The present experiment disclosed th

The present experiment disclosed that the bright light exposure during the daytime prolonged “Time in Bed”, increased “Immobile mins”, and delayed “Get up Time”. However, it did not alter “Naptime”. Mishima et al. (1994) reported that the morning bright light from 9:00 h to 11:00 h prolonged nocturnal sleep time and diminished naptime in elderly patients with elderly dementia. Since the present subjects could spend time in hospital with less restraint than the elderly people with dementia, social contacts were more frequent, which
might have obscured the differences in naptime between controls and the bright light group. However, the present findings on prolongation of the sleep time by the bright light during the daytime are consistent with those of Mishima et al. (1994). Furthermore, the immobile time during night time became longer after diurnal bright light exposure, suggesting that they slept more deeply (Shirakawa, 1989).
The melatonin secretion is a good indicator of the endogenous biological clock (Lewy et al., 1996). The nocturnal increase in melatonin was accelerated more significantly under the influence of diurnal higher bright light exposure compared with dim light exposure with young adults (Hashimoto et al., 1997; Park and Tokura, 1999). In the present experiment, three (ID.: 1, 6, 7) of seven melatonin secretions did not respond to diurnal bright light exposure, because two (ID.: 1,7) of the three patients were 77 yrs old, reflecting a probable age- dependent functional change (Iguchi et al., 1982; Korf et al., 1998). The reason why melatonin in the remaining patient (ID.: 6) did not respond to bright light is not clear. The present observation was field study, therefore, it was difficult to control their daily lives precisely. These uncontrolled factors might have been responsible for the non-response and opposite reactions.
However, as shown in Fig. 2, this patient improved sleep quality and melatonin secretion responded to diurnal bright light exposure. It is suggested that the nocturnal increase in melatonin might have been responsible for the improved sleep-like increase in “time in bed” and in “immobile minutes”, because nocturnal melatonin could decrease the level of the core temperature (Cagnacci, 1992), resulting in deeper sleep (Teramoto et al., 1998; Park and Tokura, 1999) and, furthermore, improve the quality of sleep (Kendler, 1997).
Moreover, the dim light during the daytime in hospitals

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การทดลองในปัจจุบันเปิดเผยว่าการเปิดรับแสงที่สว่างจ้าในช่วงกลางวันเป็นเวลานาน "เวลาอยู่บนเตียง" เพิ่มขึ้น "นาทีนิ่ง" และล่าช้า "ลุกขึ้นเวลา" แต่มันก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลง "Naptime" มิชิเอตอัล (1994) รายงานว่าเช้าวันที่แสงไฟสว่างจ้าจาก 09:00 11:00 ชั่วโมงต่อชั่วโมงเป็นเวลานานเวลานอนกลางคืนและ Naptime ลดลงในผู้ป่วยสูงอายุมีภาวะสมองเสื่อมผู้สูงอายุ ตั้งแต่เรื่องปัจจุบันสามารถใช้เวลาอยู่ในโรงพยาบาลที่มีความยับยั้งชั่งใจน้อยกว่าผู้สูงอายุที่มีภาวะสมองเสื่อม,
การติดต่อทางสังคมอยู่บ่อยครั้งมากขึ้นซึ่งอาจจะมีความแตกต่างในบดบังNaptime ระหว่างตัวควบคุมและกลุ่มแสงสดใส แต่การค้นพบที่นำเสนอในการขยายเวลาการนอนหลับโดยแสงไฟสว่างจ้าในช่วงกลางวันมีความสอดคล้องกับบรรดาของมิชิเอตอัล (1994) นอกจากนี้เวลาที่ไม่สามารถเคลื่อนที่ได้ในช่วงเวลากลางคืนกลายเป็นอีกต่อไปหลังจากการเปิดรับแสงที่สว่างจ้ารายวันแสดงให้เห็นว่าพวกเขานอนหลับอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น (Shirakawa, 1989).
การหลั่งเมลาโทนิเป็นตัวบ่งชี้ที่ดีของนาฬิกาชีวภาพภายนอก (Lewy et al., 1996) ที่เพิ่มขึ้นออกหากินเวลากลางคืนในเมลาโทนิเร่งมากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญภายใต้อิทธิพลของการเปิดรับแสงที่สว่างจ้ารายวันที่สูงขึ้นเมื่อเทียบกับการเปิดรับแสงสลัวกับผู้ใหญ่วัยหนุ่มสาว (ฮาชิโมโตะ, et al, 1997;. Park และ Tokura, 1999) ในการทดลองในปัจจุบันสาม (ID .: 1, 6, 7) เจ็ดหลั่งเมลาโทนิไม่ตอบสนองต่อแสงรายวันสดใสเพราะสอง (ID .: 1,7) ในสามของผู้ป่วย 77 ปีเก่าสะท้อนให้เห็นถึง น่าจะขึ้นอยู่กับอายุการเปลี่ยนแปลงการทำงาน (Iguchi et al, 1982;.. Korf, et al, 1998) เหตุผลที่เมลาโทนิในผู้ป่วยที่เหลืออยู่ (ID .: 6) ไม่ตอบสนองต่อแสงจ้าไม่ชัดเจน สังเกตปัจจุบันศึกษานอกสถานที่จึงเป็นเรื่องยากที่จะควบคุมชีวิตประจำวันของพวกเขาได้อย่างแม่นยำ ปัจจัยที่ไม่สามารถควบคุมเหล่านี้อาจจะเป็นผู้รับผิดชอบในการไม่ตอบสนองและปฏิกิริยาตรงข้าม.
อย่างไรก็ตามในขณะที่แสดงในรูป 2 ผู้ป่วยคุณภาพการนอนหลับที่ดีขึ้นและการหลั่งเมลาโทนินี้ตอบสนองต่อแสงรายวันสดใส จะชี้ให้เห็นว่าการเพิ่มขึ้นออกหากินเวลากลางคืนในเมลาโทนิอาจจะเป็นผู้รับผิดชอบในการที่ดีขึ้นการเพิ่มขึ้นของการนอนหลับเหมือนใน "เวลาอยู่บนเตียง" และ "นาทีเคลื่อนที่" เพราะเมลาโทนิกลางคืนสามารถลดระดับของอุณหภูมิแกน (Cagnacci, 1992) ส่งผลให้ในการนอนหลับลึก (Teramoto, et al, 1998;. Park และ Tokura, 1999) และนอกจากนี้ในการปรับปรุงคุณภาพของการนอนหลับ (Kendler, 1997).
นอกจากนี้ยังมีแสงสลัวในช่วงเวลากลางวันในโรงพยาบาล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การทดลองในปัจจุบัน เปิดเผยว่า การเปิดรับแสง สว่างในเวลานาน " กลางวันอยู่บนเตียง " เพิ่มขึ้น " นิ่งนาที " ล่าช้า " ขึ้นเวลา " อย่างไรก็ตาม , มันไม่ได้เปลี่ยนแปลง " naptime " มิชิม่า et al . ( 1994 ) รายงานว่า ช่วงเช้าที่สว่างจาก 9 โมง ถึง 11 ชั่วโมงกลางคืนนอนนาน ) และลดลง naptime ในผู้สูงอายุผู้สูงอายุสมองเสื่อมตั้งแต่คนปัจจุบันอาจใช้เวลาในโรงพยาบาลที่มีความยับยั้งชั่งใจน้อยกว่าผู้สูงอายุที่มีภาวะสมองเสื่อม การติดต่อทางสังคมอยู่บ่อยครั้ง ซึ่ง
อาจบดบังความแตกต่างใน naptime ระหว่างการควบคุมและกลุ่มแสงสดใส อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันพบการยืดของเวลา นอนหลับโดยแสงสดใสในตอนกลางวัน มีความสอดคล้องกับพวกของมิชิม่า et al .( 1994 ) นอกจากนี้ ในช่วงกลางคืนก็ไม่ไหวติงอีกต่อไปหลังจากวันสว่างแสง , ชี้ให้เห็นว่าพวกเขาหลับลึกมากขึ้น ( ชิราคาวะ , 1989 ) .
เมลาโทนินหลั่งเป็นตัวบ่งชี้ที่ดีของนาฬิกาชีวภาพภายใน ( Lewy et al . , 1996 )การเพิ่มเมลาโทนินถูกเร่งขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในเวลากลางคืน ภายใต้อิทธิพลของวันสดใสแสงที่สูงเมื่อเทียบกับการเปิดรับแสงที่สลัว มีหนุ่มสาว ( ฮาชิโมโตะ et al . , 1997 ; สวนสาธารณะและโทคุระ , 1999 ) ในการทดลองปัจจุบัน 3 ( id : 1 , 6 , 7 ) , การหลั่งเมลาโทนินไม่ตอบสนองต่อวันสว่างแสง เพราะสอง ( id : 17 ) ของสามผู้ป่วย 77 ปีสะท้อนให้เห็นถึงน่าจะเป็นอายุ - เปลี่ยนการทำงานขึ้นอยู่กับ ( กูชิ et al . , 1982 ; korf et al . , 1998 ) เหตุผลที่เมลาโทนินในผู้ป่วยที่เหลือ ( id : 6 ) ไม่ตอบสนองต่อแสงสว่างที่ไม่ชัดเจน แบบปัจจุบันเป็นเขตการศึกษา ดังนั้น จึงยากที่จะควบคุมชีวิตของพวกเขาทุกวันแน่นอนปัจจัยที่ไม่สามารถควบคุมได้นี้อาจได้รับการรับผิดชอบสำหรับการตอบสนองที่ไม่ตรงและปฏิกิริยา .
แต่ดังแสดงในรูปที่ 2 , คนไข้ที่ปรับปรุงคุณภาพการนอนหลับการหลั่งเมลาโทนิและตอบสนองในที่สว่างแสงพบว่าเพิ่มกลางคืนในเมลาโทนิอาจได้รับการรับผิดชอบในการปรับปรุงการนอนหลับ เช่น เพิ่มเวลา " นอน " และ " นิ่งนาที " เพราะกลางคืนเมลาโทนิสามารถลดระดับของอุณหภูมิแกน ( cagnacci , 1992 ) ส่งผลให้หลับลึก ( เทราโมโต et al . , 1998 ; สวนสาธารณะและโทคุระ 1999 ) และนอกจากนี้ ปรับปรุงคุณภาพของการนอนหลับ ( kendler ,1997 ) .
นอกจากนี้ แสงสลัวในตอนกลางวัน ในโรงพยาบาล