Delay in the completion of projects

Delay in the completion of projects has become an endemic feature
of the construction industry as highlighted consistently over the
years in various studies (Harris and Scott 2001; Scott and Harris
2004; Arditi and Pattanakitchamroon 2006). The traditional approach
to dealing with the risk of delays involves making provisions
in construction contracts as to how delay issues are to be
resolved amicably among contracting parties. Such provisions enable
the contractor to recover from the employer, in the event of
delays arising from events over which the latter is responsible,
an extension of time and/or compensation for the resulting additional
time and cost expended. Conversely, there are also liquidated
or actual damages provisions by which contractors are to compensate
employers in the event of delays from events over which the
former bears the risks involved.Weather a delay qualifies as a basis
for an extension of time, compensation, or liquidated damages is a
matter of risk allocation between the contractor and the employer as
defined in the contract (Zack 1995; Pickavance 2010).
In spite of the contractual provisions for dealing with delays,
contracting parties often run into difficulties in unravelling what
constitutes the real cause(s) of the delay and how much of it is
attributable to each party, for purposes of deciding on the right time
and/or cost compensations accordingly. Review of the literature
suggests that the significant factors responsible for this difficulty
can be narrowed down two main issues. First, there is the issue
of contractual related problems in the form of incomplete or
ambiguous contract documents (Thomas et al. 1994; Al-Najjar
1995; Yates and Hardcastle 2003) and unfair risk allocation in contracts
(Jannadia et al. 2000; Pickavance 2005, p.16). These issues
have however continued to remain quite challenging to resolve
effectively (Al-Najjar 1995; Bajari et al. 2007), partly due to
employers’ inability to fully and adequately address all possible
uncertainties within their contract documents (Ibbs and Ashley
1987; Thomas et al. 1994; Walker and Pryke 2010). The second
issue relates to inadequate or lack of necessary information to
support the entitlement and quantification of claims made
(Jergeas and Hartman 1994; Kangari 1995; Vidogah and Ndekugri
1998). This latter issue is relatively less difficult to deal with than
the former, through for example embarking on improvements in
information management systems of construction organizations.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความล่าช้าในการดำเนินโครงการได้กลายเป็น คุณลักษณะการตรวจอุตสาหกรรมก่อสร้างเป็นการเน้นอย่างสม่ำเสมอมากกว่าการปีการศึกษาต่าง ๆ (แฮร์ริสและสก็อต 2001 สก็อตและแฮริส2004 Arditi ก Pattanakitchamroon 2006) วิธีแบบดั้งเดิมการจัดการกับความเสี่ยงของความล่าช้าที่เกี่ยวข้องกับการทำให้บทบัญญัติในการก่อสร้าง สัญญาเป็นวิธีเลื่อนการตัดสินค้าจากคลังจะต้อง มีแก้ไข amicably ระหว่างสัญญาฝ่าย ให้บทบัญญัติดังกล่าวผู้รับเหมาเพื่อกู้คืนจากนายจ้าง ใน event ของความล่าช้าที่เกิดขึ้นจากเหตุการณ์ที่จะรับผิดชอบการขยายเวลาและ/หรือค่าตอบแทนสำหรับการเพิ่มเติมต้นทุนการใช้จ่ายและเวลา ในทางกลับกัน มีจะยัง liquidatedบทความเสียหายที่เกิดขึ้นจริงซึ่งผู้รับเหมาจะต้อง ชดเชยนายจ้างในกรณีที่ความล่าช้าจากเหตุการณ์ที่การอดีตหมีความเสี่ยงที่เกี่ยวข้อง สภาพอากาศระหว่างคุณสมบัติเป็นพื้นฐานสำหรับส่วนขยายของเวลา ค่าตอบแทน หรือความเสียหาย liquidated เป็นการเรื่องของการจัดสรรความเสี่ยงระหว่างผู้รับเหมาและนายจ้างเป็นกำหนดไว้ในสัญญา (แซค 1995 Pickavance 2010)แม้บทบัญญัติตามสัญญาสำหรับการจัดการกับความล่าช้าฝ่ายทำสัญญามักจะพบความยากลำบากในการสงสัยอะไรถือ cause(s) ที่แท้จริงของการหน่วงเวลาและจำนวนของมันเป็นรวมกับแต่ละบุคคล สำหรับวัตถุประสงค์ของการตัดสินใจในเวลาเหมาะสมหรือต้นทุนค่าตอบแทนตาม ทางพยาธิวิทยาแนะนำที่ปัจจัยสำคัญที่รับผิดชอบปัญหานี้สามารถจำกัดลงปัญหาหลักสอง ครั้งแรก มีปัญหาปัญหาที่เกี่ยวข้องตามสัญญาในรูปแบบไม่สมบูรณ์ หรือเอกสารสัญญาที่ชัดเจน (Thomas et al. 1994 อัล-Najjar1995 เยตส์และ Hardcastle 2003) และการจัดสรรความเสี่ยงที่ไม่เป็นธรรมในสัญญา(Jannadia et al. 2000 Pickavance 2005, p.16) ปัญหาเหล่านี้มีต่อแต่ยังค่อนข้างท้าทายให้แก้อย่างมีประสิทธิภาพ (อัล-Najjar 1995 Bajari et al. 2007), บางส่วนครบกำหนดไปนายจ้างไม่สามารถสมบูรณ์ และเพียงพอเป็นไปได้ทั้งหมดความไม่แน่นอนในเอกสารสัญญา (Ibbs และแอชลีย์1987 Thomas et al. 1994 วอล์คเกอร์ก Pryke 2010) ที่สองประเด็นที่เกี่ยวข้องไม่เพียงพอ หรือขาดข้อมูลที่จำเป็นเพื่อสนับสนุนสิทธิและการนับของร้องทำ(Jergeas และ Hartman 1994 Kangari 1995 Vidogah และ Ndekugriปี 1998) . ปัญหาหลังนี้มีค่อนข้างน้อยกระดูกกว่าอดีต ผ่านล่วงเช่น ปรับปรุงในระบบการจัดการข้อมูลขององค์กรการก่อสร้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความล่าช้าในความสำเร็จของโครงการที่ได้กลายเป็นคุณลักษณะเฉพาะถิ่นของอุตสาหกรรมการก่อสร้างเน้นอย่างต่อเนื่องในช่วงหลายปีในการศึกษาต่างๆ(แฮร์ริสและสกอตต์ 2001 สกอตต์และแฮร์ริส2004; Arditi และ Pattanakitchamroon 2006) วิธีการแบบดั้งเดิมในการจัดการกับความเสี่ยงของการเกิดความล่าช้าที่เกี่ยวข้องกับการทำให้บทบัญญัติในสัญญาก่อสร้างเป็นวิธีการที่ปัญหาความล่าช้าที่จะได้รับการแก้ไขกันเองในหมู่ภาคีคู่สัญญา บทบัญญัติดังกล่าวช่วยให้ผู้รับเหมาในการกู้คืนจากนายจ้างในกรณีของความล่าช้าที่เกิดขึ้นจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงหลังซึ่งเป็นผู้รับผิดชอบการขยายเวลาและ/ หรือค่าชดเชยสำหรับการเพิ่มเติมส่งผลให้เวลาและค่าใช้จ่ายในการใช้จ่าย ตรงกันข้ามมีการชำระบัญชียังหรือความเสียหายที่เกิดขึ้นจริงบทบัญญัติโดยที่ผู้รับเหมาจะชดเชยนายจ้างในกรณีที่เกิดความล่าช้าจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงที่อดีตหมีความเสี่ยงinvolved.Weather ล่าช้ามีคุณสมบัติเป็นพื้นฐานสำหรับการขยายเวลาการชดเชยหรือการชำระบัญชีความเสียหายที่เป็นเรื่องของการจัดสรรความเสี่ยงระหว่างผู้รับเหมาและนายจ้างเป็นที่กำหนดไว้ในสัญญา(แซค 1995; Pickavance 2010). แม้บทบัญญัติตามสัญญาในการจัดการกับความล่าช้าการทำสัญญาบุคคลที่มักจะวิ่งเข้ามาในความยากลำบากในการไขสิ่งที่ถือว่าเป็นสาเหตุที่แท้จริง(s) ของความล่าช้าและวิธีการมากของมันก็คือส่วนที่เป็นของแต่ละฝ่ายเพื่อวัตถุประสงค์ในการตัดสินใจในเวลาที่เหมาะสมและ/ หรือเงินชดเชยค่าใช้จ่ายตาม ทบทวนวรรณกรรมแสดงให้เห็นว่าปัจจัยที่สำคัญผู้รับผิดชอบสำหรับปัญหานี้สามารถแคบลงสองประเด็นหลัก แรกมีปัญหาปัญหาที่เกี่ยวข้องกับสัญญาในรูปแบบของที่ไม่สมบูรณ์หรือเอกสารสัญญาที่ไม่ชัดเจน(โทมัส et al, 1994;. Al-Najjar 1995; เยตส์และผู้หมวด 2003) และการจัดสรรความเสี่ยงที่ไม่เป็นธรรมในการทำสัญญา(Jannadia et al, 2000;. Pickavance 2005, หน้า 16) ปัญหาเหล่านี้ได้อย่างต่อเนื่องแต่จะยังคงมีความท้าทายมากทีเดียวที่จะแก้ปัญหาได้อย่างมีประสิทธิภาพ(Al-Najjar 1995;. Bajari et al, 2007) ส่วนหนึ่งเป็นเพราะการไร้ความสามารถของนายจ้างอย่างเต็มที่และเพียงพอที่เป็นไปได้ทั้งหมดความไม่แน่นอนภายในเอกสารสัญญาของพวกเขา(Ibbs และแอชลีย์1987; โทมัส . et al, 1994; วอล์คเกอร์และ Pryke 2010) ประการที่สองปัญหาที่เกี่ยวข้องกับการไม่เพียงพอหรือขาดข้อมูลที่จำเป็นในการสนับสนุนสิทธิและการหาปริมาณของการเรียกร้องที่ทำ(ฮาร์ทแมนและ Jergeas 1994; Kangari 1995; Vidogah และ Ndekugri 1998) ปัญหานี้หลังค่อนข้างน้อยยากที่จะจัดการกับกว่าอดีตที่ผ่านการยกตัวอย่างเช่นเริ่มดำเนินการในการปรับปรุงในระบบการจัดการข้อมูลขององค์กรการก่อสร้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความล่าช้าในความสมบูรณ์ของโครงการ ได้กลายเป็นถิ่นประกอบด้วย
ของอุตสาหกรรมการก่อสร้างเป็นเน้นอย่างต่อเนื่องมากกว่า
ปีในการศึกษาต่างๆ ( Harris และสก็อต 2544 ; สก็อตและแฮร์ริส
2004 ; arditi และ pattanakitchamroon 2006 )
วิธีการแบบดั้งเดิมที่จะจัดการกับความเสี่ยงของความล่าช้าที่เกี่ยวข้องกับให้เสบียง
ในสัญญาก่อสร้างเป็นอย่างไรปัญหาความล่าช้าที่จะ
แก้ไขกันเองระหว่างคู่สัญญาทั้งสองฝ่าย บทบัญญัติดังกล่าวให้
ผู้รับเหมาที่จะกู้คืนจากนายจ้างในกรณีที่
ความล่าช้าที่เกิดขึ้นจากเหตุการณ์ ซึ่งอย่างหลังเป็นความรับผิดชอบที่
ส่วนขยายของเวลาและ / หรือชดเชยผลเพิ่มเติม
เวลาและค่าใช้จ่ายที่ใช้ไปแล้ว ในทางกลับกัน ก็มีเลิกไป
หรือความเสียหายจริงบทบัญญัติที่ผู้รับเหมาจะชดเชย
นายจ้างในกรณีที่ความล่าช้าจากเหตุการณ์ซึ่ง
อดีตหมีความเสี่ยง สภาพอากาศ การมีคุณสมบัติเป็นฐาน
สำหรับส่วนขยายของเวลา ค่าชดเชย หรือค่าเสียหายที่เกิดขึ้นคือเรื่องของการจัดสรรความเสี่ยง
ระหว่างผู้รับเหมาและผู้ว่าจ้างเป็น
ที่กำหนดไว้ในสัญญา ( แซ็ค 1995 ; pickavance 2010 )
ทั้งๆ ที่บทบัญญัติของสัญญาสำหรับการรับมือกับความล่าช้า
ภาคีมักจะเจอปัญหาในการเปิดเผยออกมาว่า
ถือเป็นสาเหตุที่แท้จริง ( s ) ของความล่าช้าและวิธีการมากของมันคือ
จากพรรคต่างๆ เพื่อการตัดสินใจในเวลาที่เหมาะสมและ / หรือการชดเชยต้นทุน
ตามนั้น ทบทวนวรรณกรรม
แสดงให้เห็นว่าปัจจัยที่มีความรับผิดชอบสำหรับความยาก
สามารถแคบลงหลักสองประเด็น ครั้งแรกมีปัญหา
ของสัญญาที่เกี่ยวข้องกับปัญหาในรูปแบบของเอกสารที่ไม่ครบถ้วนหรือ
สัญญา ( โทมัส et al . 1994 ; อัล najjar
1995 ; และเยตส์ฮาร์ดแคเซิล 2003 ) และจัดสรรความเสี่ยงที่ไม่เป็นธรรมในสัญญา
( jannadia et al . 2000 ; pickavance 2005 p.16 ) อย่างไรก็ตาม ยังคงมีประเด็นเหล่านี้
ยังคงค่อนข้างยากที่จะแก้ไข
อย่างมีประสิทธิภาพ ( อัล najjar 1995 ; bajari et al . 2007 )ส่วนหนึ่งเนื่องจาก
นายจ้างไม่สามารถอย่างเต็มที่และเพียงพอที่อยู่ภายในเอกสารทั้งหมดเป็นไปได้
ความไม่แน่นอนของสัญญา ( IBBS และแอชลีย์
1987 ; โทมัส et al . 1994 ; วอล์คเกอร์และไพร์ก 2010 ) ประเด็นที่สอง
เกี่ยวข้องกับไม่เพียงพอ หรือขาดข้อมูลที่จำเป็นเพื่อสนับสนุนสิทธิ และปริมาณของ

( และเรียกร้องให้ jergeas Hartman 1994 ; kangari 1995 ; และ vidogah ndekugri
1998 )