She arrived the next morning in hig

She arrived the next morning in high-heeled black boots and a raincoat. Edward danced around her. She pointed to his rump. He sat, and she bent to pick up his leash.
‘Is your little boy better?’ Macon asked her.
She looked at him for a moment. ‘Who told you he was sick?’
‘someone at the Meow-Bow, When I phoned. Is he okay now?’
‘Oh, yes. It was some little stomach thing. How come you phoned? ’ she asked.
‘I wanted to know why Edward wouldn’t lie down. I tap my foot but he never obeys me,’ Macon said. ’Something’s wrong. I’ve been practicing two days now and---’
‘What do you expect? You think I can do magic or something? Why blame me?’
‘Oh, I’m not blaming---’
‘You most certainly are. You tell me something’s wrong. You call me on the phone---’
‘I just wanted to----’
‘You think it’s strange I didn’t mention Alexander, don’t you? You think I’m some kind of unnatural mother.’
‘What? No, wait a minute-----’
‘You’re not going to give me another thought, are you, now you know I’ve got a kid. Oh no, I won’t bother with her, you think. And you wonder why I didn’t tell you about him before. Well, isn’t it obvious? Don’t you see what happens when I do?’
Muriel’s voice got higher and higher, and Edward began to growl. Macon looked down at him and saw the hair on the back of his neck standing up stiffy. A bad sign.
Muriel looked down too and stopped speaking. She tapped her foot twice, but Edward not only failed to lie down; he rose from his sitting position. Then with a howl he jumped straight at Muriel’s face.
At once Muriel raised the leash with both hands and lifted Edward completely off the floor. He hung by his collar, making little noises in his throat.
‘He can’t breathe.’ Macon said. ‘Stop it. It’s enough! ’
Still she let him hang. Macon shook Muriel’s shoulder and then Muriel lowered Edward to the floor. He landed on boneless heap. Macon knelt next to him. ‘Oh, God, he’s dead!’
Edward raised his head and licked his lips weakly.
‘See that?’ Muriel said cheerfully. ‘When they lick their lips, it’s a sign they’re giving in.’
Macon stood up. He was shaking. ‘Don’t you ever, ever do that again. In fact, don’t even bother coming again.’
There was a surprised silence.
‘Well, fine,’ Muriel said. ‘You want a dog you can’t control? It that’s the way you feel, that’s fine with me.’
‘I’d rather have a barking dog than a damaged, scared dog.’
‘You want a dog that bites all your friends and neighbors? A dog that hates the whole world? A mean, nasty , angry dog? ’
She stepped neatly around Edward and opened the front door, then turned back to look into Macon’s face.
‘Why, yes, I guess you do,’ she said.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

She arrived the next morning in high-heeled black boots and a raincoat. Edward danced around her. She pointed to his rump. He sat, and she bent to pick up his leash. ‘Is your little boy better?’ Macon asked her. She looked at him for a moment. ‘Who told you he was sick?’ ‘someone at the Meow-Bow, When I phoned. Is he okay now?’ ‘Oh, yes. It was some little stomach thing. How come you phoned? ’ she asked. ‘I wanted to know why Edward wouldn’t lie down. I tap my foot but he never obeys me,’ Macon said. ’Something’s wrong. I’ve been practicing two days now and---’ ‘What do you expect? You think I can do magic or something? Why blame me?’ ‘Oh, I’m not blaming---’ ‘You most certainly are. You tell me something’s wrong. You call me on the phone---’ ‘I just wanted to----’ ‘You think it’s strange I didn’t mention Alexander, don’t you? You think I’m some kind of unnatural mother.’ ‘What? No, wait a minute-----’ ‘You’re not going to give me another thought, are you, now you know I’ve got a kid. Oh no, I won’t bother with her, you think. And you wonder why I didn’t tell you about him before. Well, isn’t it obvious? Don’t you see what happens when I do?’ Muriel’s voice got higher and higher, and Edward began to growl. Macon looked down at him and saw the hair on the back of his neck standing up stiffy. A bad sign. Muriel มองลงไป และหยุดพูด เธอเคาะเท้าของเธอครั้งที่สอง แต่เอ็ดเวิร์ดไม่เพียงไม่สามารถนอน เขาลุกจากตำแหน่งนั่งของเขา แล้ว มีการหอน ที่เขากระโดดตรงที่ใบหน้าของ Muriel ที่ Muriel ยกสายจูง ด้วยมือทั้งสอง และยกเอ็ดเวิร์ดอย่างสมบูรณ์จากพื้น เขาแขวน โดยคอของเขา ทำเสียงเล็ก ๆ ในลำคอของเขา 'เขาไม่สามารถหายใจ' มาคอนกล่าว ' หยุดมัน ที่นี่ ’ ยัง เธอให้เขาแขวน มาคอนส่ายไหล่ของ Muriel แล้ว Muriel ลดลงเอ็ดเวิร์ดกับพื้น เขาที่ดินบนกองอาหาร มาคอนทำกับเขา ' โอ้ พระเจ้า เขาจะตาย!'พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดยกศีรษะของเขา และเลียริมฝีปากของเขาอ่อน 'เห็นว่า' งสด Muriel กล่าว 'เมื่อพวกเขาเลียริมฝีปากของพวกเขา มันเป็นเครื่องหมายที่พวกเขากำลังให้ใน' มาคอนยืนขึ้น เขาถูกจับ ' ไม่คุณเคย เคยทำอีก ในความเป็นจริง ไม่ได้รำคาญมาอีก ' เงียบประหลาดใจมาก 'ดี ดี Muriel กล่าว ' คุณต้องการให้สุนัขคุณไม่สามารถควบคุมได้อย่างไร ไอที่คุณรู้สึก เป็นวิธีที่ดีกับฉัน .' 'ฉันต้องให้หมาเห่ากว่าสุนัขเสีย กลัว' ' คุณต้องการสุนัขที่กัดเพื่อนและเพื่อนบ้านของคุณ สุนัขที่เกลียดทั้งโลก สุนัขหมายถึง น่ารังเกียจ โกรธ ’ เธอก้าวข้ามอย่างเอ็ดเวิร์ด และเปิดประตูหน้า แล้วหันกลับไปมองเข้าไปในใบหน้าของคอน 'ทำไม ใช่ ผมคิดว่า คุณทำได้ เธอกล่าวว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอเดินทางมาถึงเช้าวันถัดไปในรองเท้าบู๊ตสีดำส้นสูงและเสื้อกันฝน เอ็ดเวิร์ดเต้นไปรอบ ๆ ของเธอ เธอชี้ไปที่สะโพกของเขา เขานั่งและเธอก้มลงจะหยิบขึ้นมาข่มเขา.
'เป็นเด็กน้อยของคุณดีขึ้น? Macon ถามเธอ.
เธอมองไปที่เขาสักครู่ "ใครบอกคุณว่าเขากำลังป่วย? '
' คนที่ Meow-Bow เมื่อผมโทร เขาโอเคตอนนี้หรือไม่ '
' โอ้ใช่ มันเป็นบางสิ่งที่กระเพาะอาหารเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำไมคุณโทรหา? 'เธอถาม.
' ผมอยากจะรู้ว่าทำไมเอ็ดเวิร์ดจะไม่นอนลง ฉันแตะเท้าของฉัน แต่เขาไม่เคยเชื่อฟังฉัน 'แมคอนกล่าวว่า 'บางสิ่งบางอย่างผิดปกติ ฉันได้รับการฝึกเป็นเวลาสองวันในขณะนี้และ --- '
' สิ่งใดที่คุณคาดหวัง? คุณคิดว่าฉันสามารถทำมายากลหรืออะไร? ทำไมโทษฉัน? '
' โอ้ฉันไม่โทษ --- '
' คุณมากที่สุดอย่างแน่นอน คุณบอกฉันบางสิ่งบางอย่างผิดปกติ คุณโทรหาฉันบนโทรศัพท์ --- '
' ฉันแค่อยากจะ ---- '
' คุณคิดว่ามันแปลก ๆ ผมไม่ได้พูดถึงอเล็กซานเด, คุณไม่? คุณคิดว่าฉันเป็นแม่ที่ผิดปกติบางอย่าง. '
' คืออะไร? ไม่มีรอสักครู่ ----- '
' คุณจะไม่ให้ฉันคิดอื่นที่คุณตอนนี้คุณรู้ว่าฉันได้มีเด็ก โอ้ไม่ฉันจะไม่รำคาญกับเธอคุณคิด และคุณสงสัยว่าทำไมผมไม่ได้บอกคุณเกี่ยวกับเขาก่อน ดีมันไม่ได้เป็นที่เห็นได้ชัด? คุณไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อฉันทำอะไร? '
เสียงมิวเรียลก็มีสูงขึ้นและสูงและเอ็ดเวิร์ดเริ่มคำราม Macon มองลงไปที่เขาและเห็นผมบนด้านหลังของคอของเขาลุกขึ้นยืน stiffy สัญญาณที่ไม่ดี.
มิวเรียลมองลงเกินไปและหยุดพูด เธอเคาะเท้าของเธอสองครั้ง แต่เอ็ดเวิร์ดไม่เพียง แต่ล้มเหลวที่จะล้มตัวลงนอน; เขาลุกขึ้นจากท่านั่งของเขา แล้วกับเสียงหอนเขากระโดดตรงไปที่ใบหน้าของมิวเรียล.
ที่เมื่อ Muriel ยกข่มด้วยมือทั้งสองยกเอ็ดเวิร์ดสมบูรณ์ออกจากพื้น เขาแขวนอยู่บนคอของเขาทำเสียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ในลำคอของเขา.
'เขาไม่สามารถหายใจ. แมคอนกล่าวว่า 'หยุดนะ. มันเพียงพอแล้ว! '
ยังเธอให้เขาแขวน แมคอนส่ายไหล่มิวเรียลและจากนั้นลดลงมิวเรียลเอ็ดเวิร์ดไปกองกับพื้น เขาลงบนกองกระดูก แมคอนคุกเข่าไปกับเขา 'โอ้พระเจ้าเขาตาย!'
เอ็ดเวิร์ดยกศีรษะของเขาและเลียริมฝีปากของเขาอ่อน.
'เห็นว่า? มิวเรียลกล่าวว่ามีความสุข 'เมื่อพวกเขาเลียริมฝีปากของพวกเขาก็เป็นสัญญาณที่พวกเขากำลังให้ใน.
แมคอนลุกขึ้นยืน เขาก็สั่น 'คุณไม่เคยเคยทำอย่างนั้นอีกครั้ง ในความเป็นจริงไม่ได้รำคาญมาอีกครั้ง.
มีความเงียบแปลกใจคือ.
'ดีดี' มิวเรียลกล่าวว่า 'คุณต้องการให้สุนัขของคุณไม่สามารถควบคุมได้หรือไม่ มันนั่นคือวิธีที่คุณรู้สึกที่ดีกับฉัน. '
' ฉันอยากจะมีสุนัขเห่ากว่าความเสียหายสุนัขกลัว. '
' คุณต้องการให้สุนัขที่กัดเพื่อน ๆ และเพื่อนบ้านทั้งหมดของคุณ? สุนัขที่เกลียดทั่วโลก? ค่าเฉลี่ยที่น่ารังเกียจสุนัขโกรธ? '
เธอก้าวอย่างเรียบร้อยรอบเอ็ดเวิร์ดและเปิดประตูหน้าบ้านแล้วหันกลับไปมองเข้าไปในใบหน้าของ Macon.
' ทำไมใช่ผมคิดว่าคุณทำ 'เธอกล่าวว่า