที่ลูกไม่ได้อยู่แต่ว่าเด็กที่เขาขาดหายไป ตลอด ฉันจะคืนอะไรให้ทั้งนั้น แต่แน่นอนที่ไม่ ชีวิตที่เคลื่อนไปบน เด็กเติบโต และย้าย และถ้าคุณไม่ทราบนี้แล้ว เชื่อฉัน มันเกิดขึ้นเร็วกว่าที่คุณสามารถจินตนาการ
ซึ่งเป็นเหตุ ถ้าคุณจะขอโทษ ฉันจะไปสิ้นสุดที่นี่ และออกเล่นเบสบอลน้อยสนามหญ้าด้านหน้าในขณะที่ยังมีโอกาสเป็น
การแปล กรุณารอสักครู่..
This may get a little sentimental, and I’m sorry, but yesterday evening I was working at my desk when my youngest child came up to me, a baseball bat perched on his shoulder and a cap on his head, and asked me if I felt like playing a little ball with him. I was trying to get some important work done before going away on a long trip, and I very nearly declined with regrets, but then it occurred to me that never again would he be seven years, one month, and six days old, so we had better catch these moments while we can.
So we went out onto the front lawn and here is where it gets sentimental. There was a kind of beauty about the experience so elemental and wonderful I cannot tell you – the way the evening sun fell across the lawn, the earnest eagerness of his young stance, the fact that we were doing this most quintessentially dad-and-son thing, the supreme contentment of just being together – and I couldn’t believe that it would ever have occurred to me that finishing an article or writing a book or doing anything at all could be more important and rewarding than this.
Now what has brought on all this sudden sensitivity is that a week or so ago we took our eldest son off to a small university in Ohio. He was the first of our four to fly the coop, and now he is gone – grown up, independent, far away – and I am suddenly realizing how quickly they go.
“Once they leave for college they never really come back,” a neighbor who has lost two of her own in this way told us wistfully the other day.
This isn’t what I wanted to hear. I wanted to hear that they come back a lot, only this time they hang up their clothes, admire you for your intelligence and wit, and no longer have a hankering to sink diamond studs into various odd holes in their heads. But the neighbor was right. He is gone. There is an emptiness in the house that proves it.
I hadn’t expected it to be like this because for the past couple of years even when he was here he wasn’t really here, if you see what I mean. Like most teenagers, he didn’t live in our house in any meaningful sense – more just dropped by a couple of times a day to see what was in the refrigerator or to wander between rooms, a towel round his waist, calling out “Mom, where’s my . . .?” as in “Mom, where’s my yellow shirt?” and “Mom, where’s my deodorant?”
Occasionally I would see the top of his head in an easy chair in front of a television on which Asian people were kicking each other in the heads, but mostly he resided in a place called “Out.”
My role in getting him off to college was simply to write checks – lots and lots of them – and to look suitably pale and aghast as the sums mounted. I was staggered at the cost of sending a child to college these days. Perhaps it is because we live in a community where these matters are treated earnestly, but nearly every college-bound youth in our town goes off and looks at half a dozen or more prospective universities at enormous cost. Then there are fees for college entrance examinations and a separate fee for each university applied to.
But all this pales beside the cost of college itself. My son’s tuition is $19,000 a year, which I am told is actually quite reasonable these days. Some schools charge as much as $28,000 for tuition. Then there is a fee of $3,000 a year for his room, $2,400 for food, $700 or so for books, $650 for health center fees and insurance, and $710 for “activities.” Don’t ask me what that is. I just sign the checks.
Still to come are the costs of flying him to and from Ohio at Thanksgiving, Christmas, and Easter, plus all the other incidental expenses like spending money and long-distance phone bills. Already my wife is calling him every other day to ask if he has enough money, when in fact, as I point out, it should be the other way around. And here’s one more thing. Next year, I have a daughter who goes off to college, so I get to do this twice.
So you will excuse me, I hope, when I tell you that the emotional side of this event was rather overshadowed by the ongoing financial shock. It wasn’t until we dropped him at his university dormitory and left him there looking touchingly lost and bewildered amid an assortment of cardboard boxes and suitcases in a spartan room not unlike a prison cell that it really hit home that he was vanishing out of our lives and into his own.
Now that we are home it is even worse. There is no kick-boxing on the TV, no astounding clutter of sneakers in the back hallway, no calls of “Mom, where’s my . . .?” from the top of the stairs, no one my size to call me a “doofus” or to say, “Nice shirt, Dad. Did you mug a boat person?” In fact, I see now, I had it exactly wrong. Even when he wasn’t here, he was here, if you see what I mean. And now he is not here at all.
It takes only the simplest things – a wadded-up sweatshirt found behind the backseat of the car, some used chewing gum left in a patently inappropriate place – to make me want to blubber helplessly. Mrs. Bryson, meanwhile, doesn’t need any kind of prod. She just blubbers helplessly.
For the past week I have found myself spending a lot of time wandering aimlessly through the house looking at the oddest things – a basketball, his running trophies, an old holiday snapshot – and thinking about all the carelessly discarded yesterdays they represent. The hard and unexpected part is the realization not just that my son is not here but that the boy he was is gone forever. I would give anything to have them both back. But of course that cannot be. Life moves on. Kids grow up and move away, and if you don’t know this already, believe me, it happens faster than you can imagine.
Which is why, if you will excuse me, I am going to finish here and go off and play a little baseball on the front lawn while the chance is still there.
So we went out onto the front lawn and here is where it gets sentimental. There was a kind of beauty about the experience so elemental and wonderful I cannot tell you – the way the evening sun fell across the lawn, the earnest eagerness of his young stance, the fact that we were doing this most quintessentially dad-and-son thing, the supreme contentment of just being together – and I couldn’t believe that it would ever have occurred to me that finishing an article or writing a book or doing anything at all could be more important and rewarding than this.
Now what has brought on all this sudden sensitivity is that a week or so ago we took our eldest son off to a small university in Ohio. He was the first of our four to fly the coop, and now he is gone – grown up, independent, far away – and I am suddenly realizing how quickly they go.
“Once they leave for college they never really come back,” a neighbor who has lost two of her own in this way told us wistfully the other day.
This isn’t what I wanted to hear. I wanted to hear that they come back a lot, only this time they hang up their clothes, admire you for your intelligence and wit, and no longer have a hankering to sink diamond studs into various odd holes in their heads. But the neighbor was right. He is gone. There is an emptiness in the house that proves it.
I hadn’t expected it to be like this because for the past couple of years even when he was here he wasn’t really here, if you see what I mean. Like most teenagers, he didn’t live in our house in any meaningful sense – more just dropped by a couple of times a day to see what was in the refrigerator or to wander between rooms, a towel round his waist, calling out “Mom, where’s my . . .?” as in “Mom, where’s my yellow shirt?” and “Mom, where’s my deodorant?”
Occasionally I would see the top of his head in an easy chair in front of a television on which Asian people were kicking each other in the heads, but mostly he resided in a place called “Out.”
My role in getting him off to college was simply to write checks – lots and lots of them – and to look suitably pale and aghast as the sums mounted. I was staggered at the cost of sending a child to college these days. Perhaps it is because we live in a community where these matters are treated earnestly, but nearly every college-bound youth in our town goes off and looks at half a dozen or more prospective universities at enormous cost. Then there are fees for college entrance examinations and a separate fee for each university applied to.
But all this pales beside the cost of college itself. My son’s tuition is $19,000 a year, which I am told is actually quite reasonable these days. Some schools charge as much as $28,000 for tuition. Then there is a fee of $3,000 a year for his room, $2,400 for food, $700 or so for books, $650 for health center fees and insurance, and $710 for “activities.” Don’t ask me what that is. I just sign the checks.
Still to come are the costs of flying him to and from Ohio at Thanksgiving, Christmas, and Easter, plus all the other incidental expenses like spending money and long-distance phone bills. Already my wife is calling him every other day to ask if he has enough money, when in fact, as I point out, it should be the other way around. And here’s one more thing. Next year, I have a daughter who goes off to college, so I get to do this twice.
So you will excuse me, I hope, when I tell you that the emotional side of this event was rather overshadowed by the ongoing financial shock. It wasn’t until we dropped him at his university dormitory and left him there looking touchingly lost and bewildered amid an assortment of cardboard boxes and suitcases in a spartan room not unlike a prison cell that it really hit home that he was vanishing out of our lives and into his own.
Now that we are home it is even worse. There is no kick-boxing on the TV, no astounding clutter of sneakers in the back hallway, no calls of “Mom, where’s my . . .?” from the top of the stairs, no one my size to call me a “doofus” or to say, “Nice shirt, Dad. Did you mug a boat person?” In fact, I see now, I had it exactly wrong. Even when he wasn’t here, he was here, if you see what I mean. And now he is not here at all.
It takes only the simplest things – a wadded-up sweatshirt found behind the backseat of the car, some used chewing gum left in a patently inappropriate place – to make me want to blubber helplessly. Mrs. Bryson, meanwhile, doesn’t need any kind of prod. She just blubbers helplessly.
For the past week I have found myself spending a lot of time wandering aimlessly through the house looking at the oddest things – a basketball, his running trophies, an old holiday snapshot – and thinking about all the carelessly discarded yesterdays they represent. The hard and unexpected part is the realization not just that my son is not here but that the boy he was is gone forever. I would give anything to have them both back. But of course that cannot be. Life moves on. Kids grow up and move away, and if you don’t know this already, believe me, it happens faster than you can imagine.
Which is why, if you will excuse me, I am going to finish here and go off and play a little baseball on the front lawn while the chance is still there.
การแปล กรุณารอสักครู่..
นี่อาจจะทำให้อารมณ์เล็กน้อย และฉันก็ขอโทษ แต่เมื่อวานตอนเย็น ผมกำลังทำงานอยู่ที่โต๊ะ เมื่อลูกคนสุดท้องของฉันมาหาผม ไม้เบสบอลไว้บนไหล่ของเขาและหมวกบนศีรษะของเขา และถามฉันว่า ฉันรู้สึกเหมือนกำลังเล่นบอลกับเขา ฉันพยายามที่จะได้รับบางงานที่สำคัญทำก่อนที่จะออกไปในการเดินทางที่ยาวนานและผมเกือบจะปฏิเสธกับความเสียใจแต่มันเกิดขึ้นกับผมที่ไม่เคยอีกครั้งจะ 7 ปี 1 เดือน กับ 6 วัน เก่า ดังนั้นเราควรจะจับช่วงเวลาเหล่านี้ในขณะที่เราสามารถ
เราก็เลยออกไปที่หน้าบ้าน และนี่คือที่มันอ่อนไหว มีชนิดของความงามเกี่ยวกับประสบการณ์ดังนั้นธาตุและที่ยอดเยี่ยม ผมไม่สามารถบอกคุณได้–วิธีอาทิตย์ยามเย็นลดลงทั่วสนามหญ้าท่าทางกระตือรือร้นของชายหนุ่มจริงจังของเขา ความจริงที่เรากำลังทำนี้เวลาเผื่อส่วนตัวที่สุดพ่อและลูกชายอย่าง ความพึงพอใจสูงสุดของแค่อยู่ด้วยกัน ) และฉันไม่สามารถเชื่อว่ามันเคยเกิดขึ้นกับผมที่จบบทความ หรือ เขียนหนังสือ หรือทำอะไรที่อาจจะสำคัญกว่า และคุ้มค่ากว่า นี้ .
ตอนนี้ได้นำเรื่องนี้ขึ้นมาไวเป็นสัปดาห์หรือดังนั้นที่ผ่านมาเราเอาลูกชายคนโตของเราออกไปเป็นมหาวิทยาลัยขนาดเล็กในโอไฮโอ เขาเป็นคนแรกของเราทั้งสี่ในเล้า และตอนนี้เขาหายไป–โต , อิสระ , ไกล ) และผมก็ตระหนักอย่างรวดเร็วว่าพวกเขาไป .
" เมื่อพวกเขาออกจากวิทยาลัย พวกเขาไม่เคยกลับมา" เพื่อนบ้านที่สูญเสียสองของตัวเองในวิธีนี้บอกเราด้วยความโหยหาวันอื่น ๆ .
นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากได้ยิน ฉันต้องการที่จะได้ยินว่าพวกเขากลับมามากเท่านั้น เวลาที่พวกเขาแขวนเสื้อผ้าของพวกเขาชื่นชมคุณสำหรับของคุณปัญญาและปัญญา และไม่มีความทะเยอทะยานที่จะจมฝังเพชรลงในหลุมที่แปลกต่าง ๆ ในหัวของพวกเขา แต่เพื่อนบ้านก็ถูก เขาหายไปแล้วมีความว่างเปล่าอยู่ในบ้านที่พิสูจน์ได้ ครับ
ผมไม่ได้คาดหวังให้มันเป็นแบบนี้ เพราะสำหรับคู่ที่ผ่านมาของปี แม้เมื่อเขาที่นี่ เขาไม่ได้อยู่ที่นี่จริง ๆ ถ้าคุณเห็นสิ่งที่ผมหมายถึง ชอบลูกวัยรุ่นส่วนใหญ่ เขาไม่ได้อยู่ในบ้าน ในความรู้สึกใด ๆและมีความหมายมากกว่าแค่แวะสองสามวันครั้ง เพื่อดูสิ่งที่อยู่ในตู้เย็น หรือต้องเดินระหว่างห้องผ้าขนหนูรอบเอวของเขา เรียก " แม่ แล้วฉัน . . . . . . . ? " ใน " แม่ที่เป็นเสื้อเหลือง ? " และ " แม่ ระงับกลิ่นกายของฉันอยู่ไหน ? "
บางครั้งผมจะเห็นด้านบนของหัวของเขาในเก้าอี้ง่ายในด้านหน้าของโทรทัศน์ที่คนเอเชียมีเตะกันในหัว แต่ส่วนใหญ่เขาอาศัยอยู่ในสถานที่ที่เรียกว่า "
" ออกบทบาทของผมในการเขาไปวิทยาลัยเป็นเพียงการเขียนการตรวจสอบ–จำนวนมากและมากของพวกเขา ) และดูเหมาะสม ซีด และตกตะลึง เป็นจำนวนเงินที่ติดตั้ง ผมโงนเงนที่ค่าใช้จ่ายของการส่งเด็กไปโรงเรียนวันเหล่านี้ บางทีมันอาจเป็นเพราะเราอยู่ในชุมชนที่สำคัญเหล่านี้จะได้รับการรักษาอย่างจริงจังแต่เกือบทุกวิทยาลัยผูกพันเยาวชนในเมืองของเราไป และมองครึ่งโหลหรือมหาวิทยาลัยในอนาคตมากกว่า เสียเงินมหาศาล แล้ว มี ค่าธรรมเนียมสำหรับการสอบเข้าวิทยาลัยและค่าบริการแยกต่างหากสำหรับแต่ละมหาวิทยาลัยใช้
แต่ทั้งหมดนี้ pales ข้างค่าใช้จ่ายของวิทยาลัยเอง ค่าเทอมของลูกชายของฉันคือ $ 19 , 000 ปี ซึ่งผมบอกเป็นจริงที่เหมาะสมค่อนข้างวันเหล่านี้บางโรงเรียน ค่าใช้จ่ายเท่าที่ $ 28 , 000 สำหรับค่าเล่าเรียน แล้วมันเป็นค่าของ $ 3 , 000 ปี ห้องของเขา เก็บเงินค่าอาหาร $ 700 หรือดังนั้นสำหรับหนังสือ , $ 650 ค่าศูนย์และประกันสุขภาพ , และ $ 500 สำหรับ " กิจกรรม " อย่าถามว่ามันคืออะไร ฉันเพิ่งเซ็นเช็ค
ยังมาเป็นค่าใช้จ่ายของการบินเขาและจากโอไฮโอในวันขอบคุณพระเจ้า , วันคริสต์มาสและวันอีสเตอร์บวกทั้งหมดอื่น ๆ ค่าใช้จ่ายเล็กน้อย เช่น เงินใช้จ่าย และตั๋วทางโทรศัพท์ แล้วภรรยาเค้าโทรหาทุกวันถามถ้าเขามีเงินมากพอ เมื่อในความเป็นจริงที่ผมชี้ มันควรจะเป็นวิธีอื่น ๆ และนี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ปีหน้า ฉันมีลูกสาวที่ต้องออกจากมหาลัย ฉันได้รับการทำเช่นนี้สองครั้ง
ดังนั้นคุณจะให้อภัยฉัน ฉันหวังว่าเมื่อผมบอกคุณว่า ด้านอารมณ์ของเหตุการณ์นี้ค่อนข้าง overshadowed โดยช็อกทางการเงินอย่างต่อเนื่องมันไม่ได้จนกว่าเราส่งเค้าที่หอพักมหาวิทยาลัยของเขาและทิ้งเขาไว้ที่นั่นมองอย่างซาบซึ้งสูญหายและสับสนท่ามกลางหลากหลายของกล่องกระดาษแข็งและกระเป๋าในสปาร์ตาห้องไม่เหมือนห้องขังมันตีบ้านที่เขาหายไปจากชีวิตของเราและของเขาเอง
ตอนนี้เราอยู่บ้านมันคือ เลวร้ายยิ่งกว่า ไม่มีมวยบนทีวีไม่น่าประหลาดใจที่รกรุงรังของรองเท้าในทางเดินกลับ ไม่เรียก " แม่ แล้วฉัน . . . . . . . ? " จากด้านบนของบันไดที่ไม่มีใครฉันขนาดเรียกฉันว่า " ไอ้โง่ " หรือจะพูดว่า " เสื้อสวยนะ พ่อ คุณแก้ว เรือ คน " ในความเป็นจริง ผมเห็นแล้ว ผมก็ว่าผิด แม้เมื่อเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เขามา ถ้าคุณเห็นสิ่งที่ผมหมายถึง และตอนนี้ เขาไม่ใช่
ที่นี่เลยมันใช้เวลาเพียงสิ่งที่ง่ายที่สุดและร่ำรวยขึ้นเสื้อพบหลังเบาะหลังของรถ บางคนใช้หมากฝรั่งทิ้งในสถานที่ที่ไม่เหมาะสม และเห็น ทำให้ฉันต้องร้องไห้ฟูมฟายอย่างหมดหนทาง คุณนาย ไบรสัน ขณะ ไม่ต้อง ชนิดใด ๆของชิ้นงาน เธอแค่ blubbers
อย่างหมดหนทางสำหรับสัปดาห์ที่ผ่านมา ฉันได้พบว่าตัวเองใช้จ่ายมากเวลาเดินโต๋เต๋ผ่านบ้านมองสิ่งที่แปลก–บาสเกตบอลถ้วยรางวัลวิ่งของเขาเก่าและวันหยุด snapshot และคิดเกี่ยวกับทั้งหมดทิ้งลวกวันวานที่พวกเขาแสดง ส่วนที่ยากและไม่คาดคิดคือการรับรู้ไม่เพียง แต่ที่ลูกชายของฉันไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่เด็กเขาก็จะหายไปตลอดกาลผมจะให้สิ่งเหล่านั้นได้ทั้งหลัง แต่แน่นอน มันเป็นไปไม่ได้ ชีวิตผ่านไปบน เด็กโตขึ้นและย้ายออกไป และถ้าคุณไม่ได้รู้อยู่แล้ว เชื่อผมเถอะ มันเกิดขึ้นเร็วกว่าที่คุณสามารถจินตนาการ
ซึ่งถ้าคุณจะให้อภัยฉัน ฉันกำลังจะจบที่นี่ และออกไปเล่นเบสบอลเล็กน้อยบนสนามหญ้าด้านหน้าในขณะที่โอกาสที่ยังคงมี
เราก็เลยออกไปที่หน้าบ้าน และนี่คือที่มันอ่อนไหว มีชนิดของความงามเกี่ยวกับประสบการณ์ดังนั้นธาตุและที่ยอดเยี่ยม ผมไม่สามารถบอกคุณได้–วิธีอาทิตย์ยามเย็นลดลงทั่วสนามหญ้าท่าทางกระตือรือร้นของชายหนุ่มจริงจังของเขา ความจริงที่เรากำลังทำนี้เวลาเผื่อส่วนตัวที่สุดพ่อและลูกชายอย่าง ความพึงพอใจสูงสุดของแค่อยู่ด้วยกัน ) และฉันไม่สามารถเชื่อว่ามันเคยเกิดขึ้นกับผมที่จบบทความ หรือ เขียนหนังสือ หรือทำอะไรที่อาจจะสำคัญกว่า และคุ้มค่ากว่า นี้ .
ตอนนี้ได้นำเรื่องนี้ขึ้นมาไวเป็นสัปดาห์หรือดังนั้นที่ผ่านมาเราเอาลูกชายคนโตของเราออกไปเป็นมหาวิทยาลัยขนาดเล็กในโอไฮโอ เขาเป็นคนแรกของเราทั้งสี่ในเล้า และตอนนี้เขาหายไป–โต , อิสระ , ไกล ) และผมก็ตระหนักอย่างรวดเร็วว่าพวกเขาไป .
" เมื่อพวกเขาออกจากวิทยาลัย พวกเขาไม่เคยกลับมา" เพื่อนบ้านที่สูญเสียสองของตัวเองในวิธีนี้บอกเราด้วยความโหยหาวันอื่น ๆ .
นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากได้ยิน ฉันต้องการที่จะได้ยินว่าพวกเขากลับมามากเท่านั้น เวลาที่พวกเขาแขวนเสื้อผ้าของพวกเขาชื่นชมคุณสำหรับของคุณปัญญาและปัญญา และไม่มีความทะเยอทะยานที่จะจมฝังเพชรลงในหลุมที่แปลกต่าง ๆ ในหัวของพวกเขา แต่เพื่อนบ้านก็ถูก เขาหายไปแล้วมีความว่างเปล่าอยู่ในบ้านที่พิสูจน์ได้ ครับ
ผมไม่ได้คาดหวังให้มันเป็นแบบนี้ เพราะสำหรับคู่ที่ผ่านมาของปี แม้เมื่อเขาที่นี่ เขาไม่ได้อยู่ที่นี่จริง ๆ ถ้าคุณเห็นสิ่งที่ผมหมายถึง ชอบลูกวัยรุ่นส่วนใหญ่ เขาไม่ได้อยู่ในบ้าน ในความรู้สึกใด ๆและมีความหมายมากกว่าแค่แวะสองสามวันครั้ง เพื่อดูสิ่งที่อยู่ในตู้เย็น หรือต้องเดินระหว่างห้องผ้าขนหนูรอบเอวของเขา เรียก " แม่ แล้วฉัน . . . . . . . ? " ใน " แม่ที่เป็นเสื้อเหลือง ? " และ " แม่ ระงับกลิ่นกายของฉันอยู่ไหน ? "
บางครั้งผมจะเห็นด้านบนของหัวของเขาในเก้าอี้ง่ายในด้านหน้าของโทรทัศน์ที่คนเอเชียมีเตะกันในหัว แต่ส่วนใหญ่เขาอาศัยอยู่ในสถานที่ที่เรียกว่า "
" ออกบทบาทของผมในการเขาไปวิทยาลัยเป็นเพียงการเขียนการตรวจสอบ–จำนวนมากและมากของพวกเขา ) และดูเหมาะสม ซีด และตกตะลึง เป็นจำนวนเงินที่ติดตั้ง ผมโงนเงนที่ค่าใช้จ่ายของการส่งเด็กไปโรงเรียนวันเหล่านี้ บางทีมันอาจเป็นเพราะเราอยู่ในชุมชนที่สำคัญเหล่านี้จะได้รับการรักษาอย่างจริงจังแต่เกือบทุกวิทยาลัยผูกพันเยาวชนในเมืองของเราไป และมองครึ่งโหลหรือมหาวิทยาลัยในอนาคตมากกว่า เสียเงินมหาศาล แล้ว มี ค่าธรรมเนียมสำหรับการสอบเข้าวิทยาลัยและค่าบริการแยกต่างหากสำหรับแต่ละมหาวิทยาลัยใช้
แต่ทั้งหมดนี้ pales ข้างค่าใช้จ่ายของวิทยาลัยเอง ค่าเทอมของลูกชายของฉันคือ $ 19 , 000 ปี ซึ่งผมบอกเป็นจริงที่เหมาะสมค่อนข้างวันเหล่านี้บางโรงเรียน ค่าใช้จ่ายเท่าที่ $ 28 , 000 สำหรับค่าเล่าเรียน แล้วมันเป็นค่าของ $ 3 , 000 ปี ห้องของเขา เก็บเงินค่าอาหาร $ 700 หรือดังนั้นสำหรับหนังสือ , $ 650 ค่าศูนย์และประกันสุขภาพ , และ $ 500 สำหรับ " กิจกรรม " อย่าถามว่ามันคืออะไร ฉันเพิ่งเซ็นเช็ค
ยังมาเป็นค่าใช้จ่ายของการบินเขาและจากโอไฮโอในวันขอบคุณพระเจ้า , วันคริสต์มาสและวันอีสเตอร์บวกทั้งหมดอื่น ๆ ค่าใช้จ่ายเล็กน้อย เช่น เงินใช้จ่าย และตั๋วทางโทรศัพท์ แล้วภรรยาเค้าโทรหาทุกวันถามถ้าเขามีเงินมากพอ เมื่อในความเป็นจริงที่ผมชี้ มันควรจะเป็นวิธีอื่น ๆ และนี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ปีหน้า ฉันมีลูกสาวที่ต้องออกจากมหาลัย ฉันได้รับการทำเช่นนี้สองครั้ง
ดังนั้นคุณจะให้อภัยฉัน ฉันหวังว่าเมื่อผมบอกคุณว่า ด้านอารมณ์ของเหตุการณ์นี้ค่อนข้าง overshadowed โดยช็อกทางการเงินอย่างต่อเนื่องมันไม่ได้จนกว่าเราส่งเค้าที่หอพักมหาวิทยาลัยของเขาและทิ้งเขาไว้ที่นั่นมองอย่างซาบซึ้งสูญหายและสับสนท่ามกลางหลากหลายของกล่องกระดาษแข็งและกระเป๋าในสปาร์ตาห้องไม่เหมือนห้องขังมันตีบ้านที่เขาหายไปจากชีวิตของเราและของเขาเอง
ตอนนี้เราอยู่บ้านมันคือ เลวร้ายยิ่งกว่า ไม่มีมวยบนทีวีไม่น่าประหลาดใจที่รกรุงรังของรองเท้าในทางเดินกลับ ไม่เรียก " แม่ แล้วฉัน . . . . . . . ? " จากด้านบนของบันไดที่ไม่มีใครฉันขนาดเรียกฉันว่า " ไอ้โง่ " หรือจะพูดว่า " เสื้อสวยนะ พ่อ คุณแก้ว เรือ คน " ในความเป็นจริง ผมเห็นแล้ว ผมก็ว่าผิด แม้เมื่อเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เขามา ถ้าคุณเห็นสิ่งที่ผมหมายถึง และตอนนี้ เขาไม่ใช่
ที่นี่เลยมันใช้เวลาเพียงสิ่งที่ง่ายที่สุดและร่ำรวยขึ้นเสื้อพบหลังเบาะหลังของรถ บางคนใช้หมากฝรั่งทิ้งในสถานที่ที่ไม่เหมาะสม และเห็น ทำให้ฉันต้องร้องไห้ฟูมฟายอย่างหมดหนทาง คุณนาย ไบรสัน ขณะ ไม่ต้อง ชนิดใด ๆของชิ้นงาน เธอแค่ blubbers
อย่างหมดหนทางสำหรับสัปดาห์ที่ผ่านมา ฉันได้พบว่าตัวเองใช้จ่ายมากเวลาเดินโต๋เต๋ผ่านบ้านมองสิ่งที่แปลก–บาสเกตบอลถ้วยรางวัลวิ่งของเขาเก่าและวันหยุด snapshot และคิดเกี่ยวกับทั้งหมดทิ้งลวกวันวานที่พวกเขาแสดง ส่วนที่ยากและไม่คาดคิดคือการรับรู้ไม่เพียง แต่ที่ลูกชายของฉันไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่เด็กเขาก็จะหายไปตลอดกาลผมจะให้สิ่งเหล่านั้นได้ทั้งหลัง แต่แน่นอน มันเป็นไปไม่ได้ ชีวิตผ่านไปบน เด็กโตขึ้นและย้ายออกไป และถ้าคุณไม่ได้รู้อยู่แล้ว เชื่อผมเถอะ มันเกิดขึ้นเร็วกว่าที่คุณสามารถจินตนาการ
ซึ่งถ้าคุณจะให้อภัยฉัน ฉันกำลังจะจบที่นี่ และออกไปเล่นเบสบอลเล็กน้อยบนสนามหญ้าด้านหน้าในขณะที่โอกาสที่ยังคงมี
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ทำให้มันมีความสุข
- ให้สามารถที่จะรับประทานยาได้ด้วยตนเอง
- ฉันไม่รู้ว่าบ้านที่ดีสำหรับคุณมีต้นทุนเท
- disturb others.
- เพื่อตรวจสอบปัจจัยเสี่ยงพฤติกรรม (การสูบ
- โต้รุ่ง
- ช่างภาพ
- วัดอัตราความเร็วของจักรยานสูบน้ำ
- In summary, the sport helps us in many a
- The shoulder is the edge or border of a
- (force per unit length)
- ถ่ายรายการทีวี
- transparent
- ฉันมีความสุขมาก
- over
- You don't have to change anything for me
- ส่วนใหญ่มาจากประชาชนระดับล่างฉันยอมรับว่
- Because I never had the patience.
- ฉันอยากเป็นครู
- beyond
- ฉันไม่รู้ว่าสติ้กเกอร์อันนี้ใช้ติดอะไรแล
- เกาะ สี ชัง
- น้องสาว
- น้องสาว
