The history of art is the history o

The history of art is the history of any activity or product made by humans in a visual form for aesthetical or communicative purposes, expressing ideas, emotions or, in general, a worldview. Over time visual art has been classified in diverse ways, from the medieval distinction between liberal arts and mechanical arts, to the modern distinction between fine arts and applied arts, or to the many contemporary definitions, which define art as a manifestation of human creativity. The subsequent expansion of the list of principal arts in the 20th century reached to nine: architecture, dance, sculpture, music, painting, poetry (described broadly as a form of literature with aesthetic purpose or function, which also includes the distinct genres of theatre and narrative), film, photography and graphic arts. In addition to the old forms of artistic expression such as fashion and gastronomy, new modes of expression are being considered as arts such as video, computer art, performance, advertising, animation, television and videogames.

The history of art is a multidisciplinary branch of the arts and sciences, seeking an objective examination of art throughout time, classifying cultures, establishing periodizations, and observing the distinctive and influential characteristics of art.[1] The study of the history of art was initially developed during the Renaissance, with its limited scope being the artistic production of Western civilization. However, as time has passed, it has imposed a broader view of artistic history, seeking a comprehensive overview of all the civilizations and analysis of their artistic production in terms of their own cultural values (cultural relativism), and not just western art history.

Today, art enjoys a wide network of study, dissemination and preservation of all the artistic legacy of mankind throughout history. The 20th century has seen the proliferation of institutions, foundations, art museums and galleries, in both the public and private sectors, dedicated to the analysis and cataloging of works of art as well as exhibitions aimed at a mainstream audience. The rise of media has been crucial in improving the study and dissemination of art. International events and exhibitions like the Whitney Biennial and biennales of Venice and São Paulo or the Documenta of Kassel have helped the development of new styles and trends. Prizes such as the Turner of the Tate Gallery, the Wolf Prize in Arts, the Pritzker Prize of architecture, the Pulitzer of photography and the Oscar of cinema also promote the best creative work on an international level. Institutions like UNESCO, with the establishment of the World Heritage Site lists, also help the conservation of the major monuments of the planet.[2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติศาสตร์ของศิลปะเป็นประวัติศาสตร์ของกิจกรรมใด ๆ หรือผลิตภัณฑ์ที่ทำโดยมนุษย์ในรูปแบบภาพสำหรับวัตถุประสงค์สุนทรียภาพหรือสื่อสารแสดงความคิดอารมณ์หรือโดยทั่วไปโลกทัศน์ เมื่อเวลาผ่านไปทัศนศิลป์ได้รับการจัดให้อยู่ในรูปแบบที่มีความหลากหลายแตกต่างจากยุคกลางระหว่างศิลปศาสตร์และศิลปะกลกับความแตกต่างระหว่างที่ทันสมัยวิจิตรศิลป์และศิลปะประยุกต์หรือคำจำกัดความหลายสมัยซึ่งกำหนดเป็นศิลปะการแสดงออกของความคิดสร้างสรรค์ของมนุษย์ การขยายตัวที่ตามมาของรายการของศิลปะที่สำคัญในศตวรรษที่ 20 ถึงเก้า: สถาปัตยกรรม, การเต้นรำ, ประติมากรรม, เพลง, ภาพวาด, บทกวี (อธิบายในวงกว้างเป็นรูปแบบของวรรณกรรมโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อความงามหรือฟังก์ชั่นซึ่งยังรวมถึงประเภทที่แตกต่างกันของโรงละคร และการเล่าเรื่อง), ภาพยนตร์, การถ่ายภาพและศิลปะภาพพิมพ์ นอกจากนี้ยังมีรูปแบบเก่าของการแสดงออกทางศิลปะเช่นแฟชั่นและอาหารโหมดใหม่ของการแสดงออกที่ถูกถือว่าเป็นศิลปะเช่นวิดีโอศิลปะคอมพิวเตอร์, การทำงาน, การโฆษณา, ภาพเคลื่อนไหว, โทรทัศน์และ videogames. ประวัติศาสตร์ศิลปะเป็นสาขาสหสาขาวิชาชีพของ ศิลปะและวิทยาศาสตร์ที่กำลังมองหาการตรวจสอบวัตถุประสงค์ของศิลปะตลอดระยะเวลาการจัดหมวดหมู่วัฒนธรรมสร้าง periodizations และสังเกตลักษณะที่โดดเด่นและมีอิทธิพลของศิลปะ. [1] การศึกษาประวัติศาสตร์ของศิลปะได้รับการพัฒนาในช่วงแรกศิลปวิทยากับที่ จำกัด ขอบเขตการผลิตเป็นศิลปะของอารยธรรมตะวันตก แต่เมื่อเวลาผ่านไปก็มีการกำหนดมุมมองที่กว้างของประวัติศาสตร์ศิลปะที่กำลังมองหาภาพรวมที่ครอบคลุมของอารยธรรมทั้งหมดและการวิเคราะห์การผลิตศิลปะของพวกเขาในแง่ของคุณค่าทางวัฒนธรรมของตัวเอง (วัฒนธรรม relativism) และไม่ได้เป็นเพียงประวัติศาสตร์ศิลปะตะวันตกวันนี้ศิลปะสนุกกับเครือข่ายกว้างของการศึกษาการเผยแพร่และการเก็บรักษาของทุกมรดกศิลปะของมนุษย์ตลอดประวัติศาสตร์ ศตวรรษที่ 20 ได้เห็นการขยายตัวของสถาบันมูลนิธิพิพิธภัณฑ์ศิลปะและแกลเลอรี่ทั้งในภาครัฐและเอกชนที่อุทิศตนเพื่อการวิเคราะห์และรายการของงานศิลปะเช่นเดียวกับการจัดนิทรรศการมุ่งเป้าไปที่กลุ่มเป้าหมายหลัก การเพิ่มขึ้นของสื่อมีความสำคัญในการปรับปรุงการศึกษาและการเผยแพร่ศิลปะ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างประเทศและการจัดนิทรรศการเช่นวิทนีย์ล้มลุกและ Biennale หลายของเวนิซและเซาเปาโลหรือ Documenta คาสเซิลได้ช่วยพัฒนารูปแบบใหม่และแนวโน้ม รางวัลเช่นเทอร์เนอของหอศิลป์เทตหมาป่ารางวัลศิลปะ, พริตซ์ได้รับรางวัลสถาปัตยกรรมพูลิตเซอร์ของการถ่ายภาพและภาพยนตร์ออสการ์ยังส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ที่ดีที่สุดในการทำงานในระดับนานาชาติ สถาบันเช่นยูเนสโกที่มีสถานประกอบการของรายชื่อมรดกโลกนอกจากนี้ยังช่วยให้การอนุรักษ์ของอนุสาวรีย์ที่สำคัญของดาวเคราะห์. [2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติความเป็นมาของศิลปะที่เป็นประวัติศาสตร์ของกิจกรรมใด ๆหรือผลิตภัณฑ์ที่ผลิตโดยมนุษย์ในรูปแบบภาพสำหรับสุนทรียภาพหรือการสื่อสารเพื่อแสดงความคิด อารมณ์ หรือ ใน ทั่วไป , โลกทัศน์ . ช่วงเวลาทัศนศิลป์ถูกจัดในหลากหลายวิธี จากความแตกต่างในยุคกลางระหว่างคณะศิลปศาสตร์และทางศิลปะ เพื่อความแตกต่าง ทันสมัย ระหว่างศิลปกรรมและศิลปะประยุกต์หรือหลายสมัยซึ่งกำหนดนิยาม ศิลปะ คือ การแสดงออกของความคิดสร้างสรรค์ของมนุษย์ การขยายตัวต่อไปของรายการหลักในศิลปะศตวรรษที่ 20 ถึงเก้า : สถาปัตยกรรม , เต้น , เพลง , จิตรกรรม , ประติมากรรม , บทกวี ( อธิบาย ) ซึ่งเป็นรูปแบบของวรรณกรรมกับสุนทรียะวัตถุประสงค์ หรือการทำงาน ซึ่งยังรวมถึงประเภทที่แตกต่างของละครและการเล่าเรื่อง ) , ฟิล์มการถ่ายภาพและกราฟิกศิลปะ นอกเหนือไปจากรูปแบบเดิมของศิลปะการแสดงออกเช่นแฟชั่นและอาหาร , รูปแบบใหม่ของการแสดงออกที่ถูกถือว่าเป็น ศิลปะ เช่น วิดีโอ คอมพิวเตอร์ ศิลปะ การแสดง , โฆษณา , ภาพเคลื่อนไหว , โทรทัศน์และ videogames .

ประวัติศาสตร์ศิลปะเป็นสาขาสหสาขาวิชาของวิทยาศาสตร์ และศิลปะ การแสวงหาวัตถุประสงค์การสอบของศิลปะตลอด เวลาการจำแนกวัฒนธรรม สร้าง periodizations และสังเกตลักษณะที่โดดเด่นและมีอิทธิพลของศิลปะ [ 1 ] การศึกษาประวัติศาสตร์ศิลปะ คือ การเริ่มต้นพัฒนาในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา มีขอบเขตจำกัด มีการผลิตศิลปะของอารยธรรมตะวันตก อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไป มันได้กําหนดมุมมองกว้างของประวัติศาสตร์ศิลปะค้นหาภาพรวมที่ครอบคลุมของทุกอารยธรรมและการวิเคราะห์การผลิตศิลปะของพวกเขาในแง่ของค่านิยมทางวัฒนธรรมของตนเอง ( สัมพัทธนิยมทางวัฒนธรรม ) , และไม่เพียง แต่ตะวันตกประวัติศาสตร์ศิลปะ

วันนี้ศิลปะตลอดเครือข่ายกว้างของการศึกษา เผยแพร่และอนุรักษ์ศิลปะมรดกของมนุษยชาติทั้งหมดตลอดประวัติศาสตร์ ศตวรรษที่ 20 ได้เห็นการขยายตัวของสถาบันมูลนิธิ , ศิลปะ , ทั้งในภาครัฐและเอกชน โดยเฉพาะเพื่อการวิเคราะห์และการทำผลงานศิลปะ ตลอดจนการจัดนิทรรศการที่มุ่งหลักของผู้ชม การเพิ่มขึ้นของสื่อที่ได้รับการสำคัญในการพัฒนาการศึกษาและเผยแพร่ศิลปะเหตุการณ์ระหว่างประเทศและการจัดนิทรรศการ เช่น วิทนีย์ ล้มลุกและ biennales ของเวนิสและเซาเปาลูหรือเอกสารของ Kassel ได้ช่วยในการพัฒนารูปแบบใหม่และแนวโน้ม รางวัล เช่น เทอร์เนอร์ Tate Gallery , หมาป่ารางวัลในศิลปะ รางวัลสำคัญของสถาปัตยกรรมรางวัลพูลิตเซอร์ของการถ่ายภาพ และ ออสการ์ ของโรงหนังยังส่งเสริมการสร้างสรรค์ผลงานที่ดีที่สุดในระดับนานาชาติ สถาบันการศึกษา เช่น ยูเนสโก กับสถานประกอบการของมรดกโลกรายการ ยังช่วยอนุรักษ์โบราณสถานที่สําคัญของโลก [ 2 ]