I was six when my mother taught me

I was six when my mother taught me the art of invisible strength. It was a strategy for winning arguments, respect from others, and eventually, though neither of us knew it at the time, chess games.
"Bite back your tongue," scolded my mother when I cried loudly, yanking her hand toward the store that sold bags of salted plums. At home, she said, "Wise guy, he not go against wind. In Chinese we say, Come from South, blow with wind-poom!-North will follow. Strongest wind cannot be seen."
The next week I bit back my tongue as we entered the store with the forbidden candies. When my mother finished her shopping, she quietly plucked a small bag of plums from the rack and put it on the counter with the rest of the items. ,
My mother imparted her daily truths so she could help my older brothers and me rise above our circumstances. We lived in. San Francisco's Chinatown. Like most of the other Chinese children who played in the back alleys of restaurants and curio shops, I didn't think we were poor. My bowl was always full, three five-course meals every day, beginning with a soup of mysterious things I didn't want to know the names of.
We lived on Waverly Place, in a warm, clean, two-bedroom flat that sat above a small Chinese bakery specializing in steamed pastries and dim sum. In the early morning, when the alley was still quiet, I could smell fragrant red beans as they were cooked down to a pasty sweetness. By daybreak, our flat was heavy with the odor of fried sesame balls and sweet curried chicken crescents. From my bed, I would listen as my father got ready for work, then locked the door behind him, one-two-three clicks.
At the end of our two-block alley was a small sandlot playground with swings and slides well-shined down the middle with use. The play area was bordered by wood-slat benches where old-country people sat cracking roasted watermelon seeds with their golden teeth and scattering the husks to an impatient gathering of gurgling pigeons. The best playground, however, was the dark alley itself. It was crammed with daily mysteries and adventures. My brothers and I would peer into the medicinal herb shop, watching old Li dole out onto a stiff sheet of white paper the right amount of insect shells, saffron-colored seeds, and pungent leaves for his ailing customers. It was said that he once cured a woman dying of an ancestral curse that had eluded the best of American doctors. Next to the pharmacy was a printer who specialized in gold-embossed wedding invitations and festive red banners.
Farther down the street was Ping Yuen Fish Market. The front window displayed a tank crowded with doomed fish and turtles struggling to gain footing on the slimy green-tiled sides. A hand-written sign informed tourists,
"Within this store, is all for food, not for pet." Inside, the butchers with their bloodstained white smocks deftly gutted the fish while customers cried out their orders and shouted, "Give me your freshest," to which the butchers always protested, "All are freshest." On less crowded market days, we would inspect the crates of live frogs and crabs which we were warned not to poke, boxes of dried cuttlefish, and row upon row of iced prawns, squid, and slippery fish. The sanddabs made me shiver each time; their eyes lay on one flattened side and reminded me of my mother's story of a careless girl who ran into a crowded street and was crushed by a cab. "Was smash flat," reported my mother.
At the corner of the alley was Hong Sing's, a four-table cafe with a recessed stairwell in front that led to a door marked "Tradesmen." My brothers and I believed the bad people emerged from this door at night. Tourists never went to Hong Sing's, since the menu was printed only in Chinese. A Caucasian man with a big camera once posed me and my playmates in front of the restaurant. He had us move to the side of the picture window so the photo would capture the roasted duck with its head dangling from a juice-covered rope. After he took the picture, I told him he should go into Hong Sing's and eat dinner. When he smiled and asked me what they served, I shouted, "Guts and duck's feet and octopus gizzards!" Then I ran off with my friends, shrieking with laughter as we scampered across the alley and hid in the entryway grotto of the China Gem Company, my heart pounding with hope that he would chase us.
My mother named me after the street that we lived on: Waverly Place Jong, my official name for important American documents. But my family called me Meimei, "Little Sister." I was the youngest, the only daughter. Each morning before school, my mother would twist and yank on my thick black hair until she had formed two tightly wound pigtails. One day, as she struggled to weave a hard-toothed comb through my disobedient hair, I had a sly thought.
I asked her, "Ma, what is Chinese torture?" My mother shook her head. A bobby pin was wedged between her lips. She wetted her palm and smoothed the hair above my ear, then pushed the pin in so that it nicked sharply against my scalp.
'Who say this word?" she asked without a trace of knowing how wicked I was being. I shrugged my shoulders and said, "Some boy in my class said Chinese people do Chinese torture."
"Chinese people.do many things," she said simply. "Chinese people do business, do medicine, do painting. Not lazy like American people. We do torture. Best torture."
My older brother Vincent was the one who actually got the chess set. We had gone to the annual Christmas party held at the First Chinese Baptist Church at the end of the alley. The missionary ladies had put together a Santa bag of gifts donated by members of another church. None of the gifts had names on them. There were separate sacks for boys and girls of different ages. One of the Chinese parishioners had donned a Santa Claus costume and a stiff paper beard with cotton balls glued to it. I think the only children who thought he was the real thing were too young to know that Santa Claus was not Chinese. When my turn came up, the Santa man asked me how old I was. I thought it was a trick question; I was seven according to the American formula and eight by the Chinese calendar. I said I was born on March 17, 1951. That seemed to satisfy him. He then solemnly asked if I had been a very, very good girl this year and did I believe in Jesus Christ and obey my parents. I knew the only answer to that. I nodded back with equal solemnity.
Having watched the older children opening their gifts, I already knew that the big gifts were not necessarily the nicest ones. One girl my age got a large coloring book of biblical characters, while a less greedy girl who selected a smaller box received a glass vial of lavender toilet water. The sound of the box was also important. A ten-year-old boy had chosen a box that jangled when he shook it. It was a tin globe of the world with a slit for inserting money. He must have thought it was full of dimes and nickels, because when he saw that it had just ten pennies, his face fell with such undisguised disappointment that his mother slapped the side of his head and led him out of the church hall, apologizing to the crowd for her son who had such bad manners he couldn't appreciate such a fine gift.
As I peered into the sack, I quickly fingered the remaining presents, testing their weight, imagining what they contained. I chose a heavy, compact one that was wrapped in shiny silver foil and a red satin ribbon. It was a twelve-pack of Life Savers and I spent the rest of the party arranging and rearranging the candy tubes in the order of my favorites. My bother Winston chose wisely as well. His present turned out to be a box of intricate plastic parts; the instructions on the box proclaimed that when they were properly assembled he would have an authentic miniature replica of a World War 11 submarine.
Vincent got the chess set, which would have been a very decent present to get at a church Christmas party, except it was obviously used and, as we discovered later, it was missing a black pawn and a white knight. My mother graciously thanked the unknown benefactor, saying, "Too good. Cost too much." At which point, an old lady with fine white, wispy hair nodded toward our family and said with a whistling whisper, "Merry, merry Christmas."

When we got home, my mother told Vincent to throw the chess set away. "She not want it. We not want it." she said, tossing her head stiffly to the side with a tight, proud smile. My brothers had deaf ears. They were already lining up the chess pieces and reading from the dog-eared instruction book. I watched Vincent and Winston play during Christmas week. The chessboard seemed to hold elaborate secrets waiting to be untangled. The chessmen were more powerful than old Li's magic herbs that cured ancestral curses. And my brothers wore such serious faces that I was sure something was at stake that was greater than avoiding the tradesmen's door to Hong Sing's.
"Let me! Let me!" I begged between games when one brother or the other would sit back with a deep sigh of relief and victory, the other annoyed, unable to let go of the outcome. Vincent at first refused to let me play, but when I offered my Life Savers as replacements for the buttons that filled in for the missing pieces, he relented. He chose the flavors: wild cherry for the black pawn and peppermint for the white knight. Winner could eat both.
As our mother sprinkled flour and rolled out small doughy circles for the steamed dumplings that would be our dinner that night, Vincent explained the rules, pointing to each piece. "You have sixteen pieces and so do I. One king and queen, two bishops, two knights, two castles, and eight pawns. The pawns can only move forward one step, except on the first move. Then they can move two. But they can only take men by moving crossways like this, except in the beginning, when you can move ahead and take another

I was six when my mother taught me the art of invisible strength. It was a strategy for winning arguments, respect from others, and eventually, though neither of us knew it at the time, chess games.
 "Bite back your tongue," scolded my mother when I cried loudly, yanking her hand toward the store that sold bags of salted plums. At home, she said, "Wise guy, he not go against wind. In Chinese we say, Come from South, blow with wind-poom!-North will follow. Strongest wind cannot be seen."
The next week I bit back my tongue as we entered the store with the forbidden candies. When my mother finished her shopping, she quietly plucked a small bag of plums from the rack and put it on the counter with the rest of the items. ,
 My mother imparted her daily truths so she could help my older brothers and me rise above our circumstances. We lived in. San Francisco's Chinatown. Like most of the other Chinese children who played in the back alleys of restaurants and curio shops, I didn't think we were poor. My bowl was always full, three five-course meals every day, beginning with a soup of mysterious things I didn't want to know the names of.
 We lived on Waverly Place, in a warm, clean, two-bedroom flat that sat above a small Chinese bakery specializing in steamed pastries and dim sum. In the early morning, when the alley was still quiet, I could smell fragrant red beans as they were cooked down to a pasty sweetness. By daybreak, our flat was heavy with the odor of fried sesame balls and sweet curried chicken crescents. From my bed, I would listen as my father got ready for work, then locked the door behind him, one-two-three clicks.
 At the end of our two-block alley was a small sandlot playground with swings and slides well-shined down the middle with use. The play area was bordered by wood-slat benches where old-country people sat cracking roasted watermelon seeds with their golden teeth and scattering the husks to an impatient gathering of gurgling pigeons. The best playground, however, was the dark alley itself. It was crammed with daily mysteries and adventures. My brothers and I would peer into the medicinal herb shop, watching old Li dole out onto a stiff sheet of white paper the right amount of insect shells, saffron-colored seeds, and pungent leaves for his ailing customers. It was said that he once cured a woman dying of an ancestral curse that had eluded the best of American doctors. Next to the pharmacy was a printer who specialized in gold-embossed wedding invitations and festive red banners.
 Farther down the street was Ping Yuen Fish Market. The front window displayed a tank crowded with doomed fish and turtles struggling to gain footing on the slimy green-tiled sides. A hand-written sign informed tourists,
"Within this store, is all for food, not for pet." Inside, the butchers with their bloodstained white smocks deftly gutted the fish while customers cried out their orders and shouted, "Give me your freshest," to which the butchers always protested, "All are freshest." On less crowded market days, we would inspect the crates of live frogs and crabs which we were warned not to poke, boxes of dried cuttlefish, and row upon row of iced prawns, squid, and slippery fish. The sanddabs made me shiver each time; their eyes lay on one flattened side and reminded me of my mother's story of a careless girl who ran into a crowded street and was crushed by a cab. "Was smash flat," reported my mother.
 At the corner of the alley was Hong Sing's, a four-table cafe with a recessed stairwell in front that led to a door marked "Tradesmen." My brothers and I believed the bad people emerged from this door at night. Tourists never went to Hong Sing's, since the menu was printed only in Chinese. A Caucasian man with a big camera once posed me and my playmates in front of the restaurant. He had us move to the side of the picture window so the photo would capture the roasted duck with its head dangling from a juice-covered rope. After he took the picture, I told him he should go into Hong Sing's and eat dinner. When he smiled and asked me what they served, I shouted, "Guts and duck's feet and octopus gizzards!" Then I ran off with my friends, shrieking with laughter as we scampered across the alley and hid in the entryway grotto of the China Gem Company, my heart pounding with hope that he would chase us.
 My mother named me after the street that we lived on: Waverly Place Jong, my official name for important American documents. But my family called me Meimei, "Little Sister." I was the youngest, the only daughter. Each morning before school, my mother would twist and yank on my thick black hair until she had formed two tightly wound pigtails. One day, as she struggled to weave a hard-toothed comb through my disobedient hair, I had a sly thought.
 I asked her, "Ma, what is Chinese torture?" My mother shook her head. A bobby pin was wedged between her lips. She wetted her palm and smoothed the hair above my ear, then pushed the pin in so that it nicked sharply against my scalp.
 'Who say this word?" she asked without a trace of knowing how wicked I was being. I shrugged my shoulders and said, "Some boy in my class said Chinese people do Chinese torture."
 "Chinese people.do many things," she said simply. "Chinese people do business, do medicine, do painting. Not lazy like American people. We do torture. Best torture."
My older brother Vincent was the one who actually got the chess set. We had gone to the annual Christmas party held at the First Chinese Baptist Church at the end of the alley. The missionary ladies had put together a Santa bag of gifts donated by members of another church. None of the gifts had names on them. There were separate sacks for boys and girls of different ages. One of the Chinese parishioners had donned a Santa Claus costume and a stiff paper beard with cotton balls glued to it. I think the only children who thought he was the real thing were too young to know that Santa Claus was not Chinese. When my turn came up, the Santa man asked me how old I was. I thought it was a trick question; I was seven according to the American formula and eight by the Chinese calendar. I said I was born on March 17, 1951. That seemed to satisfy him. He then solemnly asked if I had been a very, very good girl this year and did I believe in Jesus Christ and obey my parents. I knew the only answer to that. I nodded back with equal solemnity.
 Having watched the older children opening their gifts, I already knew that the big gifts were not necessarily the nicest ones. One girl my age got a large coloring book of biblical characters, while a less greedy girl who selected a smaller box received a glass vial of lavender toilet water. The sound of the box was also important. A ten-year-old boy had chosen a box that jangled when he shook it. It was a tin globe of the world with a slit for inserting money. He must have thought it was full of dimes and nickels, because when he saw that it had just ten pennies, his face fell with such undisguised disappointment that his mother slapped the side of his head and led him out of the church hall, apologizing to the crowd for her son who had such bad manners he couldn't appreciate such a fine gift.
 As I peered into the sack, I quickly fingered the remaining presents, testing their weight, imagining what they contained. I chose a heavy, compact one that was wrapped in shiny silver foil and a red satin ribbon. It was a twelve-pack of Life Savers and I spent the rest of the party arranging and rearranging the candy tubes in the order of my favorites. My bother Winston chose wisely as well. His present turned out to be a box of intricate plastic parts; the instructions on the box proclaimed that when they were properly assembled he would have an authentic miniature replica of a World War 11 submarine.
 Vincent got the chess set, which would have been a very decent present to get at a church Christmas party, except it was obviously used and, as we discovered later, it was missing a black pawn and a white knight. My mother graciously thanked the unknown benefactor, saying, "Too good. Cost too much." At which point, an old lady with fine white, wispy hair nodded toward our family and said with a whistling whisper, "Merry, merry Christmas." 
 
 When we got home, my mother told Vincent to throw the chess set away. "She not want it. We not want it." she said, tossing her head stiffly to the side with a tight, proud smile. My brothers had deaf ears. They were already lining up the chess pieces and reading from the dog-eared instruction book. I watched Vincent and Winston play during Christmas week. The chessboard seemed to hold elaborate secrets waiting to be untangled. The chessmen were more powerful than old Li's magic herbs that cured ancestral curses. And my brothers wore such serious faces that I was sure something was at stake that was greater than avoiding the tradesmen's door to Hong Sing's.
 "Let me! Let me!" I begged between games when one brother or the other would sit back with a deep sigh of relief and victory, the other annoyed, unable to let go of the outcome. Vincent at first refused to let me play, but when I offered my Life Savers as replacements for the buttons that filled in for the missing pieces, he relented. He chose the flavors: wild cherry for the black pawn and peppermint for the white knight. Winner could eat both.
 As our mother sprinkled flour and rolled out small doughy circles for the steamed dumplings that would be our dinner that night, Vincent explained the rules, pointing to each piece. "You have sixteen pieces and so do I. One king and queen, two bishops, two knights, two castles, and eight pawns. The pawns can only move forward one step, except on the first move. Then they can move two. But they can only take men by moving crossways like this, except in the beginning, when you can move ahead and take another

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

I was six when my mother taught me the art of invisible strength. It was a strategy for winning arguments, respect from others, and eventually, though neither of us knew it at the time, chess games. "Bite back your tongue," scolded my mother when I cried loudly, yanking her hand toward the store that sold bags of salted plums. At home, she said, "Wise guy, he not go against wind. In Chinese we say, Come from South, blow with wind-poom!-North will follow. Strongest wind cannot be seen."The next week I bit back my tongue as we entered the store with the forbidden candies. When my mother finished her shopping, she quietly plucked a small bag of plums from the rack and put it on the counter with the rest of the items. , My mother imparted her daily truths so she could help my older brothers and me rise above our circumstances. We lived in. San Francisco's Chinatown. Like most of the other Chinese children who played in the back alleys of restaurants and curio shops, I didn't think we were poor. My bowl was always full, three five-course meals every day, beginning with a soup of mysterious things I didn't want to know the names of. We lived on Waverly Place, in a warm, clean, two-bedroom flat that sat above a small Chinese bakery specializing in steamed pastries and dim sum. In the early morning, when the alley was still quiet, I could smell fragrant red beans as they were cooked down to a pasty sweetness. By daybreak, our flat was heavy with the odor of fried sesame balls and sweet curried chicken crescents. From my bed, I would listen as my father got ready for work, then locked the door behind him, one-two-three clicks. At the end of our two-block alley was a small sandlot playground with swings and slides well-shined down the middle with use. The play area was bordered by wood-slat benches where old-country people sat cracking roasted watermelon seeds with their golden teeth and scattering the husks to an impatient gathering of gurgling pigeons. The best playground, however, was the dark alley itself. It was crammed with daily mysteries and adventures. My brothers and I would peer into the medicinal herb shop, watching old Li dole out onto a stiff sheet of white paper the right amount of insect shells, saffron-colored seeds, and pungent leaves for his ailing customers. It was said that he once cured a woman dying of an ancestral curse that had eluded the best of American doctors. Next to the pharmacy was a printer who specialized in gold-embossed wedding invitations and festive red banners. Farther down the street was Ping Yuen Fish Market. The front window displayed a tank crowded with doomed fish and turtles struggling to gain footing on the slimy green-tiled sides. A hand-written sign informed tourists,"Within this store, is all for food, not for pet." Inside, the butchers with their bloodstained white smocks deftly gutted the fish while customers cried out their orders and shouted, "Give me your freshest," to which the butchers always protested, "All are freshest." On less crowded market days, we would inspect the crates of live frogs and crabs which we were warned not to poke, boxes of dried cuttlefish, and row upon row of iced prawns, squid, and slippery fish. The sanddabs made me shiver each time; their eyes lay on one flattened side and reminded me of my mother's story of a careless girl who ran into a crowded street and was crushed by a cab. "Was smash flat," reported my mother. At the corner of the alley was Hong Sing's, a four-table cafe with a recessed stairwell in front that led to a door marked "Tradesmen." My brothers and I believed the bad people emerged from this door at night. Tourists never went to Hong Sing's, since the menu was printed only in Chinese. A Caucasian man with a big camera once posed me and my playmates in front of the restaurant. He had us move to the side of the picture window so the photo would capture the roasted duck with its head dangling from a juice-covered rope. After he took the picture, I told him he should go into Hong Sing's and eat dinner. When he smiled and asked me what they served, I shouted, "Guts and duck's feet and octopus gizzards!" Then I ran off with my friends, shrieking with laughter as we scampered across the alley and hid in the entryway grotto of the China Gem Company, my heart pounding with hope that he would chase us. My mother named me after the street that we lived on: Waverly Place Jong, my official name for important American documents. But my family called me Meimei, "Little Sister." I was the youngest, the only daughter. Each morning before school, my mother would twist and yank on my thick black hair until she had formed two tightly wound pigtails. One day, as she struggled to weave a hard-toothed comb through my disobedient hair, I had a sly thought.
I asked her, "Ma, what is Chinese torture?" My mother shook her head. A bobby pin was wedged between her lips. She wetted her palm and smoothed the hair above my ear, then pushed the pin in so that it nicked sharply against my scalp.
'Who say this word?" she asked without a trace of knowing how wicked I was being. I shrugged my shoulders and said, "Some boy in my class said Chinese people do Chinese torture."
"Chinese people.do many things," she said simply. "Chinese people do business, do medicine, do painting. Not lazy like American people. We do torture. Best torture."
My older brother Vincent was the one who actually got the chess set. We had gone to the annual Christmas party held at the First Chinese Baptist Church at the end of the alley. The missionary ladies had put together a Santa bag of gifts donated by members of another church. None of the gifts had names on them. There were separate sacks for boys and girls of different ages. One of the Chinese parishioners had donned a Santa Claus costume and a stiff paper beard with cotton balls glued to it. I think the only children who thought he was the real thing were too young to know that Santa Claus was not Chinese. When my turn came up, the Santa man asked me how old I was. I thought it was a trick question; I was seven according to the American formula and eight by the Chinese calendar. I said I was born on March 17, 1951. That seemed to satisfy him. He then solemnly asked if I had been a very, very good girl this year and did I believe in Jesus Christ and obey my parents. I knew the only answer to that. I nodded back with equal solemnity.
Having watched the older children opening their gifts, I already knew that the big gifts were not necessarily the nicest ones. One girl my age got a large coloring book of biblical characters, while a less greedy girl who selected a smaller box received a glass vial of lavender toilet water. The sound of the box was also important. A ten-year-old boy had chosen a box that jangled when he shook it. It was a tin globe of the world with a slit for inserting money. He must have thought it was full of dimes and nickels, because when he saw that it had just ten pennies, his face fell with such undisguised disappointment that his mother slapped the side of his head and led him out of the church hall, apologizing to the crowd for her son who had such bad manners he couldn't appreciate such a fine gift.
As I peered into the sack, I quickly fingered the remaining presents, testing their weight, imagining what they contained. I chose a heavy, compact one that was wrapped in shiny silver foil and a red satin ribbon. It was a twelve-pack of Life Savers and I spent the rest of the party arranging and rearranging the candy tubes in the order of my favorites. My bother Winston chose wisely as well. His present turned out to be a box of intricate plastic parts; the instructions on the box proclaimed that when they were properly assembled he would have an authentic miniature replica of a World War 11 submarine.
Vincent got the chess set, which would have been a very decent present to get at a church Christmas party, except it was obviously used and, as we discovered later, it was missing a black pawn and a white knight. My mother graciously thanked the unknown benefactor, saying, "Too good. Cost too much." At which point, an old lady with fine white, wispy hair nodded toward our family and said with a whistling whisper, "Merry, merry Christmas."

When we got home, my mother told Vincent to throw the chess set away. "She not want it. We not want it." she said, tossing her head stiffly to the side with a tight, proud smile. My brothers had deaf ears. They were already lining up the chess pieces and reading from the dog-eared instruction book. I watched Vincent and Winston play during Christmas week. The chessboard seemed to hold elaborate secrets waiting to be untangled. The chessmen were more powerful than old Li's magic herbs that cured ancestral curses. And my brothers wore such serious faces that I was sure something was at stake that was greater than avoiding the tradesmen's door to Hong Sing's.
"Let me! Let me!" I begged between games when one brother or the other would sit back with a deep sigh of relief and victory, the other annoyed, unable to let go of the outcome. Vincent at first refused to let me play, but when I offered my Life Savers as replacements for the buttons that filled in for the missing pieces, he relented. He chose the flavors: wild cherry for the black pawn and peppermint for the white knight. Winner could eat both.
As our mother sprinkled flour and rolled out small doughy circles for the steamed dumplings that would be our dinner that night, Vincent explained the rules, pointing to each piece. "You have sixteen pieces and so do I. One king and queen, two bishops, two knights, two castles, and eight pawns. The pawns can only move forward one step, except on the first move. Then they can move two. But they can only take men by moving crossways like this, except in the beginning, when you can move ahead and take another

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ผมเป็นหกเมื่อแม่ของฉันสอนให้ฉันศิลปะของความแข็งแรงที่มองไม่เห็น มันเป็นกลยุทธ์สำหรับข้อโต้แย้งที่ชนะการเคารพจากคนอื่น ๆ และในที่สุดแม้ว่าจะไม่มีพวกเรารู้ว่ามันในขณะที่เกมหมากรุก.
"กัดกลับลิ้นของคุณ" ดุแม่ของฉันเมื่อฉันร้องไห้เสียงดังลากมือของเธอที่มีต่อร้านค้าที่ ถุงขายของพลัมเค็ม ที่บ้านเธอกล่าวว่า "คนฉลาดเขาไม่ได้ไปกับลม. ในจีนเราบอกว่ามาจากทางตอนใต้พัดด้วยลม poom! -North จะตามมา. ลมที่แข็งแกร่งไม่สามารถมองเห็นได้."
ในสัปดาห์ต่อไปที่ผมบิตหลังของฉัน ลิ้นในขณะที่เราเดินเข้าไปในร้านที่มีขนมที่ต้องห้าม เมื่อแม่ของฉันเสร็จสิ้นการช้อปปิ้งของเธอเธออย่างเงียบ ๆ ดึงถุงเล็ก ๆ ของพลัมจากชั้นวางและวางไว้บนเคาน์เตอร์กับส่วนที่เหลือของรายการ ,
แม่ของฉันแก่ความจริงในชีวิตประจำวันของเธอเพื่อที่เธอจะช่วยพี่ชายของฉันและฉันจะอยู่เหนือสถานการณ์ของเรา เราอาศัยอยู่ใน. ซานฟรานซิไชน่าทาวน์ ชอบมากที่สุดของเด็กจีนคนอื่น ๆ ที่เล่นในตรอกซอกซอยด้านหลังของร้านอาหารและร้านขายของโบราณผมไม่ได้คิดว่าเราไม่ดี ชามของฉันเต็มไปเสมอสามมื้อห้าคอร์สทุกวันเริ่มต้นด้วยซุปลึกลับของสิ่งที่ฉันไม่ได้ต้องการที่จะทราบชื่อของ.
ที่เราอาศัยอยู่บนWaverly Place, ในที่อบอุ่นสะอาดแบนสองห้องนอนที่นั่ง ดังกล่าวข้างต้นเบเกอรี่เล็ก ๆ ของจีนที่เชี่ยวชาญในการขนมอบนึ่งติ่มซำ ในตอนเช้าเมื่อซอยก็ยังคงเงียบสงบผมได้กลิ่นหอมถั่วแดงที่พวกเขาสุกลงไปที่ความหวานซีดขาว โดยรุ่งสางของเราแบนหนักกับกลิ่นของลูกงาทอดและหวานเสี้ยวไก่แกงกะหรี่ จากเตียงของฉันฉันจะฟังขณะที่พ่อของฉันมีพร้อมสำหรับการทำงานแล้วล็อคประตูหลังเขาหนึ่งสองสามคลิก.
ในตอนท้ายของซอยสองบล็อกของเราเป็นสนามเด็กเล่นลานทรายขนาดเล็กที่มีชิงช้าและภาพนิ่งที่ดีส่อง ลงตรงกลางที่มีการใช้ พื้นที่เล่นถูกล้อมรอบด้วยม้านั่งไม้ระแนงที่คนเฒ่าคนแก่ประเทศนั่งแตกเมล็ดแตงโมคั่วกับฟันทองของพวกเขาและเปลือกกระจายไปยังการชุมนุมใจร้อนนกพิราบ gurgling สนามเด็กเล่นที่ดีที่สุด แต่เป็นซอยมืดของตัวเอง มันถูกอัดแน่นไปด้วยความลึกลับและการผจญภัยในชีวิตประจำวัน พี่ชายของฉันและฉันจะมองเข้าไปในร้านสมุนไพร, ดูหลี่เก่าเจียดลงบนแผ่นแข็งของกระดาษสีขาวในปริมาณที่เหมาะสมของเปลือกหอยแมลงเมล็ดสีเหลืองสีและใบฉุนสำหรับลูกค้าของเขาไม่สบาย มันก็บอกว่าครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นผู้หญิงที่หายตายจากคำสาปของบรรพบุรุษที่ได้หลบหนีที่ดีที่สุดของแพทย์อเมริกัน ถัดไปที่ร้านขายยาเป็นเครื่องพิมพ์ที่มีความเชี่ยวชาญในคำเชิญงานแต่งงานทองนูนและป้ายแดงเทศกาล.
ไกลออกไปตามถนนเป็นตลาดปลาปิงหยวน หน้าต่างด้านหน้าแสดงถังอัดแน่นไปด้วยปลาและเต่าวาระการดิ้นรนที่จะได้รับความมั่นคงในเลนด้านข้างสีเขียวที่ปูด้วยกระเบื้อง ป้ายที่เขียนด้วยมือแจ้งนักท่องเที่ยว
"ภายในร้านนี้เป็นอาหารไม่ได้สำหรับสัตว์เลี้ยง." ภายในเนื้อด้วยเสื้อคลุมสีขาวเปื้อนเลือดของพวกเขาช่ำชองเสียใจปลาในขณะที่ลูกค้าร้องออกคำสั่งของพวกเขาและตะโกนว่า "ให้ฉันที่สดใหม่ของคุณ" ที่เนื้อเสมอประท้วง "ทั้งหมดอยู่ในที่สดใหม่." ในวันที่ตลาดหนาแน่นน้อยเราจะตรวจสอบลังของกบที่อยู่อาศัยและปูที่เราได้รับการเตือนไม่ให้โผล่กล่องของปลาหมึกแห้งและแถวบนแถวของกุ้งเย็นปลาหมึกและปลาลื่น sanddabs ทำให้ผมสั่นทุกครั้งที่; สายตาของพวกเขาที่วางอยู่บนด้านหนึ่งแบนและทำให้ผมนึกถึงเรื่องที่แม่ของฉันของหญิงสาวประมาทที่วิ่งเข้าไปในสถานที่แออัดและถูกทับโดยรถแท็กซี่ "เป็นชนแบน" รายงานแม่ของฉัน.
ในมุมของซอยเป็น Hong สิงห์คาเฟ่สี่ตารางที่มีบันไดปิดภาคเรียนในด้านหน้าที่นำไปสู่ประตูเครื่องหมาย "ช่าง". พี่ชายของฉันและฉันเชื่อว่าคนเลวโผล่ออกมาจากประตูนี้ในเวลากลางคืน นักท่องเที่ยวไม่เคยไปฮ่องกงสิงห์ตั้งแต่เมนูพิมพ์เฉพาะในจีน มีชายคนผิวขาวที่มีกล้องใหญ่ครั้งหนึ่งเคยถูกวางผมและเพื่อน ๆ ของฉันในด้านหน้าของร้านอาหาร เขามีให้เราย้ายไปที่ด้านข้างของหน้าต่างภาพเพื่อภาพจะจับเป็ดย่างหัวห้อยจากเชือกที่ปกคลุมไปด้วยน้ำ หลังจากที่เขาเอาภาพที่ผมบอกเขาว่าเขาควรจะไปลงในฮ่องกงสิงห์และกินอาหารค่ำ เมื่อเขายิ้มและถามผมว่าสิ่งที่พวกเขาทำหน้าที่ผมตะโกน "ความกล้าและเท้าเป็ดและปลาหมึก gizzards!" แล้วผมก็วิ่งออกไปกับเพื่อนของฉันกรีดร้องด้วยเสียงหัวเราะที่เรา scampered ข้ามซอยและซ่อนตัวอยู่ในถ้ำ entryway ของจีนอัญมณี บริษัท หัวใจของฉันเต้นด้วยความหวังว่าเขาจะไล่ล่าเรา.
แม่ของฉันชื่อฉันหลังจากที่สถานที่ที่เราอาศัยอยู่ เมื่อ: Waverly Place กระจอกชื่ออย่างเป็นทางการของฉันสำหรับเอกสารสำคัญอเมริกัน แต่ครอบครัวของฉันเรียกฉัน Meimei "น้องสาวเล็ก ๆ น้อย ๆ ." ผมเป็นลูกคนสุดท้องที่เป็นลูกสาวคนเดียว เช้าก่อนแต่ละโรงเรียนแม่ของฉันจะบิดและดึงเอากับผมสีดำของฉันหนาจนกระทั่งเธอได้จัดตั้งสอง pigtails แผลแน่น วันหนึ่งขณะที่เธอพยายามที่จะสานหวียากฟันผ่านผมไม่เชื่อฟังของฉันฉันมีความคิดเจ้าเล่ห์.
ผมถามเธอว่า "แม่เป็นสิ่งที่ทรมานจีน?" แม่ของฉันส่ายหัวของเธอ ขาบ๊อบบี้ถูกแทรกระหว่างริมฝีปากของเธอ เธอเปียกปาล์มเธอและลูบผมเหนือหูของฉันแล้วผลักขาในเพื่อที่จะจับขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเทียบกับหนังศีรษะของฉัน.
'ใครพูดคำนี้หรือไม่? "เธอถามอย่างไร้ร่องรอยของการรู้วิธีการที่ชั่วร้ายที่ฉันถูก. ฉันยักไหล่ของฉัน และกล่าวว่า "เด็กบางคนในชั้นเรียนของฉันบอกว่าคนจีนทำทรมานจีน."
"จีน people.do หลายสิ่งหลายอย่าง" เธอกล่าวเพียง. "คนจีนทำธุรกิจทำยาทำภาพวาด ไม่ขี้เกียจเหมือนคนอเมริกัน เราจะทรมาน การทรมานที่ดีที่สุด.
"พี่ชายของฉันเก่าวินเซนต์เป็นคนหนึ่งที่จริงมีชุดหมากรุก. เราได้ไปงานปาร์ตี้คริสต์มาสประจำปีที่จัดขึ้นที่คริสตจักรจีนแบ๊บติสเป็นครั้งแรกในช่วงปลายซอย. ผู้หญิงมิชชันนารีได้ใส่กันถุงซานตาของ ของขวัญที่รับบริจาคมาจากสมาชิกของโบสถ์อีก. ไม่มีของขวัญที่มีชื่อเกี่ยวกับพวกเขา. มีกระสอบที่แยกต่างหากสำหรับชายและหญิงทุกเพศทุกวัยที่แตกต่างกัน. หนึ่งในนักบวชจีนได้สวมชุดซานตาคลอสและเครากระดาษแข็งที่มีลูกฝ้ายติด . มันผมคิดว่าเด็กเพียงคนเดียวที่คิดว่าเขาเป็นสิ่งที่จริงยังเด็กเกินไปที่จะรู้ว่าซานตาคลอสไม่ได้จีนเมื่อเปิดของฉันขึ้นมาคนที่ซานตาถามฉันวิธีการเก่าที่ฉันเป็นฉันคิดว่ามันเป็นคำถามเคล็ดลับ.. ฉันถูกเจ็ดตามสูตรอเมริกันและแปดโดยปฏิทินจีน. ผมบอกว่าผมเกิดเมื่อวันที่ 17 มีนาคม 1951 ที่ดูเหมือนจะตอบสนองเขา. จากนั้นเขาก็ถามเคร่งขรึมถ้าฉันได้รับมากสาวที่ดีมากในปีนี้และได้ ผมเชื่อในพระเยซูคริสต์และเชื่อฟังพ่อแม่ของฉัน. ฉันรู้ว่าคำตอบเดียวกับที่ ผมพยักหน้ากลับมาพร้อมกับความรุนแรงเท่ากับ.
มีการเฝ้าดูเด็กเปิดของขวัญของพวกเขาผมรู้แล้วว่าของขวัญที่ยิ่งใหญ่ไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่ดีที่สุด ผู้หญิงคนหนึ่งอายุของฉันมีสมุดระบายสีขนาดใหญ่ของตัวอักษรในพระคัมภีร์ไบเบิลในขณะที่หญิงสาวคนโลภน้อยที่เลือกกล่องขนาดเล็กที่ได้รับขวดแก้วลาเวนเดอร์น้ำห้องสุขา เสียงของกล่องก็เป็นสิ่งสำคัญ เด็กสิบปีได้เลือกกล่องที่ jangled เมื่อเขาจับมัน มันเป็นโลกดีบุกของโลกที่มีช่องสำหรับใส่เงิน เขาต้องคิดว่ามันเป็นเต็มรูปแบบของสลึงและเซ็นเพราะเมื่อเขาเห็นว่ามันมีแค่สิบเพนนีใบหน้าของเขาลดลงด้วยความผิดหวังดังกล่าวปกปิดว่าแม่ของเขาตบด้านข้างของศีรษะของเขาและนำเขาออกจากห้องโถงคริสตจักรต้องขอโทษ ฝูงชนที่ลูกชายของเธอที่มีมารยาทที่ไม่ดีเช่นเขาไม่สามารถชื่นชมเช่นเป็นของขวัญที่ดี.
ขณะที่ผม peered ลงในกระสอบฉันได้อย่างรวดเร็วมือไวของขวัญที่เหลือการทดสอบน้ำหนักของพวกเขาจินตนาการสิ่งที่พวกเขามี ฉันเลือกที่หนักหนึ่งขนาดเล็กที่ถูกห่อในกระดาษฟอยล์สีเงินเงางามและริบบิ้นผ้าซาตินสีแดง มันเป็นสิบสองแพ็คของสกรีนเซฟชีวิตและฉันใช้เวลาที่เหลือของพรรคการจัดและการจัดเรียงท่อลูกอมในการสั่งซื้อในรายการโปรดของฉัน ของฉันรำคาญวินสตันเลือกอย่างชาญฉลาดเช่นกัน ปัจจุบันของเขาจะกลายเป็นกล่องชิ้นส่วนพลาสติกที่ซับซ้อนนั้น คำแนะนำบนกล่องประกาศว่าเมื่อพวกเขาถูกประกอบอย่างถูกต้องเขาจะมีแบบจำลองขนาดเล็กที่แท้จริงของสงครามโลกครั้งที่ 11 เรือดำน้ำ.
วินเซนต์ได้ชุดหมากรุกซึ่งจะได้รับของขวัญที่ดีมากที่จะได้รับคริสตจักรในงานปาร์ตี้คริสต์มาสยกเว้นมัน ถูกนำมาใช้อย่างเห็นได้ชัดและในขณะที่เราค้นพบในภายหลังมันก็หายไปจำนำสีดำและอัศวินม้าขาว แม่ของฉันเกล้าฯขอบคุณผู้มีพระคุณที่ไม่รู้จักว่า "ดีเกินไป. ค่าใช้จ่ายมากเกินไป." จุดที่เป็นหญิงชราปรับสีขาวตัวเล็กผมพยักหน้าไปยังครอบครัวของเราและกล่าวด้วยเสียงกระซิบผิวปาก "เมอร์รี่คริสต์มาส." เมื่อเรากลับมาถึงบ้านแม่ของฉันบอกว่าวินเซนต์จะโยนหมากรุกตั้งอยู่ห่างออกไป "เธอไม่ต้องการ. เราไม่ต้องการมัน." เธอกล่าวว่าการโยนหัวของเธอเคร่งครัดไปด้านข้างด้วยแน่นรอยยิ้มความภาคภูมิใจ พี่ชายของฉันมีหูหนวก พวกเขามีอยู่แล้วแถวหมากและการอ่านจากหนังสือการเรียนการสอนสุนัขหู ฉันดูเซนต์วินเซนต์และวินสตันเล่นในช่วงสัปดาห์ที่คริสมาสต์ กระดานหมากรุกดูเหมือนจะถือความลับซับซ้อนรอที่จะ untangled chessmen มีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าเก่าสมุนไพรมายากลของหลี่ที่หายสาปแช่งบรรพบุรุษ และพี่น้องของฉันสวมใบหน้าที่รุนแรงเช่นที่ฉันเป็นสิ่งที่แน่ใจว่าเป็นเดิมพันที่สูงกว่าการหลีกเลี่ยงประตูพ่อค้าที่จะฮ่องกงสิงห์. "ให้ฉัน! ให้ฉัน!" ฉันขอร้องระหว่างเกมเมื่อพี่ชายหรืออื่น ๆ จะนั่งกลับมาพร้อมกับถอนหายใจลึกของการบรรเทาและชัยชนะรำคาญอื่น ๆ ไม่สามารถที่จะปล่อยให้ไปของผล วินเซนต์ที่แรกปฏิเสธที่จะให้ผมเล่น แต่เมื่อผมเสนอสกรีนเซฟชีวิตของฉันเป็นแทนสำหรับปุ่มที่เต็มไปสำหรับชิ้นที่หายไปเขายอมอ่อนข้อ เขาเลือกรสชาติ: เชอร์รี่ป่าจำนำสีดำและสะระแหน่สำหรับอัศวินม้าขาว ผู้ชนะเลิศจะได้กินทั้งสอง. ในฐานะที่เป็นแม่ของเราโรยแป้งและรีดออกจากวงการอ่อนเปียกขนาดเล็กสำหรับเกี๊ยวนึ่งที่จะเป็นอาหารค่ำของเราในคืนนั้นวินเซนต์อธิบายกฎชี้ไปแต่ละชิ้น "คุณมีสิบหกชิ้นและเพื่อทำ I. หนึ่งกษัตริย์และราชินีสองบาทหลวงสองอัศวินสองปราสาทและแปดเบี้ย. เบี้ยเพียงสามารถก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวยกเว้นในการย้ายครั้งแรก. แล้วพวกเขาสามารถย้ายสอง. แต่ พวกเขาสามารถใช้คนโดยการย้ายขวางเช่นนี้ยกเว้นในจุดเริ่มต้นเมื่อคุณสามารถย้ายไปข้างหน้าและใช้เวลาอีก

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ฉันอายุหกขวบตอนที่แม่สอนฉันศิลปะของพลังล่องหน เป็นกลยุทธ์สำหรับการชนะอาร์กิวเมนต์ ความเคารพนับถือจากผู้อื่น และในที่สุด แต่เราก็รู้ว่ามันเวลาเกมส์หมากรุก .
" กัดหลังลิ้น " ด่าแม่ของฉันเมื่อฉันร้องไห้เสียงดัง กระชากมือของเธอไปทางร้านที่ขายถุงบ๊วยเค็ม . ที่บ้าน เธอบอกว่า " คนฉลาดเขาไม่ไปกับสายลมในจีน เรา พูด มา จาก ใต้ เป่าด้วยลมป้อม ! - ภาคเหนือ จะทำตาม แรงลมไม่สามารถเห็น "
สัปดาห์ถัดไปผมกัดกลับลิ้น เมื่อเราเข้าไปที่ร้านที่มีขนมต้องห้าม . เมื่อแม่ผมซื้อของเสร็จแล้ว เธอค่อยๆดึงถุงเล็ก ๆของลูกพลัมจากชั้นและวางไว้บนเคาน์เตอร์กับส่วนที่เหลือของรายการ
,แม่ของฉัน imparted ความจริงทุกวัน เธอจะช่วยพี่ชายของฉันและฉันอยู่เหนือสถานการณ์ของเรา เราเคยอยู่ ซานฟรานซิสโกไชน่าทาวน์ ชอบมากที่สุดของอื่น ๆจีนเด็กเล่นในตรอกซอกซอยของร้านอาหารและร้านค้าโบราณ ผมไม่คิดว่าเราไม่ดี ชามของฉันถูกเสมอเต็มรูปแบบ สามห้ามื้อแน่นอนทุกวันเริ่มต้นด้วยซุปของสิ่งที่ลึกลับ ฉันไม่ต้องการจะรู้ชื่อ .
เราอาศัยอยู่ในบ้านเลขที่ ในที่อบอุ่น สะอาด สองห้องนอนแบนนั่งข้างบนเล็กจีนเชี่ยวชาญในขนมอบและเบเกอรี่นึ่งติ่มซํา ในตอนเช้า , เมื่อตรอกก็ยังคงเงียบ ฉันได้กลิ่นถั่วแดงหอมตามที่พวกเขาต้มลงไปหวานซีด โดยวันหยุดแฟลตของเราหนักด้วยกลิ่นงาทอดลูกชิ้นและหวาน แกงไก่นวมรองส้นเท้า . จากเตียงของฉัน ฉันก็จะฟัง เมื่อพ่อต้องเตรียมตัวไปทำงานแล้วล็อคประตูด้านหลังเขา หนึ่ง สอง สาม คลิก
ในตอนท้ายของซอย บล็อกสองของเรา สนามเด็กเล่น ลานทรายขนาดเล็กกับชิงช้าและภาพนิ่งก็ส่องลงตรงกลาง พร้อมใช้การเล่นในพื้นที่ถูกล้อมรอบด้วยไม้ไม้ระแนงม้านั่งที่คนเก่านั่งแตกเมล็ดแตงโมคั่วกับฟันทองของพวกเขากระจายเปลือกเพื่อรวบรวมโดยใจร้อนของนกพิราบ สนามเด็กเล่นที่ดีที่สุด อย่างไรก็ตาม เป็นตรอกมืดนั่นเอง มันเป็นหนาตากับความลึกลับทุกวัน และการผจญภัย พี่น้องของฉันและฉันก็มองเข้าไปในร้านขายสมุนไพรสมุนไพร

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.