Teaching GrammarGrammar is central

Teaching Grammar

Grammar is central to the teaching and learning of languages. It is also one of the more difficult aspects of language to teach well.

Many people, including language teachers, hear the word "grammar" and think of a fixed set of word forms and rules of usage. They associate "good" grammar with the prestige forms of the language, such as those used in writing and in formal oral presentations, and "bad" or "no" grammar with the language used in everyday conversation or used by speakers of nonprestige forms.

Language teachers who adopt this definition focus on grammar as a set of forms and rules. They teach grammar by explaining the forms and rules and then drilling students on them. This results in bored, disaffected students who can produce correct forms on exercises and tests, but consistently make errors when they try to use the language in context.

Other language teachers, influenced by recent theoretical work on the difference between language learning and language acquisition, tend not to teach grammar at all. Believing that children acquire their first language without overt grammar instruction, they expect students to learn their second language the same way. They assume that students will absorb grammar rules as they hear, read, and use the language in communication activities. This approach does not allow students to use one of the major tools they have as learners: their active understanding of what grammar is and how it works in the language they already know.

The communicative competence model balances these extremes. The model recognizes that overt grammar instruction helps students acquire the language more efficiently, but it incorporates grammar teaching and learning into the larger context of teaching students to use the language. Instructors using this model teach students the grammar they need to know to accomplish defined communication tasks.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สอนไวยากรณ์ไวยากรณ์คือศูนย์กลางการเรียนการสอนและการเรียนรู้ภาษา มีด้านหนึ่งยากของภาษาจะสอนกันหลายคน รวมถึงภาษาครู ได้ยินคำว่า "ไวยากรณ์" และคิดว่า ชุดฟอร์มคำถาวรและกฎของการใช้งาน พวกเขาเชื่อมโยงไวยากรณ์ "ดี" กับแบบเพรสทีจภาษา เช่นที่ใช้ ในการเขียน และนำ เสนอทางช่องปาก และการ "เสีย" หรือการ "ไม่" ไวยากรณ์ภาษาใช้ในชีวิตประจำวัน หรือใช้ลำโพงแบบฟอร์ม nonprestigeครูผู้สอนภาษาที่นำคำนิยามนี้เน้นไวยากรณ์เป็นชุดรูปแบบและกฎ พวกเขาสอนไวยากรณ์ โดยการอธิบายรูปแบบและกฎแล้ว เจาะนักเรียนนั้น ซึ่งผลที่นักเรียนเบื่อ disaffected ที่สามารถสร้างฟอร์มที่ถูกต้องในการออกกำลังกายและการทดสอบ แต่อย่างต่อเนื่องทำให้ข้อผิดพลาดเมื่อพยายามใช้ภาษาในบริบทครูภาษาอื่น ๆ อิทธิพล โดยล่าสุดความแตกต่างระหว่างการเรียนรู้ภาษาและภาษาซื้อ ทฤษฎีงานมักไม่ สอนไวยากรณ์ทั้งหมด เชื่อว่า เด็กได้รับภาษาแรกของพวกเขาไม่สอนไวยากรณ์แจ่มแจ้ง ที่เขาคาดหวังนักเรียนไปเรียนภาษาที่สองของพวกเขาแบบเดียวกับ พวกเขาคิดว่า นักเรียนจะซึมซับกฎไวยากรณ์พวกเขาฟัง อ่าน และใช้ภาษาในการสื่อสารกิจกรรม วิธีการนี้ช่วยให้นักเรียนใช้เครื่องมือสำคัญที่พวกเขาได้เป็นผู้เรียน: งานเข้าใจไวยากรณ์อะไรได้และวิธีการทำงานในภาษาพวกเขารู้อยู่แล้วโมเดลความสามารถหลักสมดุลที่สุดเหล่านี้ แบบจดจำคำสั่งไวยากรณ์แจ่มแจ้งช่วยนักเรียนที่ได้รับภาษามีประสิทธิภาพมาก แต่มันประกอบด้วยไวยากรณ์ที่สอน และการเรียนรู้ในบริบทใหญ่ของการสอนนักเรียนใช้ภาษา ผู้สอนใช้รูปแบบนี้สอนนักเรียนไวยากรณ์ที่จำเป็นต้องรู้ในการทำงานสื่อสารกำหนด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเรียนการสอนไวยากรณ์ไวยากรณ์เป็นศูนย์กลางของการเรียนการสอนและการเรียนรู้ภาษา นอกจากนี้ยังเป็นหนึ่งในด้านที่ยากขึ้นของภาษาที่จะสอนกัน. หลายคนรวมทั้งครูสอนภาษาได้ยินคำว่า "ไวยากรณ์" และคิดว่าชุดที่ได้รับการแก้ไขในรูปแบบคำและกฎระเบียบของการใช้งาน พวกเขาเชื่อมโยง "ดี" ไวยากรณ์ในรูปแบบที่มีศักดิ์ศรีของภาษาเช่นที่ใช้ในการเขียนและการนำเสนอปากเปล่าอย่างเป็นทางการและ "เลวร้าย" หรือ "ไม่" กับไวยากรณ์ภาษาที่ใช้ในการสนทนาในชีวิตประจำวันหรือใช้โดยลำโพงรูปแบบ nonprestige ครูผู้สอนภาษาที่นำมาใช้คำนิยามนี้มุ่งเน้นไวยากรณ์เป็นชุดรูปแบบและกฎ พวกเขาสอนไวยากรณ์ด้วยการอธิบายรูปแบบและกฎระเบียบและจากนั้นเจาะนักเรียนเกี่ยวกับพวกเขา นี้ส่งผลในเบื่อนักเรียนไม่พอใจที่สามารถผลิตรูปแบบที่ถูกต้องในการออกกำลังกายและการทดสอบ แต่อย่างต่อเนื่องทำให้เกิดข้อผิดพลาดเมื่อพวกเขาพยายามที่จะใช้ภาษาในบริบท. ครูสอนภาษาอื่น ๆ ได้รับอิทธิพลจากทฤษฎีการทำงานที่ผ่านมากับความแตกต่างระหว่างการเรียนรู้ภาษาและการเข้าซื้อกิจการภาษา มีแนวโน้มที่จะไม่สอนไวยากรณ์ที่ทั้งหมด เชื่อว่าเด็กที่ได้รับภาษาแรกของพวกเขาโดยการเรียนการสอนไวยากรณ์เปิดเผยพวกเขาคาดหวังให้นักเรียนที่จะเรียนรู้ภาษาที่สองของพวกเขาด้วยวิธีเดียวกัน พวกเขาคิดว่านักเรียนจะดูดซับกฎไวยากรณ์ที่พวกเขาได้ยินอ่านและใช้ภาษาในกิจกรรมการสื่อสาร วิธีการนี้ไม่อนุญาตให้นักเรียนที่จะใช้เครื่องมือที่สำคัญที่พวกเขาได้เป็นผู้เรียนเข้าใจการใช้งานของพวกเขาในสิ่งที่เป็นไวยากรณ์และวิธีการทำงานในภาษาที่พวกเขารู้อยู่แล้ว. รูปแบบการสื่อสารยอดสุดขั้วเหล่านี้ รูปแบบการเรียนการสอนตระหนักดีว่าไวยากรณ์ที่ชัดเจนจะช่วยให้นักเรียนได้รับภาษาที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น แต่มันรวมเอาการเรียนการสอนไวยากรณ์และการเรียนรู้ในบริบทใหญ่ของการเรียนการสอนให้นักเรียนใช้ภาษา สอนโดยใช้รูปแบบนี้สอนนักเรียนไวยากรณ์ที่พวกเขาจำเป็นต้องรู้เพื่อบรรลุผลงานการสื่อสารที่กำหนดไว้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การสอนไวยากรณ์

ไวยากรณ์เป็นศูนย์กลางในการเรียนการสอนภาษา นอกจากนี้ยังเป็นหนึ่งในแง่มุมที่ยากของภาษาที่จะสอนดี

หลายๆคน รวมถึงครูภาษา ได้ยินคำว่า " ไวยากรณ์ " และคิดว่าการตั้งค่าคงที่ในรูปแบบคำและกฎการใช้งาน พวกเขาร่วม " ดี " ด้วยศักดิ์ศรีรูปแบบไวยากรณ์ของภาษาเช่นที่ใช้ในการเขียนและการนำเสนออย่างเป็นทางการในช่องปาก และ " ไม่ดี " หรือ " ไม่ " ไวยากรณ์กับภาษาที่ใช้ในการสนทนาในชีวิตประจำวัน หรือใช้ลำโพงในรูปแบบ nonprestige

ครูที่นำความหมายนี้เน้นไวยากรณ์เป็นชุดของรูปแบบและกติกา พวกเขาสอนไวยากรณ์อธิบายรูปแบบและกติกาแล้วนักเรียนที่เจาะไว้ ผลนี้ในเบื่อนักเรียนที่สามารถผลิตรูปแบบเหินห่างถูกต้องในแบบฝึกหัด และการทดสอบ แต่อย่างต่อเนื่องทำให้ข้อผิดพลาดเมื่อพวกเขาพยายามที่จะใช้ภาษาในบริบท

ครูภาษา อื่น ๆ , ได้รับอิทธิพลจากงานล่าสุดในทฤษฎีความแตกต่างระหว่างการเรียนภาษาและภาษา การมีแนวโน้มที่จะไม่สอนไวยากรณ์ทั้งหมดเชื่อว่าเด็กได้รับภาษาแรกของพวกเขาโดยไม่ต้องสอนไวยากรณ์ตัวที่พวกเขาคาดหวังว่านักเรียนจะเรียนรู้ภาษาที่สองของพวกเขาเหมือนกัน สมมติว่านักเรียนจะซึมซับกฎไวยากรณ์ที่พวกเขาได้ยิน ได้อ่าน และใช้ภาษาในกิจกรรมการสื่อสาร วิธีการนี้ไม่อนุญาตให้นักเรียนใช้เป็นหนึ่งในเครื่องมือหลักของพวกเขาเป็นผู้เรียน :ที่ใช้งานของพวกเขา ความเข้าใจเกี่ยวกับไวยากรณ์และวิธีการทํางาน ในภาษาที่พวกเขารู้แล้ว

แบบสมดุลแบบสองขั้วนี้ รูปแบบการรับรู้ว่า การสอนไวยากรณ์ตัวช่วยให้นักเรียนได้รับภาษาได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น แต่มันประกอบด้วยการสอนไวยากรณ์และการเรียนรู้ในบริบทใหญ่ของนักเรียนที่สอน การใช้ภาษาอาจารย์ใช้รูปแบบนี้สอนไวยากรณ์ พวกเขาจำเป็นต้องรู้เพื่อให้บรรลุกำหนดงานสื่อสาร