“Why are you filming me? Stop, it’s

“Why are you filming me? Stop, it’s embarrassing,” The blonde laughed and tried to swat the camera.

“What? I want to film my beautiful girlfriend,” The camera shook and stepped back.

“It’s embarrassing, Sseul, don’t,” The blue eyed beauty’s cheeks were dusted pale pink. She looked beautiful in the Las Vegas sunset, her face glowing.

“Just act naturally!” Seulgi zoomed in on Irene’s face. The older girl just shook her head and began to run away from the camera, down the long, abandoned road. “Hey, don’t run!”

“Catch me if you can!” She turned her head back to flash a bright smile.

“Yah! Bae Joohyun!”

The video cut off, and Seulgi’s TV began to beep. She stared at the blue screen for a few seconds, before hitting the replay button on the remote.

Alone in her cold apartment, with all the lights turned off, the TV was her sole companion for the night. Especially tonight.

Today would have been Irene’s 26th birthday.

The first year she spent this day alone- Irene’s 23rd birthday- she spent the day locked up in her apartment crying, and the night drinking away her sorrows at the local bar. Her best friend Wendy would find her drunk off her , wailing like a maniac, and drive her home. It would repeat every year, until Seulgi found a box of memory cards one night.

The chips were filled with random videos; clips of Irene eating, singing, dancing, laughing, doing the dishes…. But to Seulgi, they were everything.

It was the only thing she had left to hold on to. This was her ritual; watching the memories with her lover over and over again. She would do this every morning and every night, just replaying the videos. It was even worse on Joohyun's birthday; she would lock herself in and have her eyes glued to the monitor in front of her.

A knock at the door brought the desolate girl out of her trance. She looked towards her front door, but she made no move to open it.

“Yah, Kang Seulgi! I know you’re in there!” A muffled voice called from outside. Wendy. Seulgi just ignored her and got up to pop in a different video.

“Is there any time when you don’t have that camera?” Irene looked up from her pasta and raised a brow. They were having lunch at their favorite bistro. Seulgi just chuckled.

“It’s important; how else am I going to see you when you’re not here?”

“You make it sound like we’re never going to see each other again,” Irene frowned.

“Ay, don’t look at me like that,” The camera shook a little. “Besides, don’t you think it’ll be cute to watch when we’re both old and grey?”

“Whatever, just eat your pasta,” The blonde just giggled and twirled the noodles around her fork.

“Okay, okay.”

“Yah, Kang Seulgi!” A hand jerked her shoulder backwards. Seulgi looked up to see Wendy’s angry eyes looking down at her.

“What.”

“What? I’ve been standing outside your apartment for 10 minutes; the least you could have done was open the door….” Her friend let out an angry puff of air.

“Sorry,” Seulgi just shrugged before turning back to the TV. Wendy let out a sigh before turning off the video. That caused the blonde to snap. “What are you doing?!”

“You have to stop, Sseul,” Wendy blocked her from getting any closer to the screen. “It’s been 3 years, you have to move on.”

“I have no idea what you’re talking about,” She glared at her short friend. “Get. Out.”

“Seulgi-”

“No, get out, now,” She shoved her away. “You don’t know anything.”

“Seulgi-yah….” The bluenette stepped aside and gazed at the other girl with sad eyes. Seulgi turned the television back on as if she was a programed machine. She sat down in front of her couch and began to watch another video play.

“Smile at the camera, Baechu!” This time Seulgi’s face was also in the video. It was a warm spring day, and the two of them were enjoying the Cherry Blossom Festival at Yeoido Park.

“Stop filming your face and take pictures of the cherry blossoms!” Irene chastised her girlfriend.

“Why,” Seulgi pouted and turned her face away from the camera to look at her lover. “I’m prettier than the cherry blossoms~”

“You wish,” The blue eyed girl scoffed and rolled her eyes. “Come on, let’s go!”

“Psh, so mean,” She turned back and pouted. “My girlfriend is so mean to me.”

“This baby,” Irene shook her head and walked up to Seulgi. She kissed the corner of her mouth and pinched her cheek. “Stop pouting and let’s go already, hm?”

Seulgi grinned stupidly at the camera, then proceeded to grab her girlfriend’s hand.

“Let’s go!”

The screen turned blue again. Both girls didn’t say anything. A single tear slid down Seulgi’s cheek. She began to feel a tight pain in her chest.

“Seungwan-ah,” She muttered out with a strained voice. The blonde clutched her chest; she felt like she was drowning. She couldn’t breath. “It’s been…. It’s been so long…. But why…. why?” Tears now freely trickled down her face.

“Seulgi-yah….” Wendy sat down on the floor next to her buddy. “You have to let her go, Joohyun-unnie wouldn’t want you to be like this….”

“But I can’t….” She cried, gasping through her tears. “I miss her…. I miss her so much….”

“You have to continue on with your life, that’s what Joohyun-unnie would want,” Wendy wrapped her arms around the grieving girl. “Joohyun-unnie always said that the best thing she liked about you was your smile. So why don’t you smile for her? Smile, so that she knows you’re doing okay down here. So that she can rest in peace…. You know she’s worrying her off up there because you’re so sad all the time.”

“I can’t, she was my smile,” Seulgi’s lower lip trembled. “She was my smile, and I don’t want to forget her….”

“You don’t have to, Seulgi-yah, I’m not telling you to forget her,” Wendy whispered out. She tried to soothe the girl by rubbing slow circles into her back, trying to give her what little comfort she could. “I’m telling you to pick yourself back up and live a happy life for the both of you. Be happy, for Joohyun-unnie’s sake as well.”

“Wan-ah….” She sniffled.

“Stop crying,” Wendy pulled away from the embrace and smiled at her friend. She wiped away the tears and patted her cheeks. “You’ve been hurting for 3 years now; I think it’s time for you to be happy again. Live for Irene, don’t cry for her.”

“O-Okay,” Seulgi nodded, abiet with a bit of hesitance. She glanced at her television screen. “Can I…. Can I still watch….?”

“Cherish your memories, Seulgi-yah,” Her friend gave her a light pat on the shoulder. “Never forget them, but don’t live in them. Okay?”

“Okay….”

Seulgi’s heart felt lighter than it had in years. Wendy’s talk had begun to shine a light in her dark heart. She hit the play button and as another video began to play, she leaned her head on her best friend’s shoulder.

As she watched Irene smile through the screen, she felt something spark inside of her.

Something…. she hadn’t felt in a long time.

-----

Seulgi looked at herself in the mirror. She was wearing a yellow sweater with stripes (a present from Irene) and Irene’s favorite jeans (she still hadn’t thrown out her girlfriend’s clothes).

She looked…. good, for the first time in years. She had even gotten her hair trimmed and nails done. She looked healthy.

Nodding at her appearance, she set her camera on her dresser and pressed play. She took a few steps back and sat down on her bed.

She began to speak with a smile.

Hey, Baechu…

It’s me, Seulgi….

It’s been awhile since we last saw each other, hasn’t it?

I’m sorry that I’ve been such a mess.

You were the light of my life.

You still are.

It’s hard, living without you.

Sometimes I get lost, and I don’t really know what I’m doing.

But I know you’re waiting for me, at the very end.

I’m running towards you, Joohyun-ah.

Wait for me, okay?

Don’t forget me.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ทำไมมีคุณถ่ายทำฉัน ไล่ อาย, "บลอนด์ที่หัวเราะ และพยายามตีกล้อง "อะไร ต้องการฟิล์มแฟนสวย กล้องสั่นเครือ และก้าวไป "มันเป็น อาย Sseul อย่า blue eyed ความงามของแก้มมี dusted สีชมพูซีด เธอดูสวยงามในลาสเวกัสซันเซ็ท ใบหน้าเรืองแสง "เพียงทำตามธรรมชาติ" Seulgi ซูมหน้าของไอรีน สาวเก่าเพียงจับศีรษะของเธอ และเริ่มหนีกล้อง ลงยาว ถนนละทิ้ง "Hey ไม่ทำงาน" "จับฉันถ้าคุณสามารถ" เธอหันศีรษะของเธอกลับไปแฟลชยิ้มสดใส "Yah แบ้ Joohyun " วิดีโอตัด และรายการโทรทัศน์ของ Seulgi เริ่มส่งเสียงบี๊บ เธอจ้องไปที่หน้าจอสีน้ำเงินที่ ก่อนที่จะกดปุ่มปุ่ม replay บนรีโมท คนเดียวในอพาร์ทเมนท์ของเธอเย็น ไฟทั้งหมดปิด ทีวีถูกเพื่อนของเธอแต่เพียงผู้เดียวสำหรับกลางคืน โดยเฉพาะคืนนี้ วันนี้จะได้รับวันเกิด 26 ของไอรีน ปีแรกเธอใช้เวลาวันเกิด 23 นี้วันเดียวไอรีนของ-เธอใช้เวลาวันที่ล็อคขึ้นในอพาร์ทเมนท์ของเธอร้องไห้ และคืนที่ดื่มเธอ sorrows ในแถบท้องถิ่นเก็บ เพื่อนสุดที่เวนดี้จะหาเมาของเธอออกเธอ wailing เช่นเป็นบ้ามอเตอร์ไซค์ และไดรฟ์ในบ้าน มันจะทำซ้ำทุกปี จนกว่า Seulgi พบกล่องของการ์ดหน่วยความจำคืนหนึ่ง ชิเต็มไป ด้วยตัวอย่างวิดีโอ คลิปของไอรีนกิน ร้องเพลง เต้นรำ หัวเราะ การทำอาหาร... แต่การ Seulgi พวกเขาทุกอย่าง สิ่งเดียวที่เธอได้จากไปจะคงอยู่ได้ นี่คือพิธีกรรมของเธอ ดูความทรงจำกับคนรักของเธอบ่อย ๆ เธอทำนี้ทุกเช้าและทุกคืน เพียง replaying วิดีโอ ก็ยิ่งแย่ลงในวันเกิดของ Joohyun เธอจะล็อคตัวเองใน และมีสายตาของเธอติดจอภาพตรงหน้า เคาะที่ประตูนำสาวอ้างว้างจากความมึนงงของเธอ เธอมองไปทางประตูหน้าของเธอ แต่เธอทำไม่ย้ายไปเปิด "Yah, Kang Seulgi ฉันรู้ว่า คุณมี" เสียง muffled เรียกจากภายนอก เวนดี้ Seulgi เพียงละเว้นเธอ และได้ค่าจะปรากฏในวิดีโอที่แตกต่างกัน "มีเวลาใด ๆ เมื่อคุณไม่จำเป็นที่กล้องหรือไม่" ไอรีนหาจากพาสต้าของเธอ และยกคิ้วเป็น พวกเขาได้มีอาหารกลางวันที่ bistro ที่ชื่นชอบของพวกเขา Seulgi เบา ๆ เพียง "มันเป็นสิ่งสำคัญ วิธีอื่นฉันจะไปหาคุณเมื่อคุณไม่อยู่ที่นี่" "คุณทำให้มันเสียงเหมือนเราไม่เคยจะเห็นกันอีก ไอรีน frowned "Ay อย่ามองฉันเช่นนั้น กล้องสั่นเครือเล็กน้อย "นอกจาก ไม่คิดว่า จะน่ารักไปดูเมื่อเราทั้งเก่า และสีเทา" "อิ่ม กินพาสต้าของคุณ บลอนด์กระดี๊กระด๊าไป และ twirled เส้นรอบ ๆ ส้อมของเธอเพียง "เค เค" "Yah, Kang Seulgi" มือ jerked ไหล่เธอย้อนหลัง Seulgi หาดูของเวนดี้โกรธตามองลงที่เธอ "อะไรกัน" "อะไร ฉันได้รับยืนอยู่นอกอพาร์ทเมนท์ของคุณ 10 นาที อย่างน้อยคุณสามารถทำเป็นเปิดประตู..." เพื่อนของเธอให้ออกมาพัฟโกรธของอากาศ "ขออภัย Seulgi เพียงยักไหล่ก่อนจะกลับมาเปิดทีวี เวนดี้ให้ออกแยกกันก่อนปิดวิดีโอ ที่เกิดบลอนด์จะ snap "ทำอะไรอยู่!" "คุณจำเป็นต้องหยุด Sseul, " เวนดี้บล็อกเธอจากการได้ใกล้ชิดกับหน้าจอ "แล้ว 3 ปี การย้าย" "ฉันมีความคิดอะไรที่คุณกำลังพูดถึง เธอ glared ที่เพื่อนของเธอสั้น "ได้ ออก" "Seulgi-" "ไม่มี ไป ตอนนี้ เธอ shoved เธอไป "คุณไม่รู้อะไร" "Seulgi-yah..." Bluenette ขั้นบันไดไว้ และจ้องที่สาวด้วยสายตาเศร้า Seulgi เปิดเครื่องรับโทรทัศน์กลับว่าเธอเครื่อง programed เธอนั่งลงหน้าโซฟาของเธอ และเริ่มที่จะดูวิดีโอเล่นอีก "ยิ้มที่กล้อง Baechu" หน้า Seulgi เวลานี้ยังอยู่ในวิดีโอ มันคือวันฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่น และเขาทั้งสองกำลังเพลิดเพลินกับเทศกาลดอกเชอรี่ที่ Yeoido Park "หยุดถ่ายใบหน้าของคุณ และถ่ายภาพของดอกซากุระ" ไอรีนรับโทษแฟนของเธอ "ทำไม Seulgi pouted และเปิดใบหน้าของเธอจากกล้องที่คนรักของเธอ "ฉันสวยกว่าดอกซากุระ ~ " "คุณต้อง สาว eyed บลู scoffed และสะสมตาของเธอ "โธ่ ไปกันเหอะ" "Psh ดังนั้นหมายความว่า เธอหันกลับ และ pouted "แฟนของฉันเป็นดังนั้นหมายความว่าผม" "ทารกนี้ ไอรีนจับศีรษะของเธอ และเดินขึ้นไป Seulgi เธอรั้งมุมปากของเธอ และ pinched แก้ม "หยุด pouting และลองไปแล้ว วันพ่อแห่งชาติ" Seulgi grinned stupidly ที่กล้อง ครอบครัวแล้ว คว้ามือของแฟนเธอ "ไปกันเหอะ" หน้าจอเปิดฟ้าใหม่อีกครั้ง หญิงทั้งสองไม่ได้พูดอะไร น้ำตาเดียวฝ่อลงแก้มของ Seulgi เธอเริ่มรู้สึกเจ็บปวดแน่นในอกของเธอ "Seungwan-ah เธอ muttered ออก ด้วยเสียงเครียด บลอนด์ที่คลัตช์หน้าอกของเธอ เธอรู้สึกเหมือนเธอถูกจม ไม่สามารถหายใจ "แล้ว... มันได้นาน... แต่ ทำไม...ทำไม? " น้ำตาที่ตอนนี้ ได้อย่างอิสระดังลอดลงใบหน้าของเธอ "Seulgi-yah..." เวนดี้นั่งลงบนพื้นติดกับเพื่อนของเธอ "คุณต้องปล่อยให้เธอไป Joohyun unnie อยากให้เป็นเช่นนี้..." "แต่ฉันไม่..." เธอร้องเรียก gasping ผ่านน้ำตาของเธอ "คิดถึงเธอ. ... คิดถึงเธอมาก..." "คุณต้องทำในชีวิตของคุณ ที่เป็นอะไรที่ Joohyun unnie จะต้อง เวนดี้ห่อแขนรอบสาว grieving การ "Joohyun unnie เสมอกล่าวว่า สิ่งที่ดีที่สุดชอบคุณมีรอยยิ้ม ดังนั้น ทำไมไม่คุณยิ้มเธอ ยิ้ม เพื่อให้เธอรู้ว่า คุณกำลังทำไรลง ดัง นั้นเธอสามารถวางตัวในสันติภาพ... คุณรู้ว่า เธอเป็นกังวลเธอปิดขึ้นนั่น เพราะคุณกำลังเศร้าดังนั้นตลอดเวลานั้น" "ฉันไม่สามารถ เธอรอยยิ้มของฉัน lip ล่างของ Seulgi trembled "เธอคือรอยยิ้มของฉัน และฉันต้องลืมเธอ... " “You don’t have to, Seulgi-yah, I’m not telling you to forget her,” Wendy whispered out. She tried to soothe the girl by rubbing slow circles into her back, trying to give her what little comfort she could. “I’m telling you to pick yourself back up and live a happy life for the both of you. Be happy, for Joohyun-unnie’s sake as well.” “Wan-ah….” She sniffled. “Stop crying,” Wendy pulled away from the embrace and smiled at her friend. She wiped away the tears and patted her cheeks. “You’ve been hurting for 3 years now; I think it’s time for you to be happy again. Live for Irene, don’t cry for her.” “O-Okay,” Seulgi nodded, abiet with a bit of hesitance. She glanced at her television screen. “Can I…. Can I still watch….?” “Cherish your memories, Seulgi-yah,” Her friend gave her a light pat on the shoulder. “Never forget them, but don’t live in them. Okay?” “Okay….” Seulgi’s heart felt lighter than it had in years. Wendy’s talk had begun to shine a light in her dark heart. She hit the play button and as another video began to play, she leaned her head on her best friend’s shoulder. As she watched Irene smile through the screen, she felt something spark inside of her. Something…. she hadn’t felt in a long time. ----- Seulgi looked at herself in the mirror. She was wearing a yellow sweater with stripes (a present from Irene) and Irene’s favorite jeans (she still hadn’t thrown out her girlfriend’s clothes). She looked…. good, for the first time in years. She had even gotten her hair trimmed and nails done. She looked healthy. Nodding at her appearance, she set her camera on her dresser and pressed play. She took a few steps back and sat down on her bed. She began to speak with a smile. Hey, Baechu… It’s me, Seulgi…. It’s been awhile since we last saw each other, hasn’t it? I’m sorry that I’ve been such a mess. You were the light of my life. You still are. It’s hard, living without you. Sometimes I get lost, and I don’t really know what I’m doing. But I know you’re waiting for me, at the very end. I’m running towards you, Joohyun-ah. Wait for me, okay? Don’t forget me.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ทำไมมาถ่ายฉัน หยุดเถอะ มันน่าอาย " สาวผมทองหัวเราะและพยายามจะตบกล้อง

" อะไร ? ฉันจะถ่ายแฟนสาวคนสวยของผม " กล้องสั่นและก้าวกลับมา

" มันน่าอาย sseul อย่า " นัยน์ตาสีฟ้าสวย มีฝุ่น แก้มสีชมพูอ่อน เธอดูสวยงามในพระอาทิตย์ตกที่ลาสเวกัส ใบหน้าเปล่งปลั่งของเธอ

" มันเป็นธรรมชาติ !" seulgi ซูมไปที่หน้าไอรีน . พี่ผู้หญิงก็ส่ายหัวของเธอและเริ่มที่จะหนีจากกล้องลงมานาน ทิ้งกลางถนน " นี่ อย่าหนีนะ ! "

" จับฉันถ้าคุณสามารถ ! " เธอหันหัวกลับมามีรอยยิ้มที่สดใส

" นี่ ! เบจูฮยุน ! "

วิดีโอตัดและ seulgi ทีวีเริ่มสัญญาณ เธอจ้องไปที่หน้าจอสีฟ้าสำหรับไม่กี่วินาทีก่อนกดปุ่ม Replay บนรีโมท .

คนเดียวในอพาร์ตเมนต์ของเธอเย็นมีไฟทั้งหมดปิดทีวีเพื่อนคนเดียวของเธอคืน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คืนนี้

วันนี้จะได้รับไอรีน 26 วันเกิด

ปีแรกที่เธอใช้เวลาอยู่คนเดียว - ไอรีนเป็น 23 วันเกิดเธอใช้เวลาทั้งวันอยู่ในอพาร์ทเม้นท์ของเธอร้องไห้และคืนที่ดื่มไปความทุกข์ของเธอที่บาร์ท้องถิ่น เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอเวนดี้จะหาเธอเมาเธอ ร้องไห้เหมือนคนบ้า และขับรถไปส่งเธอที่บ้าน มันจะซ้ำทุกๆ ปี จน seulgi พบกล่องของการ์ดหน่วยความจำคืนนึง

ชิปเต็มไปด้วยวิดีโอแบบสุ่ม ; คลิปของไอรีน กินข้าว , ร้องเพลง , เต้นรำ , หัวเราะ , ล้างจาน . . . . . . . แต่ seulgi พวกเขาทุกอย่าง

มันเป็นสิ่งเดียวที่เธอทิ้งเอาไว้ นี้คือพิธีกรรมของเธอ ดูความทรงจำกับคนรักของเธออีกครั้ง และอีกครั้ง เธอจะทำอย่างนี้ทุกเช้าและทุกคืน แค่ย้อนภาพวิดีโอ มันก็ยิ่งแย่ลง ในวันเกิดของ จูฮยุน เธอจะขังตัวเองในสายตาของเธอและมีติดกาวที่หน้าจอตรงหน้าเธอ

เคาะที่ประตูทำให้หญิงสาวที่รกร้างออกจากภวังค์ของเธอเธอมองไปยังประตูด้านหน้าของเธอ แต่เธอไม่ย้ายไปเปิดมัน

" นี่ คัง seulgi ! ฉันรู้ว่าแกอยู่ในนั้น ! " อู้อี้ เสียงเรียกจากด้านนอก เวนดี้ seulgi ไม่สนเธอ และได้ขึ้นจะปรากฏในวิดีโอที่แตกต่างกัน

" มีเวลาเมื่อคุณไม่ได้มีกล้อง ? " ไอรีนเงยหน้าขึ้นจากพาสต้าของเธอ และยกคิ้ว พวกเขามีอาหารกลางวันที่ร้านอาหารที่ชื่นชอบของพวกเขาseulgi แค่หัวเราะ

" มันสำคัญ แล้วผมจะไปหาคุณเมื่อคุณไม่อยู่ที่นี่ ? "

" เธอทำเสียงเหมือนเราจะไม่เจอกันอีกแล้ว " ไอรีนขมวดคิ้ว .

" . . อย่ามองผมแบบนั้น " กล้องสั่นเล็กน้อย " อีกอย่าง คุณไม่คิดว่ามันน่ารักดู เมื่อเราทั้งเก่าและสีเทา ? "

" ก็ได้ แค่กินพาสต้าของคุณ" สาวผมบลอนด์ก็หัวเราะคิกคัก และ twirled ก๋วยเตี๋ยวรอบๆส้อมของเธอ

" โอเคค่ะ "

" นี่ คัง seulgi ! " มือกระชากไหล่ไปข้างหลัง seulgi มองขึ้นไปเห็นเวนดี้โกรธตามองลงมาที่เธอ

" อะไร "

" อะไร ? ฉันยืนอยู่นอกห้องพักของคุณเป็นเวลา 10 นาที อย่างน้อยคุณสามารถทำคือเปิดประตู . . . . . . . " เพื่อนของเธอออกมาเป็นพัฟโกรธอากาศ

" ขอโทษนะ