Aesthetic experience has, for the g

Aesthetic experience has, for the greater part of the history of western philosophy, been regarded as subordinate to rational enquiry. Traditionally, sensory or aesthetic experience is dismissed as a means to truth either because it can be confused or indistinct or because it is not amenable to conceptual analysis, both Plato and Descartes offer arguments along these lines. This changes in the eighteenth century when two German thinkers make aesthetics central to philosophy: Alexan- der Baumgarten (1714-62) and Immanuel Kant (1724-1804). Baumgarten addresses the charge of confusion. His Metaphysica (1739) reconfigures aesthetic confusion as a synthesis ('confusion's field' or campus confusionis) and, therefore, as a positive epistemological notion.1 Whereas rational judgement divides the world into subjects and predicates, aesthetic experience, Baumgarten avers, allows us to perceive these moments as a unified whole.
Kant's writing, however, has overshadowed Baumgarten's contribution. The reason for this, I suggest, is that Kant radically alters the modern European philosophical landscape. The major shift in thought he makes is to acknowledge the finitude of human experience. That is to say, he asserts that human consciousness is not detached from the world but rooted in and actively engaged with it. This is Kant's Copernican Revolution'. The comparison with Copernicus is made by Kant himself. Just as Copernicus tries to remove the anomalies affecting sixteenth-century astronomy by adopting a new model of the cosmos, so Kant proposes to resolve the problems of metaphysics by offering a new model of the relation between mind and reality:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประสบการณ์สุนทรียะ สำหรับส่วนมากของประวัติศาสตร์ปรัชญาตะวันตก ถูกถือเป็นรองไปถามเชือด ประเพณี ประสบการณ์ทางประสาทสัมผัส หรือความงามคือไล่เป็นหมายถึงความจริงได้เนื่อง จากมันจะสับสน หรือ indistinct หรือไม่คล้อยตามการวิเคราะห์แนวคิดตก เพลโตและ Descartes มีอาร์กิวเมนต์ตามบรรทัดเหล่านี้ ซึ่งการเปลี่ยนแปลงในศตวรรษ eighteenth เมื่อ thinkers สองเยอรมันให้ความสวยงามกลางปรัชญา: Alexan - der Baumgarten (1714-62) และชาติอิมมานูเอล Kant (1724-1804) Baumgarten อยู่ค่าธรรมเนียมของความสับสน เขา Metaphysica เข้าสู่ระบบ (1739) สุนทรียะความสับสนการสังเคราะห์ ('สับสนของฟิลด์' หรือวิทยาเขต confusionis) และ ดังนั้น เป็น notion.1 epistemological เป็นบวกขณะตัดสินเชือดแบ่งโลกออกเป็นหัวเรื่องและเพรดิเคต ประสบการณ์สุนทรียะ Baumgarten avers ช่วยให้เราสังเกตช่วงเวลาเหล่านี้เป็นการรวมทั้งการเขียนของ Kant อย่างไรก็ตาม ได้ overshadowed ส่วนของ Baumgarten เหตุผลนี้ แนะ ก็ว่า Kant แนวปรัชญายุโรปที่ทันสมัยก็เปลี่ยนแปลง กะหลักในคิดว่าเขาทำให้จะทราบ finitude ของประสบการณ์มนุษย์ กล่าวคือ เขายืนยันว่า มนุษย์สติไม่แยกออกจากโลก แต่ใน และเน้นการมี นี่คือการปฏิวัติของ Kant Copernican'. ทำการเปรียบเทียบกับโคเปอร์นิคัส โดย Kant เอง เหมือนโคเปอร์นิคัสพยายามเอาความผิดที่กระทบ sixteenth ศตวรรษดาราศาสตร์ โดยใช้รูปแบบใหม่ในเอกภพ ดังนั้น Kant เสนอเพื่อแก้ไขปัญหาของอภิปรัชญา โดยนำเสนอรูปแบบใหม่ของความสัมพันธ์ระหว่างจิตใจและความเป็นจริง:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประสบการณ์ความงามได้สำหรับคนส่วนใหญ่ของประวัติศาสตร์ของปรัชญาตะวันตกได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาเพื่อสอบถามเหตุผล ตามเนื้อผ้าประสบการณ์ทางประสาทสัมผัสหรือความงามที่ถูกไล่ออกเป็นวิธีการอย่างใดอย่างหนึ่งความจริงเพราะมันจะสับสนหรือไม่ชัดเจนหรือเพราะมันไม่ได้คล้อยตามการวิเคราะห์แนวคิดทั้งเพลโตและ Descartes เสนอข้อโต้แย้งตามบรรทัดเหล่านี้ นี้การเปลี่ยนแปลงในศตวรรษที่สิบแปดเมื่อสองนักคิดเยอรมันให้ความสวยงามกลางปรัชญา: Alexan- der Baumgarten (1714-1762) และจิตวิทยา (1724-1804) Baumgarten อยู่ค่าใช้จ่ายของความสับสน เขา Metaphysica (1739) reconfigures ความสับสนความงามเป็นสังเคราะห์ ('ข้อมูลความสับสนของ' หรือ confusionis มหาวิทยาลัย) และจึงเป็น notion.1 ญาณวิทยาเชิงบวกในขณะที่การตัดสินเหตุผลแบ่งโลกออกเป็นภาควิชาและประสบการณ์ความงาม Baumgarten avers ช่วยให้เรา ในการรับรู้ช่วงเวลาเหล่านี้เป็นทั้งแบบครบวงจร.
การเขียนของคานท์ แต่ได้บดบังการมีส่วนร่วมของ Baumgarten เหตุผลนี้ผมขอแนะนำให้เป็นที่คานท์อย่างรุนแรงทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงภูมิทัศน์ปรัชญายุโรปสมัยใหม่ การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในความคิดเขาทำให้คือการรับทราบ finitude ของประสบการณ์ของมนุษย์ กล่าวคือเขาอ้างว่าจิตสำนึกของมนุษย์ถูกถอดออกไม่ได้มาจากโลกใบนี้ แต่ฝังในและมีส่วนร่วมอย่างแข็งขันกับมัน นี้เป็นของคานท์โคเปอร์นิคัปฏิวัติ ' เปรียบเทียบกับโคเปอร์นิคัจะทำโดยคานท์ตัวเอง เช่นเดียวกับโคเปอร์นิคัพยายามที่จะเอาความผิดปกติที่มีผลต่อดาราศาสตร์ศตวรรษที่สิบหกโดยการนำรูปแบบใหม่ของจักรวาลดังนั้นคานท์ได้เสนอที่จะแก้ไขปัญหาของอภิปรัชญาโดยนำเสนอรูปแบบใหม่ของความสัมพันธ์ระหว่างความคิดและความเป็นจริง:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประสบการณ์ทางสุนทรียะได้ สำหรับส่วนใหญ่ของประวัติศาสตร์ของปรัชญาตะวันตก ได้รับการยกย่องในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชาเข้าแง่ สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติม ผ้า ประสาทสัมผัสหรือสุนทรียะประสบการณ์ปิดเป็นหมายถึงความจริงเหมือนกัน เพราะมันสามารถจะสับสนหรือคลุมเครือ หรือเพราะมันไม่ซูฮกการวิเคราะห์แนวคิดและข้อโต้แย้งทั้งเพลโต Descartes เสนอตามบรรทัดเหล่านี้การเปลี่ยนแปลงนี้ในศตวรรษที่สิบแปดเมื่อสองนักคิดเยอรมันให้สุนทรียภาพกลางปรัชญา : alexan - เดอร์ บูมการ์เทน ( 1714-62 ) และอิมมานูเอล คานต์ ( 1724-1804 ) บูมการ์เทนที่อยู่ในค่าใช้จ่ายของความสับสน metaphysica ของเขา ( 1739 ) reconfigures สับสนความงามเป็นสังเคราะห์ ( 'confusion ฟิลด์ ' หรือวิทยาเขต confusionis ) และ จึง เป็น บวก ญาณวิทยาความคิด .1 ส่วนเหตุผลการตัดสินแบ่งโลกออกเป็นวิชา และภาคแสดง สุนทรียะประสบการณ์ บูมการ์เทนสูงช่วยให้เรารับรู้ถึงช่วงเวลาเหล่านี้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันทั้ง
คานท์ เขียน แต่ มี แต่ บูมการ์เทนของผลงาน เหตุผลนี้ ผมแนะนำ ว่าคานท์อย่างรุนแรงไปยุโรปสมัยใหม่ปรัชญาแนวการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในความคิดของเขา คือการยอมรับ finitude ของประสบการณ์ของมนุษย์ ต้องบอกว่า เขายืนยันว่า จิตสำนึกของมนุษย์ไม่แยกออกจากโลกแต่ฝังในและงานหมั้นด้วยค่ะ นี่คือพื้นฐานโคเปอร์นิคัสคานท์คือการปฏิวัติ ' การเปรียบเทียบกับ โคเปอร์นิคัสได้โดยคานท์เองเช่นเดียวกับที่โคเปอร์นิคัสพยายามเอาความผิดปกติที่ส่งผลต่อดาราศาสตร์ศตวรรษที่ 16 โดยการใช้รูปแบบใหม่ของจักรวาล ดังนั้น คานท์เสนอเพื่อแก้ไขปัญหาอภิปรัชญา โดยเสนอรูปแบบใหม่ของความสัมพันธ์ระหว่างความคิดและความเป็นจริง :