He was an old man who fished alone

He was an old man who fished alone in a skiff in the Gulf Stream and he had gone eighty-four
days now without taking a fish. In the first forty days a boy had been with him. But after forty days
without a fish the boy’s parents had told him that the old man was now definitely and finally salao,
which is the worst form of unlucky, and the boy had gone at their orders in another boat which
caught three good fish the first week. It made the boy sad to see the old man come in each day with
his skiff empty and he always went down to help him carry either the coiled lines or the gaff and
harpoon and the sail that was furled around the mast. The sail was patched with flour sacks and,
furled, it looked like the flag of permanent defeat.
The old man was thin and gaunt with deep wrinkles in the back of his neck. The brown
blotches of the benevolent skin cancer the sun brings from its [9] reflection on the tropic sea were
on his cheeks. The blotches ran well down the sides of his face and his hands had the deep-creased
scars from handling heavy fish on the cords. But none of these scars were fresh. They were as old as
erosions in a fishless desert.
Everything about him was old except his eyes and they were the same color as the sea and were
cheerful and undefeated.
“Santiago,” the boy said to him as they climbed the bank from where the skiff was hauled up. “I
could go with you again. We’ve made some money.”
The old man had taught the boy to fish and the boy loved him.
“No,” the old man said. “You’re with a lucky boat. Stay with them.”
“But remember how you went eighty-seven days without fish and then we caught big ones
every day for three weeks.”
“I remember,” the old man said. “I know you did not leave me because you doubted.”
“It was papa made me leave. I am a boy and I must obey him.”
“I know,” the old man said. “It is quite normal.”
“He hasn’t much faith.”
[10] “No,” the old man said. “But we have. Haven’t we?”
‘Yes,” the boy said. “Can I offer you a beer on the Terrace and then we’ll take the stuff home.”
“Why not?” the old man said. “Between fishermen.”
They sat on the Terrace and many of the fishermen made fun of the old man and he was not
angry. Others, of the older fishermen, looked at him and were sad. But they did not show it and they
spoke politely about the current and the depths they had drifted their lines at and the steady good
weather and of what they had seen. The successful fishermen of that day were already in and had
butchered their marlin out and carried them laid full length across two planks, with two men

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขาเป็นคนตกปลาคนเดียวใน skiff ใน Gulf Stream และเขาหายไปไหนแปดสิบสี่ วันตอนนี้ ไม่ต้องการปลา ในสี่สิบวันแรก ที่เด็กได้รับกับเขา แต่หลัง จากสี่สิบวัน ไม่มี ผู้ปกครองของเด็กได้บอกเขาว่าคนนี้แน่นอน และสุดท้าย salao ซึ่งเป็นรูปแบบที่เลวร้ายที่สุดของโชคร้าย และเด็กชายหายไปไหนที่สั่งอีกเรือซึ่ง จับปลาดีสามสัปดาห์แรก มันทำให้เด็กชายเศร้าดูคนเก่าที่มาในแต่ละวันด้วย skiff ของเขาว่างเปล่าและเขาจะลงไปช่วยให้เขาดำเนินการบรรทัดการขดหรือการ gaff และ ฉมวกและแล่นเรือที่ถูก furled รอบเสา เรือถูกปะ ด้วยแป้งกระสอบ และ furled มันดูเหมือนธงถาวรความพ่ายแพ้ คนเก่าถูกอนต์กับริ้วรอยลึก และบางด้านหลังของคอของเขา สีน้ำตาล เป็นจ้ำ ๆ ของโรคมะเร็งผิวหนังมีเมตตาดวงอาทิตย์นำมาจากการสะท้อน [9] ในทะเลทรอปิกมี บนแก้มของเขา เป็นจ้ำ ๆ วิ่งลงด้านข้างของใบหน้าของเขา และมือของเขาได้ลึกรอย รอยแผลเป็นจากการหนักปลาบนสาย แต่ไม่มีรอยแผลเป็นเหล่านี้มีความสด พวกเขาก็เก่า มาสค์ในทะเลทราย fishless เขา/เก่ายกเว้นดวงตาของเขา และพวกเขามีสีเดียวกับทะเล และมีการ ร่าเริง และแห่ง "ซานติอาโก เด็กกล่าวกับเขาว่าพวกเขาปีนขึ้นไปธนาคารจากที่ skiff ที่ถูกลากขึ้น "ฉัน สามารถไปกับคุณอีกครั้ง เราได้ทำเงิน" The old man had taught the boy to fish and the boy loved him. “No,” the old man said. “You’re with a lucky boat. Stay with them.” “But remember how you went eighty-seven days without fish and then we caught big ones every day for three weeks.” “I remember,” the old man said. “I know you did not leave me because you doubted.” “It was papa made me leave. I am a boy and I must obey him.” “I know,” the old man said. “It is quite normal.” “He hasn’t much faith.” [10] “No,” the old man said. “But we have. Haven’t we?” ‘Yes,” the boy said. “Can I offer you a beer on the Terrace and then we’ll take the stuff home.” “Why not?” the old man said. “Between fishermen.” They sat on the Terrace and many of the fishermen made fun of the old man and he was not angry. Others, of the older fishermen, looked at him and were sad. But they did not show it and they spoke politely about the current and the depths they had drifted their lines at and the steady good weather and of what they had seen. The successful fishermen of that day were already in and had butchered their marlin out and carried them laid full length across two planks, with two men

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาเป็นตาแก่ที่ตกปลาคนเดียวในเรือในอ่าวสตรีมและเขาได้ไป 84วันโดยไม่ต้องใช้ปลา ในสี่สิบวันแรกเด็กที่ได้รับกับเขา แต่หลังจากสี่สิบวันไม่มีปลาของเด็กที่พ่อแม่เคยบอกเขาว่าชายชราคนนั้นตอนนี้แน่นอน และสุดท้าย เสลา ,ซึ่งเป็นรูปแบบที่เลวร้ายที่สุดของโชคร้ายและเด็กที่ได้ไปที่คำสั่งของพวกเขาในเรือลำอื่น ซึ่งจับสามดีปลาสัปดาห์แรก มันทำให้เด็กเสียใจที่เห็นชายชราที่เข้ามาในแต่ละวันเรือของเขาว่างเปล่า และเขามักจะไปช่วยเขาแบกทั้งม้วนเส้น หรือ บ้าน และฉมวกใบเรือที่ furled รอบเสากระโดง ใบเรือถูก patched กับกระสอบแป้งและfurled เหมือนกับธงของความพ่ายแพ้ที่ถาวรชายชราผอมและซูบผอมกับริ้วรอยลึกในคอของเขา สีน้ำตาลจ้ําใจดีของโรคมะเร็งผิวหนังจากดวงอาทิตย์มา [ 9 ] ภาพสะท้อนในเขตร้อนทะเลคือบนแก้มของเขา โดย blotches วิ่งดีลงด้านข้างของใบหน้าของเขาและมือของเขามีรอยย่นลึกแผลเป็นจากการจัดการปลาหนักบนสายไฟ แต่ไม่มีแผลเป็นเหล่านี้สด พวกเขาเป็นเช่นเดิมการแก้ปัญหาในทะเลทราย fishless .ทุกอย่างเกี่ยวกับเขามันเก่า ยกเว้นตาของเขา และเป็นสีเดียวกับทะเลและร่าเริงและพ่ายแพ้" ซานติเอโก " เด็กชายพูดกับเขาขณะที่พวกเขาปีนธนาคารจากที่เรือถูกลากขึ้นมา " ฉันอาจจะไปกับคุณอีกครั้ง เราทำเงิน”คนแก่สอนเด็กตกปลา และเด็กชายรักเขา" ไม่ " ชายชรากล่าว " คุณกับเรือที่โชคดี อยู่กับพวกเขา "" แต่จำได้ว่าคุณไปแปดสิบเจ็ดวันโดยไม่มีปลาแล้วเราจับคนที่ใหญ่ทุกๆ วัน เป็นเวลา 3 สัปดาห์ "" ผมจำได้ " ชายชรากล่าว " ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ทิ้งฉัน เพราะคุณสงสัย ." ป๊ะป๋าให้ฉันออกไป ฉันเป็นผู้ชาย และผมต้องเชื่อฟังมัน . "" ฉันรู้ " ชายชรากล่าว " มันเป็นเรื่องปกติ "" เขาไม่ได้ศรัทธามาก . "[ 10 ] " ไม่มี " ชายชรากล่าว " แต่เรามี เราไม่ได้ ? "" ครับ " เด็กหนุ่มพูด " ผมจะให้คุณเบียร์บนระเบียงแล้วเราจะเอาของกลับบ้าน" ทำไมจะไม่ล่ะ " ชายชรากล่าว " เรียน "พวกเขานั่งบนระเบียงและหลายของชาวประมงทำให้ความสนุกสนานของ ชายชรา และเขาก็ไม่ได้โกรธ คนอื่น ๆของชาวประมงเก่า มองเขา และเศร้า แต่พวกเขาไม่ได้แสดงมันและพวกเขาพูดสุภาพเกี่ยวกับปัจจุบันและระดับความลึกมีเส้นของพวกเขาที่ลอยและมั่นคงดีสภาพอากาศ และสิ่งที่พวกเขาได้เห็น ชาวประมงที่ประสบความสําเร็จของวันนั้นแล้ว และมีฆ่าปลามาร์ลินของพวกเขาออกและแบกไว้เต็มความยาวระหว่างสองแผ่น กับผู้ชายสองคน