The Impact of Theoretical Issues on

The Impact of Theoretical Issues on the Practice of
Sustainable Tourism Development
Throughout the world, sustainable tourism is being undertaken, via the creation of
sustainable tourism products or via broader development approaches. Sustainable tourism,
however, is still hotly debated in the literature, with little consensus being reached on
matters of terminology, as well as practical application. Despite this, there are key themes
identified in the broader definitions of sustainable tourism that can be used to frame
practical implementation. The openness to interpretation, however, represents challenges
for its practical implementation, and also, its evaluation.
However, this does not mean a standardised definition for sustainable tourism development
is appropriate or practical. Countries and the communities within them are diverse in all
respects, environment, culture, values, traditions, government, economy, etc. The
interaction of all stakeholders and their role in tourism is equally diverse. It is therefore
impossible to develop an approach to sustainable tourism development that is applicable in
all settings. Approaches need to be developed with special consideration of the needs and
resources available in each instance (Chens, Sok, & Sok, 2008).
Thus, if individual approaches are applied to individual settings, evaluation ends up being on
an individual scale also. The literature reveals that there is no standard for the assessment
of sustainable tourism approaches (Bramwell & Lane, 2008), and in the light of available
definitions and guidelines, this is not surprising (Lansing & De Vries, 2007). The most
common means of evaluating the success of the implementation of sustainable tourism
development strategies is the use of indicators to ascertain as to whether objectives of the
approach are being met (Weaver & Lawton, 1999).
In the majority of cases, sustainable tourism development is evaluated via the use of
indicators. Indicators in themselves have limitations as they are based on objectives which
may not reflect sustainable tourism guidelines, and are vulnerable to bias by developers and
those who may interpret results for their own ends. As a result, there is a distinct lack of
evidence to demonstrate whether sustainable tourism is practicable and which approach is
most successful (Bramwell & Lane, 2008)
Other limitations for the successful evaluation of sustainable tourism approaches include
variances in interpretation of definitions, which forms the basis for developing evaluative
objectives, in which these errors are inevitably replicated (Johnston & Tyrrell, 2007). The
influence of the stakeholder responsible for the implementation or evaluation of sustainable
tourism approaches also potentially introduces bias into the evaluation process. This in turn
reduces the accuracy of these evaluative processes and diminishes the value of its
contribution towards developing objective models for best practice (Fuchs & Lorek, 2005).
This leads to the conclusion that what is required to enhance the successful practice of
sustainable tourism in LDCs is a complex, holistic solution. The challenges represented by the lack of clear theoretical definitions, and the complex stakeholder environments in LDCs,
exacerbated by the added vulnerabilities of LDCs, demand that more attention must be
given to considering effective practical approaches to sustainable tourism development.
However, to improve practical implementation, the priority must be to identify objectives of
sustainable tourism for development which consider the unique challenges presented by
different communities. As such, objectives should identify key areas which are common
between communities, but also have the flexibility to be able to address specific community
issues.
It is these objectives which should be evaluated to assess the success of sustainable tourism
development. If the key objectives are used for evaluation, the bias of particular stakeholder
groups can be minimised based on the clearer understanding of individual goals in a
particular context. Also, objectives based evaluation techniques can be utilised in multiple
settings enabling a clearer and more consistent viewpoint of the practice of sustainable
tourism development in LDCs worldwide.
It is suggested in this overview that the available literature does not support the creation of
this understanding of how sustainable tourism works, and what can be done to improve the
success of implementations in any LDC context. This research will focus on the gap in
information regarding community issues. A better understanding of these issues will
facilitate successful sustainable tourism development in LDCs.
In summary, it is evident from the literature that debate surrounding the definition of
sustainable tourism has led to difficulties in implementing sustainable tourism approaches.
This is a result of difficulties in further defining sustainable tourism approaches and
identifying objectives of these approaches. What must become a priority the use of a clearer
and practically-founded understanding of sustainable tourism development to inform
practice by highlighting common community objectives, but also encouraging flexibility in
practice to adapt to specific community conditions.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลกระทบของปัญหาทางทฤษฎีในการปฏิบัติพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนทั่วโลก ท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนเป็นการดำเนินการ ผ่านการสร้างผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนหรือ ผ่านวิธีการพัฒนาที่กว้างขึ้น ท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนอย่างไรก็ตาม จะยังคง hotly ยังคงในวรรณคดี ด้วยมติที่น้อยอยู่แล้วเรื่องของคำศัพท์ เช่นเดียวกับภาค แม้นี้ มีหลักระบุในคำนิยามที่กว้างขึ้นของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนที่สามารถใช้กับกรอบนำไปใช้ปฏิบัติ เปิดถึงตี ไร แสดงความท้าทายสำหรับผลของ และ การประเมินผลอย่างไรก็ตาม นี้ไม่ได้หมายความ คำนิยามแบบสำหรับพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนมีความเหมาะสม หรือปฏิบัติได้จริง ประเทศและชุมชนภายในพวกเขาหลากหลายในทั้งหมดเคารพ สิ่งแวดล้อม วัฒนธรรม ค่า ประเพณี รัฐบาล เศรษฐกิจ เป็นต้น ที่โต้ตอบของทุกกลุ่มและบทบาทของตนในการท่องเที่ยวหลากหลายเท่านั้น จึงไม่สามารถที่จะพัฒนาวิธีการเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนที่สามารถใช้ในการการตั้งค่าทั้งหมด วิธีจำเป็นต้องได้รับการพัฒนา โดยคำนึงถึงความต้องการพิเศษ และทรัพยากรที่มีอยู่ในแต่ละอินสแตนซ์ (Chens สก & สก 2008)ดังนั้น ถ้าแต่ละวิธีจะใช้การตั้งค่าแต่ละ ประเมินผลสิ้นสุดลงในแต่ละขนาดยัง วรรณกรรมพบว่า มีความไม่มีมาตรฐานสำหรับการประเมินวิธีการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (Bramwell และ Lane, 2008), และ นี้ว่างข้อกำหนดและแนวทาง ไม่น่าแปลกใจ (Lansing และ De Vries, 2007) มากสุดวิธีการทั่วไปของการประเมินความสำเร็จของการดำเนินงานของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนกลยุทธ์การพัฒนาคือ การใช้ตัวบ่งชี้การตรวจเป็นว่าวัตถุประสงค์ของการวิธีกำลังเม็ท (ช่างทอผ้าและลอว์ตัน 1999)ส่วนใหญ่ของกรณี พัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนเป็นประเมินผ่านการใช้ตัวบ่งชี้ ตัวบ่งชี้ในตัวเองมีข้อจำกัดเกี่ยวกับวัตถุประสงค์ที่อาจสะท้อนให้เห็นถึงแนวทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน และเสี่ยงกับความโน้มเอียงโดยนักพัฒนา และผู้ที่อาจแปลผลสิ้นสุดของตนเอง ส่งผล มีการขาดหมดหลักฐานแสดงว่าการท่องเที่ยวยั่งยืน practicable และวิธีการที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด (Bramwell และ Lane, 2008)มีข้อจำกัดอื่น ๆ ในการประเมินผลสำเร็จของแนวทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนผลต่างในการตีความข้อกำหนด ซึ่งเป็นพื้นฐานสำหรับพัฒนา evaluativeวัตถุประสงค์ ซึ่งข้อผิดพลาดเหล่านี้ย่อมจะถูกจำลองแบบ (จอห์นสตันและ Tyrrell, 2007) ที่อิทธิพลของผู้ที่รับผิดชอบดำเนินการประเมินผลอย่างยั่งยืนวิธีท่องเที่ยวแนะนำอคติในการประเมินยังอาจ นี้เปิดลดความแม่นยำของกระบวนการเหล่านี้ evaluative และค่อย ๆ หายไปของมันสัดส่วนต่อการพัฒนารูปแบบวัตถุประสงค์สำหรับแนวทางปฏิบัติ (Fuchs & Lorek, 2005)นี้นำไปสู่ข้อสรุปที่ว่า สิ่งจำเป็นเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการปฏิบัติประสบความสำเร็จท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนใน LDCs คือ โซลูชันที่ซับซ้อน แบบองค์รวม ความท้าทายการแสดงอย่างชัดเจนกำหนดทฤษฎี และสภาพแวดล้อมที่ซับซ้อนทรรศนะใน LDCsเลวร้าย โดยช่องโหว่เพิ่มของ LDCs ความต้องการที่ต้องให้ความสนใจมากขึ้นให้พิจารณาแนวทางการปฏิบัติมีประสิทธิภาพพัฒนาท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนอย่างไรก็ตาม เพิ่มผล ลำดับความสำคัญที่ต้องระบุวัตถุประสงค์ของท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์เพื่อการพัฒนาซึ่งความท้าทายไม่ซ้ำกันนำเสนอโดยพิจารณาชุมชนแตกต่างกัน เช่น วัตถุประสงค์ควรระบุพื้นที่สำคัญซึ่งใช้กันทั่วไประหว่างชุมชน แต่ยัง มีความยืดหยุ่นเพื่อให้สามารถอยู่เฉพาะชุมชนปัญหามีวัตถุประสงค์เหล่านี้ซึ่งควรมีประเมินเพื่อประเมินความสำเร็จของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนการพัฒนา ถ้ามีใช้วัตถุประสงค์หลักในการประเมิน ความโน้มเอียงของผู้ใดสามารถกระบวนกลุ่มตามความเข้าใจที่ชัดเจนของแต่ละเป้าหมายในการบริบทเฉพาะ ยัง วัตถุประสงค์โดยประเมินเทคนิคสามารถใช้ในหลายการตั้งค่าการเปิดใช้งานมุมมองที่ชัดเจน และมากขึ้นของการปฏิบัติอย่างยั่งยืนพัฒนาการท่องเที่ยวใน LDCs ทั่วโลกแนะนำในภาพรวมนี้ประกอบการใช้สนับสนุนการสร้างthis understanding of how sustainable tourism works, and what can be done to improve thesuccess of implementations in any LDC context. This research will focus on the gap ininformation regarding community issues. A better understanding of these issues willfacilitate successful sustainable tourism development in LDCs.In summary, it is evident from the literature that debate surrounding the definition ofsustainable tourism has led to difficulties in implementing sustainable tourism approaches.This is a result of difficulties in further defining sustainable tourism approaches andidentifying objectives of these approaches. What must become a priority the use of a clearerand practically-founded understanding of sustainable tourism development to informpractice by highlighting common community objectives, but also encouraging flexibility inpractice to adapt to specific community conditions.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลกระทบของปัญหาที่เกี่ยวกับการปฏิบัติตามทฤษฎีของการพัฒนาอย่างยั่งยืนการท่องเที่ยวทั่วโลก, การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนจะถูกดำเนินการผ่านการสร้างผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนหรือผ่านวิธีการพัฒนาที่กว้างขึ้น การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน, แต่ยังคงถกเถียงกันอย่างถึงพริกถึงขิงในวรรณคดีที่มีความสอดคล้องกันเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ถูกถึงเรื่องของคำศัพท์เช่นเดียวกับการใช้งานจริง อย่างไรก็ตามเรื่องนี้มีรูปแบบที่สำคัญที่ระบุไว้ในคำจำกัดความที่กว้างขึ้นของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนที่สามารถใช้กรอบการปฏิบัติจริง การเปิดกว้างให้มีการตีความ แต่แสดงให้เห็นถึงความท้าทายสำหรับการดำเนินการในทางปฏิบัติของตนและยังมีการประเมินผลของมัน. แต่นี้ไม่ได้หมายความว่ามีความละเอียดมาตรฐานสำหรับการพัฒนาท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนมีความเหมาะสมหรือการปฏิบัติ ประเทศและชุมชนที่อยู่ในตัวพวกที่มีความหลากหลายในทุกประการสภาพแวดล้อมวัฒนธรรมค่านิยมประเพณีการปกครองเศรษฐกิจและอื่น ๆ ทำงานร่วมกันของผู้มีส่วนได้เสียและบทบาทของพวกเขาในการท่องเที่ยวที่มีความหลากหลายอย่างเท่าเทียมกัน ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะพัฒนาแนวทางการพัฒนาท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนที่มีผลบังคับใช้ในการตั้งค่าทั้งหมด วิธีการจะต้องมีการพัฒนาด้วยการพิจารณาเป็นพิเศษของความต้องการและทรัพยากรที่มีอยู่ในแต่ละอินสแตนซ์ (Chens, สกและสก, 2008). ดังนั้นหากวิธีการของแต่ละบุคคลจะใช้กับการตั้งค่าของแต่ละบุคคลและการประเมินผลสิ้นสุดขึ้นเป็นในระดับของแต่ละบุคคลยัง วรรณกรรมแสดงให้เห็นว่าไม่มีมาตรฐานสำหรับการประเมินผลของวิธีการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (Bramwell & Lane, 2008) และในแง่ของการที่มีคำจำกัดความและแนวทางนี้ไม่น่าแปลกใจ(แลนซิง & De Vries, 2007) มากที่สุดวิธีการทั่วไปในการประเมินความสำเร็จของการดำเนินงานของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในกลยุทธ์การพัฒนาคือการใช้ตัวชี้วัดเพื่อยืนยันว่าวัตถุประสงค์ของวิธีการที่ถูกพบ(ผู้ประกอบการและลอว์ตัน, 1999). ในกรณีส่วนใหญ่การพัฒนาท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ได้รับการประเมินผ่านการใช้งานของตัวชี้วัด ตัวชี้วัดในตัวเองมีข้อ จำกัด ที่พวกเขาจะขึ้นอยู่กับวัตถุประสงค์ซึ่งอาจไม่สะท้อนให้เห็นถึงแนวทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนและมีความเสี่ยงที่จะมีอคติโดยนักพัฒนาและผู้ที่อาจแปลผลสำหรับการสิ้นสุดของตัวเอง เป็นผลให้มีการขาดที่แตกต่างของหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่าการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนคือการปฏิบัติและวิธีการที่เป็นที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด(Bramwell & Lane, 2008) ข้อ จำกัด อื่น ๆ สำหรับการประเมินผลความสำเร็จในแนวทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนรวมถึงความแปรปรวนในการตีความของคำนิยามซึ่งรูปแบบพื้นฐานสำหรับการพัฒนาที่ประเมินวัตถุประสงค์ที่ผิดพลาดเหล่านี้ถูกจำลองแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ (จอห์นสันและ Tyrrell 2007) อิทธิพลของผู้มีส่วนได้เสียมีความรับผิดชอบสำหรับการดำเนินงานหรือการประเมินอย่างยั่งยืนวิธีการการท่องเที่ยวนอกจากนี้ยังอาจแนะนำอคติในกระบวนการประเมินผล นี้ในการเปิดจะช่วยลดความถูกต้องของกระบวนการประเมินเหล่านี้และลดมูลค่าของของการมีส่วนร่วมต่อการพัฒนารูปแบบวัตถุประสงค์สำหรับการปฏิบัติที่ดีที่สุด(Fuchs & Lorek 2005). นี้นำไปสู่ข้อสรุปที่ว่าสิ่งที่จะต้องเสริมสร้างการปฏิบัติที่ประสบความสำเร็จของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในประเทศพัฒนาน้อยที่สุดเป็นที่ซับซ้อน, การแก้ปัญหาแบบองค์รวม ความท้าทายที่เป็นตัวแทนจากการขาดคำนิยามทฤษฎีที่ชัดเจนและสภาพแวดล้อมที่ผู้มีส่วนได้เสียที่ซับซ้อนในประเทศพัฒนาน้อยที่สุดมาจากช่องโหว่ที่เพิ่มขึ้นของประเทศพัฒนาน้อยที่สุดความต้องการที่สนใจมากขึ้นจะต้องได้รับการพิจารณาแนวทางการปฏิบัติที่มีประสิทธิภาพเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. อย่างไรก็ตามในการปรับปรุงการปฏิบัติจริง ลำดับความสำคัญจะต้องมีการระบุวัตถุประสงค์ของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในการพัฒนาซึ่งพิจารณาความท้าทายที่ไม่ซ้ำกันนำเสนอโดยชุมชนที่แตกต่างกัน เช่นวัตถุประสงค์ควรระบุพื้นที่สำคัญที่อยู่ร่วมกันระหว่างชุมชนแต่ยังมีความยืดหยุ่นเพื่อให้สามารถอยู่กับชุมชนที่เฉพาะเจาะจงปัญหา. มันเป็นวัตถุประสงค์เหล่านี้ซึ่งควรจะได้รับการประเมินเพื่อประเมินความสำเร็จของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนพัฒนา หากวัตถุประสงค์หลักที่ใช้สำหรับการประเมินผลอคติของผู้มีส่วนได้เสียโดยเฉพาะอย่างยิ่งกลุ่มสามารถลดลงอยู่บนพื้นฐานของความเข้าใจที่ชัดเจนในเป้าหมายของแต่ละบุคคลในบริบทโดยเฉพาะอย่างยิ่ง นอกจากนี้วัตถุประสงค์ตามเทคนิคการประเมินผลสามารถนำไปใช้ในหลาย ๆการตั้งค่าที่ช่วยให้มุมมองที่ชัดเจนและสอดคล้องกันมากขึ้นของการปฏิบัติของการพัฒนาอย่างยั่งยืนการพัฒนาการท่องเที่ยวในประเทศพัฒนาน้อยที่สุดทั่วโลก. มันเป็นข้อเสนอแนะในภาพรวมที่เอกสารอ้างอิงที่มีไม่สนับสนุนการสร้างความเข้าใจในวิธีนี้การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนการทำงานและสิ่งที่สามารถทำได้ในการปรับปรุงความสำเร็จของการใช้งานในบริบท LDC การวิจัยครั้งนี้จะมุ่งเน้นไปที่ช่องว่างในข้อมูลเกี่ยวกับปัญหาชุมชน ความเข้าใจที่ดีขึ้นของปัญหาเหล่านี้จะอำนวยความสะดวกในการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนประสบความสำเร็จในประเทศพัฒนาน้อยที่สุด. โดยสรุปก็เห็นได้ชัดจากวรรณกรรมที่อภิปรายรอบหมายของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนได้นำไปสู่ความยากลำบากในการดำเนินการแนวทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. นี้เป็นผลจากความยากลำบากในต่อไป การกำหนดแนวทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนและการระบุวัตถุประสงค์ของการวิธีการเหล่านี้ สิ่งที่จะต้องกลายเป็นความสำคัญของการใช้งานที่ชัดเจนเข้าใจและปฏิบัติจริงก่อตั้งของการพัฒนาท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนที่จะแจ้งให้ปฏิบัติโดยเน้นวัตถุประสงค์ชุมชนร่วมกันแต่ยังส่งเสริมให้ความยืดหยุ่นในการปฏิบัติในการปรับตัวให้เข้ากับสภาพชุมชนที่เฉพาะเจาะจง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลกระทบของประเด็นทางทฤษฎีกับการปฏิบัติของ

การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนทั่วโลก , การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนจะถูกดำเนินการผ่านการสร้างผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน หรือผ่าน
กว้างพัฒนาวิธี การท่องเที่ยว ,
แต่ยั่งยืน ยังคงถกเถียงกันอย่างรุนแรงในวรรณคดี กับเล็กเอกฉันท์ถูกถึง
เรื่องของคำศัพท์ตลอดจนการประยุกต์ใช้ในทางปฏิบัติ โดยมีธีมหลัก
ระบุในความหมายกว้างของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ที่สามารถใช้ในการใช้ปฏิบัติกรอบ

การเปิดให้มีการตีความ แต่แสดงถึงความท้าทาย
สำหรับการปฏิบัติของการปฏิบัติและการประเมินผลของ .
แต่นี้ไม่ได้หมายความว่ามาตรฐานคำนิยามของการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนเหมาะสม หรือปฏิบัติ ประเทศและชุมชนภายในพวกเขามีความหลากหลายในทุก
เคารพ สิ่งแวดล้อม วัฒนธรรม ค่านิยม ประเพณี การปกครอง เศรษฐกิจ ฯลฯ
ปฏิสัมพันธ์ของทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้อง และบทบาทของตนในการท่องเที่ยวที่หลากหลายไม่แพ้กัน จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะพัฒนา
แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน นั่นคือใช้ใน
การตั้งค่าทั้งหมดวิธีที่ต้องได้รับการพัฒนาให้มีการพิจารณาเป็นพิเศษของความต้องการและทรัพยากรที่มีอยู่ในแต่ละอินสแตนซ์ (
chens ซ๊อค & , เขาสก , 2008 ) .
ดังนั้นหากจะใช้การตั้งค่าแต่ละรายบุคคลการประเมินสิ้นสุดลงบน
ขนาดแต่ละคนด้วย วรรณกรรมพบว่าไม่มีมาตรฐานสำหรับการประเมิน
แนวทางการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน ( บรามเวล& Lane , 2008 )