The global population is estimated

The global population is estimated to lie within 13,000–30,000 animals. Field data suggest that the proportion of mature individuals in the population is likely to be 0.4–0.6, indicating a total of 5,200–18,000 mature individuals, with no population known to have over 1,000 individuals (S. Hedges pers. comm. 2000). Most population figures given for numbers of Gaur are little more than guesses.

In Bangladesh, Gaur is probably extinct (Md Anwarul Islam in litt. 2008). A few were thought still to occur in the Chittagong, Chittagong Hill Tracts, Sylhet, and Mymensingh areas in the early 1980s (Sarker and Sarker 1984), but none had been seen in Pablakhali Wildlife Sanctuary in the Hill Tracts since the early 1970s (Khan 1985). Choudhury (2002) stated that Gaur individuals from Mizoram and Tripura (India) still cross into Bangladesh, although the records on which this was based were not given.

In Bhutan, Gaur apparently persists all over the southern foot-hill zone, notably in Royal Manas National Park, Phipsoo Wildlife Sanctuary and Khaling Wildlife Sanctuary (Choudhury 2002).

In Cambodia, Gaur probably declined by 90% or more in the period from the late 1960s to the early 1990s, at which time it still remained widespread, outside the lower Mekong and Tonle Sap lowlands, although in generally low numbers (Heng Kimchhay et al. 1998; Daltry and Momberg 2000; Timmins and Ou 2001; R. J. Timmins pers. comm. 2008). By far the most substantial Gaur population of the country remained in eastern Cambodia centred on Mondulkiri province, where in the late 1990s potentially several hundred to a thousand may have survived in a forested landscape of over 15,000 km² (Timmins and Ou 2001; Tordoff et al. 2005; R.J. Timmins pers. comm. 2008). Further declines, of about 50%, took place from the early 1990s to the present (R.J. Timmins pers. comm. 2008). As of 2007 the most significant population by far in Cambodia still remained within Mondulkiri Province (R. J. Timmins pers. comm. 2008 based on WCS and WWF unpublished data; T. Clements pers. comm. 2007; T.D. Evans pers. comm. 2007). Protection efforts in part of this landscape have probably stabilised the population there (R. J. Timmins pers. comm. 2008 based on WCS and WWF unpublished data; T. Clements pers. comm. 2007; T.D. Evans pers. comm. 2007). Protection outside these two areas is limited and for Cambodia as a whole the trend is still a significant decrease (R. J. Timmins pers. comm. 2008).

In China, Gaur occurs in Yunnan and southeast Tibet (Ma Yiqing and Wang Yingxiang 1995). All sites in Yunnan (except Yingjiang) formed, until the 1950s–1960s, one large contiguous population, but this is now heavily fragmented. By the 1980s, the species was extinct in Lancang county, and the remaining animals were split into two populations: Xishuangbanna–Simao and Cangyuan (Wang Yingxiang verbally 1998 to Duckworth and Hedges 1998). Some sources suggest that a population of 600–800 existed in Yunnan Province in the mid-1990s, with the majority occurring in Xishuangbanna National Nature RESERVE (Ma Yiqing and Wang Yingxiang 1995); other sources suggest that only small numbers of Gaur remain in Yunnan (along the border with Myanmar) and that hunting had led to the local extinction of Gaur in Xishuangbanna (Xiang and Santiapillai 1993).

In India, three major (Western Ghats, Central India and North-East) and two minor (Bihar and West Bengal) “Gaur conservation areas” have been identified, reflecting the remaining distribution (Sankar et al. 2000; Choudhury 2002). The Western Ghats and their outflanking hills in south India constitute one of the most extensive extant strongholds of Gaur, with good numbers in Wynaad – Nagarahole – Mudumalai – Bandipur complex (Ranjitsinh 1997). Recent distributional assessment surveys in the Karnataka part of the Western Ghats showed the presence of Gaur in more than 60% of the 22,000 km² landscape (K.U. Karanth and N.S. Kumar unpublished data). Ranjitsinh (1997) estimated 12,000–22,000 in India, while Choudhury (2002) suggested that there were about 23,000–34,000 Gaur in India, Bhutan, and Bangladesh; but the true number is simply not known, as shown by the wide ranges. Major populations have been reported in Nagarahole National Park (probably over 2,000), Manas Wildlife Sanctuary (not known; may not be large), Bhadra Wildlife Sanctuary (over 800), Melghat Tiger RESERVE (perhaps 500), Bandipur National Park (over 2,000), Kanha National Park (probably under 200), Radhanagari Wildlife Sanctuary (not known; may not be large), Tadoba–Andhari Tiger RESERVE (over 1,000), Periyar Tiger RESERVE and adjoining forest complex (500–1000), Annamalai range complex (Parambikulum, Valparai, and Grass Hills) (500–700), Silent Valley and adjoining forest complex (500–1000), Agastyamalai forest complex (about 500), Biligirirangangswamy Wildlife Sanctuary and Malemahadeswara Hill range (over 1000), Anshi–Dandeli Tiger RESERVE and adjoining forest mosaic (perhaps about 400), Kudremukh National Park and Someshwara Wildlife Sanctuary (about 200–400), Brahmagiri–Pushpagiri–Talakaveri Sanctuary, Mukurti National Park, Pench Tiger RESERVE, Jaldapara Wildlife Sanctuary (‘a large population’), Chapramari Wildlife Sanctuary (‘a large population’), and Gorumara Wildlife Sanctuary (‘a large population’). Many other areas are known or suspected to hold small populations, but in many sites such small numbers are unlikely to be viable (Choudhury 2002). The foregoing figures were assigned by N.S. Kumar (pers. comm. 2008) and are based on a variety of sources and methods, and from most areas are for guidance only. An increasing rigour is being applied to large mammal population estimation in India and some of the figures here will warrant modification and future changes to the quoted populations should not necessarily be seen as indicating that a real change in numbers has occurred. In recent years Gaur has reportedly been exterminated from three protected areas, Thattekad Wildlife Sanctuary (Kerala), Bhandhavgarh (Madhya Pradesh) and Kanger Valley National Park (Madhya Pradesh) (Pasha et al. 2004). Information on population status from the states of Andhra Pradesh, Orissa and North-East is limited (Choudhury 2002); there are demonstrably very few Gaur in Kaziranga (Karanth and Nicholls 2000). Recent population trends appear to have been stable in well protected areas. The following densities have been estimated: Bhadra Tiger Reserve, 1.48 +/- 0.63 (SE) per km² (Jathanna et al. 2003); Pench (Madhya Pradesh) dry deciduous forest, 0.7 animals per km² (Karanth and Nichols 2000); Nagarahole moist deciduous forest, 9.6 animals per km², making it the second-most abundant ungulate there (Karanth and Sunquist 1992); Bandipur dry deciduous forest, 7.0 animals per km² (Karanth and Nichols 2000); Tadoba-Andhari dry deciduous forest, 1.8 animals per km² (Karanth and Kumar 2005); Melghat dry deciduous forest, 1.0 animals per km² (Karanth and Kumar 2005); Pench (Maharashtra) dry deciduous forest, 0.8 animals per km² (Karanth and Kumar 2005). No densities could be estimated, despite the use of suitable survey methodology, at Kanha or Namdapha, implying relatively low populations, and none was found during such surveys at Kaziranga or Ranthambore (Karanth and Nichols 2000); only small numbers persist in Kaziranga (N.S. Kumar pers. comm. 2008). The Bhadra density is low, reflecting poaching (using snares, dogs and shotguns) and livestock grazing. However, the Gaur population there is now steadily increasing with successful conservation interventions (K.U. Karanth and N.S. Kumar unpublished data). A study at Nagarahole National Park compared the fauna of an area which was only moderately hunted with a heavily hunted site: this found respective densities of six and two Gaurs per km² (Madhusudan and Karanth 2002).

In Lao PDR, Byers et al. (1995) stated that the national population was approximately 1,000. This number is perhaps possible (field records exist from many areas), but animals would have been widely dispersed and at very low density in the extensive forest tracts across the country, with perhaps fewer than six sites holding more than 50 animals (Duckworth and Hedges 1998; Duckworth et al. 1999; Steinmetz 2004; R.J. Timmins pers. comm. 2008). A large population of Gaur was found in Nakai–Nam Theun NPA and the adjoining Nakai Plateau in the mid 1990s, when signs were readily found and even the animals themselves seen directly (Duckworth 1998; Duckworth and Hedges 1998; Evans et al. 2000). Resurveys of both areas, although using comparable methodology only on the plateau, indicate massive declines in the subsequent decade, with, for example, fairly intensive camera-trapping not recording the species at all (Dersu 2007; Johnson and Johnston 2007). The last decade has seen major reductions (in general, probably of well over 50%), in many large mammal populations across Lao PDR and it is now likely that many of the populations listed in Duckworth and Hedges (1998) have become locally extinct (Timmins and Robichaud 2005; R.J. Timmins pers. comm. 2008).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประชากรโลกประมาณอยู่ภายในสัตว์ 13,000 – 30000 ฟิลด์ข้อมูลแนะนำว่า สัดส่วนของบุคคลในประชากรผู้ใหญ่จะ 0.4 – 0.6 ระบุจำนวน 5,200 – 18000 ผู้ใหญ่บุคคลที่ มีประชากรไม่ทราบว่ามีกว่า 1000 คน (ประเมินค่าเฮดจ์ S. อาทิสื่อ 2000) ตัวเลขประชากรส่วนใหญ่ที่กำหนดสำหรับจำนวน Gaur น้อยครั้งที่ทายได้ในประเทศบังกลาเทศ Gaur เป็นคงสูญ (Md Anwarul อิสลาม litt. 2008) ไม่ได้คิดว่า ต้องเกิดขึ้นในจิตตากง รา มิดเขาจิตตะกอง ชั้น และ Mymensingh พื้นที่ในต้นทศวรรษ 1980 (Sarker และ Sarker 1984), แต่ไม่มีเห็นในประวัติ Pablakhali รามิดเขาตั้งแต่สาว ๆ ก่อน (คัน 1985) Choudhury (2002) ระบุว่า Gaur บุคคลจากรัฐมิโซรัมและรัฐตริปุระ (อินเดีย) ยังข้ามไปยังประเทศบังกลาเทศ แม้ว่าไม่ได้รับระเบียนที่นี้ขึ้นในประเทศภูฏาน Gaur เห็นได้ชัดลองไปโซนภาคใต้เท้าฮิลล์ โดยเฉพาะใน อุทยานแห่งชาติมานาสเทรอยัล Phipsoo พันธุ์สัตว์ป่า และรักษา พันธุ์สัตว์ป่า Khaling (Choudhury 2002)ในประเทศกัมพูชา Gaur คงปฏิเสธ โดย 90% หรือมากกว่าในระยะจากปี 1960 ปลายถึงช่วงปี 1990 ในขณะที่มันยังคงยังคงแพร่ ภายนอกต่ำกว่าแม่โขงและสาบสกอตแลนด์ตอนใต้ แม้ว่าในตัวเลขโดยทั่วไปต่ำ (Heng Kimchhay et al. 1998 Daltry และ Momberg 2000 Timmins และ Ou 2001 การสื่อสารอาทิ R. J. Timmins 2008) ประชากร Gaur พบโดยส่วนใหญ่ของประเทศยังคงอยู่ในกัมพูชาภาคตะวันออกที่ศูนย์กลางบน Mondulkiri จังหวัด ซึ่งในปลายทศวรรษที่ 1990 อาจหลายร้อยถึงพันอาจมีชีวิตรอดในป่าของกว่า 15000 km² (Timmins และ Ou 2001 Tordoff et al. 2005 R.J. Timmins อาทิสื่อ 2008) ลดอัตราการเพิ่มเติม ประมาณ 50% เอาสถานที่จากช่วงปี 1990 ปัจจุบัน (R.J. Timmins อาทิสื่อ 2008) 2550 ประชากรที่สำคัญที่สุดในกัมพูชาโดยยังคงอยู่ภายในจังหวัด Mondulkiri (R. J. Timmins อาทิสื่อ 2008 ตาม WCS และ WWF ประกาศข้อมูล ต.การสื่อสารอาทิ Clements 2007 T.D. อีวานส์อาทิสื่อ 2007) ป้องกันความพยายามในส่วนของแนวนี้คงมี stabilised ประชากรมี (R. J. Timmins อาทิสื่อ 2008 ตาม WCS และ WWF ประกาศข้อมูล ต.การสื่อสารอาทิ Clements 2007 T.D. อีวานส์อาทิสื่อ 2007) ป้องกันภายนอกเหล่านี้สองพื้นที่มีจำกัด และในกัมพูชาทั้งหมด แนวโน้มจะยังคงลดลงอย่างมีนัยสำคัญ (R. J. Timmins อาทิสื่อ 2008)ในประเทศจีน Gaur เกิดในมณฑลยูนนานและทิเบตตะวันออกเฉียงใต้ (Ma Yiqing และวัง Yingxiang 1995) เว็บไซต์ทั้งหมดในมณฑลยูนนาน (ยกเว้น Yingjiang) เกิด ขึ้น จนถึงทศวรรษ 1950 – 1960 ประชากรขนาดใหญ่ติดกันหนึ่ง แต่นี้คือตอนนี้หนักกระจัดกระจาย ตามสายพันธุ์ได้สูญในเขต Lancang และสัตว์ที่เหลือถูกแบ่งออกเป็นสองประชากร: ซีฉวงบันนา – สนามและ Cangyuan (Wang Yingxiang ถึง 1998 Duckworth และประเมินค่าเฮดจ์ 1998) บางแหล่งแนะนำว่า ประชากรประมาณ 600-800 อยู่ในยูนนานในในกลางทศวรรษที่ 1990 ด้วยส่วนใหญ่เกิดขึ้นในซีฉวงบันนาแห่งชาติธรรมชาติ (Ma Yiqing และวัง Yingxiang 1995); แหล่งอื่น ๆ แนะนำว่า Gaur เฉพาะเล็กหมายเลขอยู่ในมณฑลยูนนาน (ตามแนวชายแดนกับประเทศพม่า) และที่ ล่าสัตว์ได้นำไปสู่การดับท้องถิ่น Gaur ในซีฉวงบันนา (เซียงและ Santiapillai 1993)In India, three major (Western Ghats, Central India and North-East) and two minor (Bihar and West Bengal) “Gaur conservation areas” have been identified, reflecting the remaining distribution (Sankar et al. 2000; Choudhury 2002). The Western Ghats and their outflanking hills in south India constitute one of the most extensive extant strongholds of Gaur, with good numbers in Wynaad – Nagarahole – Mudumalai – Bandipur complex (Ranjitsinh 1997). Recent distributional assessment surveys in the Karnataka part of the Western Ghats showed the presence of Gaur in more than 60% of the 22,000 km² landscape (K.U. Karanth and N.S. Kumar unpublished data). Ranjitsinh (1997) estimated 12,000–22,000 in India, while Choudhury (2002) suggested that there were about 23,000–34,000 Gaur in India, Bhutan, and Bangladesh; but the true number is simply not known, as shown by the wide ranges. Major populations have been reported in Nagarahole National Park (probably over 2,000), Manas Wildlife Sanctuary (not known; may not be large), Bhadra Wildlife Sanctuary (over 800), Melghat Tiger RESERVE (perhaps 500), Bandipur National Park (over 2,000), Kanha National Park (probably under 200), Radhanagari Wildlife Sanctuary (not known; may not be large), Tadoba–Andhari Tiger RESERVE (over 1,000), Periyar Tiger RESERVE and adjoining forest complex (500–1000), Annamalai range complex (Parambikulum, Valparai, and Grass Hills) (500–700), Silent Valley and adjoining forest complex (500–1000), Agastyamalai forest complex (about 500), Biligirirangangswamy Wildlife Sanctuary and Malemahadeswara Hill range (over 1000), Anshi–Dandeli Tiger RESERVE and adjoining forest mosaic (perhaps about 400), Kudremukh National Park and Someshwara Wildlife Sanctuary (about 200–400), Brahmagiri–Pushpagiri–Talakaveri Sanctuary, Mukurti National Park, Pench Tiger RESERVE, Jaldapara Wildlife Sanctuary (‘a large population’), Chapramari Wildlife Sanctuary (‘a large population’), and Gorumara Wildlife Sanctuary (‘a large population’). Many other areas are known or suspected to hold small populations, but in many sites such small numbers are unlikely to be viable (Choudhury 2002). The foregoing figures were assigned by N.S. Kumar (pers. comm. 2008) and are based on a variety of sources and methods, and from most areas are for guidance only. An increasing rigour is being applied to large mammal population estimation in India and some of the figures here will warrant modification and future changes to the quoted populations should not necessarily be seen as indicating that a real change in numbers has occurred. In recent years Gaur has reportedly been exterminated from three protected areas, Thattekad Wildlife Sanctuary (Kerala), Bhandhavgarh (Madhya Pradesh) and Kanger Valley National Park (Madhya Pradesh) (Pasha et al. 2004). Information on population status from the states of Andhra Pradesh, Orissa and North-East is limited (Choudhury 2002); there are demonstrably very few Gaur in Kaziranga (Karanth and Nicholls 2000). Recent population trends appear to have been stable in well protected areas. The following densities have been estimated: Bhadra Tiger Reserve, 1.48 +/- 0.63 (SE) per km² (Jathanna et al. 2003); Pench (Madhya Pradesh) dry deciduous forest, 0.7 animals per km² (Karanth and Nichols 2000); Nagarahole moist deciduous forest, 9.6 animals per km², making it the second-most abundant ungulate there (Karanth and Sunquist 1992); Bandipur dry deciduous forest, 7.0 animals per km² (Karanth and Nichols 2000); Tadoba-Andhari dry deciduous forest, 1.8 animals per km² (Karanth and Kumar 2005); Melghat dry deciduous forest, 1.0 animals per km² (Karanth and Kumar 2005); Pench (Maharashtra) dry deciduous forest, 0.8 animals per km² (Karanth and Kumar 2005). No densities could be estimated, despite the use of suitable survey methodology, at Kanha or Namdapha, implying relatively low populations, and none was found during such surveys at Kaziranga or Ranthambore (Karanth and Nichols 2000); only small numbers persist in Kaziranga (N.S. Kumar pers. comm. 2008). The Bhadra density is low, reflecting poaching (using snares, dogs and shotguns) and livestock grazing. However, the Gaur population there is now steadily increasing with successful conservation interventions (K.U. Karanth and N.S. Kumar unpublished data). A study at Nagarahole National Park compared the fauna of an area which was only moderately hunted with a heavily hunted site: this found respective densities of six and two Gaurs per km² (Madhusudan and Karanth 2002).ในประเทศลาว Byers และ al. (1995) ระบุว่า ประชากรแห่งชาติอยู่ประมาณ 1000 หมายเลขนี้เป็นทีสุด (ฟิลด์ระเบียนที่มีอยู่จากหลายพื้นที่), แต่สัตว์จะมีการแพร่กระจาย และที่ความหนาแน่นต่ำมากในรามิดปีนป่าทั่วประเทศ มีอาจจะน้อยกว่า 6 ไซต์จับสัตว์มากกว่า 50 (Duckworth และประเมินค่าเฮดจ์ 1998 Duckworth et al. 1999 Steinmetz 2004 R.J. Timmins อาทิสื่อ 2008) Gaur ประชากรขนาดใหญ่พบในฮิโระ – Nam Theun NPA และราบสูงฮิโระอยู่ติดกันในกลางปี 1990 เมื่อสัญญาณถูกพร้อม พบ และแม้แต่สัตว์เองเห็นตรง (Duckworth 1998 Duckworth และประเมินค่าเฮดจ์ 1998 อีวานส์และ al. 2000) Resurveys ของพื้นที่ทั้งสอง แม้ว่าจะใช้วิธีการเปรียบเทียบได้เฉพาะบนราบสูง ระบุขนาดใหญ่ปฏิเสธในทศวรรษต่อมา ด้วย เช่น ค่อนข้างเร่งรัดกล้องดักไม่บันทึกสายพันธุ์ทั้งหมด (Dersu 2007 Johnson และจอห์นสตัน 2007) ทศวรรษได้เห็นลดหลัก (ในเงิน คงดีกว่า 50%), ในประชากรขนาดใหญ่เท้ามากทั้งลาว และก็ตอนนี้มีแนวโน้มว่า ประชากรใน Duckworth และประเมินค่าเฮดจ์ (1998) มากมายได้กลายเป็นเครื่องสูญ (Timmins และ Robichaud 2005 R.J. Timmins อาทิสื่อ 2008)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประชากรโลกที่คาดว่าจะอยู่ภายใน 13,000-30,000 สัตว์ ข้อมูลภาคสนามที่ชี้ให้เห็นว่าสัดส่วนของบุคคลที่เป็นผู้ใหญ่ในประชากรที่มีแนวโน้มที่จะ 0.4-0.6 แสดงให้เห็นรวมของ 5,200-18,000 บุคคลที่เป็นผู้ใหญ่มีประชากรไม่รู้จักกันจะมีมากกว่า 1,000 บุคคล (เอสพุ่มไม้ pers. Comm. 2000) ส่วนใหญ่ตัวเลขประชากรสำหรับตัวเลขของกระทิงมีน้อยกว่าการคาดเดา. ในบังคลาเทศ, กระทิงน่าจะสูญพันธุ์ (Md Anwarul ศาสนาอิสลามใน Litt. 2008) บางคนคิดว่ายังคงเกิดขึ้นในจิตตะกอง Chittagong ขุดเจาะภูเขา, Sylhet และพื้นที่ Mymensingh ในต้นทศวรรษ 1980 (Sarker และ Sarker 1984) แต่ไม่มีผู้ใดได้รับการเห็นใน Pablakhali รักษาพันธุ์สัตว์ป่าในขุดเจาะภูเขาตั้งแต่ต้นปี 1970 (ข่าน 1985) Choudhury (2002) ระบุว่าบุคคลกระทิงจากรัฐมิโซรัมและตริปุระ (อินเดีย) ยังคงข้ามเข้าไปในบังคลาเทศแม้ว่าบันทึกที่นี้ก็ขึ้นอยู่ไม่ได้รับ. ในภูฏานกระทิงเห็นได้ชัดว่ายังคงมีอยู่ทั่วเขตเท้าเนินเขาทางตอนใต้โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพระราช มนัสอุทยานแห่งชาติ Phipsoo รักษาพันธุ์สัตว์ป่าและ Khaling รักษาพันธุ์สัตว์ป่า (Choudhury 2002). ในประเทศกัมพูชากระทิงอาจจะลดลง 90% หรือมากกว่าในช่วงเวลานับตั้งแต่ช่วงปลายทศวรรษ 1960 ไปช่วงต้นทศวรรษ 1990 เวลาที่มันยังคงแพร่หลายนอกที่ต่ำกว่า ที่ราบลุ่มแม่น้ำโขงและโตนเลสาบแม้ว่าในตัวเลขที่ต่ำโดยทั่วไป (เฮง Kimchhay et al, 1998;. Daltry และ Momberg 2000 และมินอู 2001;.. อาร์เจมินส pers สื่อสาร 2008) โดยไกลที่สำคัญที่สุดกระทิงประชากรของประเทศยังคงอยู่ในภาคตะวันออกของประเทศกัมพูชามีศูนย์กลางอยู่ที่จังหวัด Mondulkiri ที่อาจเกิดขึ้นในปลายปี 1990 หลายร้อยถึงพันอาจจะมีชีวิตรอดในภูมิทัศน์ป่ากว่า 15,000 ตารางกิโลเมตร (มินและ Ou 2001; et al, Tordoff . 2005. RJ มินส pers สื่อสาร 2008). ลดลงนอกจากนี้ประมาณ 50% เกิดขึ้นจากช่วงปี 1990 ถึงปัจจุบัน (RJ มินส pers. Comm. 2008) ขณะที่ 2007 ประชากรที่สำคัญที่สุดโดยไกลในประเทศกัมพูชายังคงอยู่ภายใน Mondulkiri จังหวัด (RJ มินส pers สื่อสาร 2008 อยู่บนพื้นฐานของ WCS และ WWF ข้อมูลที่ไม่ถูกเผยแพร่.... ทีเคลเมนท์ pers สื่อสาร 2007. ทีดีอีแวนส์ pers สื่อสาร 2007.) ความพยายามในการป้องกันในส่วนของภูมิทัศน์นี้มีความเสถียรอาจจะมีประชากรที่มี (RJ มินส pers สื่อสาร 2008 อยู่บนพื้นฐานของ WCS และ WWF ข้อมูลที่ไม่ถูกเผยแพร่.. pers ตันเคลเมนท์ 2007 การสื่อสาร.. ทีดีอีแวนส์ pers สื่อสาร 2007..) การป้องกันด้านนอกทั้งสองพื้นที่มี จำกัด และกัมพูชาโดยรวมแนวโน้มยังคงลดลงอย่างมาก (RJ มินส pers. Comm. 2008). ในประเทศจีนกระทิงเกิดขึ้นในมณฑลยูนนานและทิเบตตะวันออกเฉียงใต้ (Ma Yiqing และวัง Yingxiang 1995) เว็บไซต์ทั้งหมดในยูนนาน (ยกเว้น Yingjiang) ที่เกิดขึ้นจนกระทั่งปี 1950 1960 ซึ่งเป็นหนึ่งในประชากรที่อยู่ติดกันขนาดใหญ่ แต่ตอนนี้แยกส่วนอย่างมาก โดยปี 1980 สายพันธุ์สูญพันธุ์ในเขต Lancang และสัตว์ที่เหลือถูกแบ่งออกเป็นสองประชากร: สิบสองปันนา-Simao และ Cangyuan (วัง Yingxiang วาจาปี 1998 ที่จะ Duckworth และพุ่มไม้ 1998) บางแหล่งข่าวชี้ให้เห็นว่าประชากร 600-800 อยู่ในมณฑลยูนนานในช่วงกลางปี ​​1990 ที่มีส่วนใหญ่ที่เกิดขึ้นในสิบสองปันนาแห่งชาติ Nature Reserve (Ma Yiqing และวัง Yingxiang 1995); แหล่งข้อมูลอื่น ๆ ชี้ให้เห็นว่าตัวเลขขนาดเล็กเพียงหนึ่งเดียวของกระทิงยังคงอยู่ในมณฑลยูนนาน (ตามแนวชายแดนกับประเทศพม่า) และการล่าสัตว์ที่ได้นำไปสู่การสูญเสียในท้องถิ่นของกระทิงในสิบสองปันนา (Xiang และ Santiapillai 1993). ในอินเดียหลักสาม (ตะวันตก Ghats กลางอินเดีย และภาคตะวันออกเฉียงเหนือ) และสองรองลงมา (มคธและเบงกอลตะวันตก) "พื้นที่อนุรักษ์กระทิง" ได้รับการระบุสะท้อนให้เห็นถึงการกระจายที่เหลืออยู่ (Sankar et al, 2000;. Choudhury 2002) ตะวันตก Ghats และเนินเขาจู่โจมของพวกเขาในภาคใต้ของอินเดียเป็นหนึ่งในฐานที่มั่นที่ครอบคลุมมากที่สุดเท่าที่มีอยู่ของกระทิงที่มีตัวเลขที่ดีในการ Wynaad - Nagarahole - มูดู - ซับซ้อน Bandipur (Ranjitsinh 1997) ล่าสุดการสำรวจการประเมินกระจายในส่วนของ Karnataka ตะวันตก Ghats แสดงให้เห็นว่าการปรากฏตัวของกระทิงในกว่า 60% ของภูมิทัศน์ 22,000 ตารางกิโลเมตร (KU Karanth และ NS มาร์ที่ไม่ได้เผยแพร่ข้อมูล) Ranjitsinh (1997) ประมาณ 12,000-22,000 ในอินเดียขณะที่ Choudhury (2002) ชี้ให้เห็นว่ามีอยู่ประมาณ 23,000-34,000 กระทิงในอินเดียภูฏานและบังคลาเทศ; แต่จำนวนที่แท้จริงเป็นเพียงการไม่เป็นที่รู้จักที่แสดงโดยช่วงกว้าง ประชากรที่สำคัญได้รับการรายงานใน Nagarahole อุทยานแห่งชาติ (อาจจะมากกว่า 2,000) มนัสรักษาพันธุ์สัตว์ป่า (ไม่รู้จักอาจจะไม่ใหญ่) Bhadra รักษาพันธุ์สัตว์ป่า (800) Melghat เสือสำรอง (อาจจะ 500) Bandipur อุทยานแห่งชาติ (มากกว่า 2,000 ) อุทยานแห่งชาติกั ณ หา (อาจจะต่ำกว่า 200) Radhanagari รักษาพันธุ์สัตว์ป่า (ไม่รู้จักอาจจะไม่ใหญ่) Tadoba-Andhari เสือสำรอง (1,000), เปริย่าร์เสือสำรองและติดกับป่าที่ซับซ้อน (500-1000) ช่วง Annamalai ซับซ้อน (Parambikulum, Valparai และหญ้าฮิลส์) (500-700) หุบเขาเงียบและติดกับป่าที่ซับซ้อน (500-1000) Agastyamalai ป่าที่ซับซ้อน (ประมาณ 500 บาท), Biligirirangangswamy รักษาพันธุ์สัตว์ป่าและช่วง Malemahadeswara ฮิลล์ (1000) Anshi-Dandeli เสือสำรองและติดโมเสกป่า (อาจจะประมาณ 400) Kudremukh อุทยานแห่งชาติและ Someshwara รักษาพันธุ์สัตว์ป่า (ประมาณ 200-400) Brahmagiri-Pushpagiri-Talakaveri วิหาร Mukurti อุทยานแห่งชาติ Pench เสือสำรอง, Jaldapara รักษาพันธุ์สัตว์ป่า (ประชากรขนาดใหญ่ ' ) Chapramari รักษาพันธุ์สัตว์ป่า (ประชากรขนาดใหญ่) และ Gorumara รักษาพันธุ์สัตว์ป่า (ประชากรขนาดใหญ่) หลายพื้นที่อื่น ๆ เป็นที่รู้จักกันหรือสงสัยว่าจะถือประชากรขนาดเล็ก แต่ในเว็บไซต์จำนวนมากขนาดเล็กจำนวนดังกล่าวไม่น่าจะเป็นที่ทำงาน (Choudhury 2002) ตัวเลขดังกล่าวข้างต้นที่ได้รับมอบหมายโดย NS มาร์ (pers. Comm. 2008) และจะขึ้นอยู่กับความหลากหลายของแหล่งที่มาและวิธีการและจากพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นเพียงการแนะนำเท่านั้น ความรุนแรงที่เพิ่มขึ้นจะถูกนำไปใช้ในการประมาณค่าเลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่ประชากรในอินเดียและบางส่วนของตัวเลขนี้จะรับประกันการปรับเปลี่ยนและการเปลี่ยนแปลงในอนาคตที่จะมีประชากรที่ยกมาจะไม่จำเป็นต้องได้รับการมองว่าเป็นแสดงให้เห็นว่าการเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงในจำนวนที่เกิดขึ้น ในปีที่ผ่านกระทิงได้รับการรายงานจากสามทำลายพื้นที่คุ้มครอง Thattekad รักษาพันธุ์สัตว์ป่า (Kerala) Bhandhavgarh (มัธยประเทศ) และ Kanger อุทยานแห่งชาติวัลเลย์ (มัธยประเทศ) (มหาอำมาตย์ et al. 2004) ข้อมูลเกี่ยวกับสถานะของประชากรจากรัฐอานธรประเทศ, โอริสสาและภาคตะวันออกเฉียงเหนือจะถูก จำกัด (Choudhury 2002); มี demonstrably น้อยมากกระทิงใน Kaziranga (Karanth และคอลส์ 2000) แนวโน้มประชากรล่าสุดปรากฏว่าได้รับความมั่นคงในพื้นที่คุ้มครองอย่างดี ความหนาแน่นต่อไปนี้ได้รับการประเมิน: Bhadra Tiger Reserve, 1.48 +/- 0.63 (SE) ต่อตารางกิโลเมตร (Jathanna et al, 2003.); Pench (มัธยประเทศ) ป่าแห้ง 0.7 สัตว์ต่อตารางกิโลเมตร (Karanth และนิโคลส์ 2000) Nagarahole ป่าเบญจพรรณชื้น 9.6 สัตว์ต่อตารางกิโลเมตรทำให้มันมีกีบเท้าสองมากที่สุดมีความอุดมสมบูรณ์ (Karanth และ Sunquist 1992); Bandipur ป่าแห้ง 7.0 สัตว์ต่อตารางกิโลเมตร (Karanth และนิโคลส์ 2000) Tadoba-Andhari ป่าแห้ง 1.8 สัตว์ต่อตารางกิโลเมตร (Karanth และมาร์ 2005); Melghat ป่าแห้ง 1.0 สัตว์ต่อตารางกิโลเมตร (Karanth และมาร์ 2005); Pench (Maharashtra) ป่าแห้ง 0.8 สัตว์ต่อตารางกิโลเมตร (Karanth และมาร์ 2005) ความหนาแน่นไม่สามารถที่จะคาดแม้จะมีการใช้วิธีการที่เหมาะสมในการสำรวจที่กั ณ หาหรือ Namdapha หมายความประชากรค่อนข้างต่ำและไม่มีใครถูกพบในระหว่างการสำรวจความคิดเห็นดังกล่าวใน Kaziranga หรือ Ranthambore (Karanth และนิโคลส์ 2000) ตัวเลขเล็ก ๆ เท่านั้นยังคงมีอยู่ใน Kaziranga (NS มาร์ pers. Comm. 2008) ความหนาแน่น Bhadra ต่ำสะท้อนให้เห็นถึงการรุกล้ำ (ใช้บ่วงสุนัขและปืน) และเลี้ยงปศุสัตว์ แต่ประชากรกระทิงตอนนี้จะมีเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ กับการแทรกแซงการอนุรักษ์ที่ประสบความสำเร็จ (KU Karanth และ NS Kumar ข้อมูลที่ไม่ถูกเผยแพร่) การศึกษาที่อุทยานแห่งชาติ Nagarahole เทียบสัตว์ของพื้นที่ซึ่งถูกล่าเพียงในระดับปานกลางกับเว็บไซต์ที่ถูกล่าอย่างหนัก. นี้พบความหนาแน่นที่เกี่ยวข้องของหกและสอง Gaurs ต่อตารางกิโลเมตร (Madhusudan และ Karanth 2002) ในสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว, et al, ยอร์ส (1995) ระบุว่าประชากรประมาณ 1,000 ตัวเลขนี้เป็นตัวเลขที่เป็นไปได้อาจจะ (บันทึกสนามที่มีอยู่จากหลายพื้นที่) แต่สัตว์ที่จะได้รับการแพร่ระบาดอย่างกว้างขวางและความหนาแน่นต่ำมากในผืนป่าที่กว้างขวางทั่วประเทศที่มีอาจจะน้อยกว่าหกเว็บไซต์ถือมากกว่า 50 สัตว์ (Duckworth และพุ่มไม้ 1998; Duckworth et al, 1999;. Steinmetz 2004. RJ มินส pers สื่อสาร 2008). ประชากรขนาดใหญ่ของกระทิงถูกพบใน Nakai-น้ำเทินทรัพย์สินรอการขายและติดที่ราบสูง Nakai ในกลางปี ​​1990 เมื่อสัญญาณถูกพบได้อย่างง่ายดายและแม้กระทั่งสัตว์ที่ตัวเองเห็นได้โดยตรง (Duckworth 1998; Duckworth และพุ่มไม้ 1998;. อีแวนส์ et al, 2000) . วางเสของพื้นที่ทั้งสองแม้จะใช้วิธีเทียบเคียงเพียงบนที่ราบสูงระบุลดลงมากในทศวรรษที่ผ่านมาตามมาด้วยยกตัวอย่างเช่นเข้มข้นค่อนข้างกล้องดักไม่ได้บันทึกชนิดที่ทุกคน (Dersu ปี 2007 จอห์นสันและจอห์นสตัน 2007) ทศวรรษที่ผ่านมาได้เห็นการลดลงที่สำคัญ (โดยทั่วไปอาจจะดีกว่า 50%) ในการเลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่ที่มีประชากรจำนวนมากทั่วประเทศลาวและตอนนี้มันเป็นไปได้ว่าหลายประชากรที่ระบุไว้ใน Duckworth และพุ่มไม้ (1998) ได้กลายเป็นสูญพันธุ์ในประเทศ ( มินและ Robichaud 2005. RJ มินส pers สื่อสาร 2008).

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประชากรทั่วโลกประมาณ 13 , 000 –โกหกภายใน 30 , 000 สัตว์ ข้อมูล ข้อมูล พบว่า สัดส่วนของผู้ใหญ่ บุคคลในประชากรมีโอกาสที่จะเป็น 0.4 และ 0.6 แสดงทั้งหมด 5 , 200 – 18000 เป็นบุคคล ที่ไม่มีประชากรที่รู้จักมีกว่า 1 , 000 ราย ( S . พุ่มไม้ได้ที่ . ติดต่อ 2000 ) ส่วนใหญ่ประชากรตัวเลขระบุหมายเลขของกระทิงมีน้อยกว่าการคาดเดา

ในบังคลาเทศ , กระทิงอาจจะสูญพันธุ์ ( MD anwarul ศาสนาอิสลามในขยะ 2008 ) ไม่กี่คน คิดว่ายังคงเกิดขึ้นใน Chittagong Chittagong Hill Tracts Sylhet , และพื้นที่ Mymensingh ในต้นทศวรรษ 1980 ( Sarker และ Sarker 1984 ) , แต่ไม่มีผู้ใดได้รับการเห็นใน pablakhali สัตว์ป่าในเนินเขาผืนตั้งแต่ปี 1970 ( ข่าน 1985 )Choudhury ( 2002 ) ระบุว่า กระทิงและบุคคลจากมณีปุระตริปุระ ( อินเดีย ) ยังเข้าไปในบังกลาเทศ แม้ว่าระเบียนในที่ครั้งนี้จากไม่ได้รับ

ในภูฏาน กระทิง เห็นได้ชัดว่ายังคงมีอยู่ทั่วเนินเขาเท้าโซนภาคใต้ โดยเฉพาะในอุทยานแห่งชาติมนัสหลวง เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า และเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า phipsoo คาลิง ( Choudhury 2002 ) .

ในกัมพูชากระทิงอาจลดลง 90% หรือมากกว่าในช่วงปลายทศวรรษที่ 1960 ถึงช่วงต้นทศวรรษ 1990 ที่เวลามันยังคงแพร่หลายนอกแม่น้ำโขง และทะเลสาบเขมรที่ต่ำ แม้ว่าตัวเลขต่ำโดยทั่วไป ( เฮง kimchhay et al . 1998 ; และ daltry momberg 2000 ; Timmins และ OU 2001 ; R . J . Timmins ได้ที่ . ติดต่อ 2008 )โดยไกลมากที่สุดกระทิง ประชากรของประเทศยังคงอยู่ในภาคตะวันออกของกัมพูชาที่มี Mondulkiri จังหวัดซึ่งในปลายปี 1990 อาจหลายร้อยพันอาจจะรอดในภูมิทัศน์ป่ากว่า 15 , 000 km พนักงานขาย ( Timmins และ OU 2001 ; ทอร์ดอฟฟ์ et al . 2005 นางแบบ Timmins ได้ที่ . ติดต่อ 2008 ) ลดลงอีก ประมาณ 50 %เกิดขึ้นจากช่วงต้นทศวรรษ 1990 จนถึงปัจจุบัน ( นางแบบ Timmins ได้ที่ . ติดต่อ 2008 ) ที่สำคัญที่สุดของปี 2007 ประชากรโดยไกลในกัมพูชายังคงใน Mondulkiri จังหวัด ( R . J . Timmins ได้ที่ . ติดต่อ 2008 จาก WCS ( ข้อมูลและเผยแพร่ ; T . คลีได้ที่ . ติดต่อ 2007 ; t.d. อีแวนส์ได้ที่ . Comm . 2550 )การป้องกันในส่วนของภูมิทัศน์นี้คงความเสถียรประชากร ( R . J . Timmins ได้ที่ . ติดต่อ 2008 จาก WCS ( ข้อมูลและเผยแพร่ ; T . คลีได้ที่ . ติดต่อ 2007 ; t.d. อีแวนส์ได้ที่ . Comm . 2550 ) การป้องกันภายนอกสองพื้นที่เหล่านี้ถูก จำกัด และ กัมพูชา โดยรวมแนวโน้มยังลดลงอย่างมีนัยสำคัญ ( R . J . Timmins ได้ที่ . ติดต่อ 2008 ) .

ในประเทศจีนกระทิงเกิดขึ้นในทิเบต ยูนนานและตะวันออกเฉียงใต้ ( MA Yiqing และวัง yingxiang 1995 ) เว็บไซต์ทั้งหมดในยูนนาน ( ยกเว้น yingjiang ) ที่เกิดขึ้น จนกระทั่ง 1950 – 1960 ประชากรที่อยู่ติดกันมีขนาดใหญ่แต่ตอนนี้มันกระจัดกระจายมาก โดย anni 80 ชนิด ได้สูญพันธุ์ในเขตล้านช้าง และสัตว์ที่เหลือถูกแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม :สิบสองปันนาฯ และ ซิเมา cangyuan ( วัง yingxiang วาจา ดัคเวิร์ธและพุ่มไม้ พ.ศ. 2541 ) บางแหล่งชี้ให้เห็นว่าประชากร 600 – 800 อยู่ในมณฑลยูนนาน ในกลางปี 1990 ด้วยส่วนใหญ่ที่เกิดขึ้นในธรรมชาติสำรองแห่งชาติสิบสองปันนา ( MA Yiqing และวัง yingxiang 1995 )แหล่งข้อมูลอื่น ๆแนะนำว่าเพียงเล็ก ๆตัวเลขของกระทิงอยู่ในยูนนาน ( ชายแดนพม่า ) และที่ล่าได้นำไปสู่ท้องถิ่นการสูญพันธุ์ของกระทิงในสิบสองปันนา ( เซียง และ santiapillai 1993 ) .

ในอินเดียสามหลัก ( อินเดียภาคกลางและตะวันออก Ghats ตะวันตก ) และสองรอง ( มคธและเบงกอลตะวันตก ) " พื้นที่ " การอนุรักษ์กระทิง ได้ระบุไว้สะท้อนให้เห็นถึงการกระจายที่เหลือ ( ซังก้า et al . 2000 ; Choudhury 2002 ) Ghats ตะวันตกและ outflanking ฮิลล์ในภาคใต้อินเดียเป็นหนึ่งในที่มั่นที่กว้างขวางที่สุดเท่าที่มีอยู่ของกระทิง กับตัวเลขใน––– wynaad nagarahole mudumalai Bandipur ที่ซับซ้อน ( ranjitsinh 1997 )ล่าสุดประเมินสุ่มสำรวจในรัฐกรณาฏกะส่วนหนึ่งของ Ghats ตะวันตก พบการปรากฏตัวของกระทิงในกว่า 60% ของ 22 , 000 km พนักงานขายแนวนอน ( K.U . karanth n.s. Kumar และข้อมูลเผยแพร่ ) ranjitsinh ( 1997 ) ประมาณ 3 , 000 –ในอินเดีย ในขณะที่ Choudhury ( 2002 ) พบว่า มีประมาณ 23 , 000 - 34000 กระทิงในอินเดีย , ภูฏานและบังคลาเทศ ;แต่ตัวเลขจริงไม่เพียงแค่รู้จัก ดังจะเห็นได้จากช่วงกว้าง ประชากรส่วนใหญ่มีการรายงานใน nagarahole อุทยานแห่งชาติ ( อาจจะมากกว่า 2000 ) , มนัส Wildlife Sanctuary ( ไม่ได้ว่า อาจจะไม่ใหญ่ ) , bhadra สัตว์ป่า ( 800 ) , melghat เสือสำรอง ( บางที 500 ) , อุทยานแห่งชาติ Bandipur ( 2000 ) , อุทยานแห่งชาติ Kanha ( อาจจะได้ที่ 200 )radhanagari สัตว์ป่า ( ไม่ได้ว่า อาจจะไม่ใหญ่ ) , เรียง– andhari เสือสำรอง ( 1000 ) , สำรอง Periyar เสือติดผืนป่า 500 – 1 , 000 ) , annamalai ช่วงที่ซับซ้อน ( parambikulum valparai และหญ้า , เนินเขา ) ( 500 – 700 ) หุบเขาเงียบสงัดและติดกับผืนป่า 500 – 1 , 000 ) , agastyamalai ผืนป่า ( ประมาณ 500 )เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า และ biligirirangangswamy malemahadeswara เนินเขาช่วง ( 1000 ) , anshi – Dandeli Tiger Reserve และติดกับป่าโมเสค ( อาจจะประมาณ 400 ) , อุทยานแห่งชาติ Kudremukh และเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า someshwara ( ประมาณ 200 – 400 ) , พรหมคีรี และ pushpagiri – talakaveri Sanctuary , mukurti อุทยานแห่งชาติ เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า jaldapara pench จองเสือ ( ' ' ประชากรขนาดใหญ่ )chapramari สัตว์ป่า ( มีประชากรขนาดใหญ่ ) , และเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า gorumara ( มีประชากรขนาดใหญ่ ) พื้นที่อื่น ๆ มากมายเป็นที่รู้จักหรือสงสัยว่าถือประชากรขนาดเล็ก แต่ในหลายเว็บไซต์ตัวเลขขนาดเล็กเช่นไม่น่าจะได้ ( Choudhury 2002 ) ตัวเลขที่ได้รับมอบหมายจาก n.s. คูมาร์ ( ข่าวสาร ติดต่อ 2008 ) และอยู่บนพื้นฐานของความหลากหลายของแหล่งข้อมูล และวิธีการและจากพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นแนวทางเท่านั้น การเพิ่มความเข้มงวดจะถูกใช้กับสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่ ประชากรประมาณในอินเดียและบางส่วนของตัวเลขนี้จะหมายการเปลี่ยนแปลงการเปลี่ยนแปลงและอนาคตที่จะยกมาประชากรก็ไม่จําเป็นต้องได้เห็น เช่น ระบุว่า การเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงในตัวเลขเกิดขึ้น ใน ปี ล่าสุด มีรายงานว่ากระทิงถูกกวาดล้างจากสามพื้นที่อนุรักษ์thattekad สัตว์ป่า ( Kerala ) bhandhavgarh ( มัธยประเทศ ) และอุทยานแห่งชาติ Kanger หุบเขา ( มัธยประเทศ ) ( ปาชา et al . 2004 ) ข้อมูลเกี่ยวกับสถานภาพประชากรจากรัฐของรัฐอานธรประเทศ , โอริสสาและตะวันออกเฉียงเหนือจำกัด ( Choudhury 2002 ) ; มีอธิบายน้อยมาก ( และ karanth กระทิง Kaziranga ใน Nicholls 2000 )แนวโน้มประชากรล่าสุดปรากฏได้รับการปกป้องอย่างดี มั่นคงในพื้นที่ หนาแน่นตามได้ ( bhadra จองเสือ 1.48 / - 0.63 ( SE ) / km พนักงานขาย ( jathanna et al . 2003 ) ; pench ( มัธยประเทศ ) ป่าผลัดใบ 0.7 สัตว์ต่อกิโลเมตร ( karanth พนักงานขาย และนิโคล 2000 ) ; nagarahole ป่าผลัดใบป่าสัตว์ต่อพนักงานขาย 9.6 กม. ,ทำให้สองชุกชุมมากที่สุด ( และสัตว์ที่มีกีบเท้ามี karanth sunquist 1992 ) ; Bandipur แห้งป่า ( สัตว์ต่อกิโลเมตร ( karanth พนักงานขาย และนิโคล 2000 ) ; เรียง andhari ป่าผลัดใบ , 1.8 สัตว์ต่อ km พนักงานขาย ( karanth กับคูมาร์ 2005 ) ; melghat ป่าผลัดใบแห้ง 1.0 สัตว์ต่อกิโลเมตร และพนักงานขาย ( karanth กุมาร 2005 ) ; pench ( Maharashtra ) บริการป่าผลัดใบ 08 สัตว์ต่อ km พนักงานขาย ( karanth กับคูมาร์ 2005 ) ไม่หนาแน่น สามารถประมาณได้ แม้จะใช้วิธีการสำรวจที่เหมาะสม หรือใน Kanha อุทยานแห่งชาติ หมายถึงประชากรค่อนข้างต่ำ และไม่พบในการสำรวจดังกล่าว หรือ ( karanth นิโคล Kaziranga Ranthambore และ 2000 ) ; หมายเลขขนาดเล็กยังคงอยู่ใน Kaziranga ( n.s. กุมาร ข่าวสาร ติดต่อ 2008 ) การ bhadra ความหนาแน่นต่ำสะท้อนล่าสัตว์ ( ใช้ snares , สุนัขและปืนลูกซอง ) และสัตว์ที่กินหญ้า อย่างไรก็ตาม กระทิง ประชากรมีเพิ่มขึ้น steadily กับมาตรการการอนุรักษ์แล้วประสบความสำเร็จ ( K.U . karanth n.s. Kumar และข้อมูลเผยแพร่ ) การศึกษาเปรียบเทียบ nagarahole อุทยานแห่งชาติในพื้นที่ซึ่งเป็นเพียงปานกลางหนักล่าล่ากับเว็บไซต์ :นี้พบความเกี่ยวข้องของหกและสองกระทิงต่อกิโลเมตร ( madhusudan พนักงานขาย และ karanth 2002 ) .

ในลาว โดย et al . ( 1995 ) ระบุว่าประชากรของชาติอยู่ที่ประมาณ 1000 ตัวเลขนี้อาจเป็นไปได้ ( บันทึกข้อมูลที่มีอยู่จากหลายพื้นที่ ) แต่สัตว์จะได้รับการกระจายอย่างกว้างขวางและความหนาแน่นต่ำมากในป่าที่อุดมกว้างขวางทั่วประเทศกับบางทีน้อยกว่าหกเว็บไซต์ไว้มากกว่า 50 สัตว์ ดัคเวิร์ธและพุ่มไม้ 1998 ; ดักเวิร์ธ et al . 2542 ; Steinmetz 2004 ; นางแบบ Timmins ได้ที่ . ติดต่อ 2008 ) ประชากรขนาดใหญ่ของกระทิง พบใน นากา–นัมโรงไฟฟ้า NPA และที่ราบสูงนากาที่อยู่ติดกันในช่วงกลางทศวรรษ 1990 เมื่อสัญญาณถูกพบได้อย่างง่ายดายและแม้แต่สัตว์ที่ตัวเองเห็นโดยตรง ดักเวิร์ธ ดัคเวิร์ธและพุ่มไม้ ( 2541 , 2541 ;อีแวนส์ et al . 2000 ) resurveys ของทั้งสองพื้นที่ แต่ใช้วิธีการเทียบได้เฉพาะบนที่ราบสูง รายงานข่าวแจ้งว่าลดลงในทศวรรษต่อมา ด้วย ตัวอย่างเช่น ค่อนข้างเข้มข้น กล้องดักไม่ได้บันทึกชนิดที่ทุกคน ( dersu 2007 ; จอห์นสันและจอห์นสัน 2007 ) ทศวรรษที่ผ่านมาได้เห็นการหลัก ( โดยทั่วไปอาจจะดีกว่า 50% )ในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่มากมีประชากรในลาว และขณะนี้มีแนวโน้มว่าหลายของประชากรอยู่ใน ดัคเวิร์ธและพุ่มไม้ ( 1998 ) ได้กลายเป็นสูญพันธุ์ในทิมมินส์รอบิโช ( และ 2005 ; นางแบบ Timmins ได้ที่ .

เพราะว่า 2008 )