argues that, "'bad music' is a nece

argues that, "'bad music' is a necessary concept for musical pleasure, for musical aesthetics." He distinguishes two common kinds of bad music: the Worst Records Ever Made type, which include "Tracks which are clearly incompetent musically; made by singers who can't sing, players who can't play, producers who can't produce," and "Tracks involving genre confusion. The most common examples are actors or TV stars recording in the latest style." Another type of "bad music" is "rock critical lists," such as "Tracks that feature sound gimmicks that have outlived their charm or novelty" and "Tracks that depend on false sentiment [...], that feature an excess of feeling molded into a radio-friendly pop song."

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระบุว่า "'เลวเพลง' เป็นแนวคิดจำเป็นสำหรับความสุขดนตรี สุนทรียศาสตร์ทางดนตรี" เขาแยกสองชนิดทั่วดีเพลง: เลวคอร์ดเคยทำชนิด รวมถึงเพลงที่ไร้ความสามารถได้ชัดเจนไนท์คลับ ทำ โดยนักร้องที่ร้องเพลงไม่ ผู้เล่น ผู้ผลิตที่ไม่สามารถผลิต เล่น" และ เพลงเกี่ยวข้องกับประเภทสับสน ตัวอย่างที่พบมากที่สุดเป็นนักแสดงหรือดาวทีวีที่บันทึกในรูปแบบใหม่" อีกชนิดหนึ่ง "เพลงดี" เป็น "หินสำคัญรายการ เช่นเพลงที่คุณลักษณะเสียงกลโกงที่มี outlived เสน่ห์หรือความแปลกใหม่" และ "แทร็กที่ขึ้นกับความเชื่อมั่นเป็นเท็จ [...], ส่วนเกินของความรู้สึกที่แม่พิมพ์เป็นเพลงป๊อปวิทยุมิตร"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ระบุว่า "เพลงที่ไม่ดี 'เป็นแนวคิดที่จำเป็นสำหรับความสุขทางดนตรีเพื่อความสวยงามดนตรี." เขาแตกต่างสองชนิดร่วมกันของเพลงที่ไม่ดี: ประวัติแย่ที่สุดที่เคยทำประเภทซึ่งรวมถึง "เพลงที่ไร้ความสามารถทางดนตรีอย่างชัดเจนทำโดยนักร้องที่ไม่สามารถร้องเพลงเล่นที่ไม่สามารถเล่น, ผู้ผลิตที่ไม่สามารถผลิต" และ "เพลงที่เกี่ยวข้องกับความสับสนประเภท. ตัวอย่างที่พบมากที่สุดคือนักแสดงหรือดาวทีวีบันทึกภาพในรูปแบบใหม่ล่าสุด." ประเภทของเพลง "ไม่ดี" ก็คือ "ร็อครายการสำคัญ" เช่น "เพลงที่มีลูกเล่นเสียงที่ได้อายุยืนมีเสน่ห์หรือความแปลกใหม่ของพวกเขา" และ "เพลงที่ขึ้นอยู่กับความเชื่อมั่นเท็จ [ ... ] ที่มีส่วนเกินของความรู้สึก ขึ้นรูปเป็นเพลงป๊อปวิทยุง่าย. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ระบุว่า " "bad เพลง " เป็นแนวคิดที่จำเป็นสำหรับความสุขทางดนตรี , สุนทรียศาสตร์ทางดนตรี " เขาแตกต่างสองชนิดทั่วไปของเพลงแย่ : ระเบียนที่เลวร้ายที่สุดที่เคยมีมาชนิด ซึ่งรวมถึง " เพลงที่ไพเราะชัดเจนไร้ความสามารถ ; ทำโดยนักร้องที่ร้องเพลงไม่ได้ ผู้เล่นที่ไม่สามารถเล่น ผู้ผลิตที่ไม่สามารถ ผลิต " และ " เพลงที่เกี่ยวข้องกับความสับสนในประเภท ตัวอย่างที่พบมากที่สุดเป็นนักแสดง หรือดาราทีวีที่บันทึกในรูปแบบล่าสุด . " ชนิด " เลว " อีกเพลงคือ " รายการหินอย่าง " เช่น " เพลงที่ประกอบด้วยเสียงลูกเล่นที่ยาวกว่าของเสน่ห์หรือนวัตกรรม " และ " เพลงที่ขึ้นอยู่กับเท็จความเชื่อมั่น [ . . . ] คุณลักษณะที่เกินความรู้สึก แม่พิมพ์เป็นมิตรวิทยุเพลงป๊อป”