It brought them to their door in th

It brought them to their door in the Rue des Martyrs, and sadly they walked up to their own apartment. It was the end, for her. As for him, he was thinking that he must be at the office at ten.

She took off the garments in which she had wrapped her shoulders, so as to see herself in all her glory before the mirror. But suddenly she uttered a cry. The necklace was no longer round her neck!

< 6 >
"What's the matter with you?" asked her husband, already half undressed.

She turned towards him in the utmost distress.

"I . . . I . . . I've no longer got Madame Forestier's necklace. . . ."

He started with astonishment.

"What! . . . Impossible!"

They searched in the folds of her dress, in the folds of the coat, in the pockets, everywhere. They could not find it.

"Are you sure that you still had it on when you came away from the ball?" he asked.

"Yes, I touched it in the hall at the Ministry."

"But if you had lost it in the street, we should have heard it fall."

"Yes. Probably we should. Did you take the number of the cab?"

"No. You didn't notice it, did you?"

"No."

They stared at one another, dumbfounded. At last Loisel put on his clothes again.

"I'll go over all the ground we walked," he said, "and see if I can't find it."

And he went out. She remained in her evening clothes, lacking strength to get into bed, huddled on a chair, without volition or power of thought.

Her husband returned about seven. He had found nothing.

He went to the police station, to the newspapers, to offer a reward, to the cab companies, everywhere that a ray of hope impelled him.

She waited all day long, in the same state of bewilderment at this fearful catastrophe.

Loisel came home at night, his face lined and pale; he had discovered nothing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันนำพวกเขาไปที่ประตูของพวกเขาใน Rue des เทอร์ส และเศร้าพวกเขาเดินไปยังอพาร์ตเมนต์ของตนเอง มันเป็นสุด สำหรับเธอ สำหรับเขา เขาคิดว่า เขาต้องทำงานที่สำนักที่สิบ เธอเอาเสื้อผ้าที่เธอมีห่อไหล่ของเธอ เพื่อดูตัวเองในทุกสิริของเธอก่อนกระจกปิด แต่จู่ ๆ เธอพูดร้องไห้ สร้อยคอเป็นไม่รอบคอของเธอ< 6 > "มีอะไรกับคุณ" ถามสามีของเธอ แล้วครึ่ง undressed เธอหันไปทางเขาในความทุกข์ที่สุด "I . . . I . . . ฉันไม่มีสร้อยคอมาดาม Forestier. ... " เขาเริ่มต้นกับเมือ "อะไร . . . เป็นไปไม่ได้" พวกเขาค้นหาจีบเธอแต่ง พับเสื้อ ในช่อง ทุกที่ของ นอกจากนี้พวกเขาไม่สามารถหาได้ "คุณแน่ใจว่า คุณยังมีมันบนเมื่อคุณมาอยู่ห่างจากลูกบอล" เขาถาม "ใช่ ฉันสัมผัสมันในห้องโถงที่กระทรวง" "แต่หากคุณมีสูญหายบนถนน เราจะได้ยินมันตก" "ใช่ อาจเราควร ไม่ได้จะได้จำนวนของห้องโดยสารหรือไม่" หมายเลข" คุณไม่ได้สังเกต คุณ" "หมายเลข" พวกเขาจ้องไปที่อื่น dumbfounded ในที่สุด Loisel วางบนเสื้อผ้าของเขาอีกครั้ง "ฉันจะไปเหนือพื้นดินที่เราเดิน เขากล่าวว่า, " และดูถ้าไม่พบ" และเขาออกไป เธอยังคงอยู่ในชุดราตรีของเธอ ขาดความแข็งแรงจะไปยังเตียง ต้องบนเก้าอี้ ไม่เหงหรือพลังของความคิด สามีของเธอกลับประมาณเจ็ด เขาได้พบอะไร เขาไปสถานีตำรวจ หนังสือพิมพ์ การให้รางวัล ให้รถบริษัท ทุกลำหวัง impelled เขา เธอรอตลอดวัน ในความสับสนที่แผ่นดินไหวนี้กลัวรัฐเดียวกัน Loisel มาบ้านในเวลากลางคืน ใบหน้าเรียงราย และ ซีด เขาได้ค้นพบอะไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันพาพวกเขาไปที่ประตูของพวกเขาใน Rue Des ทนทุกข์และเศร้าที่พวกเขาเดินขึ้นไปยังพาร์ทเมนท์ของตัวเอง มันเป็นท้ายที่สุดสำหรับเธอ ในฐานะที่เป็นสำหรับเขาเขาคิดว่าเขาจะต้องอยู่ที่สำนักงานที่สิบ. เธอถอดเสื้อผ้าที่เธอได้ห่อไหล่ของเธอเพื่อที่จะเห็นตัวเองในทุกสิริของเธอก่อนที่กระจก แต่จู่ๆก็มีเธอเปล่งเสียงร้องให้ช่วย สร้อยคอก็ไม่รอบคอของเธอ! <6> "เป็นอะไรกับคุณ?" ถามสามีของเธออยู่แล้วไม่ได้แต่งตัวครึ่ง. เธอหันไปทางเขาในความทุกข์สูงสุด. "ฉัน... ฉัน... ฉันไม่ได้สร้อยคอมาดาม Forestier ของ...." เขาเริ่มต้นด้วยความประหลาดใจ. "อะไร!. . ไม่ได้! " พวกเขาค้นหาในพับของการแต่งกายของเธอในพับของเสื้อในกระเป๋าทุกที่ พวกเขาไม่สามารถหาได้. "คุณแน่ใจหรือว่าคุณยังคงมีมันในเมื่อคุณออกมาจากลูก?" เขาถาม. "ใช่ฉันสัมผัสมันในห้องโถงที่กระทรวง." " แต่ถ้าคุณได้สูญเสียมันไปในสถานที่ที่เราควรจะเคยได้ยินมันตก." "ใช่. อาจเราควร. คุณไม่ได้ใช้จำนวนของ รถแท็กซี่? " " ฉบับที่คุณไม่ได้แจ้งให้ทราบว่าท่านคิดว่า? " " ไม่ " พวกเขาจ้องที่อีกคนหนึ่งตะลึง ที่ล่าสุด Loisel ใส่เสื้อผ้าของเขาอีกครั้ง. "ฉันจะไปเหนือพื้นดินที่เราเดินไป" เขากล่าวว่า "และดูว่าฉันไม่สามารถหาได้." เขาก็ออกไป เธอยังคงอยู่ในชุดราตรีของเธอขาดความแข็งแรงที่จะได้เข้านอนซุกตัวอยู่บนเก้าอี้โดยไม่ตั้งใจหรือพลังของความคิด. สามีของเธอกลับมาประมาณเจ็ด เขาได้พบว่าไม่มีอะไร. เขาเดินไปที่สถานีตำรวจเพื่อหนังสือพิมพ์ที่จะนำเสนอรางวัลให้กับ บริษัท รถแท็กซี่ทุกที่ว่ารังสีของความหวังผลักดันให้เขา. เธอรอนานตลอดทั้งวันในรัฐเดียวกันของความสับสนที่น่ากลัวนี้ . ภัยพิบัติLoisel มาที่บ้านในเวลากลางคืนใบหน้าของเขาเรียงรายและอ่อน; เขาได้ค้นพบอะไร