The first versions of MS-DOS gave a

The first versions of MS-DOS gave all available memory to the resident application
program, but that proved insufficient because the simple contiguous memory allocation
scheme didn’t allow application programs to dynamically allocate and deallocate
memory blocks. With Version 2.0, MS-DOS began supporting dynamic allocation,
modification, and release of main memory blocks by application programs

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รุ่นแรกของ MS-DOS ให้หน่วยความจำทั้งหมดไปยังโปรแกรมประยุกต์ที่อาศัยโปรแกรม แต่ที่พิสูจน์แล้วว่าไม่เพียงพอเนื่องจากการปันส่วนหน่วยความจำง่ายโครงการไม่อนุญาตให้โปรแกรมประยุกต์การปันส่วนแบบไดนามิก และ deallocateบล็อกหน่วยความจำ รุ่น 2.0, MS-DOS เริ่มสนับสนุนการปันส่วนแบบไดนามิกเปลี่ยนแปลง และรุ่นของบล็อกหน่วยความจำหลักโดยโปรแกรมประยุกต์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รุ่นแรกของ MS-DOS ให้หน่วยความจำที่มีอยู่ทั้งหมดไปยังโปรแกรมประยุกต์ถิ่นที่อยู่ใน
โปรแกรม แต่ที่พิสูจน์แล้วว่าไม่เพียงพอเพราะการจัดสรรหน่วยความจำง่ายติดกัน
โครงการไม่อนุญาตให้โปรแกรมในการจัดสรรแบบไดนามิกและ DEALLOCATE
บล็อกหน่วยความจำ กับรุ่น 2.0 MS-DOS เริ่มสนับสนุนการจัดสรรแบบไดนามิก
การปรับเปลี่ยนและการเปิดตัวของบล็อกหน่วยความจำหลักโดยโปรแกรมแอพลิเคชัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รุ่นแรกของโปรแกรมที่ให้ความทรงจำทั้งหมดใช้ได้กับโปรแกรมถิ่นโปรแกรม แต่ที่พิสูจน์แล้วว่าไม่เพียงพอ เพราะการจัดสรรหน่วยความจำติดกันง่าย ๆโครงการไม่อนุญาตให้โปรแกรมประยุกต์เพื่อจัดสรร deallocate แบบไดนามิกและบล็อกหน่วยความจำ กับรุ่น 2.0 โปรแกรมที่เริ่มสนับสนุนแบบไดนามิกการปันส่วนการปรับเปลี่ยน และเผยแพร่ของบล็อกหน่วยความจำหลักโดยโปรแกรมประยุกต์