Falls present a substantial health

Falls present a substantial health problem among the elderly population. Approximately
one-third of community-dwelling people over 65 years of age will experience one or more
falls each year (Stelmach and Worringham, 1985; Tinetti et al., 1988; Powell and Myers,
1995; Spirduso, 1995; Hausdorff et al., 1997; Shumway-Cook et al., 1997a). Subsequently,
the frequency increases to nearly 40% for those individuals over 80 years of age and affects
women more than men (Nickens, 1985; Powell and Myers, 1995). Fall related injuries are
the leading cause of non-fatal injury. Nearly 40% of falls occurring in the 65 years of age and
over population are admitted to the hospital for some type of treatment (Tideiksaar, 1988;
Shumway-Cook et al., 1997a). In 15% of the cases, the injuries suffered include fractures,
bruises, soft tissue injuries and loss of dependence (Powell and Myers, 1995). Serious injury
occurs in 6% of the elderly population, resulting in some instances, in accidental death
(Baker et al., 1984; Spirduso, 1995). Approximately 40–50% of fallers admitted to hospitals
will be admitted to nursing homes (Tinetti et al., 1988; Shumway-Cook et al., 1997a). Of
those who did not suffer serious injury, many may experience significant restrictions in daily
activities (Tinetti et al., 1988). As a result, the elderly population develops a fear of falling
complex, a decrease in self confidence to accomplish normal activities of daily living and
adopt a lifestyle of inactivity resulting in significant muscular atrophy, most noticeable in
lower extremity strength (Tinetti, 1987; Maki et al., 1991; Wolfson et al., 1995).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

น้ำตกนำเสนอปัญหาสุขภาพที่พบในประชากรผู้สูงอายุ ประมาณหนึ่งในสามของคนในชุมชนที่อยู่อาศัยอายุมากกว่า 65 ปีจะพบอย่างหนึ่งตกแต่ละปี (Stelmach และ Worringham, 1985 Tinetti et al., 1988 พาวเวลและไมเออร์1995 Spirduso, 1995 Hausdorff และ al., 1997 Shumway-Cook et al., 1997a) ในเวลาต่อมาความถี่เพิ่มขึ้นเกือบ 40% สำหรับผู้อายุมากกว่า 80 ปี และมีผลกระทบต่อผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย (Nickens, 1985 พาวเวลและไมเออร์ 1995) ฤดูใบไม้ร่วงที่เกี่ยวข้องกับการบาดเจ็บสาเหตุการบาดเจ็บที่ไม่ร้ายแรง น้ำตกที่เกิดขึ้นในปี 65 อายุเกือบ 40% และมากกว่าประชากรได้รับโรงพยาบาลบางชนิดของการรักษา (Tideiksaar, 1988Shumway-Cook et al., 1997a) ใน 15% กรณี บาดเจ็บทุกข์ทรมานรวมถึงกระดูกหักขอด บาดเจ็บเนื้อเยื่ออ่อน และสูญเสียการพึ่งพา (พาวเวลและไมเออร์ 1995) บาดเจ็บร้ายแรงเกิดขึ้นใน 6% ของประชากรผู้สูงอายุ เกิดอุบัติเหตุตายในบางกรณี(เบเกอร์ et al., 1984 Spirduso, 1995) ประมาณ 40 – 50% ของ fallers ในโรงพยาบาลจะชมบ้านพยาบาล (Tinetti et al., 1988 Shumway-Cook et al., 1997a) ของผู้ที่ได้ประสบบาดเจ็บร้ายแรง มากอาจพบข้อจำกัดที่สำคัญในทุกวันกิจกรรม (Tinetti et al., 1988) ดัง ประชากรผู้สูงอายุพัฒนาความกลัวการล้มซับซ้อน การลดลงในความเชื่อมั่นตนเองเพื่อทำกิจกรรมปกติของการใช้ชีวิตประจำวัน และadopt a lifestyle of inactivity resulting in significant muscular atrophy, most noticeable inlower extremity strength (Tinetti, 1987; Maki et al., 1991; Wolfson et al., 1995).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฟอลส์นำเสนอปัญหาสุขภาพที่สำคัญในหมู่ประชากรผู้สูงอายุ ประมาณ
หนึ่งในสามของคนในชุมชนที่อาศัยอยู่ในช่วงอายุ 65 ปีจะได้สัมผัสกับหนึ่งหรือมากกว่าหนึ่ง
ตกในแต่ละปี (Stelmach และ Worringham 1985; Tinetti et al, 1988;. พาวเวลและไมเออร์,
1995; Spirduso, 1995; et al, ดอร์ฟ 1997. Shumway-et al, คุก, 1997a) ต่อจากนั้น
ความถี่เพิ่มขึ้นถึงเกือบ 40% สำหรับบุคคลผู้ที่มีอายุมากกว่า 80 ปีและมีผลกระทบต่อ
ผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย (Nickens 1985; พาวเวลและไมเออร์, 1995) บาดเจ็บที่เกี่ยวข้องกับฤดูใบไม้ร่วงเป็น
สาเหตุของการบาดเจ็บที่ไม่ร้ายแรง เกือบ 40% ของน้ำตกที่เกิดขึ้นใน 65 ปีและ
มากกว่าประชากรเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลสำหรับประเภทของการรักษาบางคน (Tideiksaar 1988;
. Shumway-et al, คุก, 1997a) ใน 15% ของผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บได้รับความเดือดร้อนรวมถึงกระดูกหัก
แผลได้รับบาดเจ็บเนื้อเยื่ออ่อนและการสูญเสียของการพึ่งพาอาศัย (พาวเวลและไมเออร์, 1995) ได้รับบาดเจ็บสาหัส
ที่เกิดขึ้นใน 6% ของประชากรผู้สูงอายุที่เกิดในบางกรณีการตายจากอุบัติเหตุ
(Baker et al, 1984;. Spirduso, 1995) ประมาณ 40-50% ของ fallers เข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาล
จะได้รับการเข้ารับการรักษาพยาบาล (Tinetti et al, 1988;.. Shumway-et al, คุก, 1997a) ของ
ผู้ที่ไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสหลายคนอาจพบข้อ จำกัด ที่สำคัญในชีวิตประจำวัน
กิจกรรม (Tinetti et al., 1988) เป็นผลให้ประชากรผู้สูงอายุพัฒนากลัวตก
ซับซ้อนการลดลงของความมั่นใจในตนเองที่จะบรรลุกิจกรรมตามปกติในชีวิตประจำวันและ
นำมาใช้ในการดำเนินชีวิตที่ไม่มีการใช้งานส่งผลให้กล้ามเนื้อลีบอย่างมีนัยสำคัญที่เห็นได้ชัดเจนที่สุดใน
ความแข็งแรงของขา (Tinetti 1987; Maki et al, 1991;.. วูลฟ์, et al, 1995)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อยู่ปัจจุบันมากมาย ปัญหาสุขภาพของประชากรผู้สูงอายุ ประมาณหนึ่งในสามของ community-dwelling
คนอายุเกิน 65 ปีจะพบหนึ่งหรือมากกว่าหนึ่ง
ฟอลส์ในแต่ละปี ( stelmach และ worringham , 1985 ; tinetti et al . , 1988 ; เพาเวลล์และไมเออร์ ,
1995 ; spirduso , 1995 ; hausdorff et al . , 1997 ; ซัมเวย์ปรุงอาหาร et al . , 1997a ) ต่อมา
ความถี่เพิ่มขึ้นเกือบ 40% สำหรับบุคคลดังกล่าว กว่า 80 ปีของอายุและมีผลต่อ
ผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย ( nickens , 1985 ; เพาเวลล์และไมเออร์ , 1995 ) ฤดูใบไม้ร่วงที่เกี่ยวข้องได้รับบาดเจ็บ
เป็นสาเหตุที่ไม่บาดเจ็บร้ายแรง เกือบ 40 % ของตกเกิดขึ้นใน 65 ปีและ
มากกว่าประชากรเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลสำหรับบางประเภทของการรักษา ( tideiksaar , 1988 ;
ซัมเวย์ปรุงอาหาร et al . , 1997a )15 เปอร์เซ็นต์ของกรณี การบาดเจ็บที่ได้รับความเดือดร้อน ได้แก่ กระดูกหัก
ช้ำ การบาดเจ็บเนื้อเยื่ออ่อนและการสูญเสียของการพึ่งพา ( เพาเวลล์และไมเออร์ , 1995 ) การบาดเจ็บที่ร้ายแรงเกิดขึ้นใน 6
% ของประชากรผู้สูงอายุ ซึ่งในบางกรณี ใน
อุบัติเหตุ ( Baker et al . , 1984 ; spirduso , 1995 ) ประมาณ 40 - 50 % ของ fallers เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล
จะเข้าโรงพยาบาล ( tinetti et al . , 1988 ;ซัมเวย์ปรุงอาหาร et al . , 1997a ) ของ
ผู้ที่ไม่ได้ประสบการบาดเจ็บที่ร้ายแรงมากอาจพบข้อ จำกัด ที่สำคัญในกิจกรรมประจำวัน
( tinetti et al . , 1988 ) เป็นผลให้ประชากรผู้สูงอายุพัฒนากลัวตก
ซับซ้อนลดลงในความมั่นใจในตนเองเพื่อให้บรรลุปกติกิจกรรมชีวิตประจำวันและ
adopt วิถีชีวิตที่ไม่มีการใช้งานทำให้กล้ามเนื้อฝ่อที่สําคัญที่เห็นได้ชัดเจนที่สุดใน
ลดขาแรง ( tinetti , 1987 ; มากิ et al . , 1991 ; วูลฟ์ et al . , 1995 ) .