Stream discharge has increased in m

Stream discharge has increased in many regions of the US, particularly in New England, the mid-Atlantic, the Midwest, and South–Central states (Lins and Slack 1999). In contrast, stream discharge has decreased in many streams in the Pacific Northwest and the Southeast and is projected to decrease in the arid Southwest (Miller et al. 2011). The most important driver of these trends is changing precipitation amounts (Kunkel et al. 2010); however, land-use change also plays a role. Streams that exhibit increased discharge are transporting more nutrients (Raymond et al. 2012) and base cations (Godsey et al. 2009), which cause eutrophication and affect the pH of receiving waters: streams, lakes, and coastal zones (Figure 4).
Observed increases in heavy rainfall (Kunkel et al. 2010) are translated directly to more “flashy” hydrographs (ie very rapid rise and fall of stream discharge) that produce stream flooding and can cause drying if the same amount of rain falls in brief episodes rather than as sustained inputs. Increased flooding can overcome the natural retention capabilities of ecosystems and therefore increase the delivery of sediments, dissolved organic matter, contaminants, and disease organisms, often in a nonlinear fashion. Flashy export of these materials associated with large events can have critical impacts on ecosystems, organisms, and drinking-water facilities (Semenza et al. 2012) and can modulate the strength of connections between terrestrial and aquatic ecosystems. Alteration of the drying sequence of streams and rivers can lead to altered food-web structures (Sabo et al. 2010) and affect the ecological integrity of water courses (Carlisle et al. 2011). Finally, heavy storms, although often short in duration, can have major impacts on the metabolic and greenhouse-gas budgets of inland waters (Klug et al. 2012).

Extreme hydrologic events are also essential to understanding how streams and riparian zones will respond to climate change. While the responses of some riparian forests will be similar to their upland counterparts (Perry et al. 2012), such forests are more strongly influenced by hydrologic variability (both flood and drought). Their future composition, extent, and functioning will depend upon changes in hydrologic regimes, which are likely to vary regionally (Poff and Zimmerman 2010). For the Southwest, if dry conditions prevail, as predicted, a decline in minimum flows and increased intermittency is likely to lead to conversion of native cottonwood–willow forests to exotic tamarisk or other non-native species that are more drought tolerant (Stromberg et al. 2010). These ecosystem transitions would fundamentally change the character of southwestern riparian ecosystems.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปล่อยกระแสได้เพิ่มขึ้นในหลายภูมิภาคของสหรัฐอเมริกา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในอังกฤษใหม่ แอตแลนติก มิดเวสต์ และใต้ – เซ็นทรัลแจ้ง (Lins และหย่อน 1999) ตรงกันข้าม ปล่อยกระแสลดลงในลำธารหลายในแปซิฟิกใต้และตะวันออกเฉียงใต้การ และคาดว่าจะลดในแห้งแล้ง (มิลเลอร์ et al. 2011) โปรแกรมควบคุมที่สำคัญที่สุดของแนวโน้มเหล่านี้มีการเปลี่ยนแปลงปริมาณฝน (Kunkel et al. 2010); อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินยังมีบทบาท กระแสข้อมูลที่มีการปล่อยเพิ่มขึ้นมีขนส่งเพิ่มเติมสารอาหาร (เรย์มอนด์ et al. 2012) และตัวฐาน (Godsey et al. 2009), ผลกระทบต่อสาเหตุใด และมีผลต่อค่า pH ของน้ำที่ได้รับ: สายธาร ทะเลสาบ และเขตชายฝั่ง (รูปที่ 4)ฝนตกหนัก (Kunkel et al. 2010) สังเกตเพิ่มจะแปล ไปมากกว่า "ฉูดฉาด" hydrographs (ie อย่างรวดเร็วมากขึ้นและตกของปล่อยสตรีม) ที่ผลิตกระแสน้ำท่วม และสามารถทำให้แห้งหากกันฝนตกตอนสังเขป โดยตรงมากกว่าที่ จะ เป็นปัจจัยการผลิตอย่างยั่งยืน น้ำท่วมเพิ่มขึ้นสามารถเอาชนะความสามารถกักเก็บตามธรรมชาติของระบบนิเวศ และเพิ่มการส่งตะกอน ละลายอินทรีย์ สารปนเปื้อน และ โรค มักจะอยู่ในแฟชั่นไม่เชิงเส้น ส่งออกฉูดฉาดของวัสดุเหล่านี้เชื่อมโยงกับกิจกรรมขนาดใหญ่สามารถมีผลกระทบสำคัญต่อระบบนิเวศ สิ่งมีชีวิต และน้ำดื่มสิ่งอำนวยความสะดวก (Semenza et al. 2012) และสามารถปรับความแรงของการเชื่อมต่อระหว่างระบบนิเวศบก และน้ำ เปลี่ยนลำดับของลำธารและแม่น้ำแห้งสามารถทำให้ใยอาหารที่มีการเปลี่ยนแปลงโครงสร้าง (Sabo et al. 2010) และมีผลต่อความสมบูรณ์ของระบบนิเวศหลักสูตรน้ำ (Carlisle et al. 2011) ในที่สุด พายุ แม้ว่ามักจะสั้น ได้สำคัญผลกระทบต่อการเผาผลาญอาหารและงบประมาณก๊าซเรือนกระจกของน้ำทะเล (Klug et al. 2012)Extreme hydrologic events are also essential to understanding how streams and riparian zones will respond to climate change. While the responses of some riparian forests will be similar to their upland counterparts (Perry et al. 2012), such forests are more strongly influenced by hydrologic variability (both flood and drought). Their future composition, extent, and functioning will depend upon changes in hydrologic regimes, which are likely to vary regionally (Poff and Zimmerman 2010). For the Southwest, if dry conditions prevail, as predicted, a decline in minimum flows and increased intermittency is likely to lead to conversion of native cottonwood–willow forests to exotic tamarisk or other non-native species that are more drought tolerant (Stromberg et al. 2010). These ecosystem transitions would fundamentally change the character of southwestern riparian ecosystems.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปล่อยกระแสได้เพิ่มขึ้นในหลายภูมิภาคของสหรัฐโดยเฉพาะอย่างยิ่งในนิวอิงแลนด์กลางมหาสมุทรแอตแลนติก, มิดเวสต์และภาคใต้ภาคกลางสหรัฐฯ (Lins และหย่อน 1999) ในทางตรงกันข้ามการปล่อยกระแสได้ลดลงในลำธารหลายสายในแปซิฟิกตะวันตกเฉียงเหนือและตะวันออกเฉียงใต้และคาดว่าจะลดลงในแห้งแล้งตะวันตกเฉียงใต้ (มิลเลอร์ et al. 2011) คนขับรถที่สำคัญที่สุดของแนวโน้มเหล่านี้มีการเปลี่ยนแปลงปริมาณการตกตะกอน (เกิล et al, 2010.); อย่างไรก็ตามการเปลี่ยนแปลงการใช้ประโยชน์ที่ดินยังมีบทบาท ลำธารที่จัดแสดงเพิ่มขึ้นจะปล่อยการขนส่งสารอาหารมากขึ้น (. เรย์มอนด์ et al, 2012) และฐานไพเพอร์ (Godsey, et al. 2009) ซึ่งทำให้เกิด eutrophication และมีผลต่อค่า pH ของน้ำที่ได้รับ: ลำธารทะเลสาบและบริเวณชายฝั่ง (รูปที่ 4)
การเพิ่มขึ้นของการปฏิบัติในฝนตกหนัก (เกิล et al. 2010) มีการแปลโดยตรงให้มากขึ้น "ฉูดฉาด" ชลภาพ (เช่นการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วและการล่มสลายของการปล่อยกระแส) ที่ผลิตน้ำท่วมกระแสและอาจทำให้เกิดการอบแห้งถ้าจำนวนเงินเดียวกันของฝนตกในช่วงสั้น ๆ ตอน มากกว่าปัจจัยการผลิตเป็นอย่างยั่งยืน เพิ่มขึ้นน้ำท่วมสามารถเอาชนะความสามารถในการเก็บรักษาธรรมชาติของระบบนิเวศและดังนั้นจึงเพิ่มการจัดส่งของตะกอนละลายสารปนเปื้อนและสิ่งมีชีวิตโรคอินทรีย์มักจะอยู่ในรูปแบบที่ไม่เป็นเชิงเส้น การส่งออกฉูดฉาดของวัสดุเหล่านี้เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่มีขนาดใหญ่จะมีผลกระทบที่สำคัญต่อระบบนิเวศสิ่งมีชีวิตและสิ่งอำนวยความสะดวกการดื่มน้ำ (Semenza et al. 2012) และสามารถปรับความแข็งแรงของการเชื่อมต่อระหว่างระบบนิเวศบกและทางน้ำ การเปลี่ยนแปลงของลำดับการอบแห้งของลำธารและแม่น้ำสามารถนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงโครงสร้างอาหารเว็บ (Sabo et al. 2010) และมีผลต่อความสมบูรณ์ของระบบนิเวศของแหล่งน้ำ (คาร์ไล et al. 2011) สุดท้ายพายุหนักแม้ว่ามักจะสั้น ๆ ในระยะเวลาจะมีผลกระทบที่สำคัญในการเผาผลาญอาหารและก๊าซเรือนกระจกงบประมาณของน้ำทะเล (Klug et al. 2012).

เหตุการณ์อุทกวิทยามากยังมีส่วนสำคัญในการทำความเข้าใจวิธีลำธารและพื้นที่ชายฝั่งจะตอบสนองต่อ อากาศเปลี่ยนแปลง. ในขณะที่การตอบสนองของป่าชายฝั่งบางส่วนจะคล้ายกับ counterparts ดอนของพวกเขา (เพอร์รี่ et al. 2012) ป่าดังกล่าวมีอิทธิพลอย่างมากจากความแปรปรวนทางอุทกวิทยา (ทั้งน้ำท่วมและภัยแล้ง) องค์ประกอบในอนาคตขอบเขตและการทำงานของพวกเขาจะขึ้นอยู่กับการเปลี่ยนแปลงในระบอบการปกครองอุทกวิทยาซึ่งมีแนวโน้มที่จะแตกต่างกันไปในระดับภูมิภาค (Poff และ Zimmerman 2010) สำหรับภาคตะวันตกเฉียงใต้ถ้าสภาพแห้งเหนือกว่าที่คาดการณ์ลดลงของกระแสต่ำสุดและ intermittency เพิ่มขึ้นมีแนวโน้มที่จะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงของพื้นเมืองป่าค็-วิลโลว์ทาที่แปลกใหม่หรือไม่ใช่สายพันธุ์พื้นเมืองอื่น ๆ ที่มีมากขึ้นอดทนภัยแล้ง (สตรอมเบิร์ก, et al . 2010) เหล่านี้เปลี่ยนระบบนิเวศพื้นฐานจะเปลี่ยนลักษณะของระบบนิเวศชายฝั่งทางตะวันตกเฉียงใต้