To defend the city, that is my firs

To defend the city, that is my first duty. The civilians who were forced to become the vanguard are innocent, alas, if I do not kill them, as a soldier, I have failed in my duty. Perhaps, the little city I am guarding is just a small one of no major consequence to the overall picture of the war, but as a general, I cannot think like this. I must do what I can to complete my task of defending the city, and to do so, I will not hesitate to kill and fight with all my might, down to the very last soldier.

If the enemy’s attack isn’t able to destroy the city, then during the night, I will pass on my duties to my vice commander, and go alone out of the city to attack the enemy, to take responsibility and revenge for the civilians outside. I will kill as many as I can. However, before I do so, I will ensure that the city has sufficient fuel and combustibles, and give my vice commander a final command. As soon as the enemy breaks into the city, then light up and burn the whole city, and fight to the death with the enemy. Even if the city is broken and everyone perishes, we will not leave them with a single grain of food, nor leave them with any living humans to use on the next city. Casualties are unavoidable in war, and I can only do the best I can to provide the best possible outcome in the final war. As to regards on how many people will die, I can only do my best to reduce it, but beyond that, I cannot do anything.

Looking at Zhou Weiqing’s answer, the teacher’s face grew ugly, feeling a sense of blood from it, he couldn’t help but cry out angrily: “Nonsense! This is absolute nonsense!”

Looking up at Zhou Weiqing, he said: “This is your ideal answer? I cannot imagine, if you truly become a general, how many people would die because of you. Your answer, gives me the images of mountains of corpses and blood. A general who doesn’t care about life, who can kill and cause destruction and doesn’t care about civilians, such a general would never be loved by the troops and civilians. Aren’t you afraid of a mutiny?”

Zhou Weiqing shrugged and said: “Mutiny? Why would there be one? Couldn’t I tell them those civilians are enemy troops in disguise? If I am the general, my duty is to protect the country, not just those particular civilians. I believe that no general in the world will be able to save every civilian. I do not need their love, I just need to ensure most of them stay alive. There are always sacrifices in war. What, should I have surrendered instead?”

The teacher cried out angrily: “Even surrendering would be better than your answer. No matter what your excuses are, I will give you a zero for this answer. In fact, from my perspective, I definitely do not hope that a young man with a character like yours will enter the academy and eventually go on the battlefield.”

Zhou Weiqing’s lip curled in scorn. “Pedantic fool.” Towards this exam, he had never expected much anyway. Zero, so be it. Besides, as long as he managed to get full marks for another paper, he should be able to pass. He was rather confident in the personal combat ability examination.

Just as the teacher was about to put a zero on the paper, all of a sudden, a clear voice sounded out. “Wait!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพื่อปกป้องเมือง ที่เป็นหน้าที่ของฉันแรก พลเรือนที่ถูกบังคับให้กลายเป็น ทัพหน้าอยู่ไม่รู้เรื่อง อนิจจา ถ้าฉันไม่ฆ่า เป็นทหาร ฉันได้ล้มเหลวในหน้าที่ของฉัน บางที ฉัน:ปกป้องเมืองเล็ก ๆ เป็นเพียงขนาดเล็กหนึ่งไม่มีผลสำคัญกับภาพรวมของสงคราม แต่เป็นทั่วไป ฉันไม่คิดเช่นนี้ ฉันต้องทำสิ่งที่ฉันสามารถทำงานของฉันของการปกป้องเมือง และทำดังนั้น ฉันจะไม่ลังเลที่จะฆ่า และต่อสู้ ด้วยทั้งหมดของฉัน ลงไปสุดท้ายทหารถ้าโจมตีของข้าศึกไม่สามารถทำลายเมือง แล้วในตอนกลางคืน ฉันจะผ่านบนหน้าที่ของฉันของฉันรองผู้บัญชาการ และไปคนเดียวจากเมืองเพื่อโจมตีศัตรู จะรับผิดชอบการแก้แค้นสำหรับพลเรือนภายนอกนี้ ฉันจะฆ่ามากเท่าที่สามารถ อย่างไรก็ตาม ก่อนทำเช่นนั้น ฉันจะแน่ใจว่า เมืองที่มีเพียงพอสำหรับน้ำมันเชื้อเพลิงและเผา และให้ฉันรองผู้บัญชาการคำสั่งสุดท้าย เป็นศัตรูแบ่งเข้าเมือง จากนั้น แสงไฟ และเผาเมืองทั้งเมือง และต่อสู้ตายกับศัตรู แม้เมืองถูกตัดขาด และทุกคน perishes เราจะไม่ปล่อยให้พวกเขา ด้วยอาหารเม็ดเดียว หรือปล่อยให้พวกเขากับการอยู่อาศัยของมนุษย์เพื่อใช้ในเมืองถัดไป ผู้เสียชีวิตจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ในสงคราม และเท่าไรที่ดีสุดที่สามารถจะให้ได้ผลดีที่สุดในสงครามครั้งสุดท้าย เป็นความนับถือในจำนวนคนที่จะตาย เท่าไรดีที่สุดเพื่อลดความมัน แต่นอกเหนือจากนั้น ฉันไม่สามารถทำอะไรกำลังดูตอบโจว Weiqing ใบหน้าของครูโตน่าเกลียด ความรู้สึกและสัมผัสของเลือดจากนั้น เขาไม่สามารถช่วยได้ แต่ร้องไห้ออกมาด้วยความโกรธ: "เรื่องไร้สาระ นี้เป็นเรื่องไร้สาระแน่นอนเขาที่มอง Weiqing โจว กล่าวว่า: "นี่คือคำตอบของคุณดี ฉันไม่สามารถนึก ถ้าคุณเป็นทั่วไป คนจะตาย เพราะคุณอย่างนี้ คำตอบของคุณ ทำให้ผมมีภาพของภูเขาของศพและเลือด ทั่วไปที่ไม่ได้ดูแลเกี่ยวกับชีวิต ที่สามารถฆ่า และทำลายทำให้ ไม่เกี่ยวกับพลเรือน ทั่วไปดังกล่าวจะไม่ชอบของทหารและพลเรือน ไม่คุณกลัวการกบฏ"Weiqing โจวยักไหล่ และกล่าวว่า: "กบฏ ทำไมจะมีหนึ่ง ไม่ผมบอกพวกเขากองทหารข้าศึกในการปลอมตัวเป็นพลเรือนเหล่านั้น หากทั่วไป หน้าที่ของฉันคือการ ปกป้องประเทศ ไม่ใช่แค่พลเรือนเหล่านั้นเฉพาะ ผมเชื่อว่า ไม่มีทั่วไปในโลกจะสามารถบันทึกพสกนิกรทุก ฉันไม่ต้องการความรัก ฉันเพียงแค่ต้องให้แน่ใจว่า ส่วนใหญ่มีชีวิตอยู่ มีอยู่เสมอเสียสละในสงคราม อะไร ควรฉันมีราวแทน"ครูร้องออกมาด้วยความโกรธ: "ยอมจำนนแม้จะดีกว่าคำตอบของคุณ ไม่ว่าข้อแก้ตัวของคุณคืออะไร ฉันจะให้เป็นศูนย์สำหรับคำตอบนี้ ในความเป็นจริง จากมุมมองของฉัน มั่นเหมาะไม่หวังว่า กับตัวละครอย่างคุณจะเข้าร่วมกับสถาบัน และในที่สุดไปในสนามรบ"ริมฝีปากโจว Weiqing โค้งงอใน scorn "ผ่าอวดความรู้โง่" ต่อการสอบนี้ เขาได้เคยคาดมากอยู่ดี ศูนย์ เพื่อ ให้ นอกจากนี้ ตราบเท่าที่เขาจัดการเพื่อรับเครื่องหมายเต็มสำหรับกระดาษอื่น เขาควรจะผ่าน เขาก็ค่อนข้างมั่นใจในการสอบความสามารถในการต่อสู้ส่วนบุคคลเพียงเป็นครูจะ นำศูนย์บนกระดาษ ปุบปับ ฟังเสียงชัดเจนออกมา "รอ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เพื่อปกป้องเมืองที่เป็นหน้าที่แรกของฉัน พลเรือนที่ถูกบังคับให้กลายเป็นกองหน้าเป็นผู้บริสุทธิ์อนิจจาถ้าฉันไม่ได้ฆ่าพวกเขาเป็นทหารผมได้ล้มเหลวในหน้าที่ของฉัน บางทีอาจจะเป็นเมืองเล็ก ๆ น้อย ๆ ฉันกำลังเฝ้าเป็นเพียงเล็ก ๆ แห่งหนึ่งของไม่มีผลสำคัญกับภาพรวมของสงคราม แต่เป็นโดยทั่วไปผมไม่สามารถคิดเช่นนี้ ผมต้องทำในสิ่งที่ฉันสามารถที่จะให้งานของฉันในการปกป้องเมืองและจะทำเช่นนั้นฉันจะไม่ลังเลที่จะฆ่าและต่อสู้กับพละกำลังทั้งหมดที่ลงไปทหารสุดท้ายมาก. ถ้าการโจมตีของศัตรูจะไม่สามารถที่จะทำลาย เมืองแล้วในช่วงเวลากลางคืนที่ฉันจะผ่านในหน้าที่ของฉันที่จะรองผู้บัญชาการของฉันและไปคนเดียวออกจากเมืองเพื่อโจมตีศัตรูที่จะต้องรับผิดชอบและแก้แค้นให้กับพลเรือนที่อยู่ด้านนอก ฉันจะฆ่าให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก่อนที่ผมจะทำเช่นนั้นผมจะให้แน่ใจว่าเมืองที่มีเชื้อเพลิงเพียงพอและลุกติดไฟได้และให้รองผู้บัญชาการของฉันคำสั่งสุดท้าย ทันทีที่แบ่งศัตรูเข้ามาในเมืองแล้วสว่างขึ้นและการเผาไหม้ทั้งเมืองและต่อสู้กับความตายกับศัตรู แม้ว่าเมืองเสียและทุกคนย่อมเสื่อมสูญไปเราจะไม่ปล่อยให้พวกเขามีเมล็ดเดียวของอาหารหรือปล่อยให้พวกเขากับมนุษย์มีชีวิตใด ๆ ที่จะใช้ในเมืองต่อไป การบาดเจ็บล้มตายหลีกเลี่ยงไม่ได้ในการทำสงครามและผมสามารถทำสิ่งที่ดีที่สุดที่ฉันสามารถที่จะให้ผลที่ดีที่สุดในสงครามครั้งสุดท้าย ในฐานะที่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับวิธีการที่หลายคนจะตายฉันสามารถทำของฉันดีที่สุดเพื่อลดความมัน แต่นอกเหนือจากนั้นผมไม่สามารถทำอะไร. มองไปที่คำตอบโจว Weiqing ของใบหน้าของครูโตน่าเกลียดความรู้สึกความรู้สึกของเลือดจากนั้นเขา ไม่สามารถช่วย แต่ร้องไห้ออกมาด้วยความโกรธ "ไร้สาระ! นี่เป็นเรื่องไร้สาระแน่นอน " มองขึ้นไปที่โจว Weiqing เขากล่าวว่า" นี่คือคำตอบที่ดีที่สุดของคุณ? ฉันไม่สามารถจินตนาการถ้าคุณอย่างแท้จริงกลายเป็นทั่วไปว่าหลายคนจะตายเพราะเธอ คำตอบของคุณทำให้ผมมีภาพของภูเขาของศพและเลือด ทั่วไปที่ไม่เกี่ยวกับการดูแลชีวิตที่สามารถฆ่าและก่อให้เกิดการทำลายและไม่สนใจเกี่ยวกับพลเรือนดังกล่าวโดยทั่วไปจะไม่ได้รับความรักจากทหารและพลเรือน ? คุณไม่กลัวกบฏ " โจว Weiqing ยักและกล่าวว่า" กบฏ? ทำไมจะมีหรือไม่ ฉันไม่สามารถบอกพวกเขาเหล่านั้นเป็นพลเรือนกองกำลังศัตรูในปลอม? ถ้าฉันทั่วไปหน้าที่ของผมคือการปกป้องประเทศไม่เพียง แต่ผู้พลเรือนโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผมเชื่อว่าไม่มีทั่วไปในโลกจะสามารถที่จะบันทึกทุกพลเรือน ฉันไม่ต้องการความรักของพวกเขาผมก็ต้องให้แน่ใจว่าพวกเขาส่วนใหญ่มีชีวิตอยู่ มีความเสียสละในการทำสงครามอยู่เสมอ สิ่งที่ฉันควรจะได้ยอมจำนนแทน "? ครูร้องออกมาด้วยความโกรธ:" แม้ยอมแพ้จะดีกว่าคำตอบของคุณ ไม่ว่าสิ่งที่ข้อแก้ตัวของคุณมีผมจะให้เป็นศูนย์สำหรับคำตอบนี้ ในความเป็นจริงจากมุมมองของฉันแน่นอนผมไม่ได้หวังว่าชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีตัวละครอย่างคุณจะเข้าสู่สถาบันการศึกษาและในที่สุดก็ไปในสนามรบ. " ริมฝีปากโจว Weiqing ของขดในดูถูก "คนโง่อวดความรู้." ในช่วงการสอบนี้เขาไม่เคยคาดหวังมากเลยล่ะค่ะ ศูนย์ดังนั้นไม่ว่าจะเป็น นอกจากนี้ตราบใดที่เขาจัดการเพื่อให้ได้คะแนนเต็มสำหรับกระดาษอื่นเขาควรจะสามารถที่จะผ่าน เขาเป็นคนที่ค่อนข้างมีความมั่นใจในการตรวจสอบความสามารถในการต่อสู้ส่วนบุคคล. เช่นเดียวกับครูได้เกี่ยวกับการที่จะนำศูนย์บนกระดาษทั้งหมดในทันทีที่เสียงที่ชัดเจนฟังออก "รอ!"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพื่อปกป้องเมืองนั้น ถือเป็นภารกิจแรกของฉัน พลเรือนที่ถูกบังคับให้กลายเป็นกองหน้าที่เป็นผู้บริสุทธิ์ อนิจจา , ถ้าชั้นไม่ฆ่าพวกเขา ในฐานะที่เป็นทหาร ผมก็ล้มเหลวในหน้าที่ บางที น้อยเมืองฉันเฝ้าเป็นเพียงหนึ่งขนาดเล็กไม่ใหญ่ผลให้ภาพรวมของสงคราม แต่โดยทั่วไป ผมไม่ได้คิดแบบนี้ ฉันต้องทำสิ่งที่ฉันสามารถที่จะเสร็จงานของฉันปกป้องเมือง และทำแบบนั้น ผมจะไม่ลังเลที่จะฆ่าและการต่อสู้ด้วยพลังทั้งหมดของผมลงกับทหารมากล่าสุดถ้าข้าศึกมันโจมตีไม่สามารถทําลายเมือง จากนั้นในช่วงกลางคืน ผมจะยกหน้าที่ให้แม่ทัพรอง และไปคนเดียว ออกจากเมืองเพื่อโจมตีศัตรู จะรับผิดชอบ และแก้แค้นให้กับพลเรือนภายนอก ผมจะฆ่าให้มากที่สุด อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ผมจะทำ ผมจะให้แน่ใจว่าเมืองนี้มีน้ำมันเพียงพอและ combustibles และให้ผู้บัญชาการรองของฉันคำสั่งสุดท้าย ทันทีที่ศัตรูบุก เข้าไปในเมือง แล้วสว่างขึ้นและเผาเมืองทั้งหมด และการต่อสู้กับความตายกับศัตรู แม้ว่าเมืองเสียและทุกคนพินาศ เรา จะ ไม่ ปล่อย ด้วยอาหารเม็ดเดียว หรือทิ้งมันไว้กับชีวิตใด ๆ มนุษย์ใช้ในเมืองต่อไป อยู่ ย่อมได้รับบาดเจ็บในสงคราม และผมทำได้แค่ทำดีที่สุดที่ฉันสามารถที่จะให้ผลที่ดีที่สุด ในสงครามครั้งสุดท้าย ให้พิจารณาว่าหลายคนจะตาย ผมจะทำให้ดีที่สุดเพื่อลดมัน แต่นอกเหนือจากนั้น ผมไม่สามารถทำอะไรได้ดูคำตอบของโจว weiqing , ใบหน้าของครูโตน่าเกลียด ความรู้สึกความรู้สึกของเลือดจากมัน เขาไม่สามารถช่วยอะไรได้แต่ร้องไห้ออกมาด้วยความโกรธ " ไร้สาระ ! นี่มันไร้สาระจริง ! "เงยหน้าขึ้นมองโจว weiqing , เขากล่าวว่า : " นี่คือคำตอบของคุณเหมาะ ? ผมไม่สามารถจินตนาการ ถ้าคุณอย่างแท้จริงจะเป็นแม่ทัพ กี่คนจะตายเพราะคุณ คำตอบของคุณ ให้รูปภาพของภูเขาของศพและเลือด แม่ทัพที่ไม่สนใจเกี่ยวกับชีวิตที่สามารถฆ่า และทำให้เกิดการทำลาย และไม่สนใจชาวบ้าน เช่นทั่วไป ไม่เคยถูกรักโดยทหารและพลเรือน เจ้าไม่กลัวอำนาจ ? "โจว weiqing ยักไหล่และพูดว่า : " กบฏ ? ทำไมต้องมี ? ผมไม่สามารถบอกพวกเขาพลเรือนที่กองทัพของศัตรูในการปลอมตัว ? ถ้าผมเป็นนายพล หน้าที่ของฉันคือการปกป้องประเทศ ไม่ใช่แค่เฉพาะคน ผมเชื่อว่าไม่มีทั่วไปในโลกจะสามารถบันทึกทุกพลเรือน ฉันไม่ต้องการความรักของพวกเขา ฉันต้องการเพื่อให้แน่ใจว่าส่วนใหญ่ของพวกเขามีชีวิตอยู่ เสมอมีการเสียสละในสงคราม สิ่งที่ฉันควรแทนยอมแพ้แล้วเหรอ ? "ครูร้องออกมาด้วยความโกรธ " ก็ยอม ดีกว่าตอบของคุณ ไม่ว่าข้ออ้างของคุณ ฉันจะให้คุณศูนย์สำหรับคำตอบนี้ ในความเป็นจริงจากมุมมองของฉัน ฉันหวังว่า ชายหนุ่มที่มีลักษณะเช่นคุณจะระบุโรงเรียนและในที่สุดไปในสนามรบ "ของโจว weiqing ริมฝีปากโค้งในการดูหมิ่น " คนโง่ที่อวดความรู้ . " ต่อนี้สอบ เขาไม่เคยคาดหวังอะไรมากอยู่แล้ว ศูนย์ ก็ช่างมัน นอกจากนี้ ตราบใดที่เขาได้คะแนนเต็มสำหรับกระดาษอื่น เขาควรจะสามารถที่จะผ่าน เขาค่อนข้างมั่นใจในความสามารถในการต่อสู้ส่วนบุคคลการตรวจสอบขณะที่อาจารย์กำลังจะใส่ศูนย์บนกระดาษ ทันใดนั้น เสียงชัดเจน เสียงออก " เดี๋ยว ! "