Cambodia's experience since 1993, t

Cambodia's experience since 1993, then, suggests that most projects have been donor-driven in their identification, design and implementation, to the detriment of capacity development. The chronic underfunding of government, to which this is related, hinders implementation of projects and threatens post-project financial sustainability.

In early 1995 the World Bank had suggested a phased strategy for technical assistance and capacity building in Cambodia, with three five-year phases (World Bank, 1995, p. 49), as follows.

(a)
The prerequisite phase, “during which the most basic and essential economic, social and administrative needs are identified and met and the agenda for the next phase is developed.” Key elements of this phase include a reorganized public sector, an appropriate structure of civil service incentives, establishment of local training facilities, and establishment of the laws and judicial system needed for the management of a liberal economy.
(b)
The capacity building and institutional development phase, by the beginning of which the crucial prerequisites should be largely in place.
(c)
The consolidation phase, during which the government “should be in a position to identify its assistance needs effectively and to manage its own development at all levels.”
In the first, prerequisite phase, “substitution” technical assistance, short-term and focusing on “the implementation of specific technical tasks rather than on longer-term goals such as strengthening local capacities” (p. 50) would play a critical role. But the transition from phase one to two would involve a gradual switch from substitution TA to technical assistance for capacity building and institutional development. If the first phase is assumed to have started in September 1993, with the adoption of the new constitution, it should have been over by the time interviews for this research began in September 1998. In fact, none of the key elements identified by the Bank as prerequisites for effective capacity building and institutional development were in place by then.

To some extent, then, the problem of this particular aid-dependent economy is that it has become stuck in the prerequisite phase of technical assistance. The circular process of aid dependence, outlined in the introduction, has been found to be alive and well in Cambodia. A government with one of the world's lowest ratios of revenue to GDP pays its civil servants less than a living wage; as a result, they seek refuge in salary-supplemented projects, largely owned by donors and implemented outside normal government structures in sectors to which government gives little funding; those who are unsuccessful in this search work outside government in order to survive; when projects finish, they leave little behind in the way of institutions, because of the mode of their implementation and because the officials who worked on them, no longer salary-supplemented, look for new projects or outside work; of the four dimensions of capacity development only one, imparting skills to individuals, is achieved, largely to the benefit of nongovernment sectors; neither donors, competing with each other for the best counterparts rather than collaborating, nor top government officials, happily supplemented, exert effective pressure for a rise in pay for public sector employees, etc.

An exit from this circle will take time. The preconditions for the capacity building phase need to be established before Cambodia can move onto the consolidation phase. This will involve some kind of “deal” on technical assistance between government and donors, the elements of which are already fairly clear. The most urgent single priority is to abolish project-related salary supplementation and, instead, ensure that key government officials are paid a living wage for full-time commitment to their work. This will require agreement between government and donors on: the creation of a transitional Salary Fund into which donors will pay an amount equivalent to what they would otherwise have spent on salary supplementation or other incentives; and agreement on a timetable for the transfer of responsibility for financing this Fund from donors to government.5 This proposal would fit well into the plans to create a core group of civil servants “for Priority Missions,” currently being discussed by those responsible for administrative reform in Cambodia. This would make it easier for the government to play a more active role in design and (transparent) selection of projects and personnel, with its concern extending to ways of reducing the cost of projects without reducing their effectiveness, and to monitoring and evaluating performance. The immediate aim should be for government to achieve at least the same degree of ownership of grant-aided projects as it already has of loan-funded projects. In addition, the concept of the Project Implementation Unit (PIU) should be re-examined and alternative ways explored of managing assistance through normal government structures, without affecting transparency and efficiency.

A Report from the Council for the Development of Cambodia to the April 2000 pre-consultative group meeting in Phnom Penh, Building More Effective Partnerships for Development in Cambodia ( Council for the Development of Cambodia, 2000), is a useful step in this direction. The report attributes the lack of genuine progress in capacity building to: the proliferation of formats/demands by donors with regard to rules and procedures for procurement, disbursement, reporting, accounting and audit; the setting up of parallel systems (PIUs, etc.) that put more priority on reporting to donors than to government, while competing with government for qualified personnel; the topping-up of civil servants' salaries in donor-funded areas; and the excessive reliance of donors on expensive experts from their own countries, who are given too much say in the implementation of donor-funded activities. The CDC report sees the solution as “a comprehensive public sector reform program that would ensure that the public sector focuses on a more limited yet appropriate agenda with a smaller workforce that would be better motivated and paid.” It looks forward also to cautious and selective implementation of a Sector-Wide Approach on a pilot basis in selected sectors (health, education, rural infrastructure, governance, and private and financial sector development).

Given the vested interests on both sides, progress toward more effective partnerships is unlikely to be smooth. For one thing, Cambodia has been struggling with plans for administrative reform since 1995 and it is not yet certain that the government has assumed real ownership of such plans (Kato, Kaplan, Chan, & Real, 2000, pp. 60–64). But the effort is worth making. Technical assistance, as it has operated so far, has done a reasonably good job in developing individual capacity. The time has come to move into a new phase of reduced aid dependence, in which the capacity that has been created can be fully utilized within reformed structures.

More generally, the lesson from Cambodia's experience for technical assistance in other aid-dependent economies is not to withdraw assistance from them. If dependence is seen as an obstacle to capacity development, then TA in such economies should be centrally focused on reducing it—by emphasizing other dimensions of capacity development in addition to the individual, and by transferring ownership to government as fast as possible. Governments, in turn, should understand why many donors want to own projects. Usually, it is because they are aiming at efficiency, impact, innovation, experimentation, speed of implementation, visibility or control, and they may see a conflict between these aims and conceding ownership to government and thereby developing its capacity. Donors need to be convinced that there is no such conflict or that, where a conflict exists (as with loss of control or visibility) the benefits of a government-owned process outweighs its costs. Certainly, no reform of development assistance, whether incremental or toward a Sector-Wide, a Partnership or a Common Pool Approach, will succeed unless it recognizes and manages wide differences of opinion on these issues between and within donor and recipient countries.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประสบการณ์ของกัมพูชาตั้งแต่ปี 1993 แล้ว แนะนำว่า โครงการส่วนใหญ่ได้รับการขับเคลื่อนผู้บริจาคในรหัส ออกแบบ และใช้ งาน การร้ายกำลังพัฒนา Underfunding เรื้อรังของรัฐบาล ที่นี้เกี่ยวข้องกับ ทำงานของโครงการ และร่วมแข่งขันเพื่อความยั่งยืนทางการเงินของโครงการหลังในช่วงต้นปี 1995 ธนาคารโลกได้แนะนำกลยุทธ์แบบเป็นขั้นตอนสำหรับความช่วยเหลือทางเทคนิคและกำลังสร้างในกัมพูชา มีสามระยะห้าปี (ธนาคารโลก 1995, p. 49), เป็นดังนี้(a)ขั้นตอนข้อกำหนดเบื้องต้น "ที่ระบุ และตามพื้นฐาน และสำคัญที่สุดทางเศรษฐกิจ สังคม และบริหารความต้องการ และพัฒนาวาระการประชุมสำหรับขั้นตอนถัดไป" องค์ประกอบที่สำคัญของขั้นตอนนี้รวมภาครัฐจัดระเบียบใหม่ มีโครงสร้างที่เหมาะสมของแรงจูงใจของข้าราชการพลเรือน จัดฝึกอบรมภายในสิ่งอำนวยความสะดวก และจัดตั้งกฎหมายและระบบยุติธรรมที่จำเป็นสำหรับการจัดการของระบบเศรษฐกิจแบบเสรี(b)สร้างและพัฒนาสถาบันระยะ โดยเริ่มต้นที่ข้อกำหนดเบื้องต้นที่สำคัญควรเป็นที่(c)ระยะรวม ในระหว่างที่รัฐบาล "ควรอยู่ในตำแหน่ง เพื่อระบุความต้องการความช่วยเหลือได้อย่างมีประสิทธิภาพ และจัดการพัฒนาตนเองในทุกระดับ"ในข้อกำหนดเบื้องต้น แรกระยะ "แทน" ช่วยเหลือทางเทคนิค ระยะสั้น และมุ่งพัฒนา "ปฏิบัติงานเทคนิคเฉพาะ" มากกว่าเป้าหมายเยือนเช่นเพิ่มกำลังภายใน (p. 50) จะมีบทบาทสำคัญ แต่การเปลี่ยนแปลงจากระยะหนึ่งถึงสองจะเกี่ยวข้องกับสวิตช์ขึ้นจากตาแทนเพื่อขอความช่วยเหลือทางเทคนิคสำหรับการสร้างและพัฒนาสถาบัน ถ้าคาดว่าเฟสแรกได้เริ่มต้นในเดือน 1993 กันยายน กับยอมรับรัฐธรรมนูญใหม่ ควรได้รับ โดยการสัมภาษณ์เวลาสำหรับงานวิจัยนี้เริ่มต้นขึ้นในเดือน 1998 กันยายน ในความเป็นจริง ไม่มีองค์ประกอบหลักที่ระบุเป็นข้อกำหนดเบื้องต้นสำหรับการสร้างประสิทธิภาพและพัฒนาสถาบันธนาคารได้ในสถานที่นั้นบ้าง แล้ว ปัญหาเศรษฐกิจนี้ขึ้นอยู่กับการช่วยเหลือเฉพาะได้ว่า มันได้กลายเป็นติดอยู่ในขั้นตอนข้อกำหนดเบื้องต้นของความช่วยเหลือทางเทคนิค พบกระบวนการพึ่งพาความช่วยเหลือ การระบุไว้ในบทนำ วงกลมจะมีชีวิตอยู่ และ ในกัมพูชา รัฐบาลของอัตราส่วนต่ำสุดของโลกของ GDP รายได้จ่ายของราชการน้อยกว่าค่าจ้างอยู่ ดังนั้น พวกเขาลี้ภัยเสริมเงินเดือนโครงการ ส่วนใหญ่ของผู้บริจาค และดำเนินการอยู่นอกโครงสร้างรัฐบาลปกติในภาคที่รัฐบาลให้ทุนน้อย คนที่ประสบความสำเร็จในการค้นหานี้ทำงานอยู่นอกรัฐบาลเพื่อความอยู่รอด เมื่อโครงการเสร็จสิ้น พวกเขาทิ้งน้อยทางสถาบัน เนื่องจากวิธีการการปฏิบัติการ และเจ้าหน้าที่ที่ทำงานกับพวกเขา ไม่มีเงินเดือนเสริม ค้นหาโครงการใหม่หรืองานภายนอก ในมิติที่สี่พัฒนากำลังการผลิต เพียงหนึ่ง imparting ทักษะกับบุคคล ทำ ส่วนใหญ่เพื่อประโยชน์ของภาค nongovernment ใช่ผู้บริจาค แข่งขันกันสำหรับคู่สุดแทนที่ร่วมมือกัน หรือเจ้า หน้าที่ของรัฐบน อย่างมีความสุขเสริม แรงดันที่มีประสิทธิภาพสำหรับการขึ้นค่าจ้างสำหรับพนักงานภาครัฐ ฯลฯAn exit from this circle will take time. The preconditions for the capacity building phase need to be established before Cambodia can move onto the consolidation phase. This will involve some kind of “deal” on technical assistance between government and donors, the elements of which are already fairly clear. The most urgent single priority is to abolish project-related salary supplementation and, instead, ensure that key government officials are paid a living wage for full-time commitment to their work. This will require agreement between government and donors on: the creation of a transitional Salary Fund into which donors will pay an amount equivalent to what they would otherwise have spent on salary supplementation or other incentives; and agreement on a timetable for the transfer of responsibility for financing this Fund from donors to government.5 This proposal would fit well into the plans to create a core group of civil servants “for Priority Missions,” currently being discussed by those responsible for administrative reform in Cambodia. This would make it easier for the government to play a more active role in design and (transparent) selection of projects and personnel, with its concern extending to ways of reducing the cost of projects without reducing their effectiveness, and to monitoring and evaluating performance. The immediate aim should be for government to achieve at least the same degree of ownership of grant-aided projects as it already has of loan-funded projects. In addition, the concept of the Project Implementation Unit (PIU) should be re-examined and alternative ways explored of managing assistance through normal government structures, without affecting transparency and efficiency.รายงานจากสภาเพื่อการพัฒนากัมพูชาประชุมกลุ่ม pre-consultative เมื่อเดือน 2543 เมษายนในพนมเปญ อาคารเพิ่มเติมมีประสิทธิภาพร่วมมือพัฒนาในกัมพูชา (สภาเพื่อการพัฒนากัมพูชา 2000), เป็นขั้นตอนประโยชน์ในทิศทางนี้ รายงานคุณลักษณะอย่างแท้จริงความจุอาคาร: การแพร่หลายของรูปแบบ/ความต้องการ โดยผู้บริจาคตามกฎและขั้นตอนการจัดซื้อ จ่ายเงินให้แก่ รายงาน บัญชี และการตรวจ สอบ การตั้งค่าของระบบควบคู่กัน (PIUs ฯลฯ) ที่สำคัญเพิ่มเติมในรายงานขณะแข่งขันกับรัฐบาลสำหรับชำนาญการ ผู้บริจาคกว่ารัฐบาล topping-ขึ้นเงินเดือนของราชการในพื้นที่ได้รับการสนับสนุนบริจาค และความเชื่อมั่นมากเกินไปของผู้บริจาคในผู้เชี่ยวชาญราคาแพงจากประเทศของตนเอง ที่จะได้รับมากเกินไปพูดในการดำเนินกิจกรรมที่ได้รับการสนับสนุนบริจาค รายงาน CDC เห็นการแก้ปัญหาเป็น "การครอบคลุมปฏิรูปภาครัฐที่จะให้แน่ใจว่า ภาครัฐเน้นวาระที่จำกัดมากขึ้น แต่ที่เหมาะสมกับแรงงานที่มีขนาดเล็กที่จะดีกว่าแรงจูงใจ และจ่าย" มันดูไปข้างหน้ายังต้องระมัดระวัง และเลือกใช้วิธีทั้งภาคตามภาคที่เลือก (สุขภาพ การศึกษา โครงสร้างพื้นฐานในชนบท กำกับดูแล และพัฒนาภาคเอกชน และการเงิน) นำร่องให้ต่างมีผลประโยชน์ทั้งสองด้าน คืบหน้าความร่วมมือที่มีประสิทธิภาพนั้นน่าจะราบรื่น สำหรับสิ่งหนึ่ง กัมพูชาได้รับการดิ้นรนกับแผนการปฏิรูปการปกครองตั้งแต่ 1995 และมันยังไม่แน่ใจว่า รัฐบาลถือว่าเป็นเจ้าของแท้จริงของแผนดังกล่าว (นายกาโต Kaplan จันทร์ จริง และ 2000 นำ 60 – 64) แต่ความพยายามจะทำ ความช่วยเหลือทางด้านเทคนิค จะได้ดำเนินการเพื่อให้ห่างไกล ได้ทำงานดีสมเหตุสมผลในการพัฒนากำลังการผลิตแต่ละ เวลามาเพื่อย้ายไปยังขั้นตอนใหม่ของการพึ่งพาความช่วยเหลือลดลง ซึ่งกำลังการผลิตที่ถูกสร้างขึ้นสามารถได้ประโยชน์สูงสุดภายในโครงสร้างปฏิรูปเพิ่มเติมโดยทั่วไป บทเรียนจากประสบการณ์ของกัมพูชาสำหรับความช่วยเหลือทางเทคนิคในประเทศอื่น ๆ ขึ้นอยู่กับการช่วยเหลือเป็นการ ถอนความช่วยเหลือจากพวกเขา พึ่งพาถูกมองว่าเป็นอุปสรรคต่อการพัฒนากำลังการผลิต ถ้าตาในประเทศดังกล่าวควรเป็นศูนย์กลางเน้นลดมัน — โดยเน้นมิติของการพัฒนากำลังนอกจากแต่ละ และถ่ายโอนความเป็นเจ้าของรัฐบาลเร็วที่สุด รัฐบาล จะ ควรเข้าใจทำไมผู้บริจาคจำนวนมากต้องการโครงการเอง มักจะ มันเป็น เพราะพวกเขาจะมุ่งที่ประสิทธิภาพ ผลกระทบ นวัตกรรม ทดลอง ความเร็วของการใช้งาน การมองเห็น หรือการควบคุม และพวกเขาอาจเห็นแย้งเหล่านี้มีวัตถุประสงค์ conceding เจ้าของรัฐบาล และพัฒนาผลผลิตของ ผู้บริจาคต้องมั่นใจว่า มีความขัดแย้งดังกล่าวไม่มี หรือว่า ที่มีความขัดแย้ง (เช่นเดียวกับสูญเสียการควบคุมหรือการมองเห็น) ประโยชน์ของกระบวนการที่รัฐบาลเป็นเจ้าของก่อนเป็นต้นทุน แน่นอน ไม่ปฏิรูปพัฒนาความช่วยเหลือ ว่าเพิ่มขึ้น หรือ ทั้งภาค ความร่วมมือ หรือ วิธีการทั่วไปสระว่ายน้ำ จะเป็นผลสำเร็จเว้นแต่จะได้รับรู้ และจัดการความแตกต่างหลากหลายของความคิดเห็นในประเด็นระหว่าง และภาย ในผู้บริจาคและประเทศผู้รับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประสบการณ์ของกัมพูชาตั้งแต่ปี 1993 จากนั้นก็แสดงให้เห็นว่าโครงการส่วนใหญ่ได้รับการบริจาคเป็นตัวขับเคลื่อนในตัวของพวกเขาการออกแบบและการดำเนินการเพื่อความเสียหายของการพัฒนาความสามารถในการ underfunding เรื้อรังของรัฐบาลที่นี้จะเกี่ยวข้องกับการเป็นอุปสรรคต่อการดำเนินงานของโครงการและขู่ว่าหลังโครงการความยั่งยืนทางการเงิน. ในช่วงต้นปี 1995 ธนาคารโลกได้แนะนำกลยุทธ์จะค่อย ๆ เพื่อขอความช่วยเหลือด้านเทคนิคและการสร้างขีดความสามารถในประเทศกัมพูชามีสามขั้นตอนห้าปี (World Bank, 1995, น. 49) ดังต่อไปนี้. (ก) ขั้นตอนที่จำเป็น "ในระหว่างที่พื้นฐานที่สุดและที่สำคัญทางเศรษฐกิจความต้องการของสังคมและการบริหารจะมีการระบุและได้พบและวาระการขั้นตอนต่อไปคือการพัฒนา." องค์ประกอบที่สำคัญของขั้นตอนนี้รวมไปถึงการปรับโครงสร้างองค์กรภาครัฐ, โครงสร้างที่เหมาะสมของแรงจูงใจที่ราชการสถานประกอบการของสถานที่ฝึกอบรมในท้องถิ่นและสถานประกอบการของกฎหมายและระบบตุลาการที่จำเป็นสำหรับการจัดการของเศรษฐกิจเสรีนิยม. (ข) การสร้างขีดความสามารถและสถาบันขั้นตอนการพัฒนาโดยจุดเริ่มต้นของสิ่งที่จำเป็นที่สำคัญควรจะเป็นส่วนใหญ่ในสถานที่. (ค) ขั้นตอนการควบรวมกิจการในระหว่างที่รัฐบาล "ควรจะอยู่ในฐานะที่จะให้ความช่วยเหลือในการระบุความต้องการได้อย่างมีประสิทธิภาพและการจัดการการพัฒนาของตัวเองในทุกระดับ "เป็นครั้งแรกในขั้นตอนที่จำเป็น" แทน "ความช่วยเหลือด้านเทคนิคระยะสั้นและมุ่งเน้นไปที่" การดำเนินงานทางเทคนิคที่เฉพาะเจาะจงมากกว่าเป้าหมายในระยะยาวเช่นการเสริมสร้างขีดความสามารถในท้องถิ่น "(พี 50) จะมีบทบาทที่สำคัญ แต่การเปลี่ยนแปลงจากระยะที่ 1-2 จะเกี่ยวข้องกับสวิทช์อย่างค่อยเป็นค่อยไปจาก TA ทดแทนให้ความช่วยเหลือทางเทคนิคสำหรับการสร้างขีดความสามารถและการพัฒนาสถาบัน หากขั้นตอนแรกจะถือว่าได้เริ่มต้นในเดือนกันยายนปี 1993 กับการยอมรับของรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ก็ควรจะได้รับไปโดยการสัมภาษณ์เวลาในการวิจัยนี้เริ่มต้นในเดือนกันยายนปี 1998 ในความเป็นจริงไม่มีองค์ประกอบที่สำคัญที่ระบุโดยธนาคาร เป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับการสร้างกำลังการผลิตที่มีประสิทธิภาพและการพัฒนาสถาบันอยู่ในสถานที่นั้น. บางส่วนแล้วปัญหาของเศรษฐกิจขึ้นอยู่กับความช่วยเหลือนี้โดยเฉพาะก็คือว่ามันได้กลายเป็นติดอยู่ในขั้นตอนที่จำเป็นต้องมีการให้ความช่วยเหลือทางเทคนิค กระบวนการวงกลมของการพึ่งพาความช่วยเหลือที่ระบุไว้ในเบื้องต้นที่ได้รับพบว่ามีชีวิตอยู่และดีในประเทศกัมพูชา รัฐบาลกับหนึ่งในอัตราส่วนที่ต่ำที่สุดในโลกของจีดีพีรายได้ให้กับข้าราชการจ่ายน้อยกว่าค่าจ้างที่อยู่อาศัย; เป็นผลให้พวกเขาหาที่หลบภัยในโครงการเงินเดือนเสริมเป็นเจ้าของส่วนใหญ่มาจากผู้บริจาคและการดำเนินการที่อยู่นอกโครงสร้างของรัฐบาลในภาคปกติที่รัฐบาลให้การสนับสนุนเงินทุนน้อย ผู้ที่ไม่ประสบความสำเร็จในการทำงานการค้นหานี้นอกรัฐบาลเพื่อให้อยู่รอด; เมื่อเสร็จสิ้นโครงการพวกเขาออกจากที่อยู่เบื้องหลังเล็ก ๆ น้อย ๆ ในทางของสถาบันเพราะโหมดของการดำเนินงานของพวกเขาและเพราะเจ้าหน้าที่ที่ทำงานกับพวกเขาเงินเดือนเสริมไม่ให้มองหาโครงการใหม่หรือทำงานนอก; ในสี่มิติของการพัฒนากำลังการผลิตเพียงหนึ่งการให้ทักษะให้กับประชาชนจะประสบความสำเร็จส่วนใหญ่เป็นไปเพื่อประโยชน์ของภาค nongovernment นั้น ทั้งผู้บริจาคแข่งขันกับแต่ละอื่น ๆ สำหรับคู่ที่ดีที่สุดมากกว่าการทำงานร่วมกันหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐชั้นเสริมอย่างมีความสุขออกแรงดันที่มีประสิทธิภาพสำหรับการเพิ่มขึ้นของค่าใช้จ่ายสำหรับพนักงานภาครัฐและอื่น ๆออกจากวงกลมนี้จะใช้เวลา ปัจจัยพื้นฐานสำหรับขั้นตอนการสร้างขีดความสามารถจะต้องมีการจัดตั้งขึ้นก่อนที่กัมพูชาสามารถย้ายไปยังขั้นตอนการควบรวมกิจการ นี้จะเกี่ยวข้องกับชนิดของการ "จัดการ" ในความช่วยเหลือทางวิชาการระหว่างรัฐบาลและผู้บริจาคองค์ประกอบของที่มีอยู่แล้วค่อนข้างชัดเจน ลำดับความสำคัญเร่งด่วนที่สุดเดียวคือการยกเลิกการเสริมเงินเดือนที่เกี่ยวข้องกับโครงการและแทนที่จะให้แน่ใจว่าเจ้าหน้าที่ของรัฐที่สำคัญจะได้รับเงินค่าจ้างที่อยู่อาศัยสำหรับความมุ่งมั่นเต็มเวลาเพื่อทำงานของพวกเขา นี้จะต้องมีข้อตกลงระหว่างรัฐบาลและผู้บริจาคเมื่อ: การสร้างกองทุนเงินเดือนที่ต้องการเปลี่ยนผ่านเป็นที่ผู้บริจาคจะจ่ายจำนวนเงินเทียบเท่ากับสิ่งที่พวกเขาจะเป็นอย่างอื่นได้ใช้เวลาในการเสริมแรงจูงใจเงินเดือนหรืออื่น ๆ ; และข้อตกลงเกี่ยวกับตารางเวลาสำหรับการถ่ายโอนความรับผิดชอบในการจัดหาเงินทุนกองทุนรวมนี้จากผู้บริจาคเพื่อ government.5 ข้อเสนอนี้จะพอดีกับดีในแผนการที่จะสร้างกลุ่มหลักของข้าราชการพลเรือน "สำหรับภารกิจลำดับความสำคัญ" ในขณะนี้ถูกกล่าวถึงโดยผู้ที่รับผิดชอบในการบริหาร การปฏิรูปในประเทศกัมพูชา นี้จะทำให้มันง่ายขึ้นสำหรับรัฐบาลที่จะมีบทบาทสำคัญมากขึ้นในการออกแบบและ (โปร่งใส) เลือกของโครงการและบุคลากรที่มีความกังวลที่จะขยายรูปแบบของการลดค่าใช้จ่ายของโครงการโดยไม่ลดประสิทธิภาพของพวกเขาและเพื่อการตรวจสอบและประเมินผลการปฏิบัติงาน จุดมุ่งหมายในทันทีควรจะให้รัฐบาลเพื่อให้บรรลุอย่างน้อยในระดับเดียวกับการเป็นเจ้าของของโครงการทุนช่วยในขณะที่มันมีอยู่แล้วของโครงการเงินกู้ได้รับการสนับสนุน นอกจากนี้แนวคิดของหน่วยการดำเนินโครงการ (PIU) ควรจะตรวจสอบอีกครั้งและทางเลือกในการสำรวจการจัดการความช่วยเหลือผ่านโครงสร้างของรัฐบาลตามปกติโดยไม่มีผลต่อความโปร่งใสและมีประสิทธิภาพ. รายงานจากสภาเพื่อการพัฒนากัมพูชาเมษายน 2000 ประชุมกลุ่มก่อนการให้คำปรึกษาในพนมเปญ, การสร้างความร่วมมือที่มีประสิทธิภาพมากกว่าเพื่อการพัฒนาในประเทศกัมพูชา (สภาเพื่อการพัฒนากัมพูชา 2000) เป็นขั้นตอนที่มีประโยชน์ในทิศทางนี้ รายงานแอตทริบิวต์ไม่มีความคืบหน้าของแท้ในการสร้างความสามารถในการ: การแพร่กระจายของรูปแบบ / ความต้องการจากผู้บริจาคในเรื่องเกี่ยวกับหลักเกณฑ์และวิธีการสำหรับการจัดซื้อการเบิกจ่ายการรายงานบัญชีและการตรวจสอบ; การจัดตั้งระบบคู่ขนาน (ปิอุสและอื่น ๆ ) ที่ทำให้มีความสำคัญมากขึ้นในการรายงานไปยังผู้บริจาคกว่ารัฐบาลขณะที่การแข่งขันกับรัฐบาลสำหรับบุคลากรที่มีคุณภาพ; เครื่องประดับขึ้นเงินเดือนข้าราชการในพื้นที่ที่ผู้บริจาคได้รับการสนับสนุน; และความเชื่อมั่นที่มากเกินไปของผู้บริจาคผู้เชี่ยวชาญที่มีราคาแพงจากประเทศของตัวเองที่จะได้รับมากเกินไปกล่าวว่าในการดำเนินงานของกิจกรรมผู้บริจาคได้รับการสนับสนุน รายงาน CDC เห็นการแก้ปัญหาที่เป็น "โครงการปฏิรูปที่ครอบคลุมภาครัฐที่จะให้แน่ใจว่าภาครัฐมุ่งเน้นไปที่วาระการประชุมที่ จำกัด มากขึ้นที่เหมาะสมยังมีพนักงานที่มีขนาดเล็กที่จะดีกว่าแรงบันดาลใจและการชำระเงิน." มันมองไปข้างหน้ายังระมัดระวังและเลือก การดำเนินการตามแนวทางภาคกว้างบนพื้นฐานนำร่องในภาคที่เลือก (สุขภาพการศึกษาโครงสร้างพื้นฐานในชนบทการกำกับดูแลและการพัฒนาภาคเอกชนและการเงิน). ได้รับผลประโยชน์ทั้งสองด้านมีความคืบหน้าไปสู่ความร่วมมือที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นไม่น่าจะเป็นไปอย่างราบรื่น . สำหรับสิ่งหนึ่งที่ประเทศกัมพูชาได้รับการดิ้นรนมีแผนสำหรับการปฏิรูปการปกครองตั้งแต่ปี 1995 และยังไม่แน่ใจว่ารัฐบาลได้สันนิษฐานว่าเป็นเจ้าของที่แท้จริงของแผนดังกล่าว (คาโตแคปแลนจันและอสังหาริมทรัพย์, 2000, pp ได้. 60-64) แต่ความพยายามที่มีมูลค่าการทำ ความช่วยเหลือด้านเทคนิคตามที่ได้ดำเนินการเพื่อให้ห่างไกลได้ดำเนินงานที่ดีพอสมควรในการพัฒนากำลังการผลิตของแต่ละบุคคล เวลาที่มีมาจะย้ายเข้าเฟสใหม่ของการพึ่งพาความช่วยเหลือลดลงซึ่งในฐานะที่ได้รับการสร้างขึ้นสามารถใช้ประโยชน์อย่างเต็มที่ภายในโครงสร้างการปฏิรูป. โดยทั่วไปบทเรียนจากประสบการณ์ของกัมพูชาเพื่อขอความช่วยเหลือทางเทคนิคในประเทศช่วยเหลือขึ้นอยู่กับคนอื่น ๆ ไม่ได้ ที่จะถอนความช่วยเหลือจากพวกเขา หากพึ่งพาถูกมองว่าเป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาขีดความสามารถแล้ว TA ในประเทศดังกล่าวควรจะมุ่งเน้นไปที่ส่วนกลางในการลดมันโดยเน้นมิติอื่น ๆ ของการพัฒนาความสามารถในการนอกเหนือไปจากบุคคลและโอนกรรมสิทธิ์ให้กับรัฐบาลให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ รัฐบาลในที่สุดก็ควรจะเข้าใจว่าทำไมหลายผู้บริจาคต้องการเป็นเจ้าของโครงการ มักจะเป็นเพราะพวกเขามีเป้าหมายที่มีประสิทธิภาพส่งผลกระทบต่อนวัตกรรมการทดลองความเร็วของการดำเนินการมองเห็นหรือการควบคุมและพวกเขาอาจจะเห็นความขัดแย้งระหว่างจุดมุ่งหมายเหล่านี้และยอมรับความเป็นเจ้าของให้กับรัฐบาลและจึงพัฒนาความสามารถของตน ผู้บริจาคจะต้องมีความเชื่อมั่นว่าไม่มีความขัดแย้งดังกล่าวหรือที่ซึ่งความขัดแย้งที่มีอยู่ (เช่นเดียวกับสูญเสียการควบคุมหรือการมองเห็น) ผลประโยชน์ของกระบวนการที่รัฐบาลเป็นเจ้าของเมื่อเทียบกับค่าใช้จ่ายของ แน่นอนว่าการปฏิรูปการช่วยเหลือด้านการพัฒนาไม่ว่าจะเพิ่มขึ้นหรือมีต่อภาคกว้างเป็นหุ้นส่วนหรือวิธีการสระว่ายน้ำร่วมกันจะประสบความสำเร็จนอกจากจะรับรู้และจัดการความแตกต่างหลากหลายของความคิดเห็นในประเด็นเหล่านี้ภายในและระหว่างประเทศผู้บริจาคและผู้รับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กัมพูชาพบตั้งแต่ปี 1993 แล้ว พบว่า โครงการส่วนใหญ่มีผู้บริจาคขับเคลื่อนในตัวของพวกเขา ออกแบบ และพัฒนาเพื่อความเสียหายของการพัฒนาการผลิต การ underfunding เรื้อรังของรัฐบาล ซึ่งเรื่องนี้เกี่ยวข้อง เป็นอุปสรรคต่อการดำเนินโครงการ และหลังโครงการทางการเงินคุกคามความยั่งยืน .

ในช่วงต้นปี 1995 ธนาคารโลกได้แนะนำให้แบ่งกลยุทธ์สำหรับความช่วยเหลือทางเทคนิค และสร้างขีดความสามารถในกัมพูชา กับระยะสามปี ( World Bank , 2538 , หน้า 49 ) ดังนี้ .

( )
เฟสเบื้องต้น " ในระหว่างที่พื้นฐานที่สุดและเศรษฐกิจที่สำคัญ ความต้องการของสังคม และการบริหาร มีการระบุและ เจอและระเบียบวาระ ขั้นต่อไปคือการพัฒนา" องค์ประกอบหลักของขั้นตอนนี้รวมถึงองค์กรภาครัฐ โครงสร้างที่เหมาะสมของแรงจูงใจของข้าราชการพลเรือน การสร้างเครื่องฝึกท้องถิ่นและสถานประกอบการของกฎหมายและระบบตุลาการที่จำเป็นสำหรับการจัดการของระบบเศรษฐกิจเสรีนิยม .
( b )
ความจุอาคารสถาบันและระยะการพัฒนาโดยจุดเริ่มต้นของสิ่งที่สำคัญที่ควรจะไปในสถานที่ .
( C )
รวมระยะ ในระหว่างที่รัฐบาล " ควรอยู่ในตำแหน่งเพื่อระบุความช่วยเหลือของความต้องการได้อย่างมีประสิทธิภาพและจัดการพัฒนาตนเองในทุกระดับ "
ในเฟสแรกมี " ทดแทน " ความช่วยเหลือด้านเทคนิคระยะสั้น และเน้น " การปฏิบัติงานทางเทคนิคที่เฉพาะเจาะจงมากกว่าเป้าหมายระยะยาว เช่น การเสริมสร้างศักยภาพท้องถิ่น " ( หน้า 50 ) จะมีบทบาทสำคัญ แต่การเปลี่ยนแปลงจากระยะหนึ่งถึงสองจะเกี่ยวข้องกับสลับทีละส่วนจาก TA ใช้ความช่วยเหลือด้านเทคนิคเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะและการพัฒนาสถาบันถ้าเฟสแรกจะถือว่าได้เริ่มในเดือนกันยายน ปี 1993 ด้วยการยอมรับรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ มันควรจะได้รับ โดยการสัมภาษณ์เวลาสำหรับการวิจัยนี้เริ่มขึ้นในเดือนกันยายนปี 1998 ในความเป็นจริง ไม่มีองค์ประกอบของคีย์ระบุธนาคารมีความจำเป็นเพื่อสร้างความสามารถที่มีประสิทธิภาพและการพัฒนาสถาบันอยู่ในสถานที่โดยแล้ว

ไปบ้างแล้วปัญหาของความช่วยเหลือนี้โดยเฉพาะขึ้นอยู่กับเศรษฐกิจก็คือว่ามันได้กลายเป็นติดอยู่ในขั้นตอนเบื้องต้นของความช่วยเหลือด้านเทคนิค กระบวนการวงกลมแห่งการพึ่งพาช่วยเหลือ , ที่ระบุไว้ในเบื้องต้น พบเพื่อจะมีชีวิตอยู่และดีในกัมพูชา รัฐบาลกับหนึ่งของโลกที่อัตราส่วนต่ำสุดของรายได้ต่อจีดีพีของข้าราชการจ่ายน้อยกว่าเงินที่เพียงพอในการดำรงชีวิต ; ผล