Even when I was in the last year of

Even when I was in the last year of high school when my English was not very good, I never imagined of thinking in Thai before writing :-)-paragraph essay (that was the most we could do in those days). I thought English, like any other subject, exists in its own right. Whenever I did something in English, I did not even compare it in Thai. The same could be said when I studied biology, chemistry, physics etc. I concentrated on that particular subject in that particular environment.

When I thought of a "chair", I did not think as "เก้าอี้" but formed the image in my mind and put the symbol "CHAIR" as description.

When I thought of "walking", I did not think in Thai first as "เดิน" but I imagined the steps it took me to move forward.

If I could do this over 40 years ago when there was practically no advanced technology to help in studying English, I could not imagine that a Thai student cannot do as I did. You only need to study hard, read a lot of graded readers/grammar books/do exercises, and listen a lot (in those days I listened to short-wave radio BBC and VOA which was very hard on my ears as there were plenty of static noises). The only thing missing in those days was "writing". I did not write enough back then.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ผมอยู่ในปีสุดท้ายของมัธยมเมื่ออังกฤษไม่ดี ฉันไม่เคยจินตนาการความคิดภาษาไทยก่อนที่จะเขียน: -) -เรียงย่อหน้า (ที่ถูกที่สุดเราสามารถทำในวันนั้น) ฉันคิดว่า อังกฤษ เช่นใด ๆ อื่น ๆ เรื่อง มีอยู่ในตนเอง เมื่อฉันได้บางอย่างในภาษาอังกฤษ ฉันได้ไม่ได้เปรียบเทียบในภาษาไทย เดียวกันอาจจะกล่าวเมื่อศึกษาชีววิทยา เคมี ฟิสิกส์ฯลฯ ผมเข้มข้นในเรื่องนั้นโดยเฉพาะในสภาพแวดล้อมเฉพาะเมื่อฉันคิดว่า "เก้าอี้" ฉันไม่ได้คิดว่า เป็น "เก้าอี้" แต่ภาพที่เกิดขึ้นในจิตใจของฉัน และใส่สัญลักษณ์ "เก้าอี้" เป็นคำอธิบาย เมื่อฉันคิดว่า การ "เดิน" ไม่ได้ไม่คิดว่า ในไทยครั้งแรกเป็น "เดิน" แต่ผมจินตนาการตอน มันเอาฉันต่อไปถ้าฉันสามารถทำนี้กว่า 40 ปีที่ผ่านมาเมื่อมีจริงไม่มีเทคโนโลยีขั้นสูงเพื่อช่วยในการเรียนภาษาอังกฤษ ฉันอาจไม่คิดว่า นักเรียนไทยทำไม่เป็นค่ะ เท่านั้นคุณจำเป็นต้องศึกษาอย่างหนัก จำนวนมากของไวยากรณ์มีการจัดระดับผู้อ่านหนังสือ/ทำแบบฝึกหัดอ่าน และฟังมาก (ในสมัยนั้นฉันฟังวิทยุคลื่นสั้น BBC และ VOA ซึ่งยากมากในหูของฉันเป็นมีเสียงคงที่มากมาย) สิ่งเดียวที่ขาดหายไปในวันเหล่านั้นเป็น "เขียน" ผมไม่ได้เขียนเพียงพอกลับมาแล้ว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม้ในขณะที่ผมอยู่ในปีสุดท้ายของโรงเรียนมัธยมเมื่อภาษาอังกฤษของฉันไม่ได้ดีมากผมไม่เคยคิดของการคิดเป็นภาษาไทยก่อนที่จะเขียน: -) - เรียงความวรรค (ที่ได้รับมากที่สุดที่เราสามารถทำได้ในวันนั้น) ผมคิดว่าภาษาอังกฤษเหมือนเรื่องอื่น ๆ ที่มีอยู่ในตัวของมันเอง เมื่อใดก็ตามที่ผมทำอะไรในภาษาอังกฤษผมไม่ได้เปรียบเทียบในไทย เดียวกันสามารถกล่าวว่าเมื่อผมเรียนชีววิทยาเคมีฟิสิกส์ ฯลฯ ผมจดจ่ออยู่กับเรื่องใดเรื่องหนึ่งที่อยู่ในสภาพแวดล้อมโดยเฉพาะอย่างยิ่ง. เมื่อฉันคิดของ "เก้าอี้" ฉันไม่คิดว่าเป็น "เก้าอี้" แต่ภาพที่เกิดขึ้นในใจของฉัน และใส่สัญลักษณ์ "เก้าอี้" เป็นคำอธิบาย. เมื่อฉันคิดว่าการ "เดิน" ฉันไม่คิดว่าภาษาไทยเป็นครั้งแรกที่ "เดิน" แต่ผมคิดว่าขั้นตอนที่จะเอาผมที่จะก้าวไปข้างหน้า. ถ้าฉันจะทำเช่นนี้มานานกว่า 40 ปีที่ผ่านมา เมื่อมีจริงไม่มีเทคโนโลยีที่ทันสมัยมาช่วยในการเรียนภาษาอังกฤษผมไม่สามารถจินตนาการได้ว่านักเรียนไทยไม่สามารถทำตามที่ฉันทำ คุณจะต้องเรียนอย่างหนักอ่านเป็นจำนวนมากของผู้อ่านอย่างช้า ๆ / ไวยากรณ์หนังสือ / ทำแบบฝึกหัดและฟังเป็นจำนวนมาก (ในสมัยนั้นผมฟังวิทยุคลื่นสั้นบีบีซีและ VOA ซึ่งเป็นเรื่องยากมากในหูของฉันเท่าที่มีอยู่มากมาย เสียงคงที่) สิ่งเดียวที่ขาดหายไปในวันนั้นก็คือ "การเขียน" ผมไม่ได้เขียนพอกลับมาแล้ว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนที่ผมอยู่ปีสุดท้ายของโรงเรียนมัธยมเมื่อภาษาอังกฤษของฉันไม่ดีมาก ผมไม่เคยคิดเลยว่าคิดในไทยก่อนเขียน : - ) - เรียงความวรรค ( นั่นคือสิ่งที่เราทำในวันนั้น ) ฉันคิดว่าภาษาอังกฤษ เหมือนเรื่องอื่น ๆ ที่มีอยู่ในตัวของมันเอง เมื่อใดก็ตามที่ฉันทำบางอย่างเป็นภาษาอังกฤษ ผมไม่ได้เปรียบเทียบในไทย เดียวกันอาจกล่าวได้เมื่อผมเรียนชีววิทยา เคมีฟิสิกส์ ฯลฯ ผมจดจ่ออยู่กับเรื่องนั้นโดยเฉพาะในสภาพแวดล้อมที่เฉพาะเจาะจง .

เมื่อฉันคิดของ " เก้าอี้ " ผมไม่คิดว่า เป็น " เก้าอี้ " แต่เกิดภาพในหัวของฉันและใส่สัญลักษณ์ " เก้าอี้ " เป็นคำบรรยาย

เมื่อฉันคิดว่าการ " เดิน " ผมไม่คิดว่าในไทยครั้งแรกเป็น " เดิน " แต่ผมนึกขั้นตอนมันเอาฉันก้าวไปข้างหน้า .

ถ้าฉันทำสิ่งนี้มากกว่า 40 ปีที่ผ่านมาเมื่อมีจริงไม่มีเทคโนโลยีที่ทันสมัย เพื่อช่วยในการ เรียนภาษาอังกฤษ ผมไม่อาจจินตนาการว่า นักเรียนไม่สามารถทำอย่างที่ฉันทำ คุณต้องเรียนหนัก อ่านหนังสือเยอะมาก ให้ผู้อ่าน / ไวยากรณ์หนังสือทำแบบฝึกหัดและฟังมาก ( สมัยนั้นผมฟังคลื่นสั้นวิทยุบีบีซีและ VOA ซึ่งลำบากมากในหูของฉันมีมากมายเสียงคงที่ ) สิ่งเดียวที่ขาดหายไปในวันนั้นคือ " การเขียน " ผมไม่ได้เขียน พอกลับมาแล้ว