The Celts and the early Anglo-Saxon

The Celts and the early Anglo-Saxons used an alphabet of runes, angular characters originally developed for scratching onto wood or stone. The first known written English sentence, which reads "This she-wolf is a reward to my kinsman", is an Anglo-Saxon runic inscription on a gold medallion found in Suffolk, and has been dated to about 450-480 AD. The early Christian missionaries introduced the more rounded Roman alphabet (much as we use today), which was easier to read and more suited for writing on vellum or parchment. The Anglo-Saxons quite rapidly adopted the new Roman alphabet, but with the addition of letters such as wynn ("wynn"), � (“thorn”), ๐ (“edh” or “eth”) and 3 (“yogh”) from the old runic alphabet for certain sounds not used in Latin. wynn later became "uu" and, still later, "w"; � and ๐ were used more or less interchangeably to represent the sounds now spelled with “th”; and 3 was used for "y", "j" or "g" sounds. In addition, the diphthong ๆ (“ash”) was also used; "v" was usually written with an "f"; and the letters "q", "x" and "z" were rarely used at all.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เซลติกส์และชาวแองโกล-แซกซันก่อนการใช้ตัวอักษรอักษรรูน มุมตัวละครที่พัฒนามาสำหรับขูดขีดลงบนไม้หรือหิน รู้จักกันแรกเขียนประโยคภาษาอังกฤษ อ่านว่า "เธอหมาป่านี้เป็นรางวัลของฉัน kinsman เป็นจารึกบนเหรียญทองคำที่พบใน Suffolk runic แองโกล-แซ็กซอน และได้รับวันที่เกี่ยวกับ 450-480 โฆษณา ผู้สอนศาสนาคริสเตียนช่วงแนะนำตัวอักษรโรมันหลาย (เท่าที่เราใช้ในปัจจุบัน), ซึ่งเป็นอ่านง่าย และเหมาะมากสำหรับการเขียนบนหนังลูกวัวหรือกระดาษ ชาวแองโกล-แซกซันค่อนข้างรวดเร็วใช้ตัวอักษรโรมันใหม่ แต่ มีการเพิ่มตัวอักษรเช่นวินน์ ("วินดา"), ("หนาม"), ๐ ("edh" หรือ "eth") และ 3 ("yogh") จากตัวอักษร runic เก่าบางเสียงไม่ได้ใช้ในภาษาละติ วินน์ภายหลังกลายเป็น "ยูยู" และ หลังยังคง "w" และ ๐ ใช้น้อยสลับกันในการแสดงเสียงที่ตอนนี้ สะกด ด้วย "th" และ 3 ใช้สำหรับเสียง "y" "เจ" หรือ "g" นอกจากนี้ ๆ diphthong ("เถ้า") ถูกใช้ "v" มักจะเขียน ด้วยตัว "f" และตัวอักษร "q", "x" และ "z" ไม่ค่อยใช้เลย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เซลติกส์และต้นแอกซอนที่ใช้ตัวอักษรของรูอักขระเชิงมุมพัฒนามาสำหรับรอยขีดข่วนบนไม้หรือหิน ครั้งแรกที่เขียนภาษาอังกฤษประโยคซึ่งอ่านว่า "นี่เธอเป็นหมาป่ารางวัลญาติพี่น้องของฉัน" เป็นแองโกลแซกซอนรูนจารึกบนเหรียญทองที่พบใน Suffolk และได้รับการลงวันที่ประมาณ 450-480 AD ต้นเผยแผ่ศาสนาคริสต์แนะนำตัวอักษรโรมันกลม (มากที่สุดเท่าที่เราใช้ในปัจจุบัน) ซึ่งเป็นง่ายต่อการอ่านและมากขึ้นเหมาะสำหรับการเขียนเกี่ยวกับหนังหรือกระดาษ แองโกลแซกซอนค่อนข้างรวดเร็วนำมาใช้อักษรโรมันใหม่ แต่ด้วยนอกเหนือจากตัวอักษรเช่นวิลเลียม ( "วิลเลียม") ( " ธ อร์น"), 0 ( "EDH" หรือ "ผลประโยชน์ทับซ้อน") และ 3 ( "yogh ที่" ) จากอักษรรูนเก่าสำหรับเสียงบางอย่างที่ไม่ได้ใช้ในภาษาละติน Wynn ต่อมากลายเป็น "UU" และยังคงต่อมา "W"; 0 และถูกนำมาใช้มากหรือน้อยสลับกันเพื่อเป็นตัวแทนของเสียงในขณะนี้สะกดด้วย "TH"; และ 3 ถูกนำมาใช้สำหรับ "Y", "เจ" หรือ "G" เสียง นอกจากนี้การควบ ๆ ( "เถ้า") นอกจากนี้ยังใช้; "วี" มักจะถูกเขียนด้วย "f"; และตัวอักษร "Q", "X" และ "Z" ถูกใช้ไม่ค่อยได้ทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เซลติกส์และต้นแองโกลชาวแซกซันใช้ตัวอักษรของตัวอักษร , ตัวอักษรการสร้างสรรค์พัฒนาเกาบนไม้หรือหิน แรกรู้จักเขียนประโยคภาษาอังกฤษที่อ่านนี้ " นางหมาป่าเป็นรางวัลวงศาคณาญาติของฉัน " เป็นแองโกล แซกซันรูนจารึกบนทองเหรียญที่พบในซัฟฟอล์ก , และมีการลงวันที่ เกี่ยวกับ 450-480 AD มิชชันนารีคริสเตียนใช้ตัวอักษรโรมันที่โค้งมนมากขึ้น ( เท่าที่เราใช้วันนี้ ) ซึ่งได้ง่ายกว่า อ่านและเหมาะสำหรับการเขียนบนหนังหรือแผ่นหนัง ที่แองโกลชาวแซกซันค่อนข้างรวดเร็วใช้ตัวอักษรโรมันใหม่ แต่ด้วยการเพิ่มตัวอักษร เช่น วินน์ ( Wynn ) � ( " หนาม " ) , ( " ๐ edh " หรือ " ธ " ) และ 3 ( " yogh " ) จากตัวอักษรรูนโบราณบางเสียงไม่ใช้ในภาษาละติน Wynn ต่อมากลายเป็น " สหรัฐอเมริกา " และยังคงภายหลัง " W " และ�๐ถูกใช้มากหรือน้อยนั้นเป็นตัวแทนเสียงตอนนี้สะกดด้วย " th " ; และ 3 ใช้ " Y " , " เจ " หรือ " G " เสียง นอกจากนี้ ไม่มีเสียง ( " แอช " ) ยังใช้ " วี " ก็มักจะเขียนเป็น " F " และตัวอักษร " Q " , " X " และ " Z " ไม่ค่อยได้ใช้เลย