Chapter ten The Man On The Moor W

Chapter ten

The Man On The Moor

Who was the man I had seen on High Tor? Was it the man Holmes and I had seen in London? But I was sure that the man on High Tor did not have a beard. Sir Henry did not see the man on the Tor and I said nothing to him.
There was nothing we could do for Selden. We went back to the house. What had Selden run away from? What had he seen? What had we heard? Was it the Hound of the Baskervilles? I felt safer in Baskerville Hall than out on the moor at night. Sir Henry felt the same.
In the morning, we sent for the police. They took Selden's body away.
Sir Henry told the Barrymores what had happened. But he did not speak about the strange sounds we had heard. Mrs Barrymore cried and covered her face with a handkerchief. Mr Barrymore said, 'It had to end. Poor Selden could not have lived on the moor in winter. It is far too cold.'
'Please forget what I said last night,' Sir Henry told them. 'I want you to stay at Baskerville Hall.'
'Thank you, sir. We will,' said Barrymore.
I went to my room and wrote a long report to Sherlock Holmes. Then I decided to go for a walk, but I did not want to walk on the moor. I did not like the moor.
Usually, I posted my letters to Holmes in Grimpen Village. But today I decided to walk to Coombe Tracey, the village to the south. It took me an hour to walk there along the road. On the way, I saw Stapleton.
'I heard you caught the escaped murderer,' said Stapleton. 'I will look forward to hearing the story from Sir Henry at dinner tomorrow.'
'Sir Henry is looking forward to dining with you and your sister tomorrow,' I replied.
'And so is my sister,' Stapleton said coldly. 'I look forward to seeing Sir Henry tomorrow at eight o'clock.'
'I will tell him,' I said. 'Good day.'
I walked on to Coombe Tracey and posted my letter. I saw a large house outside the village and asked who lived there.
'That is Mr Frankland's house,' the village shopkeeper told me.
Dr Mortimer had told me about Mr Frankland - and about Mr Frankland's interest in the stars. I decided to visit the gentleman and ask to see his telescope.
Mr Frankland was standing by his garden gate. He was a red-faced, elderly man with white hair.
'Good day,' I said, 'my name is Watson.'
'Dr Watson?' asked Mr Frankland.
'Yes,' I replied.
'I heard that you caught Selden last night on the moor,' said Mr Frankland. 'I nearly caught him myself.'
'How did you do that?' I asked in surprise.
'With my telescope. Come and see.'
Mr Frankland showed me into his house. I was very interested in his telescope. It was very large and powerful.
'I saw a man on the moor a number of times,' said Mr Frankland.
'Why did you not tell the police?' I asked.
'I was not sure that it was the murderer,' he replied. 'I began to think that perhaps there were two men on the moor. But why would anyone want to live out on the moor? There is no food and the weather is cold. Then, yesterday, I saw something.'
'What did you see?' I asked.
'I saw someone taking food out on the moor,' answered Mr Frankland.
'At night?' I asked. I thought of Barrymore and his signal light. Perhaps Mr Frankland had seen Barrymore taking food and clothing out to Selden.
'No,' said Mr Frankland. 'I saw a boy taking food during the day - and letters.'
'Letters?' I asked. 'Are you sure?'
'Very sure,' said Mr Frankland, 'because I know the boy. I asked the postman and learnt that the boy collects letters every day.'
'And where does he take them?' I asked.
'Look through the telescope,' said Mr Frankland. 'Look at that old farmhouse to the right of High Tor. That is High Tor Farm. Someone lives there, but I do not know who. He is a stranger.'
I looked through the telescope at High Tor. On the left of the Tor I saw the roof of Merripit House, where the Stapletons lived. On the right, I saw an old farmhouse. The roof was broken and so was one wall. But I saw smoke coming from the chimney.
'Thank you, Mr Frankland,' I said. 'Whoever lives there is not Selden. Selden is dead.'
I said goodbye to Mr Frankland. Then I decided to walk across the moor and look at old High Tor Farm. It was a mile or two away and I reached it late in the afternoon. The sun was low in the sky and the air was cold.
I walked up to the farmhouse slowly. The door broken and I looked inside. The farmhouse was empty and silent.
Part of the farmhouse was dry, where the roof was not broken. There was a wood fire on the floor and a bed in the corner. A lamp stood on a table with a pile of papers next to it.
I went into the farmhouse carefully. I put my hand into my jacket pocket where I kept my army revolver. I walked slowly to the table and looked at the pile of papers. I saw one of my own letters. Someone had stolen one of my own letters!
Who lived in the farmhouse? Was it the man with the black beard? Was it the man I had seen on the Tor?
I soon found out, as I heard the sound of footsteps outside. I took my revolver out of my pocket and turned towards the door. A tall, thin man stood in the doorway with his back to the setting sun. I could not see his face.
'It is a lovely evening, isn't it Watson?' the man said.
The man was Sherlock Holmes.

Chapter eleven

High Tor Farm

'Holmes!' I said in surprise. 'What are you doing here?'
'I am watching,' said Holmes. 'I am waiting for the murderer to show himself.'
'The murderer? Do you mean Selden? Selden is dead.'
'I know. I was on the Tor last night and saw what happened,' Holmes said. 'Someone wanted to kill Sir Henry Baskerville, not Selden.'
'But how long have you been here?' I asked. 'And why are you here in secret?'
'I came here on the same day as you,' answered Sherlock Holmes. 'I came in secret because the murderer is clever. He will not show himself if he knows I am here.'
'And what about my letters?' I asked. 'Have you read them?'
'Yes, I have,' Holmes replied. 'They were sent to me from London. But I have not read your report of last night. Come. Tell me about it as we walk to Baskerville Hall.
He left the farmhouse and I walked quickly after him. The sun had gone down and it was getting dark. A thick white mist was rising from the moor.
'You are a good detective,' said Holmes. 'Tell me, how did you find me? How did you know I was at High Tor Farm?'
'I did not know it was you,' I answered. 'Mr Frankland saw you through his telescope. And he saw the boy who brought you food and letters. He thought you were Selden, the murderer. Also, I saw you last night on the Tor.'
'I see,' said Holmes. 'If you saw me, I think the murderer of Sir Charles Baskerville saw me too. He will want to kill me as well as Sir Henry.'
'So,' I said, 'you think that Sir Charles was murdered?'
'I am sure of it,' said Holmes. 'Now, stay on the path.'
It was dark and the moon had not come up. We had to walk carefully. The path went through the Great Grimpen Mire and a sea of soft mud lay under the grass on either side of us.
Behind us, we heard that strange sound, the deep howling sound I had heard on the moor last night. It made me shiver with fear.
'What is it, Holmes?' I asked. 'Do you know what makes that sound.'
'No,' he answered, 'but the village people say it is the Hound of the Baskervilles. I will not go back to High Tor Farm tonight. Come. We must hurry. Keep your revolver ready.'
We walked quickly along the dark path. I was pleased to see the lights of Baskerville Hall in front of us. I was afraid of what was behind us - out on the moor, at night.

Chapter ten

The Man On The Moor

Who was the man I had seen on High Tor? Was it the man Holmes and I had seen in London? But I was sure that the man on High Tor did not have a beard. Sir Henry did not see the man on the Tor and I said nothing to him.
  There was nothing we could do for Selden. We went back to the house. What had Selden run away from? What had he seen? What had we heard? Was it the Hound of the Baskervilles? I felt safer in Baskerville Hall than out on the moor at night. Sir Henry felt the same.
  In the morning, we sent for the police. They took Selden's body away.
  Sir Henry told the Barrymores what had happened. But he did not speak about the strange sounds we had heard. Mrs Barrymore cried and covered her face with a handkerchief. Mr Barrymore said, 'It had to end. Poor Selden could not have lived on the moor in winter. It is far too cold.'
  'Please forget what I said last night,' Sir Henry told them. 'I want you to stay at Baskerville Hall.'
  'Thank you, sir. We will,' said Barrymore.
  I went to my room and wrote a long report to Sherlock Holmes. Then I decided to go for a walk, but I did not want to walk on the moor. I did not like the moor.
  Usually, I posted my letters to Holmes in Grimpen Village. But today I decided to walk to Coombe Tracey, the village to the south. It took me an hour to walk there along the road. On the way, I saw Stapleton.
  'I heard you caught the escaped murderer,' said Stapleton. 'I will look forward to hearing the story from Sir Henry at dinner tomorrow.'
  'Sir Henry is looking forward to dining with you and your sister tomorrow,' I replied.
  'And so is my sister,' Stapleton said coldly. 'I look forward to seeing Sir Henry tomorrow at eight o'clock.'
  'I will tell him,' I said. 'Good day.'
  I walked on to Coombe Tracey and posted my letter. I saw a large house outside the village and asked who lived there.
  'That is Mr Frankland's house,' the village shopkeeper told me.
  Dr Mortimer had told me about Mr Frankland - and about Mr Frankland's interest in the stars. I decided to visit the gentleman and ask to see his telescope.
  Mr Frankland was standing by his garden gate. He was a red-faced, elderly man with white hair.
  'Good day,' I said, 'my name is Watson.'
  'Dr Watson?' asked Mr Frankland.
  'Yes,' I replied.
  'I heard that you caught Selden last night on the moor,' said Mr Frankland. 'I nearly caught him myself.'
  'How did you do that?' I asked in surprise.
  'With my telescope. Come and see.'
  Mr Frankland showed me into his house. I was very interested in his telescope. It was very large and powerful.
  'I saw a man on the moor a number of times,' said Mr Frankland.
  'Why did you not tell the police?' I asked.
  'I was not sure that it was the murderer,' he replied. 'I began to think that perhaps there were two men on the moor. But why would anyone want to live out on the moor? There is no food and the weather is cold. Then, yesterday, I saw something.'
  'What did you see?' I asked.
  'I saw someone taking food out on the moor,' answered Mr Frankland.
  'At night?' I asked. I thought of Barrymore and his signal light. Perhaps Mr Frankland had seen Barrymore taking food and clothing out to Selden.
  'No,' said Mr Frankland. 'I saw a boy taking food during the day - and letters.'
  'Letters?' I asked. 'Are you sure?'
  'Very sure,' said Mr Frankland, 'because I know the boy. I asked the postman and learnt that the boy collects letters every day.'
  'And where does he take them?' I asked.
  'Look through the telescope,' said Mr Frankland. 'Look at that old farmhouse to the right of High Tor. That is High Tor Farm. Someone lives there, but I do not know who. He is a stranger.'
  I looked through the telescope at High Tor. On the left of the Tor I saw the roof of Merripit House, where the Stapletons lived. On the right, I saw an old farmhouse. The roof was broken and so was one wall. But I saw smoke coming from the chimney.
  'Thank you, Mr Frankland,' I said. 'Whoever lives there is not Selden. Selden is dead.'
  I said goodbye to Mr Frankland. Then I decided to walk across the moor and look at old High Tor Farm. It was a mile or two away and I reached it late in the afternoon. The sun was low in the sky and the air was cold.
  I walked up to the farmhouse slowly. The door broken and I looked inside. The farmhouse was empty and silent.
  Part of the farmhouse was dry, where the roof was not broken. There was a wood fire on the floor and a bed in the corner. A lamp stood on a table with a pile of papers next to it.
  I went into the farmhouse carefully. I put my hand into my jacket pocket where I kept my army revolver. I walked slowly to the table and looked at the pile of papers. I saw one of my own letters. Someone had stolen one of my own letters!
  Who lived in the farmhouse? Was it the man with the black beard? Was it the man I had seen on the Tor?
  I soon found out, as I heard the sound of footsteps outside. I took my revolver out of my pocket and turned towards the door. A tall, thin man stood in the doorway with his back to the setting sun. I could not see his face.
  'It is a lovely evening, isn't it Watson?' the man said.
  The man was Sherlock Holmes.

Chapter eleven

High Tor Farm

'Holmes!' I said in surprise. 'What are you doing here?'
  'I am watching,' said Holmes. 'I am waiting for the murderer to show himself.'
  'The murderer? Do you mean Selden? Selden is dead.'
  'I know. I was on the Tor last night and saw what happened,' Holmes said. 'Someone wanted to kill Sir Henry Baskerville, not Selden.'
  'But how long have you been here?' I asked. 'And why are you here in secret?'
  'I came here on the same day as you,' answered Sherlock Holmes. 'I came in secret because the murderer is clever. He will not show himself if he knows I am here.'
  'And what about my letters?' I asked. 'Have you read them?'
  'Yes, I have,' Holmes replied. 'They were sent to me from London. But I have not read your report of last night. Come. Tell me about it as we walk to Baskerville Hall.
  He left the farmhouse and I walked quickly after him. The sun had gone down and it was getting dark. A thick white mist was rising from the moor.
  'You are a good detective,' said Holmes. 'Tell me, how did you find me? How did you know I was at High Tor Farm?'
  'I did not know it was you,' I answered. 'Mr Frankland saw you through his telescope. And he saw the boy who brought you food and letters. He thought you were Selden, the murderer. Also, I saw you last night on the Tor.'
  'I see,' said Holmes. 'If you saw me, I think the murderer of Sir Charles Baskerville saw me too. He will want to kill me as well as Sir Henry.'
  'So,' I said, 'you think that Sir Charles was murdered?'
  'I am sure of it,' said Holmes. 'Now, stay on the path.'
  It was dark and the moon had not come up. We had to walk carefully. The path went through the Great Grimpen Mire and a sea of soft mud lay under the grass on either side of us.
  Behind us, we heard that strange sound, the deep howling sound I had heard on the moor last night. It made me shiver with fear.
  'What is it, Holmes?' I asked. 'Do you know what makes that sound.'
  'No,' he answered, 'but the village people say it is the Hound of the Baskervilles. I will not go back to High Tor Farm tonight. Come. We must hurry. Keep your revolver ready.'
  We walked quickly along the dark path. I was pleased to see the lights of Baskerville Hall in front of us. I was afraid of what was behind us - out on the moor, at night.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

Chapter ten The Man On The Moor Who was the man I had seen on High Tor? Was it the man Holmes and I had seen in London? But I was sure that the man on High Tor did not have a beard. Sir Henry did not see the man on the Tor and I said nothing to him. There was nothing we could do for Selden. We went back to the house. What had Selden run away from? What had he seen? What had we heard? Was it the Hound of the Baskervilles? I felt safer in Baskerville Hall than out on the moor at night. Sir Henry felt the same. In the morning, we sent for the police. They took Selden's body away. Sir Henry told the Barrymores what had happened. But he did not speak about the strange sounds we had heard. Mrs Barrymore cried and covered her face with a handkerchief. Mr Barrymore said, 'It had to end. Poor Selden could not have lived on the moor in winter. It is far too cold.' 'Please forget what I said last night,' Sir Henry told them. 'I want you to stay at Baskerville Hall.' 'Thank you, sir. We will,' said Barrymore. I went to my room and wrote a long report to Sherlock Holmes. Then I decided to go for a walk, but I did not want to walk on the moor. I did not like the moor. Usually, I posted my letters to Holmes in Grimpen Village. But today I decided to walk to Coombe Tracey, the village to the south. It took me an hour to walk there along the road. On the way, I saw Stapleton. 'I heard you caught the escaped murderer,' said Stapleton. 'I will look forward to hearing the story from Sir Henry at dinner tomorrow.' 'Sir Henry is looking forward to dining with you and your sister tomorrow,' I replied. 'And so is my sister,' Stapleton said coldly. 'I look forward to seeing Sir Henry tomorrow at eight o'clock.' 'I will tell him,' I said. 'Good day.' I walked on to Coombe Tracey and posted my letter. I saw a large house outside the village and asked who lived there. 'That is Mr Frankland's house,' the village shopkeeper told me. Dr Mortimer had told me about Mr Frankland - and about Mr Frankland's interest in the stars. I decided to visit the gentleman and ask to see his telescope. Mr Frankland was standing by his garden gate. He was a red-faced, elderly man with white hair. 'Good day,' I said, 'my name is Watson.' 'Dr Watson?' asked Mr Frankland. 'Yes,' I replied. 'I heard that you caught Selden last night on the moor,' said Mr Frankland. 'I nearly caught him myself.' 'How did you do that?' I asked in surprise. 'With my telescope. Come and see.' Mr Frankland showed me into his house. I was very interested in his telescope. It was very large and powerful. 'I saw a man on the moor a number of times,' said Mr Frankland. 'Why did you not tell the police?' I asked. 'I was not sure that it was the murderer,' he replied. 'I began to think that perhaps there were two men on the moor. But why would anyone want to live out on the moor? There is no food and the weather is cold. Then, yesterday, I saw something.' 'What did you see?' I asked. 'I saw someone taking food out on the moor,' answered Mr Frankland. 'At night?' I asked. I thought of Barrymore and his signal light. Perhaps Mr Frankland had seen Barrymore taking food and clothing out to Selden. 'No,' said Mr Frankland. 'I saw a boy taking food during the day - and letters.' 'Letters?' I asked. 'Are you sure?' 'Very sure,' said Mr Frankland, 'because I know the boy. I asked the postman and learnt that the boy collects letters every day.' 'And where does he take them?' I asked. 'Look through the telescope,' said Mr Frankland. 'Look at that old farmhouse to the right of High Tor. That is High Tor Farm. Someone lives there, but I do not know who. He is a stranger.' I looked through the telescope at High Tor. On the left of the Tor I saw the roof of Merripit House, where the Stapletons lived. On the right, I saw an old farmhouse. The roof was broken and so was one wall. But I saw smoke coming from the chimney. 'Thank you, Mr Frankland,' I said. 'Whoever lives there is not Selden. Selden is dead.' I said goodbye to Mr Frankland. Then I decided to walk across the moor and look at old High Tor Farm. It was a mile or two away and I reached it late in the afternoon. The sun was low in the sky and the air was cold. I walked up to the farmhouse slowly. The door broken and I looked inside. The farmhouse was empty and silent. Part of the farmhouse was dry, where the roof was not broken. There was a wood fire on the floor and a bed in the corner. A lamp stood on a table with a pile of papers next to it. I went into the farmhouse carefully. I put my hand into my jacket pocket where I kept my army revolver. I walked slowly to the table and looked at the pile of papers. I saw one of my own letters. Someone had stolen one of my own letters! Who lived in the farmhouse? Was it the man with the black beard? Was it the man I had seen on the Tor? I soon found out, as I heard the sound of footsteps outside. I took my revolver out of my pocket and turned towards the door. A tall, thin man stood in the doorway with his back to the setting sun. I could not see his face. 'It is a lovely evening, isn't it Watson?' the man said. The man was Sherlock Holmes. Chapter eleven High Tor Farm 'Holmes!' I said in surprise. 'What are you doing here?' 'I am watching,' said Holmes. 'I am waiting for the murderer to show himself.' 'The murderer? Do you mean Selden? Selden is dead.' 'I know. I was on the Tor last night and saw what happened,' Holmes said. 'Someone wanted to kill Sir Henry Baskerville, not Selden.' 'But how long have you been here?' I asked. 'And why are you here in secret?' 'I came here on the same day as you,' answered Sherlock Holmes. 'I came in secret because the murderer is clever. He will not show himself if he knows I am here.' 'And what about my letters?' I asked. 'Have you read them?' 'Yes, I have,' Holmes replied. 'They were sent to me from London. But I have not read your report of last night. Come. Tell me about it as we walk to Baskerville Hall. He left the farmhouse and I walked quickly after him. The sun had gone down and it was getting dark. A thick white mist was rising from the moor. 'You are a good detective,' said Holmes. 'Tell me, how did you find me? How did you know I was at High Tor Farm?' 'I did not know it was you,' I answered. 'Mr Frankland saw you through his telescope. And he saw the boy who brought you food and letters. He thought you were Selden, the murderer. Also, I saw you last night on the Tor.' 'I see,' said Holmes. 'If you saw me, I think the murderer of Sir Charles Baskerville saw me too. He will want to kill me as well as Sir Henry.' 'So,' I said, 'you think that Sir Charles was murdered?' 'I am sure of it,' said Holmes. 'Now, stay on the path.' It was dark and the moon had not come up. We had to walk carefully. The path went through the Great Grimpen Mire and a sea of soft mud lay under the grass on either side of us. Behind us, we heard that strange sound, the deep howling sound I had heard on the moor last night. It made me shiver with fear. 'What is it, Holmes?' I asked. 'Do you know what makes that sound.' 'No,' he answered, 'but the village people say it is the Hound of the Baskervilles. I will not go back to High Tor Farm tonight. Come. We must hurry. Keep your revolver ready.' We walked quickly along the dark path. I was pleased to see the lights of Baskerville Hall in front of us. I was afraid of what was behind us - out on the moor, at night.

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

บทที่สิบชายบนทุ่งใครคือคนที่ฉันเคยเห็นในTor สูง? มันเป็นคนที่โฮล์มส์และผมได้เห็นในลอนดอน? แต่ผมแน่ใจว่าคนที่อยู่บนที่สูงทอร์ไม่ได้มีเครา เซอร์เฮนรี่ไม่เห็นคนในทอร์และผมก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขา. ไม่มีอะไรที่เราสามารถทำได้สำหรับเซลเด้นเป็น เราก็กลับไปที่บ้าน สิ่งที่เซลเด้นหนีออกจาก? สิ่งที่เขาได้เห็น? สิ่งที่เราได้ยิน? มันเป็นหมาผลาญตระกูล? ฉันรู้สึกปลอดภัยมากขึ้นในฮอลล์กว่า Baskerville ออกในทุ่งในเวลากลางคืน เซอร์เฮนรี่รู้สึกเดียวกัน. ในตอนเช้าเราส่งตำรวจ พวกเขาเอาร่างกายเซลเด้นออกไป. เซอร์เฮนรี่บอก Barrymores สิ่งที่เกิดขึ้น แต่เขาไม่ได้พูดเกี่ยวกับเสียงแปลก ๆ ที่เราเคยได้ยิน แบรี่มอร์นางร้องไห้และปกคลุมใบหน้าของเธอด้วยผ้าเช็ดหน้า นายแบรี่มอร์กล่าวว่า "มันจะต้องจบ แย่เซลเด้นอาจจะไม่ได้อาศัยอยู่ในทุ่งในช่วงฤดูหนาว มันอยู่ไกลเย็นเกินไป. '' โปรดลืมสิ่งที่ผมพูดเมื่อคืน 'เซอร์เฮนรี่บอกพวกเขาว่า 'ฉันต้องการให้คุณอยู่ที่ฮอลล์ Baskerville.' 'ขอบคุณครับ เราจะกล่าวว่าแบรี่มอ. ผมไปที่ห้องของฉันและเขียนรายงานยาวเพื่อ Sherlock Holmes แล้วฉันตัดสินใจที่จะไปเดินเล่น แต่ฉันไม่ต้องการที่จะเดินบนทุ่ง ฉันไม่ชอบทุ่ง. โดยปกติผมโพสต์จดหมายของฉันไปที่โฮล์มส์ใน Grimpen วิลเลจ แต่วันนี้ฉันตัดสินใจที่จะเดินไปยังสวนสาธารณะ Coombe Tracey หมู่บ้านไปทางทิศใต้ ผมใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการเดินไปที่นั่นไปตามถนน เกี่ยวกับวิธีการที่ผมเห็นสเตเปิล. ผมได้ยินมาว่าคุณจับฆาตกรหนีกล่าวว่าสเตเปิล 'ผมจะหวังว่าจะได้ยินเรื่องจากเซอร์เฮนรี่ที่อาหารค่ำในวันพรุ่งนี้.' 'เซอร์เฮนรี่รอคอยที่จะรับประทานอาหารกับคุณในวันพรุ่งนี้และน้องสาวของคุณ' ผมตอบ. 'และเพื่อให้เป็นน้องสาวของฉัน' สเตเปิลกล่าวอย่างเย็นชา "ผมหวังจะได้เห็นเซอร์เฮนรี่วันพรุ่งนี้เวลา 08:00. '' ฉันจะบอกเขาว่า 'ผมบอกว่า 'วันดี. ฉันเดินไป Coombe Tracey และโพสต์จดหมายของฉัน . ผมเห็นบ้านหลังใหญ่ที่อยู่นอกหมู่บ้านและถามว่าใครอาศัยอยู่ที่นั่น 'นั่นคือบ้านของนายแลนด์' เจ้าของร้านหมู่บ้านบอกฉัน. ดร Mortimer ได้บอกฉันเกี่ยวกับนายแลนด์ - เกี่ยวกับความสนใจและนายแลนด์ในดาว ฉันตัดสินใจที่จะเยี่ยมชมสุภาพบุรุษและขอดูกล้องโทรทรรศน์ของเขา. นายแลนด์ยืนอยู่ที่ประตูสวนของเขา เขาเป็นสีแดงเผือดคนสูงอายุที่มีผมสีขาว. 'วันดี' ผมพูดว่า 'ผมชื่อวัตสัน.' 'Dr Watson? ถามนายแลนด์. 'ใช่' ผมตอบ. "ผมได้ยินมาว่าคุณจับเซลเด้นคืนที่ผ่านมาในทุ่ง 'กล่าวว่านายแลนด์ "ผมเกือบจะจับเขาตัวเอง. '' คุณไม่ทำอย่างนั้น? ฉันถามด้วยความประหลาดใจ. 'ด้วยกล้องโทรทรรศน์ของฉัน มาดู. นายแลนด์แสดงให้ฉันเข้าไปในบ้านของเขา ผมมีความสนใจอย่างมากในกล้องโทรทรรศน์ของเขา มันเป็นขนาดใหญ่มากและมีประสิทธิภาพ. "ผมเห็นชายคนหนึ่งในทุ่งจำนวนครั้ง 'กล่าวว่านายแลนด์.' ทำไมคุณไม่บอกตำรวจ? ฉันถาม. 'ผมไม่แน่ใจว่ามันเป็นฆาตกร' เขาตอบ 'ผมเริ่มคิดว่าอาจจะมีอยู่สองคนบนทุ่ง แต่ทำไมทุกคนต้องการจะมีชีวิตอยู่ออกในทุ่ง? ไม่มีอาหารและสภาพอากาศหนาวเย็น จากนั้นเมื่อวานนี้ผมเห็นบางสิ่งบางอย่าง. '' อะไรที่คุณเห็น? ' ฉันถาม. 'ผมเห็นคนที่นำอาหารออกในทุ่ง' ตอบนายแลนด์. 'ในเวลากลางคืน? ฉันถาม. ฉันคิดว่าแบรี่มอร์และแสงสัญญาณ บางทีนายแลนด์ได้เห็นแบรี่มอร์การอาหารและเสื้อผ้าออกไปเซลเด้น. 'ไม่' กล่าวว่านายแลนด์ 'ผมเห็นเด็กการอาหารในระหว่างวันที่ -. และตัวอักษร' 'จดหมาย'? ฉันถาม. 'คุณแน่ใจหรือไม่?' 'แน่ใจมาก' กล่าวว่านายแลนด์ 'เพราะฉันรู้ว่าเด็ก ฉันถามบุรุษไปรษณีย์และเรียนรู้ว่าเด็กเก็บจดหมายทุกวัน. '' ที่เขาและนำพวกเขาไม่? ฉันถาม. 'มองผ่านกล้องโทรทรรศน์' กล่าวว่านายแลนด์ 'ดูที่บ้านไร่เก่าไปทางขวาของสูง Tor นั่นคือสูงทอร์ฟาร์ม คนที่อาศัยอยู่ที่นั่น แต่ผมไม่ทราบว่าใคร เขาเป็นคนแปลกหน้า. ผมมองผ่านกล้องโทรทรรศน์ที่สูง Tor ที่ด้านซ้ายของทอร์ที่ผมเห็นหลังคาของ Merripit บ้านที่อาศัยอยู่ Stapletons ด้านขวาผมเห็นบ้านไร่เก่า หลังคาถูกทำลายและเพื่อเป็นผนังด้านหนึ่ง แต่ผมก็เห็นควันจากปล่องไฟ. 'ขอบคุณนายแลนด์' ฉันกล่าวว่า 'ผู้ใดอาศัยอยู่ที่นั่นไม่ได้เซลเด้น เซลเด้นตาย. 'ฉันบอกลานายแลนด์ แล้วผมก็ตัดสินใจที่จะเดินข้ามทุ่งและมองไปที่เก่าสูงทอร์ฟาร์ม มันเป็นไมล์หรือสองออกไปและฉันถึงมันสายในช่วงบ่าย ดวงอาทิตย์อยู่ในระดับต่ำในท้องฟ้าและอากาศหนาว. ฉันเดินขึ้นไปยังบ้านช้า ประตูหักและผมมองภายใน บ้านไร่เป็นที่ว่างเปล่าและเงียบ. ส่วนหนึ่งของบ้านไร่แห้งที่หลังคาไม่ขาด มีไฟไม้เป็นบนพื้นและเตียงในมุม โคมไฟยืนอยู่บนตารางที่มีกองเอกสารถัดไปได้. ฉันเดินเข้าไปในบ้านอย่างระมัดระวัง ฉันใส่มือของฉันในกระเป๋าเสื้อของฉันที่ฉันเก็บปืนกองทัพของฉัน ผมเดินช้าไปที่โต๊ะและมองไปที่กองเอกสาร ฉันเห็นหนึ่งของตัวอักษรของตัวเอง ใครบางคนได้ขโมยหนึ่งของตัวอักษรของตัวเอง! ใครอาศัยอยู่ในบ้านได้หรือไม่ มันเป็นคนที่มีเคราสีดำ? มันเป็นคนที่ฉันเคยเห็นในทอร์หรือไม่ฉันเร็ว ๆ นี้พบว่าที่ผมได้ยินเสียงฝีเท้าที่อยู่ด้านนอก ผมเอาปืนของฉันออกมาจากกระเป๋าของฉันและหันไปทางประตู สูงบางคนที่ยืนอยู่ในทางเข้าประตูที่มีเขากลับไปยังดวงอาทิตย์ ผมมองไม่เห็นใบหน้าของเขา. 'มันเป็นช่วงเย็นที่น่ารักไม่ได้วัตสัน? ชายคนดังกล่าว. คนเป็น Sherlock Holmes. บทที่สิบเอ็ดสูงทอร์ฟาร์ม 'โฮล์มส์' ที่ผมกล่าวในความประหลาดใจ 'คุณกำลังทำอะไรที่นี่?' 'ผมดู' โฮล์มส์กล่าวว่า 'ฉันรอฆาตกรที่จะแสดงตัวเอง.' 'ฆาตกรหรือไม่? คุณหมายถึงเซลเด้น? เซลเด้นตาย. '' ฉันรู้ว่า ฉันอยู่ในทอร์คืนที่ผ่านมาและเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น 'โฮล์มส์กล่าวว่า 'ใครบางคนอยากจะฆ่าเซอร์เฮนรี่ Baskerville ไม่เซลเด้น.' 'แต่นานแค่ไหนที่คุณมาอยู่ที่นี่? ฉันถาม. 'และทำไมคุณมาที่นี่ในที่ลับ?' 'ผมมาที่นี่ในวันเดียวกับที่คุณ' ตอบ Sherlock Holmes 'ฉันมาในที่ลับเพราะฆาตกรเป็นคนฉลาด เขาจะไม่แสดงตัวเองถ้าเขารู้ว่าฉันอยู่ที่นี่. '' และสิ่งที่เกี่ยวกับตัวอักษรของฉันได้อย่างไร ' ฉันถาม. 'คุณอ่าน?' 'ใช่ฉันมี' โฮล์มส์ตอบ 'พวกเขาถูกส่งให้ฉันจากลอนดอน แต่ผมยังไม่ได้อ่านรายงานของคุณของคืนที่ผ่านมา มา บอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ในขณะที่เราเดินไป Baskerville ฮอลล์. เขาออกจากบ้านและที่ผมเดินตามหลังเขาได้อย่างรวดเร็ว ดวงอาทิตย์ลงไปและมันก็เริ่มมืด หมอกหนาสีขาวได้รับเพิ่มขึ้นจากทุ่ง. 'คุณเป็นนักสืบที่ดี' โฮล์มส์กล่าวว่า 'บอกวิธีการที่คุณหาฉัน? คุณไม่ได้รู้ว่าฉันอยู่ที่สูงทอร์ฟาร์ม? '' ผมไม่ทราบว่ามันเป็นคุณ 'ฉันตอบ 'นายแลนด์เห็นคุณผ่านกล้องโทรทรรศน์ของเขา และเขาเห็นเด็กที่นำอาหารและตัวอักษรคุณ เขาคิดว่าคุณเป็นเซลเด้นฆาตกร นอกจากนี้ผมเห็นคุณคืนที่ผ่านมาในท. '' ฉันเห็น 'โฮล์มส์กล่าวว่า 'ถ้าคุณเห็นฉันฉันคิดว่าฆาตกรของเซอร์ชาร์ลส์ Baskerville เห็นฉันเกินไป เขาจะต้องการที่จะฆ่าฉันเช่นเดียวกับเซอร์เฮนรี่. '' ดังนั้น 'ผมพูดว่า' คุณคิดว่าเซอร์ชาร์ลถูกฆ่าตาย? '' ผมแน่ใจว่ามัน 'โฮล์มส์กล่าวว่า 'ตอนนี้อยู่บนเส้นทาง. มันมืดและดวงจันทร์ไม่ได้เกิดขึ้น เราต้องเดินอย่างระมัดระวัง เส้นทางเดินผ่านมหาราช Grimpen Mire และทะเลโคลนนุ่มอยู่ใต้พื้นหญ้าที่ด้านข้างของเราอย่างใดอย่างหนึ่ง. หลังเราเราได้ยินเสียงแปลก ๆ เสียงหอนลึกผมเคยได้ยินในทุ่งคืนที่ผ่านมา มันทำให้ฉันสั่นด้วยความกลัว. 'มันคืออะไรโฮล์มส์' ฉันถาม. 'คุณรู้หรือไม่ว่าสิ่งที่ทำให้เสียง.' 'ไม่' เขาตอบ 'แต่คนในหมู่บ้านบอกว่ามันเป็นหมาผลาญตระกูล ฉันจะไม่กลับไปที่สูงทอร์ฟาร์มในคืนนี้ มา เราจะต้องรีบร้อน เก็บปืนของคุณพร้อม. เราเดินอย่างรวดเร็วไปตามเส้นทางที่มืด ผมยินดีที่จะเห็นแสงไฟของ Baskerville ฮอลล์ในหน้าของเรา ผมกลัวของสิ่งที่อยู่ข้างหลังเรา - ออกในทุ่งในเวลากลางคืน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

บทที่สิบ

ผู้ชายในทุ่ง

เป็นคนที่ผมเห็นในระดับสูงต่อ ? เป็นผู้ชาย และฉันได้เห็นในลอนดอน ? แต่ผมมั่นใจว่าผู้ชายใน TOR สูงไม่มีเครา ท่านเฮนรี่ไม่ได้เจอผู้ชายบนเว็บและฉันกล่าวว่าไม่มีอะไรกับเขา
ไม่มีอะไรที่เราจะทำเพื่อที่ตั้ง . เรากลับไปบ้าน สิ่งที่มีที่ตั้งวิ่งหนี ? สิ่งที่เขาเห็น สิ่งที่เราได้ยินมัน Hound จาก Baskervilles ? ผมรู้สึกปลอดภัยในวิลฮอลล์กว่าบนทุ่งโล่งในตอนกลางคืน ท่านเฮนรี่รู้สึกเหมือนกัน .
ในตอนเช้า เราส่งตำรวจ พวกเขาเอาร่างกายที่ตั้งอยู่ห่าง .
ท่านเฮนรี่บอก barrymores เกิดอะไรขึ้น แต่เขาไม่ได้พูดเรื่องแปลกๆ เสียงที่เราได้ยินมา คุณนาย แบร์รีมอร์ ร้องไห้และครอบคลุมใบหน้าของเธอกับผ้าเช็ดหน้า นาย แบร์รีมอร์ กล่าว' มันก็จบ ที่ตั้งจนไม่สามารถอาศัยอยู่ในทุ่งในฤดูหนาว มันเป็นเย็นไกลเกินไป '
' ช่วยลืมเรื่องที่ฉันพูดเมื่อคืน ' ท่านเฮนรี่บอกพวกเขา . ฉันต้องการเธอให้อยู่ที่ห้องโถงวิล '
' ขอบคุณครับ เราจะ ' แบร์รีมอร์ .
ฉันไปที่ห้องและเขียนรายงานยาว เชอร์ล็อค โฮล์มส์ ฉันตัดสินใจที่จะไปเดินเล่น แต่ฉันไม่ต้องการที่จะเดินในมัวร์ฉันไม่ชอบมัวร์ .
โดยปกติแล้วผมโพสต์ใน grimpen ตัวอักษร โฮมส์ วิลเลจ แต่ในวันนี้ฉันตัดสินใจที่จะเดินไปคูมบ์ เทรซีย์ หมู่บ้านไปทางทิศใต้ มันใช้เวลาเป็นชั่วโมงเลย เดินอยู่ตามถนน ระหว่างทางผมเห็น Stapleton .
' ผมได้ยินว่าคุณจับหนีฆาตกร ' สเตเปิล ' ฉันจะมองไปข้างหน้าเพื่อที่ได้ยินเรื่องราวจาก เซอร์ เฮนรี มื้อเย็นพรุ่งนี้ '
." ท่านเฮนรี่คือมองไปข้างหน้าเพื่อรับประทานอาหารกับคุณและพี่สาวของคุณพรุ่งนี้ " ผมตอบ
' และเพื่อให้น้องสาวของฉัน ' ' สเตเปิล กล่าวเสียงเย็นชา ฉันหวังจะได้เห็น พรุ่งนี้ท่านเฮนรี่ที่ 8 โมงค่ะ '
' ฉันจะบอกเขาว่า ' ผมพูด ' วันดี '
ฉันเดินบนคูมบ์ Tracey และโพสต์จดหมายของฉัน ผมเห็นบ้านหลังใหญ่นอกหมู่บ้าน และถามคนที่อยู่ที่นั่น
' ที่คุณแลนด์บ้าน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.