As Lan Yunyue stepped out of the Zh

As Lan Yunyue stepped out of the Zhu Family branch complex, she wandered onto the street in a daze. It was over… Zhu Yan and her were completely over…

She suddenly discovered that she did not feel the sadness and gloomy misery of a young girl that was left by herself. Instead, she felt a kind of peaceful solace as she let out a sigh.

Along with that torn engagement paper, those incomparably depressing and weary days had ended…

The late autumn night wind was thick with moisture, and it was chilly as it blew on the body. Sky Fortune City’s nightlife was as vivid as ever, as happy and buoyant sounds filled the air. Among the wanton and luxurious brothels, the vivid red lanterns hanging high in the air, and the dim lights, Lan Yunyue could hear the sounds of women chatting away.

Looking at the noisy world around her, Lan Yunyue suddenly smiled. It was a bittersweet smile, filled with relief.

She remembered her childhood, when she and Lin Ming would play with bamboo dragonflies on the moist spring grass.

She remembered when they would go out in the rain to pick the small wildflowers together, or step across the slippery stones of a creek and dip their toes into the cool spring. Little fish would come up and nibble on their toes, giving them an itchy feeling… because Lin Ming grew up in a restaurant; he knew how to prepare a delicious meal in a short time. He would catch a pheasant, pick some wild herbs and wild fruits, and bring his own clay pots to cook a variety of tasty foods.

One time when she was sick, he ran several miles in the pouring rain to grab some clear mountain spring water so that he could boil her some nutritious medicinal porridge…

However… she could no longer go back to those days.

Before she had realized it, tears were already streaming down her face.

She regretted. But what she regretted was not that Lin Ming had become Sky Fortune Kingdom’s most dazzling superstar, or that she missed her chance to become the wife of the next state marshal or the Seven Profound envoy. No… what she regretted was that she had discarded that simple, pure happiness for nothing but useless luxury and empty vanity.

She walked aimlessly. Her frail and attractive body was wrapped in a simple blue long dress. Under the shining red lights of the lanterns, she was covered by a misty and lonely shadow. She was like a desolate blue butterfly that flew in the cold autumn wind.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในฐานะที่เป็นลาน Yunyue ก้าวออกมาจากสาขาที่ซับซ้อนจู้ครอบครัวเธอเดินบนถนนในอาการงุนงง มันเป็นมากกว่า ... จู้ยันและเธอถูกสมบูรณ์กว่า ...

ทันใดนั้นเธอก็พบว่าเธอไม่รู้สึกโศกเศร้าและความทุกข์ยากที่มืดมนของเด็กสาวที่ถูกทิ้งด้วยตัวเอง แต่เธอรู้สึกว่าชนิดของปลอบใจที่เงียบสงบเป็นของเธอให้ออกถอนหายใจ

พร้อมกับการมีส่วนร่วมของกระดาษที่ฉีกขาดผู้วันเหลือใจตกต่ำและเหนื่อยล้าได้สิ้นสุดลง ...

คืนลมฤดูใบไม้ร่วงปลายหนามีความชื้นและมันก็เป็นที่อากาศหนาวเย็นในขณะที่มันพัดในร่างกาย สถานบันเทิงยามค่ำคืนกายฟอร์จูนซิตี้เป็นที่สดใสเช่นเคยเป็นเสียงที่มีความสุขและเต็มไปลอยตัวในอากาศ ท่ามกลางความป่าเถื่อนและหรูหราซ่อง, โคมไฟสีแดงสดใสแขวนสูงในอากาศและแสงไฟสลัวลาน Yunyue สามารถได้ยินเสียงของผู้หญิงที่พูดคุยไป

กำลังมองหาที่ที่มีเสียงดังโลกรอบ ๆ ตัวเธอลาน Yunyue จู่ ๆ ก็ยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่หวานอมขมกลืนเต็มไปด้วยความโล่งอก

เธอจำได้ว่าในวัยเด็กของเธอเมื่อเธอและหลินหมิงจะเล่นกับแมลงปอไม้ไผ่บนหญ้าชื้นในฤดูใบไม้ผลิ

เธอจำได้ว่าเมื่อพวกเขาจะออกไปในสายฝนที่จะเลือกดอกไม้ป่าขนาดเล็กด้วยกันหรือก้าวข้ามก้อนหินลื่นของลำธารและจุ่มเท้าของพวกเขาในฤดูใบไม้ผลิเย็น ปลาตัวเล็ก ๆ จะเกิดขึ้นและแทะเท้าของพวกเขาทำให้พวกเขามีความรู้สึกคัน ... เพราะหลินหมิงเติบโตขึ้นมาในร้านอาหาร; เขารู้วิธีการเตรียมอาหารอร่อยในเวลาอันสั้น เขาจะจับไก่ฟ้าให้เลือกป่าสมุนไพรและผลไม้ป่าและนำหม้อดินของตัวเองในการปรุงอาหารที่มีความหลากหลายของอาหารที่อร่อย

มีอยู่ครั้งหนึ่งเมื่อเธอป่วยเขาวิ่งไปหลายไมล์ในสายฝนเทที่จะคว้าบางน้ำฤดูใบไม้ผลิภูเขาที่ชัดเจนเพื่อที่เขาจะต้มเธอบางโจ๊กสมุนไพรมีคุณค่าทางโภชนาการ ...

แต่ ... เธอไม่สามารถที่จะกลับไปวันนั้น

ก่อนที่เธอจะได้รู้ว่ามันน้ำตาสตรีมมิ่งได้แล้วลงบนใบหน้าของเธอ

เธอเสียใจ แต่สิ่งที่เธอรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ว่าหลินหมิงได้กลายเป็นสกายฟอร์จูนราชอาณาจักรซูเปอร์สตาพราวมากที่สุดหรือว่าเธอพลาดโอกาสให้เธอกลายเป็นภรรยาของจอมพลรัฐต่อไปหรือเจ็ดทูตลึกซึ้ง ไม่มี ... สิ่งที่เธอรู้สึกเสียใจที่ถูกว่าเธอได้ทิ้งที่เรียบง่ายมีความสุขที่บริสุทธิ์ไม่มีอะไร แต่หรูหราไร้ประโยชน์และโต๊ะเครื่องแป้งที่ว่างเปล่า

เธอเดินโต๋เต๋ ร่างกายของเธออ่อนแอและน่าสนใจถูกห่อในชุดยาวสีฟ้าเรียบง่าย ภายใต้แสงไฟสีแดงที่ส่องแสงของโคมไฟเธอถูกปกคลุมด้วยหมอกและเงาเหงา เธอเป็นเหมือนผีเสื้อสีฟ้ารกร้างที่บินในลมฤดูใบไม้ร่วงเย็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นลาน yunyue ก้าวออกจากจูตระกูลสาขาที่เธอเดินลงบนถนน เหม่อลอย มันจบลงแล้ว . . . . . . . จู และ เธอจะจบลง . . . . . . .ทันใดนั้นเธอก็พบว่า เธอไม่ได้รู้สึกถึงความเศร้าและความทุกข์เศร้าของเด็กสาวที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว แทน เธอรู้สึกเหมือนปลอบใจ สงบเหมือนเธอถอนหายใจ .พร้อมที่ฉีกกระดาษวันหมั้น , เหลือใจ หดหู่ และเบื่อหน่ายนั้นได้สิ้นสุดลง . . . . . . .ปลายฤดูใบไม้ร่วงลมกลางคืนหนาที่มีความชื้นและอากาศมันเย็นมันระเบิดในร่างกาย ท้องฟ้ายามราตรีของเมืองมรดกเป็นสดใสเช่นเดิมอย่างมีความสุขและชื่นใจ เสียงเติมอากาศ ในซ่องป่าเถื่อนและหรูหรา สดใสแดงโคมแขวนสูงในอากาศและไฟสลัว , LAN yunyue ได้ยินเสียงผู้หญิงคุยกันทันทีมองไปรอบตัวเธอ ลาน yunyue ก็ยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วย bittersweet , บรรเทาเธอนึกถึงวัยเด็กของเธอเมื่อเธอและหลินหมิงจะเล่นกับไม้ไผ่แมลงปอบนหญ้าฤดูใบไม้ผลิที่ชุ่มชื้นเธอยังจำได้เมื่อพวกเขาจะออกไปในสายฝนเลือกดอกไม้เล็ก ๆเข้าด้วยกัน หรือการก้าวข้ามก้อนหินลื่นของลำธารและจุ่มเท้าของพวกเขาในฤดูใบไม้ผลิเย็น ปลาน้อยจะมาแทะเท้าของพวกเขาและให้พวกเขามีระคายความรู้สึก . . . เพราะหลินหมิงโตขึ้นในร้านอาหาร เขารู้วิธีที่จะเตรียมอาหารมื้ออร่อยในเวลาอันสั้น เขาจะจับไก่ เลือกบางป่าสมุนไพรและผลไม้ป่าและนำหม้อดินของเขาเองที่จะปรุงอาหารที่หลากหลายของอาหารอร่อยครั้งนึง ตอนที่เธอป่วย เขาวิ่งไปหลายไมล์ ในสายฝนหยิบใสน้ำแร่ เพื่อที่เขาจะให้เธอลดยาต้มโจ๊ก . . . . . . .แต่ . . . . . . เธอไม่สามารถกลับไปวันนั้นก่อนที่เธอจะรู้ตัว น้ำตาก็ไหลลงใบหน้าของเธอเธอเสียใจ แต่สิ่งที่เธอเสียใจไม่ได้ว่า หลินหมิงได้กลายเป็นอาณาจักรของพราวฟ้าโชคดีที่สุด ซุปเปอร์สตาร์ หรือว่าเธอพลาด โอกาสที่เธอจะกลายเป็นภรรยาของสถานะถัดไปจอมพลหรือเจ็ดลึกซึ้งทูต . ไม่ . . . สิ่งที่เธอเสียใจที่เธอได้ทิ้งความสุขที่เรียบง่าย บริสุทธิ์ ไม่มีอะไร แต่ไร้ประโยชน์ หรูหรา และ ว่างเปล่าว่างเปล่าเธอเดินอย่างไร้จุดหมาย ร่างกายของเธออ่อนแอ และน่าสนใจเป็นห่อง่ายสีฟ้ายาวชุด ภายใต้แสงไฟสีแดงของโคมไฟ เธอถูกปกคลุมด้วยหมอกและโดดเดี่ยวในเงามืด เธอเหมือนรกร้าง ผีเสื้อสีฟ้าที่บินในอากาศเย็น ลมแห่งฤดูใบไม้ร่วง