But who is she with?’ said Mr Carte

But who is she with?’ said Mr Carteret.
‘A young man. She met him on the aeroplane,’ Mrs Carteret said.
‘Now go to sleep.’
Outside the bedroom window the moon was shining brightly.
‘Nobody told me there was a young man on the aeroplane’, said Mr
Carteret crossly.
‘You saw him,’ Mrs Carteret said. ‘He was there when you met her
at the airport.’
‘I don’t remember,’ said her husband.
‘Yes, you do. You noticed his hat. You said so. It was light
green…’
‘Oh dear!’ said Mr Carteret. ‘That man? But he’s too old for her. He
must be nearly forty.’
‘He’s twenty-eight, dear. Now go to sleep.’
‘I can’t sleep,’ said Mr Carteret. ‘Three o’clock in the morning and I
can’t get to sleep.’
‘Just lie still, dear, and you’ll soon fall asleep,’ said his wife.
It was a warm night in July. A gentle wind whispered in the trees
outside the bedroom window. It sounded like a car coming. Mr Carteret sat up and listened. But it was only the wind.
‘Where are you going now?’ said Mrs Carteret.
‘I’m going downstairs for a drink of water. I can’t sleep. I can never
sleep in moonlight – I don’t know why. And it’s very hot too.’
‘Put your slippers on,’ said Mrs Carteret sleepily.
He found his slippers and put them on. He went down to the kitchen
and turned on the tap. The water was warmish. He let the water
run until it was cool enough to drink. Then he opened the kitchen
door and went out into the garden. The moon shone on his roses.
Mr Carteret could see the shape and colour of every flower. There
they were: red and yellow and white, very soft and sweet-smelling.
Each flower was wet with dew. He stood on the short green grass
and looked up at the sky. The moon was very bright. It was like a
strong, white electric light shinning down on the garden.
The wind whispered again in the trees. Again Mr Carteret thought it
was a car coming. Suddenly he felt helpless and miserable.
‘Sue,’ he said aloud, ‘Sue . . . where are you? What are you doing?
Susie, Susie, you don’t usually stay out so late.’
Susie. He always called her Susie when he was specially pleased
with her. Usually he called her Sue. When he was cross with her,


he called her Susan.
He remembered her nineteenth birthday, three weeks before. She
was getting ready to fly off to Switzerland for a holiday.
‘How lovely she is!’ everyone said. ‘How pretty and grown-up! And
she’s going to Switzerland all by herself! How wonderful!’
But Mr Carteret did not think his daughter looked grown-up. To him
she looked smaller and more girlish than ever. ‘Too young to go
away by herself,’ he thought crossly.
He heard the church clock. Half past three. At that moment he
heard the sound of a car. This time he was sure. He could see its
lights coming along the road.
‘You’re late, young lady,’ he said to himself. He did not feel miserable anymore; just a little cross. He could hear the car coming quickly along the road. Suddenly he began to run towards the house.
He did not want her to find him there. He wanted to get back to bed.
His pyjama trousers were too long. They were wet with dew. He
held them up, like skirts, as he ran.
‘This is stupid,’ he thought. ‘What stupid things parents do sometimes!’
At the kitchen door one of his slippers fell off. He stopped to pick it
up, and listened again for the sound of the car. All was quiet. Once
again he was alone in the quiet, moonlight garden. His slippers
were wet with dew. His wet pyjama trousers felt uncomfortable on
his legs.
‘It didn’t stop,’ he thought. He felt cross and miserable again. ‘We
always walked home from dances,’ he said aloud. ‘That was part
of the fun.’
Suddenly he felt frightened. He remembered the corner on the road
near his house. ‘It’s a dangerous corner,’ he said to himself. ‘There
are accidents there every week. What if Susie and this man . . .’ He
did not want to think about it. It was too awful.
‘And who is this man anyway? How do I know he’s a suitable friend
for Susie? Perhaps he’s a married man. Or a criminal.’
All at once he had a terrible feeling about this man. ‘I felt like this
when I saw her getting into the aeroplane,’ he thought. ‘I had a feeling of . . . of danger . . . accidents.’ He was shaking now. He felt
cold and sick. ‘She’s had a crash in that man’s car,’ he thought. ‘I’m
sure of it.’
Now he was walking backwards and forwards across the dewy, moonlight grass. ‘I’m sure she’s had an accident,’ he thought. ‘In a
minute or two the police will telephone – oh dear! oh dear!’
He began to walk up the road in his pyjamas and bedroom slippers.
He looked at the sky; there were lines of gold above the tree-tops.
The moon was disappearing. It was almost day. ‘Oh, where is she?
he cried, and he began to run.
A few moments later, he thought he saw a pair of yellow eyes looking at him from the road. He realized that they were the lights of a
car. It was standing at the side of the road. He did not know what
to do about it. Should he go up to the car, and knock on the window
and say, ‘Susan, come home’? But there was always the chance
that some other man’s daughter was in the car.
‘And then what will she think of me – out here in my pyjamas?’
He stopped and watched the light of day filling the sky. ‘What will the
neighbours think if they see me?’ he thought. ‘I must go home and
get to bed. I don’t know why I’m worrying like this. I never worried
like this when she was little.’
He turned and started to walk home. Just then he heard a car engine. He looked round and saw its lights coming along the road.
Suddenly he felt more stupid than ever. There was no time to get
away. He could only hide behind a tree. The long wet grass under
the tree made his pyjamas wetter then ever.
The car passed him. He could not see who was inside. ‘Perhaps
it’s Susie,’ he thought. ‘And now I shall have to go home and change my pyjamas.’ He started walking again. Then he stopped once
more. ‘What if it isn’t Susie?’ he thought. ‘What if something really
has happened to Susie?’
He felt sick and cold and miserable. The blood seemed to whisper
and sing inside his ears. His heart seemed to fill his whole body.
‘Oh Susie,’ he whispered, ‘Come home safely. Please . . . ‘
He realized that the car had stopped outside his house. A moment
later he saw Susie. She was wearing her long yellow evening dress.
‘How pretty she is!’ he thought. He heard her sweet, girlish voice
calling: ‘Goodbye. Yes. Lovely. Thank you.’
‘I mustn’t let her see me now,’ he thought. ‘I must keep out of sight.
I must go in through the back door. Then I can go upstairs and put
on dry pyjamas . . .’
A moment later the car turned and came back along the road
towards him. This time there was no chance to hide. For a few
miserable moments he stood there with the light of the car shining
in his eyes.
‘Look natural,’ he said to himself. ‘And hope that nobody notices
me.’
The car stopped and a voice called out:
‘Excuse me, sir. Are you Mr Carteret?’
‘Yes,’ he said. ‘I’m Carteret.’ He tried to sound cool and unworried.
‘Oh. I’m Bill Jordan, sir. ‘I’m sorry we were so late. I hope you
haven’t been worried about Susie?’
‘Oh! No. Of course not.’
‘My mother kept us, you see.’
‘But I thought you went to a dance.’
‘Oh no, sir. We went to dinner with my mother. We played cards
until three o’clock. My mother loves cards. She forgot the time.’
‘Oh, that’s all right. I hope you had a good time.’
‘Oh, we had a wonderful time, thank you. But I thought that perhaps
you were worried about Susie . . .’
‘No, no. Of course not!’
‘That’s all right then.’ The young man looked at Mr Carteret’s wet
pyjamas and looked away again. ‘It’s been a wonderfully warm night, hasn’t it? he said politely.
‘Terribly hot. I couldn’t sleep’
‘Sleep! I must get home to bed! He smiled, showing beautiful white
teeth. ‘Good night, sir?
‘Good night.’
The car began to move away. The young man waved goodbye and
Mr. Carteret called after him:
‘You must come and have dinner with us one evening . . .’
‘How kind! Yes, please . . . Good night, sir’
Mr Carteret walked down the road. ‘He called me sir,’ he thought.
‘What a polite young man! I like him.’
He reached the garden. The new light of morning shone on his roses. There was one very beautiful red rose, newly opened and dark
as blood. ‘I’ll pick it,’ he said to himself, ‘and take it upstairs for my
wife.’ But, in the end, he decided to leave it there.
And then suddenly, a bird began to sing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แต่ที่เธอมีอยู่หรือไม่ ' กล่าวว่า อย่างไร Carteret นาย' ชายหนุ่ม เธอได้พบเขาบนเครื่องบิน กล่าวว่า อย่างไร Carteret ของนาง'ตอนนี้ไปนอน'นอกหน้าต่างห้องนอน จันทร์มันสดใส'ไม่มีใครบอกฉันมีชายหนุ่มบนเครื่องบิน' กล่าวว่า นายอย่างไร Carteret crossly'คุณเห็นเขา นางอย่างไร Carteret กล่าว ' เขามีเมื่อคุณได้พบเธอที่สนามบิน ''จำไม่ได้ กล่าวว่า สามีของเธอ' ใช่ คุณทำ คุณสังเกตเห็นหมวกของเขา คุณพูดได้ มันเป็นไฟสีเขียว...'' โอ้ รัก!' กล่าวว่า อย่างไร Carteret นาย ' ผู้ชายคนนั้น แต่คงจะเก่าเกินไปสำหรับเธอ เขาต้องเกือบสี่สิบ '' เขาเป็นยี่สิบแปด เรียน ตอนนี้ ไปนอน "'นอนไม่หลับ กล่าวว่า อย่างไร Carteret นาย ' สามโมงเย็นในตอนเช้าและไม่ไปนอนด้วย "'เพียงยังคงโกหก รัก และคุณจะเร็วหลับ กล่าวว่า ภรรยาของเขามันเป็นคืนที่อบอุ่นในเดือนกรกฎาคม ลมเบา ๆ กระซิบในต้นไม้นอกหน้าต่างห้องนอน ได้แต่เพียงแห่งเช่นรถมา อย่างไร Carteret นายเสาร์ขึ้น และฟัง แต่มันเป็นเพียงลม'จะไปตอนนี้หรือไม่ "ว่า อย่างไร Carteret นาง' ฉันจะดื่มน้ำด้านล่าง นอนไม่หลับ ฉันสามารถไม่เคยนอนในแสงจันทร์ – ฉันไม่ทราบสาเหตุ และมันจะร้อนมากเกินไป '"ใส่รองเท้าแตะของคุณ กล่าวว่า อย่างไร Carteret ของนาง sleepilyเขาพบรองเท้าแตะของเขา และเก็บ เขาลงไปในครัวและเปิดประปา น้ำ warmish ได้ เขาให้น้ำทำงานจนกว่ามันก็เย็นพอที่จะดื่ม แล้ว เขาเปิดห้องครัวประตู และออกไปในสวน ดวงจันทร์ shone บนกุหลาบของเขาอย่างไร Carteret นายสามารถเห็นรูปร่างและสีของดอกไม้ทุก มีพวกเขา: สีแดง และสีเหลือง และสีขาว มากนุ่ม และ หอมหวานแต่ละดอกมีเปียกกับ dew เขายืนบนหญ้าสีเขียวสั้นและมองขึ้นท้องฟ้า ดวงจันทร์สว่างมาก มันเป็นเหมือนการแข็งแรง สีขาวไฟเงาลงในสวนลมกระซิบอีกครั้งในต้น อีก อย่างไร Carteret นายคิดว่า มันได้รถมา ทันใดนั้นเขารู้สึกอนาถ และกำพร้า'ฟ้อง พูดออกเสียง, ' ฟ้อง...อยู่ไหน คุณทำอะไรอยู่Susie, Susie คุณไม่ปกติอยู่ออกเพื่อให้สาย 'Susie เขามักจะเรียกว่า Susie ของเธอเมื่อเขามีความยินดีเป็นพิเศษกับเธอ ปกติเขาเรียกว่าฟ้องเธอ เมื่อเขาถูกไขว้กับเธอเขาเรียกว่าซูซานของเธอเขาจำวันเกิดของเธอตกแต่ง 3 สัปดาห์ก่อน เธอคือการพร้อมที่จะบินออกจากสวิตเซอร์แลนด์ในวันหยุด'วิธีรักเธอ ' ทุกคนกล่าวว่า ' วิธีการสวย และ grown-up และเธอจะไปสวิตเซอร์แลนด์ ด้วยตนเอง วิธีที่ยอดเยี่ยม!'แต่อย่างไร Carteret นายไม่ได้ไม่คิดว่า ลูกสาวของเขาดู grown-up เขาเธอดูเล็ก และสาวขึ้นกว่าเดิม ' หนุ่มเกินไปเก็บ ด้วยตนเอง เขาคิด crosslyเขาได้ยินนาฬิกาคริสตจักร ครึ่งที่ผ่านมา 3 ขณะที่เขาได้ยินเสียงรถ เวลานี้เขาเป็นแน่ เขาสามารถเห็นความไฟมาตามถนน'คุณสาย หญิงสาว เขากล่าวว่า ตนเอง เขาก็ไม่รู้สึกอนาถอีก เพียงเล็กน้อยรูปกากบาท เขาสามารถได้ยินเสียงรถมาตามถนนอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเขาเริ่มที่จะทำงานต่อบ้านเขาทำไม่ต้องเธอพบเขามี เขาอยากกลับไปนอนกางเกงชุดนอนของเขาถูกยาวเกินไป พวกเปียกกับ dew เขาจับพวกเขา เช่นกระโปรง ขณะที่เขาวิ่ง'นี่คือโง่ เขาคิดว่า 'พ่อแม่สิ่งที่โง่ทำอะไรบางครั้ง'ในห้องครัว ประตูหนึ่งของรองเท้าแตะของเขาก้มปิด เขาหยุดไปรับมันตั้ง และฟังอีกครั้งสำหรับเสียงของรถ ทั้งหมดเงียบสงบ ครั้งอีกครั้ง เขาได้คนเดียวในสวนเงียบสงบ แสงจันทร์ รองเท้าแตะของเขามีเปียกกับ dew กางเกงชุดนอนเปียกของเขารู้สึกอึดอัดในขาของเขา'มันไม่หยุด เขาคิดว่า เขารู้สึกไขว้ และต้องกลับอีก ' เราจะเดินหน้าแรกจากเต้น พูดออกเสียง ' ที่มีสนุกสนาน 'ทันใดนั้นเขารู้สึกกลัว เขาจดจำมุมถนนใกล้บ้านของเขา เขา 'เป็นมุมอันตราย กล่าวว่า ตนเอง ' มีได้รับอุบัติเหตุมีทุกสัปดาห์ ถ้า Susie และชายคนนี้.. .' เขาไม่ต้องคิดถึงมัน มันน่ากลัวเกินไป" และใครคือชายคนนี้หรือ ฉันทราบได้อย่างไรเขาเป็นเพื่อนที่เหมาะสมหรือไม่สำหรับ Susie บางทีเขาเป็นคนแต่ง หรืออาชญากร 'ทุกครั้งที่เขารู้สึกแย่เกี่ยวกับชายคนนี้ ' ผมรู้สึกเช่นนี้เมื่อฉันเห็นเธอเดินทางเข้าไปในเครื่องบิน เขาคิด ' ผมมีความรู้สึก...ของ...อันตรายอุบัติเหตุ ' เขาถูกสั่นขณะนี้ เขารู้สึกเย็น และป่วย 'เธอมีชนเป็นรถของผู้ชายคนนั้น เขาคิดว่า ' ฉันแน่ใจว่า 'ตอนนี้เขาได้เดินไปข้างหลัง และไปข้างหน้าข้ามหญ้าจันทร์ dewy "ผมมั่นใจว่า เธอมีอุบัติเหตุ เขาคิดว่า ' ในการนาทีหรือสองตำรวจจะโทรศัพท์ – โอ้ รัก โอ้ รัก!'เขาเริ่มเที่ยวอยู่ในชุดนอนของเขาและรองเท้าแตะเขามองท้องฟ้า มีบรรทัดของทองข้างท็อปส์ทรีพระจันทร์ที่หายไป ก็เกือบวัน ' โอ้ เธออยู่ไหนเขาก็ร้อง และเขาเริ่มทำงานครู่ต่อมา เขาคิดว่า เขาเห็นคู่สีเหลืองตาที่เขามองจากถนน เขารู้ว่า พวกเขามีไฟของการรถยนต์ มันยืนริมถนน เขาไม่รู้อะไรต้องทำเกี่ยวกับ ควรไปขึ้นรถ และเคาะหน้าต่างและพูด ว่า, ' มาซูซาน บ้าน ' แต่จะมีโอกาสที่บางคนอื่น ๆ ของลูกสาวอยู่ในรถ"แล้ว อะไรจะเธอคิดว่า ฉัน – ที่นี่ในชุดนอนของฉัน"เขาหยุด และดูแสงของวันบรรจุท้องฟ้า ' อะไรจะเพื่อนคิดว่า ถ้า พวกเขาเห็นฉันไหม ' เขาคิด ' ฉันต้องกลับบ้าน และได้นอน ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันกังวลเช่นนี้ ผมไม่เคยห่วงเช่นนี้เมื่อเธอน้อย 'เขาเปิด และเริ่มเดินกลับ เพียงแล้ว เขาได้ยินเครื่องยนต์ของรถ เขาดูกลม และเห็นแสงมาตามถนนทันใดนั้นเขารู้สึกโง่มากขึ้นกว่าเดิม มีเวลาไม่ได้เก็บ นอกจากนี้เขาเท่านั้นสามารถซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ หญ้ายาวเปียกภายใต้ต้นได้ชุดนอนของเขา wetter แล้วเคยรถผ่านเขา เขาไม่ได้เห็นผู้อยู่ภายใน ' บางทีเป็น Susie เขาคิด 'และตอนนี้ ฉันจะมีบ้าน และเปลี่ยนชุดนอนของฉัน' เขาเริ่มเดินอีกครั้ง แล้ว เขาหยุดกันเพิ่มเติม 'ถ้าไม่ Susie ' เขาคิดว่า ' อะไรบางอย่างจริง ๆเกิดขึ้นกับ Susie ?'เขารู้สึกป่วย และเย็น และต้องกลับ เลือดดูเหมือนกระซิบและร้องเพลงภายในหูของเขา หัวใจของเขาดูเหมือนจะ ใส่ร่างกายของเขาทั้งหมด' โอ้ Susie, "เขากระซิบ, ' มาบ้านอย่างปลอดภัย กรุณา... ‘เขารู้ว่า รถหยุดอยู่นอกบ้าน ครู่หนึ่งภายหลังเขาเห็น Susie เธอกำลังสวมใส่ชุดราตรียาวสีเหลืองของเธอ'ว่าเธอจะสวย ' ที่เขาคิด เขาได้ยินเสียงของเธอหวาน สาวโทรศัพท์: ' ลา ใช่ ดี ขอขอบคุณคุณ ''ฉันจะให้เธอดูผมตอนนี้ เขาคิดว่า ' ฉันต้องเก็บตาฉันต้องไปในประตูหลัง ฉันสามารถไปชั้นบน แล้วใส่แห้งในชุดนอน... กัน 'ช่วงหลังรถเปิด และกลับมาตามถนนต่อเขา ขณะนี้มีโอกาสไม่ซ่อน กี่ช่วงเวลาที่ต้องกลับเขายืนมีไฟของรถยนต์ส่องแสงในสายตาของเขา'ดูเป็นธรรมชาติ เขากล่าวว่า ตนเอง ' และหวังว่าไม่มีใครสังเกตพบว่าฉัน.'หยุดรถ และเสียงเรียก:' ขอโทษ รักการ มีนายอย่างไร Carteret ?''ใช่ เขากล่าว 'ฉันเป็นอย่างไร Carteret' เขาพยายามเสียงเย็น และ unworried' โอ้ ผมเก็บเงิน Jordan รัก ' ขอแนะนำให้สาย หวังว่าคุณยังไม่เคยกังวลเกี่ยวกับ Susie ?'' โอ้ ไม่ใช่ แน่นอนไม่ ''แม่เก็บเรา คุณเห็นการ'"แต่ฉันคิดว่า คุณไปงานเต้นรำ'' โอ้ ไม่ รักการ เราก็ไปทานอาหารค่ำกับแม่ของฉัน เราเล่นไพ่จนถึงสามโมงเย็น แม่รักบัตร เธอลืมเวลา '' โอ้ ที่ถูก ฉันหวังว่า คุณมีความสุข "' โอ้ เรามีเวลาอัศจรรย์ ขอบคุณ แต่ผมคิดว่า ที่บางทีคุณไม่กังวลเกี่ยวกับ Susie ... กัน '' ไม่มี ไม่ ไม่หรอก!''ที่อยู่ด้านขวาทั้งหมดแล้ว' ชายหนุ่มมองนายอย่างไร Carteret เปียกชุดนอน และมองออกไปอีก ' จะได้รับคืนที่เยี่ยมยอดอบอุ่น ไม่มัน เขาพูดสุภาพ' ร้อนชะมัด ฉันไม่สามารถนอนหลับ '' นอน ฉันต้องไปบ้านเตียง ยิ้ม แสดงสีขาวสวยงามฟัน ' สวัสดี รักหรือไม่'คืนดี'รถเริ่มย้าย ชายหนุ่ม waved ลา และเรียกอย่างไร Carteret นายหลังเขา:' คุณต้องมา และรับประทานอาหารเย็นกับเราตอนเย็นหนึ่ง.. .'' ดีอย่างไร มี โปรด... สวัสดี ที่รัก 'อย่างไร Carteret นายเดินบนถนน "เขาเรียกว่าฉันรัก เขาคิดว่า' อะไรสุภาพชายหนุ่ม ชอบเขา 'เขาถึงสวน แสงใหม่ของเช้า shone บนกุหลาบของเขา มีสีแดงสวยงามมากที่หนึ่งกุหลาบ เพิ่งเปิด และมืดเป็นเลือด 'ฉันจะมารับมัน เขากล่าวว่า ตนเอง, ' และใช้ชั้นบนสำหรับฉันภรรยานั้น ' ได้ สุดท้าย เขาตัดสินใจที่จะปล่อยให้มันมีAnd then suddenly, a bird began to sing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่ผู้ที่อยู่กับเธอ? กล่าวว่านายคาร์.
'ชายหนุ่มคนหนึ่ง เธอได้พบกับเขาบนเครื่องบิน 'นางคาร์กล่าว.
'ตอนนี้ไปนอน.
นอกหน้าต่างห้องนอนของดวงจันทร์ส่องแสงสดใส.
'ไม่มีใครบอกผมว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งบนเครื่องบิน' กล่าวว่านาย
คาร์ crossly.
'คุณ เห็นเขาว่า 'นางคาร์กล่าวว่า 'เขาอยู่ที่นั่นเมื่อคุณได้พบกับเธอ
ที่สนามบิน. '
'ผมจำไม่ได้กล่าวว่าสามีของเธอ.
'ใช่คุณทำ คุณสังเกตเห็นหมวกของเขา คุณกล่าวว่าดังนั้น มันเป็นแสง
สีเขียว ... '
'โอ้ที่รัก! กล่าวว่านายคาร์ 'ผู้ชายคนนั้น? แต่เขาแก่เกินไปสำหรับเธอ เขา
จะต้องเป็นเกือบสี่สิบ. '
'เขาเป็นยี่สิบแปดที่รัก ตอนนี้ไปนอน. '
'ฉันไม่สามารถนอนหลับ' กล่าวว่านายคาร์ 'สามโมงเช้าและฉัน
ไม่สามารถได้รับการนอน. '
'แค่นอนนิ่งที่รักและคุณเร็ว ๆ นี้จะหลับ' กล่าวว่าภรรยาของเขา.
มันเป็นคืนที่อบอุ่นในเดือนกรกฎาคม ลมกระซิบอ่อนโยนในต้นไม้
นอกหน้าต่างห้องนอน มันฟังเหมือนรถมา นายคาร์ลุกขึ้นนั่งและฟัง แต่มันก็เป็นเพียงลม.
'คุณจะไปไหนตอนนี้? กล่าวว่านางคาร์.
'ฉันจะลงมาชั้นล่างสำหรับการดื่มน้ำ ฉันนอนไม่หลับ ฉันไม่เคยสามารถ
นอนหลับอยู่ในแสงจันทร์ - ฉันไม่ทราบว่าทำไม และมันก็ร้อนมากเกินไป. '
'ใส่รองเท้าแตะของคุณบนกล่าวว่านางคาร์เหงาหงอย.
เขาพบรองเท้าแตะของเขาและนำพวกเขาใน เขาเดินลงไปที่ห้องครัว
และหันประปา น้ำ warmish เขาปล่อยให้น้ำ
วิ่งจนกว่าจะเย็นพอที่จะดื่ม จากนั้นเขาก็เปิดห้องครัว
ประตูและเดินออกไปในสวน ดวงจันทร์ส่องบนดอกกุหลาบของเขา.
นายคาร์จะได้เห็นรูปทรงและสีของดอกไม้ทุก มี
พวกเขา. แดงและสีเหลืองและสีขาวนุ่มและหอมฉุย
แต่ละดอกก็เปียกน้ำค้าง เขายืนอยู่บนหญ้าสีเขียวสั้น
และมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ดวงจันทร์เป็นความสว่างมาก มันเป็นเหมือน
ที่แข็งแกร่งไฟสีขาววาววับลงบนสวน.
ลมกระซิบอีกครั้งในต้นไม้ อีกครั้งนายคาร์คิดว่ามัน
เป็นรถที่มา ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าทำอะไรไม่ถูกและมีความสุข.
'ซู' เขาพูดออกมาดัง ๆ 'ซู . . คุณอยู่ที่ไหน? คุณกำลังทำอะไร?
ซูซี่ซูซี่คุณมักจะไม่อยู่ออกมาสาย. '
ซูซี่ เขามักจะเรียกว่าซูซี่ของเธอเมื่อเขายินดีเป็นพิเศษ
กับเธอ เขามักจะเรียกเธอว่าซู เมื่อตอนที่เขาข้ามกับเธอเขาเรียกเธอว่าซูซาน. เขาจำวันเกิดที่สิบเก้าของเธอสามสัปดาห์ก่อน เธอก็พร้อมที่จะบินออกไปวิตเซอร์แลนด์สำหรับวันหยุด. 'วิธีที่น่ารักเธอเป็น! ทุกคนบอกว่า 'วิธีสวยและโตขึ้น! และเธอจะวิตเซอร์แลนด์ทั้งหมดด้วยตัวเอง! วิธีที่ยอดเยี่ยม! ' แต่นายคาร์ไม่คิดว่าลูกสาวของเขาดูโตขึ้น กับเขาเธอมองขนาดเล็กและวัยรุ่นมากขึ้นกว่าเดิม 'ยังเด็กเกินไปที่จะไปออกไปด้วยตัวเอง "เขาคิดว่า crossly. เขาได้ยินเสียงนาฬิกาคริสตจักร ครึ่งรอบสาม ในขณะที่เขาได้ยินเสียงของรถ เวลานี้เขาก็มั่นใจว่า เขาจะได้เห็นของไฟมาตามถนน. 'คุณสาย, หญิงสาวที่เขาพูดกับตัวเอง เขาไม่ได้รู้สึกมีความสุขอีกต่อไป เพียงแค่ข้ามเล็ก ๆ น้อย ๆ เขาสามารถได้ยินเสียงรถมาตามถนนอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเขาก็เริ่มที่จะวิ่งไปที่บ้าน. เขาไม่อยากให้เธอไปหาเขาที่นั่น เขาต้องการที่จะได้รับกลับไปที่เตียง. กางเกงชุดนอนของเขาเป็นเวลานานเกินไป พวกเขาเปียกน้ำค้าง เขาจัดขึ้นพวกเขาขึ้นเช่นกระโปรง, ขณะที่เขาวิ่ง. นี่คือโง่ 'เขาคิดว่า 'สิ่งที่พ่อแม่สิ่งที่โง่ทำบางครั้ง!' ที่ประตูห้องครัวหนึ่งในรองเท้าแตะของเขาหล่นลงไป เขาหยุดที่จะรับมันขึ้นและฟังอีกครั้งสำหรับเสียงของรถ ทั้งหมดเป็นที่เงียบสงบ เมื่ออีกครั้งที่เขาเป็นคนเดียวในที่เงียบสงบ, สวนแสงจันทร์ รองเท้าแตะของเขาก็เปียกน้ำค้าง กางเกงชุดนอนเปียกเขารู้สึกอึดอัดบนขาของเขา. "มันไม่ได้หยุด" เขาคิดว่า เขารู้สึกข้ามและมีความสุขอีกครั้ง "เรามักจะเดินกลับบ้านจากการเต้นรำ "เขาพูดออกมาดัง ๆ 'นั่นเป็นส่วนหนึ่งของความสนุก. ทันใดนั้นเขารู้สึกกลัว เขาจำมุมบนถนนใกล้บ้านของเขา 'มันเป็นมุมที่อันตราย "เขาพูดกับตัวเอง 'มีการเกิดอุบัติเหตุมีทุกสัปดาห์ เกิดอะไรขึ้นถ้าซูซี่และชายคนนี้ . . ' เขาไม่ต้องการที่จะคิดเกี่ยวกับมัน มันเป็นที่น่ากลัวเกินไป. 'และผู้ที่เป็นคนนี้หรือไม่? ฉันรู้ว่าเขาเป็นเพื่อนที่เหมาะสมวิธีสำหรับซูซี่? บางทีเขาอาจจะเป็นคนที่แต่งงานแล้ว หรือความผิดทางอาญา. ทั้งหมดในครั้งเดียวที่เขามีความรู้สึกที่น่ากลัวเกี่ยวกับชายคนนี้ 'ฉันรู้สึกเช่นนี้เมื่อฉันเห็นเธอได้รับเป็นเครื่องบิน 'ที่เขาคิดว่า 'ผมมีความรู้สึกของ . . อันตราย . . การเกิดอุบัติเหตุ. เขาได้รับการสั่นในขณะนี้ เขารู้สึกเย็นและป่วย 'เธอมีความผิดพลาดในรถของชายคนนั้น' เขาคิดว่า "ผมแน่ใจว่ามัน. ตอนนี้เขากำลังเดินต่องแต่งทั่วสดชื่นหญ้าแสงจันทร์ 'ฉันแน่ใจว่าเธอมีอุบัติเหตุ' ที่เขาคิดว่า 'ในนาทีหรือสองตำรวจจะโทรศัพท์ - โอ้ที่รัก! โอ้ที่รัก ' เขาเริ่มที่จะเดินขึ้นไปบนถนนในชุดนอนและรองเท้าแตะห้องนอนของเขา. เขามองไปที่ท้องฟ้า มีสายทองด้านบนยอดต้นไม้. ดวงจันทร์ก็หายไป มันเป็นวันเกือบ 'โอ้ที่เธอ? เขาร้องและเขาก็เริ่มที่จะเรียกใช้. สักครู่ต่อมาเขาคิดว่าเขาเห็นคู่ของตาสีเหลืองมองเขาจากถนน เขาตระหนักว่าพวกเขาแสงไฟของรถ มันก็ยืนอยู่ที่ด้านข้างของถนน เขาไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่จะทำอย่างไรกับมัน เขาควรจะไปถึงรถและเคาะหน้าต่างและพูดว่า 'ซูซานมาที่บ้าน? แต่มีโอกาสเสมอว่าลูกสาวของบางคนอื่น ๆ อยู่ในรถ. 'และแล้วสิ่งที่เธอจะคิดว่าฉัน? - ออกจากที่นี่ในชุดนอนของฉันเขาหยุดและเฝ้าดูแสงของวันเติมท้องฟ้า 'สิ่งที่จะเพื่อนบ้านคิดว่าถ้าพวกเขาเห็นฉัน? ' เขาคิดว่า. 'ผมต้องไปที่บ้านและได้รับไปที่เตียง ผมไม่ทราบว่าทำไมฉันกังวลเช่นนี้ ผมไม่เคยกังวลเช่นนี้เมื่อเธออายุได้เล็ก ๆ น้อย ๆ . เขาหันและเริ่มที่จะเดินกลับบ้าน ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์ เขามองไปรอบ ๆ และเห็นไฟมาตามถนน. ทันใดนั้นเขารู้สึกโง่มากขึ้นกว่าเดิม มีเวลาที่จะได้รับไม่ได้ออกไป เขาจะซ่อนอยู่หลังต้นไม้ หญ้าเปียกนานภายใต้ต้นไม้ที่ทำชุดนอนของเขาเปียกแล้วเคย. รถผ่านเขา เขาไม่สามารถมองเห็นผู้ที่อยู่ข้างใน 'บางทีมันซูซี่ "เขาคิดว่า 'และตอนนี้ฉันจะต้องกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดนอนของฉัน. เขาเริ่มเดินอีกครั้ง จากนั้นเขาก็หยุดครั้งเดียวมากขึ้น 'เกิดอะไรขึ้นถ้ามันไม่ได้เป็นซูซี่? เขาคิดว่า. 'เกิดอะไรขึ้นถ้าจริงๆสิ่งที่เกิดขึ้นกับซูซี่? ' เขารู้สึกว่าป่วยและอากาศหนาวเย็นและมีความสุข เลือดดูเหมือนจะกระซิบและร้องเพลงภายในหูของเขา หัวใจของเขาดูเหมือนจะเติมเต็มทั้งร่างกายของเขา. 'โอ้ซูซี่ "เขากระซิบ" มาบ้านอย่างปลอดภัย กรุณา . . ' พระองค์ทรงตระหนักว่ารถได้หยุดอยู่นอกบ้านของเขา ช่วงเวลาต่อมาเขาได้เห็นซูซี่ เธอได้รับการสวมใส่ชุดราตรีสีเหลืองยาวของเธอ. 'วิธีสวยเธอเป็น! เขาคิดว่า. เขาได้ยินเสียงหวานของเธอเสียงวัยรุ่นโทร: 'ลา ใช่ น่ารัก ขอบคุณ. ' 'ฉันจะต้องไม่ปล่อยให้เธอเห็นฉันตอนนี้' เขาคิดว่า 'ฉันจะต้องให้ออกไปจากสายตา. ฉันจะต้องไปผ่านประตูหลัง แล้วฉันจะไปชั้นบนและใส่ชุดนอนแห้ง . . ช่วงเวลาต่อมารถหันกลับมาตามถนนต่อเขา เวลานี้มีโอกาสที่จะซ่อนไม่ ไม่กี่ช่วงเวลาที่มีความสุขที่เขายืนอยู่ที่นั่นด้วยแสงของรถส่องแสงในดวงตาของเขา. 'ดูเป็นธรรมชาติ "เขาพูดกับตัวเอง 'และหวังว่าไม่มีใครสังเกตเห็นฉัน. รถหยุดและเสียงที่เรียกว่าออก: 'ขอโทษนะครับ คุณนายคาร์? ' 'ใช่' เขากล่าวว่า 'ฉัน Carteret. เขาพยายามที่จะเสียงเย็นและ unworried. 'โอ้ ฉันบิลจอร์แดนครับ 'ฉันขอโทษเราก็ดึกแล้ว ฉันหวังว่าคุณไม่ได้กังวลเกี่ยวกับซูซี่ ' 'Oh! ฉบับที่ไม่แน่นอน. ' 'แม่ของฉันทำให้เราคุณจะเห็น.' 'แต่ผมคิดว่าคุณไปเต้นรำ.' 'โอ้ไม่ครับ เราไปทานอาหารเย็นกับแม่ของฉัน เราเล่นไพ่จน 03:00 แม่ของฉันรักบัตร เธอลืมเวลา. ' 'โอ้ที่ถูกต้องทั้งหมด ฉันหวังว่าคุณมีช่วงเวลาที่ดี. ' 'โอ้เรามีเวลาที่ยอดเยี่ยมขอบคุณ แต่ผมคิดว่าบางทีคุณกังวลเกี่ยวกับซูซี่ . . ' 'ไม่มี ไม่แน่นอน! ' 'นั่นคือสิ่งที่ถูกต้องแล้ว. ชายหนุ่มมองที่เปียกของนายคาร์ชุดนอนและมองออกไปอีกครั้ง 'มันเป็นคืนที่อบอุ่นเยี่ยมยอดได้ไม่ได้หรือไม่ เขากล่าวอย่างสุภาพ. 'ร้อนชะมัด ผมนอนไม่หลับ ' 'นอน! ฉันจะต้องได้รับการบ้านไปนอน! เขายิ้มแสดงที่สวยงามสีขาวฟัน 'คืนที่ดีครับ? 'คืนที่ดี. รถเริ่มที่จะย้ายออกไป ชายหนุ่มคนหนึ่งโบกมือลาและนาย Carteret เรียกว่าหลังจากเขา'คุณต้องมารับประทานอาหารค่ำกับเราในเย็นวันหนึ่ง . . ' 'ชนิดวิธี! ใช่โปรด . . คืนที่ดีครับ " นายคาร์เดินลงไปที่ถนน 'เขาเรียกผมครับ' เขาคิดว่า. 'สิ่งที่ชายหนุ่มสุภาพ! ผมชอบเขา. เขาไปถึงสวน ไฟใหม่ของเช้าส่องบนดอกกุหลาบของเขา มีผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยงามมากดอกกุหลาบสีแดงที่เพิ่งเปิดใหม่และความมืดเป็นเลือด 'ฉันจะรับมัน "เขากล่าวกับตัวเองและใช้มันสำหรับชั้นบนของฉันภรรยา. แต่ในท้ายที่สุดเขาจึงตัดสินใจที่จะปล่อยให้มันมี. และแล้วก็นกเริ่มร้องเพลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่นางเป็นใคร ? ' นาย Carteret .
' หนุ่ม เธอเจอเค้าบนเครื่องบิน , ' คุณนาย Jersey กล่าวว่า ตอนนี้ไปนอน
'
ภายนอกหน้าต่างห้องนอนพระจันทร์ก็ส่องแสงเจิดจ้า
'nobody บอกผมว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งบนเครื่องบินของนาย

" crossly Carteret . เห็นเขา ' คุณนาย Jersey กล่าวว่า เขาอยู่ที่นั่นเมื่อคุณเจอเธอที่สนามบิน
'
" จำไม่ได้
' สามี' ใช่ คุณทำ คุณสังเกตเห็นหมวกของเขา คุณพูดอย่างนั้น มันเบา
สีเขียว . . . . . . . '
' โอ พระเจ้า ! ' นาย Carteret . ' ผู้ชายคนนั้นเหรอ ? แต่เขาแก่เกินไปสำหรับเธอ เขา
ต้องเกือบสี่สิบ '
เขาคือ 28 , ที่รัก ไปนอนเถอะ '
" นอนไม่หลับ ' นาย Carteret . ' สามโมงเช้าผม
นอนไม่หลับ '
แค่นิ่งๆ ที่รัก และเร็ว ๆนี้คุณจะหลับ
' ภรรยามันเป็นคืนที่อบอุ่น ในเดือนกรกฎาคม สายลมอ่อนโยนที่กระซิบในต้นไม้
ข้างนอกหน้าต่างห้องนอน มันเหมือนรถกำลังมา นาย Carteret ลุกขึ้นนั่งและฟัง แต่มันเป็นเพียงลม . . .
'where เธอจะไปตอนนี้เลยเหรอ ' คุณนาย Carteret .
ฉันกำลังจะลงไปข้างล่างเพื่อดื่มน้ำ ฉันไม่สามารถนอนหลับได้ ผมไม่เคย
นอนในแสงจันทร์และฉันไม่รู้ว่าทำไม และมันร้อนมากเกินไป '
'put ของคุณรองเท้าแตะ ,' คุณนาย Carteret - .
เขาพบรองเท้าแตะของเขาและใส่ เขาเดินลงไปที่ห้องครัว
เปิดก๊อก น้ำซึ่งทำให้อุ่น . เขาปล่อยน้ำ
วิ่งจนมันเย็นพอที่จะดื่ม แล้วเขาเปิดประตูครัว
และเดินออกไปในสวน ดวงจันทร์ส่องแสงอยู่บนดอกกุหลาบของเขา .
คุณ Jersey สามารถเห็นรูปร่างและสีสันของทุกดอก มี
มีสีแดงและสีเหลืองและสีขาวความนุ่มและหวานหอม .
แต่ละดอกก็เปียกด้วยน้ำค้าง เขายืนอยู่บนสั้น
หญ้าสีเขียวและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า พระจันทร์สว่างมาก มันเหมือน
แข็งแรง ขาวไฟส่องแสงลงบนสวน
ลมกระซิบอีกครั้งในต้นไม้ อีกครั้งคุณ Carteret คิดว่ามัน
ได้รถแล้ว ทันใดนั้น เขารู้สึกหมดหวังและหดหู่
'sue ' เขาพูดออกมาดังๆ " ฟ้อง . . . . . . . คุณอยู่ไหน ?คุณจะทำอะไร ?
ซูซี่ ซูซี่ คุณไม่ได้มักจะอยู่ดึก '
ซูซี่ เขามักจะเรียกว่า ซูซี่เธอ เมื่อเขายินดีเป็นพิเศษ
กับเธอ ปกติเขาเรียกนางซู เมื่อเขาข้ามกับเธอ


เขาเรียกนางซูซาน
เขาจำได้วันเกิดสิบเก้า สามสัปดาห์ก่อน เธอ
เตรียมพร้อมที่จะบินไปที่ประเทศสวิสเซอร์แลนด์วันหยุด .
' น่ารักเธอ ทุกคนกล่าวว่า' น่ารักและโตขึ้นมาก ! และ
เธอจะไปสวิตเซอร์แลนด์ทั้งหมดด้วยตัวเอง วิธีที่ยอดเยี่ยม ! '
แต่คุณ Jersey ไม่คิดว่าลูกสาวดูโตขึ้นมาก เขา
เธอดูเล็กลงและกระตุ้งกระติ้งยิ่งกว่าที่เคย ' เด็กเกินไป
ไปเอง ' เขาคิด crossly .
เขาได้ยินเสียงนาฬิกาที่โบสถ์ . สามครึ่ง ตอนนั้นเขา
ได้ยินเสียงรถ คราวนี้เขาแน่ใจ เขาอาจดู
ไฟมา ตามถนน
คุณมาสายนะ สาวน้อย " เขาพูดกับตัวเอง เขาไม่ได้รู้สึกทรมานอีกต่อไป แค่ข้าม เขาได้ยินเสียงรถที่มาเร็วไปตามถนน ทันใดนั้นเขาก็เริ่มวิ่งไปบ้าน
เขาไม่ได้ต้องการให้เธอไปหาเขาที่นั่น เขาต้องการที่จะได้รับกลับไปที่เตียง
กางเกงชุดนอนของเขายาวเกินไป เขาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำค้าง เขา
ถือมัน เหมือนกระโปรงขณะที่เขาวิ่ง
นี่มันโง่ ' เขาคิด ' ' อะไรโง่ๆ พ่อแม่ทำบางครั้ง '
ที่ครัวประตูหนึ่งของรองเท้าแตะของเขาหลุด เขาหยุดที่จะรับ
ขึ้นมาฟังอีกครั้ง เสียงของรถ ทุกอย่างเงียบสงบ เมื่อ
อีกครั้งเขาอยู่คนเดียวในสวนแสงจันทร์เงียบ . รองเท้าแตะ
ของเขาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำค้าง กางเกงของเขาเปียกชุดนอนรู้สึกอึดอัด

ขาของเขา มันไม่ได้หยุด' เขาคิด เขารู้สึกข้ามและเป็นทุกข์อีก ' เรา
เสมอเดินกลับบ้านจากเต้น ' เขาพูดออกมาดังๆ ที่เป็นส่วนหนึ่งของความสนุกสนาน
'
ทันใดนั้นเขารู้สึกกลัว เขาจำได้ว่ามุมบนถนน
ใกล้บ้านของเขา ' มันเป็นมุมอันตราย ' เขาพูดกับตัวเอง ' มี
มีอุบัติเหตุมีทุกอาทิตย์ ถ้าซูซี่ และเพื่อน . . . . . . . ' เขา
ไม่ต้องการที่จะคิดเกี่ยวกับมัน มันก็น่ากลัว
และใครเป็นคนยังไง ? ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาเป็น
เพื่อนเหมาะกับซูซี่ ? บางที เขาแต่งงานแล้ว หรืออาชญากร '
ทั้งหมดในครั้งเดียวเขาก็รู้สึกน่ากลัวเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ ' ผมรู้สึกแบบนี้
เมื่อผมเห็นเธอเข้าไปในเครื่องบิน , ' เขาคิด ' ฉันมีความรู้สึกของ . . . . . . . อันตราย . . . . . . . อุบัติเหตุ เขาก็สั่นแล้ว เขารู้สึก
หนาวและไม่สบาย ' เธอมีความผิดพลาดในรถของผู้ชายคนนั้น