The legal literature generally assu

The legal literature generally assumes that an aggregate-risk-utility
test is employed to determine whether conduct was reasonable or
negligent. However this test is infrequently mentioned by the courts
and almost never explains their decisions. Instead, they apply, explicitly
or implicitly, various justice-based standards that take into account
the rights and relationships among the parties.
This is true even for the two judges most closely identified with the
aggregate-risk-utility test: Learned Hand and Richard Posner. During
the five decades (1909-1961) that Hand served as a federal judge,
he mentioned the test in only eleven opinions, between 1938 and
1949, and in none of those opinions did he actually apply the test to
resolve the negligence issue. In his last reference to the test, in 1949,
he essentially abandoned it. None of his fellow circuit judges ever
mentioned the test.
Posner claims that the Hand formula expresses an economic
efficiency interpretation of negligence that has long been implicit
in judicial opinions. However, Posner's arguments are based on
speculative and implausible assumptions, overbroad generalizations,
selective quotations, and superficial descriptions of cases that misstate
or ignore facts, language, rationales, and holdings that are inconsistent
with his argument. The same flaws are apparent in Posner's attempts
to apply the Hand formula in his own judicial opinions. Neither he
nor his like-minded colleague, Frank Easterbrook, has been able to
employ the Hand formula to resolve the negligence issue in any case,
and none of their fellow circuit judges has attempted to do so.

INTRODUCTION
There is a puzzling disjunction, at least in common law jurisdictions,
between the law of negligence that is expounded in academic legal texts
and both the expectations of ordinary people and the actual practice of
the courts. Subject to varying reservations and qualifications,' common-law
academic texts generally assume that whether a person's conduct is negligent,
and hence subject to legal liability for harms caused by such coniduct, depends
on whether the aggregate risks (expected losses or costs) created by the
conduct are greater than the aggregate utility (expected gains or benefits)
of the conduct.2 Although some scholars once asserted that this aggregaterisk-utility
definition of negligence is consistent with the principles of justice,
almost all of them now acknowledge that it is a transparent implementation
of the basic principles of utilitarianism and its modem offshoot, economic
efficiency theory, and as such is in direct conflict with the principles ofjustice.3
Yet it is usually thought that the fundamental purpose of the law should be

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วรรณกรรมกฎหมายสมมติโดยทั่วไปที่รวมความเสี่ยงโปรแกรมใช้ทดสอบเพื่อตรวจสอบว่า ปฏิบัติได้เหมาะสม หรือประมาทเลินเล่อ อย่างไรก็ตาม การทดสอบนี้นาน ๆ ครั้งถึง โดยศาลและแทบไม่เคยอธิบายประกอบการตัดสินใจ แทน พวกเขาใช้ อย่างชัดเจนหรือโดยนัย ความยุติธรรมตามมาตรฐานต่าง ๆ ที่นำเข้าบัญชีสิทธิและความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลนี้เป็นจริงแม้สำหรับผู้พิพากษาสองสุดใกล้ชิดกับการทดสอบรวมความเสี่ยงอรรถประโยชน์: เรียนรู้มือและ Richard Posner ในระหว่างการห้าทศวรรษที่ผ่านมา (1909-1961) ทำหน้าที่เป็นผู้พิพากษาของรัฐบาลกลางเขากล่าวถึงการทดสอบในความเห็นที่สิบเอ็ดเท่านั้น ระหว่างค.ศ. 1938 และ1949 และของความคิดเห็น ไม่เขาจริงใช้การทดสอบแก้ไขปัญหาความประมาท ในการทดสอบ ใน 1949 อ้างอิงของเขาครั้งสุดท้ายเขาหลักทิ้งไว้ เพื่อนของเขาไม่มีวงจรผู้พิพากษาเคยกล่าวถึงการทดสอบPosner อ้างว่า สูตรมือแสดงการเศรษฐกิจตีความมีประสิทธิภาพของความประมาทที่มีมานานโดยนัยในความเห็นที่ยุติธรรม อย่างไรก็ตาม อาร์กิวเมนต์ของ Posner อิงเก็งกำไร และไม่น่าเชื่อสมมติฐาน overbroad เดิม ๆเลือกใบเสนอราคา และคำอธิบายเพียงผิวเผินของกรณีที่ misstateหรือละเว้นข้อเท็จจริง ภาษา สิ้นสุด และโฮลดิ้งที่ไม่สอดคล้องกันมีข้อโต้แย้ง ข้อบกพร่องเดียวกันจะปรากฏในความพยายามของ Posnerการใช้สูตรมือในความเห็นของตัวเองศาล เขาไม่ไม่ได้สามารถเขาร่วมพบปะเพื่อนร่วมงาน แฟรงก์โดนเย็ดใช้สูตรมือเพื่อแก้ไขปัญหาความประมาทในกรณีใด ๆและไม่มีผู้พิพากษาวงจรเพื่อนของพวกเขาได้พยายามที่จะทำแนะนำมีแบบ disjunction งง น้อยในศาลกฎหมายทั่วไประหว่างกฎหมายมาท expounded ในตำราวิชาการทางกฎหมายและความคาดหวังของคนธรรมดาและการปฏิบัติจริงทั้งศาล จองแตกต่างกันและคุณสมบัติ common-lawตำราวิชาการทั่วไปสมมติที่ว่าผู้กระทำประมาทเลินเล่อและด้วยเหตุนี้ ภายใต้ความรับผิดทางกฎหมายสำหรับอันตรายที่เกิดจากการดังกล่าว coniduct ขึ้นอยู่กับในการว่าความเสี่ยงรวม (คาดว่าจะขาดทุนหรือค่าใช้จ่าย) ที่สร้างขึ้นโดยการจรรยาบรรณมีมากกว่าอรรถประโยชน์รวม (กำไรที่คาดหวังหรือผลประโยชน์)ของ conduct.2 แม้นักวิชาการบางครั้งถูกกล่าวหาว่า นี้ aggregaterisk-ยูทิลิตี้นิยามของความประมาทเลินเล่อไม่สอดคล้องกับหลักการของความยุติธรรมเกือบทั้งหมดของพวกเขาตอนนี้ยอมรับว่า เป็นการดำเนินการที่โปร่งใสหลักการพื้นฐานของประโยชน์นิยมและของโมเด็มจึงส่งผล เศรษฐกิจทฤษฎีประสิทธิภาพ และเป็นเช่นนี้เป็น ofjustice.3 หลักการขัดแต่ มันเป็นมักจะคิดว่า ควรมีวัตถุประสงค์พื้นฐานของกฎหมาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วรรณกรรมทางกฎหมายโดยทั่วไปถือว่าการรวมความเสี่ยงสาธารณูปโภค
ทดสอบที่ใช้ในการตรวจสอบว่าการดำเนินการมีความสมเหตุสมผลหรือ
ประมาท อย่างไรก็ตามการทดสอบนี้เป็นที่กล่าวถึงบ่อยโดยศาล
และแทบจะไม่เคยอธิบายถึงการตัดสินใจของตน แต่พวกเขานำมาใช้อย่างชัดเจน
หรือโดยปริยายมาตรฐานความยุติธรรมต่างๆที่คำนึงถึง
สิทธิและความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองฝ่าย.
นี้เป็นจริงแม้สำหรับสองผู้พิพากษาระบุอย่างใกล้ชิดที่สุดกับ
การทดสอบรวมความเสี่ยงสาธารณูปโภค: เรียนรู้มือและริชาร์ด Posner ในช่วง
ห้าทศวรรษที่ผ่านมา (1909-1961) ว่ามือทำหน้าที่เป็นผู้พิพากษา
ที่เขากล่าวถึงการทดสอบในเวลาเพียงสิบเอ็ดความคิดเห็นระหว่าง 1938 และ
ปี 1949 และไม่มีความคิดเห็นเหล่านั้นจริง ๆ แล้วเขาใช้ทดสอบเพื่อ
แก้ไขปัญหาความประมาท ในการอ้างอิงสุดท้ายของเขาที่จะทดสอบในปี 1949
ที่เขาทิ้งไว้เป็นหลัก ไม่มีผู้พิพากษาวงจรเพื่อนของเขาที่เคย
กล่าวถึงการทดสอบ.
Posner อ้างว่าสูตรมือแสดงออกทางเศรษฐกิจ
ตีความประสิทธิภาพของความประมาทที่มีมานานแล้วโดยปริยาย
ในการพิจารณาคดีความคิดเห็น อย่างไรก็ตามข้อโต้แย้ง Posner อยู่บนพื้นฐานของ
สมมติฐานการเก็งกำไรและไม่น่าเชื่อภาพรวมกว้างเกินไป,
ใบเสนอราคาการคัดเลือกและคำอธิบายตื้น ๆ ของกรณีที่บิดเบือน
หรือละเว้นข้อเท็จจริงภาษาเหตุผลและการถือครองที่ไม่สอดคล้อง
กับข้อโต้แย้งของ ข้อบกพร่องเดียวกันที่เห็นได้ชัดใน Posner ความพยายาม
ที่จะใช้สูตรมือในการพิจารณาคดีความคิดเห็นของตัวเอง ทั้งเขาและ
มิได้เพื่อนร่วมงานที่มีใจเดียวกันของแฟรงก์บรู๊คได้รับสามารถที่จะ
จ้างสูตรมือเพื่อแก้ไขปัญหาความประมาทในกรณีใด ๆ
และไม่มีผู้พิพากษาวงจรเพื่อนของพวกเขามีความพยายามที่จะทำเช่นนั้น. บทนำมีความร้าวฉานงงเป็นที่ อย่างน้อยในเขตอำนาจศาลกฎหมายทั่วไประหว่างกฎหมายของความประมาทที่อธิบายในตำราทางกฎหมายนักวิชาการและทั้งความคาดหวังของคนธรรมดาและการปฏิบัติจริงของศาล อาจมีการจองที่แตกต่างกันและมีคุณสมบัติ 'กฎหมายทั่วไปตำราทางวิชาการโดยทั่วไปคิดว่าไม่ว่าจะเป็นความประพฤติของบุคคลประมาทและด้วยเหตุนี้อาจมีการรับผิดทางกฎหมายสำหรับอันตรายที่เกิดจากการ coniduct ดังกล่าวขึ้นอยู่กับว่ามีความเสี่ยงรวม (ขาดทุนคาดว่าหรือค่าใช้จ่าย) ที่สร้างขึ้นโดยการดำเนินการมากกว่ายูทิลิตี้รวม (คาดว่ากำไรหรือผลประโยชน์) ของ conduct.2 แม้ว่านักวิชาการบางคนที่ครั้งหนึ่งเคยถูกกล่าวหาว่านี้ aggregaterisk สาธารณูปโภคนิยามของความประมาทมีความสอดคล้องกับหลักการของความยุติธรรมเกือบทั้งหมดของพวกเขาในขณะนี้ยอมรับว่ามันเป็น การดำเนินงานที่โปร่งใสของหลักการพื้นฐานของวัตถุนิยมและหน่อโมเด็มเศรษฐกิจทฤษฎีที่มีประสิทธิภาพและเป็นเช่นนี้อยู่ในความขัดแย้งโดยตรงกับหลักการ ofjustice.3 แต่ก็มักจะคิดว่าวัตถุประสงค์พื้นฐานของกฎหมายที่ควรจะเป็น