“Slave, your arm!”“Yes.”Lee Hyun hu

“Slave, your arm!”
“Yes.”

Lee Hyun hurriedly locked arms with Jung Hyo Rin.

They were so close that he could smell an alluring fragrance. They locked arms and cleared the crowd as they headed toward another location

There were constantly people trying to ogle at Jung Hyo Rin, and the attention was focused on them.

Jung Hyo Rin couldn’t stop smiling.

“Hey, you’ll show me through the festival, right?”
“But I don’t know it well either…”

“It’s fine. The fun part is trying this and that while wandering around together. Although I’m a college student too, I haven’t been able to come to school much. You see, it’s my first time sightseeing a festival, though there have been many times when I sang at a festival.”

“Why don’t you just go around with someone else. Since I’m a busy person…”

“Slave, shall I return you?”
“…”

An explicit threat to return him!

For the slave, there was no freedom of choice. He couldn’t get onto the stage again or return the 2 million won, either.

“I’ll show you around the festival.”
“You should have said that earlier.”

Jung Hyo Rin understood Lee Hyun well and had gotten used to the way to handle him.

‘A threat is the most effective!’

Jung Hyo Rin clung onto Lee Hyun’s arm tightly. Lee Hyun could feel her body every time he walked. Her body which possessed not a shred of fat and her cushiony chest kept bumping into his arm.

“Hey, Master. Is it alright to do this, even though you’re a celebrity?”
“Do what?”

“If we go around holding arms, it could create a misunderstanding.”
“What kind of misunderstanding?”

“In general, if you see a guy and a girl and attached like this…”

He heard people’s voices.

“Jung Hyo Rin-ssi, she’s really nice.”

“They say she donated 2 million won to the charity event Slave Dating.”

All the proceeds from the Slave Dating were to be used as charity donations.

“Just look at them holding arms.”
“Shhh! It’s fanservice. Fanservice.”

“Since it’s the kind Jung Hyo Rin, she’s treating him well like a boyfriend even though it’s a guy like him.”

“A newb slave that wasn’t even getting sold has completely grabbed a golden chance, jeez.”

Although there were reporters at the Korea University festival, they passed by them easily.

“We thought she had nothing to do with university festivals ever since she debuted and soared up from her first album, but for Jung Hyo Rin-ssi to be in a place like this… it’s surprising.”

“The fairy known worldwide is truly kind.”

She radiated plenty of dazzling charm.

Lee Hyun, who had left after working at the bar, didn’t just not suit her, but he really didn’t suit her.

It wasn’t possible to think otherwise, all the more because there had been times when she had brushed off proposals from Hollywood’s famous male actors. It was Jung Hyo Rin, who’d been far too clean when it came to scandals or things to do with men.

It was she who only loved songs.

“After holding arms with a guy once, it’s a little thrilling. I wonder if everyone holds arms for this kind of feeling…”

“What?”
“I am just talking to myself.”

Lee Hyun had heard what she had said.

‘Although it’s my first time holding arms with a girl too…’

As he passed over twenty-two years of age, his contact with women was solely with his little sister.

The life that had come in contact with women only in the faint age when he’d carried her around on his back when she was a baby, changed her diapers, and given her baths!

“Shall we play human whack-a-mole?”
“I don’t want to…”

“It’s 2000 won (~$2).”
“…”

Two crumpled sheets of bills emerged from Lee Hyun’s pocket.

‘So a date with a woman costs money after all.’

For him to use 2,000 won, it seemed like this would be a day he wouldn’t be able to forget for the rest of his life.

It might even be something that could resurface in his moments of death in old age.

Jung Hyo Rin raised the plastic mallet without releasing his arm.

“Ya! ya!”

Lee Hyun tried to stand by and watch, but as he kept seeing her plastic mallet only missing, he couldn’t help himself from focusing on it.

“A little more to the left.”
“Alright.”

“Now they’re about to come from the right!”
“I saw!”

“The second from the left! It’s not going in right now. Catch it quickly!”
“I said I’m going to do it on my own!”

The competitive spirit of the two was raging up.

“Dang, I missed 12 of them.”
“You should have moved quicker.”

“I’m saying it was like that cause you kept making me talk on the side. If you just hadn’t made me talk, I wouldn’t have missed.”

“Try it again.”
“I’m really going to catch them all.”

Even though Jung Hyo Rin was swinging the plastic mallet even more fiercely than before, she didn’t release his arm.

As he was trying to remove his arm because he thought it might be uncomfortable, Lee Hyun’s hand grazed her hand slightly. Then, Jung Hyo Rin grabbed Lee Hyun’s hand tightly.

It was something that happened so naturally and intimately.

“Che! I missed three of them.”
“You did well though.”
“What do you want to play next?”

The couple that had grown friendly while catching moles!

Perhaps because Lee Hyun also felt comfortable, he suggested, “Wanna get some plushies by shooting BB-pistols?”

“Sounds good.”

300 won (~30 cents) per shot!
Lee Hyun checked the prices and chose the cheapest game.

“Mister, please load ten bullets for each of us.”

This time, Jung Hyo Rin took out her own wallet and paid. It was an action that struck Lee Hyun deeply.

‘So she’s a nice girl…’

Jung Hyo Rin raised her pistol with one hand.

“I will shoot first.”
“Okay.”

The bullets Jung Hyo Rin shot missed the plushies exquisitely. Even when they hit a plushie by some chance, it didn’t fall over.

This game was originally like this.

It was a war between the owner and the customers who were recklessly coveting the plushies!

After Jung Hyo Rin’s failure, Lee Hyun didn’t aim for the big plushies.

‘A medium-sized plushie was roughly 780 grams (~1.72 lbs). It’s a weight I’ve felt countless times whenever I sewed eyes onto plushies. It won’t be easy to take it down precisely with a BB-pellet.’

Even if it hit the center of the plushie, the force was not enough.

It was only possible by shooting a barrage.

Since he was throwing away 300 won per shot, Lee Hyun aimed carefully at a small sparrow plushie and knocked it down.

‘Success.’

Lee Hyun planned to give the sparrow plushie to his little sister.

‘Looks like I can brush off this year’s birthday present with this.’

But Jung Hyo Rin snatched the plushie.

“Are you giving this to me?”
“…”

He couldn’t bear to refuse the sparkling eyes and beautiful expression that was asking him to give it to her.

“Y-you can have it.”
“Thank you.”

Jung Hyo Rin embraced the plushie preciously.

The two of them also rode the merry-go-round and watched a play by college students.

On the roof of Korea University’s main building they had the opportunity to see the night view of the city and the festival.

Even when the fireworks were embellishing the sky, Jung Hyo Rin didn’t let go of Lee Hyun’s hand. She didn’t confess her feeling for him; this was her way of conveying what she felt.

Lee Hyun thought, ‘She must really like holding hands.’

* * *

Jung Hyo Rin went up onto a small stage by the lakeside.

It was a shabby stage without much of an audience. There was only one master piano as an instrument.

“Shall we sing a song?” Jung Hyo Rin asked after sitting on the piano’s bench.

Since they were still holding hands, Lee Hyun also sat next to her.

“What song?”

“Any song… please tell me what piece you want. Any song is fine, but a happy piece would be nice. I feel so happy right now, I’m in a good mood.”

Jung Hyo Rin had toured around the world for concerts. With her magical voice, she made 60 thousand people go wild in her concert, and in some socialist countries, crowds of hundreds of thousands of people gathered in the plaza and fully enjoyed the freedom of music.

Although she was charming and shone incomparably bright when she was singing her song, once she left the stage, she went to sleep alone in her lonely hotel room.

Music was her only friend, a means to soothe her emptiness and loneliness. She sang of happiness, but she was actually very lonely after she sang.

She had the feeling that she would be able to sincerely sing happily if she was with Lee Hyun.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ทาส แขน""ใช่"ลีฮยอนรีบล็อกแขนกับ Jung Hyo ริ้นพวกเขาถูกปิดเพื่อให้เขาได้กลิ่นหอมมีเสน่ห์ พวกเขาล็อคแขน และล้างฝูงชนพวกเขามุ่งหน้าไปยังตำแหน่งอื่นตลอดเวลามีคนพยายาม ogle ที่ Jung Hyo ริ้น และความสนใจถูกเน้นไว้Jung Hyo ริ้นไม่หยุดยิ้ม"Hey คุณจะแสดงผ่านเทศกาล ขวา""แต่ฉันไม่รู้ว่ามันดีหรือ...""ได้ดี สนุกส่วนจะพยายามนี้และที่ในขณะที่เดินรอบกัน ถึงแม้ว่าผมการศึกษาเกินไป ฉันไม่ได้มาโรงเรียนมาก คุณเห็น มันเป็นครั้งแรกของผมที่ชมงาน แต่มีหลายครั้งเมื่อฉันสร้างที่เทศกาล""ทำไมไม่เที่ยวสถานกับคนอื่น ตั้งแต่ฉันยังว่างคน...""ทาส จะกลับคุณ"“…”ภัยคุกคามที่ชัดเจนกลับเขาสำหรับทาส มีไม่มีเสรีภาพในการเลือก เขาไม่รับบนเวทีอีกครั้ง หรือกลับชนะ 2 ล้าน อย่างใดอย่างหนึ่ง"ฉันจะแสดงสถานเทศกาลนี้""คุณควรได้กล่าวว่า ก่อนหน้านี้"Jung Hyo รินเข้าใจลีฮยอนดี และได้รับใช้ให้ไปจัดการกับเขา'คุกคามจะมีประสิทธิภาพสูงสุด'Jung Hyo ริ้นพืชบนแขนลีฮยอนแน่น ลีฮยอนรู้สึกถึงร่างกายของเธอทุกครั้งที่เขาเดิน ร่างกายของเธอซึ่งต้องไม่ฉีกของไขมันและหน้าอกของเธอ cushiony เก็บโน่นชนแขนของเขา“Hey, Master. Is it alright to do this, even though you’re a celebrity?”“Do what?”“If we go around holding arms, it could create a misunderstanding.”“What kind of misunderstanding?”“In general, if you see a guy and a girl and attached like this…”He heard people’s voices.“Jung Hyo Rin-ssi, she’s really nice.”“They say she donated 2 million won to the charity event Slave Dating.”All the proceeds from the Slave Dating were to be used as charity donations.“Just look at them holding arms.”“Shhh! It’s fanservice. Fanservice.”“Since it’s the kind Jung Hyo Rin, she’s treating him well like a boyfriend even though it’s a guy like him.”“A newb slave that wasn’t even getting sold has completely grabbed a golden chance, jeez.”Although there were reporters at the Korea University festival, they passed by them easily.“We thought she had nothing to do with university festivals ever since she debuted and soared up from her first album, but for Jung Hyo Rin-ssi to be in a place like this… it’s surprising.”“The fairy known worldwide is truly kind.”She radiated plenty of dazzling charm.Lee Hyun, who had left after working at the bar, didn’t just not suit her, but he really didn’t suit her.It wasn’t possible to think otherwise, all the more because there had been times when she had brushed off proposals from Hollywood’s famous male actors. It was Jung Hyo Rin, who’d been far too clean when it came to scandals or things to do with men.It was she who only loved songs.“After holding arms with a guy once, it’s a little thrilling. I wonder if everyone holds arms for this kind of feeling…”“What?”“I am just talking to myself.”Lee Hyun had heard what she had said.‘Although it’s my first time holding arms with a girl too…’As he passed over twenty-two years of age, his contact with women was solely with his little sister.The life that had come in contact with women only in the faint age when he’d carried her around on his back when she was a baby, changed her diapers, and given her baths!“Shall we play human whack-a-mole?”“I don’t want to…”“It’s 2000 won (~$2).”“…”Two crumpled sheets of bills emerged from Lee Hyun’s pocket.‘So a date with a woman costs money after all.’For him to use 2,000 won, it seemed like this would be a day he wouldn’t be able to forget for the rest of his life.It might even be something that could resurface in his moments of death in old age.Jung Hyo Rin raised the plastic mallet without releasing his arm.“Ya! ya!”Lee Hyun tried to stand by and watch, but as he kept seeing her plastic mallet only missing, he couldn’t help himself from focusing on it.“A little more to the left.”“Alright.”“Now they’re about to come from the right!”“I saw!”“The second from the left! It’s not going in right now. Catch it quickly!”"ฉันกล่าวว่า ฉันจะทำมันด้วยตัวเอง"จิตวิญญาณการแข่งขันสองโกรธขึ้นได้"แดง ฉันพลาด 12 ของพวกเขา""คุณควรจะเคลื่อนไปเร็ว""ผมว่า มันเป็นเช่นนั้นสาเหตุที่คุณเก็บไว้ทำให้ฉันพูดคุยด้านการ ถ้าคุณเพียงแค่ไม่ได้ทำให้ฉันพูด ฉันจะไม่มีพลาด""ลองอีกครับ""ฉันจริง ๆ จะจับพวกเขาทั้งหมด"แม้ว่า Jung Hyo ริ้นโล้บอลลูนพลาสติกแม้จะมากถึงพริกถึงขิงกว่าก่อน เธอไม่ปล่อยแขนของเขาขณะที่เขาพยายามเอาแขนของเขา เพราะเขาคิดว่า มันอาจจะอึดอัด ลีฮยอนมือ grazed มือเธอเล็กน้อย แล้ว ริ้น Hyo Jung คว้ามือลีฮยอนแน่นมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นดังนั้นธรรมชาติ และจึง"Che ฉันพลาดสามของพวกเขา""คุณไม่ดีแต่""อะไรคุณต้องเล่นต่อไปหรือไม่"คู่ที่มีปลูกมิตรขณะจับไฝอาจเนื่องจากลีฮยอนยังรู้สึกมั่นใจ แนะนำ เขา "ต้องการรับ plushies บาง โดยการยิง BB-สินค้าที่ต้อง""เสียงดี"300 วอน (~ 30 เซนต์) ต่อยิงลีฮยอนตรวจสอบราคา และเลือกเกมที่ถูกที่สุด"มิสเตอร์ กรุณาโหลดสัญลักษณ์สิบสำหรับเราแต่ละคน"เวลานี้ Jung Hyo ริ้นเอาออกกระเป๋าของตนเอง และชำระเงิน การดำเนินการที่ลีฮยอนอย่างลึกซึ้งได้'ดังนั้นเธอเป็นสาวสวย...'Jung Hyo ริ้นยกปืนของเธอ ด้วยมือหนึ่ง"ฉันจะยิงก่อน""ดี"กระสุนจุง Hyo ริ้นยิงพลาด plushies ประณีต แม้จะตีเป็น plushie โดยบางโอกาส มันไม่ล้มเกมนี้เดิมอยู่เช่นนี้มันเป็นสงครามระหว่างเจ้าของและลูกค้าที่ recklessly ถูกโลภ plushiesหลังจากความล้มเหลวของ Jung Hyo ริ้น ลีฮยอนไม่ได้จุดมุ่งหมายสำหรับ plushies ใหญ่' Plushie ที่ขนาดกลางมีประมาณ 780 กรัม (~1.72 ปอนด์) น้ำหนักผมเคยรู้สึกครั้งนับไม่ถ้วนเมื่อฉัน sewed ตาลง plushies ได้ มันจะไม่ง่ายที่จะนำลงตรงกับ BB-เม็ด 'ถ้ามันตีของ plushie แรงไม่เพียงพอได้เฉพาะได้ โดยการยิงเขื่อนกั้นน้ำเนื่องจากเขาถูกทิ้ง 300 วอน ต่อยิง ลีฮยอนอย่างรอบคอบมุ่ง plushie สแปร์โรว์เล็ก และโบว์ลิ่งลง"ความสำเร็จ"ลีฮยอนวางแผนให้ plushie สแปร์โรว์เพื่อน้องน้อย'ดูเหมือนฉันสามารถแปรงออกวันเกิดปีนี้ปัจจุบันนี้'แต่ Jung Hyo ริ้นกระชาก plushie"คุณให้นี้ให้ฉัน"“…”เขาไม่รับจะปฏิเสธดวงตาเป็นประกายและนิพจน์ที่สวยงามที่ถูกถามเขาเพื่อให้เธอ"วาย-คุณไม่ได้""ขอบคุณ"Jung Hyo ริ้นกอด plushie preciouslyเขาทั้งสองยังขี่ merry-go-round และดูการเล่น โดยนักศึกษาบนดาดฟ้าของอาคารมหาวิทยาลัยเกาหลี พวกเขามีโอกาสที่จะมองเห็นวิวยามค่ำคืนของเมืองและเทศกาลแม้ไฟประดับท้องฟ้า Jung Hyo ริ้นไม่ปล่อยมือลีฮยอน เธอไม่ก็ความรู้สึกของเธอสำหรับเขา นี้เป็นวิธีของเธอถ่ายทอดสิ่งที่เธอรู้สึกคิดว่า Lee Hyun 'เธอต้องชอบจับมือกัน'* * *Jung Hyo ริ้นขึ้นไปบนเวทีขนาดเล็กตามริมทะเลสาบขั้น shabby ไม่มากของผู้ชมได้ มีเปียโนหลักเดียวเป็นเครื่องดนตรี"กรณีเราร้องเพลงหรือไม่" Jung Hyo รินถามหลังจากนั่งบนม้านั่งของเปียโนตั้งแต่พวกเขายังได้จับมือ ลีฮยอนยังนั่งติดกับเธอ"อะไรซอง""เพลง...กรุณาบอกชิ้นใดที่คุณต้องการ เพลงใด ๆ จะดี แต่ตัวความสุขจะดี รู้สึกดีใจขวาตอนนี้ ฉันอารมณ์ดีขึ้น"Jung Hyo ริ้นมี toured ทั่วโลกสำหรับคอนเสิร์ต ด้วยเสียงมหัศจรรย์ของเธอ เธอทำ 60 หมื่นคนไปป่าในคอนเสิร์ตของเธอ และในบางประเทศสังคมนิยม ฝูงชนหลายร้อยคนในพลาซ่าที่รวบรวม และเพลิดเพลินกับเสรีภาพเพลงเต็มแม้ว่าเธอถูกเสน่ห์ และ shone แค่สว่างเมื่อเธอได้ร้องเพลงเพลงของเธอ เมื่อเธอทิ้งระยะ เธอไปนอนคนเดียวในห้องของเธอเหงาเพลงเพียงเพื่อน วิธีบรรเทาความว่างเปล่าและความเหงาของเธอนั้น เธอสร้างความสุข แต่เธอเหงามากจริง ๆ หลังจากที่เธอร้องเธอมีความรู้สึกว่าเธอจะสามารถจริงร้องเพลงอย่างมีความสุขหากเธอได้ มีลีฮยอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ทาส แขนของคุณ "

" ใช่ " ลีฮยอนรีบล็อคแขนกับจองฮโย ริน

พวกเขาสนิทกันเขาจะดมมีกลิ่นหอมมีเสน่ห์ พวกเขาถูกล็อคแขนและให้ฝูงชนที่พวกเขามุ่งหน้าไปสถานที่อื่น

มีตลอดเวลา คนพยายามทำตาหวานใส่จอง ฮโย ริน และ ความสนใจถูกเน้นบนเขา

จอง ฮโย รินไม่สามารถหยุดยิ้มได้

" เฮ้คุณจะให้ฉันผ่านเทศกาล ใช่ไหม ? "
" แต่ไม่รู้มันเหมือนกัน . . . . . . . "

" ไม่เป็นไร ส่วนที่สนุกพยายามนี้และในขณะที่เดินไปไหนมาไหนด้วยกัน แม้ว่าฉันเป็นนักเรียนวิทยาลัยด้วย ฉันยังไม่ได้ไปโรงเรียนเลย . ที่คุณเห็นมันเป็นครั้งแรกที่ฉันมาเที่ยวงานเทศกาล แม้ว่ามีหลายครั้งเมื่อฉันร้องเพลงในงานเทศกาล "

" ทำไมนายไม่ไปอยู่กับคนอื่น ตั้งแต่ที่ฉันยุ่งมาก . . . . . . . "

" ทาส ผมจะคืนคุณ "

" . . . . . . . " การคุกคามอย่างชัดเจน ให้เขากลับไป !

สำหรับทาส ไม่มีเสรีภาพในการเลือก . เขาไม่ได้ขึ้นไปบนเวทีอีกครั้ง หรือคืน 2 ล้านวอน เหมือนกัน

" ผมจะพาคุณเที่ยวเทศกาล "
" คุณน่าจะพูดก่อนหน้านี้

"จอง ฮโย รินเข้าใจลีฮยอนดี และได้ใช้วิธีรับมือกับเขา

' คุกคามเป็นมีประสิทธิภาพมากที่สุด ! '

จอง ฮโย ริน เกาะติด ลีฮยอนกำลังแขนไว้แน่น ลีฮยอนก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอทุกครั้งที่เขาเดินมา ร่างกายเธอมีไม่ทำลายไขมันและหน้าอก cushiony เธอเก็บไว้ชนแขน

" เฮ้ เจ้านาย มันจะดีเหรอที่จะทำแบบนี้ ถึงแม้เธอจะเป็นดารา "
" ทำอะไร ? "

" ถ้าเราไปรอบ ๆแขน อาจสร้างความเข้าใจผิด .
" เข้าใจผิดอะไร ? "

" ทั่วไป ถ้าคุณเจอผู้ชายและผู้หญิงและแนบแบบนี้ . . . . . . . "

เขาได้ยินเสียงของคน

" จอง ฮโย ริน แมรี่ เธอเป็นคนดีจริงๆ "

" เขาพูดเธอบริจาคเงิน 2 ล้านวอน เพื่อกิจกรรมการกุศลทาสเดท "

ทั้งหมดเงินจากทาสเดทจะถูกใช้เป็นกุศลบริจาค

" ดูพวกเขาถืออาวุธ "
" ชู่ววว ! ! ! มันเป็นแฟนเซอร์วิส . แฟนเซอร์วิส "

" เพราะมันเป็นจอง ฮโย ริน เธอดูแลเขาเป็นอย่างดีเหมือนเป็นแฟนทั้งๆที่เป็นผู้ชายอย่างเขา "

" แก้ทาสนั้นไม่ใช่การขายได้อย่างสมบูรณ์ได้คว้าโอกาสทอง "

. .แม้ว่าจะมีนักข่าวที่มหาวิทยาลัยเกาหลีเทศกาล พวกเขาผ่านพวกเขาได้อย่างง่ายดาย .

" เราคิดว่า เธอมีอะไรกับมหาวิทยาลัยเทศกาลตั้งแต่ที่เธอเดบิวต์ และเพิ่มสูงขึ้นจากอัลบั้มแรกของเธอ แต่สำหรับจอง ฮโย ริน ชีอยู่ในสถานที่แบบนี้ . . . . . . . มันน่าแปลกใจ . "

" นางฟ้าที่รู้จักกันทั่วโลกเป็นชนิดจริงๆ "

เธอเปล่งประกายพราวเสน่ห์มากมาย

ลีฮยอนใครมีเหลือหลังจากทำงานที่บาร์ ไม่ใช่แค่ไม่เหมาะกับเธอ แต่เขาไม่เหมาะกับเธอ

มันไม่ได้เป็นไปได้ที่จะคิดเป็นอย่างอื่นทั้งหมด เพราะมีหลายครั้งที่เธอหน้าแดงข้อเสนอจากฮอลลีวู้ดที่มีชื่อเสียงชายนักแสดง มันคือจอง ฮโย ริน ที่เคยสะอาดเกินไปเมื่อมันมาถึงเรื่องอื้อฉาว หรือสิ่งที่ต้องทำ ด้วยคน

มันเป็นเธอที่ชอบ

เพลง" หลังจากที่ถือแขนกับผู้ชายเมื่อมันออกจะน่าตื่นเต้น ผมสงสัยว่า ถ้าทุกคนถืออาวุธสำหรับความรู้สึกแบบนี้ . . . . . . . "

" อะไร ? "
" ฉันพูดกับตัวเอง "

ลีฮยอนได้ยินสิ่งที่เธอพูด 'although

เป็นครั้งแรกที่แขนกับผู้หญิงด้วย . . . . . . . '

ขณะที่เขาผ่านไป 22 ปี ติดต่อของเขากับผู้หญิงอยู่ แต่เพียงผู้เดียวกับน้องสาว

ชีวิตที่ได้สัมผัสกับผู้หญิงในวัยอ่อนเมื่อเขาอุ้มเธออยู่ด้านหลังของเขา เมื่อเธอยังเด็ก เปลี่ยนผ้าอ้อมให้เธอ และให้อาบน้ำของเธอ

" เราเล่นตุ่นมนุษย์ ? "
" ฉันไม่อยาก . . . . . . . "

" มัน 2000 วอน ( ~ $ 2 ) "
" . . . . . . . "

สองยู่ยี่แผ่นของตั๋วที่โผล่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ลีฮยอน

'so วันที่ผู้หญิงใช้จ่ายเงิน '

เขาใช้ 2000 วอน ดูเหมือนจะเป็นวันที่เขาจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต

แม้มันอาจจะมีบางอย่างที่สามารถทำงานในช่วงเวลาที่เขาเสียชีวิตในวัยชรา

จอง ฮโย รินยกค้อนพลาสติกโดยไม่ต้องปล่อยแขนของเขา . . . . . .

" นี่ ! ! ! นี่ ! ! ! "

ลีฮยอนพยายามที่จะยืนดูเฉยๆ แต่เขาก็เห็นค้อนพลาสติกของเธอเท่านั้นที่ขาดหายไปเขาไม่สามารถช่วยตัวเองจากการเน้นมัน

" ไปทางซ้ายหน่อย "
" ค่ะ "

" ตอนนี้พวกเขากำลังจะมาจากด้านขวา "
" ฉันเห็น ! "

" ที่สองจากซ้าย มันไม่ได้ในตอนนี้ จับมันเร็ว ! "
" ฉันบอกว่า ฉันจะทำมันเอง "

การแข่งขันวิญญาณของทั้งสองโกรธขึ้น

" ดัง ฉันพลาด 12 ของพวกเขา . "
" คุณควรย้ายเร็ว

"" ฉันว่า มันเป็นอย่างนั้น เพราะคุณให้ฉันพูดอยู่ข้าง ๆ ถ้าเธอไม่ทำให้ฉันพูด ฉันคงไม่พลาด . . . "

" ลองอีกครั้ง "
" จริงๆผมจะจับพวกเขาทั้งหมด . "

ทั้งๆที่จอง ฮโย รินเหวี่ยงค้อนพลาสติกมากขึ้นอย่างรุนแรงกว่าเดิม เธอไม่ปล่อยแขนของเขา . . . . . .

เป็น เขาพยายามที่จะเอาแขนของเขา เพราะเขาคิดว่ามันอาจจะอึดอัดมือของลีฮุน ถากมือของเธอเล็กน้อย งั้นจอง ฮโย รินคว้ามือของลีฮยอนแน่น

มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติและกันเอง

" เจ๊ ! ฉันพลาดสามของพวกเขา . "
" คุณทำได้ดีมากนะ "
" สิ่งที่คุณต้องการที่จะเล่นต่อไป "

คู่ที่เติบโตเป็นมิตรในขณะที่จับไฝ !

บางทีลีฮุน ก็รู้สึกสบายใจ เขาแนะนำ" อยากเอาพลัชชี่ โดยยิงบีบี ปืน ? "

" เสียงดี "

300 วอน ( ~ 30 เซนต์ ) ต่อยิง !
ลี ฮยุน ตรวจสอบราคาและเลือกเกมที่ถูกที่สุด

" กรุณาโหลดสิบกระสุน สำหรับพวกเราทุกคน "

คราวนี้ จอง ฮโย รินเอากระเป๋าสตางค์ของเธอเอง และจ่าย มันคือการกระทำที่หลงลีฮยอนมาก

'so เธอเป็นสาวสวย . . . . . . . '

จอง ฮโย ริน เธอยกปืนมือเดียว

" ผมจะยิงก่อน "
" โอเค "

จอง ฮโย ริน กระสุนที่ยิงพลาดพลัชชี่สวยงาม แม้เมื่อพวกเขาตี plushie โดยโอกาส มันไม่ได้ล้ม

เกมนี้เดิมแบบนี้

มันคือสงครามระหว่างเจ้าของร้านกับลูกค้าที่อยากได้อย่างพวกพลัชชี่ !

หลังจากความล้มเหลวของจองฮโย ริน อี ฮยอนไม่ได้มุ่งหวังพลัชชี่ใหญ่

' plushie ขนาดกลางได้ประมาณ 780 กรัม ( ~ 1.72 ปอนด์ ) มันหนัก ผมรู้สึกนับครั้งไม่ถ้วนเมื่อฉันเย็บตาลงพลัชชี่ . มันไม่ง่ายที่จะจัดการมันได้อย่างแม่นยำกับ BB เม็ด '

แม้ว่าจะกดปุ่มกลางของ plushie แรงไม่เพียงพอ

มันเป็นเพียงที่เป็นไปได้โดยการยิงเขื่อน

ตั้งแต่เขาอายุปาไป 300 วอนต่อยิงลี ฮยุนเล็งอย่างระมัดระวัง plushie นกกระจอกเล็ก และล้มลง 'success

'

ลีฮุนวางแผนไว้ให้นกกระจอก plushie กับน้องสาว

'looks เหมือนผมจะแปรงออกวันเกิดปีนี้ของขวัญนี้ '

แต่จอง ฮโย รินคว้า plushie

" คุณจะให้ผมเหรอ ? "
"

" . . . . . . .เขาไม่อาจจะปฏิเสธ ดวงตาเป็นประกายสวยด้วยที่ถามเค้าให้มันกับเธอ

" คุณทำได้ "
" ขอบคุณ "

จอง ฮโย รินกอด plushie

อย่างดี พวกเขาสองคนยังนั่งม้าหมุน และเฝ้าดูการเล่นโดย

นักศึกษาวิทยาลัย