location (Palhano et al., 2004). In

location (Palhano et al., 2004). In this Malaysian investigation,
stem end rot (Lasiodiplodia theobromae) and Rhizopus fruit rot
(Rhizopus stolonifer) were locally significant.
The shelf life of papaya fruits has been prolonged in a limited
way (up to 10 days) with respect to fungal disease levels by hotwater dipping, typically at 50°C for up to 20 min (Chavez–Sanchez
et al., 2013; Couey 1989; Li et al., 2013; Martins et al., 2010;
Nishijima, 1993;Sivakumar and Wall, 2013) and, with a double-dip
variant, to lower insect infestation (Couey and Hayes, 1986).
Gamma radiation, at doses typically between 0.25 and 1.00 kGy
can increase the shelf life of papaya and other climacteric, fresh
fruits by delaying ripening, (Camargo et al., 2007;Cia et al., 2007;
Lacroix and Ouattara, 2000; Paull, 1996; Pimentel and Walder,
2004;Purwanto and Maha, 1998;Sivakumar and Wall, 2013;Wall,
2008;Zhao et al., 1996). At levels at 1.0–1.5 kGy, fungal infections
can also be eliminated (Lacroix and Ouattara, 2000). Irradiation is
most commonly used to eradicate insect infestation (Hallman,
2011; Sivakumar and Wall, 2013) and a dose of 0.15 Gy has been
approved for papaya import to the USA, for control of tephritid
fruit flies (USDA-APHIS, 2006). In practise, however, a dose of
0.40 kGy is used to ensure that zero tolerance requirements for
surface pests are met (Sivakumar and Wall, 2013). These relatively
high doses of gamma irradiation provide relatively little benefitin
terms of an extension of shelf life and continue to limit market
growth in some countries due to consumer concerns over irradiated foods (Deliza et al., 2010;Hallman, 2011).
The combination of hot water treatment with irradiation at
0.25 kGy or greater has, to date, provided a relatively limited extension of the shelf life of papaya fruit (up to 8 days), by reducing
the level of fungal rots (Purwanto and Maha,1998;Pimentel et al.,
2007). The aim of this study is tofind a combined treatment, using
a lower radiation dose, that can significantly reduce, but perhaps
not eliminate, visible fungal infection on papaya fruit surfaces, to
extend the window of acceptability of fruits in the local and national markets of producer countries.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

location (Palhano et al., 2004). In this Malaysian investigation,stem end rot (Lasiodiplodia theobromae) and Rhizopus fruit rot(Rhizopus stolonifer) were locally significant.The shelf life of papaya fruits has been prolonged in a limitedway (up to 10 days) with respect to fungal disease levels by hotwater dipping, typically at 50°C for up to 20 min (Chavez–Sanchezet al., 2013; Couey 1989; Li et al., 2013; Martins et al., 2010;Nishijima, 1993;Sivakumar and Wall, 2013) and, with a double-dipvariant, to lower insect infestation (Couey and Hayes, 1986).Gamma radiation, at doses typically between 0.25 and 1.00 kGycan increase the shelf life of papaya and other climacteric, freshfruits by delaying ripening, (Camargo et al., 2007;Cia et al., 2007;Lacroix and Ouattara, 2000; Paull, 1996; Pimentel and Walder,2004;Purwanto and Maha, 1998;Sivakumar and Wall, 2013;Wall,2008;Zhao et al., 1996). At levels at 1.0–1.5 kGy, fungal infectionscan also be eliminated (Lacroix and Ouattara, 2000). Irradiation ismost commonly used to eradicate insect infestation (Hallman,2011; Sivakumar and Wall, 2013) and a dose of 0.15 Gy has beenapproved for papaya import to the USA, for control of tephritidfruit flies (USDA-APHIS, 2006). In practise, however, a dose of0.40 kGy is used to ensure that zero tolerance requirements forsurface pests are met (Sivakumar and Wall, 2013). These relativelyhigh doses of gamma irradiation provide relatively little benefitinเงื่อนไขการขยายอายุการเก็บรักษา และการตลาดจำกัดในบางประเทศเนื่องจากความกังวลของผู้บริโภคมากกว่าอาหาร irradiated (Deliza et al., 2010 ฮอล 2011)ผสมน้ำอุ่นรักษาด้วยวิธีการฉายรังสีที่0.25 kGy หรือมากกว่าได้ ถึง โดยนามสกุลค่อนข้างจำกัดของอายุการเก็บรักษาผลไม้มะละกอ (ถึง 8 วัน), ลดระดับการรา rots (Purwanto และมหา 1998 Pimentel et al.,2007) . เป้าหมายของการศึกษานี้คือ tofind รักษารวม การใช้ปริมาณรังสีต่ำกว่า ที่สามารถลด แต่บางทีไม่ตัดออก การติดเชื้อเชื้อราที่มองเห็นบนพื้นผิวของผลไม้มะละกอขยายหน้าต่างของ acceptability ผลไม้ในตลาดท้องถิ่น และชาติของประเทศผู้ผลิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สถานที่ตั้ง (Palhano et al., 2004) ในการสืบสวนมาเลเซียนี้โคนเน่าปลาย (Lasiodiplodia theobromae) และผลไม้เน่า Rhizopus (Rhizopus stolonifer) อย่างมีนัยสำคัญในประเทศ. อายุการเก็บรักษาของผลไม้มะละกอได้รับเป็นเวลานานในที่ จำกัดวิธี (ไม่เกิน 10 วัน) ที่เกี่ยวข้องกับระดับโรคเชื้อราโดย จุ่ม Hotwater โดยทั่วไปที่ 50 ° C ถึง 20 นาที (ชาเวซ-Sanchez et al, 2013;. Couey 1989; Li et al, 2013;.. มาร์ติน, et al, 2010; Nishijima 1993; Sivakumar และผนัง 2013) และมีสองครั้งที่กรมทรัพย์สินทางปัญญาที่แตกต่างเพื่อลดการรบกวนของแมลง(Couey และเฮย์ส, 1986). การฉายรังสีแกมมาในปริมาณปกติระหว่าง 0.25 และ 1.00 กิโลเกรย์สามารถเพิ่มอายุการเก็บรักษาของมะละกอและจุดสำคัญในชีวิตอื่นๆสดผลไม้โดยการชะลอการสุก ( Camargo et al, 2007;. ซีไอเอ et al, 2007;. Lacroix และ Ouattara 2000; Paull 1996; Pimentel และ Walder, 2004; Purwanto และมหา, 1998; Sivakumar และกำแพง 2013; กำแพง2008; Zhao et al, , 1996) ในระดับที่ 1.0-1.5 กิโลเกรย์, การติดเชื้อรายังสามารถตัดออก(Lacroix และ Ouattara, 2000) การฉายรังสีเป็นที่ใช้กันมากที่สุดที่จะกำจัดแมลง (Hallman, 2011; Sivakumar และผนัง 2013) และปริมาณของ 0.15 Gy ได้รับการอนุมัติให้นำเข้ามะละกอไปยังประเทศสหรัฐอเมริกาเพื่อการควบคุมของtephritid แมลงวันผลไม้ (USDA-APHIS 2006) ในทางปฏิบัติ แต่ปริมาณของ0.40 กิโลเกรย์ถูกนำมาใช้เพื่อให้แน่ใจว่าเป็นศูนย์ความต้องการความอดทนสำหรับศัตรูพืชพื้นผิวที่จะได้พบกับ(Sivakumar และผนัง 2013) เหล่านี้ค่อนข้างปริมาณที่สูงของการฉายรังสีแกมมาให้ benefitin ค่อนข้างน้อยแง่ของการขยายอายุการเก็บรักษาและยังคงจำกัด การตลาดการเจริญเติบโตในบางประเทศเนื่องจากความกังวลของผู้บริโภคมากกว่าอาหารที่ผ่านการฉายรังสี(Deliza et al, 2010;. Hallman 2011). การรวมกันของ การบำบัดน้ำร้อนกับการฉายรังสีที่0.25 กิโลเกรย์หรือมากกว่าได้ถึงวันที่ให้ขยายค่อนข้าง จำกัด ของอายุการเก็บรักษาของผลไม้มะละกอ (ถึง 8 วัน) โดยการลดระดับของเน่าเชื้อรา(Purwanto และมหา, 1998; Pimentel et al., 2007) จุดมุ่งหมายของการศึกษาครั้งนี้มี tofind การรักษาร่วมกันโดยใช้ปริมาณรังสีลดลงอย่างมีนัยสำคัญสามารถลดแต่บางทีอาจจะไม่ได้กำจัดเชื้อราที่มองเห็นได้บนพื้นผิวผลไม้มะละกอเพื่อขยายหน้าต่างของการยอมรับของผลไม้ในตลาดท้องถิ่นและระดับชาติของประเทศผู้ผลิต