To Build A FireDay had broken cold

To Build A Fire

Day had broken cold and grey, exceedingly cold and grey, when the man turned aside from the main Yukon trail and climbed the high earth- bank, where a dim and little-travelled trail led eastward through the fat spruce timberland. It was a steep bank, and he paused for breath at the top, excusing the act to himself by looking at his watch. It was nine o'clock. There was no sun nor hint of sun, though there was not a cloud in the sky. It was a clear day, and yet there seemed an intangible pall over the face of things, a subtle gloom that made the day dark, and that was due to the absence of sun. This fact did not worry the man. He was used to the lack of sun. It had been days since he had seen the sun, and he knew that a few more days must pass before that cheerful orb, due south, would just peep above the sky- line and dip immediately from view.

The man flung a look back along the way he had come. The Yukon lay a mile wide and hidden under three feet of ice. On top of this ice were as many feet of snow. It was all pure white, rolling in gentle undulations where the ice-jams of the freeze-up had formed. North and south, as far as his eye could see, it was unbroken white, save for a dark hair-line that curved and twisted from around the spruce- covered island to the south, and that curved and twisted away into the north, where it disappeared behind another spruce-covered island. This dark hair-line was the trail--the main trail--that led south five hundred miles to the Chilcoot Pass, Dyea, and salt water; and that led north seventy miles to Dawson, and still on to the north a thousand miles to Nulato, and finally to St. Michael on Bering Sea, a thousand miles and half a thousand more.

But all this--the mysterious, far-reaching hairline trail, the absence of sun from the sky, the tremendous cold, and the strangeness and weirdness of it all--made no impression on the man. It was not because he was long used to it. He was a new-comer in the land, a chechaquo, and this was his first winter. The trouble with him was that he was without imagination. He was quick and alert in the things of life, but only in the things, and not in the significances. Fifty degrees below zero meant eighty odd degrees of frost. Such fact impressed him as being cold and uncomfortable, and that was all. It did not lead him to meditate upon his frailty as a creature of temperature, and upon man's frailty in general, able only to live within certain narrow limits of heat and cold; and from there on it did not lead him to the conjectural field of immortality and man's place in the universe. Fifty degrees below zero stood for a bite of frost that hurt and that must be guarded against by the use of mittens, ear-flaps, warm moccasins, and thick socks. Fifty degrees below zero was to him just precisely fifty degrees below zero. That there should be anything more to it than that was a thought that never entered his head.

As he turned to go on, he spat speculatively. There was a sharp, explosive crackle that startled him. He spat again. And again, in the air, before it could fall to the snow, the spittle crackled. He knew that at fifty below spittle crackled on the snow, but this spittle had crackled in the air. Undoubtedly it was colder than fifty below--how much colder he did not know. But the temperature did not matter. He was bound for the old claim on the left fork of Henderson Creek, where the boys were already. They had come over across the divide from the Indian Creek country, while he had come the roundabout way to take a look at the possibilities of getting out logs in the spring from the islands in the Yukon. He would be in to camp by six o'clock; a bit after dark, it was true, but the boys would be there, a fire would be going, and a hot supper would be ready. As for lunch, he pressed his hand against the protruding bundle under his jacket. It was also under his shirt, wrapped up in a handkerchief and lying against the naked skin. It was the only way to keep the biscuits from freezing. He smiled agreeably to himself as he thought of those biscuits, each cut open and sopped in bacon grease, and each enclosing a generous slice of fried bacon.

He plunged in among the big spruce trees. The trail was faint. A foot of snow had fallen since the last sled had passed over, and he was glad he was without a sled, travelling light. In fact, he carried nothing but the lunch wrapped in the handkerchief. He was surprised, however, at the cold. It certainly was cold, he concluded, as he rubbed his numbed nose and cheek-bones with his mittened hand. He was a warm-whiskered man, but the hair on his face did not protect the high cheek-bones and the eager nose that thrust itself aggressively into the frosty air.

At the man's heels trotted a dog, a big native husky, the proper wolf-dog, grey-coated and without any visible or temperamental difference from its brother, the wild wolf. The animal was depressed by the tremendous cold. It knew that it was no time for travelling. Its instinct told it a truer tale than was told to the man by the man's judgment. In reality, it was not merely colder than fifty below zero; it was colder than sixty below, than seventy below. It was seventy-five below zero. Since the freezing-point is thirty-two above zero, it meant that one hundred and seven degrees of frost obtained. The dog did not know anything about thermometers. Possibly in its brain there was no sharp consciousness of a condition of very cold such as was in the man's brain. But the brute had its instinct. It experienced a vague but menacing apprehension that subdued it and made it slink along at the man's heels, and that made it question eagerly every unwonted movement of the man as if expecting him to go into camp or to seek shelter somewhere and build a fire. The dog had learned fire, and it wanted fire, or else to burrow under the snow and cuddle its warmth away from the air.

The frozen moisture of its breathing had settled on its fur in a fine powder of frost, and especially were its jowls, muzzle, and eyelashes whitened by its crystalled breath. The man's red beard and moustache were likewise frosted, but more solidly, the deposit taking the form of ice and increasing with every warm, moist breath he exhaled. Also, the man was chewing tobacco, and the muzzle of ice held his lips so rigidly that he was unable to clear his chin when he expelled the juice. The result was that a crystal beard of the colour and solidity of amber was increasing its length on his chin. If he fell down it would shatter itself, like glass, into brittle fragments. But he did not mind the appendage. It was the penalty all tobacco- chewers paid in that country, and he had been out before in two cold snaps. They had not been so cold as this, he knew, but by the spirit thermometer at Sixty Mile he knew they had been registered at fifty below and at fifty-five.

He held on through the level stretch of woods for several miles, crossed a wide flat of nigger-heads, and dropped down a bank to the frozen bed of a small stream. This was Henderson Creek, and he knew he was ten miles from the forks. He looked at his watch. It was ten o'clock. He was making four miles an hour, and he calculated that he would arrive at the forks at half-past twelve. He decided to celebrate that event by eating his lunch there.

The dog dropped in again at his heels, with a tail drooping discouragement, as the man swung along the creek-bed. The furrow of the old sled-trail was plainly visible, but a dozen inches of snow covered the marks of the last runners. In a month no man had come up or down that silent creek. The man held steadily on. He was not much given to thinking, and just then particularly he had nothing to think about save that he would eat lunch at the forks and that at six o'clock he would be in camp with the boys. There was nobody to talk to and, had there been, speech would have been impossible because of the ice-muzzle on his mouth. So he continued monotonously to chew tobacco and to increase the length of his amber beard.

Once in a while the thought reiterated itself that it was very cold and that he had never experienced such cold. As he walked along he rubbed his cheek-bones and nose with the back of his mittened hand. He did this automatically, now and again changing hands. But rub as he would, the instant he stopped his cheek-bones went numb, and the following instant the end of his nose went numb. He was sure to frost his cheeks; he knew that, and experienced a pang of regret that he had not devised a nose-strap of the sort Bud wore in cold snaps. Such a strap passed across the cheeks, as well, and saved them. But it didn't matter much, after all. What were frosted cheeks? A bit painful, that was all; they were never serious.

Empty as the man's mind was of thoughts, he was keenly observant, and he noticed the changes in the creek, the curves and bends and timber- jams, and always he sharply noted where he placed his feet. Once, coming around a bend, he shied abruptly, like a startled horse, curved away from the place where he had been walking, and retreated several paces back along the trail. The creek he knew was frozen clear to the bottom--no creek could contain water in that arctic winter--but he knew also that there were springs that bubbled out from the hillsides and ran along under the snow and on top the ice of the creek. He knew that the coldest snaps never froze these springs, and he knew likewise their danger. They were traps. They hid pools of water under the snow that might be three inches deep, or three feet. Sometimes a skin of ice half an inch thick covered them, and in turn was covered by the snow. Sometimes there were alternate layers of water and ice-skin, so that when one broke through he kept on breaking through for a while, sometimes wetting himself to the waist.

That was why he had shied in such panic. He had felt the give under his feet and heard

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สร้างไฟวันมีงานเย็น และสีเทา ไปเย็น และสี เทา เมื่อคนเปิดนอกเหนือจากทางยูคอนหลัก และปีนสูงโลกธนาคาร ซึ่งทางมิติ และน้อยได้เดินทางไปนำออกผ่าน timberland แค่ไขมัน เป็นธนาคารที่สูงชัน และเขาหยุดชั่วคราวสำหรับลมหายใจที่ด้านบน excusing การกระทำตนเอง โดยดูที่นาฬิกาของเขา มันเป็นเก้าโมง มีซันหรือใบ้ของดวงอาทิตย์ ไม่ว่ายังไม่มีก้อนเมฆบนท้องฟ้า มันเป็นวันที่ชัดเจน และยัง มีดูเหมือนแถบวายไม่มีตัวตนผ่านหน้าสิ่ง หยีละเอียดที่ทำวันที่มืด และที่เกิดจากการขาดงานของดวงอาทิตย์ ความจริงไม่ต้องกังวลผู้ชาย เขาใช้การขาดแสงอาทิตย์ ได้ลูกโลกการวันเนื่องจากเขาได้เห็นดวงอาทิตย์ และเขารู้ว่า มากต้องผ่านก่อนที่ร่าเริง ครบกำหนดจะ peep เพียงเหนือฟ้าสายและแช่น้ำทันทีจากมุมมองใต้คนส่วนใหญ่มองกลับไปพร้อมเขามา ยูคอนจะวางไมล์กว้าง และซ่อนเท้าสามภายใต้น้ำแข็ง ด้านบนของน้ำแข็งนี้มีเท้ามากที่สุดของหิมะ สีขาวบริสุทธิ์ทั้งหมด กลิ้งใน undulations อ่อนโยนที่แยมน้ำแข็งของแช่แข็งขึ้นก็เกิดขึ้นได้ ทางทิศเหนือ และ ใต้ เท่าที่ตาของเขาได้เห็น ได้ขาวไม่เสียหาย บันทึกในมืดผมสายที่โค้งบิดจากรอบ spruce - ครอบคลุมเกาะทางใต้ และที่โค้ง และบิดไปในภาคเหนือ ที่มันหายไปหลังเกาะ spruce ครอบคลุมอื่น ผมบรรทัดนี้มืดถูกทาง - ทางหลัก - ที่ใต้ห้าร้อยไมล์ ผ่าน Chilcoot, Dyea และ น้ำเกลือ และที่เหนือไมล์เซเว่นตี้ดอว์สัน และยัง ไปเหนือพันไมล์เพื่อ Nulato และสุดท้ายกับ St. Michael เบริง พันไมล์ และครึ่งพันเพิ่มเติมแต่ทั้งหมดนี้ - บันทึกลึกลับ ผับแบบ การขาดงานของดวงอาทิตย์จากฟากฟ้า หนาวมาก และ strangeness และ weirdness ของหมด - ทำไม่ประทับใจคน เพราะเขาจึงใช้การไม่ได้ เขามีใหม่ผู้มาในแผ่นดิน การ chechaquo และนี้คือหนาวแรกของเขา ปัญหากับเขาได้ว่า เขาได้โดยไม่ต้องจินตนาการ เขาถูกแจ้งเตือน ในสิ่งที่ชีวิต แต่เฉพาะ ในสิ่งที่ และไม่ significances ที่ และรวดเร็ว 50 องศาด้านล่างเป็นศูนย์หมายถึง แปดสิบองศาแปลกของน้ำแข็ง ข้อเท็จจริงดังกล่าวประทับใจเขาเป็นน้ำเย็น และอึดอัด ว่า และทั้งหมดนั้น มันได้นำเขาเข้าฌาน ตาม frailty ของเขาเป็นสิ่งมีชีวิตของอุณหภูมิ และ เมื่อผู้ชาย frailty ทั่วไป สามารถเฉพาะอยู่ภายในแคบของความร้อนความเย็น และจากนั้นได้ไม่นำเขาไปสู่ conjectural ด้านความเป็นอมตะและการเกิดของมนุษย์ในจักรวาล 50 องศาใต้ศูนย์ยืนสำหรับกัดน้ำแข็งที่บาดเจ็บ และที่ที่ต้องรักษาต่อ โดย ใช้ mittens หู flaps อบอุ่นรองเท้า ถุงเท้าหนา 50 องศาต่ำกว่าศูนย์ได้เขาแม่นยำเพียงห้าสิบองศาต่ำกว่าศูนย์ ควรมีอะไรเพิ่มเติมจะมากกว่าที่ถูกคิดว่าไม่ใส่หัวของเขาเขาเปิดไป เขา spat speculatively มีเสียงแตกคม ระเบิดเป็นที่ startled เขา เขา spat อีก และอีก ในอากาศ ก่อนที่มันจะตกไปหิมะ spittle ที่ไร เขารู้ที่ห้าสิบล่าง spittle ไรบนหิมะ แต่ spittle นี้มีไรในอากาศ ไม่ต้องสงสัยได้กว่าห้าสิบล่าง - จำนวน colder เขาไม่รู้จักหนาว แต่ไม่ได้เรื่องอุณหภูมิ เขาถูกผูกไว้สำหรับร้องเก่าบนส้อมซ้ายของ Henderson ครี ที่เด็กผู้ชายอยู่แล้ว มาผ่านข้ามแบ่งจากประเทศไวน์ ในขณะที่เขามา roundabout ไปทางตาจบการออกบันทึกในฤดูใบไม้ผลิจากหมู่เกาะในยูคอน เขาจะไปค่าย โดยหกโมง บิตหลังจากมืด ถูกจริง แต่เด็กผู้ชายจะมี จะไปไฟ และซุปเปอร์ร้อนจะพร้อม สำหรับอาหารกลางวัน เขากดมือกับกลุ่มเกินภายใต้เสื้อของเขา เนื่องจากภายใต้เสื้อของเขา ห่อในผ้าเช็ดหน้า และอยู่กับผิวหนังเปลือย มันเป็นวิธีเดียวที่จะให้ขนมปังจุดเยือกแข็ง เขายิ้มทัศนียภาพสวยเพื่อตัวเอง ตามที่เขาคิดว่า ขนมเหล่านั้น แต่ละตัดเปิด และ sopped ในเบคอนไขมัน และแต่ละชิ้นกว้างของเบคอนทอดแนบเขาลดลงในระหว่างต้นไม้ใหญ่แค่นั้น ทางลมได้ เท้าของหิมะได้ตกลงตั้งแต่เลื่อนล่าสุดได้ส่งผ่าน และเขายินดีเขาได้โดยไม่ต้องเลื่อน เดินไฟ ในความเป็นจริง เขาทำอะไร แต่อาหารที่ห่อในผ้าเช็ดหน้า เขาประหลาดใจ อย่างไรก็ตาม ที่เย็น แน่นอนมันเย็น เขาสรุป ตามเขา rubbed numbed จมูกและกระดูกแก้มของเขา ด้วยมือของเขา mittened เขาเป็นคนอบอุ่นหัวโขน แต่ผมบนใบหน้าของเขาไม่ได้ป้องกันกระดูกแก้มที่สูงและจมูกกระตือรือร้นที่กระตุกตัวเองแสดงความก้าวร้าวไปในอากาศหนาวที่ผู้ชาย ของส้น trotted สุนัข husky เป็นเจ้าใหญ่ ถูกหมาป่า หมา เคลือบสีเทา และไม่ มี temperamental หรือเห็นความแตกต่างจากพี่ชายของมัน หมาป่าป่า สัตว์ตก ด้วยหนาวมาก ก็รู้ว่า มันเป็นเวลาสำหรับการเดินทาง สัญชาตญาณมันบอกว่า เรื่อง truer กว่าบอกให้ผู้ชาย โดยวิจารณญาณของคน ในความเป็นจริง ไม่หนาวเพียงกว่าห้าสิบต่ำกว่าศูนย์ หนาวกว่า sixty ด้านล่าง กว่า seventy ด้านล่างได้ เจ็ดห้าต่ำกว่าศูนย์ได้ จุดเยือกแข็งเป็น สามสิบสองข้างศูนย์ หมายถึง หนึ่งร้อย และเจ็ดองศาของน้ำแข็งได้ สุนัขไม่ได้ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับ thermometers อาจจะในสมองมีสติไม่คมของเงื่อนไขของเย็นมากเช่นอยู่ในสมองของมนุษย์ แต่เดรัจฉานยังมีสัญชาตญาณของมัน มันมีประสบการณ์เข้าใจคลุมเครือ แต่ menacing ที่สงบลงได้ และทำมัน slink ตามที่ส้นเท้าของมนุษย์ และที่ทำให้มันคำถามละไมทุก unwonted ความเคลื่อนไหวของมนุษย์ว่าต้องเขาไปเข้าค่าย หรือหาพักพิงบาง และสร้างไฟ สุนัขที่ได้เรียนรู้ไฟ และมันต้องไฟ หรืออื่น ๆ การเจาะรูไปทั่วใต้หิมะ และกอดอบอุ่นจากอากาศปริมาณความชื้นหายใจของแช่แข็งได้ตัดสินของขนในละอองของน้ำแข็ง และโดยเฉพาะมี jowls ครอบปาก ความ whitened โดยลมหายใจของ crystalled ขนตา ชายหนุ่มเคราแดงและ moustache ได้ทำนองเดียวกันฝ้า แต่ขึ้นสถานะ การฝากถ่ายรูปของน้ำแข็ง และเพิ่มทุกลมหายใจอุ่น ชุ่มชื่น เขา exhaled ยัง คนถูกเคี้ยวยาสูบ และครอบปากน้ำแข็งจัดริมฝีปากของเขาดังนั้น rigidly ว่า เขาไม่สามารถเลือกชิ้นของเขาเมื่อเขาไล่น้ำ ผลลัพธ์ได้ว่า เคราคริสตัลของสีและความแข็งแรงของแอมเบอร์ถูกเพิ่มความยาวในชิ้นของเขา ถ้าเขาตกลง มันจะป่นปี้เอง เหมือนแก้ว เป็นชิ้น ๆ เปราะ แต่เขาไม่ได้รังเกียจเพียงอวัยวะประกอบ จะถูกลงโทษ chewers ยาสูบทั้งหมดชำระในประเทศ และเคยออกก่อนใน snaps เย็นสอง พวกเขาไม่ได้เย็นมากเช่นนี้ เขารู้ แต่ โดยปรอทวิญญาณที่ซิกซ์ตี้ไมล์ เขารู้ว่า พวกเขามีการลงทะเบียน ที่ห้าสิบด้านล่าง และ ที่ห้าสิบห้าเขาจัดขึ้น โดยยืดระดับป่าสำหรับหลายไมล์ ข้ามแบนความกว้างของหัว nigger กหล่นลงธนาคารนอนแช่น้ำขนาดเล็ก นี้คือครี Henderson และเขารู้ว่า เขาเป็นสิบไมล์จากส้อม เขาดูที่นาฬิกาของเขา สิบโมงไม่ เขาไม่ทำไมล์สี่อันชั่วโมง และเขาคำนวณว่า เขาจะมาที่ส้อมสิบสองครึ่ง เขาตัดสินใจที่จะเฉลิมฉลองเหตุการณ์ที่ โดยรับประทานอาหารกลางวันของเขามีThe dog dropped in again at his heels, with a tail drooping discouragement, as the man swung along the creek-bed. The furrow of the old sled-trail was plainly visible, but a dozen inches of snow covered the marks of the last runners. In a month no man had come up or down that silent creek. The man held steadily on. He was not much given to thinking, and just then particularly he had nothing to think about save that he would eat lunch at the forks and that at six o'clock he would be in camp with the boys. There was nobody to talk to and, had there been, speech would have been impossible because of the ice-muzzle on his mouth. So he continued monotonously to chew tobacco and to increase the length of his amber beard.Once in a while the thought reiterated itself that it was very cold and that he had never experienced such cold. As he walked along he rubbed his cheek-bones and nose with the back of his mittened hand. He did this automatically, now and again changing hands. But rub as he would, the instant he stopped his cheek-bones went numb, and the following instant the end of his nose went numb. He was sure to frost his cheeks; he knew that, and experienced a pang of regret that he had not devised a nose-strap of the sort Bud wore in cold snaps. Such a strap passed across the cheeks, as well, and saved them. But it didn't matter much, after all. What were frosted cheeks? A bit painful, that was all; they were never serious.Empty as the man's mind was of thoughts, he was keenly observant, and he noticed the changes in the creek, the curves and bends and timber- jams, and always he sharply noted where he placed his feet. Once, coming around a bend, he shied abruptly, like a startled horse, curved away from the place where he had been walking, and retreated several paces back along the trail. The creek he knew was frozen clear to the bottom--no creek could contain water in that arctic winter--but he knew also that there were springs that bubbled out from the hillsides and ran along under the snow and on top the ice of the creek. He knew that the coldest snaps never froze these springs, and he knew likewise their danger. They were traps. They hid pools of water under the snow that might be three inches deep, or three feet. Sometimes a skin of ice half an inch thick covered them, and in turn was covered by the snow. Sometimes there were alternate layers of water and ice-skin, so that when one broke through he kept on breaking through for a while, sometimes wetting himself to the waist.That was why he had shied in such panic. He had felt the give under his feet and heard

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การสร้างไฟวันได้หักเย็นและสีเทาเหลือเกินเย็นและสีเทาเมื่อคนหันไปจากเส้นทางหลักยูคอนและปีนขึ้นฝั่ง Earth- สูงที่ทางสลัวและเดินทางเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่นำไปทางทิศตะวันออกผ่านป่าสนไขมัน มันเป็นธนาคารที่สูงชันและเขาหยุดลมหายใจที่ด้านบนอภัยกระทำกับตัวเองโดยดูที่นาฬิกาของเขา มันเป็น 09:00 ไม่มีดวงอาทิตย์หรือคำแนะนำของดวงอาทิตย์เป็นแม้ว่าจะมีไม่ได้เป็นเมฆในท้องฟ้า มันเป็นวันที่ชัดเจนและยังมีพอลดูเหมือนไม่มีตัวตนให้ทั่วใบหน้าในสิ่งที่เป็นความเศร้าโศกที่ลึกซึ้งที่มืดวันและนั่นก็คือเนื่องจากขาดของดวงอาทิตย์ ความจริงเรื่องนี้ไม่ต้องกังวลชายคนนั้น เขาถูกใช้ในการขาดของดวงอาทิตย์ มันเป็นวันนับตั้งแต่ที่เขาได้เห็นดวงอาทิตย์และเขารู้ว่าวันอีกไม่กี่ต้องผ่านก่อนที่จะลูกโลกร่าเริงทางทิศใต้เพียงจะมองลอดเหนือเส้น sky- และกรมทรัพย์สินทางปัญญาได้ทันทีจากมุมมอง. ผู้ชายคนนั้นโยนมองกลับไป วิธีการที่เขาได้มา ยูคอนวางไมล์กว้างและซ่อนอยู่ภายใต้สามฟุตของน้ำแข็ง ด้านบนของน้ำแข็งนี้มีหลายฟุตเป็นของหิมะ มันเป็นสีขาวบริสุทธิ์, กลิ้งในไท่อ่อนโยนที่น้ำแข็งติดขัดของการแช่แข็งได้เกิดขึ้น ทิศตะวันตกเฉียงเหนือและทิศใต้เท่าที่ตาของเขาจะได้เห็นมันเป็นทิวสีขาวประหยัดสำหรับผมเส้นเข้มที่โค้งและบิดจากทั่วเกาะปกคลุม spruce- ไปทางทิศใต้และที่โค้งและบิดไปในทิศตะวันตกเฉียงเหนือที่ มันก็หายไปอยู่ด้านหลังเกาะต้นสนปกคลุมอีก นี้ผมเส้นสีดำเป็นเส้นทาง - เส้นทางหลัก - ที่นำไปสู่ทางทิศใต้ห้าร้อยไมล์ไปทาง Chilcoot ผ่าน Dyea และน้ำเกลือ และที่นำไปสู่ทิศเหนือเจ็ดสิบไมล์ดอว์สันและยังคงอยู่ในทางทิศเหนือพันไมล์เพื่อ Nulato และในที่สุดก็จะเซนต์ไมเคิลในทะเลแบริ่ง, พันไมล์ครึ่งพัน. แต่ทั้งหมดนี้ - ลึกลับห่างไกล ถึงเส้นทางเส้นผมขาดของดวงอาทิตย์มาจากฟากฟ้าที่หนาวเย็นอย่างมากและความแปลกและความแปลกประหลาดของมันทั้งหมด - ทำให้ความประทับใจให้กับคนที่ไม่มี มันไม่ได้เป็นเพราะเขาถูกใช้งานมานานกับมัน เขาเป็นผู้มาใหม่ในแผ่นดิน chechaquo และนี้เป็นฤดูหนาวครั้งแรกของเขา ปัญหากับเขาได้ว่าเขาได้โดยไม่ต้องจินตนาการ เขาเป็นที่รวดเร็วและการแจ้งเตือนในสิ่งที่ชีวิต แต่ในสิ่งที่และไม่อยู่ในความสำคัญ ห้าสิบองศาด้านล่างเป็นศูนย์หมายถึงแปดสิบองศาแปลกจากน้ำค้างแข็ง ความเป็นจริงดังกล่าวทำให้เขาประทับใจในฐานะที่เป็นความหนาวเย็นและอึดอัดและนั่นคือทั้งหมดที่ มันไม่ได้นำเขาไปนั่งสมาธิอยู่กับความอ่อนแอของเขาเป็นสิ่งมีชีวิตของอุณหภูมิและเมื่อความอ่อนแอของมนุษย์โดยทั่วไปสามารถที่จะมีชีวิตอยู่เพียงภายในขอบเขตที่แคบหนึ่งของความร้อนและเย็น และจากที่นั่นก็ไม่ได้นำเขาไปสู่สนามการคาดเดาของความเป็นอมตะและสถานที่ของมนุษย์ในจักรวาล ห้าสิบองศาด้านล่างเป็นศูนย์ยืนกัดน้ำค้างแข็งที่เจ็บและที่ต้องรักษาต่อโดยการใช้ถุงมือหูอวัยวะเพศหญิง, รองเท้าหนังนิ่มอบอุ่นและถุงเท้าหนา ห้าสิบองศาด้านล่างเป็นศูนย์ที่จะให้เขาได้อย่างแม่นยำเพียงห้าสิบองศาด้านล่างเป็นศูนย์ ว่าควรจะมีอะไรมากไปกว่านั้นก็คือความคิดที่ว่าไม่เคยเข้าหัวของเขา. ในขณะที่เขาหันไปบนเขาถ่มน้ำลายคร่าว มีความคมชัดเสียงแตกระเบิดตกใจว่าเขาคือ เขาทะเลาะวิวาทกันอีกครั้ง และอีกครั้งในอากาศก่อนที่มันจะตกอยู่กับหิมะน้ำลาย crackled เขารู้ว่าที่ด้านล่างห้าสิบน้ำลาย crackled บนหิมะ แต่น้ำลายนี้ crackled ในอากาศ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นเย็นกว่าห้าสิบด้านล่าง - วิธีการมากที่หนาวเย็นเขาไม่ทราบ แต่อุณหภูมิไม่สำคัญ เขาเป็นคนที่มุ่งเรียกร้องเก่าบนทางแยกด้านซ้ายของเฮนเดอครีกที่เด็กมีอยู่แล้ว พวกเขามาจากทั่วแบ่งประเทศอินเดียอ่าวในขณะที่เขาได้มาทางอ้อมที่จะดูที่ความเป็นไปได้ของการออกบันทึกในฤดูใบไม้ผลิจากหมู่เกาะในยูคอน เขาจะอยู่ในที่ค่ายโดย 06:00; เล็กน้อยหลังจากที่มืดมันก็จริง แต่เด็กผู้ชายจะมีไฟจะไปและอาหารมื้อเย็นร้อนจะพร้อม สำหรับอาหารกลางวันเขากดมือของเขากับกำโผล่ออกมาภายใต้เสื้อของเขา มันก็ยังอยู่ภายใต้เสื้อของเขาห่อในผ้าเช็ดหน้าและนอนกับผิวเปล่า มันเป็นวิธีเดียวที่จะให้บิสกิตจากการแช่แข็ง เขายิ้มอันหนึ่งอันเดียวกันกับตัวเองขณะที่เขาคิดของบิสกิตเหล่านั้นแต่ละตัดเปิดและ sopped ในไขมันเบคอนและแต่ละแนบชิ้นใจกว้างของเบคอนทอด. เขาลดลงในหมู่ต้นไม้ต้นสนขนาดใหญ่ เส้นทางเป็นลม เท้าของหิมะได้ลดลงตั้งแต่เลื่อนที่ผ่านมาได้ผ่านไปและเขาก็ดีใจที่เขาได้โดยไม่ต้องเลื่อนการเดินทางของแสง ในความเป็นจริงเขาดำเนินการอะไร แต่อาหารกลางวันห่อในผ้าเช็ดหน้า เขารู้สึกประหลาดใจ แต่ที่หนาวเย็น แน่นอนมันหนาวเขาสรุปในขณะที่เขาลูบจมูกชาของเขาและกระดูกแก้มด้วยมือของเขา mittened เขาเป็นคนอบอุ่นหนวด แต่ผมบนใบหน้าของเขาไม่ได้ปกป้องกระดูกแก้มสูงและจมูกกระตือรือร้นที่ผลักดันตัวเองอย่างจริงจังในอากาศหนาว. the ที่ส้นเท้าของชายคนนั้น trotted สุนัขเป็นแหบพื้นเมืองขนาดใหญ่ที่เหมาะสม หมาป่าสุนัขสีเทาเคลือบและโดยไม่ต้องมีความแตกต่างที่มองเห็นหรือเจ้าอารมณ์จากพี่ชายของหมาป่าป่า สัตว์ที่ได้รับการกดดันจากความหนาวเย็นอย่างมาก มันรู้ว่ามันเป็นเวลาที่ไม่มีการเดินทาง สัญชาตญาณมันบอกว่ามันเป็นเรื่องจริงยิ่งกว่าก็บอกกับผู้ชายคนหนึ่งโดยคำพิพากษาของมนุษย์ ในความเป็นจริงมันก็ไม่ได้เป็นเพียงที่หนาวเย็นกว่าห้าสิบด้านล่างเป็นศูนย์; มันเป็นเย็นกว่าหกสิบด้านล่างกว่าเจ็ดสิบด้านล่าง มันเป็นเจ็ดสิบห้าด้านล่างเป็นศูนย์ ตั้งแต่การแช่แข็งจุดเป็นสามสิบสองเหนือศูนย์ก็หมายความว่า 107 องศาจากน้ำค้างแข็งได้ สุนัขที่ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเครื่องวัดอุณหภูมิ อาจเป็นไปได้ในสมองที่ไม่มีสติคมชัดของเงื่อนไขดังกล่าวเย็นมากในขณะที่อยู่ในสมองของมนุษย์ แต่สัตว์มีสัญชาตญาณของมัน มันประสบความเข้าใจคลุมเครือ แต่อันตรายที่เงียบมันและทำให้มันหลบลี้หนีหน้าไปที่ส้นเท้าของมนุษย์และที่ทำให้มันถามกระหายทุกการเคลื่อนไหวไม่เคยชินของคนเช่นถ้าคาดหวังว่าเขาจะไปเข้าค่ายหรือหาที่หลบภัยที่อื่นและก่อกองไฟ สุนัขที่ได้เรียนรู้ไฟและมันอยากไฟหรืออื่น ๆ ที่จะมุดใต้หิมะและกอดอบอุ่นของมันออกไปจากอากาศ. ความชื้นแช่แข็งของการหายใจที่มาตั้งถิ่นฐานอยู่บนขนของมันในเป็นผงละเอียดจากน้ำค้างแข็งและเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งแก้มของตน ตะกร้อและขนตาขาวจากลมหายใจของ crystalled เคราสีแดงของมนุษย์และหนวดถูกน้ำค้างแข็งเช่นเดียวกัน แต่แน่นหนาเงินฝากรูปแบบของการใช้น้ำแข็งและอบอุ่นเพิ่มขึ้นกับทุกลมหายใจชื้นเขาหายใจออก นอกจากนี้คนที่ถูกเคี้ยวยาสูบและปากกระบอกปืนของน้ำแข็งที่จัดขึ้นเพื่อให้ริมฝีปากของเขาอย่างเหนียวแน่นว่าเขาไม่สามารถที่จะล้างคางของเขาเมื่อเขาถูกไล่ออกน้ำผลไม้ ผลที่ได้คือการที่เคราผลึกของสีและความแข็งแรงของสีเหลืองได้รับการเพิ่มความยาวของมันที่คางของเขา ถ้าเขาล้มลงมันจะสลายตัวเองเช่นเดียวกับแก้วเป็นเศษเปราะ แต่เขาไม่ได้คิดรยางค์ มันเป็นโทษ chewers tobacco- ทั้งหมดที่จ่ายในประเทศนั้นและเขาได้รับออกไปก่อนในสอง snaps เย็น พวกเขาไม่ได้รับการเพื่อให้เย็นเช่นนี้เขารู้ แต่เครื่องวัดอุณหภูมิจิตวิญญาณที่หกสิบไมล์ที่เขารู้ว่าพวกเขาได้รับการลงทะเบียนที่ห้าสิบด้านล่างและที่ห้าสิบห้า. เขาเมื่อวันที่ผ่านยืดระดับของป่าหลายไมล์ที่ข้าม แบนกว้างของหัวดำและลงธนาคารเพื่อเตียงแช่แข็งของลำธารเล็ก ๆ นี่คือเดอร์สันครีกและเขารู้ว่าเขาเป็นสิบไมล์จากส้อม เขามองไปที่นาฬิกาของเขา มันเป็น 10:00 เขาเป็นคนที่ทำให้สี่ไมล์ต่อชั่วโมงและเขาคำนวณว่าเขาจะมาถึงที่ส้อมครึ่งที่ผ่านมาสิบสอง เขาจึงตัดสินใจที่จะเฉลิมฉลองเหตุการณ์ที่โดยการรับประทานอาหารกลางวันของเขามี. สุนัขลดลงอีกครั้งที่ส้นเท้าของเขากับหางหลบตากำลังใจเป็นคนเหวี่ยงไปตามลำห้วยเตียง ร่องของเลื่อน-เส้นทางเก่าที่มองเห็นได้ชัดถ้อยชัดคำเป็น แต่โหลนิ้วของหิมะที่ปกคลุมเครื่องหมายของนักวิ่งที่ผ่านมา ในเดือนไม่มีมนุษย์คนใดได้มาขึ้นหรือลงที่ห้วยเงียบ คนที่จัดขึ้นอย่างต่อเนื่อง เขาไม่ได้รับมากที่จะคิดและเพียงแล้วโดยเฉพาะอย่างยิ่งเขามีอะไรที่จะคิดเกี่ยวกับการบันทึกว่าเขาจะกินอาหารกลางวันที่ส้อมและที่ที่ 06:00 เขาจะอยู่ในค่ายกับชาย ไม่มีใครที่จะพูดคุยกับและได้รับมีการพูดจะเป็นไปไม่ได้เพราะน้ำแข็งปากกระบอกปืนในปากของเขา ดังนั้นเขายังคงเบื่อหน่ายที่จะเคี้ยวยาสูบและเพื่อเพิ่มความยาวของหนวดเคราสีเหลืองอำพันของเขา. เมื่อในขณะที่ความคิดของตัวเองย้ำว่ามันหนาวมากและบอกว่าเขาไม่เคยมีประสบการณ์เช่นเย็น ในขณะที่เขาเดินไปตามที่เขาลูบกระดูกแก้มและจมูกของเขากับหลังมือ mittened ของเขา เขาทำแบบนี้โดยอัตโนมัติในขณะนี้และอีกครั้งเปลี่ยนมือ แต่ในขณะที่เขาถูจะทันทีที่เขาหยุดกระดูกแก้มของเขาไปมึนและทันทีดังต่อไปนี้ในตอนท้ายของจมูกของเขาไปชา เขาก็มั่นใจว่าจะน้ำค้างแข็งแก้มของเขา; เขารู้ว่าและประสบการณ์ปางของความเสียใจที่เขาไม่ได้วางแผนจมูกของการจัดเรียงสายหน่อสวมใน snaps เย็น สายดังกล่าวผ่านไปทั่วแก้มเป็นอย่างดีและช่วยให้พวกเขา แต่มันไม่สำคัญมากหลังจากทั้งหมด อะไรน้ำค้างแข็งแก้ม? บิตเจ็บปวดนั่นคือทั้งหมดที่; พวกเขาไม่เคยจริงจัง. ที่ว่างเปล่าเป็นใจของชายคนนั้นเป็นความคิดของเขาเป็นคนช่างสังเกตอย่างดีที่สุดและเขาสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในลำห้วยเส้นโค้งและโค้งและแยม timber- และมักจะตั้งข้อสังเกตอย่างรวดเร็วเขาที่เขาวางเท้าของเขา เมื่อมารอบโค้งเขาเบือนหน้าทันทีเหมือนม้าตกใจโค้งออกไปจากสถานที่ที่เขาเคยเดินและถอยหลายก้าวกลับมาตามทาง ห้วยเขารู้ว่าถูกแช่แข็งที่ชัดเจนไปที่ด้านล่าง - ไม่ลำห้วยอาจมีน้ำในฤดูหนาวที่หนาว - แต่เขายังรู้ว่ามีน้ำพุฟองที่ออกมาจากเนินเขาและวิ่งไปตามภายใต้หิมะและน้ำแข็งที่ด้านบนของ ห้วย เขารู้ว่ายึดที่หนาวเย็นไม่เคยแช่แข็งสปริงเหล่านี้และเขารู้ว่าอันตรายของพวกเขาเช่นเดียวกัน พวกเขาเป็นกับดัก พวกเขาซ่อนตัวสระว่ายน้ำภายใต้หิมะที่อาจจะมีสามนิ้วลึกหรือสามฟุต บางครั้งผิวของน้ำแข็งครึ่งนิ้วหนาปกคลุมพวกเขาและในที่สุดก็ถูกปกคลุมด้วยหิมะ บางครั้งมีชั้นอื่นของน้ำและน้ำแข็งผิวเพื่อที่ว่าเมื่อหนึ่งยากจนผ่านเขาเก็บไว้ในการทำลายผ่านในขณะที่บางครั้งตัวเองเปียกถึงเอว. นั่นคือเหตุผลที่เขาได้เบือนหน้าในความหวาดกลัวดังกล่าว เขารู้สึกว่าให้ใต้ฝ่าเท้าของเขาและได้ยิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพื่อสร้างไฟ

วันหนาวเหลือเกินหนาวเสียและสีเทา , สีเทาและเมื่อคนหันไปจากลำน้ำยูคอนและปีนขึ้นไปตามโลกสูง - ธนาคารที่สลัวและเดินทางทางทิศตะวันออกผ่าน LED ป่าสนลำต้นใหญ่ มันเป็นธนาคารที่สูงชัน และเขาต้องหยุดพักหายใจที่ด้านบน เพื่อปล่อยตัวกระทำเองโดยดูที่นาฬิกาของเขา มันคือเก้าโมงไม่มีดวงอาทิตย์หรือคำใบ้ของดวงอาทิตย์ แม้ว่ามีไม่เมฆในท้องฟ้า มันเป็นวันที่ชัดเจน แต่ดูเหมือนมีการใช้ทั่วใบหน้า สิ่งต่างๆ ที่ทำไว้ละเอียดวันมืด และที่เป็นเนื่องจากการขาดของดวงอาทิตย์ ข้อเท็จจริงนี้ ไม่ได้ห่วงเพื่อน เขาเคยขาดแสงแดด หลายวันมาแล้วที่เขาได้เห็นดวงอาทิตย์และเขารู้ดีว่า อีกไม่กี่วันต้องผ่านก่อนที่ร่าเริงลูกโลกทางใต้ก็มองขึ้นไปบนฟ้า - บรรทัด และลงทันทีจากมุมมอง

คนที่สามารถมองกลับไปตามทางที่เขามา ลำน้ำยูคอนกิโลเมตรกว้าง 3 ฟุต และซ่อนอยู่ภายใต้น้ำแข็ง ด้านบนของน้ำแข็งเป็นหลายฟุตของหิมะ ดูขาวบริสุทธิ์กลิ้งใน undulations อ่อนโยนที่น้ำแข็งติด ของแข็งขึ้นก็ขึ้น ทิศเหนือและทิศใต้ เท่าที่สายตาของเขาจะมองเห็น มันไม่เสียหาย สีขาว ช่วยให้ขนสีเข้มเส้นโค้งและบิดจากรอบเรียบร้อย - ครอบคลุมเกาะทางตอนใต้ และที่โค้งและบิดไปในทิศเหนือหายไปเบื้องหลังอีกงดงามปกคลุมเกาะนี้ผมสีเข้มสายคือเส้นทาง -- เส้นทางหลัก . . LED ใต้ห้าร้อยไมล์เพื่อ chilcoot ผ่าน dyea ให้น้ำเกลือ และนำเหนือ 70 ไมล์ ดอว์สัน และขึ้นไปทางเหนือ พันไมล์ เพื่อ nulato และในที่สุดเซนต์ไมเคิลในทะเลเบริง พันไมล์ครึ่ง พันเพิ่มเติม

แต่ทั้งหมดนี้คือเส้นทางยาวไกล , ลึกลับการที่ดวงอาทิตย์หายไปจากท้องฟ้า อากาศเย็นมาก และเปลี่ยนแปลง และความแปลกประหลาดของมันทั้งหมด -- ไม่มีความประทับใจในผู้ชาย ไม่ใช่เพราะเขาลองใช้มัน เขาเป็นผู้มาใหม่ในที่ดิน , chechaquo และนี้เป็นฤดูหนาวแรกของเขา ปัญหาคือการที่ตัวเขานั้นไม่มีจินตนาการ เขาเป็นที่รวดเร็วและแจ้งเตือนสิ่งต่างๆ ในชีวิต แต่ในสิ่งไม่ใช่การตีความ ห้าสิบองศาหมายถึงแปดสิบคี่องศาของฟรอสต์ ข้อเท็จจริงนั้นประทับใจเขาเย็นชาและอึดอัด และนั่นคือทั้งหมด มันไม่ได้ทำให้เขาไตร่ตรองถึงจุดอ่อนของตน ซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิต อุณหภูมิ บนความอ่อนแอของมนุษย์ทั่วไปอยู่ได้ภายในหนึ่งแคบ จำกัด ความร้อนและความเย็น ;และจากที่นั่นมันไม่ได้นำเขาไปยังเขตข้อมูลที่เกี่ยวกับการคาดเดาของอมตะและสถานที่ของมนุษย์ในจักรวาล ห้าสิบองศายืนกัดน้ำค้างแข็งที่บาดเจ็บและต้องป้องกันโดยการใช้ถุงมือ , หู flaps , รองเท้าหนังนิ่ม อุ่น และถุงเท้าหนาๆ ห้าสิบองศาเขาก็แม่นยำห้าสิบองศาด้านล่างเป็นศูนย์มันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้นเป็นความคิดที่ไม่เคยเข้าหัว

เมื่อหันกลับไปเขาก็เดา . มีคม , ระเบิดเสียงดังนั่นทำให้เขาตกใจ เขาพูดขึ้นอีกครั้ง และอีกครั้งในอากาศก่อนจะตกลงสู่หิมะ น้ำลายจะแตกตัว . เขารู้ว่าที่ 50 ด้านล่าง น้ำลายจะแตกตัวบนหิมะ แต่คราวนี้มันปะทุในอากาศไม่ต้องสงสัยมันเย็นกว่าห้าสิบด้านล่าง . . . ยังไง เย็นมาก เขา ไม่ รู้ แต่อุณหภูมิก็ไม่ได้ก็ตาม เขาถูกผูกไว้เพื่อเรียกร้องเก่าบนทางแยกซ้ายของ เฮนเดอร์สัน ครีก ที่ดงบังแล้ว พวกเขามาข้ามแยกห้วยจากประเทศอินเดียในขณะที่เขาอ้อมมาทางนี้เพื่อดูความเป็นไปได้ของการบันทึกในฤดูใบไม้ผลิจากเกาะในยูคอน เขาจะไปถึงแคมป์ก่อนหกโมงเย็น เล็กน้อยหลังจากที่มืด มันก็จริง แต่เพื่อนๆ จะต้องมี ไฟจะต้องร้อน และอาหารเย็นจะพร้อม สำหรับกลางวัน เขาบีบมือของเขากับยื่นห่อในเสื้อของเขามันอยู่ใต้เสื้อเชิ้ตของเขาห่อไว้ในผ้าเช็ดหน้า แนบชิดกับผิวเปลือย มันเป็นทางเดียวที่จะทำให้บิสกิตจากการแช่แข็ง เขายิ้มพอใจกับตัวเองเมื่อคิดถึงบิสกิตเหล่านั้น แต่ละตัดเปิดและ sopped ในเบคอน และแต่ละชิ้นของเบคอนทอดแนบใจดี

เขาพรวดพราดเข้าไปในหมู่ต้นสนใหญ่ เส้นทางก็เป็นลมเท้าของหิมะได้ตกลงมาตั้งแต่เลื่อนครั้งสุดท้ายได้ผ่านพ้นไป และเขาก็ดีใจที่เขาโดยไม่มีการเลื่อนเดินทางแสง ในความเป็นจริง เขาแบกอะไร แต่อาหารมื้อเที่ยงที่ห่อไว้ในผ้าเช็ดหน้า กระนั้น เขาก็แปลกใจในความหนาว มันหนาวจริงๆ เขาสรุป เขาลูบจมูกของเขาชา และกระดูกแก้มไปมากับมือของเขา เขาเป็นผู้ชายอบอุ่น Whiskered ,แต่เส้นผมบนใบหน้าของเขาไม่ได้ป้องกันกระดูกแก้มสูง และกระตือรือร้น จมูกที่แทงตัวเองเลยเถิดไปในอากาศหนาวจัด

ที่ส้นเท้าของผู้ชาย trotted หมาใหญ่พื้นเมืองฮัสกี้ , สุนัขหมาป่าที่เหมาะสม สีเทาเคลือบและไม่ใด ๆที่มองเห็นหรือแตกต่างจากพี่ชายเจ้าอารมณ์ของหมาป่าในป่า สัตว์ที่ร้อนรนเพราะอากาศหนาวจัดมันรู้ว่ามันไม่มีเวลาสำหรับเดินทาง สัญชาตญาณมันบอกมันเป็น truer กว่าที่บอกเรื่องราวกับผู้ชาย โดยการตัดสินใจของมนุษย์ ในความเป็นจริง มันไม่เพียง แต่เย็นกว่าห้าสิบกว่าศูนย์ มันหนาวกว่าหกสิบองศา กว่าเจ็ดสิบองศา มันคือ 75 ด้านล่างเป็นศูนย์ ในเมื่อจุดเยือกแข็งเป็นสองข้างศูนย์ มันหมายความว่าหนึ่งร้อยเจ็ดองศา ฟรอสได้สุนัขไม่รู้จักปรอทวัดอุณหภูมิ สมองของมันอาจไม่มีประสาทที่ฉับไวต่ออากาศหนาวจัดอย่างสมองของมนุษย์ แต่ก็มีสัญชาตญาณ มันมีประสบการณ์ที่คลุมเครือซึ่งคุกคามที่พ่ายแพ้ และต้องเดินแอบติดเท้าของมนุษย์