Lodged in a spacious apartment in a

Lodged in a spacious apartment in an unassuming 19th-century building on Rome’s busy Piazza Vittoria, the new Sound Art Museum is both a public venue and the realized dream of Dora Stiefelmeier and Mario Pieroni, the founders of Zerynthia, a not-for-profit organization created in 1991 to promote exhibitions and performances in Italy and abroad. Inaugurated Feb. 26, the Sound Art Museum is a project of Zerynthia and its subsidiary, RadioArteMobile (RAM), an internet radio station launched in 2002 to explore–and expand–the territory shared by the visual arts and sound research. The Sound Art Museum’s premiere exhibition is “Inaudita” (meaning both “unheard” and “unprecedented”) and features installations by the Vito Acconci studio, Markus Huemer, Donatella Landi, Stephen Vitiello and Achim Wollscheid. The organizers are Lorenzo Benedetti, an independent curator, Riccardo Giagni, a composer and musicologist, and the artist Cesare Pietroiusti.
Initially funded by grants from the European Union, RAM sponsored an online archive of performances, interviews and other recorded events as well as a traveling archive prior to opening the Sound Art Museum. Already in place in the apartment were metal couches covered with textiles by Vettor Pisani. Bruna Esposito installed a plantlike composition of copper tubing in a bathroom; a sound piece by Annie Ratti issues from the toilet. Mario Airo made a light sculpture for the ceiling in the apartment’s largest room, the chairs are by Franz West, and the long table bearing art books was fabricated by Massimo Bartolini using the apartment’s doors. An enormous bedroom cabinet with mirror appliques by Michelangelo Pistoletto houses CDs by international sound artists along with listening stations for visitors. The selections include works by spoken-word artists such as Eyman, whose Hollywood Babylon is a layering of familiar voices from the movies. Other pieces are more musical, such as Zelada’s Butterflies on a Rainy Day and John Bischoff’s Aperture. From mechanically and electronically produced compositions to the extremes of the human voice, the archive strives to show the range of contributions by contemporary makers of sound art.
Acconci’s contribution to the debut exhibition is a giant Styrofoam shell, like the structure of an ear, whose interior is pasted over with poster-size blueprint renderings of listening environments proposed specifically for the Sound Art Museum. Huemer addresses the intersection of sound and vision with his black box environment filled only with the now old-fashioned clatter of a movie projector. Landi contributes a series of CDs that aurally “map” the different lines of the Paris Metro. Vitiello makes the inaudible “visible” with a half dozen speakers, suspended from wires, which whirl when activated to emit sounds received only by canine ears. Wollscheid’s slight but charming work consists of several microphones bearing red LED lights that cease to glimmer when confronted by a sharp noise such as hands clapping.
Over the entire enterprise presides the spirit of John Cage, who decades ago charted the borders of sound art with such compositions as Silent Prayer (1948) and 4_33_ (1952). Pioneering initiatives in the field include the musical ventures of the Dia Art Foundation during the 1980s; Tellus, the New York audio magazine founded in 1983 by Claudia Gould, Carol Parkinson and Joseph Nechvatal; Berlin’s Gelbe Musik, run by Rene Block; and Maurizio Nannucci’s Florence-based Zona Archives. The online radio station of P.S.1 in New York debuted in 2004. Rome’s Sound Art Museum now adds a stable and welcoming home for this dimension of art.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ต่อศาลในกว้างขวางในการไปทางศตวรรษอาคารแกรนด์เพียซว่างของโรม พิพิธภัณฑ์ศิลปะเสียงใหม่เป็นสถานที่สาธารณะและรับรู้ความฝันของ Dora Stiefelmeier และ Mario Pieroni ผู้ก่อตั้งของ Zerynthia องค์กรที่ไม่ใช่สำหรับกำไรที่สร้างในปีพ.ศ. 2534 เพื่อส่งเสริมนิทรรศการและการแสดงในอิตาลีและต่างประเทศ เปิดเมื่อ 26 ก.พ. พิพิธภัณฑ์ศิลปะเสียงเป็นโครงการของ Zerynthia และบริษัท RadioArteMobile (RAM), สถานีวิทยุอินเทอร์เน็ตเปิดตัวในปี 2002 การสำรวจ – และอาณาเขตขยายหมายร่วมศิลปะภาพและเสียงการวิจัย นิทรรศการปฐมทัศน์ของพิพิธภัณฑ์ศิลปะเสียงเป็น "Inaudita" (หมายถึง การ "ได้ยิน" และ "ประวัติการณ์") และมีการติดตั้ง โดยสตูดิโอแจ Acconci, Markus Huemer, Donatella Landi, Stephen Vitiello และ Achim Wollscheid ออร์แกนไนเซอร์ที่มี Lorenzo Benedetti เป็นภัณฑารักษ์อิสระ Giagni บรรยาย นักประพันธ์ และ musicologist และศิลปิน Cesare PietroiustiInitially funded by grants from the European Union, RAM sponsored an online archive of performances, interviews and other recorded events as well as a traveling archive prior to opening the Sound Art Museum. Already in place in the apartment were metal couches covered with textiles by Vettor Pisani. Bruna Esposito installed a plantlike composition of copper tubing in a bathroom; a sound piece by Annie Ratti issues from the toilet. Mario Airo made a light sculpture for the ceiling in the apartment’s largest room, the chairs are by Franz West, and the long table bearing art books was fabricated by Massimo Bartolini using the apartment’s doors. An enormous bedroom cabinet with mirror appliques by Michelangelo Pistoletto houses CDs by international sound artists along with listening stations for visitors. The selections include works by spoken-word artists such as Eyman, whose Hollywood Babylon is a layering of familiar voices from the movies. Other pieces are more musical, such as Zelada’s Butterflies on a Rainy Day and John Bischoff’s Aperture. From mechanically and electronically produced compositions to the extremes of the human voice, the archive strives to show the range of contributions by contemporary makers of sound art.เงินสมทบของ Acconci นิทรรศการตัวยักษ์ Styrofoam เปลือก เช่นโครงสร้างของหู ตกแต่งภายในถูกวางทับกับสิ่งจำลองขนาดโปสเตอร์พิมพ์เขียวของสภาพแวดล้อมฟังเฉพาะสำหรับเสียงพิพิธภัณฑ์ศิลปะการนำเสนอได้ Huemer อยู่สี่แยกเสียงและวิสัยทัศน์กับสภาพแวดล้อมกล่องดำของเขาเต็มไป ด้วย clatter ตอนนี้ไมของโปรเจคภาพยนตร์ Landi สนับสนุนชุดของซีดีที่ aurally "แผนที่" บรรทัดแตกต่างของรถไฟปารีส Vitiello ทำให้การ inaudible "เห็น" กับลำโพงครึ่งโหล พักสาย การเวียนใช้ผายเสียงรับเฉพาะหูสุนัข งานเล็กน้อย แต่เสน่ห์ของ Wollscheid ประกอบด้วยไมโครโฟนหลายเรืองไฟ LED สีแดงที่ให้ glimmer เมื่อเสียงคมชัดเช่นมือปรบมือผ่านองค์กรทั้ง presides วิญญาณของจอห์นเคจ ที่ทศวรรษเต็ดเส้นขอบของเสียงศิลปะ ด้วยเช่นองค์อธิษฐานเงียบ (ค.ศ. 1948) และ 4_33_ (1952) ริเริ่มบุกเบิกในฟิลด์รวมกิจการดนตรีของมูลนิธิศิลปะ Dia ระหว่างทศวรรษที่ 1980 Tellus นิตยสารเสียงนิวยอร์กก่อตั้งในปี 1983 โดยคลอเดีย Gould พาร์ กินแครอล และโจเซฟ Nechvatal Gelbe Musik เบอร์ลิน โดยบล็อกเรเน และเก็บอสุจิจากฟลอเรนซ์ Maurizio Nannucci สถานีวิทยุออนไลน์ของ P.S.1 ในนิวยอร์กออกมาในปี 2004 เสียงของโรมพิพิธภัณฑ์เพิ่มบ้านมั่นคง และอบอุ่นสำหรับศิลปะขนาดนี้ตอนนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นกว้างขวางในอาคารศตวรรษที่ 19 ไม่อวดดีในกรุงโรมยุ่ง Piazza Vittoria, พิพิธภัณฑ์ศิลปะเสียงใหม่เป็นทั้งสถานที่สาธารณะและความฝันตระหนักของ Dora Stiefelmeier และมาริโอ Pieroni ก่อตั้ง Zerynthia ที่ไม่แสวงหาผลกำไร องค์กรสร้างขึ้นในปี 1991 เพื่อส่งเสริมการจัดนิทรรศการและการแสดงในอิตาลีและต่างประเทศ เปิดตัว 26 กุมภาพันธ์, พิพิธภัณฑ์ศิลปะเสียงเป็นโครงการของ Zerynthia และ บริษัท ย่อย RadioArteMobile (RAM), สถานีวิทยุอินเทอร์เน็ตเปิดตัวในปี 2002 ในการสำรวจและขยายดินแดนที่ใช้ร่วมกันโดยทัศนศิลป์และการวิจัยเสียง นิทรรศการรอบปฐมทัศน์พิพิธภัณฑ์ศิลปะเสียงคือ "Inaudita" (หมายถึงทั้ง "ไม่เคยได้ยิน" และ "ประวัติการณ์") และมีการติดตั้งโดย Vito Acconci สตูดิโอ, มาร์คัส Huemer, Donatella Landi, สตีเฟ่น Vitiello และ Achim Wollscheid จัดเป็นอเรนโซ Benedetti, ภัณฑารักษ์อิสระ Riccardo Giagni นักแต่งเพลงและนักดนตรีและศิลปิน Cesare Pietroiusti.
ในขั้นต้นได้รับการสนับสนุนทุนจากสหภาพยุโรป, RAM สนับสนุนเก็บออนไลน์ของการแสดง, การสัมภาษณ์และบันทึกเหตุการณ์อื่น ๆ รวมทั้ง เดินทางไปเก็บก่อนที่จะเปิดพิพิธภัณฑ์ศิลปะเสียง แล้วในสถานที่ในอพาร์ทเม้นโลหะเตียงนอนที่ถูกปกคลุมไปด้วยสิ่งทอโดย Vettor Pisani Bruna Esposito ติดตั้งองค์ประกอบ plantlike ท่อทองแดงในห้องน้ำ; ชิ้นส่วนเสียงโดยแอนนี่ออก Ratti จากห้องน้ำ มาริโอ Airo ทำประติมากรรมแสงสำหรับเพดานในห้องที่ใหญ่ที่สุดของอพาร์ทเม้น, เก้าอี้โดยฟรานซ์เวสต์และโต๊ะยาวแบกหนังสือศิลปะได้รับการประดิษฐ์โดย Massimo Bartolini ใช้ประตูของอพาร์ทเม้น ตู้ห้องนอนขนาดใหญ่โดยมี appliques กระจกบ้านโดย Michelangelo Pistoletto ซีดีจากศิลปินเสียงต่างประเทศพร้อมกับสถานีฟังสำหรับผู้เข้าชม รวมถึงการเลือกผลงานของศิลปินคำพูดเช่น Eyman ซึ่งฮอลลีวู้ดบาบิโลนเป็นชั้นของเสียงที่คุ้นเคยจากภาพยนตร์ ชิ้นส่วนอื่น ๆ ที่มีดนตรีมากขึ้นเช่นผีเสื้อ Zelada ในวันที่ฝนตกและรูรับแสงของจอห์นบิชอฟ จากเครื่องจักรและอิเล็กทรอนิกส์องค์ประกอบผลิตสุดขั้วของเสียงมนุษย์เก็บมุ่งมั่นที่จะแสดงให้เห็นช่วงของผลงานโดยผู้ผลิตร่วมสมัยของศิลปะเสียง.
ผลงาน Acconci ของนิทรรศการเปิดตัวเป็นเปลือกโฟมยักษ์เช่นโครงสร้างของหูที่มี การตกแต่งภายในจะถูกวางไปด้วยการเรนเดพิมพ์เขียวโปสเตอร์ขนาดของสภาพแวดล้อมการฟังที่นำเสนอโดยเฉพาะสำหรับพิพิธภัณฑ์ศิลปะเสียง Huemer อยู่สี่แยกของเสียงและวิสัยทัศน์กับสภาพแวดล้อมกล่องดำของเขาเต็มไปด้วยเสียงดังในขณะนี้สมัยเก่าของโปรเจ็ภาพยนตร์ Landi ก่อให้เกิดชุดของแผ่นซีดีที่ aurally "แผนที่" เส้นแตกต่างกันของปารีสเมโทร Vitiello ทำให้ไม่ได้ยิน "ที่มองเห็น" กับลำโพงครึ่งโหล, ห้อยลงมาจากสายที่หมุนคว้างเมื่อเปิดใช้งานจะเปล่งเสียงได้รับเพียงหูสุนัข การทำงานเล็กน้อย แต่มีเสน่ห์ Wollscheid ประกอบด้วยไมโครโฟนหลายแบกไฟ LED สีแดงที่หยุดที่จะริบหรี่เมื่อเผชิญหน้ากับเสียงที่คมชัดเช่นมือตบมือ.
กว่าทั้งองค์กรเป็นประธานจิตวิญญาณของจอห์นเคที่ทศวรรษที่ผ่านมาเกิดเหตุพรมแดนของเสียงศิลปะด้วยเช่น เป็นองค์ประกอบของการสวดมนต์เงียบ (1948) และ 4_33_ (1952) ความคิดริเริ่มบุกเบิกในด้านการรวมกิจการดนตรีของมูลนิธิศิลปะ Dia ในช่วงทศวรรษ 1980; เทลลัส, นิตยสารนิวยอร์กเสียงก่อตั้งขึ้นในปี 1983 โดยคลอเดียโกลด์แครอลพาร์กินสันและโจเซฟเนช; เบอร์ลิน Gelbe Musik ดำเนินการโดยเรเน่บล็อก; และ Maurizio Nannucci ฟลอเรนซ์ตามจดหมายเหตุ Zona สถานีวิทยุออนไลน์ของ PS1 ในนิวยอร์กออกมาในปี 2004 เสียงของกรุงโรมพิพิธภัณฑ์ศิลปะนี้จะเพิ่มบ้านมั่นคงและอบอุ่นสำหรับขนาดของศิลปะนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พักอาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนท์ที่กว้างขวางในการถ่อมตัวศตวรรษอาคารโรมไม่ว่าง Piazza Vittoria , พิพิธภัณฑ์ศิลปะใหม่ เสียงทั้งในที่สาธารณะและตระหนักถึงความฝันของดอร่า stiefelmeier และมาริโอ ปิเ รนี ผู้ก่อตั้งบริษัท zerynthia , องค์กรไม่หวังผลกำไรที่สร้างขึ้นในปี 1991 เพื่อส่งเสริมการจัดนิทรรศการและการแสดงในและต่างประเทศอิตาลี เปิด 26 ก.พ. ,พิพิธภัณฑ์ศิลปะเสียง เป็นโครงการของ zerynthia และบริษัทในเครือ บริษัท radioartemobile ( บุรีรัมย์ ) , สถานีวิทยุอินเทอร์เน็ตเปิดตัวในปี 2002 เพื่อสำรวจและขยายดินแดน––ที่ใช้ร่วมกันโดยทัศนศิลป์และการวิจัยเสียง ชมพิพิธภัณฑ์ศิลปะนิทรรศการเสียงคือ " inaudita " ( ความหมายทั้ง " ไม่เคยได้ยิน " และ " ประวัติการณ์ " ) และคุณลักษณะการติดตั้งโดยสตูดิโอ , มาร์คุส huemer วีโต แอคค ซี ,Donatella Landi , สตีเฟ่น vitiello และคิม วอลส์ไชด์ . จัดเป็น ลอเรนโซ่ เบเนเดดตี้ เป็นอิสระ เป็นผู้ดูแล ริคาร์โด giagni , นักแต่งเพลงและนักดนตรีและศิลปิน Cesare pietroiusti .
ตอนแรก ได้รับทุนสนับสนุนจากสหภาพยุโรป , RAM สนับสนุนการเก็บออนไลน์ของการแสดงสัมภาษณ์และบันทึกเหตุการณ์ รวมทั้งเดินทางเก็บก่อนที่จะเปิดพิพิธภัณฑ์ศิลปะเสียง ในสถานที่แล้ว ในห้องมีเตียงปกคลุมด้วยโลหะสิ่งทอโดยเวตตอร์ปิซานี . บรู Esposito ติดตั้งองค์ประกอบ plantlike ของท่อทองแดงในห้องน้ำ ; ชิ้นส่วนเสียงโดยแอนนี่ ratti ประเด็นจากห้องน้ำมาริโอ airo ทำประติมากรรมไฟเพดานในห้องที่ใหญ่ที่สุดของอพาร์ทเม้น , เก้าอี้โดยฟรานซ์ตะวันตก และโต๊ะยาวแบกหนังสือศิลปะถูกประดิษฐ์โดย Massimo บาโตลินี โดยใช้ประตูอพาร์ทเม้นท์ มหาศาล ห้องนอน ตู้กระจก appliques โดย Michelangelo pistoletto บ้านซีดีเสียงโดยศิลปินนานาชาติพร้อมกับฟังสถานีสำหรับผู้เข้าชมการเลือกรวมงานคำพูดศิลปินเช่นเอเมิ่น ที่ Hollywood บาบิโลนเป็น layering ของคุ้นเคยเสียงจากภาพยนตร์ เป็นดนตรีชิ้นอื่น ๆอีก เช่น zelada ของผีเสื้อในวันฝนตกและจอห์นบิชอปเป็นรู ผลิตจากเครื่องจักรและอิเล็กทรอนิกส์องค์ประกอบกับสุดขั้วจากเสียงมนุษย์เก็บมุ่งมั่นที่จะแสดงช่วงของผลงานโดยผู้ผลิตร่วมสมัยของศิลปะเสียง .
acconci สร้างเปิดตัวนิทรรศการเปลือกหอยโฟมยักษ์ เช่น โครงสร้างของหู ซึ่งภายในเป็นวางกับโปสเตอร์ขนาดพิมพ์เขียว renderings ของการฟังสภาพแวดล้อมเสนอเฉพาะสำหรับพิพิธภัณฑ์ศิลปะเสียงhuemer ที่อยู่แยกเสียงและภาพกับสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยกล่องสีดำของเขาตอนนี้เชย . . ของเครื่องฉายหนัง . แลนดีจัดสรรชุดของแผ่นซีดีที่ aurally " แผนที่ " สายที่แตกต่างกันของรถไฟใต้ดินปารีส vitiello ทำให้ไม่ได้ยิน " มองเห็น " กับครึ่งโหลลําโพง แขวนจากลวดซึ่งหมุนเมื่อเปิดใช้งานแผดเสียงที่ได้รับ โดยเฉพาะหูสุนัข เล็กน้อย แต่เสน่ห์ของวอลส์ไชด์งานประกอบด้วยไมโครโฟนหลายเรืองสีแดงไฟ LED ที่หยุดริบหรี่เมื่อเผชิญกับเสียงแหลม เช่น เสียงปรบมือทั่วทั้งองค์กร .
เป็นจิตวิญญาณของจอห์นเคจใครที่ผ่านมาชาร์ตเส้นขอบศิลปะเสียงกับองค์ประกอบ เช่น สวดมนต์เงียบ ( 1948 ) และ 4_33_ ( 1952 ) บุกเบิกริเริ่มในฟิลด์รวมถึงดนตรีกิจการของเดียศิลปะมูลนิธิในช่วงปี 1980 ; เทลลัส , นิวยอร์กเสียงนิตยสารก่อตั้งขึ้นในปี 1983 โดยคลอเดีย โกลด์ แครอล พาร์กินสัน และ โจเซ็พ เนชวาทาล ; เบอร์ลิน gelbe Musik วิ่งโดย Rene บล็อกและ มาร์คิซิโอ nannucci ฟลอเรนซ์ตามค้นหาแฟ้ม สถานีวิทยุออนไลน์ของ p.s.1 ในนิวยอร์กในปี 2004 พิพิธภัณฑ์ศิลปะเสียงของกรุงโรมตอนนี้เพิ่มเสถียรภาพและต้อนรับสู่บ้านนี้ มิติของศิลปะ