Kathy's house was on a corner, high

Kathy's house was on a corner, high up on a hill. It had been two houses once, so it had two front doors. I rang the bell on Mardo's side, but nobody came. Then I went to the other door. Noboby answered.
While I was waiting, a grey Dodge car went quickly round the corner and a smart girl in blue looked up at me for a second. I didn't see the other person in the car. I didn't look very hard. I didn't know it was important.
I opened the door with Kathy's key, and walked in to a living-room with just enough furniture in it. I walked through the house until I found the door to the other side. I unlocked it and went through.
At the back of the house I found a room with a closed door. No answer. I went in. The little man on the bed was probably Peeler Mardo. I noticed his feet first, because they were tied to the end of the bed by a rope round the ankles.
Somebody had burned the bottoms of his feet until there was no skin left. There was still a smell of burning in the room, and on a table by the bed there was a hot electric iron. I turned it off.
I went to Kathy's kitchen and found some whiskey. I drank some of it and looked out of the window. Then I went back to Peeler Mardo's room.
Peeler was wearing a shirt and trousers. On the bed next to him was the stuff from his pockets-some keys and some money.
He was a little man, no taller than one meter sixty, with thin brown hair and large ears. His eyes weren't blue or brown or green. They were just eyes, very open, and very dead. His arms were tied by ropes to the bedhead.
I looked for bullet holes, but there was nothing. It was just the burns. I suppose his heart stopped when they put the iron on his feet. He was still warm.
I cleaned everything that I had touched, looked out of Kathy's front window for a while, then left the house.
..............................................................................................................
It was three-thirty when I walked into the cigar shop in the Mansion House Hotel and asked for a packet of cigarettes.
Kathy gave me the smile that she kept for customers. 'You didn't take long,' she said, passing me the packet.
'It's serious,' I told her. 'Are you ready for this?'
She looked past my head, her eyes cool and empty.
'I'm ready,' she said.
'You get half the money,' I said. 'Peeler's dead. He was bumped off-in his bed.'
Kathy's eyes moved a little, and a white line showed around her mouth. That was all.
'Listen,' I said. 'Don't say anything until I've finished. Somebody burned his feet with an electric iron. I think he probably died quickly and didn't say very much. When I went there, I didn't believe this story, but now I'm not so sure. If he told them anything, we're finished, and so is Sype, if I don't find him first. If he didn't, there's still time.'
Kathy looked towards the hotel door. Her face was white.
'What do I do?' she said very quietly.
I dropped her keys into a box of cigars. In a moment her long fingers had taken them and hidden them.
'When you get home, you find him. You don't know anything. Don't talk about the pearls, don't talk about me. When they find out he's an ex-con, they'll think it was some thing from his past.'
I opened the packet of cigarettes and lit one. I watched Kathy, but she didn't move.
'Can you do it?' I asked. 'If you can't, tell me now.'
'Of course I can do it,' she said. 'Do I look like the kind of person who could do that with an iron?'
'You married a crook,' I said.
'He isn't a crook!' she answered, her face turning pink. 'He's just a bit stupid sometimes. Noboby thinks the worse of me because of him.'
'All right. It's not our murder, after all. And if we say anything now, we'll never get any of that reward-if there ever is one.'
'You're right there,' said Kathy. 'Oh the poor little guy,' she said, her voice breaking.
I touched her arm gently, smiled and left the Mansion House Hotel.
...................................................................................................................................
The Reliance Insurance Company had offices in the Graas Building, three small rooms that looked like nothing at all. The manager was named Lutin-a middle-aged bald man with quiet eyes and small thin fingers.
'Carmady, eh? I've heard of you.' He touched my business card with his little finger. 'What's your problem?'
I took out a cigarette and spoke quietly. 'Remember the Leander pearls?'
His smile was slow, a little bored. 'Remember them? They cost this company one hundred and fifty thousand dollars. Sure I remember them.'
I said, 'I've got an idea. Maybe it's a bit crazy-in fact it probably is. But I'd like to try it. Is your twenty-five grand reward still good?'
He laughed. 'Twenty grand, Carmady. But it's not worth your time.'
'It's my time. Twenty it is, then. How much help can I get?'
'What kind of help?'
'Can I have a letter that I can take to your other offices? Or show to the police if I need to?'
'Which offices? Which police?'
I smiled at him, and he smiled back. Neither of our smiles was honest.
'No letter,' he said. 'We can't put anything on paper. The New York office wouldn't like it. But we'll give you find the pearls. But you won't, of course. Not after twenty years.'
I lit my cigarette and blew smoke at the ceiling.
'It's still my own time,' I said.
He looked at me for a moment. 'Suppose I send somebody to follow you? What then?'
'I'll know if that happens. I've done this job for too long. I'll tell the police what I know, and go home.'
'The police? Why?'
I put my hands on the desk. 'Because,' I said slowly, 'the guy that had the lead got bumped off today.'
'Oh-oh.'
'I didn't bump him off,' I said.
We were both silent for a while. Then Lutin said, 'You don't want a letter. And now you're told me that, you know I won't give you one.'
I stood up, smiled, and started walking towards the door. He ran around the desk and put his hand on my arm.
'Listen, Carmady, I know you're crazy, but if you do get anything, bring it to us. It'll look good for the business.'
'It'll look good for me too,' I said. 'And my business.'
'Twenty-five grand.'
'I thought it was twenty.'
'Twenty-five. And you're still crazy. Sype never had the pearls-I'm sure of it.'
'OK,' I said. 'You've had plenty of time to think about it.'
We shook hands and smiled, both pretending to be honest men. I didn't believe him, and he didn't believe me.
..........................................................................................................................................
It was a quarter to five when I got back to the office. I had a couple of short drink, and then the phone rang.
A woman's voice said, 'Carmady?' It was a smell, cold voice. I didn't know it.
'Yeah.'
'You need to see Rush Madder. Know him?'
'No,' I lied. 'Why should I see him?'
There was a laugh like the sound of breaking ice. 'Because of a guy who had sore feet,' the voice said.
The call eaded. I put the phone down, lit a match and stared at the wall until I burned my fingers.
Ruch Madder was a crook in the Quorn Building. He was a lawyer who did dirty work, anything that smelled a little and paid a little more. But burning people's feet didn't sound like Rush Madder's kind of business to me.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บ้านของเคธีมีมุม สูงขึ้นบนเนินเขา จะได้รับบ้านสองครั้ง ดังนั้นมันมีสองหน้าประตู ฉันรังระฆังด้านของ Mardo แต่ไม่มีใครมา แล้วผมไปประตู ตอบ Noboby ในขณะที่ฉันถูกรอ หลบรถสีเทาไปอย่างรวดเร็วรอบมุมและสาวสมาร์ทในบลูมองทีแป๊บ ฉันไม่เห็นคนอื่น ๆ ในรถ ผมไม่ได้ดูยากมาก ฉันไม่รู้ว่า มันสำคัญ ฉันเปิดประตู ด้วยคีย์ของเคธี ทางเดินในห้องนั่งเล่น มีเพียงพอใน ฉันเดินผ่านบ้านจนกระทั่งพบประตูในด้านอื่น ๆ ปลดล็อคมัน และผ่านไป ด้านหลังบ้านจะ พบห้องที่ มีประตูปิด คำตอบไม่ ฉันไปใน คนน้อยบนเตียงนอนอาจถูกมีดปอกเปลือก Mardo ฉันสังเกตเห็นเท้าของเขาก่อน เพราะพวกเขาถูกมัดท้ายเตียงเชือกรอบเท้า ใครมีเขียนพื้นของเท้าของเขาจนมีผิวไม่เหลือ ยังมีกลิ่นเผาไหม้ในห้อง และในตารางด้วยเตียงมีเตารีดไฟฟ้าความร้อน ปิดมัน ไปห้องครัวของเคธี และพบวิสกี้บาง ดื่มของมัน และมองออกจากหน้าต่าง แล้ว ไปห้องมีดปอกเปลือก Mardo มีดปอกเปลือกถูกสวมใส่เป็นเสื้อและกางเกง บนเตียงถัดจากเขาถูกสิ่งจากกระเป๋าของเขา-คีย์บางและเงินบางส่วน เขาเป็นคนเล็กน้อย ไม่สูงกว่าหนึ่งเมตร sixty ผมบาง ๆ สีน้ำตาลและหูใหญ่ ตาของเขาไม่ได้สีน้ำเงิน หรือสีน้ำตาลหรือสีเขียว พวกเขาเพียงตา เปิดมาก และตายมากขึ้น แขนของเขาถูกมัด ด้วยเชือกเพื่อ bedhead I looked for bullet holes, but there was nothing. It was just the burns. I suppose his heart stopped when they put the iron on his feet. He was still warm. I cleaned everything that I had touched, looked out of Kathy's front window for a while, then left the house...............................................................................................................It was three-thirty when I walked into the cigar shop in the Mansion House Hotel and asked for a packet of cigarettes. Kathy gave me the smile that she kept for customers. 'You didn't take long,' she said, passing me the packet. 'It's serious,' I told her. 'Are you ready for this?' She looked past my head, her eyes cool and empty. 'I'm ready,' she said. 'You get half the money,' I said. 'Peeler's dead. He was bumped off-in his bed.' Kathy's eyes moved a little, and a white line showed around her mouth. That was all. 'Listen,' I said. 'Don't say anything until I've finished. Somebody burned his feet with an electric iron. I think he probably died quickly and didn't say very much. When I went there, I didn't believe this story, but now I'm not so sure. If he told them anything, we're finished, and so is Sype, if I don't find him first. If he didn't, there's still time.' Kathy looked towards the hotel door. Her face was white. 'What do I do?' she said very quietly. I dropped her keys into a box of cigars. In a moment her long fingers had taken them and hidden them. 'When you get home, you find him. You don't know anything. Don't talk about the pearls, don't talk about me. When they find out he's an ex-con, they'll think it was some thing from his past.' เปิดห่อบุหรี่ และแสงหนึ่ง เฝ้าดูเคธี แต่เธอไม่ได้ย้าย 'คุณสามารถทำมันได้อย่างไร' ถาม 'ถ้าคุณไม่ บอกตอนนี้' 'แน่นอนสามารถทำให้ เธอบอกว่า 'ฉันดูเช่นชนิดของบุคคลที่สามารถทำเช่นนั้น ด้วยเตารีดหรือไม่' 'คุณแต่งงานกับคน ฉันกล่าว 'เขาไม่ใช่คน ' เธอตอบ ใบหน้าเปิดสีชมพู ' เขาจะโง่เพียงเล็กน้อยบางครั้ง Noboby คิดเลวของฉัน เพราะเขา ' ' ขวาทั้งหมด มันไม่ได้ฆ่าคนของเรา จาก และถ้าเราพูดอะไรตอนนี้ เราจะไม่ได้รับของรางวัลนั้น-ถ้าเคยมี ' "คุณมีสิทธิ์ กล่าวว่า เคธี 'โอ้ คนจนน้อยผู้ชาย เธอกล่าว เสียงของเธอทำลาย ฉันสัมผัสแขนเธอเบา ๆ ยิ้ม และซ้ายแมนชั่นเฮ้าส์...................................................................................................................................พึ่งประกัน บริษัทมีสำนักงานในอาคาร Graas ห้องเล็ก 3 ห้องที่ดูเหมือนไม่มีอะไรเลย ผู้จัดการที่ชื่อ Lutin เป็นวัยกลางคนหัวล้านคนที่ มีตาเงียบสงบและมือเล็กบาง ' Carmady เอ๊ะ ผมเคยได้ยินของคุณ ' แตะนามบัตรของฉัน ด้วยนิ้วมือน้อย ๆ ของเขา 'อะไรคือปัญหาของคุณ" ฉันเอาออกจุดบุหรี่ และพูดอย่างเงียบ ๆ 'จำไข่มุก Leander ' รอยยิ้มของเขาไม่ช้า น้อยเบื่อ ' จำ พวกเขาใช้บริษัทนี้หนึ่งร้อยห้าสิบพันดอลลาร์ แน่นอน ฉันจำ " ฉันกล่าวว่า, ' ได้คิด บางทีมันเป็นบิตบ้าในความเป็นจริงก็อาจจะ แต่อยากจะลอง มีของรางวัลแกรนด์ยี่สิบห้ายังดีหรือไม่ ' เขาหัวเราะ ' แกรนด์ 20, Carmady แต่ก็ไม่คุ้มค่าเวลาของคุณ ' 'It's my time. Twenty it is, then. How much help can I get?' 'What kind of help?' 'Can I have a letter that I can take to your other offices? Or show to the police if I need to?' 'Which offices? Which police?' I smiled at him, and he smiled back. Neither of our smiles was honest. 'No letter,' he said. 'We can't put anything on paper. The New York office wouldn't like it. But we'll give you find the pearls. But you won't, of course. Not after twenty years.' I lit my cigarette and blew smoke at the ceiling. 'It's still my own time,' I said. He looked at me for a moment. 'Suppose I send somebody to follow you? What then?' 'I'll know if that happens. I've done this job for too long. I'll tell the police what I know, and go home.' 'The police? Why?' I put my hands on the desk. 'Because,' I said slowly, 'the guy that had the lead got bumped off today.' 'Oh-oh.' 'I didn't bump him off,' I said. We were both silent for a while. Then Lutin said, 'You don't want a letter. And now you're told me that, you know I won't give you one.' I stood up, smiled, and started walking towards the door. He ran around the desk and put his hand on my arm. 'Listen, Carmady, I know you're crazy, but if you do get anything, bring it to us. It'll look good for the business.' 'It'll look good for me too,' I said. 'And my business.' 'Twenty-five grand.' 'I thought it was twenty.' 'Twenty-five. And you're still crazy. Sype never had the pearls-I'm sure of it.' ว่า 'ตกลง 'คุณได้มีเวลาคิดถึงมันมากมาย' เราจับมือ และ ยิ้ม ทั้งอ้างเป็น คนซื่อสัตย์ ผมไม่เชื่อว่าเขา และไม่ได้เชื่อผม..........................................................................................................................................มันเป็นไตรมาสถึง 5 เมื่อผมกลับไปยังสำนักงาน มีไม่กี่เครื่องดื่มสั้น แล้ว รางโทรศัพท์ เสียงของผู้หญิงกล่าวว่า 'Carmady ' มันเป็นกลิ่น เสียงเย็น เพราะไม่รู้ว่ามัน 'ใช่' ' ต้องดู Madder วิ่ง รู้เขา? " โกหก "ไม่ 'ทำไมควรเห็นเขา" มีเสียงหัวเราะเช่นเสียงของน้ำแข็ง 'เนื่องจากผู้หญิงที่มีเท้าเจ็บ เสียงกล่าว โทร eaded ผมวางโทรศัพท์ลง แสงตรง และจ้องไปที่กำแพงจนฉันเขียนนิ้ว Ruch Madder ถูกคนในอาคาร Quorn เขาเป็นทนายความที่ทำงานสกปรก อะไร ที่กลิ่นน้อยจ่ายน้อย แต่เท้าของคนเขียนไม่ได้ฟังของ Rush Madder ประเภทธุรกิจกับผม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เคธี บ้านอยู่บนมุมสูงบนเนินเขา มันมีบ้านสองหลัง เมื่อ มัน ได้ หน้าประตู 2 บาน ผมกดกริ่งข้าง mardo แต่ไม่มีใครมา งั้นฉันไปที่ประตูอื่น ๆ noboby ตอบ .
ตอนที่ฉันกำลังรอ รถหลบสีเทาไปอย่างรวดเร็วรอบมุม และคนฉลาดในสีฟ้า มองฉันหน่อย ผมไม่เห็นคนอื่นอยู่ในรถ ฉันดูไม่หนักมากผมไม่รู้ว่ามันสำคัญ ฉันเปิดประตูกับ
Kathy ของคีย์ และเดินไปยังห้องนั่งเล่นด้วยเฟอร์นิเจอร์เพียงพอใน ฉันเดินเข้าไปในบ้านจนเจอประตูด้านอื่น ๆ ผมปลดล็อคมันและผ่าน .
ที่ด้านหลังของบ้าน พบห้องที่มีประตูปิด ไม่ตอบ ผมเดินเข้าไป ชายร่างเล็กบนเตียงอาจจะปอก mardo . ผมสังเกตเห็นเท้าของเขาก่อนเพราะพวกเขาผูกกับปลายเตียงด้วยเชือกรอบข้อเท้า
ใครได้เผาพื้นของเท้าของเขาจนเหลือผิวไม่ ยังคงมีกลิ่นไหม้ในห้อง และบนโต๊ะข้างๆเตียงมีร้อนไฟฟ้าเหล็ก ฉันเปิดมันออก
ผมไปแคธี่เป็นครัวและพบว่าบางวิสกี้ ฉันดื่มมันและมองออกไปนอกหน้าต่างงั้นฉันกลับห้องปอก mardo .
ปอกใส่เสื้อและกางเกง บนเตียงข้างๆ เขาก็เอามาจากกระเป๋าของเขาบางปุ่มและเงินบางส่วน .
เขาเป็นคนน้อยไม่สูงกว่าหนึ่งเมตรหกสิบ กับ บาง ผมสีน้ำตาล และหูขนาดใหญ่ ดวงตาของเขาไม่ได้สีน้ำเงินหรือสีน้ำตาลหรือสีเขียว พวกเขาแค่ตา เปิดมาก และตาย แขนของเขาถูกมัดด้วยเชือกที่หัวเตียง
.ผมหารูกระสุน แต่ไม่มีอะไรเลย มันกำลังไหม้ ฉันคิดว่าหัวใจของเขาหยุดเต้นเมื่อพวกเขาใส่เหล็กบนเท้าของเขา เขายังคงอบอุ่น .
ฉันทำความสะอาดทุกอย่างที่ฉันได้สัมผัส มองออกจากหน้าต่างด้านหน้าเคธี่อยู่พักหนึ่ง แล้วก็ออกจากบ้านไป ..............................................................................................................