been relatively little concerted at

been relatively little concerted attention to museum space, partly because of ‘the absence
of a language of space in which to formulate clear distinctions between one kind of spatial
layout and another’ (2006, p. 282). The lack of such language, they suggest (after Hillier
1996), is in part ‘because patterns of spatial relations are so basic to our existence that
they form part of the apparatus we think with, rather than think of’ (Hillier and Tzortzi
2006, p. 283). The aim of space syntax is to provide such language. A start has been made
with concepts such as ‘classification’ and ‘frame’ (derived from the work of Basil
Bernstein),x ‘integrated’ and ‘segregated’ space (to refer basically to how divided up a
space is), and axiality and spatial layering (Hillier and Tzortzi 2006), although a
comprehensive and agreed-upon vocabulary has yet to be developed. An interesting
aspect of this work is that many of its terms and insights are not derived from the analysis
of disembodied space alone but from careful and analytical observation of movements in
spaces. Some of these observations of movement have highlighted aspects of space that
might not otherwise be immediately evident. For example, they found that some spaces
produce an effect that they call ‘churning’ in which people re-encounter each other,
something that they may scarcely register but that has implications for how they relate to
such spaces, which ‘tend to be experienced as more socially exciting than those which
preclude it by over-sequencing’ (Hillier and Tzortzi 2006, p. 292). More recent space
syntax research has also tried to go beyond questions of layout to incorporate the
positioning of objects and exhibits, including attention to what they refer to as the way in
which the visitor’s perception is ‘staged’ (Hillier and Tzortzi 2006, p. 294). What space
syntax work has not yet addressed to my knowledge, however, is how physical spatial
layout—and perhaps matters such as the perceived boundaries of an exhibition or its
sequencing—might be mediated by technologies such as interactive computer guidebooks.
This is another area that might be addressed in future research.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รับความสนใจร่วมกันค่อนข้างน้อยไปยังพื้นที่พิพิธภัณฑ์ส่วนหนึ่งเป็นเพราะ 'ขาด
ของภาษาของพื้นที่ในการที่จะกำหนดความแตกต่างที่ชัดเจนระหว่างชนิดหนึ่งของอวกาศ
รูปแบบและอื่น '(2006, น. 282) ขาดของภาษาเช่นที่พวกเขาแนะนำ (หลังจากเท่าไร
1996) อยู่ในส่วนหนึ่งเพราะรูปแบบของความสัมพันธ์เชิงพื้นที่เพื่อเป็นพื้นฐานในการดำรงอยู่ของเราว่า
พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของอุปกรณ์ที่เราคิดว่ามีมากกว่าที่คิด '(เท่าไรและ Tzortzi
2006 พี. 283) จุดมุ่งหมายของไวยากรณ์พื้นที่คือการให้ภาษาดังกล่าว เริ่มต้นที่ได้รับการทำ
กับแนวความคิดเช่น 'การจัดหมวดหมู่' และ 'เฟรม' (มาจากการทำงานของเบซิ
นสไตน์) x 'บูรณาการ' และพื้นที่ 'แยก' (โดยทั่วไปในการอ้างถึงวิธีการแบ่ง
พื้นที่) และ axiality และฝังรากลึกเชิงพื้นที่ (เท่าไรและ Tzortzi 2006) แม้ว่า
ที่ครอบคลุมและตกลงกันคำศัพท์ที่ยังไม่ได้รับการพัฒนา ที่น่าสนใจ
ในแง่มุมของงานนี้ก็คือว่าหลายแง่และข้อมูลเชิงลึกของมันไม่ได้มาจากการวิเคราะห์
ของพื้นที่ปลดคนเดียว แต่จากการสังเกตอย่างระมัดระวังและการวิเคราะห์การเคลื่อนไหวใน
พื้นที่ บางส่วนของข้อสังเกตของการเคลื่อนไหวเหล่านี้ได้เน้นแง่มุมของพื้นที่ที่
อาจจะไม่เป็นอย่างอื่นจะเห็นได้ชัดทันที ตัวอย่างเช่นพวกเขาพบว่าพื้นที่บางส่วน
ผลิตผลที่พวกเขาเรียก 'ปั่น' ที่ผู้คนอีกครั้งพบกัน
สิ่งที่พวกเขาแทบจะไม่สามารถลงทะเบียน แต่ที่มีผลกระทบต่อวิธีที่พวกเขาเกี่ยวข้องกับ
พื้นที่ดังกล่าวซึ่ง 'มีแนวโน้มที่จะมีประสบการณ์ เป็นที่น่าตื่นเต้นมากขึ้นกว่าที่สังคมซึ่ง
ดักคอได้โดยมากกว่าลำดับ (เท่าไรและ Tzortzi 2006, น. 292) พื้นที่อื่น ๆ ที่ผ่าน
การวิจัยไวยากรณ์ยังได้พยายามที่จะไปไกลกว่าคำถามของรูปแบบที่จะรวม
การวางตำแหน่งของวัตถุและการจัดแสดงนิทรรศการรวมทั้งให้ความสนใจกับสิ่งที่พวกเขาเรียกว่าวิธีการในการ
ที่การรับรู้ของผู้เข้าชมคือ 'ฉาก' (เท่าไรและ Tzortzi 2006 พี 294) สิ่งที่พื้นที่
ทำงานไวยากรณ์ยังไม่ได้รับการแก้ไขยังไม่ได้ความรู้ของฉัน แต่เป็นวิธีการเชิงพื้นที่ทางกายภาพ
รูปแบบและบางทีอาจจะเป็นเรื่องเช่นขอบเขตการรับรู้ของการจัดนิทรรศการหรือของ
ลำดับ-อาจจะมีการไกล่เกลี่ยโดยเทคโนโลยีเช่นคอมพิวเตอร์คู่มือแบบโต้ตอบ.
นี้เป็นพื้นที่อื่น ที่อาจจะมีการแก้ไขในการวิจัยในอนาคต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีค่อนข้างน้อยที่กุลีกุจอสนใจพิพิธภัณฑ์อวกาศ ส่วนหนึ่งเพราะ " ขาด
ของภาษาของพื้นที่ที่กำหนดชัดเจนความแตกต่างระหว่างหนึ่งชนิดของรูปแบบเชิงพื้นที่และอีก '
( 2549 , หน้า 282 ) ขาด เช่น ภาษา พวกเขาแนะนำให้ ( หลังจากฮิลเลอร์
1996 ) เป็นส่วนหนึ่งในรูปแบบของความสัมพันธ์เชิงพื้นที่ เพราะมีพื้นฐานในการดำรงอยู่ของเรา
พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของเครื่องมือที่เราคิดด้วย แทนที่จะคิด ' ( Hillier และ ซอทซี่
2006 , หน้า 262 ) จุดมุ่งหมายของพื้นที่เพื่อให้เช่นไวยากรณ์ภาษา เริ่มต้นได้
กับแนวคิดเช่น ' หมวดหมู่ ' และ ' เฟรม ' ( ได้มาจากงานของโหระพา
เบิร์นสไตน์ ) x ' บูรณาการ ' และ ' แยก ' อวกาศ ( อ้างอิงโดยทั่วไปแล้วแบ่งเป็น
พื้นที่ )และ axiality และมิติ layering ( Hillier และ ซอทซี่ 2006 ) แม้ว่า
อย่างละเอียด และเห็นด้วยกับคำศัพท์ที่ยังไม่ได้พัฒนา กว้างยาวน่าสนใจ
งานนี้ก็คือว่าหลายของเงื่อนไขและข้อมูลเชิงลึกที่ไม่ได้มาจากการวิเคราะห์
ของพื้นที่เพียงอย่างเดียว แต่จากบริบทและวิเคราะห์การสังเกตระมัดระวังเคลื่อนไหวใน
เป็น .บางส่วนของเหล่านี้สังเกตการเคลื่อนไหวได้เน้นด้านอวกาศที่
อาจไม่มิฉะนั้นจะเห็นได้ชัดทันที ตัวอย่างเช่น พวกเขาพบว่าบางส่วนเป็น
ผลิตผลที่พวกเขาเรียก ' ปั่น ' ที่คนกำลังเผชิญหน้ากัน
สิ่งที่พวกเขาอาจจะลงทะเบียน แต่มันมีผลกระทบต่อวิธีที่พวกเขาเกี่ยวข้องกับ
เช่นช่องซึ่ง ' มีแนวโน้มที่จะมีประสบการณ์มากขึ้นน่าตื่นเต้นกว่าสังคมที่
ดักคอมันกว่าลำดับ ( Hillier และ ซอทซี่ 2006 , หน้า 292 ) ล่าสุดขึ้นอวกาศ
ไวยากรณ์การวิจัยได้พยายามที่จะไปเกินกว่าคำถามผังตำแหน่งของวัตถุที่จะรวม
และนิทรรศการ รวมถึงให้ความสนใจกับสิ่งที่พวกเขาเรียกว่าวิธี
ซึ่งการรับรู้ของผู้เข้าชม ' ฉาก ' ( Hillier และ ซอทซี่ 2006 , หน้า 294 ) อะไรเนื้อที่
งานยังไม่ได้แก้ไขไวยากรณ์เพื่อความรู้ของฉัน แต่เป็นวิธีการทางกายภาพเชิง
เค้าโครง และบางทีเรื่องต่างๆ เช่น การจัดนิทรรศการ หรือขอบเขตของการจัดลำดับ อาจจะโดย
โดยเทคโนโลยีเช่นคอมพิวเตอร์
คู่มือแบบโต้ตอบนี้เป็นอีกหนึ่งพื้นที่ที่อาจจะให้ความสนใจในการวิจัยในอนาคต