Ye Ye was lonely in Hong Kong. He s

Ye Ye was lonely in Hong Kong. He spoke no English or d joined Cantonese and had no friends. He had difficulties communicating with the servants. Franklin was rude to him and Susan was too full of young to interest him. If he wanted to buy any small thing, he had a great to ask for money from Father. He looked old and sad. these When Ye Ye became ill, Father ordered him to eat special. a few vegetables. This same meal was given to him three times a day, and he hated it. He demanded to move out and live on his own. This was refused. He wrote to Aunt Baba that he wanted to od, return to Shanghai and spend his last years with her. This was also impossible. Yee Ye's letters to Aunt Baba became sadder. "We all want to live," he wrote, "but some things are worse than dying: being s lonely or bored, suffering pain. I have worked hard all my life. Now I wonder what it was all about. In this house, where I count for nothing, each day passes like a year. Could death really be worse Ye Ye died on 27 March 1952. Father was too busy to inform Aunt Baba himself. Instead, she received the news from a letter written by one of Father's employees.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เย่เย่ได้โดดเดี่ยวใน Hong Kong เขาพูดภาษาอังกฤษ หรือ d ร่วมกวางตุ้ง และมีเพื่อนไม่ เขามีความยากลำบากในการติดต่อสื่อสารกับมหาดเล็ก แฟรงคลินเขาหยาบ และซูซานถูกเต็มหนุ่มสาวสนใจเขา ถ้าจะต้องซื้อสิ่งเล็ก ๆ เขามีดีขอเงินจากพ่อ เขาดูเก่า และเศร้า เหล่านี้เมื่อเยเยกลายเป็นป่วย พ่อสั่งเขากินพิเศษ ผักกี่ อาหารเดียวกันให้เขาวันละ 3 ครั้ง และเขาเกลียดชัง เขาต้องการที่จะไปออก และชีวิตของเขาเอง นี้ถูกปฏิเสธ เขาเขียนภาพของป้าที่เขาต้องการ od กลับไปยังเซี่ยงไฮ้ และการใช้จ่ายปีสุดท้ายของเขากับเธอ นี้ก็เป็นไปไม่ ยี่เยของตัวอักษรภาพป้ากลายเป็น sadder "เราทุกคนต้องอยู่ ที่เขาเขียน, " แต่สิ่งเลวร้ายยิ่งกว่าตาย: s เหงา หรือ เบื่อ ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานอยู่ ฉันทำงานหนักตลอดชีวิตของฉัน ตอนนี้สงสัยว่า สิ่งที่มันเป็นทั้งหมดเกี่ยวกับ ในบ้าน ที่ฉันนับเรื่อง แต่ละวันผ่านไปเช่นปี เยเย่ตายจริง ๆ อาจแย่ตายบน 27 1952 มีนาคม พ่อไม่ทูลบาป้าเอง แทน เธอได้รับข่าวจากจดหมายที่เขียน โดยพนักงานของบิดาอย่างใดอย่างหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เจ้าเจ้าก็เหงาในฮ่องกง เขาพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เข้าร่วมหรือ d กวางตุ้งและไม่มีเพื่อน เขาได้ความยากลำบากในการสื่อสารกับคนรับใช้ แฟรงคลินหยาบคายกับเขาและซูซานก็เต็มเกินไปของหนุ่มสาวที่จะสนใจเขา ถ้าเขาต้องการที่จะซื้อสิ่งเล็ก ๆ เขามีดีที่จะขอเงินจากพระบิดา เขามองเก่าและที่น่าเศร้า เหล่านี้เมื่อเจ้าเจ้ากลายเป็นไม่ดีพ่อสั่งให้เขากินเป็นพิเศษ ผักไม่กี่ อาหารเดียวกันนี้ถูกมอบให้กับเขาสามครั้งต่อวันและเขาเกลียดมัน เขาเรียกร้องที่จะย้ายออกและอาศัยอยู่กับตัวเขาเอง นี้ได้รับการปฏิเสธ เขาเขียนถึงป้าบาบาว่าเขาอยากจะ od กลับไปที่เซี่ยงไฮ้และการใช้จ่ายปีสุดท้ายของเขากับเธอ นี่ก็เป็นไปไม่ได้ ตัวอักษรเยเยป้าบาบากลายเป็นเศร้า "เราทุกคนต้องการที่จะอยู่" เขาเขียน "แต่บางสิ่งบางอย่างที่เลวร้ายยิ่งกว่าตาย.. เป็นเหงาหรือเบื่อความทุกข์ความเจ็บปวดฉันได้ทำงานหนักมาตลอดชีวิตของฉันตอนนี้ผมสงสัยว่ามันคือทั้งหมดที่เกี่ยวกับในบ้านหลังนี้. ที่ฉันนับอะไรในแต่ละวันผ่านไปเหมือนปี. สามารถตายจริงๆจะเลวร้ายยิ่ง Ye Ye เสียชีวิตที่ 27 มีนาคม 1952 คุณพ่อถูกเกินไปไม่ว่างที่จะแจ้งให้ป้าบาบาตัวเอง. แต่เธอได้รับข่าวจากจดหมายที่เขียนโดยหนึ่งในพ่อ พนักงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เย เย เหงาในฮ่องกง เขาพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ หรือ ดี เข้าร่วม กวางตุ้ง และไม่มีเพื่อน เขามีปัญหาการสื่อสารกับคนรับใช้ แฟรงคลินหยาบคายกับเขาและซูซานก็เต็มไปด้วยเด็กเขาสนใจ ถ้าเขาต้องการที่จะซื้อสิ่งที่เล็กเขามีที่ดีในการขอเงินจากพ่อ เขาดูเก่า และ เศร้า เหล่านี้เมื่อท่านท่านก็ป่วย พ่อสั่งให้เขากินพิเศษผักไม่กี่ . อาหารเดียวกันนี้ให้กับเขา วันละ 3 ครั้ง และเค้าไม่ชอบมัน เขาต้องการที่จะย้ายออกไปใช้ชีวิตของเขาเอง นี้ถูกปฏิเสธ เขาเขียนจดหมายถึงป้าบาบา ที่เขาต้องการจากกลับไปยังเซี่ยงไฮ้และการใช้จ่ายปีสุดท้ายของเขากับเธอ มันก็เป็นไปไม่ได้ ของยีเจ้าจดหมายป้าบาบากลายเป็นเศร้า " . เราทุกคนต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ " เขาเขียน " แต่บางสิ่งก็เลวร้ายกว่าตาย :การเกิดเหงาหรือเบื่อ ทุกข์ เจ็บปวด ฉันทำงานหนักมาทั้งชีวิต ตอนนี้ผมสงสัยว่ามันคือทั้งหมดที่เกี่ยวกับ ในบ้านหลังนี้ บ้านที่ผมนับอะไร แต่ละวันผ่านไปเหมือนเป็นปี จะตายก็แย่ ท่านทั้งหลายท่านเสียชีวิตเมื่อวันที่ 27 มีนาคม 2495 . พ่อกำลังยุ่งเกินไปที่จะแจ้งให้ป้าบาบาเอง แทน เธอได้รับข่าวจากจดหมายที่เขียนโดยหนึ่งในพนักงานของพ่อ