I finally led the way through the b

I finally led the way through the blowing leaves, out into the cold, strange street, and along to the little house with its tiny
garden, the grass uncut these days. But the lights of an illuminated American flag were still right there in the front
window. They were the lights of a patriot, and they still shone defiantly, just as if he were still here. Mikey would have
liked that.
We all stopped for a few moments, and then we climbed the little flight of steps and knocked on the door. She was
pretty, the lady who answered the door, long dark hair, her eyes already brimming with tears. His mother.
She knew I had been the last person to see him alive. And she stared up at me with a look of such profound sadness it
damn near broke me in half and said, quietly, “Thank you for coming.”
I somehow replied, “It’s because of your son that I am standing here.”
As we all walked inside, I looked straight at the hall table and on it was a large framed photograph of a man looking
straight at me, half grinning. There was Mikey, all over again, and I could hear his mom saying, “He didn’t suffer, did he?
Please tell me he didn’t suffer.”
I had to wipe the sleeve of my jacket across my eyes before I answered that. But I did answer. “No, Maureen. He didn’t.
He died instantly.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันสุดท้ายนำผ่านใบพัด ทางออก เข้าห้องเย็น แปลก และก็ไปบ้านด้วยของเล็กน้อยสวน หญ้าเด็ดขาดวันนี้ แต่ไฟของธงชาติอเมริกันมีสว่างก็ยังคงมีอยู่ในหน้าหน้าต่าง พวกไฟของความรักชาติ และพวกเขายังคง shone defiantly ราวกับว่าเขาอยู่ที่นี่ยัง Mikey จะมีชอบที่เราหยุดสำหรับครู่ และจากนั้นเราปีนบินน้อยขั้นตอน และกังวานประตู เธอสวย ผู้หญิงที่ตอบประตู ผมดำยาว สายตาของเธอแล้ว brimming ด้วยน้ำตา แม่ของเขาเธอรู้ได้คนสุดท้ายเห็นเขามีชีวิตอยู่ และเธอเริ่มค่าที มีลักษณะของความโศกเศร้าอย่างลึกซึ้งเช่นนั้นไอ้ใกล้ยากจนฉันครึ่ง และกล่าว ว่า เงียบ ๆ "ขอบคุณที่คุณมา"ผมอย่างใดตอบ "ได้เนื่องจากลูกชายของคุณที่ฉันกำลังยืนอยู่ที่นี่"เป็นเราทั้งหมดเดินภายใน ฉันมองตรงตารางฮอลล์ และมันเป็นรูปถ่ายกรอบใหญ่ของชายคนหนึ่งมองตรงที่ฉัน grinning ครึ่งหนึ่ง มี Mikey ทั่วอีกครั้ง และฉันสามารถได้ยินแม่ของเขาพูดว่า "เขาไม่ได้ ประสบ ได้เขากรุณาบอกเขาไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน"ผมจะเช็ดแขนของเสื้อของฉันในสายตาของฉันก่อนที่ฉันตอบที่ แต่ผมไม่ได้ตอบ "ไม่มี Maureen เขาไม่เขาตายทันที"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในที่สุดผมก็นำวิธีการทางใบพัด, ออกไปในเย็นถนนแปลกและตามไปที่บ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีขนาดเล็กของ
สวน, หญ้าเจียระไนวันนี้ แต่ไฟของธงชาติอเมริกันสว่างก็ยังคงมีสิทธิในด้านหน้า
หน้าต่าง พวกเขาเป็นไฟของผู้รักชาติและพวกเขายังคงส่องท้าทายเช่นเดียวกับถ้าเขายังอยู่ที่นี่ กี้จะได้
ชอบที่.
เราทุกคนหยุดสักครู่แล้วเราปีนขึ้นบินเล็ก ๆ น้อย ๆ ของขั้นตอนและเคาะประตู เธอเป็นคน
สวยผู้หญิงที่ตอบประตูผมยาวสีดำดวงตาของเธอแล้วเต็มไปด้วยน้ำตา แม่ของเขา.
เธอรู้ว่าฉันได้รับคนสุดท้ายที่จะได้เห็นเขามีชีวิตอยู่ และเธอจ้องมองมาที่ฉันด้วยรูปลักษณ์ของความโศกเศร้าที่ลึกซึ้งเช่นนี้มัน
ด่ายากจนอยู่ใกล้ฉันในช่วงครึ่งปีและกล่าวว่าเบา ๆ "ขอบคุณที่มา."
ผมตอบอย่างใด "มันเป็นเพราะลูกชายของคุณว่าฉันกำลังยืนอยู่ที่นี่."
ในฐานะที่เป็น เราทุกคนเดินภายในผมมองตรงไปที่โต๊ะในห้องโถงและมันเป็นภาพกรอบใหญ่ของคนที่มอง
ตรงมาที่ผมยิ้มครึ่ง มีกี้เป็นอีกครั้งและผมก็ได้ยินเสียงแม่ของเขาบอกว่า "เขาไม่ได้ทนทุกข์ทรมานได้เขา?
กรุณาบอกผมว่าเขาไม่ได้รับ. "
ผมต้องเช็ดแขนเสื้อแจ็คเก็ตของฉันในสายตาของฉันก่อนที่ฉัน ตอบว่า แต่ฉันไม่ได้คำตอบ "ไม่มีมอรีน เขาไม่ได้.
เขาเสียชีวิตทันที. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในที่สุดผมก็นำวิธีผ่านพัดใบไม้ ออกในความหนาวแปลก ถนน และตามบ้านหลังน้อยที่มีสวนเล็ก ๆ
, หญ้าเจียระไนวันเหล่านี้ แต่ไฟสว่างธงอเมริกันยังคงมีขวาในหน้าต่างด้านหน้า

พวกเขากำลังไฟของผู้รักชาติ และพวกเขายังคงส่อง defiantly เช่นเดียวกับถ้าเค้ายังอยู่ที่นี่ กี้จะได้

ชอบที่ .พวกเราหยุดครู่หนึ่ง แล้วเราปีนเที่ยวบินของขั้นตอน และเคาะประตู เธอ
สวย ผู้หญิงที่มาเปิดประตู ผมดำยาว นัยน์ตาของเธอก็เต็มไปด้วยน้ำตา แม่ของเขา .
เธอรู้ว่าฉันได้รับคนสุดท้ายที่เห็นเขามีชีวิตอยู่ เธอจ้องมองที่ผม ด้วยสายตาที่ลึกซึ้งเช่นความเศร้ามันทำให้ฉัน
เกือบครึ่ง และบอกว่า เงียบๆ" ขอบคุณนะคะ "
ฉันตอบว่า " มันเป็นเพราะลูกของคุณที่ฉันยืนอยู่ที่นี่ . "
เป็นเราทั้งหมดเดินเข้าไปข้างใน ฉันมองตรงไปที่ห้องโถง โต๊ะ และมีกรอบขนาดใหญ่รูปผู้ชายมอง
ตรงมาที่ฉัน ครึ่งหน้าเป็น . มีไมค์ อีกครั้ง และผมได้ยินเสียงแม่ของเขากล่าวว่า " เขาไม่ได้ทรมานเขาเหรอ ?
กรุณาบอกฉันเขาไม่ได้ประสบ "
.ฉันต้องเช็ดแขนเสื้อแจ็คเก็ตของฉันในสายตาของฉัน ก่อนที่ฉันจะตอบอย่างนั้น แต่ผมไม่ได้ตอบ " ไม่ มัวรีน เขาไม่ได้
เขาตายทันที "