The school did not want a fifteen-y

The school did not want a fifteen-year-old boy's invention to be better than their own heavy books and would not let students read Braille books. Nevertheless, the students continued to read them. Finally, after twenty years, the school agreed to use Braille.
Louis Braille spent the rest of his life trying to tell the world about Braille. But nobody cared. Louis was unlucky again. He became very sick. Even when he was sick in his bed, he continued to write books in Braille for the students at his school. A few years later, Louis Braille died at age forty-three.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โรงเรียนไม่ต้องประดิษฐ์ของเด็กอายุสิบห้าปีจะดีกว่าหนังสือของตนเองอย่างหนัก และจะไม่ให้นักเรียนอ่านหนังสือเบรลล์ อย่างไรก็ตาม นักเรียนต่อการอ่านได้ สุดท้าย หลังจากยี่สิบปี โรงเรียนตกลงที่จะใช้อักษรเบรลล์อักษรเบรลล์ Louis ใช้เวลาเหลือของชีวิตของเขาพยายามบอกโลกเกี่ยวกับอักษรเบรลล์ แต่ไม่มีใครดูแล Louis ถูกไปอีก เขากลายเป็นป่วยมาก แม้เมื่อเขาป่วยในเตียงของเขา เขายังคงเขียนหนังสืออักษรเบรลล์สำหรับนักเรียนที่โรงเรียนของเขา ไม่กี่ปีต่อมา Louis อักษรเบรลล์ตายที่อายุสี่สิบสาม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โรงเรียนไม่ได้ต้องการสิ่งประดิษฐ์ของเด็กอายุ 15 ปี เป็นมากกว่าหนังสือของตนเองอย่างหนัก และจะไม่ปล่อยให้นักเรียนอ่านหนังสืออักษรเบรลล์ อย่างไรก็ตาม นักเรียนที่ยังอ่าน ในที่สุด หลังจากยี่สิบปี โรงเรียนตกลงที่จะใช้อักษรเบรลล์ .
หลุยส์ เบรลล์ใช้เวลาที่เหลือของชีวิตของเขาได้พยายามที่จะบอกโลกเกี่ยวกับอักษรเบรลล์ แต่ไม่มีใครสนใจ หลุยส์ก็ซวยอีกเขาป่วยมาก แม้แต่ตอนที่เขาป่วยนอนอยู่บนเตียงของเขา เขายังคงเขียนหนังสืออักษรเบรลล์ สำหรับนักเรียนที่โรงเรียนของเขา ไม่กี่ปีต่อมา หลุยส์ เบรลล์เสียชีวิตในคนอายุ