The morning of 26th December was wa

The morning of 26th December was warm and sunny on Phi Phi Don Island in Thailand. The sunshine was a welcome change
from the wet, rainy weather in London. After breakfast we went to the beach. My parents Decided to sunbathe and I ran straight into the crystal clear water. Nothing could prepare me for what was about to happen.
Suddenly, I heard a loud roar.The water under my feet disappeared. I heard people screaming and pointing at the sea. "What's going on?" I Wondered as I turned to see a massive wave coming towards me. "Mark, run!"
I heard my mum shout before the huge wave swallowed me. I was under the water. I tried to breathe and reach the surface but the force of the water just pushed me down. Then, out of nowhere a hand grabbed me and pulled me up. I gasped for air and looked around. I was in a palm tree with a Thai man. I could see people in the distance running in panic. I felt like crying but I was too shocked to even do that. The only thing you could do is sit and watch, unable to move. The hours passed slowly. Suddenly, the Thai man started shouting and pointing to a helicopter. The pilot saw us and came to resuce us. Half an hour later we were safe in the hills. There were a lot of people there. I felt lonely and lost. "Mark, you're safe," I heard my mum's voice say. I do not remember feeling more relieved in my life than at that moment.
Two days later we left the island. We felt lucky to be alive but we were sorry for the locals That Lost Their homes. It was a terrible experience.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตอนเช้าของวันที่ 26 ธันวาคมมีอากาศ อบอุ่นบนเกาะพีพีดอนในประเทศไทย การถูกแสงแดดจากสภาพอากาศเปียก ฝนตกในลอนดอน หลังอาหารเช้า เราไปที่ชายหาด พ่อ Decided อาบแดดและวิ่งตรงเข้าไปในน้ำทะเลใส ไม่สามารถเตรียมฉันสำหรับคืออะไรจะเกิดขึ้นทันใดนั้น ผมได้ยินเสียงคำรามดัง น้ำใต้เท้าของฉันหายไป ผมได้ยินผู้คนกรีดร้อง และชี้ไปที่ทะเล "เกิดอะไรขึ้น" ผมสงสัยว่า ผมเปิดดูคลื่นใหญ่มาต่อผม เครื่องหมาย รัน"ดิฉันได้ยินเสียงแม่ตะโกนก่อนคลื่นใหญ่กลืนกินฉัน ใต้น้ำได้ พยายามหายใจ และถึงผิว แต่แรงของน้ำเพียงผลักฉันลง แล้ว จากไหน มือคว้าฉัน และดึงฉันขึ้นมา ผม gasped อากาศ และมองไปรอบ ๆ ต้นปาล์มกับคนไทยได้ ฉันได้เห็นคนในระยะที่ทำงานอยู่ในความหวาดกลัว เหมือนร้องไห้ แต่ตกใจเกินไปแม้จะทำ สิ่งเดียวที่คุณสามารถทำคือ นั่งและไม่สามารถย้าย นาฬิกา เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ ทันใดนั้น คนไทยเริ่มตะโกน และชี้ไปยังเฮลิคอปเตอร์ นักบินเห็นเรา และมา resuce เรา ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรามีความปลอดภัยในภูเขา มีคนมีจำนวนมาก ผมรู้สึกเหงา และหายไป "เครื่องหมาย คุณปลอดภัย ได้ยินเสียงของแม่พูด ผมจำไม่ได้ว่า รู้สึกโล่งใจมากขึ้นในชีวิตของฉันมากกว่าที่สองวันต่อมาเราออกจากเกาะ เรารู้สึกโชคดีที่มีชีวิต แต่เราก็ขออภัยสำหรับชาวบ้านที่หายไปของพวกเขา มันเป็นประสบการณ์น่ากลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เช้าวันที่ 26 ธันวาคมที่อบอุ่นและมีแดดบนเกาะพีพีดอนในประเทศไทย แสงแดดเป็นการเปลี่ยนแปลงการต้อนรับ
จากเปียกฝนในกรุงลอนดอน หลังอาหารเช้าเราเดินไปที่ชายหาด พ่อแม่ของฉันตัดสินใจที่จะอาบแดดและฉันวิ่งตรงเข้าไปในผลึกน้ำใส ไม่มีอะไรที่จะเตรียมความพร้อมสำหรับสิ่งที่ผมกำลังจะเกิดขึ้น.
ทันใดนั้นผมได้ยินเสียงดังน้ำ roar.The ใต้ฝ่าเท้าของฉันหายไป ผมได้ยินคนกรีดร้องและชี้ไปที่ทะเล "เกิดอะไรขึ้น?" ผมสงสัยว่าเป็นผมหันไปเห็นคลื่นขนาดใหญ่มาทางผม "มาร์คทำงาน!"
ผมได้ยินเสียงร้องแม่ของฉันก่อนที่คลื่นขนาดใหญ่กลืนกินฉัน ผมอยู่ใต้น้ำ ผมพยายามที่จะหายใจและขึ้นสู่พื้นผิว แต่พลังแห่งน้ำเพียงแค่ผลักฉันลง จากนั้นออกมาจากที่ไหนคว้ามือผมและดึงผมขึ้น ผมอ้าปากค้างสำหรับอากาศและมองไปรอบ ๆ ผมอยู่ในต้นปาล์มกับคนไทย ฉันจะได้เห็นคนที่อยู่ในระยะทางที่ทำงานอยู่ในความหวาดกลัว ฉันรู้สึกเหมือนร้องไห้ แต่ผมตกใจมากเกินไปที่จะได้ทำอย่างนั้น สิ่งเดียวที่คุณจะทำคือนั่งชมไม่สามารถที่จะย้าย เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ทันใดนั้นคนไทยเริ่มตะโกนและชี้ไปที่เฮลิคอปเตอร์ นักบินเห็นเราและมาถึง resuce เรา ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรามีความปลอดภัยในภูเขา มีคนจำนวนมากอยู่ที่นั่น ฉันรู้สึกเหงาและหายไป "มาร์คคุณจะปลอดภัย" ผมได้ยินเสียงแม่ของฉันว่า ผมจำไม่ได้รู้สึกโล่งใจมากขึ้นในชีวิตของฉันกว่าในขณะนั้น.
สองวันต่อมาเราออกจากเกาะ เรารู้สึกว่าโชคดีที่จะมีชีวิตอยู่ แต่เราก็เสียใจกับชาวบ้านที่สูญเสียบ้านของพวกเขา มันเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนเช้าของวันที่ 26 ธันวาคม อบอุ่น และแดดบนเกาะพีพีดอน ประเทศไทย แสงแดดเป็นเปลี่ยนต้อนรับจากที่เปียกฝน สภาพอากาศในลอนดอน หลังจากอาหารเช้าเราก็ไปที่ชายหาด พ่อแม่ของฉันตัดสินใจที่จะอาบแดดและฉันวิ่งตรงเข้าไปในผลึกชัดเจนน้ำ . ไม่มีอะไรสามารถเตรียมผมสำหรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอยู่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงคำรามเสียงดัง น้ำใต้ฝ่าเท้าของฉันหายไป ฉันได้ยินคนตะโกนและชี้ไปที่ทะเล” เกิดอะไรขึ้น ? " ฉันสงสัยว่าฉันหันไปเห็นคลื่นใหญ่มาต่อผม” มาร์ค , วิ่ง !ฉันได้ยินว่าแม่ฉันตะโกนก่อนคลื่นใหญ่กลืนกินฉัน ฉันอยู่ใต้น้ำ ฉันพยายามจะหายใจ และถึงพื้นผิว แต่ความแรงของน้ำก็ผลักฉันล้มลง แล้ว จู่ๆ มือคว้าฉันและดึงฉันขึ้น ฉันอ้าปากค้าง เพราะอากาศและมองไปรอบ ๆ ผมอยู่ในต้นไม้ปาล์มกับชายไทย . ผมเห็นคนในระยะทางวิ่งในความตื่นตระหนก ผมรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ แต่ผมก็ตกใจมากที่ทำอย่างนั้น สิ่งเดียวที่คุณทำได้คือ นั่งดู ไม่สามารถขยับได้ เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จู่ๆ ผู้ชายไทยเริ่มตะโกนและชี้ไปยังเฮลิคอปเตอร์ นักบินเห็นเราและมาช่วยเหลือเรา ครึ่งชั่วโมงต่อมาเราก็ปลอดภัยในภูเขา มีคนมากมายที่นั่น ผมเหงา " มาร์ค คุณปลอดภัยแล้ว " ผมได้ยินเสียงแม่พูด ผมจำไม่ได้ว่า รู้สึกโล่งอกในชีวิตกว่าในขณะนั้นสองวันต่อมา เราออกจากเกาะ เรารู้สึกว่าโชคดีที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่เราสงสารชาวบ้านที่บ้านของเขาหายไป มันเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัว