found that learning followed by the

found that learning followed by the first half
of the night's sleep led to much better memory of neutral material than did learning
followed by the second half ofthe night's sleep. The second-half condition was superior
to a retention interval of wakefulness. These experimenters concluded that stage-4
sleep following learning was more beneficial to memory than REM sleep following
learning. Ekstrand et al. (19) argued that this difference more strongly supports the
Decay Theory than the Interference Theory of Forgetting since interfering learning
should be absent in both stages of sleep, but the decay of memory should be more
rapid when physiological arousal is higher, in REM sleep.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พบว่าการเรียนรู้ตาม ด้วยครึ่งปีแรกนอนหลับคืนที่นำไปสู่หน่วยความจำที่ดีมากของวัสดุเป็นกลางกว่าการเรียนรู้ตาม ด้วยครึ่งหลังของการนอนหลับ สะอาดครึ่งเหนือไปช่วงเวลาการเก็บข้อมูลของความตื่นตัว จากกรณีเหล่านี้สรุปเวที-4หลับต่อการเรียนรู้เป็นประโยชน์มากกับหน่วยความจำกว่าหลับต่อการเรียนรู้ Ekstrand et al. (19) โต้เถียงว่า ความแตกต่างนี้เพิ่มเติมสนับสนุนการสลายตัวทฤษฎีกว่ารบกวนทฤษฎีของลืมตั้งแต่รบกวนการเรียนรู้ควรจะขาดในทั้งสองขั้นตอนของการนอนหลับ แต่การสลายตัวของหน่วยความจำควรจะเพิ่มเติมความตื่นตัวอย่างรวดเร็วเมื่อทางสรีรวิทยาคือสูงกว่า REM การนอนหลับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พบว่าการเรียนรู้ตามมาด้วยช่วงครึ่งแรก
ของการนอนหลับคืนที่นำไปสู่หน่วยความจำที่ดีมากของวัสดุที่เป็นกลางกว่าการเรียนรู้
ตามมาด้วยช่วงครึ่งหลัง ofthe การนอนหลับคืน เงื่อนไขที่สองครึ่งดีกว่า
ให้เป็นช่วงเวลาการเก็บรักษาความตื่นตัว ทดลองเหล่านี้ได้ข้อสรุปว่าขั้นตอนที่ 4
การนอนหลับต่อไปนี้การเรียนรู้ที่เป็นประโยชน์มากขึ้นเพื่อความทรงจำกว่าการนอนหลับ REM ต่อไปนี้
การเรียนรู้ Ekstrand et al, (19) แย้งว่าความแตกต่างนี้มากขึ้นอย่างมากสนับสนุน
ทฤษฎีผุกว่าทฤษฎีการรบกวนลืมตั้งแต่รบกวนการเรียนรู้
ควรจะขาดทั้งในขั้นตอนของการนอนหลับ แต่การสลายตัวของหน่วยความจำที่ควรจะเป็นมากขึ้น
อย่างรวดเร็วเมื่อเร้าอารมณ์ทางสรีรวิทยาจะสูงกว่าในการนอนหลับ REM