National Centre for Archaeological

National Centre for Archaeological Research
In 1975, the functions of the former Institute of Archaeology, which was
the successor of the Dutch Oudheidkundige Dienst (see the historical
synopsis), were divided into two: (a) preservation and conservation, and
(b) research.
The Directorate for the Preservation and Restoration of Historical
and Archaeological Monuments took over preservation and conservation,
whilst research is now the responsibility of the National Centre for Archaeological
Research. Archaeological research activities are concerned with
Indonesian cultures of all periods of history, from prehistory onwards.
For practical reasons, the programme of activities is divided into four
fields: prehistory, classical archaeology, archaeology of the Islamic period
and archaeometrics.
The objectives are not merely to reconstruct Indonesian cultural
history and to develop new concepts and theories, but also to exhibit
ancient and indigenous cultures to the public, to stimulate creativity and
provide a solid basis for the search for cultural identity.
The centre is also conducting excavations in various sites all over
Indonesia. At the provincial level, it is assisted by two offices of archaeological
research, in Yogyakarta and Bali.
As Figure 2 shows, all the branches, directorates and centres already
cited maintain close co-operation with various departments, directoratesgeneral
and other institutions at the provincial level with the local administration
having general responsibility for everything in its area. Good
relations with the provincial administration are therefore a necessity for
all departments with activities in the provinces. It is here that the various
provincial representatives of the departments have a role to play, with the
provincial branches of the technical directorates-general responsible for
the implementation of their policies and programmes. The representative
of the Department of Education and Culture is also responsible for coordination
between all the offices and institutions operating in his province
which come under the aegis of the department.
Close co-operation also exists between offices and institutions of the
Department of Education and Culture and representatives of other
departments in the provinces. Almost every department is represented
in the provinces. In some cases, directorates-general have their own
representation as well, as those of the Directorates-General of Tourism and
Small Industries (see Fig. 2).
Co-operation between those representatives consists, for instance, of
joint programmes in arts and crafts exhibitions, dance and music festivals
and organization of cultural contests.
In promotion of cultural sites and monuments for tourism there is
always close co-operation between the Directorates-General of Tourism
and of Culture, thus ameliorating, the negative effects of tourism on cultural values and heritage. Indonesia believes that tourism need not
necessarily be considered a negative influence on cultural life and development.
For example, the popular notion that the souvenir industry
is a threat to maintaining quality in arts and crafts may in fact be offset
by measures to promote the use of cheaper material and the production of
smaller objects, without lowering the standard of technique and craftsmanship.
In the same vein, theatrical performances for tourists may still
be maintained at a high level of professional skill, even though the performance
itself may be shortened and the contents popularized. It is in
this field particularly that the institutions for cultural development and
those for the promotion of tourism and craft industries may work together
and thus preserve the quality of Indonesian art and crafts.
Figure 3 shows the co-ordination between the institutions concerned
with cultural life and those dealing with foreign relations.
Technically, foreign co-operation programmes have to be conducted

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศูนย์แห่งชาติเพื่อการวิจัยทางโบราณคดีในปี 1975 การทำงานของในอดีตสถาบันโบราณคดี ซึ่งเป็นทายาทของ Dienst Oudheidkundige ดัตช์ (ดูที่ประวัติศาสตร์ย่อ), ถูกแบ่งออกเป็นสอง: อนุรักษ์และอนุรักษ์ (a) และ(ข) งานวิจัยผู้อำนวยการอนุรักษ์และฟื้นฟูประวัติศาสตร์และโบราณคดีอนุสาวรีย์เข้ามาอนุรักษ์และอนุรักษ์ในขณะที่การวิจัยเป็นความรับผิดชอบของศูนย์แห่งชาติสำหรับโบราณคดีงานวิจัย งานวิจัยโบราณคดีเกี่ยวข้องกับวัฒนธรรมอินโดนีเซียของระยะเวลาของประวัติศาสตร์ จากประวัติศาสตร์เป็นต้นไปสำหรับทางปฏิบัติ โครงการกิจกรรมแบ่งออกเป็น 4เขตข้อมูล: ประวัติศาสตร์ โบราณคดีคลาสสิก โบราณคดีระยะอิสลามและ archaeometricsวัตถุประสงค์ไม่เพียงเพื่อ สร้างวัฒนธรรมอินโดนีเซียประวัติ และพัฒนาทฤษฎีและแนวคิดใหม่ แต่ยังมีวัฒนธรรมโบราณ และพื้นเมืองเพื่อประชาชน เพื่อกระตุ้นความคิดสร้างสรรค์ และให้เป็นข้อมูลพื้นฐานสำหรับการค้นหาเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมศูนย์กลางยังทำการขุดเจาะในเว็บไซต์ต่าง ๆ ทั้งหมดอินโดนีเซีย ในระดับจังหวัด มันจะช่วย โดยสองสำนักโบราณคดีวิจัย ในยอกยาการ์ต้าและบาหลีรูปที่ 2 แสดง ทุกสาขา directorates และศูนย์เรียบร้อยแล้วอ้างรักษาปิดร่วมมือกับหน่วยงานต่าง ๆ directoratesgeneralและสถาบันอื่น ๆ ในระดับจังหวัดมีการบริหารท้องถิ่นมีความรับผิดชอบทั่วไปสำหรับทุกอย่างในพื้นที่ ดีความสัมพันธ์กับองค์การบริหารจึงเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับทุกแผนกกับกิจกรรมในจังหวัด มันอยู่ที่นี่ที่ต่าง ๆตัวแทนจังหวัดของหน่วยงานที่มีบทบาทในการเล่น มีการสาขาจังหวัดของเทคนิค directorates-ทั่วไปรับผิดชอบการดำเนินการของนโยบายและโครงการของพวกเขา ตัวแทนแผนกการศึกษาและวัฒนธรรมเป็นผู้รับผิดชอบประสานงานระหว่างสำนักงานและสถาบันที่ทำงานในจังหวัดของเขาที่มาภายใต้การสนับสนุนของกรมร่วมมือยังอยู่ระหว่างสำนักงานและสถาบันแผนกการศึกษา และวัฒนธรรม และตัวแทนอื่น ๆหน่วยงานในจังหวัด แสดงเกือบทุกแผนกในจังหวัด ในบางกรณี directorates ทั่วไปมีตนเองแสดงได้ดี เป็นที่ของ Directorates ทั่วไปของการท่องเที่ยว และอุตสาหกรรมขนาดเล็ก (ดูรูป 2)ร่วมมือระหว่างผู้แทนเหล่านั้นประกอบด้วย เช่น ของร่วมโปรแกรมในนิทรรศการศิลปะและงานฝีมือ เต้นรำ และเพลงเทศกาลและองค์กรของการแข่งขันทางวัฒนธรรมในโปรโมชั่นของสถานที่ทางวัฒนธรรมและวัฒนธรรมการท่องเที่ยว มีปิดความร่วมมือระหว่าง Directorates ทั่วไปของการท่องเที่ยวเสมอและวัฒนธรรม จึง ameliorating ผลกระทบเชิงลบของการท่องเที่ยวในคุณค่าทางวัฒนธรรมและมรดก อินโดนีเซียเชื่อว่า การท่องเที่ยวต้องไม่necessarily be considered a negative influence on cultural life and development.For example, the popular notion that the souvenir industryis a threat to maintaining quality in arts and crafts may in fact be offsetby measures to promote the use of cheaper material and the production ofsmaller objects, without lowering the standard of technique and craftsmanship.In the same vein, theatrical performances for tourists may stillbe maintained at a high level of professional skill, even though the performanceitself may be shortened and the contents popularized. It is inthis field particularly that the institutions for cultural development andthose for the promotion of tourism and craft industries may work togetherand thus preserve the quality of Indonesian art and crafts.Figure 3 shows the co-ordination between the institutions concernedwith cultural life and those dealing with foreign relations.Technically, foreign co-operation programmes have to be conducted

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แห่งชาติศูนย์เพื่อการวิจัยทางโบราณคดีในปี 1975 ฟังก์ชั่นของอดีตสถาบันโบราณคดีซึ่งเป็นตัวตายตัวแทนของชาวดัตช์Oudheidkundige Dienst (ดูประวัติศาสตร์บทสรุป) ถูกแบ่งออกเป็นสอง (ก) การเก็บรักษาและการอนุรักษ์และ(ข) การวิจัย . คณะกรรมการเพื่อการรักษาและฟื้นฟูประวัติศาสตร์และโบราณคดีอนุสาวรีย์เอาไปเก็บรักษาและการอนุรักษ์ในขณะที่การวิจัยคือตอนนี้ความรับผิดชอบของศูนย์แห่งชาติสำหรับโบราณคดีวิจัย กิจกรรมการวิจัยทางโบราณคดีมีความกังวลกับ. วัฒนธรรมของอินโดนีเซียทุกช่วงเวลาของประวัติศาสตร์จากยุคก่อนประวัติศาสตร์เป็นต้นไปสำหรับเหตุผลในทางปฏิบัติโปรแกรมของกิจกรรมจะแบ่งออกเป็นสี่สาขา: ประวัติศาสตร์โบราณคดีคลาสสิกโบราณคดีของรอบระยะเวลาอิสลาม. และ archaeometrics วัตถุประสงค์ไม่เพียง เพื่อสร้างวัฒนธรรมอินโดนีเซียประวัติศาสตร์และการพัฒนาแนวคิดใหม่และทฤษฎีแต่ยังให้การแสดงวัฒนธรรมโบราณและพื้นเมืองให้ประชาชนเพื่อกระตุ้นให้เกิดความคิดสร้างสรรค์และให้พื้นฐานที่มั่นคงสำหรับการค้นหาตัวตนทางวัฒนธรรม. ศูนย์นอกจากนี้ยังมีการดำเนินการขุดเจาะในเว็บไซต์ต่างๆทั้งหมด มากกว่าอินโดนีเซีย ในระดับจังหวัดก็คือการช่วยเหลือจากสองสำนักงานของโบราณคดีวิจัยในยอกยาการ์และบาหลี. ในฐานะที่เป็นรูปที่ 2 แสดงให้เห็นว่าทุกสาขา directorates และศูนย์แล้วอ้างรักษาความร่วมมืออย่างใกล้ชิดกับหน่วยงานต่างๆdirectoratesgeneral และสถาบันอื่น ๆ ที่จังหวัด ระดับเดียวกับองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่มีความรับผิดชอบทั่วไปทุกอย่างในพื้นที่ของตน ดีความสัมพันธ์กับการบริหารจังหวัดจึงมีความจำเป็นสำหรับทุกหน่วยงานที่มีกิจกรรมในต่างจังหวัด ที่นี่เป็นที่ต่างๆแทนจังหวัดของหน่วยงานมีบทบาทในการเล่นกับสาขาจังหวัดของทางเทคนิคdirectorates ทั่วไปผู้รับผิดชอบในการดำเนินการตามนโยบายและโครงการของพวกเขา ตัวแทนของกระทรวงการศึกษาและวัฒนธรรมยังเป็นผู้รับผิดชอบในการประสานงานระหว่างสำนักงานและสถาบันการดำเนินงานในจังหวัดของเขาที่มาภายใต้การอุปถัมภ์ของภาควิชา. ปิดการทำงานร่วมยังมีอยู่ระหว่างสำนักงานและสถาบันการศึกษาของกรมสามัญศึกษาและวัฒนธรรมและผู้แทนอื่น ๆ ของหน่วยงานในจังหวัด เกือบทุกฝ่ายเป็นตัวแทนในต่างจังหวัด ในบางกรณี directorates ทั่วไปมีของตัวเองของพวกเขาเป็นตัวแทนเช่นกันพวกDirectorates ทั่วไปของการท่องเที่ยวและอุตสาหกรรมขนาดเล็ก(ดูรูปที่. 2). ความร่วมมือระหว่างผู้แทนผู้ประกอบเช่นของโปรแกรมร่วมกันในศิลปะและการจัดนิทรรศการงานฝีมืองานเทศกาลเต้นรำและดนตรีและองค์กรของการแข่งขันทางวัฒนธรรม. ในการส่งเสริมการขายของแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมและอนุสาวรีย์สำหรับการท่องเที่ยวมีความใกล้ชิดเสมอร่วมมือระหว่าง Directorates ทั่วไปของการท่องเที่ยวและวัฒนธรรมจึงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันผลกระทบเชิงลบของการท่องเที่ยวในวัฒนธรรมค่านิยมและมรดก อินโดนีเซียเชื่อว่าการท่องเที่ยวไม่จำเป็นต้องจำเป็นต้องได้รับการพิจารณาเป็นอิทธิพลเชิงลบเกี่ยวกับชีวิตทางวัฒนธรรมและการพัฒนา. ตัวอย่างเช่นความคิดที่เป็นที่นิยมว่าอุตสาหกรรมของที่ระลึกเป็นภัยคุกคามต่อการรักษาคุณภาพในศิลปะและงานฝีมือในความเป็นจริงจะได้รับการชดเชยจากมาตรการในการส่งเสริมการใช้วัสดุที่มีราคาถูกและการผลิตของวัตถุที่มีขนาดเล็กลงโดยไม่ต้องลดมาตรฐานของเทคนิคและงานฝีมือ. ในหลอดเลือดดำเดียวกันการแสดงละครสำหรับนักท่องเที่ยวอาจจะยังคงถูกเก็บรักษาไว้ในระดับสูงของสกิลมืออาชีพแม้ว่าผลการดำเนินงานตัวเองอาจจะสั้นลงและเนื้อหาที่นิยม มันมีอยู่ในฟิลด์นี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่สถาบันเพื่อการพัฒนาทางวัฒนธรรมและเหล่านั้นสำหรับโปรโมชั่นของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวและงานฝีมืออาจทำงานร่วมกันและทำให้การรักษาคุณภาพของศิลปะอินโดนีเซียและงานฝีมือ. รูปที่ 3 แสดงให้เห็นถึงการประสานงานระหว่างสถาบันที่เกี่ยวข้องกับชีวิตทางวัฒนธรรมและผู้ที่จัดการกับความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ. เทคนิคโปรแกรมความร่วมมือต่างประเทศจะต้องมีการดำเนินการ