the gently moving surface of the is

the gently moving surface of the island. Short as his absence from such places had been, his earth-trained habits of walking had reasserted themselves, and he fell more than once as he groped his way on the heaving lawn. But it did not harm falling here; good luck to it! There were trees all about him in the dark and when a smooth, cool, rounded object came away in his hand he put it, unfearing, to his lips. It was none of the fruits he had tasted before. It was better than any of them. Well might the Lady say of her world that the fruit you ate at any moment was, at that moment, the best. Wearied with his day's walking and climbing, and, still more, borne down by absolute satisfaction, he sank into dreamless sleep. He felt that it was several hours later when he awoke and found himself still in darkness. He knew, too, that he had been suddenly waked: and a moment later he was listening to the sound that had waked him. It was the sound of voices-a man's voice and a woman's in earnest conversation. He judged that they were very close to him-for in a Perelandrian night an object is no more visible six inches than six miles away. He perceived at once who the speakers were: but the voices sounded strange, and the emotions of the speakers were obscure to him, with no facial expression to eke them out. "I am wondering," said the woman's voice, "whether all the people of your world have the habit of talking about the same thing more than once. I have said already that we are forbidden to dwell on the Fixed Land. Why do you not either talk of something else or stop talking?" "Because this forbidding is such a strange one," said the man's voice. "And so unlike the ways of Maleldil in my world. And He has not forbidden you to think about dwelling on the Fixed Land." "That would be a strange thing-to think about what will never happen." "Nay, in our world we do it all the time. We put words together to mean things that have never happened and places that never were: beautiful words, well put together. And then tell them to one another. We call it stories or poetry. In that old world you spoke of, Malacandra, they did the same. It is for mirth and wonder and wisdom." "What is the wisdom in it?" "Because the world is made up not only of what is but of what might be. Maleldil knows both and wants us to know both." "This is more than I ever thought of. The other-the Piebald one-has already told me things which made me feel like a tree whose branches were growing wider and wider apart. But this goes beyond all.
Stepping out of what is into what might be and talking and making things out there . . . alongside the world. I will ask the King what he thinks of it." "You see, that is what we always come back to. If only you had not been parted from the King." "Oh, I see. That also is one of the things that might be. The world might be so made that the King and I were never parted." "The world would not have to be different-only the way you live. In a world where people live on the Fixed Lands they do not become suddenly separated." "But you remember we are not to live on the Fixed Land." "No, but He has never forbidden you to think about it. Might not that be one of the reasons why you are forbidden to do it-so that you may have a Might Be to think about, to make Story about as we call

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผิวค่อย ๆ เคลื่อนของเกาะ สั้นตามที่เขาขาดงานจากสถานดังกล่าวได้ นิสัยของเขาดินได้รับการฝึกการเดินมี reasserted ตัวเอง และเขาตกมากกว่าครั้งเขา groped เขาบนสนามหญ้า heaving แต่ไม่อันตรายอยู่ที่นี่ โชคดีไป มีมีต้นไม้ทั้งหมดเกี่ยวกับเขาในความมืด และ เมื่อวัตถุเรียบ เย็น ปัดหลุดจากมือเขาใส่ unfearing กับริมฝีปากของเขา มันเป็นผลไม้ที่เขาได้ลิ้มรสก่อนไม่มี ก็ดีกว่าของพวกเขา ดีอาจพูดสุภาพสตรีของโลกของเธอที่ผลไม้ที่คุณกินในขณะ ขณะที่ ดีสุด Wearied วันเขาเดินปีนเขา และ ยิ่ง เสียลงตามความพึงพอใจแน่นอน เขาจมนอน dreamless เขารู้สึกว่า มันเป็นหลายชั่วโมงต่อมาเมื่อเขาตื่นขึ้น และพบว่าตัวเองยังอยู่ในความมืด เขารู้ เกินไป ว่า เขาได้รับก็ waked: และครู่ต่อมาเขาได้ฟังเสียงที่มี waked เขา มันเป็นเสียงของเสียงเสียงที่ผู้ชายและผู้หญิงในคนได้ความ เขาตัดสินว่า พวกเขามีมากใกล้กับเขา-ในคืน Perelandrian วัตถุเป็น อีกเห็นหกนิ้วกว่า 6 ไมล์ออกไป เขามองเห็นในเวลาเดียวกันที่ลำโพง: แต่เสียงแต่เพียงแห่งแปลก และอารมณ์ของภาษาที่ถูกปิดบัง เขา ด้วยสีหน้าไม่เพื่อผดุงไว้ให้ "ฉันสงสัยว่า กล่าวว่า เสียงของผู้หญิง "ว่าประชากรของโลกของคุณมีนิสัยของการพูดถึงสิ่งเดียวกันมากกว่าหนึ่งครั้ง ฉันได้กล่าวแล้วว่า เราจะห้ามอาศัยอยู่บนบกคง ทำไมคุณไม่การพูดคุยของสิ่งอื่น หรือไล่พูด" "เนื่องจากห้ามปรามการทำนี้ หนึ่งแปลก กล่าวว่า เสียงของคน "แล้วดังนั้นแตกต่างจากวิธีของ Maleldil ในโลกของฉัน และเขาไม่ได้ห้ามคุณคิดอาศัยอยู่บนบกคง" "ที่จะเป็นสิ่งแปลก-คิดเกี่ยวกับอะไรจะไม่เกิดขึ้น" "นาย ในโลกของเรา เราทำได้ตลอดเวลา เราใส่คำเข้าด้วยกันเพื่อหมายถึง สิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นและสถานที่เคย: คำสวยงาม ดีใส่กัน และบอกกับอีกคนหนึ่ง เราเรียกว่าเรื่องราวหรือบทกวี ในโลกเก่าที่ คุณพูดของ Malacandra พวกเขาไม่ได้เหมือนกัน ได้พบเมิร์ธ และภูมิปัญญา" อะไรคือภูมิปัญญาในเรื่อง" "เพราะโลกถูกสร้างขึ้นไม่มีอะไร แต่อะไรอาจ Maleldil รู้ทั้งสองอย่าง และต้องการที่เรารู้ทั้ง" "นี้เป็นมากกว่าที่ฉันเคยคิดว่า หนึ่ง Piebald อื่น ๆ -มีแล้วบอกสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นต้นสาขามีกว้าง และกว้างกว่ารับ แต่นี้ไปเกินทั้งหมด Stepping out of what is into what might be and talking and making things out there . . . alongside the world. I will ask the King what he thinks of it." "You see, that is what we always come back to. If only you had not been parted from the King." "Oh, I see. That also is one of the things that might be. The world might be so made that the King and I were never parted." "The world would not have to be different-only the way you live. In a world where people live on the Fixed Lands they do not become suddenly separated." "But you remember we are not to live on the Fixed Land." "No, but He has never forbidden you to think about it. Might not that be one of the reasons why you are forbidden to do it-so that you may have a Might Be to think about, to make Story about as we call