1. IntroductionGlobal biodiversity

1. Introduction
Global biodiversity has declined markedly over the past 40 years (Butchart et al., 2010, Cardinale et al., 2012 and Hoffmann et al., 2010). Declines in species status have been especially marked in tropical regions where the status of vertebrates is considered to have deteriorated most (Hoffmann et al., 2010) and the probability of vertebrate extinctions is highest in Southeast Asia (Sodhi et al., 2004). The decline is at such a rate that a high proportion of vertebrate species face extinction within the next 50 years (Bennett et al., 2002, Laurance, 2006 and Sodhi et al., 2004). In Southeast Asia, there are two main anthropogenic drivers of these rapid biodiversity declines. First is a reduction in the extent of natural habitat as a consequence of both legal and illegal logging and conversion to large scale agricultural production (Ziegler et al., 2009): Southeast Asia has higher annual rates of deforestation, particularly in the lowlands, than other parts of the tropics (Sodhi et al., 2010). Secondly, declines have been driven by direct over-exploitation of individual species to meet various demands, including food, tonics, medicines, and trade in live animals and body parts (Corlett, 2007 and Duckworth, 2012).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. บทนำความหลากหลายทางชีวภาพสากลปฏิเสธอย่างเด่นชัดผ่านมา 40 ปี (Butchart et al. 2010, Cardinale et al. 2012 และ Hoffmann et al. 2010) ภาวะสถานะชนิดทำเครื่องหมายโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตร้อนที่สถานะของสัตว์มีกระดูกสันหลังถือได้เสื่อมโทรมมากที่สุด (Hoffmann et al. 2010) และความน่าเป็นของการสูญพันธุ์ของสัตว์มีกระดูกสันหลังเป็นสูงที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (Sodhi et al. 2004) ลดลงอยู่ในอัตราที่ว่า สัดส่วนของสัตว์มีกระดูกสันหลังชนิดหน้าสูญพันธุ์ภายในอีก 50 ปี (เบนเน็ตต์ et al. 2002, Laurance, 2006 และ Sodhi et al. 2004) ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มีสองไดรเวอร์มาของมนุษย์หลักของภาวะเหล่านี้ความหลากหลายทางชีวภาพอย่างรวดเร็ว แรก คือการลดขอบเขตของที่อยู่อาศัยตามธรรมชาติเป็นผลมาจากทั้งทางกฎหมาย และผิดกฎหมายล็อกและแปลงเกษตรขนาดใหญ่ (Ziegler et al. 2009): เอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีอัตราสูงประจำปีการทำลายป่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสกอตแลนด์ตอนใต้ กว่าส่วนอื่น ๆ ของเขตร้อน (Sodhi et al. 2010) ประการที่สอง ปฏิเสธได้ถูกขับเคลื่อน โดยตรงมากกว่าประโยชน์ของแต่ละสายพันธุ์ต้องการ รวมอาหาร ยาบำรุง ยา และค้าในสัตว์มีชีวิต และร่างกาย (Corlett, 2007 และ Duckworth, 2012)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. บทนำ
ความหลากหลายทางชีวภาพทั่วโลกได้ปรับตัวลดลงอย่างเห็นได้ชัดในช่วง 40 ปีที่ผ่านมา (Butchart et al., 2010 คาร์ดินัล et al., 2012 และ Hoffmann et al., 2010) ลดลงในสถานะสายพันธุ์ที่ได้รับการทำเครื่องหมายโดยเฉพาะอย่างยิ่งในภูมิภาคเขตร้อนที่สถานะของสัตว์มีกระดูกสันหลังจะถือได้เสื่อมโทรมมากที่สุด (Hoffmann et al., 2010) และน่าจะเป็นของการสูญพันธุ์ของสัตว์มีกระดูกสันหลังที่มีความสูงที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (Sodhi et al., 2004) ลดลงอยู่ที่อัตราดังกล่าวที่มีสัดส่วนที่สูงของสายพันธุ์ที่เลี้ยงลูกด้วยนมต้องเผชิญกับการสูญพันธุ์ภายใน 50 ปีข้างหน้า (เบนเน็ตต์, et al., 2002, Laurance 2006 และ Sodhi et al., 2004) ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีสองไดรเวอร์ของมนุษย์เหล่านี้หลักของการลดลงของความหลากหลายทางชีวภาพอย่างรวดเร็ว แรกคือการลดขอบเขตของการอยู่อาศัยตามธรรมชาติเป็นผลมาจากทั้งการเข้าสู่ระบบกฎหมายและผิดกฎหมายและการแปลงเพื่อการผลิตทางการเกษตรขนาดใหญ่ A (Ziegler et al, 2009.) เอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีอัตราประจำปีที่สูงขึ้นของการทำลายป่าโดยเฉพาะในที่ราบลุ่มกว่า ส่วนอื่น ๆ ของเขตร้อน (Sodhi et al., 2010) ประการที่สองลดลงได้รับแรงหนุนจากการโดยตรงมากกว่าการแสวงหาผลประโยชน์ของแต่ละชนิดเพื่อตอบสนองความต้องการที่หลากหลายรวมทั้งอาหารยาบำรุงยารักษาโรคและการค้าในสัตว์มีชีวิตและส่วนต่างๆของร่างกาย (Corlett 2007 และ Duckworth, 2012)