Part of the reason people could eat

Part of the reason people could eat so well was that many foods that we now think of as delicacies were plenteous then. Lobsters bred in such abundance around Britain’s coastline that they were fed to prisoners and orphans or ground up for fertilizer; servants sought written agreements from their employers that they would not be served lobster more than twice a week. Americans enjoyed even greater abundance. New York Harbor alone held half the world’s oysters and yielded so much sturgeon that caviar was set out as a bar snack. (The idea was that salty food would lead people to drink more beer.) The size and variety of dishes and condiments on offer was almost breathtaking. One hotel in New York had 145 dishes on the menu in 1867. A popular American recipe book of 1853, Home Cookery, casually mentions adding a hundred oysters to a pot of gumbo to “enhance” it. Mrs. Beeton provided no fewer than 135 recipes just for sauces.

Remarkably, Victorian appetites were really comparatively restrained. The golden age of gluttony was actually the eighteenth century. This was the age of John Bull, the most red-faced, overfed, coronary-ready icon ever created by any nation in the hope of impressing other nations. It is perhaps no coincidence that two of the fattest monarchs in British history did a great deal of their eating in the 1700s. The first was Queen Anne. Although paintings of Anne always tactfully make her look no more than a little fleshy, like one of Rubens’s plump beauties, she was in fact jumbo-sized—“exceedingly gross and corpulent” in the candid words of her former best friend the Duchess of Marlborough. Eventually Anne grew so stout that she could not go up and down stairs. A trapdoor had to be cut in the floor of her rooms at Windsor Castle through which she was lowered, jerkily and inelegantly, by means of pulleys and a hoist to the state rooms below. It must have been a most remarkable sight to behold. When she died, she was buried in a coffin that was “almost square.” Even more famously enormous was the prince regent, the future George IV, whose stomach when let out of its corset reportedly spilled to his knees. By the time he was forty his waist was more than four feet around.

Even slenderer people routinely sat down to quantities of food that seem impossibly munificent, if not positively destabilizing. A breakfast recorded by the Duke of Wellington consisted of “two pigeons and three beef-steaks, three parts of a bottle of Mozelle, a glass of champagne, two glasses of port and a glass of brandy”—and this was when he was feeling a little under the weather. The Reverend Sydney Smith, though a man of the cloth, caught the spirit of the age by declining ever to say grace. “With the ravenous orgasm upon you, it seems impertinent to interpose a religious sentiment,” he explained. “It is a confusion of purpose to mutter out praises from a mouth that waters.”
By the middle of the nineteenth century, gargantuan portions had become institutionalized and routine. Mrs. Beeton gives the following as a menu for a small dinner party: mock turtle soup; fillets of turbot in cream; fried sole with anchovy sauce; rabbits; veal; stewed rump of beef; roasted fowls; boiled ham; a platter of roasted pigeons or larks; and, to finish, rhubarb tartlets, meringues, clear jelly, cream, rice pudding, and soufflé. This was, in Mrs. Beeton’s book, food for six people.

The ironic aspect was that the more attention the Victorians devoted to food, the less comfortable with it they seemed to be. Mrs. Beeton didn’t actually appear to like food at all and treated it, as she treated most things, as a kind of grim necessity to be dealt with swiftly and decisively. She was especially suspicious of anything that added zest to food. Garlic she abhorred. Chilies were barely worth mentioning. Even black pepper was only for the foolhardy: “It should never be forgotten,” she warned her readers, “that, even in small quantities, it produces detrimental effects on inflammatory constitutions.” These alarmed sentiments were echoed endlessly in books and periodicals throughout the age.
Eventually many Victorian households gave up on flavor altogether and just concentrated on trying to get food to the table hot. In larger homes that was ambition enough because kitchens could be wondrously distant from dining rooms. Audley End in Essex set something of a record in this respect by having the kitchen and dining room more than two hundred yards apart. To try to speed things up at Tatton Park in Cheshire, an internal railway line was laid down so that trolleys could be rushed from the kitchen to a distant dumbwaiter, there to be hastily dispatched onward. Sir Arthur Middleton of Belsay Hall near Newcastle became so obsessed with the temperature of the food sent to his table that he plunged a thermometer into each arriving dish and sent back for a further blast of heat, sometimes repeatedly, any that failed to register to his expected standards, so that many of his dinners were taken very late and in a more or less carbonized condition. Auguste Escoffier, the great French chef at the Savoy Hotel in London, earned the esteem of British diners not just by producing very good food, but also by employing a brigade system in the kitchens with different cooks concentrating on different foods—one for meats, one for vegetables, and so on—so that everything could be deposited on the plate at once and brought to the table in unaccustomedly steamy glory.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เหตุผลหนึ่งคนสามารถกินดีมีอาหารให้ที่เราตอนนี้คิดว่า เป็นอาหารที่ถูก plenteous แล้ว กล็อบสเตอร์ bred ระนาวเช่นรอบชายฝั่งของสหราชอาณาจักรที่จะได้เบื่อนักโทษ และเด็กกำพร้า หรือพื้นสำหรับปุ๋ย ข้าราชการค้นหาข้อตกลงที่เป็นลายลักษณ์อักษรจากนายจ้างของพวกเขาว่า พวกเขาจะถูกเสิร์ฟกุ้งมากกว่าสองสัปดาห์ คนอเมริกันชอบมากมายยิ่ง ท่าเรือนิวยอร์กคนเดียวจัดหอยนางรมครึ่งหนึ่งของโลก และผลให้ปลาสเตอร์เจียนมาก caviar ที่ถูกกำหนดออกเป็นบาร์ขนม (ความคิดได้ว่า อาหารเค็มจะนำคนดื่มเบียร์) ขนาดและความหลากหลายของอาหารและเครื่องปรุงรสให้ถูกเกือบงาม โรงแรมในนิวยอร์กมีอาหาร 145 อยู่ใน 1867 สูตรอเมริกันนิยมหนังสือของ 1853 บ้านอาหาร ลวก ๆ กล่าวถึงเพิ่มหอยนางรมร้อยหม้อของ gumbo "เสริม" นาง Beeton ให้สูตรไม่น้อยกว่า 135 สำหรับซอส Remarkably, Victorian appetites were really comparatively restrained. The golden age of gluttony was actually the eighteenth century. This was the age of John Bull, the most red-faced, overfed, coronary-ready icon ever created by any nation in the hope of impressing other nations. It is perhaps no coincidence that two of the fattest monarchs in British history did a great deal of their eating in the 1700s. The first was Queen Anne. Although paintings of Anne always tactfully make her look no more than a little fleshy, like one of Rubens’s plump beauties, she was in fact jumbo-sized—“exceedingly gross and corpulent” in the candid words of her former best friend the Duchess of Marlborough. Eventually Anne grew so stout that she could not go up and down stairs. A trapdoor had to be cut in the floor of her rooms at Windsor Castle through which she was lowered, jerkily and inelegantly, by means of pulleys and a hoist to the state rooms below. It must have been a most remarkable sight to behold. When she died, she was buried in a coffin that was “almost square.” Even more famously enormous was the prince regent, the future George IV, whose stomach when let out of its corset reportedly spilled to his knees. By the time he was forty his waist was more than four feet around. Even slenderer people routinely sat down to quantities of food that seem impossibly munificent, if not positively destabilizing. A breakfast recorded by the Duke of Wellington consisted of “two pigeons and three beef-steaks, three parts of a bottle of Mozelle, a glass of champagne, two glasses of port and a glass of brandy”—and this was when he was feeling a little under the weather. The Reverend Sydney Smith, though a man of the cloth, caught the spirit of the age by declining ever to say grace. “With the ravenous orgasm upon you, it seems impertinent to interpose a religious sentiment,” he explained. “It is a confusion of purpose to mutter out praises from a mouth that waters.” By the middle of the nineteenth century, gargantuan portions had become institutionalized and routine. Mrs. Beeton gives the following as a menu for a small dinner party: mock turtle soup; fillets of turbot in cream; fried sole with anchovy sauce; rabbits; veal; stewed rump of beef; roasted fowls; boiled ham; a platter of roasted pigeons or larks; and, to finish, rhubarb tartlets, meringues, clear jelly, cream, rice pudding, and soufflé. This was, in Mrs. Beeton’s book, food for six people. The ironic aspect was that the more attention the Victorians devoted to food, the less comfortable with it they seemed to be. Mrs. Beeton didn’t actually appear to like food at all and treated it, as she treated most things, as a kind of grim necessity to be dealt with swiftly and decisively. She was especially suspicious of anything that added zest to food. Garlic she abhorred. Chilies were barely worth mentioning. Even black pepper was only for the foolhardy: “It should never be forgotten,” she warned her readers, “that, even in small quantities, it produces detrimental effects on inflammatory constitutions.” These alarmed sentiments were echoed endlessly in books and periodicals throughout the age. Eventually many Victorian households gave up on flavor altogether and just concentrated on trying to get food to the table hot. In larger homes that was ambition enough because kitchens could be wondrously distant from dining rooms. Audley End in Essex set something of a record in this respect by having the kitchen and dining room more than two hundred yards apart. To try to speed things up at Tatton Park in Cheshire, an internal railway line was laid down so that trolleys could be rushed from the kitchen to a distant dumbwaiter, there to be hastily dispatched onward. Sir Arthur Middleton of Belsay Hall near Newcastle became so obsessed with the temperature of the food sent to his table that he plunged a thermometer into each arriving dish and sent back for a further blast of heat, sometimes repeatedly, any that failed to register to his expected standards, so that many of his dinners were taken very late and in a more or less carbonized condition. Auguste Escoffier, the great French chef at the Savoy Hotel in London, earned the esteem of British diners not just by producing very good food, but also by employing a brigade system in the kitchens with different cooks concentrating on different foods—one for meats, one for vegetables, and so on—so that everything could be deposited on the plate at once and brought to the table in unaccustomedly steamy glory.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นส่วนหนึ่งของเหตุผลที่คนจะกินเป็นอย่างดีว่าอาหารจำนวนมากที่ตอนนี้เราคิดว่าเป็นอาหารที่อุดมสมบูรณ์อยู่แล้ว กุ้งก้ามกรามพันธุ์ในความอุดมสมบูรณ์เช่นรอบชายฝั่งของสหราชอาณาจักรที่พวกเขาได้รับการเลี้ยงดูนักโทษและเด็กกำพร้าหรือพื้นดินขึ้นสำหรับปุ๋ย; ขอคนรับใช้ข้อตกลงเป็นลายลักษณ์อักษรจากนายจ้างของพวกเขาว่าพวกเขาจะไม่ได้รับการเสิร์ฟกุ้งมากกว่าสัปดาห์ละสองครั้ง ชาวอเมริกันที่มีความสุขความอุดมสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น ท่าเรือนิวยอร์กจัดขึ้นเพียงอย่างเดียวหอยนางรมครึ่งหนึ่งของโลกและผลปลาสเตอร์เจียนมากว่าคาเวียร์ได้รับการกำหนดไว้เป็นอาหารว่างบาร์ (ความคิดที่ว่าอาหารที่มีรสเค็มจะนำไปสู่คนที่จะดื่มเบียร์เพิ่มเติม.) ขนาดและความหลากหลายของอาหารและเครื่องปรุงรสที่นำเสนอเป็นที่น่าทึ่งเกือบ หนึ่งโรงแรมในนิวยอร์กมี 145 อาหารในเมนูใน 1867 หนังสือสูตรอเมริกันที่นิยมของ 1853, หน้าแรกศิลปะการปรุงอาหารลวกกล่าวถึงการเพิ่มร้อยหอยนางรมหม้อของต้นกระเจี๊ยบที่จะ "เพิ่มความ" มัน นาง Beeton ให้ไม่น้อยกว่า 135 สูตรเพียงสำหรับซอส. ยวด appetites วิคตอเรียจริงๆยับยั้งเปรียบเทียบ ยุคทองของตะกละเป็นจริงศตวรรษที่สิบแปด นี่คือยุคของจอห์นโคที่ส่วนใหญ่สีแดงเผือด, ให้อาหารมากไปไอคอนหัวใจพร้อมที่เคยสร้างโดยประเทศใด ๆ ในความหวังของการสร้างความประทับใจให้ประเทศอื่น ๆ บางทีมันก็เป็นเรื่องบังเอิญที่สองของพระมหากษัตริย์อ้วนในประวัติศาสตร์ของอังกฤษได้จัดการที่ดีของกินของพวกเขาในยุค 1700 ไม่มี เป็นครั้งแรกที่ควีนแอนน์ แม้ว่าภาพวาดของแอนน์เสมอแนบเนียนทำให้เธอดูไม่มากไปกว่าเนื้อเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างหนึ่งของรูเบนส์ของความงามอวบเธออยู่ในความเป็นจริงจัมโบ้ sized- "เหลือเกินขั้นต้นและอ้วน" ในคำพูดตรงไปตรงมาของอดีตเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอดัชเชสแห่งมาร์ลโบโร . ในที่สุดแอนน์อ้วนเพิ่มขึ้นเพื่อที่เธอไม่สามารถไปขึ้นและลงบันได ประตูกลได้ที่จะถูกตัดในพื้นของห้องพักของเธอที่พระราชวังวินด์เซอร์โดยที่เธอได้รับการลดลง, และอย่างฉุดอย่างไม่ประณีตโดยใช้วิธีการรอกและยกไปยังห้องพักของรัฐด้านล่าง มันต้องได้รับเป็นภาพที่น่าทึ่งที่สุดที่เห็น เมื่อเธอเสียชีวิตเธอถูกฝังอยู่ในโลงศพที่เป็น "สแควร์เกือบ." มากยิ่งขึ้นอย่างมากที่มีชื่อเสียงเป็นเจ้าชายผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ในอนาคตจอร์จ iv ที่มีกระเพาะอาหารเมื่อปล่อยออกมาจากลำตัวของมันที่รั่วไหลมีรายงานว่าจะหัวเข่าของเขา ตามเวลาที่เขาอายุสี่สิบเอวของเขาเป็นมากกว่าสี่เท้ารอบ. แม้แต่คน slenderer ประจำนั่งลงปริมาณของอาหารที่ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่หากไม่ได้ทำให้เกิดความวุ่นวายในเชิงบวก มีอาหารเช้าแบบบันทึกโดยดยุคแห่งเวลลิงตันประกอบด้วย "สองสามนกพิราบเนื้อสเต็กสามส่วนของขวด Mozelle แก้วแชมเปญแก้วสองพอร์ตและแก้วบรั่นดี" และอื่นนี้ก็คือตอนที่เขารู้สึก เล็ก ๆ น้อย ๆ ภายใต้สภาพอากาศ นายสมิ ธ ซิดนีย์ แต่คนของผ้าที่ติดอยู่ในจิตวิญญาณของอายุที่ลดลงจากที่เคยบอกว่าเกรซ "ด้วยการสำเร็จความใคร่เมื่อคุณหิวมากดูเหมือนว่าไม่ตรงประเด็นที่จะสอดแทรกความเชื่อมั่นทางศาสนา" เขาอธิบาย "มันเป็นความสับสนของวัตถุประสงค์ที่จะพึมพำออกมาจากปากสรรเสริญว่าน้ำได้." โดยช่วงกลางของศตวรรษที่สิบเก้าส่วนใหญ่ได้กลายเป็นสถาบันและกิจวัตรประจำวัน นาง Beeton ให้ต่อไปนี้เป็นเมนูสำหรับงานเลี้ยงอาหารค่ำที่มีขนาดเล็ก: ซุปเต่าจำลอง; เนื้อของบ็ในครีม แต่เพียงผู้เดียวทอดกับซอสแอนโชวี่; กระต่าย; เนื้อลูกวัว; ตะโพกตุ๋นเนื้อวัว; นกคั่ว; แฮมต้ม; แผ่นเสียงของนกพิราบย่างหรือจาบนั้น และจะเสร็จสิ้น tartlets ผักชนิดหนึ่ง, เมอแรงค์, วุ้นใสครีมพุดดิ้งข้าวและsoufflé นี่คือในหนังสือนาง Beeton ของอาหารสำหรับหกคน. ด้านที่น่าขันก็คือว่าให้ความสนใจมากขึ้นในยุควิกตอเรียทุ่มเทให้กับอาหารที่สะดวกสบายน้อยกับมันพวกเขาดูเหมือนจะเป็น นาง Beeton ไม่ได้จริงปรากฏชอบอาหารที่ทุกคนและรับการรักษาในขณะที่เธอได้รับการรักษาสิ่งที่ส่วนใหญ่เป็นชนิดที่มีความจำเป็นที่น่ากลัวที่จะจัดการกับอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด เธอเป็นคนที่น่าสงสัยของโดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่เพิ่มความสนุกกับอาหาร กระเทียมที่เธอเกลียดชัง พริกแทบจะมูลค่าการกล่าวขวัญ แม้พริกไทยดำเป็นเพียงสำหรับบ้าบิ่น: "มันไม่ควรที่จะลืม" เธอเตือนผู้อ่านของเธอ "ที่แม้จะอยู่ในปริมาณที่น้อยจะผลิตผลกระทบที่เป็นอันตรายกับรัฐธรรมนูญอักเสบ." รู้สึกตกใจเหล่านี้ถูกสะท้อนอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในหนังสือและวารสารตลอด อายุ. ในที่สุดผู้ประกอบการหลายวิคตอเรียให้ขึ้นทั้งหมดและรสชาติที่เข้มข้นเพียงในการพยายามที่จะได้รับอาหารไปยังตารางร้อน ในบ้านขนาดใหญ่ที่เป็นความใฝ่ฝันของพอเพราะห้องครัวอาจจะมหัศจรรย์ห่างจากห้องรับประทานอาหาร Audley End ในเอสเซ็กซ์ตั้งบางสิ่งบางอย่างของการบันทึกในส่วนนี้โดยมีห้องครัวและห้องรับประทานอาหารมากขึ้นกว่าสองร้อยหลาออกจากกัน เพื่อพยายามที่จะเร็วขึ้นที่ตาดโตนพาร์คในเชสเชียร์ซึ่งเป็นทางรถไฟสายภายในถูกวางลงเพื่อให้รถเข็นอาจจะรีบวิ่งออกจากห้องครัวไปชักอาหารขึ้นลงที่ห่างไกลที่มีจะได้รับการส่งต่อไปข้างหน้าอย่างเร่งรีบ เซอร์อาเธอร์มิดเดิลตันของ Belsay ฮอลล์ใกล้กับนิวคาสเซิจนกลายเป็นหมกมุ่นอยู่กับอุณหภูมิของอาหารที่ส่งไปยังโต๊ะของเขาที่เขากระโจนเครื่องวัดอุณหภูมิในแต่ละจานที่เดินทางมาถึงและส่งกลับมาระเบิดต่อไปของความร้อนบางครั้งซ้ำ ๆ ใด ๆ ที่ล้มเหลวในการลงทะเบียนเพื่อเขา มาตรฐานที่คาดหวังเพื่อให้หลายงานเลี้ยงอาหารค่ำของเขาถูกนำมาดึกมากและอยู่ในสภาพถ่านมากหรือน้อย Auguste Escoffier, เชฟฝรั่งเศสที่ดีในโรงแรมซาวอยในลอนดอนได้รับการเห็นคุณค่าของไดเนอร์สของอังกฤษไม่ได้เป็นเพียงโดยการผลิตอาหารที่ดีมาก แต่ยังโดยการใช้ระบบดับเพลิงในห้องครัวที่มีพ่อครัวและแม่ครัวที่แตกต่างกันมุ่งเน้นที่แตกต่างกันอาหารหนึ่งสำหรับเนื้อสัตว์ สำหรับผักและอื่น ๆ เพื่อให้ทุกอย่างที่สามารถนำมาวางลงบนแผ่นได้ในครั้งเดียวและนำไปใช้กับตารางในพระสิริ unaccustomedly ร้อน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ส่วนหนึ่งของเหตุผลที่คนอาจจะกินเก่งมาก คือว่า อาหารหลายอย่างที่เราคิดว่าเป็นอาหารได้มากมายแล้ว กุ้งก้ามกรามพันธุ์ในความอุดมสมบูรณ์ดังกล่าวทั่วสหราชอาณาจักรของชายฝั่งที่พวกเขาได้รับอาหารนักโทษ และเด็กกำพร้า หรือดินปุ๋ย ; ข้าราชการแสวงหาข้อตกลงเป็นลายลักษณ์อักษรจากนายจ้างของพวกเขาที่พวกเขาจะไม่กินกุ้งมากกว่าสองครั้งต่อสัปดาห์คนอเมริกันชอบอุดมสมบูรณ์มากขึ้น ท่าเรือนิวยอร์กคนเดียวจับหอยนางรมครึ่งหนึ่งของโลก และพบมากที่ถูกตั้งค่าเป็นปลาสเตอร์เจียนคาเวียร์บาร์ของว่าง ( คิดอยู่ว่า อาหารเค็ม จะทำให้คนดื่มเบียร์ เพิ่มขนาดและความหลากหลายของอาหารและเครื่องปรุงรสที่เสนอเกือบจะงดงาม โรงแรมในนิวยอร์กมี 145 อาหารในเมนูใน 1867 .ได้รับหนังสือสูตรของอเมริกัน 1853 , หน้าแรกการปรุงอาหารง่ายๆ กล่าวถึงการเพิ่มร้อยหอยหม้อซุป " เพิ่ม " มัน คุณนายบีเติ้นให้ไม่น้อยกว่า 135 สูตรสำหรับซอส

เพราะ appetites วิคตอเรียจริงๆ โดยยับยั้ง ยุคทองของความตะกละเป็นศตวรรษที่สิบแปด นี้คืออายุของจอห์น กระทิง แดง ส่วนใหญ่ที่เจอ , ,พร้อมไอคอนหัวใจที่เคยสร้างโดยประเทศใด ๆในหวังของการทำให้ประเทศอื่น ๆ บางทีมันอาจไม่ใช่ความบังเอิญที่ สอง ของพระมหากษัตริย์อ้วนที่สุดในประวัติศาสตร์ของอังกฤษ ทำจัดการที่ดีของการรับประทานอาหารของพวกเขาใน 1700s แรกคือสมเด็จพระราชินีแอนน์ แม้ว่าภาพเขียนของแอนเสมอ ทำให้เธอดูไม่แนบเนียนกว่า อ้วนนิดหน่อย เหมือนหนึ่งรูเบนส์ก็อวบงามเธออยู่ในความเป็นจริงขนาดจัมโบ้ " เหลือเกินขั้นต้นและอ้วนท้วน " ในคำพูดของอดีตเพื่อนรักของเธอเปิดเผยดัชเชสมาร์ลบะระห์ . ในที่สุดแอนน์เติบโตจึงอ้วนที่เธอจะไม่ไปขึ้นและลงบันได ประตูกับดักต้องตัดพื้นของห้องของเธอที่ปราสาทวินเซอร์ซึ่งเธอกำลังลดลง และตะกุกตะกัก inelegantly โดยใช้รอกและยกให้สภาพห้องพักด้านล่างมันต้องเป็นสายตาที่น่าจับตามากที่สุดเห็น ตอนที่เธอตาย เธอถูกฝังในโลงศพที่ถูก " เกือบสี่เหลี่ยม " ยิ่งมหาศาลได้เป็นเจ้าชายผู้สำเร็จราชการ อนาคตพระเจ้าจอร์จที่ 4 ซึ่งกระเพาะอาหารเมื่อปล่อยออกจากเครื่องรัดตัวทัวร์หกกับหัวเข่าของเขา ตอนอายุสี่สิบเอวของเขามีมากกว่าสี่เท้าไปรอบ ๆ .

แม้ slenderer คนตรวจ ก็ นั่ง ปริมาณของอาหารที่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้อย่างใจกว้าง ถ้าไม่บวกของ . อาหารเช้าที่บันทึกไว้โดยดยุคแห่งเวลลิงตันที่ประกอบด้วย " นกพิราบสองตัว และสามเนื้อ สเต็ก สามส่วนของขวด mozelle , แก้วแชมเปญสองแก้วของพอร์ตและแก้วบรั่นดี " และนี้คือเมื่อเขาไม่สบาย