That even if time and faith were st

That even if time and faith were still left you to change into something different, you would most likely not wish to change. Or if you did wish to, you would most probably do nothing. Because, perhaps, in reality, there was nothing for you to change into. "
"But the essence of that strange pleasure about which I spoke is to be found precisely in this cold, loathsome state of semi-despair, semi-faith, in the conscious burying of oneself alive with grief in the underground for forty years, in the strenuously created but nevertheless partially doubted inevitability of one's own situation, in all the poison of unfulfilled wishes that have turned inwards, in the whole delirium of vacillation, of decisions taken once and for all and regretted a minute later.
Oh, absurdity of absurdities! Surely the thing to do is to understand everything, to be conscious of everything, of all the impossibilities and stone walls; not to submit to one single of these impossibilities or stone walls if it disgusts you to do so; to follow the path of the most irrefutable logical combinations to their most revolting conclusions on the eternal theme of how you are somehow to blame for even the stone wall, although once again it is absolutely apparent that you are in no way to blame, and sink, voluptuously, into inertia, dreaming about how you haven't even got anyone to be angry against; that you haven't got an object and maybe will never find one, that it's all a deceit, an illusion, a trick, that it's all bunkum- no-one knows who, no-one knows what, but despite all these uncertainties and illusions you are still in pain, and the more it is unknown the more you ache!"
"But then, it is in despair that we find the most acute pleasure, especially when we are aware of the hopelessness of the situation".

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ที่แม้เวลาและศรัทธาก็ยังเหลือคุณสามารถเปลี่ยนแปลงเป็นสิ่งที่แตกต่างกัน คุณจะมักไม่ต้องการเปลี่ยนแปลง หรือถ้าคุณไม่ต้องการ คุณอาจทำอะไร เพราะ บางที ในความเป็นจริง มีอะไรที่ต้องเปลี่ยนเป็น ""แต่สาระสำคัญของความสุขที่แปลกที่ฉันพูดจะดูแม่นยำนี้เย็น loathsome รัฐกึ่งสิ้นหวัง ความเชื่อกึ่ง ในการฝังศพสติของตัวเองมีชีวิตอยู่ ด้วยความเศร้าโศกในดินสี่สิบปี ในการหลีกเลี่ยงไม่สร้างเกลียว แต่อย่างไรก็ตามบางส่วนสงสัยของตัวเองสถานการณ์ พิษทั้งหมดของการบรรลุความปรารถนาที่จะเปิดเข้าไป ในเพ้อทั้งของความหวั่นไหว การตัดสินใจดำเนินการและทุกครั้ง และเสียใจอย่างหนึ่งนาทีต่อมา โอ้ แก้ไร้สาระอย่างที่ไร้สาระ แน่นอน สิ่งที่ต้องทำคือการ เข้าใจ การมีสติทุกอย่าง ทั้งหมด impossibilities และผนังหิน ไม่ส่งไปยังหนึ่งเดียวของ impossibilities หรือกำแพงหินเหล่านี้ถ้ามัน disgusts ให้ ทำตามเส้นทางของตรรกะชุดสุดเปี่ยมเพื่อข้อสรุปความน่ารังเกียจที่สุดหัวนิรันดร์วิธีคุณเป็นอย่างใดกลับยิ่งหินผนัง อีกครั้ง ได้ชัดเจนอย่างที่คุณเป็นในไม่ติเตียน และอ่างล้างจาน voluptuously เฉื่อย ฝันเกี่ยวกับว่าคุณยังไม่ได้ได้ทุกคนจะโกรธกับ ที่คุณไม่ได้วัตถุ และอาจจะไม่เคยพบ ก็หลอกลวงทั้งหมด ภาพลวงตา เคล็ดลับ ว่า ของทั้งหมด bunkum-ไม่มีใครรู้ว่าใคร ไม่มีใครรู้ แต่แม้ มีความไม่แน่นอนและภาพลวงตาเหล่านี้ทั้งหมด คุณยังคงอยู่ในความเจ็บปวด และยิ่งมันเป็นที่รู้จักยิ่งคุณปวด"แต่แล้ว อยู่ในความสิ้นหวังที่เราหาความสุขสุดเฉียบพลัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเรารับทราบถึงความสิ้นหวังของสถานการณ์"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ว่าแม้ว่าเวลาและความเชื่อที่ยังคงถูกทิ้งไว้ให้คุณสามารถเปลี่ยนเป็นสิ่งที่แตกต่างกันคุณจะได้มากที่สุดไม่ต้องการที่จะเปลี่ยน หรือถ้าคุณไม่ต้องการคุณมากที่สุดอาจจะไม่ทำอะไรเลย เพราะบางทีในความเป็นจริงไม่มีอะไรที่เป็นสำหรับคุณที่จะเปลี่ยนเป็น "
" แต่สาระสำคัญของการที่มีความสุขแปลก ๆ เกี่ยวกับการที่ผมพูดคือการพบได้อย่างแม่นยำในเย็นนี้รัฐน่าขยะแขยงของ semi-สิ้นหวังกึ่งความเชื่อในฝังจิตสำนึกของตัวเองมีชีวิตอยู่กับความเศร้าโศกในใต้ดินเป็นเวลาสี่สิบปีที่ผ่านมาใน ที่สร้างแรง แต่ยังคงมีบางส่วนสงสัยความจำเป็นของสถานการณ์ของตัวเองหนึ่งในทุกพิษของความปรารถนาไม่ได้ผลที่ได้หันเข้ามาในเพ้อทั้งความหวั่นไหวของการตัดสินใจและทุกครั้งและเสียใจนาทีต่อมา.
โอ้โง่ของเหลวไหล ! แน่นอนสิ่งที่ต้องทำคือการทำความเข้าใจทุกอย่างมีสติของทุกอย่างเป็นไปไม่ได้ของทั้งหมดและกำแพงหิน; ไม่ได้จะส่งไปยังหนึ่งเดียวของเหล่านี้หรือเป็นไปไม่กำแพงหินถ้ามัน disgusts คุณจะทำ; ไปตามเส้นทางของการรวมกันตรรกะหักล้างไม่ได้มากที่สุดเพื่อให้ข้อสรุปที่น่ารังเกียจที่สุดของพวกเขาในรูปแบบนิรันดร์ของวิธีการที่คุณเป็นอย่างใดที่จะตำหนิสำหรับแม้แต่กำแพงหินแม้ว่าอีกครั้งจะเห็นได้ชัดอย่างที่คุณอยู่ในทางที่จะตำหนิไม่มีและอ่างล้างจาน , voluptuously ลงความเฉื่อยฝันเกี่ยวกับวิธีการที่คุณยังไม่ได้ยังมีใครที่จะโกรธกับ; ที่คุณไม่ได้มีวัตถุและอาจจะไม่พบหนึ่งว่ามันเป็นทั้งหมดหลอกลวงภาพลวงตาเคล็ดลับว่ามันเป็นทุก bunkum- ไม่มีใครรู้ว่าใครไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่ แต่แม้จะมีความไม่แน่นอนเหล่านี้ทั้งหมดและ ภาพลวงตาที่คุณยังคงอยู่ในอาการปวดและมากขึ้นก็ไม่เป็นที่รู้จักมากขึ้นคุณปวด! "
" แต่แล้วมันอยู่ในความสิ้นหวังที่เราพบความสุขเฉียบพลันมากที่สุดโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเรามีความตระหนักในความสิ้นหวังของสถานการณ์ "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถ้าเวลาและศรัทธายังทิ้งคุณไปเปลี่ยนเป็นบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างกันที่คุณต้องการมากที่สุด ไม่ต้องเปลี่ยน หรือถ้าคุณต้องการ คุณจะมากที่สุดอาจจะไม่ทำอะไรเลย เพราะบางที ในความเป็นจริง ไม่มีอะไรที่คุณต้องเปลี่ยนเป็น " ." แต่แก่นแท้ของความสุขที่แปลกเกี่ยวกับที่ผมพูดคือการพบแน่นอนในเย็นนี้ รัฐ น่ารังเกียจของกึ่งสิ้นหวังกึ่งศรัทธาในจิตของตนเอง มีชีวิตอยู่กับความเศร้าที่ฝังอยู่ในใต้ดินสำหรับสี่สิบปีในพยายามสร้างแต่อย่างไรก็ตามบางส่วนสงสัยที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของตัวเองในทุกสถานการณ์ พิษของความปรารถนาที่ไม่ได้ผลที่ได้เปิดเข้ามาในอาการเพ้อคลั่ง ทั้งความไม่แน่นอนของการตัดสินใจถ่ายทันทีและสำหรับทั้งหมด และรู้สึกผิดในนาทีต่อมาโอ้ ความไร้สาระบ้าบอคอแตก ! แน่นอน สิ่งที่ต้องทำคือ เข้าใจทุกอย่าง ที่จะมีสติทุกอย่าง ทุกความเป็นไปไม่ได้ และกำแพงหิน ที่ไม่ส่งหนึ่งเดียวของความเป็นไปไม่ได้เหล่านี้หรือผนังหินถ้าเธอรังเกียจที่จะทำเช่นนั้น ; ไปตามเส้นทางของกะทัดรัดที่สุดตรรกะชุดสรุปน่าขยะแขยงที่สุดของพวกเขาในรูปแบบนิรันดร์ของ แล้วคุณก็โทษแม้แต่กำแพงหิน แม้ว่าอีกครั้งมันชัดเจนอย่างที่คุณมีในทางไม่ตำหนิ และ จม ที่มีกิเลสมากในความเฉื่อย , ฝันเกี่ยวกับวิธีการที่คุณไม่เคยมีใครโกรธ กับ ที่คุณไม่ได้มีวัตถุ และบางทีอาจจะไม่เคยเจอ ว่าทั้งหมดมันคือการหลอกลวง ภาพลวงตา หลอกลวง , ทั้งหมดนั่นจ้ะ - ไม่มีใครรู้ , ไม่มีใครรู้ . หมวก แต่แม้จะมีความไม่แน่นอนเหล่านี้ทั้งหมด และ มายา เธอยังคงเจ็บปวด ยิ่งไม่รู้ยิ่งปวด ! "" แต่มันเป็นสิ้นหวัง ที่เราพบความสุขที่รุนแรงมากที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเราตระหนักถึงความสิ้นหวังของสถานการณ์ "